www.timberships.fora.pl

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu JASON (1763).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata 32-działowa Jason należała do typu Richmond, scharakteryzowanego przez mnie przy opisie losów Richmond z 1757. W jej przypadku chodziło jednak o odmianę nieco zmodyfikowaną, wspomnianą przeze mnie przy opisie Boston z 1762.
Jason zamówiono w prywatnej stoczni, której właścicielem był Robert Batson, w Limehouse, 30.01.1762. Stępkę położono 1.04.1762. Wodowano fregatę 13.06.1763. Została ukończona w królewskiej stoczni w Deptford do 19.09.1765. Rzeczywiste wymiary wynosiły 127'4" x 34'10" x 12'0,5", tonaż 690 ton. Kontrakt uwzględniał pewien wzrost wymiarów i inne zmiany w stosunku do planów Richmond.
Od sierpnia 1765 fregatą Jason dowodził kmdr John Macbride, skierowany 5.10.1765 w rejon Jamajki. Po powrocie jednostkę wycofano w 1767 do rezerwy. Była remontowana i wyposażana w Woolwich od grudnia 1767 do kwietnia 1768. Od lutego 1768 komendę nad Jason sprawował kmdr Charles Antrobus, wysłany na Wyspy Podwietrzne na początku 1769. Tam Antrobus zmarł 3.11.1769. Po nim dowództwo fregaty przejął kmdr John Botterell, być może jednak dopiero w 1770. Wysłano go do Port Egmont Settlement na Falklandach. Fregatę wycofano do rezerwy w listopadzie 1771. Wysunięto 6.09.1777 propozycję, aby zredukować okręt z fregaty 32-działowej do jednostki szóstej rangi. Faktycznie wydano taki rozkaz 12.09.1777. W okresie od września 1777 do lipca 1778 wyposażono Jason w Woolwich do służby na wodach krajowych w charakterze fregaty 28-działowej. Niosła wówczas na pokładzie głównym 22 działa 12-funtowe, na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe, na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe. Załogę zmniejszono do 200 ludzi, a maszty i reje miały wymiary zredukowane do standardów przewidzianych dla jednostek 28-działowych. Dowódcą Jason został kmdr James Pigott, który sprawował komendę do 1783. Jednak już od 20.04.1779 fregata była ponownie klasyfikowana jako 32-działowa jednostka piątej rangi. Skierowano ją w 1779 z konwojem do Zatoki Hudsona. W 1780 należała do Floty Kanału. Pochwyciła francuskie żaglowce korsarskie 10.12.1780 i 24.12.1780. W 1781 weszła w skład eskadry komodora Johnstone'a, wysłanej ku Kolonii Przylądkowej. Jednak po ataku Suffrena na wodach Porto Praya 16.04.1781 wróciła do Anglii. Pożeglowała 13.04.1782 ku wybrzeżom Ameryki Północnej. Niosła wtedy na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe i 4 karonady 18-funtowe, a na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 18-funtowe. Zdobyła sama lub we współdziałaniu dwa amerykańskie okręty korsarskie 28.09.1782 i 8.12.1782. Wycofano ją do rezerwy w sierpniu 1783. Jason została sprzedana w Chatham 10.02.1785.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SOUTHAMPTON (1757).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

32-działowa fregata Southampton z 1757 nadała nazwę typowi zbudowanemu wg tego projektu, który to projekt Thomasa Slade zatwierdzono 12.03.1756, ale wprowadzono potem poprawki 25.05.1756. Uważana jest za pierwszą "prawdziwą" fregatę z główną artylerią z 12-funtówek w Royal Navy, tzn. taką, w której na dolnym pokładzie nie robiono już furt, tylko traktowano go jako załogowy. Jednostki typu Southampton nie były zbyt udane, ponieważ Slade musiał konkurować z tradycyjnymi dwupokładowcami, które konserwatyści uważali za lepsze mimo fatalnych właściwości żeglarskich, jako że nosiły działa wysoko, na dwóch pokładach, i miały grube burty. Dlatego uczynił swoje fregaty szerokimi, mocno zbudowanymi (a więc ciężkimi), dał pachoły i kluzy kotwiczne na dolnym pokładzie (co oznaczało jego wysokie położenie nad wodą oraz zbędną dla pokładu załogowego wysokość międzypokładową, a w konsekwencji proporcje nie tak dobre, jak potencjalnie możliwe). Nawiązując do tradycji lekkich fregat zachował małe furty wiosłowe wzdłuż pokładu załogowego. Podstawowymi wadami jednostek były mała szybkość i niezbyt ostre chodzenie do wiatru. Jednak wykazywały znakomitą manewrowość (zwroty przez sztag i rufę wykonywały bardzo pewnie i na niewielkim obszarze morza), niewiele i lekko się kołysały, a mając bardzo dużą sztywność mogły nosić wiele żagli przy kiepskiej pogodzie. Zachowywały dobrą dzielność morską i wytrzymałość na uszkodzenia, ale ustępowały szeregowi innych fregat zwinnością i prędkością. Już pierwszy dowódca Southampton zwrócił się w maju 1757 o wydłużenie rej, co zarządzono we wrześniu.
Ostateczne dane projektowe: długość dolnego pokładu 124 stopy 4 cale, szerokość projektowa 34 stopy 8 cali, głębokość 12 stóp 0 cali, tonaż konstrukcyjny 653 tony. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 26 dział 12-funtowych, na pokładzie rufowym 6 dział 6-funtowych, na dziobowym - nic. Ponadto tuzin półfuntowych działek relingowych. Pod koniec grudnia 1779 admiralicja chciała, by na pokładzie rufowym dodawać po 4 karonady 18-funtowe, a na pokładzie dziobowym dwie takie karonady. Zarządzenie z 19.11.1794 zmieniało wagomiar wszystkich karonad na 24 funty, zachowując ich liczby. Oczywiście rzadko kiedy rzeczywiste uzbrojenie równało się temu na papierze. Załoga miała liczyć 210 ludzi (od 1794 nieco więcej - 215).
Fregatę Southampton zamówiono 12.03.1756 w prywatnej stoczni Roberta Inwood, w Rotherhithe. Stępkę położono w kwietniu 1756, wodowano fregatę 5.05.1757, ukończono do 19.06.1757 w królewskiej stoczni w Deptford. Miała rzeczywiste wymiary 124'4" x 35'0" x 12'1", tonaż 672 tony.
Od 4 kwietnia 1757 dowodził nią kmdr James Gilchrist. Kiedy znajdowała się w drodze do Plymouth z zapasami i pieniędzmi na spłatę załóg w tym porcie, natknęła się 25.07.1757 koło Portland na dwie idące z Saint-Malo fregaty korsarskie (40/46-działową Maréchal de Belleisle i 36-działową Chauvelin) oraz trzy mniejsze jednostki, wszystkie pod komendą słynnego francuskiego korsarza Françoisa Thurot - odparła je po krótkiej walce. Potem Southampton włączono do Floty Kanału adm. Hawke i wysłano do pilnowania Brestu. Stoczyła tu 21.09.1757 zaciętą walkę z wojenną francuską fregatą 28-działową Emeraude i zdobyła ją. Pochwyciła 3.11.1757 francuskiego korsarza 10-działowego z Dunkierki. Miała uczestniczyć w ataku na Rochefort w 1757, ale z uwagi na uszkodzenia odniesione we wspomnianych walkach musiała wrócić do portu. W grudniu 1757 należała do operującej na kanale La Manche eskadry komodora Cornisha. Wiosną 1758 wchodziła w skład floty Hawke'a, a w lecie 1758 - Ansona. Zdobyła 2.10.1758 korsarski okręt 16-działowy z Dunkierki. Współdziałała w zdobyciu 26.03.1759 na Morzu Północnym francuskiej fregaty/liniowca 40-działowego Danaë; w walce Gilchrist został ciężko ranny, stracił władanie ręką i nie mógł już wrócić do służby.
CDN.

kgerlach

CD.
W grudniu (11.12) 1759 komendę nad Southampton przejął kmdr Joseph Fraine; fregata znów należała do Floty Kanału adm. Hawke. Od 1760 do 14.02.1763 dowodził jednostką kmdr Charles Antrobus. Brała udział w operacji przeciwko Belle Isle 6.04-8.06.1760. Wycofano ją do rezerwy na początku 1763. Była remontowana w Plymouth od marca do października 1771. Od 1.08.1771 do 23.4.1773 dowodził nią kmdr John Macbride, operujący na wodach krajowych. W maju 1772 została wysłana, wraz z inną fregatą, do Kopenhagi, aby przewieźć stamtąd do Stade królową Danii. W 1773 kapitanem jednostki był krótko (od 24.04 do 15.06) kmdr George Vandeput. W tym samym roku fregatę wycofano do rezerwy. Ponownie była remontowana w Plymouth od października do grudnia 1776. Od 17.10.1776 do 31.12.1780 dowodził nią kmdr William Garner, skierowany na Jamajkę. Southampton poddano remontowi i obiciu miedzią w Sheerness od października 1778 do marca 1779. W 1779 należała do Eskadry Zachodniej i brała udział we wrześniu w doprowadzeniu zapasów do Gibraltaru. W grudniu 1779 operowała w eskadrze komodora Jervisa. Wchodziła w skład dowodzonej przez komodora Moutraya eskorty wielkiego konwoju idącego od 29.07.1780 z Anglii od Indii Zachodnich i Wschodnich, który 9.08.1780 został niemal w całości przechwycony przez francusko-hiszpańską flotę (stracono 55 statków z ładunkiem wartym 1,5 miliona funtów i 2865 ludzi); okręty eskorty uciekły. Southampton zatopiła 12-działowy lugier korsarski z Boulogne. Od 1.01.1781 do 23.11.1782 dowodził nią kmdr William Affleck, wysłany na Jamajkę. Fregata stoczyła tam 28.07.1781 nierozstrzygnięty pojedynek z 32-działową fregatą francuską Fée, z której obie wyszły z poważnie uszkodzonym takielunkiem. Southampton wycofano do rezerwy w listopadzie 1782. Przeszła gruntowny remont w Rotherhithe od lutego 1783 do sierpnia 1784. Stała w Deptford do sierpnia 1786. W lipcu (14.07) 1786 dowództwo nad nią objął kmdr Andrew Snape Douglas, skierowany w październiku 1786 na Morze Śródziemne. Latem 1789 fregata służyła do przejażdżek rodzinie królewskiej, przebywającej czasowo w Weymouth. Jednostkę wycofano do rezerwy na przełomie lipca i sierpnia 1789. Od 22.10.1789 do 14.02.1791 dowodził nią kmdr Richard Goodwin Keats. Potem stała w Deptford, remontowana tam gruntownie między marcem 1792 a kwietniem 1793. Od 12.03.1793 jej nowym kapitanem był kmdr Robert Allaster Forbes, przydzielony do Floty Kanału lorda Howe. Dzięki temu Southampton była obecna podczas bitwy Sławnego Pierwszego Czerwca (1794) na Atlantyku. W kwietniu 1795 komendę nad nią przejął kmdr Edward O'Bryen. Fregata pożeglowała 22.05.1795 na Morze Śródziemne. Jej dowódcą został na krótko kmdr William Shield; w lipcu 1795 Shield był już jednak kapitanem 74-działowca Audacious. Southampton operowała w składzie eskadry komodora Nelsona atakującej Francuzów na wybrzeżach Zatoki Genueńskiej. Od 1795 do 1797 dowodził fregatą kmdr James Macnamara; pod jego komendą Southampton stoczyła 29.09.1795 w pobliżu Genui nierozstrzygniętą walkę z francuską fregatą 34-działową Vestale (a więc ani Shield nie pozostawał kapitanem Southampton do grudnia 1795, ani Macnamara nie przejmował dowództwa dopiero w grudniu, jak chce Winfield, i jak za nim przepisują hurtowo inni. Zmiana komendy między nimi musiała się dokonać na przełomie czerwca i lipca). Brawurowym atakiem Southampton zdobyła 9.06.1796 na redzie Hyères 18-działową gabarę francuską Utile. W pobliżu Monako pochwyciła 2.12.1796 hiszpański bryg 18-działowy (wojenny) Corso. Uczestniczyła 14.02.1797 w bitwie u Przylądka Św. Wincentego. Została wycofana do rezerwy w sierpniu 1797. Od września 1798 do 1801 komendę nad nią sprawował kmdr John Harvey. Southampton w grudniu 1798 udała się na wody Wysp Podwietrznych; pochwyciła francuski szkuner korsarski 9.06.1800. W lipcu 1801 jej dowódcą został kmdr John Miller Garnier, ale zmarł już 28.10.1801. W bardzo niezdrowych dla większości ówczesnych Europejczyków warunkach Indii Zachodnich komendę nad fregatą przejmowali kolejno kmdr (w tej randze właśnie od 29.10.1801) Richard Dalling Dunn, a w listopadzie 1801 - kmdr Robert Fanshawe.
CDN.

kgerlach

CD.
W kwietniu 1802 dowódcą został kmdr Christopher Cole (też głównie po to, by mógł oficjalnie awansować na ten stopień 20.04), ale w związku z zawarciem pokoju w Amiens jednostkę już we wrześniu 1802 wycofano do rezerwy w Portsmouth. Mimo rychłego wznowienia działań wojennych długo pozostawała w rezerwie. Dopiero od maja 1809 do grudnia 1810 przeszła rozległy remont w Portsmouth. Od listopada 1810 dowodził nią kmdr Edwards Lloyd Graham. Southampton wysłano z konwojem na Jamajkę 13.03.1811. W Indiach Zachodnich komendę nad fregatą przejął kmdr James Lucas Yeo.
Jednostka zdobyła 3.02.1812 haitańską fregatę Heureuse Réunion - walka ta zaszła w dziwnych i ciekawych okolicznościach, więc warto ją troszkę przybliżyć. Jak wiadomo, podczas powstania niewolników na San Domingo, Brytyjczycy na wszelkie sposoby pomagali powstańcom - oczywiście nie z miłości do Murzynów lub niewolników (u siebie, na sąsiednich wyspach, jeszcze długo utrzymywali niewolnictwo, okrutnie tłumili bunty i bali się przeniesienia "buntowniczej zarazy"), tylko na znanej wszystkim zasadzie, że wróg mojego wroga jest moim przyjacielem. Między innymi, kiedy brytyjska fregata Latona zdobyła 18.06.1809 na Antylach francuską fregatę 34-działową Félicité, a Royal Navy nie miała ochoty na ten nabytek, sprzedano go (zapewne w lipcu 1809) Henrykowi I, królowi Haiti, ex-generałowi Christophe. Ten wcielił jednostkę do swojej marynarki pod nazwą Améthyste i uzbroił w 44 działa (zachowując główną baterię z 12-funtówek). W lipcu 1809 skapitulował ostatni garnizon francuski (z ostatnimi walczącymi Polakami) na San Domingo, ale wyspa była (od 1806) podzielona na zajmujące północ królestwo Haiti, z Henrykiem I na tronie, oraz leżącą na południu Republikę Haiti pod prezydentem Aleksandrem Pétion. Kmdr Yeo miał rozkazy, by respektować obie władze. Tymczasem z dezerterów z obu części wyspy zaczęła się tworzyć trzecia siła, rzecz jasna przez obu dyktatorów traktowana jako rebeliancka. To ugrupowanie miało całkiem silną flotę, złożoną z fregaty, korwety i brygu wojennego. Najważniejszym okrętem była właśnie owa Améthyste, która w jakiś sposób (sugerowano zdradę) przeszła od króla Henryka do buntowników. Jednostkę przemianowano teraz na Heureuse Réunion, a jej dowódcą został ex-korsarz, Gaspard. Z uwagi na wysoce pogmatwane okoliczności, działanie eskadry Gasparda trudno było prawnie oddzielić od piractwa (nie wiadomo zresztą, czy sami zainteresowani się tym przejmowali) i kmdr Yeo postanowił interweniować. Znajdował się 2.02 w Port au Prince, gdy w okolicy pojawiły się okręty rebeliantów. Wyszedł w nocy w morze, napotkał 3.02 poszukiwaną eskadrę na wodach zatoki Léogane i wezwał dowódcę do podążenia wraz z nim na Jamajkę; rzecz jasna Gaspard odmówił, więc wywiązała się krwawa walka między fregatami (pozostałe okręty od razu uciekły). Załoga jednostki haitańskiej poniosła bardzo ciężkie straty (zginął m.in. Gaspard), a po ostatecznym poddaniu się została przez Brytyjczyków zwrócona marynarce królestwa Haiti.
Southampton pozostała w Indiach Zachodnich i pochwyciła wiele żaglowców, głównie statków amerykańskich. Zdobyła 22.11.1812 amerykański 14-działowy bryg wojenny Vixen. Kierując się na Jamajkę i zamierzając przejść przez Crooked Island Passage znalazła się 27.11.1812 blisko wysepki Concepión na Bahamach. Zarządzono zmianę kursu, by odejść na wolny tor, jednak fregata i pryz wpakowały się nagle na podwodne skały (pas raf biegł od wysepki znacznie dalej niż pokazywały mapy). Starej, pływającej już po morzach 55 lat (!) jednostki nie dało się uratować, ponieważ uszkodzenia były bardzo rozległe, a woda dostawała się do wnętrza w tempie niemożliwym do opanowania przez załogę - ludzie zachowali wzorową dyscyplinę, więc wszyscy bezpiecznie przedostali się na wyspę. Bryg Vixen też uległ zniszczeniu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu VESTAL (1757).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

32-działowa fregata Vestal z 1757 należała do opisanego przeze mnie typu Southampton, ale w przeciwieństwie do jednostki, która nadała typowi nazwę, miała losy krótkie i raczej nieciekawe.
Zamówiono ją 25.05.1756 w prywatnej stoczni firmy Barnard i Turner, w Harwich. Stępkę położono w czerwcu 1756, wodowano fregatę 17.06.1757, ukończono w Harwich do 17.08.1757. Miała rzeczywiste wymiary 124'4" x 34'10" x 12'0", tonaż konstrukcyjny 659 ton.
Od kwietnia 1757 dowodził nią kmdr William Trelawney. W latach 1758-1763 jej kapitanem był kmdr Samuel Hood. Należała do floty adm. Ansona, a ściślej - do wchodzącego w jej skład, wysuniętego zespołu kadm. Holmesa. Wyprzedzając pozostałe jednostki Holmesa, po długim pościgu i ciężkiej walce zdobyła 21.02.1759 na Atlantyku francuską fregatę 32-działową Bellone, zdążającą do Francji z Martyniki. Sama odniosła jednak przy tym takie uszkodzenia, że musiała wrócić zaraz do portu na naprawy. Vestal dołączyła do eskadry kadm. Rodneya i wzięła udział w bombardowaniu Hawru 3.07.1759. Odegrała w tej akcji większą rolę od innych jednostek osłaniających moździerzowce (wykonujące główną "robotę" przy takich okazjach), ponieważ piloci przydzieleni kontradmirałowi okazali się "całkowitymi ignorantami względem tych wód", a akurat Samuel Hood znał je świetnie. Dlatego na czas ataku Vestal stała się okrętem flagowym Rodneya. Skierowano ją 14.05.1760 na Morze Śródziemne. Zdobyła francuskie okręty korsarskie 21.12.1760 oraz 18.01.1761. Wojna siedmioletnia się skończyła, więc fregatę wycofano w czerwcu 1763 do rezerwy. W lutym następnego roku dokonano przeglądu jej stanu, ale nie uznano za właściwe wydawanie pieniędzy na remonty. Vestal przestała sobie w Deptford do czerwca 1775, kiedy została rozebrana.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DIANA (1757).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

32-działowa fregata Diana z 1757 należała do typu Southampton, opisanego przeze mnie przy losach jednostki, która nadała typowi nazwę.
Zamówiono ją 1.06.1756 w prywatnej stoczni Roberta Batsona w Limehouse. Stępkę położono w czerwcu 1756, wodowano fregatę 30.08.1757, ukończono w Deptford do 12.09.1757. Miała rzeczywiste wymiary 124'6" x 34'11" x 12'0", tonaż konstrukcyjny 669 ton.
Od sierpnia 1757 dowodził nią kmdr Alexander Schomberg. Została wysłana 14.01.1758 na wody Ameryki Północnej. Na jej pokładzie udał się tam komodor Philip Durell, wyznaczony na jednego z trzech wyższych dowódców morskich, którzy mieli współdziałać z armią w obleganiu Louisbourga. Brała udział w wielu z operacji, które po walkach od 2.06 do 26.07 doprowadziły do zdobycia tej twierdzy na Francuzach, m.in. 8.06 zabezpieczała główny desant armii gen. Wolfe'a, 14.06 osłaniała (wraz z fregatą Hunter) wyładunek faszyny i artylerii z transportowców ostrzeliwanych z baterii nadbrzeżnej i francuskiej kanonierki. W grudniu 1758 stwierdzono, że miała nieco dłuższe kolumny masztów niż standardowe dla tej klasy. Wysłana do Ameryki Północnej ponownie 14.02.1759, uczestniczyła w kampanii, która zakończyła się zdobyciem Quebeku - wyszła 4.06 z Louisbourga w składzie floty wiceadm. Saundersa; dotarła 12.07 do południowo-zachodniego wybrzeża Ile d'Orléans; utknęła 18.07 na mieliźnie koło Point Levi podczas nieudanej próby sforsowania rzeki powyżej miasta i poniosła poważne straty od ognia dział z twierdzy oraz (następnego dnia) francuskich baterii pływających; po ściągnięciu z mielizny 20.07 została wycofana w dół Rzeki Św. Wawrzyńca na naprawy; odesłano ją 16.08 na remont dna do Bostonu, przy okazji w charakterze eskorty 26 transportowców. Dotarła do Bostonu we wrześniu. Również w 1760 Diana została skierowana do Ameryki Północnej; wyszła w składzie eskadry komodora Swantona 10.03, przybyła 30.04 do Zatoki Św. Wawrzyńca, zdobyła ok. 4.05 francuski statek koło Gaspé, uczestniczyła w zniszczeniu dwóch fregat francuskich (30-działowej Pomone i 32/34-działowej Atalante) na Rzece Św. Wawrzyńca 16.05.1760, mniej więcej w tym samym czasie brała udział w zniszczeniu czterech innych (małych) francuskich żaglowców. Jednak Schomberg został wybrany przez komodora Swantona do przewiezienia do Wielkiej Brytanii depesz o tych (i innych) sukcesach, więc dowództwo fregaty Diana przejął w 1760 najpierw kmdr Joseph Deane (osłaniała armię gen. Murraya od wyjścia z Quebeku 21.06 aż do Montrealu, zdobytego na początku września, będąc jednostką flagową tej eskorty), a potem na resztę wojny kmdr William Adams. W 1762 wyposażono ją na krótko w działa 12-funtowe o długości 8,5 stopy, by w tym samym roku wrócić do bardziej standardowych dla tej klasy 12-funtówek o długości 7,5 stopy. Jednostka współdziałała w zdobyciu francuskiego korsarza 1.08.1762; zdobyła inny francuski żaglowiec korsarski 28.09.1762, uczestniczyła we wrześniu 1762 w incydencie, kiedy Adams ostrzelał i zdobył holenderską fregatę oraz cztery konwojowane przez nią statki na kanale La Manche (z Holendrami Anglicy nie toczyli wojny, ale byli zdeterminowani zwalczać kontrabandę wojenną, którą te żaglowce się trudniły). Kmdr Adams zmarł 3.02.1763 i fregatę wycofano do rezerwy. Była remontowana w Portsmouth od kwietnia do listopada 1765. Wprowadzono ją do służby w październiku 1770 - dowódcą został kmdr Richard Onslow - z powodu kryzysu falklandzkiego. Ostatecznie pożeglowała 3.06.1771 na Jamajkę. Od 1773 fregatą dowodził kmdr Henry Davis. Wycofano ją do rezerwy w grudniu 1773. Została wyremontowana, obita miedzią i wyposażona do aktywnej służby w okresie od grudnia 1777 do lutego 1779. Od października 1778 jej kapitanem był kmdr George Falconer, przydzielony do operowania na Morzu Północnym i kanale La Manche. Latem 1779 należała do Floty Kanału adm. Hardy. We wrześniu 1779 brała udział w wyprawie z odsieczą dla Guernsey. W grudniu 1779 należała do eskadry kadm. Jervisa. Rozkaz admiralicji z 22.04.1780 kazał zmienić jej omasztowanie na komplet odpowiedni dla fregaty 28-działowej. W 1780 dowodził jednostką kmdr Hugh Conway, przedzielony do oficerów Floty Kanału adm. Geary. W 1781 komendę nad fregatą sprawował kmdr William Chaloner Burnaby. Diana wyszła 13.03.1781 w składzie eskadry komodora Johnstone, skierowanej na Ocean Indyjski. Brała udział w bitwie pod Porto Praya 16.04.1781 i ostatecznie nie dotarła do Indii, bowiem Johnstone z częścią okrętów wrócił do Anglii. Od 30.04.1782 do 24.11.1782 fregatą dowodził kmdr Robert Calder; operowała w składzie floty adm. Howe, służąc do powtarzania sygnałów głównodowodzącego. Wzięła udział w odsieczy dla Gibraltaru. W 1783 jej kapitanem był kmdr Sampson Edwards. Diana została wycofana do rezerwy w sierpniu 1783. Przeszła mały remont w Plymouth od stycznia do czerwca 1785. Od grudnia 1789 dowodził nią kmdr Thomas Russell, wysłany 14.03.1790 na wody Jamajki. Po raz ostatni jednostkę wycofano do rezerwy w czerwcu 1792. Skierowano ją w marcu 1793 do prywatnej stoczni w Rotherhithe na remont, ale po zdjęciu miedzianego obicia uznano, że fregata nie nadaje się już do naprawy za rozsądną cenę. Została sprzedana w Deptford 16.05.1793.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MINERVA (1759).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

32-działowa fregata Minerva z 1759 należała do typu Southampton, opisanego przeze mnie przy losach jednostki, która nadała typowi nazwę.
Zamówiono ją 25.05.1756 w prywatnej stoczni Johna Qualleta w Rotherhithe. Stępkę położono 1.06.1756, wodowano fregatę 17.01.1759, ukończono w Deptford do 3.03.1759. Miała rzeczywiste wymiary 124'4" x 34'11,5" x 12'0", tonaż konstrukcyjny 664 tony.
Od stycznia 1759 do 1761 dowodził nią kmdr Alexander Arthur Hood; należała do Floty Kanału adm. Hawke'a; potem wchodziła w skład eskadry komodora Duffa. Była obecna w bitwie na wodach zatoki Quiberon 20.11.1759, po czym prowadziła blokadę Redy Baskijskiej. Zdobyła 8.01.1761 żaglowiec korsarski z Bayonne. Na Morzu Śródziemnym pochwyciła, po zaciętej walce i utracie wszystkich masztów, ex-brytyjski 60-działowiec Warwick (którego Royal Navy straciła w 1756), używany teraz przez Francuzów - bez zmiany nazwy, ewentualnie zapisywanej w postaci Warvick - w roli fluity 34-działowej. W lipcu 1761 Minerva należała do eskadry z Downs. We wrześniu 1761 użyto tego okrętu do eskortowania jachtu Royal Charlotte, na którym Admirał Floty lord Anson przewiózł do Anglii księżniczkę Charlotte Mecklenburg-Strelitz, wyznaczoną układami na żonę dla Jerzego III - ów osobliwy towar dostarczono do Harwich 6.09.1761, a fregata Minerva była tylko jedną z wielu towarzyszących jednostek. W latach 1762-1763 okrętem dowodził kmdr Joseph Peyton, wysłany do Ameryki Północnej. Po wycofaniu do rezerwy Minerva przeszła dwa remonty w Sheerness, jeden w okresie październik - grudzień 1764 i jeden trwający od lipca 1769 do stycznia 1770. Od września 1770 znalazła się znowu w aktywnej służbie z powodu kryzysu falklandzkiego; dowodził nią wtedy kmdr John Brookes. Została skierowana 7.05.1771 na Morze Śródziemne. Wycofano ją do rezerwy w październiku 1774. Od listopada 1776 do listopada 1777 przeszła rozległy remont w Deptford, połączony z obiciem miedzianą blachą. Od września 1777 dowodził nią kmdr John Scott. Minerva pożeglowała 15.02.1778 ku zachodniej Afryce, a stamtąd na Jamajkę. Kiedy krążyła w sierpniu w pobliżu Puerto Plata na Hispanioli, jej załoga nie wiedziała o wypowiedzeniu wojny Wielkiej Brytanii przez Francję. Po dojrzeniu żaglowca zbliżyła się do niego, sądząc że chodzi o statek handlowy. Jednostka była jednak 32-działową fregatą francuską Concorde, której załoga doskonale znała sytuację i miała czas dobrze się przygotować do ataku na kompletnie zaskoczonych Anglików. W szoku i zamieszaniu próbujący pośpiesznie dostosować się do walki Brytyjczycy dopuścili do wybuchu baryłki prochu pod pokładami, co zniszczyło trzy działa i zabiło wielu ludzi; mimo powstałej paniki Minerva stawiała opór przez dwie i pół godziny, ale kiedy śmiertelne rany odniósł zarówno Scott, jak pierwszy porucznik, William Bartholomew, poddała się. Francuzi wcieli ją do swojej marynarki zasadniczo bez zmiany nazwy, chociaż od września 1778 zapisywanej we francuskiej formie Minerve. Remontowali ją w Cap Français na San Domingo od sierpnia 1778. Od początku (czyli od września 1778) do końca służby pod francuską banderą dowódcą jednostki był "porucznik liniowca" Nicolas-René-Henri de Grimouard. Minerve zniszczyła w 1779 angielski transportowiec przewożący złoto z Halifaxu na Jamajkę, w lutym lub marcu 1779 zdobyła brytyjski żaglowiec korsarski koło San Domingo, ścierała się z Anglikami w zatoce Léogane, uczestniczyła w zajęciu w lipcu 1779 Grenady przez flotę wiceadm. d'Estainga, była obecna w bitwie pod Grenadą 6.07.1779; w lipcu 1779 d'Estaing odesłał ją do Francji z depeszami. W 1779 i 1780 stacjonowała w Rochefort. Natknęła się 4.01.1781 koło Ouessant na brytyjskie 74-działowce Courageux i Valiant; poddała się temu pierwszemu po bardzo zaciekłym oporze (Grimouard został ciężko ranny). Powróciła do Royal Navy, ale ponieważ tymczasem Brytyjczycy zwodowali inną fregatę o nazwie Minerva, tę starą przemianowali 20.04.1781 na Recovery. Od maja 1781 dowodził nią kmdr John Harvey we Flocie Kanału adm. Darby. Fregata zdobyła w 1781 w pobliżu przylądka Clear 20-działowy okręt. W 1782 jej dowódcą był kmdr George Berkeley, który w kwietniu dołączył do eskadry wiceadm. Barringtona operującej pod Brestem, a w lipcu - do zespołu komodora Reeve. W marcu 1783 dokonano w Deptford przeglądu Recovery, ale nie podjęto remontu. Fregata została sprzedana w Deptford 30.12.1784.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LYME (1748).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Kiedy w okolicach połowy XVIII w. zaczęła się rodzić klasa nowych fregat (dwupokładowców z usuniętymi działami i furtami z dolnego pokładu), brytyjski Urząd Marynarki był nastawiony mocno negatywnie do tej "obcej" nowinki (w ramach ogólnego sprzeciwu wobec francuskich metod konstruowania), w przeciwieństwie do opinii admiralicji i mimo faktu, że pierwsze jednostki tej budowy powstały w Anglii, a nie we Francji. Nie mogąc zmusić konserwatywnych urzędników i szkutników do zmiany podejścia, zamówiono w królewskich stoczniach dwa 24-działowe okręty wzorowane na zdobytym w 1746/1747 (w lutym, więc wg starego stylu datowania był ciągle rok 1746, a wg nowego - rok 1747) żaglowcu korsarskim z Saint Malo, Tygre. Zamówienie sformułowano w taki sposób, że nakazano zdjąć linie pryzu "w absolutnie najdokładniejszy sposób" i sporządzić rysunki "nie odchodzące w niczym odnośnie wymiarów, kształtów, wielkości belek, tworzenia wręgów, łączeń ciesielskich, wszystkich detali kadłuba, masztów i rej", a następnie zbudować owe dwie jednostki "bez najmniejszego odchylenia" od tych rysunków. Z pewnością była to przesada (zresztą i tak została zlekceważona), jednak admiralicja przekonała się już, że zezwolenie na jakiekolwiek słuszne zmiany wg lepszej praktyki brytyjskiej zostałyby natychmiast wykorzystane do budowy kompletnie tradycyjnych okrętów, nie mających z pierwowzorem nic wspólnego. Jedno z zamówień złożono 29.04.1747 w Plymouth, drugie w Deptford. Tę drugą fregatę nazwano Lyme. Mimo że Tygre miał długość dolnego pokładu 118'11", szerokość maksymalną 33'8", głębokość ładowni 11'0", tonaż 576 ton, wymiary projektowe nowych ("idealnie" zmierzonych) fregat obejmowały długość dolnego pokładu 117'0", szerokość maksymalną 33'8", głębokość ładowni 10'2", tonaż 582 tony. Uzbrojenie: początkowo 24 działa 9-funtowe (o długości 7 stóp i masie 23-24 cetnary) na ciągłym pokładzie górnym (czyli głównym artyleryjskim) i nic powyżej. Załoga: 160 ludzi. Nazwę typu (dla Anglików - klasy) nadała fregata zamówiona w Plymouth, czyli Unicorn. Przy całym nacisku na wierne skopiowanie pierwowzoru ("bez najmniejszych odchyłek") mocno się od siebie zewnętrznie różniły. Fregaty 24-działowe (potem 28-działowe) tego typu były szybkie (13 węzłów przy półwietrze, 10 węzłów kursem ostro na wiatr) i dobrze trzymały się wiatru, niewiele dryfowały; cechowała je świetna manewrowość (Unicorn robiła zwrot przez sztag w granicach swojej własnej długości) oraz pewność zwrotów; brały bardzo mało wody i łagodnie się kołysały mimo dużej sztywności. Przerabiano je w trakcie eksploatacji w zakresie aranżacji wnętrz magazynowych i załogowych. Warto sobie jednak zdawać sprawę, że mimo zalet żeglarskich były małe i słabo uzbrojone: 9-funtówki o długości 7 stóp miały za małą długość i przez to kiepskie parametry; a dodane w 1756 działa 3-funtowe o długości 4,5 stopy (o ich zainstalowaniu potem) nie nadawały się do niczego więcej niż do rażenia nieprzyjacielskiej załogi.
Stępkę fregaty Lyme położono 25.09.1747 (czy dzień wcześniej), a wodowanie jednostki miało miejsce 10.12.1748. Ukończono ją do 8.02.1749. Wymiary rzeczywiste to 117'10" x 33'10" x 9'10", tonaż 587 ton.
Od września 1748 do 1752 dowódcą fregaty był kmdr Charles Proby. W maju 1749 jednostkę wysłano na Morze Śródziemne. Na przełomie 1750/1751 przystosowano ją w Portsmouth do zadania przewiezienia ambasadora do Trypolisu. W 1753 i 1754 znajdowała się w rezerwie. Na początku 1754 przeszła mały remont w Plymouth. Od stycznia 1755 dowodził fregatą kmdr Samuel Faulkner, ale w kwietniu lub maju 1755 przeniesiono go na inny okręt, więc kapitanem Lyme został kmdr Edward Vernon, operujący w ramach Floty Kanału. Fregata uczestniczyła w zdobyciu francuskiego 74-działowca Espérance 13.11.1755 na północnym Atlantyku, francuskich żaglowców korsarskich 29.02.1756 i 2.12.1756, walczyła też - bez rozstrzygnięcia - 17.05.1756 koło wyspy Oleron z francuską fregatą 32-działową Fidèle. Zgodnie z zarządzeniami wydanymi 22.09.1756 i 11.11.1756, fregaty tego typu miały mieć wstawione na pokład rufowy 4 działa 3-funtowe (w wersji o długości 4,5 stopy oraz masie 7,25 cetnara) i wyposażone - wzdłuż nadburć pokładu rufowego i dziobowego - w tuzin półfuntowych działek relingowych, przy załodze zwiększonej najpierw do 180, potem do 200 ludzi. Odtąd były klasyfikowane jako 28-działowe. Lyme współdziałała w zdobyciu 28.02.1757 koło Hawru francuskiej jednostki ochrony wybrzeża, 16-działowej Entreprenante. Fregatę skierowano 14.04.1757 na Morze Śródziemne. Kiedy dowódca slupu Fortune, James Baker, awansował 3.03.1758 na komandora, dano mu Lyme, by mógł być zatwierdzony w tym stopniu; operował do 1759 na Morzu Śródziemnym. Lyme pomagała w zniszczeniu 2.07.1758 francuskiej fregaty 30-działowej Rose u wybrzeży Malty; patrolowała w lipcu 1759 koło Malagi; była w bitwie pod Lagos 18.08.1759. W 1760 do komendy nad fregatą wrócił kmdr Edward Vernon. Jednostka przeszła mały remont w Chatham od maja do sierpnia 1760. Operowała na Bałtyku; podczas próby opuszczenia tych wód, została zaatakowana 18.10.1760 przez potężny sztorm koło Skagen; ratowano się odcięciem bezanmasztu, potem grotmasztu, wyrzuceniem dział i nieustanną pracą przy pompach, w końcu rzuceniem kotwicy przy szwedzkim brzegu obok miejscowości Holm, ale nie zdało się to na nic i Lyme uległa zniszczeniu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu UNICORN (1748).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.