www.timberships.fora.pl

kgerlach

Pierre-Alexandre de Mayet (Mayes, Mayès, Demayes) de La Vilatelle (Villatelle), zwany potem hrabią de La Vilatelle, urodził się około 1743. Rodzina pochodziła z Owernii. Jego rodzicami byli Antoine de Mayet (pan de La Vilatelle) i Marie de Montrozier de Mauriac. Wstąpił do korpusu gardemarynów w 1757. W 1765 uczestniczył w wyprawie przeciwko marokańskiemu Larache na 24/26-działowej fregacie Gracieuse i dowodził łodzią podczas ataku zakończonego klęską Francuzów. Awansował w 1777 na "porucznika liniowca". W 1778 podczas wojny amerykańskiej służył na 50-działowcu Sagittaire we flocie wiceadm. d'Estaing. Był kawalerem Orderu Św. Ludwika i Orderu Cincinnatusa. Ożenił się w 1780 w Clermont-Ferrand z Franсoise-Marie (albo Marie-Marguerite) Rodde de Verniere. Mieli córkę. Awansował 15.09.1782 na "kapitana liniowca". Wciąż służył w tej randze w 1785. Na liście floty z 15.05.1791 już nie występował.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów,są nimi François-Charles-Gabriel d'Esson de Saint-Aignan (06.10.1754 lub 1751 - 20.04.1827) oraz David-Pomponne-Adélaïde Nègre de Sainte-Croix (207.05.1762 - 10.02.1822).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

François-Charles-Gabriel d'Esson (Desson), kawaler a potem wicehrabia de Saint-Aignan, urodził się w 1751 (wg jednych dokumentów) lub w 1754 (wg innych), w zamku Douville w Normandii. Jednak ja przychylałbym się ku dacie 6.10.1754, ponieważ ta występuje na wszystkich pisanych przez niego i podpisywanych dokumentach służbowych z marynarki - ludzie wprawdzie kłamią z różnych powodów i miewają zaniki pamięci, jednak tu mamy absolutną pewność co do osoby, podczas gdy skrócone dane z metryczek wyciąganych z parafii łatwo po setkach lat przypisać komu innemu. Jego rodzicami byli Joseph-François Desson (pan de Saint-Aignan, kapitan piechoty, dowódca wybrzeży Normandii) oraz Marie-Marguerite de Boscregnoult du Quesnoy. Został zapisany do grona Kawalerów Maltańskich. Wstąpił do korpusu gardemarynów we Francji 8.05.1772. Od 29.11.1772 do 11.06.1773 służył na 64-działowcu Actionnaire podczas rejsu na San Domingo. Od 9.01 do 23.11.1775 był na 26/34-działowej fregacie Aurore pod kawalerem de Bompart na Morzu Śródziemnym, na wodach Lewantu, u pn. wybrzeży Afryki, koło Malty, aż do powrotu do Tulonu. W 1776 udał się na Maltę, gdzie przez dwa lata odbywał obowiązkowy (w Zakonie) staż na okrętach Kawalerów Maltańskich. W marynarce francuskiej otrzymał 1.08.1777 rangę "chorążego liniowca". Od 27.04 do 30.11.1778 służył na 110-działowcu Bretagne, flagowym okręcie generała-porucznika d'Orvilliers, należąc formalnie do sztabu floty, a nie kadry okrętu, ponieważ zajmował stanowisko zastępcy majora pomocniczego (sous-aide-major) całej eskadry. W tym charakterze brał udział w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. Powtórzyło się to wszystko (poza bitwą, rzecz jasna) w następnym roku, kiedy był na Bretagne od 1.01 do 8.10. W latach 1780/1781 służył przez 9 miesięcy na 64-działowcu Alexandre. Ożenił się 23.04.1781 z Claire-Louise-Céleste de Beaussier. Mieli dzieci. W maju 1781 pojawił się na 29 dni na 74-działowcu Protecteur. Potem jednak nastąpił blisko dwuletni okres przynależności do załogi 80-działowca Triomphant, od 13.06.1781 do 22.04.1783.
