www.timberships.fora.pl

kgerlach · Wysłany: Wto 10:44, 26 Mar 2019 Temat postu:

Experiment to jeden z dwupokładowych 44-działowców typu Roebuck, których ogólną charakterystykę podałem przy jednostce tej ostatniej nazwy, z 1774. Miał rufę z jednym rzędem okien (zagadnienie omówione przy okręcie Dolphin z 1781).
Experiment został zamówiony 13.07.1780 w prywatnej stoczni Roberta Fabiana w East Cowes. Stępkę położono w czerwcu 1781. Rzeczywiste wymiary wyniosły 140’0,5” x 38’0,5” x 16’4”, tonaż 890 ton. Okręt zwodowano 27.11.1784, ukończono 11.01.1785 w Portsmouth. Wyposażono go tam do aktywnej służby w charakterze transportowca wojska 12.02.1793.
Od stycznia 1793 roku żaglowcem Experiment dowodził commander Simon Miller. Skierowano go 26.11.1793 ku Wyspom Podwietrznym. W 1794 Experiment pełnił w Indiach Zachodnich rolę okrętu zaopatrzeniowego w eskadrze wiceadm. Jervisa, biorąc udział w atakach na francuskie posiadłości, m.in. w zajęciu Martyniki 22.03.1794, przejściowym zajęciu Gwadelupy i Wyspy Św. Łucji. Miller awansował na komandora (captain) 4.11.1794. Od stycznia 1795 okrętem dowodził commander Lancelot Skynner, a potem w tym samym roku por. John Barrett, który 19.06.1795 wyróżnił się podczas ewakuowania brytyjskich oddziałów z Wyspy Św. Łucji, za co awansowano go 25.11.1795 od razu do rangi komandora. Żaglowiec wrócił do Anglii w listopadzie 1797. Od lutego do maja 1798 przystosowano go w Deptford ponownie do roli transportowca wojska i zmieniono mu uzbrojenie; teraz nie niósł armat na pokładzie dolnym, a na górnym miał 16 dział 9-funtowych, uzupełnionych przez cztery 6-funtówki na pokładzie rufowym. Od lutego 1798 do 1802 dowodził nim commander John Griffin Saville (awansował do stopnia komandora 7.01.1802). Na początku stycznia 1799 Experiment stał na Spithead. Od stycznia 1799 do lipca 1800 operował - wożąc żołnierzy - między Spithead, Guernsey a Irlandią. Opuścił Plymouth 10.07.1800 w ramach wstępnej fazy działań, które doprowadziły do desantowania (także z tego żaglowca) armii brytyjskiej w Egipcie w marcu 1801. Opuścił wybrzeże egipskie 10.08.1801 z żołnierzami francuskimi zabranymi z Kairu i przewożonymi do Francji. Od 7.01.1802 kapitanem okrętu był commander George Charles Mackenzie. Experiment operował na Morzu Śródziemnym także w latach 1802-1803. Znajdował się 3.03.1803 w porcie La Valetta na Malcie. Był w okolicach Tulonu 1.09.1803, dotarł na Spithead 3.10.1803 w eskorcie konwoju z Morza Śródziemnego. Opuścił 6.11.1803 Spithead skierowany w pobliże Lymington, gdzie od grudnia 1803 do stycznia 1805 pełnił rolę okrętu strażniczego. Okresowo wracał na Spithead (16.03.1804, 25.05.1804) i po paru dniach wyruszał z powrotem do Lymington. Cały czas dowodził nim commander George Charles Mackenzie. W maju 1805 dowódcą jednostki użytej jako okręt szpitalny w Portsmouth został na b. krótko por. Robert Yule. W okresie od lipca do października 1805 żaglowiec przystosowano w Portsmouth do pełnienia funkcji portowej jednostki zaopatrzeniowej i koszar przejściowych w Falmouth. Od sierpnia 1805 kapitanem był por. William Stewart, od listopada 1805 por. Bennett Fellowes, a od kwietnia 1806 do 1810 - por. James Fegen. Następnie dowodził jednostką do 1814 commander (już od 21.10.1810 captain) James Slade. W 1814 Experiment został wycofany w Portsmouth do rezerwy. W lipcu 1815 przystosowano go tam do pełnienia roli lazaretu w Liverpoolu, gdzie był wykorzystywany od 1817 do 1834. Został sprzedany 8.09.1836.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu REGULUS (1785).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Regulus to jeden z dwupokładowych 44-działowców typu Roebuck, których ogólną charakterystykę podałem przy jednostce tej ostatniej nazwy, z 1774. Miał rufę z jednym rzędem okien (zagadnienie omówione przy okręcie Dolphin z 1781).
