www.timberships.fora.pl

kgerlach · Wysłany: Śro 10:25, 04 Mar 2020 Temat postu:

Venus to jednostka, która nadała nazwę typowi (krótkiej serii) fregat 36-działowych, aczkolwiek nazywanych też typem Pallas. Projekt Thomasa Slade, przyjęty 13.07.1756, bazował na powiększonym typie Southampton. Wymiary projektowe: długość dolnego pokładu działowego 128'4", szerokość maksymalna 35'8", głębokość 12'4", tonaż konstrukcyjny 718 ton. Załoga: 240 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 26 dział 12-funtowych (o długości 7,5 stopy), na pokładzie rufowym 8 dział 6-funtowych (o długości 6 stóp), na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe (o długości 7,5 stopy); ponadto tuzin pół-funtowych działek relingowych.
Fregaty te były dość szybkie (do 13 węzłów przy silnym półwietrze, do 10 węzłów przy bejdewindzie) i względnie dobrze trzymały się wiatru. Ich główną zaletą była znakomita manewrowość (szybkie i pewne zwroty na niewielkim obszarze) oraz zdolność do operowania w różnych warunkach pogodowych. Tradycyjnie dla większości fregat brytyjskich zabierały duże zapasy żywności, wody i amunicji, co pozwalało na długie działania z dala od portów. W początkowym okresie służby uważano je za najlepsze okręty swojej klasy. Fakt, że zbudowano tylko trzy takie jednostki, wiązał się z ewolucją koncepcji używania fregat. W Wielkiej Brytanii kładziono nacisk na silne uzbrojenie; na fregatach zaczęto instalować działa 18-funtowe i w tej sytuacji uważano, że budowanie jednostek aż 36-działowych dla głównej artylerii tylko o wagomiarze 12 funtów jest wyrzucaniem pieniędzy. Dla Royal Navy wodowano wprawdzie fregaty "12-funtowe" aż do 1806 r., ale już tylko jako 32-działowe.
Venus miała bardzo długą historię. Zamówiono ją w prywatnej stoczni Johna Okill w Liverpoolu 13.07.1756. Stępkę położono 16.08.1756, wodowano fregatę 11.03.1758 i ukończono do 30.06.1758. Jej wymiary rzeczywiste to 128'4" x 35'9" x 12'4", tonaż 722 tony. Od marca 1758 do 1763 dowodził nią kmdr Thomas Harrison. Operowała we Flocie Kanału adm. Hawke'a. Współdziałała w zdobyciu 18.05.1759 francuskiej fregaty 36-działowej Aréthuse nieco na południowy wschód od zatoki Audierne. W listopadzie 1759 należała do eskadry komodora Duffa blokującej Morbihan. Była obecna w wielkiej bitwie na wodach zatoki Quiberon 20.11.1759 i brała potem udział, w tym samym roku, w blokadzie Redy Baskijskiej. W 1760 należała do floty adm. Boscawena, później znów adm. Hawke'a. W 1761 dowodził nią przez krótki czas (w zastępstwie) kmdr Thomas Fitzherbert. Venus uczestniczyła w zdobyciu (koło Wysp Scilly) francuskiej fregaty 36-działowej Brune 10.01.1761; w akcji tej ranny został m.in. kmdr Harrison. Brała udział w schwytaniu francuskiego żaglowca wschodnioindyjskiego 3.04.1761. Zdobyła 6.01.1762 francuski 20-działowy statek wschodnioindyjski, na którym nie tylko znajdował się bardzo cenny ładunek kawy i pieprzu (wieziony z Ile de France) ale i szef eskadry d'Estaing. Pochwyciła co najmniej siedem francuskich i hiszpańskich okrętów korsarskich w okresie 17.03 - 15.10.1762 na wodach Zatoki Biskajskiej, odbiła wiele zdobytych przez nie statków. Wycofano ją do rezerwy w marcu 1763. Od maja 1763 jej kapitanem był kmdr John Weller. Fregatę skierowano 15.10.1763 do Indii Zachodnich, wycofano do rezerwy w maju 1765. Przeszła rozległy remont w Woolwich w okresie od czerwca 1765 do lutego 1767. Od czerwca 1768 dowodził nią kmdr Samuel Barrington. Na pokładzie Venus znalazł się też Jego Wysokość książę Henryk Fryderyk (książę Cumberland, brat króla Jerzego III), formalnie w roli ochotnika czy też midszypmena. W październiku Barrington oficjalnie na chwilę zrezygnował z komendy, dzięki czemu już 28.10.1768 można było awansować księcia prosto z midszypmena na komandora i zatwierdzić jego rangę właśnie na Venus. Oczywiście królewski szczawik niczego jeszcze nie umiał, więc gdy w listopadzie 1768 wysłano fregatę na Morze Śródziemne, Barrington musiał z powrotem objąć dowództwo, a jednostka służyła księciu jako kareta wodna do marca 1769. Potem wróciła na wody krajowe, gdzie książę Cumberland zasłużenie awansował 18.10.1770 na kontradmirała, zostawiając sobie Venus w roli okrętu flagowego. Od października 1770 fregatą dowodził kmdr George Balfour. Wycofano ją do rezerwy w kwietniu 1772. Przeszła poważny remont w Portsmouth od września 1776 do lipca 1777. Od marca 1777 komendę nad nią sprawował kmdr William Peere Williams, skierowany na wody Ameryki Północnej 24.08.1777. Uczestniczyła w konfrontacji floty wiceadm. Howe z siłami wiceadm. d'Estaing 11.08.1778 koło Rhode Island. Od 1778 dowodził fregatą kmdr James Ferguson. Venus pożeglowała 4.11.1778 do Indii Zachodnich w składzie sił komodora Hothama. Operowała 14/15.12.1778 u Wyspy Św. Łucji podczas jej zdobywania przez Anglików. Służyła w rejonie Wysp Podwietrznych w 1779. Zdobyła 6.03.1779 amerykański okręt korsarski. Była obecna w bitwie pod Martyniką 17.04.1780 oraz w starciach koło Wyspy Św. Łucji 15 i 19.05.1780. Od października 1780 jej dowódcą był kmdr (w tym stopniu od 20.10) James Douglas. Venus należała wówczas do eskadry komodora Hothama w Indiach Zachodnich. Uczestniczyła w 1781 w eskorcie pechowego konwoju z wyspy St Eustatius, rozgromionego