CDN.

kgerlach

CD.
Okręt ten w eskadrze markiza de Vaudreuil dołączył w styczniu 1782 w Indiach Zachodnich do floty generała-porucznika de Grasse. W ten sposób wziął udział w starciu z Anglikami koło Saint Christophe pod koniec stycznia, w zdobyciu tej wyspy, a także wysp Montserrat i Nevis. Walczył w zakończonej klęską Francuzów bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. Triomphant należał do jednostek, które uciekły do Cap Français na San Domingo, docierając tam 25.04; następnie jako okręt flagowy markiza de Vaudreuil odbył od 3.07.1782 ostatnią kampanię francuskiej floty na wodach Indii Zachodnich i Ameryki Północnej podczas tej wojny. Z rekomendacji Vaudreuila, François-Charles-Gabriel d'Esson, kawaler de Saint-Aignan, awansował z datą 14.04.1782 na "porucznika liniowca". Przyznano mu 17.11.1782 rangę kapitana fizylierów w wojskach marynarki. Od 23.04 do 20.06.1783 był oficerem na 74-działowcu Northumberland. W latach 1785-1786 przez blisko półtora roku dowodził 18-działowym szkunerem Utile na kanale La Manche, Zatoce Baskijskiej, wodach Martyniki, wyspy St. Lucia, Tobago, Trynidadu, Gwadelupy. Później był drugim kapitanem na większych jednostkach, najpierw na 20-działowej korwecie Favorite (od 26.12.1787 do 31.03.1788), bezpośrednio potem na 36-działowej fregacie Didon (do 7.05.1788). Został w 1788 kawalerem Orderu Św. Ludwika. Podczas wrzenia rewolucyjnego wystąpił o roczny urlop z marynarki i otrzymał go 20.03.1790. Wbrew temu, co się czasem pisze, za Ludwika XVI już nie awansował więcej, ponieważ z urlopu nie wrócił, decydując się na emigrację. Na liście floty z 15.05.1791 jeszcze oczywiście figurował, w posiadanej randze "porucznika liniowca". Natomiast w 1814, po restauracji Burbonów we Francji, wicehrabia d'Esson de Saint-Aignan występował do ministerstwa marynarki z prośbą o przyznanie mu stanowiska kapitana portu na Gwadelupie albo zaległego stopnia "kapitana liniowca", którym na pewno by już był, gdyby nie rewolucja; przedstawiał swoje stany służby (126 miesięcy na morzu, 18 godzin w trzech wielkich bitwach) itd. W 1815 wrócił do Francji. Uznano jego racje i mianowano go "kapitanem liniowca" 1 klasy, antydatując ten awans do 29.06.1792 (dzień i miesiąc wielokrotnie przekreślane i zmieniane w różnych dokumentach, ale ponieważ i tak chodzi o fikcję, dla nas rzecz bez znaczenia). Faktycznie i tak w 1817 znalazł się na "emeryturze". Zmarł 20.04.1827.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

David-Pomponne-Adélaïde Nègre de Sainte-Croix (Negre Saint Croix, Negre de Saint Crox; czasem drugie imię jest pisane z jednym "n") pochodził z normandzkiej rodziny szlacheckiej. Urodził się 7.05.1762 w Vernon. Jego rodzicami byli Jean-Joseph Nègre de Sainte-Croix (kawaler Orderu Św. Ludwika, kapitan grenadierów) i Marie-Françoise Broutin. Został w Breście gwardzistą flagi admiralskiej 1.07.1780. W 1785 nadal nim był. Jednak na liście floty z 15.05.1791 figurował już jako "porucznik liniowca". W nieznanych mi bliżej okolicznościach (służbowo, na urlopie, w ramach ukrywanej emigracji?) znalazł się najpóźniej w 1793 na wyspie Bourbon (formalnie, od marca 1793, Réunion). Panowały tu dość osobliwe stosunki - terytorium należało do rewolucyjnej Francji, lecz wśród miejscowych właścicieli niewolników (cała gospodarka opierała się na pracy niewolniczej) dekret o zniesieniu niewolnictwa, o którym dowiedziano się tu 6.09.1794, zdecydowanie przytłumił rewolucyjny "patriotyzm" (tak jak to było na San Domingo), przez co wyspa stała się w rejonie utajonym centrum sympatii rojalistycznych. Rola w tym wszystkim Nègre de Sainte-Croixa nie jest całkiem jasna; osiadł na Réunion, z pewnością już w 1793 kupował sobie na aukcji niewolników (zachował się dokument zakupu 16-letniej niewolnicy), formalnie wciąż był nazywany porucznikiem marynarki (teraz rewolucyjnej), wtapiał się w miejscową ludność (ożenił się 1.03.1798 w Saint-Denis z Marié-Élisabeth-Victoire Josset; mieli dzieci) i nawet wybrano go deputowanym do miejscowego Zgromadzenia Generalnego kolonii, a 25.01.1807 został sędzią w sądzie apelacyjnym. Nic nie słychać, aby protestował przeciwko przemianowaniu, we wrześniu 1806, Réunion na Bonaparte! Nie wiem, czy zajmował jakieś stanowisko, gdy wyspa przeszła w lipcu 1810 pod władzę Brytyjczyków. Kiedy jednak we Francji zakończyła się władza Napoleona, a na Kongresie Wiedeńskim w czerwcu 1815 uchwalono zwrot wyspy - znowu nazwanej Bourbon - Francuzom, David-Pomponne-Adélaïde Nègre de Sainte-Croix przypomniał sobie o swoich rojalistycznych poglądach i dopominał się u restaurowanej monarchii burbońskiej o nagrodę za "stracone" dla służby lata. W rezultacie dano mu rangę "kapitana liniowca", antydatując awans na 1.03.1793. Na liście marynarki z 1817 figurował jako kapitan 1 klasy i kawaler Orderu Św. Ludwika. Nic mi nie wiadomo, aby naprawdę wrócił do służby, ale wrócił do Francji. Rodzina - która jeszcze długo cieszyła się na Ile de Bourbon batożeniem niewolników na plantacjach - utrzymywała, że przy oficjalnej rezygnacji dano mu honorowy stopień kontradmirała. Zmarł 10.02.1822 w Vernon.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów,są nimi Pierre-Jean Standelet (... - 26.11.1824) oraz Cesar-Auguste-Felix-Marie-Joseph D'Espinassy (10.01.1751 - 06.02.1823).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Pierre-Jean Standelet był bardzo krótko związany czynnie z francuską marynarką wojenną. Pochodził z Dunkierki, całe lata pływał na statkach handlowych. Wg legendy wchodził też w skład załogi jednego z żaglowców eskadry kadm. Suffrena podczas jego kampanii w Indiach Wschodnich 1781-1783. Najprawdopodobniej służył na jednostkach korsarskich. Po wytrzebieniu francuskiej kadry oficerskiej przez Rewolucję, ten doświadczony żeglarz z gminu, uchodzący wówczas za prawdziwego wilka morskiego, awansował na dowódcę małego okrętu wojennego. Słynął z brawury i dwukrotnie dostawał się do brytyjskiej niewoli, w której spędził kilka lat. Był też wielokrotnie ranny. W 1798 miał stopień "kapitana fregaty" i dowodził 32-działową fregatą Artémise (może był jej dowódcą od 1795); w trakcie bitwy pod Abukirem w beznadziejnej już sytuacji opuścił banderę - kiedy jednak Anglicy, zgodnie ze zwyczajami wojennymi, wstrzymali ostrzeliwanie i szykowali się do zajęcia pryzu, Standelet podpalił swój okręt i umknął wraz z załogą na brzeg. Postępowanie takie było sprzeczne z ówczesnym pojęciem honoru i wzbudziło irytację Brytyjczyków, którzy uznali Standeleta za „łajdaka”. Jednak bardzo spodobało się generałowi Buonaparte, który miał podobne poglądy na szlachecki honor. Po zagładzie francuskiej floty pod Abukirem generał powierzył Standeletowi dowództwo eskadry małych jednostek transportujących morzem ciężkie działa oblężnicze potrzebne do zdobycia Akry, pod murami której przyszły cesarz Francji poniósł swą pierwszą klęskę. Przyczyniła się do niej w dużej mierze porażka Standeleta, kiedy jego eskadra prawie w całości wpadła w ręce brytyjskiego komandora Sidney’a Smitha (18.03.1799). Ciężkie armaty francuskie wzmocniły obronę twierdzy przed Francuzami. Wprawdzie korweta eskortowa (12-działowa szebeka Cerf), z której pokładu dowodził zespołem Standelet, była jednym z nielicznych okrętów, jakie umknęły, ale nie pocieszyło to Napoleona Buonaparte, pozbawionego niezbędnej artylerii. Przewaga materiałowa Anglików w tej potyczce na morzu nie ulegała żadnej wątpliwości, lecz trzeba było znaleźć winnego, którym nie mógł być oczywiście słynny generał (chociaż to przecież właśnie on zaplanował każdy szczegół tej operacji i wydał stosowane rozkazy, mając pełną świadomość brytyjskiego panowania na Morzu Śródziemnym). W rezultacie posypały się oskarżenia pod adresem Standeleta o ignorancję, chęć powrotu do Francji, a nawet tchórzostwo. Trudno się dziwić, że oficera tego nie znajdujemy w gronie komandorów ("kapitanów liniowca") francuskich z okresu cesarstwa Napoleona. Tym niemniej Standelet, który złożył na ręce ministra marynarki raport z okresu swojego dowodzenia (styczeń-marzec 1799) flotyllą z Damietty, otrzymał w 1803 r. pensję za swoje rany, wypłacaną jeszcze w 1817 r., a gdy zmarł w Paryżu 26.11.1824, w notce o zgonie zapisano jego rangę jako "kapitan liniowca".
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Cesar-Auguste-Felix-Marie-Joseph d'Espinassy (Despinassy) urodził się 10.01.1751 w Signes. Pochodził z potężnej w Prowansji rodziny szlacheckiej. Jego rodzicami byli Joseph-Pascal d'Espinassy (koniuszy) i Hippolyte-Françoise-Ignace de Bonnière du Hamel (Duhamel). Awansował 13.03.1779 na "porucznika liniowca". Od marca do października 1781 był oficerem na 74-działowcu Scipion. W 1785 miał nadal rangę "porucznika liniowca", ale ponadto stopień kapitana fizylierów w wojskach marynarki. Ożenił się 31.08.1789 w Tulonie ze swą kuzynką Claire-Reyne (Claire-Renée) de Venel. Mieli dzieci. Rodzinę d'Espinassy od rewolucji reprezentowali członkowie zasługujący się (nie wszyscy naraz!) po każdej stronie - rojalistów, rewolucjonistów/"królobójców", bonapartystów, więc przy dowolnej zmianie władzy zawsze ktoś z jej grona spadał na cztery łapy, co pomagało pozostałym. Cesar-Auguste d'Espinassy na liście floty z 15.05.1791 miał stopień "majora liniowca". Awansował na "kapitana liniowca" w 1792. Zmarł 6.02.1823 w Signes lub w Tulonie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów,są nimi Joseph-Jacques-Cyprien-Hippolyte d'Audibert de Ramatuelle (02.04.1759 - 19.10.1840) oraz Louis-Victor de Simony (Simoni) de Broutières (10.01.1751 - 06.02.1823).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Joseph-Jacques-Cyprien-Hippolyte d'Audibert de Ramatuelle urodził się 2.04.1759 w Aix-en-Provence w rodzinie prowansalskich parlamentarzystów. Jego rodzicami byli Joseph-Jacques d'Audibert (pan de Ramatuelle) i Madeleine-Thérèse-Rose de Moricaud. W 1776 wstąpił do korpusu gardemarynów jako kawaler de Ramatuelle. W 1778 służył na 74-działowcu Marseillais. Potem przeszedł w tym samym roku na 74-działowiec César jako gwardzista sztandaru. Otrzymał 13.04.1778 rangę "chorążego liniowca". Uczestniczył w kampanii wiceadm. d'Estaing na wodach Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, walcząc w bitwie pod Grenadą 6.07.1779 i w starciach pod Savannah 16.09-9.10.1779. W latach 1781-1782 wchodził w skład załóg kolejno: 110-działowca Majestueux i 74-działowca Robuste (flota hiszpańsko-francuska w Kadyksie, pod Gibraltarem, na Zatoce Biskajskiej). Służył następnie na 74-działowcu Séduisant oraz w eskadrze ewolucji na 18/20-działowej korwecie Poulette. Awansował w maju 1786 na "porucznika liniowca". Po wybuchu rewolucji pozostał we Francji. Awansował 1.01.1793 na "kapitana liniowca". Jednak już w październiku 1793 został skreślony z listy floty jako szlachcic. Wyemigrował i poświęcił się rozważaniom teoretycznym. Próbował przypochlebić się Napoleonowi dedykując mu dzieło "Kurs elementarny taktyki morskiej". W 1806 towarzyszył Józefowi Bonaparte do Neapolu i wstąpił do tamtejszej marynarki w randze "kapitana liniowca", czyli capitano di vascello, otrzymując 14.06.1806 funkcję inspektora wybrzeży. Osiągnął pozycję szefa zespołu i został dyrektorem szkoły morskiej. W 1814 wrócił do Francji i gładko przeszedł do nowej marynarki królewskiej. Na listach floty z 1816 i 1817 r. występował jako "kapitan liniowca" 1 klasy i kawaler Orderu Św. Ludwika. Przy rezygnacji z dalszej służby w styczniu 1824 dostał na odchodnym honorowy stopień kontradmirała. Zmarł 19.10.1840 w Saint-Tropez.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Louis-Victor de Simony (Simoni) de Broutières, kawaler de Simony, od 1816 hrabia de Simony, urodził się chyba w 1751 (wielu podaje, że w 1765!) w Tulonie. Jego rodzicami byli François De Simony (pan de Broutières, major pomocniczy w Tulonie) oraz Marie-Charlotte d'Arthur (czy d'Astour). Został przyjęty w 1773 do elitarnej Szkoły Wojskowej. Był uczestnikiem wojny o niepodległość kolonii brytyjskich w Ameryce Północnej. Jako gardemaryn służył w latach 1778-1779 na 80-działowcu Languedoc, flagowym okręcie wiceadm. d'Estaing podczas kampanii w Ameryce i Indiach Zachodnich. Otrzymał rangę "chorążego liniowca" 16.02.1780. W 1785 miał nadal ten stopień, zajmował stanowisko zastępcy majora pomocniczego. W maju 1791 występował na liście floty francuskiej w randze "porucznika liniowca". Awansował 1.01.1793 na "kapitana liniowca". Jednak zaraz po ścięciu Ludwika XVI (21.01.1793) został skreślony z listy floty i uwięziony. Uwolniony podczas powstania w Tulonie w lecie 1793, pełnił funkcję majora we flocie tulońskiej kadm. Trogoffa, który zdecydował się na współpracę z aliantami zaproszonymi do tego miasta w sierpniu 1793. Kiedy więc Anglicy, Hiszpanie i Neapolitańczycy musieli opuścić Tulon w grudniu 1793 i on z nimi uszedł, by uniknąć jakobińskiej gilotyny. Wyemigrował do Anglii. Ożenił się 20.02.1798 w Londynie z Marie-Alexandrine de Robert. Mieli dzieci. Wrócił do Francji w 1814. Odzyskał swoją poprzednią rangę w marynarce. Na listach floty z 1816 i 1817 r. występował jako "kapitan liniowca" 1 klasy i kawaler Orderu Św. Ludwika. Awansował w 1818 na kontradmirała. Wkrótce potem zrezygnował z dalszej służby. Zmarł 23.09.1828 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów,są nimi Charles-Michel-Henri de Blégier de Taulignan oraz Honoré-Jean-Paul Bardel de Mereuil. Obaj otrzymali awans kapitański w 1793.
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Charles-Michel-Henri de Blégier (de Blegier) de Taulignan urodził się 29.05.1766 w Vaison-la-Romaine. Zwany był kawalerem de Taulignan, potem hrabią de Taulignan de Barre. Został "oddany", jako najmłodszy syn, do Zakonu Kawalerów Maltańskich już w 1767. Jego rodzicami byli Thomas-Louis-Bernard de Blégier de Taulignan (zwany kawalerem i baronem des Barres oraz markizem de Taulignan) i Louise de Vesc. Charles-Michel-Henri de Blégier (de Blegier) de Taulignan został 11.07.1781 w Tulonie gwardzistą flagi admiralskiej. Nadal był gwardzistą w 1785, ale rewolucja spowodowała gwałtowne przyspieszenie awansów, więc na liście marynarki z 15.05.1791 figurował już jako "porucznik liniowca". W odrodzonej marynarce królewskiej po restauracji Burbonów widniał na liście floty w 1816 r. jako "kapitan liniowca" 1 klasy, z datą promocji 1.01.1793, aczkolwiek nie wiem, czy zdążyli go jeszcze awansować do tej rangi rewolucjoniści (bardzo wątpliwe), czy też dostał ją po wojnach napoleońskich, z antydatowaniem. Na tej liście (podobnie jak z 1817) wykazywano też, że był kawalerem Orderów Św. Ludwika i Legii Honorowej. Ożenił się 13.03.1818 w Tulonie z Marie-Catherine Marthez (Martez). Mieli przynajmniej jedno dziecko. W 1823 dowodził ex-74-działowcem Annibal w Tulonie, ale okręt ten pełnił wówczas tylko rolę hulka - pływających koszar. Oficer ten był nadal na listach marynarki z 1827 i 1829 r. Na liście floty z 1839 już nie został wykazany.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Honoré-Jean-Paul Bardel de Mereuil (de Méreuil) urodził się 30.07.1763 w Ajaccio na Korsyce, chociaż rodzina Bardel de Mereuil pochodziła z Bretanii. Został gardemarynem w Tulonie 1.06.1782. Nadal był nim w 1785, ale rewolucja spowodowała gwałtowne przyspieszenie awansów, więc na liście marynarki z 15.05.1791 figurował już jako "porucznik liniowca". W odrodzonej marynarce królewskiej po restauracji Burbonów widniał na liście floty w 1816 r. jako "kapitan liniowca" 1 klasy, z datą promocji 1.01.1793, aczkolwiek nie wiem, czy zdążyli go jeszcze awansować do tej rangi rewolucjoniści (bardzo wątpliwe), czy też dostał ją po wojnach napoleońskich, z antydatowaniem. Na tej liście (podobnie jak z 1817) wykazywano też, że był kawalerem Orderów Św. Ludwika i Legii Honorowej. Oficer ten znajdował się nadal na listach marynarki z 1827 i 1829 r. Zajmował krótko, od 1 do 29 marca 1827, stanowisko majora marynarki w Lorient. Otrzymał 3.11.1827 rangę oficerską Legii Honorowej. Na liście floty z 1839 już nie został wykazany, żył jeszcze w 1841.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów,są nimi Jean-Claude-Marie de La Croix de St Vallier de Chevrieres (07.03.1758 - 04.05.1810) oraz Jean-Baptiste-Hyacinthe de Bellon de Sainte Marguerite (08.11.1761 - 07.11.1825).
Pozdrawiam Janusz.