Regulus został zamówiony 20.10.1780 w prywatnej stoczni Thomasa Raymonda w Northam. Stępkę położono w czerwcu 1781. Rzeczywiste wymiary wyniosły 140’1” x 38’0” x 16’4”, tonaż 889 ton. Okręt zwodowano dopiero 10.02.1785 (Raymond w listopadzie 1783 zbankrutował), ukończono 10.03.1785 w Portsmouth od razu w celu umieszczenia w rezerwie. Wyposażono go tam do aktywnej służby w charakterze transportowca wojska w lutym 1793.
Od lutego 1793 roku żaglowcem Regulus dowodził commander James Hewett. Okręt przypisano Flocie Kanału. W kwietniu 1793 był flagowcem kadm. Johna Mcbride. Od czerwca 1793 kapitanem jednostki był kmdr Edward Bowater. W sierpniu 1793 Regulus został przezbrojony: nie miał armat na pokładzie dolnym; na pokładzie górnym niósł 20 dział 12-funtowych, na pokładzie rufowym - cztery 12-funtówki, na pokładzie dziobowym dwa działa 6-funtowe. Od stycznia 1795 jego kapitanem był kmdr George Oakes. Skierowano go w marcu 1795 na Jamajkę. Wrócił do Anglii w maju 1796. Komendę nad okrętem przejął wtedy kmdr William Carthew. Regulus znów pożeglował w rejon Jamajki 23.10.1796. Zdobył na Atlantyku 2.11.1796 hiszpański okręt 18-działowy San Pio. Łodzie z żaglowca Regulus współdziałały 6.04.1797 w ataku na Cabo Rojo (w hiszpańskiej części wyspy San Domingo), bazę korsarzy, podczas którego zdobyto, spalono albo zatopiono 13 jednostek i unieszkodliwiono dwie baterie nadbrzeżne. Okręt uczestniczył 22.04.1797 w odparciu lądowego (ale wspieranego też przez lekką flotyllę) ataku Francuzów na fort Irois na zachodnim krańcu San Domingo. Zdobył 7.07.1798 francuską jednostkę korsarską w pobliżu Jamajki. Jego kapitanem był kmdr George Eyre, gdy z okrętu krążącego w pobliżu północno-zachodnich wybrzeży Porto-Rico odkryto 11.07.1798 w zatoce Aguada szereg małych jednostek kotwiczących pod osłoną baterii nadbrzeżnych i je uprowadzono bądź zniszczono. W sierpniu 1798 kapitanem (może przejściowo) był kmdr George Fowke. Między 12.02 a 30.03.1799 okręt współdziałał w zdobyciu statku handlowego. Łodzie z żaglowca Regulus zdobyły małą jednostkę korsarską w czerwcu 1799 w Rio de la Hache. Dwupokładowiec wrócił do Anglii z konwojem z Indii Zachodnich we wrześniu 1799. Jednak daty obejmowania dowództwa tego okrętu przez poszczególnych kapitanów pod koniec XVIII w. są mocno niepewne - sprzeczne już w źródłach, dziwacznie poplątane u Winfielda. Regulus został od grudnia 1799 do marca 1800 przebudowany w Woolwich na transportowiec wojska (dodano mu m.in. rufówkę). Od lutego 1800 do 1803 (?) dowodził nim commander Thomas Presland (Pressland). Od kwietnia 1800 Regulus krążył u południowych wybrzeży Anglii i Irlandii, zbierając żołnierzy na kampanię egipską. W październiku 1800 skierowano go ku wybrzeżom Egiptu, gdzie brał udział w desantowaniu armii brytyjskiej w marcu 1801. Regulus wrócił do Anglii w 1802, dowodzony od lutego do lipca 1802 przez commandera Nicholasa Kempe. Potem był znów na Morzu Śródziemnym. Stał 3.03.1803 na Malcie. Wrócił z Morza Śródziemnego z żołnierzami na Spithead (przez Gibraltar) 22.04.1803. Wycofano go do rezerwy w Chatham w maju 1803. W okresie od grudnia 1803 do kwietnia 1804 okręt ponownie wyposażono w Chatham do pełnienia roli transportowca wojska. Od 21.03.1804 do maja 1807 dowodził nim kmdr Charles Worsley Boys. Od czerwca 1804 Regulus niósł: na pokładzie dolnym 2 działa 12-funtowe i 20 karonad 24-funtowych; na pokładzie górnym 24 działa 18-funtowe; na pokładzie rufowym 4 działa funtowe; na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe. Operował na Morzu Północnym i kanale La Manche. Opuścił 30.04.1804 Downs w eskorcie konwoju statków wschodnioindyjskich i innych żaglowców handlowych. Wrócił 9.05.1804 na Downs po krążeniu w pobliżu Boulogne i ponownie wyszedł w ten rejon już dwa dni później. Dotarł z wieloma innymi okrętami spod Boulogne do Dungeness 6.06.1804, wyszedł w ten sam rejon po sześciu dniach. Wielokrotnie patrolował pod Boulogne i wracał do Dungeness do 12.07.1804. Potem kursował między Downs a North Yarmouth do 20.08.1804. Wysłano go z Downs 23.08.1804 dla patrolowania u wybrzeży Francji. Od października 1804 do stycznia 1805 kursował między Sheerness a Spithead. W maju 1805 wszedł na dok w Portsmouth. W 1807 skierowano go ku Wyspom Normandzkim, pod koniec 1807 stał w rezerwie w Chatham. Zdegradowano go w maju 1808 do magazynu zapasów i zmniejszono uzbrojenie do 18 dział 9-funtowych na górnym pokładzie oraz czterech 6-funtówek na pokładzie rufowym. Przeszedł poważny remont w Deptford od sierpnia 1808 do czerwca 1810. Teraz dowodził nim commander John Hudson (awansował do rangi captain 21.10.1810), a od listopada 1810 do 1813 - commander John Tailour (awansował do rangi captain 26.10.1813). We wrześniu 1811 Regulus wyszedł z Falmouth z transportem do Lizbony, wrócił 23.09.1811 z konwojem z Lizbony do Portsmouth. Wyszedł z Portsmouth 14.10.1811, kierując się z francuskimi jeńcami do Leith. Dotarł tam 19.11.1811. Od grudnia 1811 do sierpnia 1812 kursował między North Yarmouth, Nore, Leith, Deal, Downs, Portsmouth. Od 16.09.1812 do grudnia 1812 woził żołnierzy, rannych i jeńców między Portsmouth, Cork i Lizboną. W 1813 był na Morzu Śródziemnym. Dotarł 6.07.1813 do Halifaxu, przywożąc tu z Gibraltaru żołnierzy wyznaczonych do służby w Quebeku, dokąd ruszył 10.07.1813. Płynąc z Quebeku z amerykańskimi jeńcami zawinął do Halifaxu 23.08.1813. Od 29.10.1813 kapitanem był commander Robert Ramsay. Regulus początkowo służył na Morzu Północnym. W listopadzie i grudniu 1813 zbierał z portów południowej Anglii żołnierzy mających walczyć w Holandii. W kwietniu 1814 wyszedł z Portsmouth z żołnierzami kierowanymi do Ameryki Północnej (z częścią batalionu piechoty morskiej) via Bermudy (być może był chwilowo pod dowództwem commandera Johna Bartholomewa Hoara Curran). Potem operował na wodach zatoki Chesapeake w eskadrze kadm. Cockburna, uczestnicząc w wielu akcjach łodziowych w tym rejonie. Ramsay stał na czele ataku łodziami na flotyllę amerykańskiego komodora Barneya 22.08.1814 na Patuxent, zaopatrywał armię kierującą się na Waszyngton, kierował wieloma akcjami łodziowymi (pod Baltimore, u wybrzeży Georgii) do 9.04.1815, gdy przeszedł na fregatę President. Od kwietnia 1815 okrętem Regulus dowodził commander George Truscott. Żaglowiec wiosną 1815 zbierał żołnierzy z różnych portów brytyjskich w Ameryce Północnej i odwoził ich do Anglii. W lipcu 1815 zahaczał też o Bermudy. Regulus został rozebrany w Sheerness w marcu 1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ENTERPRIZE (1774).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Enterprize (Enterprise) była 28-działową fregatą, która nadała nazwę typowi zaprojektowanemu przez Johna Williamsa w 1770 r. i zaakceptowanemu w styczniu 1771, zrealizowanemu w bardzo długiej serii. Małe fregaty 28-działowe, zaliczane do okrętów 6 rangi, już się wtedy przeżywały (Brytyjczycy nie zaproponowali następnego typu w tej klasie aż do zamówienia w 1817 i zwodowania w 1820 pierwszej jednostki tak samo określanej, ale w rzeczywistości całkiem innej koncepcyjnie i o innym rodowodzie), jednak w Royal Navy je ceniono z uwagi na taniość w budowie i eksploatacji, dostępność drewna, łatwą rekrutację słabych załóg, szybkie konstruowanie. Bardzo kiepskie jak na fregaty końca XVIII w. uzbrojenie, złożone zaledwie z 9-funtówek w głównej baterii, gdy lekkie fregaty miały tam 12-funtówki, zaś ciężkie niosły 18-funtówki i nawet sporadycznie 24-funtówki, można było bez większych problemów zrekompensować zatrudniając takie okręty w roli korwet, podobnie jak postąpili Francuzi. Niestety, nie czyniło to z tych jednostek pełnosprawnych korwet z uwagi na charakterystykę żeglarską (zob. niżej).
Jednostki typu Enterprize, zbudowana jak "prawdziwe" ("klasyczne") fregaty, czyli w formie dwupokładowców bez dział i furt na dolnym pokładzie (teraz mieszkalnym, załogowym) oraz z wyposażonymi w furty działowe pokładami rufowym i dziobowym nad baterią główną, nie słynęły z dobrych właściwości żeglarskich, ale i pod tym względem miały swoje zalety. Przede wszystkim były jednak zbyt wolne (najwyżej 9 węzłów przy kursie ostro do wiatru; maksymalnie 12 węzłów przy silnym wietrze z baksztagu) i za miękkie, co przeszkadzało w wykorzystywaniu dział i dobrym niesieniu żagli. Bardzo słabo trzymały się też wiatru. Po stronie zalet należy zapisać łagodne kołysanie i kiwanie bez naprężania olinowania, dzięki czemu łatwo przebijały się przez wzburzone fale i uzyskiwały w tych warunkach szybkość większą od wielu innych; ponadto cechowała je świetna manewrowość - dokonywały zwrotów przez sztag i rufę z minimalną utratą dystansu.
Zgodnie z projektem fregaty te miały długość (między wewnętrznymi krawędziami rowków na poszycie, na wysokości dolnego pokładu) 120'6", szerokość 33'6", głębokość ładowni 11'0", tonaż konstrukcyjny 594 tony. Planowano, że ich uzbrojenie będzie się składać z 24 dział 9-funtowych (o długości 7 stóp i masie 24,5 cetnara) na pokładzie głównym, 4 dział 3-funtowych (o długości 4'6" i masie 7,25 cetnara) na pokładzie rufowym oraz tuzina pół-funtowych działek relingowych (o długości 3 stopy i masie około 1,5 cetnara).
Enterprize zamówiono w styczniu 1771 w królewskiej stoczni w Deptford. Stępkę położono 9.09.1771, a wodowanie fregaty miało miejsce 24.08.1774. Została ukończona do 20.06.1775. Jej rzeczywiste wymiary pokrywały się dokładnie z projektowymi.
Od kwietnia 1775 do 1779 dowodził nią kmdr Thomas Rich. Pożeglowała 16.07.1775 na Morze Śródziemne, gdzie uczestniczyła w obronie Gibraltaru. Od stycznia 1780 do sierpnia 1781 jej kapitanem był - przez większość czasu nadal na Morzu Śródziemnym - kmdr Patrick Leslie. Fregatę remontowano i obijano miedzią w Woolwich od sierpnia do października 1781. Od sierpnia 1781 dowodził nią kmdr John Willet Payne; skierowano go 27.04.1782 ku Wyspom Zawietrznym. Enterprize zdobyła 4.10.1782 amerykański okręt korsarski. W lipcu 1782 nakazano zmodyfikować jej uzbrojenie: odtąd na pokładzie rufowym miała mieć 4 działa 6-funtowe (o długości 6 stóp i masie 17 cetnarów) oraz 4 karonady 18-funtowe (o długości 3 stopy 4 cale i masie 10 cetnarów), a na pokładzie dziobowym - 2 karonady 18-funtowe. W 1783 jej dowódcą na wodach Wysp Zawietrznych był kmdr William Carnegie. Została wycofana do rezerwy w maju 1784. W maju 1790 zdecydowano, aby pełniła teraz rolę koszar przejściowych dla marynarzy z branki, więc od 1791 była hulkiem koło Tower, a jej kolejni dowódcy mieli rangę poruczników (od maja 1790 Edward Howorth, od grudnia 1792 Stuart, od 1797 John Yetts; a po przerwie spowodowanej pokojem z Amiens - od marca 1803 William Somerville, w 1806 William Collins Barker). W maju 1806 zdecydowano się ostatecznie wycofać Enterprise ze służby. Rozebrano ją w Deptford w sierpniu 1807.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SIREN (1773).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Siren była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774.
Siren zamówiono 25.12.1770 w prywatnej stoczni firmy Henniker & Nicholson w Chatham. Stępkę położono w kwietniu 1771, a wodowanie fregaty miało miejsce 2.11.1773. Została ukończona w królewskiej stoczni w Chatham do 5.10.1775. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120'10" x 33'9" x 10'9", a tonaż 603 tony.
Od sierpnia 1775 dowodził nią kmdr Tobias Furneaux. Pożeglowała 9.11.1775 na wody Ameryki Północnej. W listopadzie 1777 eskortowała w mglistej pogodzie konwój zmierzający ku Rhode Island, przy widoczności pogarszanej jeszcze przez ciągłą mżawkę; około 6 nad ranem 6.11.1777 fregata weszła (wraz z dwoma statkami) na mieliznę koło Point Judith. Próby ściągnięcia na głębszą wodę zostały zakłócone przez Amerykanów, którzy podciągnęli szereg dział polowych i rozpoczęli ostrzał z lądu do unieruchomionej jednostki. Po utracie kilku zabitych i rannych, bez szans na poprawę swojej sytuacji, Anglicy opuścili okręt. Całkowitą winą za katastrofę obciążono pilota (stracił zarobki i zabroniono go zatrudniać w Royal Navy) oraz nawigatora (został wyrzucony ze służby).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu FOX (1773).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fox była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterpize z 1774.
Fox zamówiono 25.10.1770 w prywatnej stoczni firmy Calhoun (albo Raymond) w Northam. Stępkę położono w maju 1771, a wodowanie fregaty miało miejsce 2.09.1773. Została ukończona w królewskiej stoczni w Portsmouth do 12.02.1776. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120'6" x 33'8" x 11'0", a tonaż 600 ton.
Od października 1775 do 1777 dowodził nią kmdr Patrick Fotheringham; pożeglowała ku Nowej Fundlandii 11.03.1776. Gdy krążyła na tych wodach, natknęła się 7.06.1777 na podejrzany okręt, a gdy próbowała się zbliżyć, pojawił się następny - podejrzewając, że to nieprzyjacielskie fregaty, Fox chciała uciec, jednak została szybko doścignięta przez amerykańską fregatę 32-działową Hancock i zmuszona do walki; po około godzinie zbliżyła się 28-działowa fregata amerykańska Boston i także otworzyła ogień; starcie - zacięte chociaż niezbyt krwawe - toczyło się z zachowaniem rycerskich zasad: w momencie kiedy fregata Fox zapaliła się od płonących przybitek, pozostałe wstrzymały ogień czekając, aż Anglicy opanują pożar; ostatecznie Fotheringham opuścił banderę (sąd wojenny, orzekający w Portsmouth 3.03.1778, honorowo go uniewinnił, podobnie jak oficerów i załogę). Amerykańskim dowódcą fregaty Fox został tymczasowo Sephen Hills, pierwszy oficer fregaty Hancock. Amerykanie nie cieszyli się jednak długo tym pryzem, bowiem już 8.07.1777 wszystkie trzy żaglowce wpadły na brytyjski 44-działowiec Rainbow i 32-działową fregatę Flora; fregata Boston uciekła (jej kapitana wyrzucono za to z marynarki), a pozostałe dwie zostały zdobyte przez Brytyjczyków. Nowym dowódcą Fox w Royal Navy został w lutym 1778 kmdr Thomas Windsor, świeżo mianowany na ten stopień. Fregatę remontowano i wyposażono w Portsmouth od kwietnia do czerwca 1778. Wysłana w rejs krążowniczy w okolice Brestu i Ouessant, brała udział w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. Próbowała 11.09.1778 w okolicach Brestu doścignąć jednostki francuskie; w bardzo złej pogodzie i słabej widoczności Brytyjczycy nie zauważyli zbliżania się francuskiej fregaty 32-działowej Junon; długi pojedynek burta w burtę z jednostką mającą w baterii głównej 26 dział 12-funtowych skończył się dla Anglików ciężkimi stratami i kolejnym opuszczeniem bandery. Komendę nad Fox przejął kawaler de Cardaillac. Jednak i we francuskiej marynarce ta pechowa fregata nie zagrzała długo miejsca. Już 21.03.1779 weszła na mieliznę przy cyplu Saint Jacques na półwyspie Rhuys (koło Quiberon) i uległa zniszczeniu. Ciekawostką jest, że służył wtedy na niej, jako ochotnik, przyszły sławny admirał francuski, Bruix.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SURPRIZE (1774).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Surprise (Surprize) była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774.
Surprise zamówiono w styczniu 1771 w królewskiej stoczni w Woolwich. Stępkę położono 5.09.1771, a wodowanie fregaty miało miejsce 13.04.1774. Została ukończona do 15.04.1775. Jej rzeczywiste wymiary pokrywały się dokładnie z projektowymi.
Od lutego 1775 dowodził nią kmdr Robert Linzee; pożeglowała ku Nowej Fundlandii 23.05.1775. Uczestniczyła w odsieczy dla Quebeku w 1776. Zdobyła amerykańskie żaglowce korsarskie 7.05.1776 i 15.05.1776. Ponownie kierowano ją ku Nowej Fundlandii 23.01.1777 i 21.04.1778. Zdobyła amerykańskiego korsarza 7.09.1778. W marcu i kwietniu 1779 była remontowana w Portsmouth. Od lutego 1779 dowodził nią kmdr Samuel Reeve; i jego wysłano 30.04.1779 na wody Nowej Fundlandii. Surprise zdobyła okręty korsarskie 16.07.1779, 1.10.1779, 5.10.1779 i 29.01.1780. Skierowano ją ku Nowej Fundlandii 30.04.1780. Odbiła angielski statek 15.07.1780 i zdobyła amerykański 21.07.1780. Kolejny raz pożeglowała na wody Nowej Fundlandii 29.05.1781. Współdziałała w zdobyciu amerykańskich żaglowców korsarskich 15.07.1781 i 18.07.1781; zdobyła nieprzyjacielskie jednostki 22.07.1781, 27.09.1781, 4.10.1781 i 9.01.1782. Od marca 1782 jej kapitanem był kmdr James Ferguson. Wysłano ją z konwojem atlantyckim 2.03.1782. Zdobyła następną jednostkę 16.08.1782. Wycofano fregatę do rezerwy w lutym 1783. Została sprzedana w Woolwich 24.04.1783 (albo tydzień wcześniej).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ACTAEON (1775).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Actaeon była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774.
Actaeon zamówiono 5.11.1771 w królewskiej stoczni w Woolwich. Stępkę położono w październiku 1772, a wodowanie fregaty miało miejsce 18.04.1775. Została ukończona do 3.08.1775. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120'6,5" x 33'6" x 11'0,25", a tonaż 594 tony. Przy budowaniu tej fregaty zdecydowano się na podwójny eksperyment: jako materiału konstrukcyjnego użyto zagranicznej dębiny, którą angielscy szkutnicy niemal w każdym przypadku uważali za gorszą od ich rodzimej, a po drugie przeprowadzono sezonowanie drewna "metodą pana Jacksona".
Fregata miała niezwykle krótką karierę. Od 19.06.1775 dowodził nią kmdr Christopher Atkins. Pożeglowała 29.08.1775 z Portsmouth na wody Ameryki Północnej, ale zaraz weszła na kamienistą ławicę Shingles (tuż na zachód od zachodniego krańca wyspy Wight) i odniosła uszkodzenia. Została 1.09.1775 wprowadzona na dok w Portsmouth, dla przeprowadzenia remontu. Ponownie wyruszyła do Ameryki Północnej w styczniu 1776 (wyjście z Cork 17.02), w eskorcie wielkiego konwoju. W czerwcu 1776 brała udział w nieudanych operacjach brytyjskich przeciwko miastu Charleston w Karolinie Południowej; razem z dwiema innymi fregatami miała ostrzelać zachodnią część fortu Sullivan (potem zwanego fortem Moultrie) na wyspie Sullivan. Podczas posuwania się w górę rzeki czołowa fregata (ściśle biorąc - post-ship) Sphinx weszła na mieliznę; aby uniknąć tego samego Actaeon próbowała dokonać zwrotu, jednak została uderzona przez płynącą blisko za rufą trzecią fregatę, Siren. Wszystkie trzy wylądowały na mieliznach, ale o i ile tamtym udało się z nich zejść i wycofać, Actaeon utkwiła zbyt mocno i wszelkie próby ratunku zawiodły. Cały czas ostrzeliwana z fortu, bez szans na uwolnienie, fregata została 29.06.1776 podpalona przez własną załogę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MEDEA (1778).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Medea była 28-działową fregatą 6 rangi typu Enterprize/Enterprise, który scharakteryzowałem szczegółowo przy jednostce Enterprize z 1774.
Medea została zamówiona 14.05.1776 w prywatnej stoczni Jamesa Martina Hillhouse w Bristolu. Stępkę położono w czerwcu 1776, a wodowanie fregaty miało miejsce 28.04.1778. Jednostkę ukończono do 15.09.1778 w Plymouth. Jej rzeczywiste wymiary wynosiły 120'9,5" x 33'10" x 11'0,5", a tonaż 605 ton.
Od maja 1778 dowodził nią kmdr William Cornwallis. Prawdopodobnie w sierpniu 1778 przeszła pod rozkazy komandora Jamesa Montagu; współdziałając z 50-działowcem Jupiter starła się 20.10.1778 (bez rozstrzygnięcia) z 64-działowym okrętem francuskim Triton u wybrzeży Hiszpanii. W 1779 operowała na kanale La Manche i Morzu Północnym. Zdobyła francuski okręt korsarski 16.06.1779. W grudniu 1779 należała do eskadry kmdr. Jervisa. Od września 1780 dowodził nią kmdr Henry Duncan. Została skierowana na wody Ameryki Północnej 8.10.1780. Zdobyła amerykański żaglowiec 14.01.1781. Uczestniczyła w bitwie u przylądka Henry 16.03.1781. Współdziałała w zdobyciu 26/28-działowej amerykańskiej fregaty stanowej (stanu Massachusetts) Protector 5.05.1781; zdobyła 1.06.1781 amerykański żaglowiec korsarski i inną jednostkę amerykańską 20.06.1781. Współdziałała w pochwyceniu dużego okrętu korsarskiego Amerykanów 4.08.1781. Zdobyła francuskie żaglowce korsarskie 13.08.1781 i 29.08.1781. Uczestniczyła w bitwie pod Chesapeake 5.09.1781, wróciła do Anglii w październiku 1781. Od 1782 dowodził nią kmdr Erasmus Gower. Została skierowana w eskadrze komodora Bickertona do Indii Wschodnich. Była w bitwie pod Trincomalee 3.09.1782. Zdobyła francuską korwetę 20-działową Chasseur 16.01.1783. Jej łodzie zdobyły 30.01.1783 holenderski statek wschodnioindyjski koło Cuddalore. Brała udział w bitwie pod Cuddalore 20.06.1783. Po niej wysłano fregatę do Anglii z depeszami. Medea została wycofana do rezerwy w Portsmouth w styczniu 1784. Formalnie od maja 1798 dowodził nią kmdr George Frederick Ryves (zapewne po to, by można było zatwierdzić jego awans na komandora z 29.05.1798), ale faktycznie nadal pozostawała w rezerwie. W 1801 uległa uszkodzeniu przy uderzeniu w dno. W związku z tym od sierpnia do października 1801 przekształcono ją w Portsmouth w hulk szpitalny. Została sprzedana w 1805.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach