www.timberships.fora.pl

knowak

Dobry wieczór, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CAPTAIN (1743).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Captain z 1743 to następny okręt klasy 70-działowców zbudowanych wg Ustalenia z 1733. Najistotniejsze cechy klasy podałem przy charakterystyce Elizabeth z 1737.
Captain został zamówiony 7.09.1739 w Woolwich. Stępkę położono 25.02.1740, liniowiec zwodowano 14.04.1743. Został ukończony do 17.05.1743.
Jego rzeczywiste wymiary to 151’0” x 43’6,5” x 17’9”, tonaż 1230 ton.
Od kwietnia 1743 kapitanem okrętu był kmdr John Byng, który zajmował wtedy stanowisko komodora eskadry skierowanej pod koniec czerwca na wody Zatoki Biskajskiej (dla patrolowania przez 6 tygodni obszaru między Belleisle u ujściem Żyrondy); kiedy Byng wrócił do Anglii we wrześniu, od razu wysłano go na południowy zachód od przylądka Ortegal. U schyłku października 1743 komendę nad liniowcem objął (i sprawował ją do stycznia 1745/46) kmdr Thomas Griffin, a okręt należał do floty adm. Norrisa na kanale La Manche. Zdobył francuską jednostkę korsarską 29.03.1744. W kwietniu i maju osłaniał konwój lizboński, w sierpniu i wrześniu wchodził w skład floty adm. Balchena, zaś zimą 1744/45 był w eskadrze kadm. Medleya. W 1745 Captain należał do Eskadry Zachodniej wiceadm. Martina, która operowała na zachodnich podejściach do kanału La Manche. Brał udział w starciu z francuskimi liniowcami Neptune (74 działa) i Fleuron (64 działa) 6.01.1745, które mimo wielkiej przewagi brytyjskiego zespołu zakończyło się prawie niczym. Pochwycił 4.06.1745 francuski żaglowiec korsarski Grand Turk. Pod koniec 1745 krążył na południowy zachód od wysp Scilly. Od stycznia 1745/46 dowódcą liniowca Captain był kmdr Edward Legge; pełnił on funkcję komodora dużego zespołu działającego na wodach Zatoki Biskajskiej. Potem, nadal w 1746, Captain wchodził w skład Eskadry Zachodniej, a od sierpnia do października należał do floty wiceadm. Ansona koło przylądka Finisterre; w styczniu 1747 został wysłany w eskorcie 44 statków handlowych ku Wyspom Podwietrznym, gdzie Legge pełnił funkcję komodora zanim zmarł 19.09.1747 na Barbados. Komendę nad liniowcem przejął po nim kmdr Hugh Palliser. W październiku 1747 Captain zdobył aż 8 statków z rozbitego wcześniej francuskiego konwoju zmierzającego do Indii Zachodnich. Od maja 1748 okrętem dowodził kmdr Robert Hughes, a Captain był flagowcem wiceadm. Osborna w rejonie Wysp Podwietrznych. Został wycofany do rezerwy w lutym 1748/49. W latach 1750-1751 liniowiec remontowano w Portsmouth. Od 1753 do 1754 pełnił rolę okrętu strażniczego w Portsmouth, dowodzony od marca 1753 przez komandora Charlesa Catforda. W marcu 1755 Captain wrócił do aktywnej służby we flocie wiceadm. Hawke’a, zredukowany do 64-działowca. Wysłano go 6.04.1756 na Morze Śródziemne, gdzie brał udział w bitwie pod Minorką 20.05.1756; znalazł się wtedy pod ogniem wielu francuskich liniowców i doznał poważnych uszkodzeń – miał odstrzelony bukszpryt, zdemolowane pozostałe maszty, poszarpany takielunek, poprzebijany kadłub. Pod koniec sierpnia czy na początku września 1756 komendę nad okrętem przejął – nadal na Morzu Śródziemnym – kmdr Charles Wray, a od lutego 1757 stanowisko to zajmował kmdr John Amherst. Captain został skierowany 16.04.1757 na wody Ameryki Północnej. W pierwszej połowie 1758 pełnił przejściowo rolę flagowca kadm. Hardy’ego. Brał aktywny udział w kampanii, która zakończyła się zdobyciem Louisbourga przez Brytyjczyków 26.07.1758. We flocie wiceadm. Saundersa uczestniczył w kampanii, uwieńczonej zdobyciem Quebecu 18.09.1759; w pierwszej jej fazie (do 29 czerwca) stacjonował w dole Rzeki Św. Wawrzyńca, przy wyspie Coudres, ale potem podniósł flagę kadm. Holmesa i ruszył w górę tego szlaku wodnego, operując od 7.07 pod samym miastem (Holmes zszedł z liniowca 23.07); podążył w dół rzeki już 12.09, wrócił do Anglii. Tam w listopadzie nowym kapitanem został kmdr William Mantell, który zdał komendę w marcu 1760. Po dwuletnim wycofaniu do rezerwy, Captain otrzymał pod koniec kwietnia 1762 kolejnego dowódcę, komandora George’a Falconera, ale do lutego 1771 służył tylko w portach, przechodząc też rozmaite remonty (jak w latach 1763-1766 i 1770-1771). Od września do grudnia 1762 okrętem dowodził kmdr John Brookes. Od lutego 1771 do lipca 1775 kapitanem był kmdr Thomas Symonds. W okresie 1771-1774 Captain operował na wodach Ameryki Północnej, pełniąc funkcję flagowca kadm. Montagu. Po dłuższym postoju w rezerwie żaglowiec miał być w lutym 1777 przywrócony do aktywnej służby, lecz już tylko jako 30-działowy transportowiec Buffalo. W tym charakterze niósł 22 działa 12-funtowe o długości 9 stóp i osiem 6-funtówek. Od marca 1777 do maja 1780 dowodził nim kmdr Hugh Bromedge, wysłany w czerwcu 1777 do Ameryki Północnej. W kwietniu 1779 podniesiono status żaglowca do 50-działowego okrętu czwartej rangi. W rzeczywistości miał zresztą 60 dział (mimo klasyfikacji), a wśród nich 22 armaty 24-funtowe o długości 9,5 stopy. W tym charakterze pełnił nawet rolę flagowca wiceadm. Buckle’a w 1778, należał do eskadry na Downs w 1778 i 1779, do floty adm. Hardy’ego w lecie 1779 i do eskadry komodora Feildinga w grudniu 1779. Od kwietnia 1780 Buffalo był okrętem strażniczym w Plymouth, od sierpnia należał do Eskadry Zachodniej. Dowództwo nad nim sprawował początkowo kmdr Rowland Cotton, w sierpniu 1780 kmdr Robert Calder, od sierpnia 1780 do stycznia 1781 kmdr John Cleland, a od stycznia do połowy sierpnia 1781 kmdr William Truscott. Wchodząc w skład floty wiceadm. Parkera Bufallo walczył w krwawej bitwie koło Doggersbank 5.08.1781. Tylko od połowy sierpnia 1781 do grudnia 1782 przechodził przez ręce trzech kapitanów (George Robertson, Augustus Montgomery, John Holloway), a lista dowódców do kwietnia 1783 obejmuje kolejne cztery nazwiska (William Yeo, Edward Iggulden, William Tahourdin, Samuel Ardin). Lecz naprawdę jedyną znaczącą akcją okrętu w latach 1782-1783 był udział w operacji adm. Howe’a doprowadzenia posiłków niezbędnych dla utrzymania Gibraltaru (wrzesień-październik 1782), kiedy komendę nad liniowcem sprawował John Holloway. Wycofany ostatecznie do rezerwy w kwietniu 1783, Buffalo został rozebrany w Woolwich do października.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dobry wieczór, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BERWICK (1743).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Berwick z 1743 to następny okręt klasy 70-działowców zbudowanych wg Ustalenia z 1733. Najistotniejsze cechy klasy podałem przy charakterystyce Elizabeth z 1737.
Berwick został zamówiony 5.12.1740 w Deptford. Stępkę położono 1.01.1740/41, liniowiec zwodowano 13.06.1743. Został ukończony do 26.07.1743.
Jego rzeczywiste wymiary to 151’0” x 43’9” x 17’9”, tonaż 1280 ton.
Od czerwca 1743 do sierpnia 1745 kapitanem okrętu był kmdr Edward Hawke; skierowano go w grudniu 1743 na Morze Śródziemne. W styczniu 1743/44 wzmocnił tamtejszą flotę adm. Mathewsa. Walczył aktywnie w bitwie pod Tulonem 11.02.1744. Potem Hawke pozostawał we Flocie Śródziemnomorskiej, często pełniąc na Berwick rolę komodora małych eskadr, operujących od Przylądka Św. Wincentego po wybrzeża Genui, pod kolejnymi naczelnymi dowódcami tej floty. Od schyłku listopada 1745 do końca grudnia 1747 dowodził okrętem kmdr Thomas Sturton, a od marca 1747/48 do lipca 1748 – kmdr James Douglas. Pod koniec listopada 1748 status liniowca Berwick obniżono do okrętu strażniczego, z załogą liczącą tylko 140 ludzi. W grudniu 1748 komendę nad jednostką przejął kmdr Hugh Bonfoy, a Berwick stał jako okręt strażniczy w Portsmouth do listopada 1752, kiedy całkiem wycofano go do rezerwy. Wrócił do aktywnej służby w styczniu albo lutym/marcu 1752/53, gdy dowódcą został (do maja 1753) kmdr Charles Catford, ale żaglowiec był nadal tylko okrętem strażniczym w Portsmouth. Od czerwca 1756 kapitanem liniowca był kmdr Robert Hughes, wysłany 9.12.1756 na Morze Śródziemne. Berwick klasyfikowano teraz jako okręt 64-działowy. W kwietniu 1757 był w Gibraltarze. Uczestniczył w bitwie eskadry adm. Osborna z Francuzami komodora Duquesne’a 28.02.1758 koło przylądka Gata, współdziałał wtedy w zdobyciu francuskiego 64-działowca Orphée. Później w 1758 (pod koniec września) komendę nad liniowcem przejął kmdr William Harman (Harmon), który 12.11.1758 pożeglował ku Wyspom Podwietrznym. Berwick brał tam udział w operacjach przeciwko Martynice w styczniu 1759 i Gwadelupie w lutym 1759. Wycofano go do rezerwy w sierpniu 1760. Został rozebrany w Chatham do września 1760.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dobry wieczór, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DEFIANCE (1744).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
P.S. Dużo zdrowia życzę !!!

kgerlach

Defiance z 1744 to okręt 60-działowy, jedna z kilku jednostek tej klasy zbudowanych wg Ustalenia z 1741 r. Zgodnie z przyjętymi parametrami, okręty takie miały mieć długość dolnego pokładu działowego 147’0”, szerokość 42’0”, głębokość 18’1”, tonaż konstrukcyjny 1123/1124 tony. Na dolnym pokładzie winny były nieść 24 działa 24-funtowe (o długości 9,5 stopy oraz masie 49 cetnarów), na górnym pokładzie 24 działa 12-funtowe o długości 9 stóp i masie 32,5 cetnara (co w 1745 r. zmieniono na 26 takich armat), na pokładzie rufowym 8 dział 6-funtowych (o długości 7,5 stopy i masie 20,5 cetnara), na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe o długości 8,5 stopy i masie 23 cetnarów (zatem pierwotnie naprawdę tylko 58 dział, mimo klasyfikacji, dopiero od 1745 faktycznie 60 dział). Załogę ustalono na 420 osób.
Defiance zamówiono w stoczni Thomasa Westa w Deptford 14.03.1743. Stępkę położono 22.03.1743. Kiedy okręt zwodowano 12.10.1744, miał rzeczywiste wymiary 147’4,25”, szerokość 42’3,5”, głębokość 18’1,25”, tonaż konstrukcyjny 1136 ton. Został ukończony w królewskiej stoczni w Deptford do 21.01.1745.
Od października lub listopada 1744 dowodził nim kmdr George Forrester (lord). Okręt skierowano ku wybrzeżom Szkocji. Należał do zimowej eskadry wiceadm. Martina, a zimą 1745/46 stacjonował na Downs. George Forrester, jako syn lorda i lord, uważał za naturalne, że w stosunku do niearystokratycznej hołoty (czyli prawie wszystkich innych) może sobie pozwalać na znacznie więcej, niż zwyczajowo przyjmowano, do czego skłaniała go nie tylko pycha, lecz i temperament. W rezultacie stanął przed sądem wojennym w Portsmouth i został wyrzucony z marynarki 28.03.1746. Po nim dowódcą liniowca Defiance był kmdr Harry Powlett, skądinąd syn diuka Bolton. Żaglowiec należący do Eskadry Zachodniej 16.04.1746 lub 21.04.1746 zdobył 40-działową fregatę francuską Embuscade. Inni jako kapitana między Forresterem a Grenvillem (zob. dalej) wstawiają Jamesa Rentone’a. Jeszcze w 1746 komendę nad Defiance przejął kmdr Thomas Grenville. Okręt był z flotą wiceadm. Ansona pod Finisterre we wrześniu i październiku 1746, walczył w bitwie pod Finisterre 3.05.1747, kiedy Grenville zginął. Komendę nad Defiance przejął w maju 1747 kmdr John Bentley. Liniowiec brał też udział w drugiej bitwie pod Finisterre, 14.10.1747. W 1748 należał do floty wiceadm. Warrena. Pod koniec 1748 wycofano go do rezerwy. Przeszedł remont w okresie wrzesień – listopad 1751. Wrócił do aktywnej służby z końcem lipca 1754, kiedy jego kapitanem został kmdr Thomas Andrews. Defiance poszedł 22.04.1755 z flotą wiceadm. Boscawena do Ameryki Północnej. Współdziałał w zdobyciu francuskiego 64-działowca Lis (Lys) 8.06.1755. Pożeglował 6.04.1756 z flotą wiceadm. Bynga na Morze Śródziemne. Brał udział w bitwie pod Minorką 20.05.1756, kiedy Andrews zginął. Od maja 1756 tymczasowo dowodził okrętem kmdr Augustus John Hervey, a od czerwca 1756 kmdr Patrick Baird, zaś pod koniec sierpnia 1756 tymczasowo kmdr James Gambier, po czym na to stanowisko wrócił Baird. Liniowiec skierowano 2.05.1757 na wody Ameryki Północnej. Uczestniczył w zdobyciu Louisbourga w 1758. Walczył we flocie adm. Hawke’a w bitwie pod Quiberon 20.11.1759. W 1759 tymczasowym dowódcą Defiance był (od stycznia do maja) kmdr William Williamson. Następnie znów komendę przejął Baird. Okręt brał udział w blokadzie Redy Baskijskiej w 1759. Na początku czerwca 1760 został wysłany na Jamajkę. Pozostał w tamtym rejonie przez kilka lat, przy czym od kwietnia 1761 lub od 1762 jego kapitanem był kmdr George Mackenzie. Defiance uczestniczył w operacji zdobycia Hawany (czerwiec – sierpień 1762) przez flotę wiceadm. Pococka i armię gen. Albemarle. Znaczniejsze fakty z tej ekspedycji dotyczące akurat Defiance to zdobycie 28.06 (u Winfielda literówka przerobiła tę datę na maj) przez marynarzy z tego okrętu dwóch hiszpańskich jednostek wojennych w Bahia Mariel – fregaty Venganza (24) i lekkiej fregaty Marte (18), a także oczyszczenie zablokowanego przez Hiszpanów toru wejściowego do portu Mariel. Defiance został ostatecznie wycofany do rezerwy w sierpniu 1763. Sprzedano go 10.04.1766.
Pozdrawiam i dziękuję bardzo za życzenia, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CANTERBURY (1745).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Canterbury z 1744/45 (data wodowania) to okręt 60-działowy, jedna z kilku jednostek tej klasy zbudowanych wg Ustalenia z 1741 r. Ich zbiorczy opis dałem przy omawianiu losów Defiance z 1744.
Canterbury został zamówiony w królewskiej stoczni w Plymouth 5.03.1741. Stępkę położono 1.03.1742. Kiedy okręt zwodowano 5.02.1744/45, miał rzeczywiste wymiary 147’0”, szerokość 42’0”, głębokość 18’1”, tonaż konstrukcyjny 1117 ton. Został ukończony do 20.04.1745.
Od stycznia 1744/45 do września 1747 dowodził nim kmdr Daniel Hore, zaś żaglowiec przydzielono do Eskadry Zachodniej, początkowo jako okręt adm. Martina. Potem wysłano go do Louisbourga, gdzie dotarł 13.06.1745 i służył w stacjonującej tam eskadrze gubernatora Warrena. Do kraju wrócił w 1745 z konwojem. Pod koniec grudnia 1745 przemieszczono go z Plymouth na Downs. W 1746 na Canterbury podniósł swój proporzec komodor Charles Knowles, mianowany następnym gubernatorem Louisbourga. W maju 1746 okręt skierowano zatem do Louisbourga, następnie do Indii Zachodnich (pod rozkazy adm. Townsenda). Ponownie operował w rejonie Louisbourga od maja do listopada 1747. Od września 1747 kapitanem Canterbury był kmdr Robert Erskine. Na pokładzie pozostał Knowles, teraz już (od lipca 1747) jako kontradmirał. W marcu 1747/48 komendę przejął kmdr David Brodie, służący w rejonie Jamajki. Liniowiec brał udział w zdobyciu Port Louis na Hispanioli 8.03.1747/48 (już nie jako flagowiec) oraz w nieudanym ataku na Santiago de Cuba 5.04.1748 (znów w charakterze jednostki flagowej, aczkolwiek teraz tylko tymczasowo). W 1748 kapitanem okrętu został kmdr Edward Clarke. Canterbury walczył pod Hawaną 1.10.1748 (Hiszpanami dowodził wiceadm. Reggio). Został wycofany do rezerwy w 1749. W 1756 był wykorzystywany w Plymouth jako hulk. Rozkaz admiralicji z kwietnia 1757 nakazywał przekształcić jednostkę w okręt szpitalny. Od grudnia 1757 do 1762 hulkiem szpitalnym stojącym w Plymouth dowodził por. William Mainwaring. Canterbury został rozebrany w Plymouth do 15.07.1770.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PRINCESS LOUISA (1744).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Princess Louisa z 1744 to okręt 60-działowy, jedna z kilku jednostek tej klasy zbudowanych wg Ustalenia z 1741 r. Ich zbiorczy opis dałem przy omawiania losów Defiance z 1744.
Princess Louisa został zamówiony w stoczni Roberta Cartera w Limehouse 23.12.1742. Stępkę położono 25.01.1743. Kiedy okręt zwodowano 1.07.1744, miał rzeczywiste wymiary: długość 148’0”, szerokość 42’5,5”, głębokość 18’1,25”, tonaż konstrukcyjny 1143 tony. Został ukończony w Deptford do 20.08.1744.
Od czerwca 1744 do stycznia 1744/45 dowodził nim kmdr William Hewett, zaś żaglowiec przydzielono do Eskadry Zachodniej. Potem, do marca 1745/46 kapitanem był kmdr William Boys, początkowo nadal w Eskadrze Zachodniej, którą wtedy dowodził adm. Martin. Od sierpnia 1745 liniowiec patrolował na południowy zachód od wysp Scilly w składzie zespołu komodora Griffina. Zimą 1745/46 Princess Louisa stacjonował na Downs, w 1746 wrócił do Eskadry Zachodniej adm. Martina. Od marca 1745/46 do stycznia 1747/48 komendę nad okrętem sprawował kmdr Charles Watson. Liniowiec wszedł w skład sił wiceadm. Ansona u przylądka Finisterre na 14.09.1746, już wcześniej operując w okolicy w małym zespole, którego Watson był komodorem. Uczestniczył w obu bitwach pod Finisterre – 3.05.1747 (rozgromienie sił de La Jonquière’a przez Ansona) oraz 14.10.1747 (rozgromienie sił kadm. Etenduère przez kadm. Hawke’a). Od stycznia 1747/48 do lipca 1748 dowodził nim kmdr Arthur Scott, operujący w składzie floty wiceadm. Warrena. Princess Louisa był w styczniu 1748 wyposażany w Plymouth, potem w zespole komodora Cotesa patrolował wody między przylądkami Cantin a Sao Vicente, gdzie wyłapywał hiszpańskie statki. Od września 1748 do lutego 1748/49 liniowiec remontowano w Plymouth. Wrócił do służby dopiero w czerwcu 1755, kiedy jego kapitanem został kmdr Thomas Noel. Okręt skierowano 10.09.1755 na Morze Śródziemne. W styczniu 1756 był chwilowo flagowcem komodora Edgcumbe bazującego w Port Mahon. Walczył w bitwie pod Minorką 20.05.1756, podczas której Noel odniósł śmiertelną ranę. Od czerwca 1756 komendę sprawował kmdr William Lloyd, a Princess Louisa nadal służył na Morzu Śródziemnym. Być może jako pokłosie wyników bitwy pod Minorką i rozprawy przeciwko adm. Byngowi, Lloyd musiał chwilowo wrócić do Anglii (ale nie znalazłem na to bezpośredniego potwierdzenia w aktach procesowych); w każdym razie od sierpnia 1756 do lutego 1757 w roli kapitana zastępował go kmdr Julian Legge, jednak potem Lloyd wrócił. W kwietniu 1757 w zespole kadm. Saundersa okręt starł się z Francuzami du Revesta (między Tulonem a Gibraltarem), lecz eskadra francuska zdołała się oderwać. W sierpniu 1759 kmdr Lloyd wymienił się na dowództwa z komandorem Robertem Harlandem. Już pod jego komendą Princess Louisa brał udział w bitwie pod Lagos 19.08.1759. Harland zdał komendę z końcem kwietnia 1760. Okręt remontowano w Chatham od czerwca do grudnia 1762. Od czerwca 1763 do maja 1764 dowodził nim kmdr Joseph Norwood, zaś Princess Louisa był w tym czasie (i jeszcze do czerwca 1766) flagowcem kontradmirała Tyrrella. Okręt skierowano 23.09.1763 ku Wyspom Podwietrznym. Tam w maju 1764 komendę nad jednostką przejął kmdr John Bover. Liniowiec wycofano ostatecznie do rezerwy w sierpniu 1766. Princess Louisa został rozebrany w Chatham do 4.12.1766.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SUNDERLAND (1744).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Sunderland z 1744 to okręt 60-działowy, jedna z kilku jednostek tej klasy zbudowanych wg Ustalenia z 1741 r. Ich zbiorczy opis dałem przy omawiania losów Defiance z 1744.
Zamówienie na liniowiec Sunderland złożono w królewskiej stoczni w Portsmouth 13.11.1742, w formie zlecenia na rzekomą przebudowę żaglowca tej nazwy z 1724, rozebranego naprawdę w Chatham, ale z pozostałościami z rozbiórki przewiezionymi do Portsmouth. Stępkę położono 25.01.1743. Kiedy okręt zwodowano 4.04.1744, miał rzeczywiste wymiary: długość 147’0”, szerokość 42’0”, głębokość 18’1”, tonaż konstrukcyjny 1124 tony. Został ukończony do 19.06.1744.
Od kwietnia 1744 do maja 1746 dowodził nim kmdr John Brett, zaś żaglowiec przydzielono do floty adm. Balchena, do której dołączył na przełomie sierpnia i września 1744. Zimą 1744/45 Sunderland należał do eskadry kadm. Medleya. W 1745 operował w Eskadrze Zachodniej, potem w zespole komodora Mostyna. Okręty tego ostatniego, w tym Sunderland, nieskutecznie ścigały 6.01.1744/45 na północny wschód od Ouessant francuski 74-działowiec i francuski 64-działowiec, które uciekły do Brestu. Sunderland 20.02.1744/45 współdziałał w zdobyciu francuskiej fluity 16/20-działowej Eléphant (z 24 tysiącami peso de a ocho, czyli talarów/dolarów) na zachodnich podejściach do kanału La Manche. W czerwcu 1745 przebywał w Louisbourgu, wrócił do Anglii z konwojem. Zimą 1745/46 stacjonował na Downs. Od maja do września 1746 komendę nad okrętem sprawował kmdr John Crookshanks lub kmdr Thomas Fox (albo jeden po drugim?). Liniowiec wchodził w 1746 w skład Eskadry Zachodniej adm. Martina, następnie (od około sierpnia 1746) wiceadm. Ansona. We wrześniu 1746 należał do sił komodora Boscawena. Potem, do lutego 1748/9, dowodził żaglowcem kmdr Frederick Cornwall, wysłany w styczniu 1747 ku Wyspom Podwietrznym w zespole komodora Legge’a ochraniającego konwój 44 statków handlowych. Sunderland operował w Indiach Zachodnich jeszcze w grudniu 1747. Od lutego 1748/49 znajdował się w rezerwie. Był remontowany i wyposażany w Plymouth od marca 1756 do marca 1757. Od listopada 1756 dowodził nim kmdr James Webb. W lutym 1757 komendę nad okrętem przejął kmdr George Mackenzie, wysłany 2.05.1757 na wody Ameryki Północnej. Od stycznia 1758 dowództwo liniowca sprawował kmdr Robert Grant, skierowany 6.03.1758 do Indii Wschodnich. Jednak Grant zmarł podczas rejsu, krótko przed 22.02.1759 (na Przylądku Dobrej Nadziei). Kolejnym kapitanem został więc kmdr James Colville. Sunderland dołączył na Oceanie Indyjskim do sił wiceadm. Pococka 30.06.1759. Walczył w bitwie pod Pondicherry 10.09.1759. Stał w Pondicherry, kiedy 1.01.1761 został uderzony przez cyklon; próbował odejść na otwarte morze, ale mu się to nie udało i zatonął 6 mil na północ od kotwicowiska. Zginęło 376 ludzi, w tym dowódca.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Sob 17:57, 02 Mar 2024 Temat postu:

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu EAGLE (1745).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Pon 8:54, 04 Mar 2024 Temat postu:

Eagle z 1745 to okręt 60-działowy, jedna z kilku jednostek tej klasy zbudowanych wg Ustalenia z 1741 r. Ich zbiorczy opis dałem przy omawiania losów Defiance z 1744.
Eagle został zamówiony w stoczni Johna Barnarda w Harwich 10.04.1744. Stępkę położono 24.07.1744. Kiedy okręt zwodowano 2.12.1745, miał rzeczywiste wymiary: długość 147’0”, szerokość 42’1,5”, głębokość 18’2”, tonaż konstrukcyjny 1130 ton. Został ukończony w stoczni budowy do 26.02.1745/46.
Od grudnia 1745 do sierpnia 1748 dowodził nim kmdr George Rodney (potem słynny admirał). Najpierw okręt operował w składzie eskadry blokującej Ostendę, od 24.04.1746 eskortował konwój do Plymouth, od 21.05.1746 wychodził na serię patroli u zachodnich podejść do kanału La Manche. Rodney zdobył w ich trakcie wiele pryzów, pierwszy (hiszpański okręt korsarski) 24.05.1746. Od końca lipca 1746 Eagle wchodził w skład Eskadry Zachodniej, we wrześniu i październiku 1746 był pod wiceadm. Ansonem koło Finisterre. Kiedy Anson wrócił do portu (i admiralicji), Eagle pozostał na przełomie 1746/1747 koło przylądka Finisterre, w zespole komodora Watsona. Od 5.04.1747 Eskadrą Zachodnią znów dowodził Anson, a pod jego rozkazami był Eagle. Od 24.05.1746 do 21.06.1747 okręt zdobył lub współdziałał w zdobyciu 16 nieprzyjacielskich jednostek (głównie francuskich i hiszpańskich żaglowców korsarskich). Wśród nich było 6 statków handlowych z francuskiego konwoju de La Motte’a zmierzającego z San Domingo do portów nad Zatoką Biskajską. Rodney działał wtedy (czerwiec 1747) w eskadrze komodora Foxa i znajdując się z tyłu brytyjskiego szyku, z najmniejszymi szansami na zdobycz przy powolnym zbliżaniu się (bejdewindem) do konwoju na prawie równoległych kursach, na własną rękę zrobił zwrot i na drugim halsie (wykorzystując półwiatr) uderzył na tył francuskiego zespołu. Zignorował przy tym dwa kolejne sygnały Foxa zabraniające mu tego manewru. Eagle nie brał jednak udziału w pierwszej bitwie pod Finisterre, 3.05.1747 (rozgromienie sił de La Jonquière’a przez Ansona), ponieważ Fox ze swoimi jednostkami daremnie szukał wtedy Ansona, ciągle znikającego wcześniej z umówionych miejsc spotkania. Eagle walczył za to zaciekle (odniósł spore uszkodzenia) w drugiej bitwie pod Finisterre 14.10.1747, kiedy flota kadm. Hawke’a rozgromiła francuską eskadrę komodora de l’Etenduère. W styczniu 1748 liniowiec remontowano i wyposażano w Plymouth. Potem w 1748 działał w składzie małej eskadry komodora Cotesa (i zarazem należał do floty wiceadm. Warrena), która w lutym zdobyła 5 żaglowców z konwoju wysłanego z Kadyksu, w tym cztery bardzo wartościowe tzw. statki rejestrowe - dwa zmierzające do Vera Cruz, dwa do Cartageny (Cotes operował między przylądkami Cantin a São Vicente). Potem Eagle zawinął do Lizbony, a w końcu wrócił do Plymouth, gdzie okręt wycofano do rezerwy 13.08.1748. W ciągu lat na Eagle Rodney dorobił się fortuny ponad 15 tysięcy funtów (podobno o sile nabywczej odpowiadającej milionowi i 900 tysiącom funtów w 2002 r.). Tymczasem w listopadzie 1748 zdegradowano Eagle do roli okrętu strażniczego w Plymouth. Dowódcą został kmdr Richard Collins. Dopiero w 1753 Eagle wychylił dziób z portu i pod zmieniającymi się dowódcami – kmdr Thomas Latham (styczeń 1753 – styczeń 1754), kmdr George Pocock (styczeń - marzec 1754), kmdr Thomas Andrews (marzec – sierpień 1754) woził żołnierzy na Minorkę. Dość nieoczekiwanie na przełomie 1754 i 1755 r. Eagle został sprawdzony pod względem technicznym i przywrócony do aktywnej służby morskiej w charakterze liniowca w maju 1755, kiedy oddano go pod komendę komandora Josepha Hamara. Okres pod tym kapitanem był bardzo krótki, ale historycznie znaczący, ponieważ właśnie wtedy, pod koniec czerwca 1755 (gdy żaglowiec znajdował się na kotwicowisku Spitehead koło Portsmouth, przechodząc drobne naprawy), na pokładzie pojawił się słynny w przyszłości odkrywca, James Cook, ówcześnie oficer statku handlowego. Cook nie „skakał po nokach”, ani nie „nosił kul na głowie” (jak w fajnie napisanych bajkach dla dorosłych), tylko już miesiąc później awansował na pomocnika nawigatora, co było stanowiskiem równym starszym midszypmenom. Na początku sierpnia 1755 r. Eagle podniósł kotwicę i ruszył w samotny rejs patrolowy u południowo-zachodnich wybrzeży Irlandii, jednak szybko natrafił na sztorm. Bardzo doświadczony i ostrożny komandor Hamar uznał, że w czasie zmagań z żywiołami grotmaszt okrętu uległ uszkodzeniu i dla sprawdzenia zawinął zaraz do Plymouth. Kiedy inspekcja wykazała sprawność masztu, a mimo tego żaglowiec nie ruszał się z portu, Admiralicja we wrześniu odwołała zbyt ostrożnego dowódcę, zaś na jego miejsce przybył młody kmdr Hugh Palliser, odtąd do końca życia protektor Jamesa Cooka. Już po tygodniu (8.10.1755) okręt był gotów do wyjścia w morze i ponownie podjął żmudną służbę patrolową, tym razem u zachodniego podejścia do kanału La Manche. Formalnie należał do eskadry wiceadm. Johna Bynga. Wojny nadal nie wypowiedziano, ale rząd brytyjski nakazał swoim okrętom przechwytywać francuskie statki handlowe i doprowadzać je do portów Wielkiej Brytanii. Eagle łapał więc żaglowce rybackie, transportowe, kontrolował jednostki państw neutralnych i zapełniał własne wnętrze jeńcami. Przez pewien czas współdziałał jesienią z 70-działowcem Monmouth. Pod koniec listopada 1755 wrócił do Plymouth, gdzie przezimowano. W kolejny rejs patrolowy, tym razem u północnych wybrzeży Normandii i Bretanii, Eagle wyruszył już 13 marca 1756 r. Często wchodził w skład doraźnie tworzonych małych eskadr, obejmujących podobne do niego, małe liniowce 50-, 60- i 70-działowe, rzadziej slupy czy okręty 6 rangi. Chociaż jego służba była pożyteczna, nie obfitowała w szczególnie ekscytujące wydarzenia nawet po tym, gdy w maju 1756 Wielka Brytania wypowiedziała Francji wojnę. Tymczasem James Cook już 5 kwietnia objął swoje pierwsze w życiu samodzielne dowództwo (chodziło jednak tylko o tender liniowca Eagle); na początku maja pomocnik nawigatora powrócił do swoich obowiązków na pokładzie liniowca. Tym razem Eagle w towarzystwie 60-działowego okrętu St Albans oraz 44-działowego Romney skierował się na południe Zatoki Biskajskiej, aż do wybrzeży Hiszpanii. Pochwycono liczne jednostki przeciwnika. Eagle służył potem na wodach kanału La Manche i podczas blokady Brestu, należąc do floty adm. Boscawena i eskadry kadm. Harrisona. W listopadzie 1756 jednostki Boscawena wróciły na zimę do Plymouth, jednak po przeglądzie i drobnych remontach Eagle już w grudniu znalazł się na kanale La Manche w składzie eskadry wiceadm. Knowlesa, a w styczniu 1757 r. razem z eskadrą adm. Westa wyruszył w kierunku Zatoki Biskajskiej. Dopiero w kwietniu zawinął znów do Plymouth. Podążając miesiąc później na spotkanie z eskadrą, natknął się w towarzystwie 60-działowca Medway na wielki francuski żaglowiec Kompanii Wschodnioindyjskiej, bardzo silnie uzbrojony i obsadzony nadzwyczaj liczną załogą Duc d’Aquitaine. O pierwszej w nocy 30.05.1757 z pokładów Eagle i Medway dostrzeżono żagle na północnym zachodzie i ruszono w pościg. Mniej więcej za kwadrans czwarta (rano) zaczęła się bitwa - którą ze strony brytyjskiej prowadził wyłącznie Eagle - 30 mil na południowy zachód od wyspy Ouessant. Po 45 minutach Francuzi poddali się. Trzy żaglowce podążyły do Plymouth. Dzięki poparciu Pallisera James Cook przystąpił do egzaminu na nawigatora, zdał go w Londynie w ostatnich dniach czerwca 1757 i w lutym 1758 rozstał się z Eagle. W tym samym czasie komendę nad liniowcem przejął kmdr James Hobbs, wysłany w kwietniu 1758 na Jamajkę. W marcu 1759 Eagle został wycofany do rezerwy. W ciągu następnych lat kilkakrotnie sprawdzano jego stan, ale ostatecznie nie zrobiono nic i okręt sprzedano 9.06.1767.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Wto 21:02, 12 Mar 2024 Temat postu:

Dobry wieczór, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SUNDERLAND (1744).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.