przez Francuzów 2.05.1781. Brała udział w zdobyciu 12.07.1781 dwóch francuskich żaglowców korsarskich. Została wycofana do rezerwy w listopadzie 1781. Była remontowana w Sheerness od sierpnia 1782 do lipca 1783. Zgodnie z rozkazem admiralicji z 10.08.1779 jednostki tego typu miały zostać dozbrojone w 4 karonady 18-funtowe na pokładzie rufowym i 4 karonady 18-funtowe na pokładzie dziobowym, lecz jest bardzo wątpliwe, by na Venus ten rozkaz wykonano. Od marca 1783 do czerwca 1786 dowodził nią kmdr Charles Hudson, wysłany na Morze Irlandzkie. Po obszernej naprawie zrealizowanej w Deptford w okresie od lutego 1791 do marca 1792, została zredukowana do fregaty 32-działowej (co polegało na usunięciu dwóch dział 12-funtowych z baterii głównej oraz dwóch dział 6-funtowych z pokładu rufowego) i odtąd tak była klasyfikowana. Po wyposażeniu w stoczni Wellsa w Deptford weszła ponownie do aktywnej służby w styczniu 1793. Uzbrojenie składało się obecnie z 24 dział 12-funtowych na pokładzie głównym; 6 dział 6-funtowych i 4 karonad 18-funtowych na pokładzie rufowym; 2 dział 6-funtowych i 2 karonad 18-funtowych na pokładzie dziobowym. Jej dowódcą był kmdr Jonathan Faulknor. Należała do Floty Kanału adm. Howe. Współdziałała w zdobyciu francuskiego okrętu korsarskiego 24.05.1793. W pobliżu przylądka Finisterre stoczyła 27.05.1793 nierozstrzygniętą walkę z francuską fregatą 32-działową Sémillante. Od maja 1794 komendę nad Venus sprawował kmdr William Brown. Fregata była obecna w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794 na Atlantyku. Od grudnia 1794 dowodził nią kmdr Charles Stirling, a od lutego 1795 - kmdr Lawrence William Halstead. Od grudnia 1795 do końca 1800 kapitanem jednostki był kmdr Thomas Graves. Kierowano go na wody Nowej Fundlandii 14.04.1796, 20.04.1797, w marcu 1798 i 26.03.1799. W lipcu 1800 fregatę wysłano na Jamajkę. Później operowała w Indiach Zachodnich w składzie eskadry komodora Samuela Hooda. Między czerwcem a końcem września 1803 brała udział w zdobyciu tamtejszych kolonii holenderskich (Demerara, Essequibo, Berbice). Od lipca 1803 do 1807 dowodził nią kmdr Henry Matson. Zdobyła 10.07.1805 francuski żaglowiec korsarski koło Irlandii, potem pożeglowała ku Wyspom Podwietrznym. Zdobyła w Indiach Zachodnich francuskie okręty korsarskie 16.01.1807 i 20.02.1807. Wycofano ją do rezerwy w Woolwich w lipcu 1807. Została 14.7.1807 przemianowana na Heroine. Od marca do maja 1809 przystosowano ją do służby na Bałtyku. W marcu 1809 komendę nad nią objął kmdr Hood Hanway Christian. Uzbrojenie tworzyły teraz 22 działa 12-funtowe na pokładzie głównym, 10 karonad 24-funtowych na pokładzie rufowym, 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 24-funtowe na pokładzie dziobowym. Fregata wzięła udział w ostatecznie nieudanej, chociaż dobrze rozpoczętej operacji Walcheren w 1809; w jej trakcie wchodziła w sierpniu w skład eskadry fregat komodora Williama Stuarta. W listopadzie 1809 wycofano Heroine już na stałe do rezerwy w Sheerness, przy czym w latach 1817-1820 w postaci hulka pełniła tam rolę koszar przejściowych. Między grudniem 1823 a czerwcem 1824 przystosowano hulk do funcjonowania jako tymczasowe więzienie. Okręt został sprzedany w Deptford 22.09.1828.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Pon 17:27, 09 Mar 2020 Temat postu:

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PALLAS (1757).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Wto 14:10, 10 Mar 2020 Temat postu:

Pallas to 36-działowa fregata typu Venus, nazywanego też typem Pallas, scharakteryzowanego przeze mnie dokładnie przy omawianiu Venus z 1758 r.
Pallas zamówiono w prywatnej stoczni firmy William Wells & Co w Deptford 13.07.1756. Stępkę położono w lipcu 1756, wodowano fregatę 30.08.1757 i ukończono do 8.10.1757 w królewskiej stoczni w Deptford. Jej wymiary rzeczywiste to 128'4" lub 128'4,5" x 35'10,75" x 12'4,5", tonaż 729 ton. Od sierpnia 1757 dowodził nią kmdr Archibald Clevland. Pallas zdobyła 3.11.1757 francuski żaglowiec korsarski. Od czerwca do września 1758 należąc do eskadry komodora Richarda Howe uczestniczyła w nieco poronionych desantach armii brytyjskiej na wybrane punkty francuskich wybrzeży, jak 5.06 zatoka Cancale, sześć mil na wschód od Saint Malo (gdzie wojsko księcia Marlborough dokonawszy pewnych zniszczeń przynajmniej nie doznało dużych strat), zatoka Marais koło Cherbourga 6-7.08 (do 15.08 wojsko gen. Bligha zniszczyło obiekty militarne i portowe Cherbourga), zatoka Saint Lunaire (około 6 mil na zachód od Saint Malo), gdzie 4.09 desantowano siły Bligha oraz zatoka Saint Cas, gdzie 9.09 zbierano to, co z nich zostało po klęsce poniesionej z rąk księcia d'Aiguillon (7.08.1758 podczas desantu poprzedzającego uderzenie na Cherbourg Pallas niosła proporzec komodorski Richarda Howe). Od czerwca 1759 do 1764 dowodził fregatą kmdr Michael Clements. Jednostka operowała we Flocie Kanału adm. Hawke'a. Od schyłku listopada 1759 niosła 55 ton żeliwnego balastu. Znajdowała się pod Brestem razem z 70-działowcem Monmouth (którego dowódca, kmdr Augustus John Hervey, sprawował zwierzchnią komendę), gdy 14.07.1759 dostrzeżono cztery żaglowce próbujące wejść do portu pod osłoną baterii nadbrzeżnych; Brytyjczycy natychmiast zaatakowali i kiedy liniowiec ostrzeliwał baterie, fregata wyprowadziła z wąskiego i trudnego w nawigacji przejścia wszystkie cztery jednostki, które wprawdzie nosiły szwedzkie bandery, ale - wg świadectw Anglików - przewoziły kontrabandę w postaci dział i innych materiałów militarnych. Pod koniec 1759 kmdr Clements został skierowany na placówkę irlandzką. Tutaj uczestniczył w ataku trzech fregat komodora Johna Elliota (na 32-działowej Aeolus) na eskadrę korsarską sześciu jednostek Françoisa Thurota dostrzeżonych 28.02.1760 koło wyspy Copeland; ataku zakończonym po pościgu na Morzu Irlandzkim zdobyciem trzech z francuskich jednostek - 44-działowej fregaty Maréchal de Belleisle (na której zginął Thurot), 32-działowej fregaty Blonde i 28-działowej fregaty Terpsichore). Pryzy odprowadzono najpierw do Ramsey na wyspie Man, a w marcu do Kinsale. Pallas wysłano 19.06.1760 na Morze Śródziemne. Jeszcze na Atlantyku próbowała atakować francuski 74-działowiec Diadème w nadziei na spowolnienie jego ruchów i zmuszenie do walki z innymi brytyjskimi okrętami (była w towarzystwie 74-działowca Shrewsbury i 28-działowej fregaty Argo), ale poniosła poważne straty i mimo zuchwałości Clementsa niczego nie wskórała, ponieważ pozostałe jednostki Royal Navy nie zdołały dołączyć do walki. W latach 1761/1762 operowała na Morzu Śródziemnym. Zdobyła francuski okręt korsarski 23.06.1762. Wycofano ją do rezerwy w styczniu 1764. Przeszła rozległy remont w Portsmouth od lutego do grudnia 1770. Od października 1770 dowodził nią kmdr John Laforey, a wprowadzenie do aktywnej służby miało związek z niebezpieczeństwem wybuchu wojny z Hiszpanią na tle kryzysu falklandzkiego. W 1771 kapitanem fregaty był kmdr George Watson, skierowany 7.05.1771 na Morze Śródziemne. W 1773 Watsona (który dostał pomieszania zmysłów) zastąpił James Almes, jednak w czerwcu 1773 Pallas została wycofana do rezerwy. Od września 1774 dowodził nią kmdr William Cornwallis, wysłany 12.12.1774 ku brzegom Afryki. Jednostka pełniła służbę krążowniczą do 1776. W 1777 komendę nad fregatą sprawował kmdr Rowland Cotton, obarczony 1.03.1777 zadaniem ochrony statków zmierzających do Afryki (czyli prawdopodobnie żaglowców handlarzy niewolników). Pallas była remontowana w Portsmouth w okresie od stycznia do maja 1778. W 1778 dowodził nią kmdr Richard King, wysłany na Nową Fundlandię 25.05.1778; pod rozkazami komodora Johna Evansa (z 50-działowca Romney) jednostka uczestniczyła w zajęciu francuskiej placówki St Pierre et Miquelon 14.09.1778. Od października 1778 do 1781 kapitanem fregaty był kmdr Thomas Spry. W okresie od marca do maja 1779 Pallas przeszła drobny remont i otrzymała w Plymouth miedziane obicie dna, wycięto jej też dodatkowe luki wentylacyjne w przestrzeni międzypokładowej. Uczestniczyła w zniszczeniu przez komodora Jamesa Wallace (z 50-działowca Experiment) francuskiej lekkiej eskadry w zatoce Cancale 13.05.1779; w czerwcu 1779 pożeglowała na Jamajkę. Zdobyła 11.11.1780 hiszpańską jednostkę 22-działową. W 1782 dowództwo Pallas objął kmdr Christopher Parker, z zadaniem przeprowadzenia fregaty do Anglii; wyruszyła z Jamajki 25.07.1782 w składzie eskorty wielkiego konwoju prowadzonego przez kontradm. Gravesa, ale wrześniowe sztormy na północnym Atlantyku spowodowały ogromne szkody na żaglowcach; już w sztormie z 8.09 przeciekający 64-działowiec Caton otrzymał rozkaz zawrócenia do Halifaxu wraz z Pallas. Ostatecznie w lutym 1783 fregata wyszła z Halifaxu w eskorcie konwoju kierującego się do Anglii. Od razu zaczęła silnie przeciekać. Sztorm oddzielił ją od eskortowanych statków, a wzburzone morze spowodowało nasilenie się strumieni wody wlewających się do kadłuba. Do 5 lutego jednostka miała już 8 stóp wody w ładowni i nawet wyrzucenie za burtę dział oraz najcięższych zapasów niewiele pomogło. Zdecydowano się skierować ku najbliższemu lądowi, za który uznano Azory. Pallas dotarła 10.02 w pobliże Faial, lecz przeciwny wiatr odepchnął ją z powrotem na pełne morze. W tym czasie znajdowała się już w takim stanie, że oficerowie musieli stać przy pompach razem z marynarzami, by utrzymać jednostkę na powierzchni. Na skutek całkowitego wyczerpania załogi sztrandowano 12.02 na sąsiedniej wyspie São Jorge. Przez dwa tygodnie przenoszono z wraka na ląd te zapasy, które pozostały, po czym szczątki fregaty spalono 24.02.1783. Jednak wcześniej dokonano przeglądu, by poznać przyczynę utraty jednostki. Okazało się, że kil Pallas i pasy poszycia najbliższe stępki były tak zjedzone przez świdraki, iż praktycznie niemal w ogóle nie istniały. Ponieważ fregatę obito miedzią między marcem a majem 1779, a od czerwca 1779 przebywała prawie cztery lata w tropikach, oznaczało to albo niestaranność prac zrealizowanych w Plymouth, albo przekroczenie limitu czasu zużywania się arkuszy miedzianych.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Wto 10:42, 17 Mar 2020 Temat postu:

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BRILLIANT (1757).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Śro 8:17, 18 Mar 2020 Temat postu:

Brilliant to 36-działowa fregata typu Venus (nazywanego też typem Pallas), scharakteryzowanego przeze mnie dokładnie przy omawianiu Venus z 1758 r.
Brilliant zamówiono w królewskiej stoczni w Plymouth 29.07.1756. Stępkę położono 28.08.1756, wodowano fregatę 27.10.1757 i ukończono do 20.11.1757. Jej wymiary rzeczywiste to 128'4" x 35'8" x 12'4", tonaż 718 ton. Od października 1757 do 1759 dowodził nią kmdr Hyde Parker. Brilliant współdziałała w zdobyciu 25.12.1757 francuskiego żaglowca korsarskiego. Zatopiła inny koło Bayonne. Wchodziła w 1758 w skład eskadry komodora Richarda Howe i uczestniczyła w nieco poronionych desantach armii brytyjskiej na wybrane punkty francuskich wybrzeży, jak 5.06 zatoka Cancale, sześć mil na wschód od Saint Malo (gdzie wojsko księcia Marlborough dokonawszy pewnych zniszczeń przynajmniej nie doznało dużych strat), zatoka Marais koło Cherbourga 6-7.08 (do 15.08 wojsko gen. Bligha zniszczyło obiekty militarne i portowe Cherbourga), zatoka Saint Lunaire (około 6 mil na zachód od Saint Malo), gdzie 4.09 desantowano siły Bligha oraz zatoka Saint Cas, gdzie 9.09 zbierano to, co z nich zostało po klęsce poniesionej z rąk księcia d'Aiguillon. Zdobyła francuskie okręty korsarskie koło Granville i Dunkierki. Na samym początku 1759 dowodził nią tymczasowo kmdr John Lendrick. Jednostka wysłana w rejs patrolowy pochwyciła dwa duże statki francuskie z towarami, mundurami i bronią dla żołnierzy na Martynice. Uczestniczyła w bombardowaniu Hawru 3.07.1759 przez eskadrę kadm. Rodneya (tu z powrotem dowódcą był Parker). Sama i we współdziałaniu z innymi okrętami zdobyła liczne francuskie żaglowce korsarskie, m.in. jeden w kwietniu 1759 pod Bayonne. W latach 1759-1763 komendę nad nią sprawował kmdr James Loggie. Brilliant uczestniczyła w ataku trzech fregat komodora Johna Elliota (na 32-działowej Aeolus) na eskadrę korsarską sześciu jednostek Françoisa Thurota dostrzeżonych 28.02.1760 koło wyspy Copeland; ataku zakończonym po pościgu na Morzu Irlandzkim zdobyciem trzech z francuskich jednostek - 44-działowej fregaty Maréchal de Belleisle (na której zginął Thurot), 32-działowej fregaty Blonde i 28-działowej fregaty Terpsichore). Pryzy odprowadzono najpierw do Ramsey na wyspie Man, a w marcu do Kinsale. Brilliant w lutym 1761 odbiła brytyjski statek z cennym ładunkiem, wcześniej zdobyty przez korsarza z Saint Malo. Stacjonując na wodach portugalskich uczestniczyła 13.06.1761 w starciu dwóch małych eskadr koło Vigo: Anglicy oprócz niej mieli jeszcze 74-działowiec Bellona, a Francuzi 74-działowiec Courageux i dwie fregaty, 32-działową Malicieuse oraz 30-działową Hermione; oba 74-działowce zwarły się w pojedynku zakończonym opuszczeniem bandery przez francuski liniowiec, podczas gdy Brilliant samotnie związała walką obie fregaty przeciwnika, które w końcu się oddaliły. Brytyjska fregata sama lub we współpracy z innymi zdobyła kolejne cztery francuskie jednostki korsarskie, w tym dwie koło Saint Malo. Od 30.06.1762 miała stengi wydłużone o 2 stopy. Wycofano ją do rezerwy w marcu 1763. W czerwcu 1763 i listopadzie 1770 sprawdzano jej stan, ale brak danych, że przeprowadzono w związku z tym jakieś remonty. Została sprzedana w Deptford 1.11.1776.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Wto 10:45, 24 Mar 2020 Temat postu:

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu RICHMOND (1757).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Śro 8:36, 25 Mar 2020 Temat postu:

Fregata 32-działowa Richmond była jednostką, która nadała nazwę serii początkowo umiarkowanie długiej (sześć okrętów w dwóch odmianach po trzy sztuki), ale blisko pół wieku później odrodzonej - z powodu naiwności politycznej i arogancji hrabiego St Vincent - w postaci jeszcze siedmiu żaglowców z miękkiego drewna. Wariant pierwotny był bardzo udany jak na swoje czasy. Zaprojektował go William Bately, projekt zatwierdzono 12.03.1756. Chodziło o fregaty z uzbrojeniem głównej baterii w działa 12-funtowe. Wymiary projektowe: długość dolnego pokładu 127'0", szerokość maksymalna 34'0", głębokość 11'9", tonaż konstrukcyjny 646 ton. Załoga: 210 ludzi (od 1794 zwiększona do 215 ludzi z uwagi na obowiązkowe wyposażenie w karonady dodane do normalnej artylerii). Uzbrojenie: na pokładzie głównym 26 dział 12-funtowych (o długości zwykle 7,5 stopy, lecz czasami 8,5 stopy), na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe (o długości 6 stóp), na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe (o długości 6 stóp); ponadto tuzin pół-funtowych działek relingowych. W sierpniu 1779 zalecono dodanie na pokładzie rufowym sześciu karonad 18-funtowych (szybko zredukowanych, w grudniu, do czterech), a na pokładzie dziobowym dwóch takich karonad. W listopadzie 1794 posiadanie karonad uczyniono (teoretycznie) obligatoryjnym, a ich model zmieniono na 24-funtowy. Potem na ogół liczbę karonad jeszcze zwiększano, ale teraz już razem z eliminowaniem 6-funtówek.
Fregaty te, wzorowane na słynnym (z bogactwa zdobień) jachcie królewskim Royal Caroline, były dość szybkie (do 13 węzłów przy silnym półwietrze i żaglach dodatkowych, do 10-11 węzłów przy bejdewindzie) i względnie dobrze trzymały się wiatru (tym lepiej, im wiatr był silniejszy). Cechowała je szybkość i pewność zwrotów zarówno przez dziób, jak przez rufę. Żeglowały nadzwyczaj sucho nawet przy wzburzonym morzu. Miały w baterii 14 furt na burtę, najbardziej dziobowa para z reguły nie niosła dział. Ponieważ pachoły kotwiczne znajdowały się jeszcze na pokładzie załogowym (wkrótce przeniesiono je na fregatach brytyjskich na główny pokład działowy), przez kluzy kotwiczne mogłaby dostawać się na ten poziom woda; aby temu zapobiec, w części dziobowej pokłady podnosiły się ostrym łukiem ku dziobnicy.
Richmond zamówiono w prywatnej stoczni Johna Buxtona, w Deptford, 12.03.1756. Stępkę położono w kwietniu 1756. Wodowano fregatę 12.11.1757. Została ukończona w królewskiej stoczni w Deptford do 7.12.1757.
Od kwietnia 1757 dowodził nią kmdr Alexander Schomberg, świeżo awansowany (5.04.1757) na ten stopień. Od września 1757 do początku 1759 dowódcą fregaty był kmdr Thomas Hankerson. Między czerwcem a wrześniem 1758 jednostka należąc do eskadry komodora Richarda Howe brała udział w brytyjskich operacjach desantowych realizowanych w obszarze Saint Malo, Cherbourga i Saint Cas, wspominanych przeze mnie dokładniej w opisach losów fregat Pallas i Brilliant. Richmond zdobyła francuskie żaglowce korsarskie 2.02.1758, 20.02.1758 i 13.12.1758. Wysłano ją na wody Ameryki Północnej 13.03.1759. Odegrała istotną rolę w działaniach oblężniczych pod Quebekiem, docierając 24.06 w pobliże Ile d'Orléans, 1.07 do rozlewiska (Rzeki Św. Wawrzyńca) pod miastem, walcząc z francuskimi pływającymi bateriami przy Point Levis (1.07, 6.07), z bateriami nadbrzeżnymi przy Beaufort (8-10.07), z kanonierkami (12.07), pomagając w ściągnięciu z mielizny fregaty Diana (19-20.07), osłaniając nieudany desant blisko ujścia Montmorency (31.07), spędzając ogniem francuskie łodzie usuwające boje pod Beaufort (2.09, 12.09). Jeszcze w 1759 komendę nad nią przejął kmdr George Hamilton (ale na pewno nie w marcu, nad czym zastanawia się Winfield, tylko dużo później; Hamilton dopiero 2.09.1759 zdawał dowództwo okrętu Squirrel, czego dowodzą dzienniki okrętowe). Richmond spędziła zimę 1759/1760 na wodach amerykańskich. Stacjonowała w Halifaxie, gdzie w kwietniu 1760 zmarł Hamilton. Następnym dowódcą jednostki był kmdr John Elphinston, który w czerwcu 1760 przyprowadził ją do Europy. Fregata realizowała odtąd rejsy krążownicze w oparciu o bazy angielskie. Podczas żeglowania u wybrzeży Flandrii na początku 1761 Elphinston dowiedział się o zdobyciu brytyjskiego statku przez francuską fregatę 32-działową (ale w głównej baterii niosącą 26 dział 8-funtowych) Félicité; Richmond dogoniła Francuzów, pokonała w walce i wpędziła Félicité na skały, paląc 24.01.1761 tę jednostkę. Zdobyła francuskie żaglowce korsarskie 11.07.1761, 25.11.1761 i 4.01.1762 (ten ostatni koło Bayonne). Skierowano ją 8.02.1762 z depeszami na Jamajkę. Wzięła udział w operacji zdobycia Hawany 6.06-13.08.1762, dzięki czemu Elphinston (który pilotował całą flotę Pococka przez Kanał Starobahamski, a potem brał bardzo aktywny udział w desancie i oblężeniu) zainkasował ładną w tamtych czasach sumkę 4821 dolarów. W październiku 1762 Pocock pozwolił Elphinstonowi zamienić się na komendy z Charlesem Napierem i odpłynąć do Anglii na zdobytym hiszpańskim 70-działowcu Infante, a Richmond pozostała jeszcze w Indiach Zachodnich. W 1763 przyprowadził ją do kraju kmdr Stair Douglas. Fregatę wycofano do rezerwy. Przeszła gruntowny remont w Deptford od marca 1771 do kwietnia 1773. Wróciła do aktywnej służby dopiero w marcu 1776, kiedy komendę nad nią objął kmdr John Lewis Gidoin. Fregatę wysłano 9.09.1776 do Ameryki Północnej. Była w akcji przy Sandy Hook 22.07.1778 oraz przy spotkaniu flot Howe'a i d'Estainga koło Rhode Island 11.08.1778. Zdobyła 15.08.1788 amerykański okręt korsarski. Zimę 1778/1779 spędziła na wodach amerykańskich. W 1779 brała udział w przyprowadzeniu odsieczy dla Jersey oraz w zniszczeniu przez komodora Jamesa Wallace (z 50-działowca Experiment) francuskiej lekkiej eskadry w zatoce Cancale 13.05.1779; zdobyła przy tym 26-działową fregatę Danaë. W okresie od czerwca do sierpnia 1779 była ekwipowana w Chatham i obijana miedzią. Od lipca 1779 dowodził nią kmdr Charles Hudson, pod koniec roku wysłany do Ameryki Północnej - w grudniu eskortowała zmierzający tam konwój transportowców z Cork. Zdobyła amerykański okręt korsarski 13.07.1780. Była obecna w bitwie pod Chesapeake 5.09.1781. Została po niej wysłana przez kadm. Gravesa z depeszami do gen. Cornwallisa, ale natknęła się rankiem 10.09 na francuskie siły główne, więc musiała zwiększyć dystans; w nocy trzymała kurs ostro na wiatr i zwlekała z oddaleniem się od Francuzów, aby zdobyć informacje dla Gravesa. Rankiem 11.09 z pokładu brytyjskiej fregaty dostrzeżono wiele okrętów - nie było jasne, do kogo należą. Po zorientowaniu się, że to żaglowce francuskie, Richmond z łatwością się od nich oderwała; musiała jednak pójść blisko wybrzeża i przez to halsować krótkimi odcinkami, z częstymi zwrotami; Francuzi mogli dokonywać zwrotów znacznie rzadziej, przez co nadrabiali dystans; ostatecznie ostrzelali brytyjską fregatę uszkadzając jej olinowanie i grotmaszt, a w końcu zmusili do opuszczenia bandery przed 74-działowcem Burgogne i fregatą Aigrette. W marynarce francuskiej jednostka nie zmieniła nazwy, zapisywanej jednak często w formach używanych przez Francuzów, czyli Richemond, Richemont, Richmont. W 1781 dowodził nią "porucznik liniowca" Victurnien-Henri-Elzéar de Rochechouart, wicehr. de Mortemart. Jeszcze we wrześniu 1781 woziła z Annapolis dodatkowe oddziały do oblegania Yorktown. Podczas bitwy u Wysepek Świętych 12.04.1782 próbowała odholować pozbawiony masztów 74-działowiec Glorieux. W tym samym roku de Mortemart awansował na "kapitana liniowca" i przeszedł na inny okręt. W Breście 11.01.1793 komendę nad Richmond objął "porucznik liniowca" François-Guillaume Devienne, który awansował 26.02.1793 na "kapitana liniowca". Fregata operowała u wybrzeży Sardynii; na redzie San Pietro została 25.05.1793 spalona przez własną załogę, by zapobiec zdobyciu jednostki przez Anglików. Devienne dostał się do niewoli Hiszpanów, przez co niektórzy autorzy piszą o zagrożeniu ze strony floty hiszpańskiej jako przyczynie decyzji o zniszczeniu Richmond.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Wto 9:25, 31 Mar 2020 Temat postu:

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu JUNO (1757).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata 32-działowa Juno należała do typu Richmond, scharakteryzowanego przez mnie przy opisie losów Richmond z 1757.
Juno zamówiono w prywatnej stoczni, której właścicielem był William Alexander, w Rotherhithe, 1.06.1756. Stępkę położono w czerwcu 1756. Wodowano fregatę 29.09.1757. Została ukończona w królewskiej stoczni w Deptford do 6.11.1757. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 127'10" x 34'3" x 11'0", tonaż 668 ton. Do 1762 nosiła 12-funtówki modelu o długości 8,5 stopy, od 1763 zmienione na 7,5-stopowe.
Od września 1757 dowodził nią kmdr John Vaughan, skierowany 29.01.1758 do Ameryki Północnej. Fregata należąc do sił adm. Boscawena brała udział w operacjach przeciwko Louisbourgowi (poddał się Brytyjczykom 26.07.1758) i współdziałała w zdobyciu 29.05.1758 w tamtym rejonie 38/30-działowej fregaty francuskiej Echo, która próbowała przedrzeć się do Quebeku. Pozostawała w okolicach Louisbourga jeszcze w lipcu 1758. W 1759 komendę nad nią przejął kmdr Henry John Philips. Należała do eskadry Rodneya na wodach kanału La Manche, biorąc udział w ataku na Hawr w lipcu 1759. Przed bitwą w zatoce Quiberon 20.11.1759 między flotą brytyjską adm. Hawke, a francuską marszałka Conflansa, weszła w skład eskadry posiłkowej pod kontradmirałem Geary, wysłanej do Hawke'a, do którego dołączono 20.07.1759. Pozostając już pod rozkazami adm. Hawke pożeglowała ku Quiberon w składzie eskadry komodora Johna Reynoldsa; dostrzeżono Francuzów 15.11.1759 - Juno, ścigana przez Conflansa, pośpieszyła ostrzec operującego tam komodora Roberta Duffa o zbliżaniu się floty francuskiej. Chciała też skontaktować się z adm. Hawke koło Ouessant, ale nie znalazłszy go tam podążyła do Plymouth. Wyszła z portu ponownie po południu 18.11, docierając następnego dnia w pobliże Lizard, a w efekcie nie wzięła udziału w słynnej bitwie. Zdobyła francuskie okręty korsarskie 14.12.1759 i 20.03.1760, współdziałała w zdobyciu kolejnego 15.05.1760. W 1760 należała do floty adm. Boscawena. W lipcu dowodził nią tymczasowo kmdr Thomas Baillie, potem wrócił Philips, który w 1760 zmienił nazwisko na Towry. Juno ponownie wchodziła w skład floty adm. Hawke, pełniąc głównie służbę krążowniczą. Współdziałała w zdobyciu 10.01.1761 koło Wysp Scilly francuskiej fregaty 32-działowej Brune. Zdobyła 15.01.1761 francuski okręt korsarski z Saint Malo, potem inny koło San Sebastian. Od 1762 dowodził nią kmdr George Falconer. Pochwyciła okręt korsarski 14.09.1762. W 1764 jej dowódcą był kmdr Lucius O'Brien, a od czerwca 1765 - kmdr (w tej randze od 20.06.1765) William Allen. Fregatę wycofano do rezerwy na przełomie marca i kwietnia 1766. Przeszła remont w Portsmouth od maja do grudnia 1766. Od października 1770 dowodził nią kmdr John Scott, powołany do aktywnej służby w związku z kryzysem falklandzkim. Została wycofana do rezerwy w lutym 1772. Była remontowana w Portsmouth od października 1775 do marca 1776. Od grudnia 1775 dowodził nią kmdr Hugh Dalrymple, wysłany na wody Ameryki Północnej 7.04.1776. Juno stacjonowała na wodach Rhode Island w składzie eskadry komodora Johna Brisbane, gdy 29.07.1778 została zaskoczona przez francuską flotę wiceadm. d'Estainga; aby uniknąć zdobycia przez Francuzów, Anglicy spalili fregatę i spuścili na dno w Coddington Cove 5.08.1778.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu THAMES (1758).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata 32-działowa Thames należała do typu Richmond, scharakteryzowanego przez mnie przy opisie losów Richmond z 1757.
Thames zamówiono w prywatnej stoczni, której właścicielem był Henry Adams, w Bucklers Hard, 11.01.1757. Stępkę położono w lutym 1757. Wodowano fregatę 10.04.1758. Została ukończona w królewskiej stoczni w Portsmouth do 29.05.1758. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 127'0" x 34'4" x 11'9", tonaż 656 ton.
Od kwietnia 1758 do 1761 dowodził nią kmdr Stephen Colby. Została przydzielona do Floty Kanału adm. Ansona. Wraz z 28-działową fregatą Coventry atakowała 12-13.03.1759 wracający z Indii Zachodnich francuski 74-działowiec Palmier, korzystając z faktu, że wzburzone morze nie pozwalało Francuzom używać dział dolnego pokładu; Brytyjczycy zadali liniowcowi nawet dość poważne straty w takielunku, ale ponieważ był on wspomagany przez fregatę, ostatecznie zawinął bezpiecznie do Brestu. W kwietniu 1759 wycięto na Thames dodatkowe małe luki między pokładami, podniesiono zrębnice luków i dodano podstępkę o grubości 3 cali. Fregata współdziałała w zdobyciu 18.05.1759 francuskiej fregaty 36-działowej Aréthuse koło wybrzeży Bretanii. Uczestniczyła w zdobyciu francuskiego żaglowca z Hawru. Operowała w składzie floty adm. Hawke, we wrześniu 1759 dowodzona tymczasowo przez commodora Francisa Banksa. Odesłano ją 28.05.1760 ku wybrzeżom Portugalii. Zdobyła francuski okręt korsarski 27.05.1760. W 1761 dowództwo nad fregatą przejął kmdr John Eliot. Thames krążyła koło Ouessant, potem w okolicach Madery. Pochwyciła francuski okręt korsarski 28.07.1761. Skierowała się 6.08.1763 na Morze Śródziemne. Wycofano ją do rezerwy w marcu 1766. Była remontowana w Portsmouth od października do grudnia 1770. Od października 1770 dowodził nią kmdr William Locker, powołany do aktywnej służby w związku z kryzysem falklandzkim. Brała udział w rewii na Spithead 22.06.1773. Od 1774 jej kapitanem był kmdr John Moutray, wyprawiony w 1774 do Maroka. Została wycofana do rezerwy w lipcu 1775. Przeszła remont w Portsmouth od kwietnia do listopada 1776. Od sierpnia 1776 do września 1782 dowodził nią kmdr Tyringham Howe, wysłany na wody Ameryki Północnej 5.12.1776. Thames zdobyła 27.04.1777 amerykański bryg 10-działowy Raleigh. Latem 1777 operowała w okolicach wybrzeży Wirginii i zatoki Chesapeake. Wróciła do Newhaven 5.07.1779 i z powrotem pożeglowała na wody Ameryki Północnej. Latem 1779 atakowała Amerykanów u wybrzeży Connecticut, wchodząc w skład eskadry komodora George'a Colliera. Remontowano ją w Deptford od sierpnia 1781 (1782?) do maja 1783 i ponownie (łącznie z obiciem dna) od lutego 1788 do lipca 1790. Od czerwca 1790 do 1791 fregatą dowodził kmdr Thomas Troubridge. Znów znalazła się w rezerwie w 1791. Remontowano ją w Deptford w lutym i marcu 1793. W 1793 jej dowódcą był kmdr James Cotes. Pod koniec października 1793 nie niosła żadnych karonad, na pokładzie rufowym miała 4 działa 6-funtowe, a na pokładzie dziobowym dwa takie działa. Żeglując do Gibraltaru Thames spotkała 24.10.1793 na wodach Zatoki Biskajskiej francuską fregatę 44-działową Uranie i rozpoczęła pościg. Fregaty wdały się w zacięty pojedynek, z którego obie wyszły poważnie uszkodzone; ostatecznie Uranie odpłynęła do Rochefort, natomiast poturbowana Thames nie mogła już ani uciec, ani walczyć, gdy pojawiły się cztery kolejne jednostki francuskie - Anglicy opuścili banderę po pierwszej salwie z 42-działowej fregaty Carmagnole, którą dowodził kmdr Zacharie Jacques Théodore Allemand. Jak należało oczekiwać po tym oficerze (pogardzanym przez kolegów z francuskiej marynarki, przyszłym ulubieńcu cesarza), jeńcy byli bardzo źle traktowani. Thames została odprowadzona do Brestu i wcielona do floty Francji w zasadzie bez zmiany nazwy, zapisywanej jednak na ogół po francusku w postaci Tamise. Francuzi oceniali jej nośność na około 550 ton, a wyporność na około 1000 ton. Klasyfikowali ją jako fregatę 36-działową, bowiem po przezbrojeniu w grudniu 1793 w Breście niosła 26 dział 12-funtowych, 8 dział 6-funtowych i 2 haubice 36-funtowe. Pod francuską banderą była obecna w zakończonej ciężką klęską Francuzów bitwie 13 Prairiala (1.06.1794, Sławnego Pierwszego Czerwca dla Anglików) na Atlantyku, gdzie dowodził nią (od 27.10.1793) "porucznik liniowca" Jean-Mathieu-Adrien L’Hermitte. Współdziałała w zdobyciu 22.07.1794 koło Wysp Scilly brytyjskiego slupa trójmasztowego Espion i przyprowadziła go do Brestu 27.07.1794. Od 4.12.1794 do końca służby pod francuską dowodził nią porucznik Jean-Baptiste-Alexis Fradin. Tamise uczestniczyła w tragicznym Rejsie Wielkiej Zimy wiceadm. Villareta de Joyeuse i innych operacjach krążowniczych. W składzie eskadry kadm. Martina brała udział w bitwie pod Genuą (koło przylądka Noli) 14.03.1795. W marcu 1796 eskortowała duży konwój, zaatakowany przez Brytyjczyków koło Pointe du Raz; Francuzi zostali nieco poszarpani, ale mimo ogromnej przewagi Brytyjczyków sprawnie uniknęli większej klęski. Tamise operowała na południe od Irlandii wraz z inną fregatą oraz korwetą, kiedy natknięto się na 2 fregaty brytyjskie; po walce poddała się 8.06.1796 koło Waterford fregacie 36-działowej Santa Margarita. Wróciła do Royal Navy pod nazwą Thames. W sierpniu 1796 oprócz dotychczasowych 6-funtówek niosła jeszcze na pokładzie rufowym 4 karonady 24-funtowe, a na pokładzie dziobowym dwie takie karonady. Przeszła przegląd w Plymouth i została wcielona do aktywnej służby w grudniu 1796. Dowodził nią teraz (do 1801) kmdr William Lukin. Pożeglowała na wody Jamajki 7.06.1797. Była wyposażana znowu w Portsmouth od sierpnia do listopada 1798. Około roku 1800 nie miała już na odkrytych pokładach żadnych dział długich, tylko 8 karonad 24-funtowych na pokładzie rufowym i 4 takie karonady na pokładzie dziobowym. Brała udział w operacjach na wodach zatoki Quiberon (ataki na rozmaite punkty francuskiego wybrzeża w rejonie Morbihan) w czerwcu 1800, należąc do eskadry komodora Edwarda Pellew. Uczestniczyła w zdobyciu w Zatoce Biskajskiej dwóch francuskich okrętów korsarskich, 26.10.1800 i 30.11.1800. Zdobyła 18.01.1801 koło Oléron francuską korwetę 16-działową Aurore. W lutym 1801 brała udział w pościgu eskadry kadm. Caldera za francuską eskadrą kadm. Ganteaume podczas jej wypadu z portu. Od czerwca 1801 fregatą Thames dowodził kmdr Aiskew Paffard Hollis. Jednostka weszła w skład eskadry kadm. Saumareza, odesłanej 16.06.1801 z wód kanału La Manche pod Kadyks, via Lizbona, gdzie zawinięto 26.06. Zespół Saumareza dotarł pod Kadyks 28.06 i rozpoczął blokadę Hiszpanów w tym porcie, przy czym rozmaite jednostki zajęły pozycje obserwacyjne w różnych punktach; Thames patrolowała u wejścia do Cieśniny Gibraltarskiej. Kiedy do Algeciras zawinęła 4.07 francuska eskadra kadm. Linoisa, Saumarez musiał skoncentrować swoje okręty i w tym celu wysłał Thames z rozkazami dla 74-działowca Superb (znajdującego się u ujścia rzeki Gwadalkiwir); doszło do dwóch bitew (6.07.1801 pod Algeciras oraz 12/13.07.1801 między Algeciras a Kadyksem); na pierwszą Thames nie zdążyła, ale w drugiej wzięła ważny udział, ostrzeliwując 80-działowiec Formidable i odholowując poza pas mielizn ciężko uszkodzony brytyjski liniowiec Venerable (oczywiście obie bitwy stoczono w 1801 r., a nie w 1802 r., podczas pokoju, jak omyłkowo u Winfielda). Po bitwie Thames pozostała pod Kadyksem. Po podpisaniu traktatu pokojowego w Amiens tak mała i stara fregata jak Thames została uznana za zbędną, więc wycofano ją ze służby w styczniu 1803 i rozebrano w Woolwich do września 1803.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BOSTON (1762).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata 32-działowa Boston należała do typu Richmond, scharakteryzowanego przez mnie przy opisie losów Richmond z 1757. W jej przypadku chodziło jednak o odmianę nieco zmodyfikowaną.
Boston zamówiono w prywatnej stoczni, której właścicielem był Robert Inwood, w Rotherhithe, 24.03.1761. Stępkę położono 5.05.1761. Wodowano fregatę 11.05.1762. Została ukończona w królewskiej stoczni w Deptford do 16.07.1762. Rzeczywiste wymiary wynosiły 127'5" x 34'4,5" x 12'0,5", tonaż 677 ton. Początkowo miała być budowana całkowicie zgodnie z oryginalną specyfikacją, lecz kontrakt z początku 1762 na trzeci okręt z tej mini-serii (Jason) uwzględnił pewien wzrost wymiarów i inne zmiany, więc także dwie poprzedzające go jednostki (Lark i właśnie Boston) wykończono już w zmodernizowanej postaci. Modyfikacje nie niosły ze sobą niczego rewolucyjnego, polegały głównie na drobnym wzroście głębokości ładowni i wynikającym z tego podniesieniu śródokręcia.
Od maja 1762 do marca 1763 fregatą Boston dowodził kmdr Thomas Adams. Jednostka była zatrudniona m.in. w blokowaniu Redy Baskijskiej. Pochwyciła 29.11.1762 hiszpański żaglowiec 10-działowy koło San Sebastian. Została wycofana do rezerwy w marcu 1763. Reperowano ją w Portsmouth od maja do października 1769. Od sierpnia 1769 komendę nad nią sprawował ponownie Thomas Adams, skierowany 29.12.1769 do Ameryki Północnej. Tam jednak kmdr Adams zmarł 16.04.1770. Dowództwo fregaty na wodach amerykańskich sprawował w 1771 kmdr Hyde Parker. Boston wycofano do rezerwy w lipcu 1772. Wysunięto 18.07.1777 propozycję, aby zredukować okręt z fregaty 32-działowej do jednostki szóstej rangi. Faktycznie wydano taki rozkaz 22.09.1777. W okresie od lipca do października 1777 wyposażono Boston w Woolwich do służby na wodach krajowych w charakterze fregaty 28-działowej. Niosła wówczas na pokładzie głównym 22 działa 12-funtowe, na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe, na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe. Załogę zmniejszono do 200 ludzi, a maszty i reje miały wymiary zredukowane do standardów przewidzianych dla jednostek 28-działowych (co oznaczało całkiem spore różnice - np. 4 stopy długości kolumny grotmasztu, ponad 3 stopy długości grotrei itd.). Od września 1777 fregatą dowodził kmdr (w tej randze właśnie od 19.09.1777) William Dudington, wysłany na Morze Irlandzkie. Rozkaz admiralicji z 24.11.1779 przywracał Boston do klasy fregat 32-działowych. W okresie od listopada 1779 do lutego 1780 została wyremontowana i obita miedzią w Sheerness. W lipcu 1782 niosła na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe i 4 karonady 18-funtowe, a na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 18-funtowe. We wrześniu 1782 wycofano ją do rezerwy. Przeszła gruntowny remont w Blackwall od stycznia 1783 do czerwca 1784; kolejny w Deptford od czerwca 1790 do października 1791. Od grudnia 1792 dowodził nią kmdr George William Augustus Courtnay. Została wysłana 11.04.1793 na wody Nowej Fundlandii. Zamiast 6 karonad 18-funtowych miała 6 prawie bezużytecznych karonad 12-funtowych w typie "z małpim ogonem" (czyli jak często w działkach relingowych). Zdobyła 20.03.1793 na Morzu Północnym francuski okręt korsarski. Operując na wodach Ameryki Północnej pochwyciła 28.07.1793 inny francuski żaglowiec korsarski. 31.07.1793 stoczyła z kotwiczącą w Nowym Jorku francuską fregatą 34-działową Embuscade pojedynek (w dosłownym tego słowa znaczeniu, z pisemnym wyzwaniem dostarczonym francuskiemu dowódcy i do jednej z nowojorskich kawiarń) w pobliżu Sandy Hook. W walce zginął Courtnay, Boston okazała się słabsza i w końcu musiała uciekać na oczach tłumu zgromadzonego na plaży New Jersey. Embuscade, też uszkodzona, ścigała Anglików jakiś czas, ale ostatecznie zawróciła do Nowego Jorku. Boston skierowała się ku Delaware dla naprawy uszkodzeń, jednak po dostrzeżeniu jednostek francuskich zawróciła do Nowej Fundlandii (czy raczej do Halifaxu?), gdzie zawinęła bezpiecznie 19.08.1793. Od 7.10.1793 fregatą Boston dowodził kmdr James Nicoll Morris. W 1795 wrócił do Anglii, operował na wodach Kanału La Manche. Jednostkę delegowano 22.02.1796 do brytyjskiej floty Morza Śródziemnego, która od 1797 walczyła u wybrzeży Portugalii i atlantyckich wybrzeży Hiszpanii. W 1797 Boston zdobyła szereg hiszpańskich i francuskich żaglowców korsarskich - w pobliżu przylądka Finisterre 16.04 i 30.07, koło Vigo 4.06 i 16.06. Od sierpnia 1797 jej dowódcą był kmdr D'Arcy Preston, a od lutego 1798 do 1804 - kmdr John Erskine Douglas. W 1798 Boston należała do zespołu fregat komodora Richarda Strachana, przechwytującego francuskie jednostki korsarskie i wojenne w rejonie kanału La Manche. Wysłano ją w kwietniu 1799 w eskorcie konwoju do Halifaxu. Łapała francuskie statki żeglujące z/do amerykańskich portów. Na wiosnę 1801 przez wiele miesięcy stojąc na kotwicy u wejścia do zatoki Chesapeake blokowała francuską fregatę Sémillante, która jednak - mimo wyzwania dowódcy na pojedynek - nie zamierzała stanąć do walki. Później Boston musiała pożeglować do Indii Zachodnich. Operowała na wodach Wysp Podwietrznych, a stamtąd przeszła do Halifaxu, gdzie przebywała do 1804. W grudniu 1804 została wycofana do rezerwy w Plymouth. Rozebrano ją tam w maju 1811.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LARK (1762).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata 32-działowa Lark należała do typu Richmond, scharakteryzowanego przez mnie przy opisie losów Richmond z 1757. W jej przypadku chodziło jednak o odmianę nieco zmodyfikowaną, wspomnianą przeze mnie przy opisie Boston z 1762.
Lark zamówiono w prywatnej stoczni, której właścicielem był Elias Bird, w Rotherhithe, 24.03.1761. Stępkę położono 5.05.1761. Wodowano fregatę 10.05.1762. Została ukończona w królewskiej stoczni w Deptford do 9.07.1762. Rzeczywiste wymiary wynosiły 127'2" x 34'5" x 12'0,5", tonaż 681 ton.
Od maja 1762 fregatą Lark dowodził kmdr James Shirley (Winfield uważa, że był to Thomas Shirley, inna osoba). Jednostka zdobyła 14.12.1762 francuski żaglowiec korsarski. Współdziałała w zdobyciu francuskiego statku wschodnioindyjskiego oraz żaglowca hiszpańskiego. Od marca 1763 dowodził nią kmdr Samuel Thompson, wysłany na wody Nowej Fundlandii 21.05.1763. Fregata chroniła łowiska nowofundlandzkie i prowadziła tam badania hydrograficzne w latach 1763-1765. W lutym 1766 kapitanem Lark został kmdr (w tej randze właśnie od 17.02.1766) Charles Buckner, a jednostka pełniła rolę flagowca wiceadm. Thomasa Pye w rejonie Wysp Podwietrznych. W 1767 komendę nad fregatą, wciąż pozostającą na wodach Wysp Podwietrznych, przejął kmdr John Falkingham. Lark została wycofana do rezerwy w listopadzie 1769. Przeszła gruntowny remont w Woolwich w okresie od listopada 1769 do maja 1773. Od lutego 1776 dowodził nią kmdr Richard Smith. Jednostkę skierowano 24.07.1776 do Ameryki Północnej. Wchodziła w skład eskadry komodora Brisbane, stacjonującej na placówce Rhode Island. Pod koniec kwietnia 1778 wymieniła salwy burtowe z amerykańską fregatą Providence i nie zdołała jej powstrzymać przed przebiciem się na pełne morze. W obliczu zablokowania przez wielką flotę francuską i groźby przejęcia przez Francuzów, została 5.08.1778 podpalona w Newport przez własną załogę, po czym wyleciała w powietrze.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach