www.timberships.fora.pl

kgerlach

Janus to jeden z dwupokładowych 44-działowców typu Roebuck, których ogólną charakterystykę podałem przy jednostce tej ostatniej nazwy, z 1774.
Janus został zamówiony w prywatnej stoczni Roberta Batsona w Limehouse 24.07.1776. Stępkę położono 9.08.1776. Rzeczywiste wymiary wyniosły 140’0,5” x 37’10,5” x 16’4”, tonaż 884 tony. Okręt zwodowano 14.05.1778 (wg dziennika okrętowego dzień później, bowiem dobę na lądzie i na morzu rozpoczynano kiedy indziej), ukończono w Deptford 11.08.1778.
Od kwietnia 1778 do 23.03.1780 dowodził nim kmdr Bonovrier Glover. Żaglowiec skierowano 2.09.1778 z konwojem statków zmierzających do Danii i Norwegii, ale z powodu złej pogody wyruszono dopiero 11.09. Rzucono kotwice na redzie Helsingor 18.09, wyruszono w drogę powrotną z następnym konwojem (121 statków z konopiami, smołą, pakiem, terpentyną, drewnem masztowym) 27.09, przybyto na Downs 9.10.1778. Janus przeszedł 11-13.10 na Spithead, gdzie wyposażono go do służby w Indiach Zachodnich. Opuścił Spithead 26.12.1778, wysłany na Jamajkę dla wzmocnienia sił komodora Rowleya. Dotarł do Port Royal 22.03.1779. Pełnił rutynową służbę patrolową na wodach Jamajki, przechodził tam drobne remonty. Wszedł w skład małej eskadry komodora Cornwallisa, skierowanej 10.10.1799 przez głównodowodzącego w tym rejonie, wiceadm. Parkera, ku północnym wybrzeżom Haiti. Po paru miesiącach doszło 19.03.1780 do spotkania z francuskim konwojem i jego eskortą, zmierzającymi z Martyniki do Cap Français na San Domingo. Brytyjskie okręty znajdowały się w tym momencie 30 mil na północny wschód od miejscowości Monte Cristi. Francuzi mieli zdecydowaną przewagę liczebną, więc dowodzący nimi szef eskadry La Motte-Piquet rozkazał statkom żeglować do portu, a sam rzucił się w pościg. Starcie pod Monte Christi, toczące się dość chaotycznie od 20 do 22.03.1780, nie przyniosło rozstrzygnięcia (ranny La Motte-Piquet wycofał się w kierunku Cap Français głosząc swoje zwycięstwo), ale w jego trakcie zmarł kmdr Glover, który już od dłuższego czasu był w bardzo złym stanie. Tymczasowe dowództwo przejął po nim pierwszy oficer, por. John Clark, który spisał się w walce bardzo dobrze, ale po niej i tak został zastąpiony prze Cornwallisa pierwszym porucznikiem z 64-działowca Lion (liczyła się protekcja, nie zasługi). Poważnie uszkodzony Janus musiał wrócić (25.03) do Port Royal, a tam głównodowodzący mianował kapitanem okrętu komandora Nelsona. Horatio Nelson objął formalnie komendę 25.05.1780, ale był wciąż (po niefortunnej ekspedycji do San Juan) tak chory, że musiał być zniesiony na ląd i praktycznie nie dowodził. Poprosił Parkera (30.08.1780) o urlop dla ratowania zdrowia i 4.09. udał się do Anglii. Zresztą już 17.08 faktyczne dowództwo przejął commander Manley Dixon. Janus wypełniał pod jego komendą zadania u wybrzeży Jamajki. Od 20.09.1780 właściwym dowódcą żaglowca był kmdr William Henry King O'Hara, który wszedł na pokład w Port Royal. Janus operował w Indiach Zachodnich do sierpnia 1780. Po koniec tamtego miesiąca O'Hara otrzymał rozkaz eskortowania konwoju do Ameryki Północnej; okręt zawinął do Nowego Jorku 8.10.1780 i pozostał tam ponad rok. Wyszedł 14.12.1781 w eskorcie konwoju udającego się do Indii Zachodnich i natknął się na tak straszny sztorm (żaglowiec stracił maszty), że załoga musiała wyrzuć za burtę 30 dział, zanim dowleczono się 8.01.1782 do Antigui. Janus wyruszył dopiero 24.05 do wyspy St. Lucia, przestał tam od 22.06 do 17.07.1782, zanim mógł wrócić do normalnych obowiązków zwalczania w Indiach Zachodnich nieprzyjacielskiej żeglugi i własnych przemytników. W końcu wyruszył 2.08.1782 z Antigui eskortując konwój idący do Anglii; zawinął na Spithead 25.09.1782. Wprowadzono go 30.09.1782 do Portsmouth, a wiosną 1783 wycofano do rezerwy. Przeszedł remont w Portsmouth od marca do lipca 1783. Od kwietnia czy maja do 27.09.1783 dowodził nim kmdr Robert McEvoy, doglądający jednak tylko prac remontowych i wyposażeniowych. Komendę nad okrętem przejął 27.09.1783 kmdr John Pakenham. Żaglowiec skierowano 6.11.1783 z Portsmouth na Jamajkę. Rzucił kotwicę w Port Royal 18.01.1784. Janus został wycofany do rezerwy w październiku 1786. Admiralicja nakazała 17.12.1787, aby przekształcić go w 24-działowy okręt zaopatrzeniowy. Stosownie do nowej funkcji otrzymał 3.03.1788 nazwę Dromedary. Szeroko zakrojone prace potrwały w Deptford od lutego 1788 do listopada 1789, a wyposażanie tamże od września 1790 do stycznia 1791. Od października 1790 okrętem dowodził commander Benjamin Hulke. Jednostkę wycofano do rezerwy we wrześniu 1791. Od marca 1793 do 1794 dowódcą Dromedary był commander Sandford Tatham (awansował do stopnia komandora 4.11.1794). Okręt popłynął 26.11.1793 do Indii Zachodnich. Wszedł w skład sił wiceadm. Jervisa, które 2.02.1794 wyruszyły z Barbados przeciwko Martynice. Uczestniczył też (konkretnie załoga) w marcu i kwietniu 1794 w akcjach przeciwko wyspom St. Lucia i Gwadelupa. Od grudnia 1794 dowodził nim commander Richard Hill. Jednostkę znów skierowano w marcu 1795 do Indii Zachodnich, skąd wróciła w sierpniu 1795. Od listopada 1795 dowódcą był commander Thomas Harrison. Wysłano go 9.02.1796 na Morze Śródziemne, skąd wrócił w grudniu 1796. Werdyktem sądu wojennego z 28.12.1796 Harrison został pozbawiony dowództwa tego okrętu za pijaństwo i zaniedbywanie obowiązków. Jest w źródłach informacja, że pod koniec stycznia 1797 Dromedary z innymi okrętami wyszedł z Portoferraio do Gibraltaru. W czerwcu 1797 komendę nad żaglowcem przejął commander William Collis, a w listopadzie 1797 commander Thomas Leef. W styczniu 1798 okręt pożeglował na Jamajkę. Od kwietnia 1799 dowodził nim commander (w tym stopniu naprawdę od 27.08.1799) William Robinson, a od listopada 1799 commander Bridges Watkinson Taylor. Dromedary należał do eskorty konwoju, który opuścił Anglię w kwietniu 1800 i dotarł do Martyniki 20.05.1800. Wyruszył 9.08.1800 z Grenady z żołnierzami, których zamierzano przerzucić na Trynidad. Ujrzano wyspę o świcie 10.08 i pomimo kapryśnego wiatru oraz silnego prądu zdecydowano się zbliżyć jak najszybciej, pod pełnymi żaglami. Gdy okręt pokonywał już cieśninę Bocas del Dragón, zamarł wiatr, a prąd rzucił żaglowiec na skały. Fale rozbijały jednostkę, urwały ster, zaś kadłub coraz silniej wpychały na Parasol Rock (ale nie tę znaną z map, leżącą tuż na zachód od Grande Rivière Bay, tylko inną, usytuowaną przy północnym krańcu wysepki Huevos). Odcięto fokmaszt; inne drzewca pozwoliły zbudować rodzaj mostu i przedostać się na nadwodną część skał wszystkim ludziom będącym na pokładzie (500 osób z kobietami i dziećmi). Po 15 godzinach okręt przewrócił się na lewą burtę i przełamał na pół. W wyniku tej katastrofy nawigator, oskarżony o pijaństwo i niekompetencję, został wyrzucony ze służby.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dobry wieczór, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CHARON (1778).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Charon to jeden z dwupokładowych 44-działowców typu Roebuck, których ogólną charakterystykę podałem przy jednostce tej ostatniej nazwy, z 1774.
Charon został zamówiony w prywatnej stoczni Johna Barnarda w Harwich 9.10.1776. Stępkę położono w styczniu 1777. Rzeczywiste wymiary wyniosły 140’3” x 38’0” x 16’4”, tonaż 892 tony. Okręt zwodowano 8.10.1778, ukończono w Sheerness 23.01. 1779.
Od listopada 1778 dowodził nim kmdr John Luttrell. Żaglowiec skierowano 17.03.1779 na Jamajkę w eskorcie konwoju. Luttrell współdowodził ekspedycją na wybrzeżu Hondurasu (15.09-11.1779), kiedy na krótko zdobyto ważny fort San Fernando de Omoa i dwa hiszpańskie transportowce (załadowane cennymi towarami o sumarycznej wartości szacowanej na 3 miliony dolarów). Wrócił do Anglii wiosną 1780 i zdał komendę. W dalszej części roku 1780 i w następnym, okrętem dowodził kmdr Thomas Symonds. Charon przeszedł remont w Chatham w okresie kwiecień - lipiec 1780. Popłynął na wody Ameryki Północnej 5.08.1780 w eskorcie konwoju. Po drodze współdziałał w zdobyciu 64-działowego, wielkiego francuskiego żaglowca korsarskiego z Lorient (ex-statku wschodnioindyjskiego) Comte d'Artois w pobliżu Old Head of Kinsale w Irlandii 13.08.1780. Pochwycił amerykański okręt korsarski Peggy 10.04.1781. Znajdował się pod Yorktown obleganym przez armię Waszyngtona, kiedy we wrześniu 1781 drogę ucieczki odcięła flota francuska generała-porucznika de Grasse'a. W związku z tym działa, zapasy i załogę przerzucono na ląd, dla wsparcia armii Cornwallisa. Francuzi przygotowali baterie nadbrzeżne i 10.10.1781 rozpoczęli strzelanie z nich do żaglowców brytyjskich; używali przy tym pocisków rozgrzanych do czerwoności. Około godz. 18 w Charon uderzyła pierwszy taka kula, przytomnie unieszkodliwiona przez jednego z marynarzy, ale wkrótce potem druga zapaliła magazyn zapasowych żagli - skromna, resztkowa załoga nie poradziła sobie z pożarem i musiała opuścić płonący okręt. Zdryfował on ku Gloucester Point i zatonął, podobnie zresztą jak trzy inne brytyjskie jednostki wojenne i kilka transportowców. Załoga dostała się do niewoli przy kapitulacji armii Cornwallisa w Yorktown. Wydobyte w latach trzydziestych XX w. artefakty z Charon są pokazywane w National Park Service's Yorktown Visitor Center, aczkolwiek wymieszane z innymi, ponieważ archeologia podwodna tamtych czasów dopiero raczkowała.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DOLPHIN (1781).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Dolphin to jeden z dwupokładowych 44-działowców typu Roebuck, których ogólną charakterystykę podałem przy jednostce tej ostatniej nazwy, z 1774.
Dolphin został zamówiony w państwowej stoczni w Chatham 8.01.1777. Stępkę położono 1.05.1777. Rzeczywiste wymiary wyniosły 139’11” x 37’10,25” x 16’4”, tonaż 880,5 tony. Okręt zwodowano 10.03.1781, ukończono do 11.05.1781.
Dolphin był okrętem nowej odmiany w tym typie, która oznaczała dużą zmianę w wyglądzie, przy prawie zerowej istotności zróżnicowania. Otóż jednostki typu Roebuck podzieliły się około 1779 na dwie grupy wg dość osobliwego kryterium estetycznego. W tamtych czasach „prawdziwa” fregata, z jednym ciągłym rzędem dział i ciągłym pokładem poniżej (bez furt, służącym jako mieszkalny dla załogi), miała tylko jeden rząd okien rufowych, prowadzących do wielkiej kabiny kapitańskiej, urządzonej na poziomie głównego pokładu działowego. Wprawdzie Francuzi i Hiszpanie lubili na swoich fregatach dodawać małe rufówki, dające okazję do sporządzenia drugiego rzędu okien rufowych, ale na ogół zadowalali się na tym poziomie ograniczoną liczbą okien, mało eksponowanych i nie dających pełnego drugiego rzędu. U Anglików rufówek na fregatach nie było niemal nigdy. Tymczasem na dwupokładowych okrętach liniowych istniały dwa rzędy okien rufowych - na poziomie górnego pokładu działowego (odpowiadał on bowiem położeniem jedynemu ciągłemu pokładowi działowemu fregaty) oraz na wysokości sporej rufówki (rzecz jasna dla trójpokładowców dochodził trzeci poziom). Kiedy dwupokładowe 44-działowce wstawiano jeszcze regularnie do linii bojowej, czyli przed połową XVIII w., konstruowano je jak liniowce, co dotyczyło także okien rufowych. Potem jednak, gdy nie nadawały się już do walki w linii, zaś w ramach innych działań musiały konkurować z o niebo lepszymi żeglarsko „prawdziwymi” fregatami, starano się jakoś zaradzić ich fatalnym proporcjom, między innymi przez usunięcie bardzo szkodliwej rufówki. Ale w ten sposób zostawały tylko z jednym rzędem okien rufowych (na wysokości górnego pokładu działowego) i „zdradzały” przez to, że nie są „prawdziwymi” liniowcami. Czy to z tego powodu, czy z uwagi na tradycję albo ze względów estetycznych, Slade wpadł na pomysł wykonania na Roebuck dwóch rzędów okien, mimo że ten górny nie mógł dostarczać światła dziennego na żaden zamknięty pokład, którego już - wobec usunięcia rufówki - po prostu nie było. Do 1778 r. kolejne jednostki tego typu wyposażano w rufę w tym samym stylu, późniejsze dostawały raczej (z wyjątkiem żaglowca Guardian z 1784 r.) tylko jeden, normalny dla takiej budowy, rząd okien rufowych. David Lyon twierdził (a Rif Winfield to za nim powtarza), że jeśli były dwa rzędy, oba prowadziły do tej samej kajuty kapitańskiej. Tymczasem jest to nieprawda! Tak bywa, gdy humanista ma wprawdzie darmowy dostęp do kompletu rysunków konstrukcyjnych (innym oferowanym po paskarskich cenach), ale nie umie ich odczytać. Z planów okrętu Roebuck wyraźnie wynika, że chociaż Slade obniżył trochę dolny rząd okien, to i tak rząd górny rozpościerał się powyżej otwartego od góry pokładu rufowego (stanowiącego strop wielkiej kabiny kapitana), a więc chodziło o „ślepe” okna. Przy galeriach bocznych pokład wypadał z grubsza w połowie wysokości górnego rzędu pseudo okien, więc najniższe szybki mogłyby niby gdzieś światło doprowadzać (gdyby to miało sens), ale większość - do nikąd. „Ślepe” okna na rufie albo w galeriach bocznych, czyli w zasadzie kunsztowne atrapy okien, były z powodów estetycznych chętnie wykorzystywane w stylistyce żaglowców tamtej epoki. Jednak na większości okrętów typu Roebuck dano sobie z nimi spokój od około 1779 r.

Od marca 1781 roku 44-działowcem Dolphin dowodził kmdr William Blair. Żaglowiec operował na Morzu Północnym. Wszedł w skład dowodzonej przez wiceadm. Parkera eskorty konwoju 700 statków zmierzających z Leith na Bałtyk. W drodze powrotnej, podczas eskortowania konwoju płynącego z Bałtyku do Wielkiej Brytanii, doszło do spotkania z podobnym zespołem holenderskim kadm. Zoutmana, a w rezultacie do krwawej bitwy na Doggers Bank 5.08.1781. Dolphin miał 12 zabitych i 33 rannych. W 1782 jego kapitanem był kmdr Robert Manners Sutton; okręt skierowano 31.01.1782 na wody Jamajki. W październiku 1782 komendę nad nim sprawował tymczasowo commander George Tripp. W 1783 nadal dowódcą był w rejonie Jamajki kmdr Robert Manners Sutton. Dolphin został wycofany do rezerwy w styczniu 1784. Przeszedł w okresie marzec - czerwiec 1784 remont w Chatham. Od października 1790 do lutego 1791 przystosowano go tam do pełnienia roli okrętu szpitalnego. W 1791 był w Portsmouth. Wrócił do aktywnej służby (jako jednostka szpitalna) w styczniu 1793. Jego dowódcą był commander James May. Dolphin pożeglował 22.05.1793 na Morze Śródziemne. Wchodził w skład floty wiceadm. Hooda, stacjonującej w Tulonie od sierpnia do grudnia 1793. Podczas ewakuacji miasta Dolphin wywiózł rannych do Gibraltaru. Od stycznia 1794 dowodził nim commander (właściwie w tym stopniu od 12.08) Richard Retalick, a od marca 1797 commander (w tym stopniu od 8.03) Robert Williams. Razem z innymi okrętami wyruszył 29.01.1797 z Portoferraio do Gibraltaru, w osłonie transportowców. Od października 1797 do stycznia 1799 Dolphin znajdował się pod rozkazami commandera (od 24.12.1798 captaina) Josiaha Nisbeta. Miał swój udział w odbiciu Minorki w listopadzie 1797 przez eskadrę komodora Duckwortha. Dołączył do floty adm. St Vincent pod Kadyksem; osłaniał transportowce z wojskiem między Gibraltarem a Lizboną. W 1798 i nadal w styczniu 1799 stał w roli okrętu szpitalnego w Lizbonie, nadal pod Josiahem Nisbet. Od lutego 1799 jego kapitanem był commander Thomas Bayley, od sierpnia czy września 1799 commander (formalnie w tym stopniu dopiero od 28.06.1800) Philip Beaver, zaś od grudnia 1799 - commander James Dalrymple. Dolphin stał wtedy w Woolwich jako okręt szpitalny. Między styczniem a kwietniem 1800 został wyposażony w Deptford do pełnienia funkcji transportowca wojska, z uzbrojeniem w 20 dział 9-funtowych. Brał udział w ekspedycji egipskiej w 1801 (desantowanie armii gen. Abercromby 8/9.03), w charakterze 24-działowego transportowca żołnierzy. Opuścił ten rejon 6.08.1801, skierowany do Francji z francuskimi żołnierzami, którzy poddali się w Egipcie. Zawinął 23.12.1801 na Motherbank koło wyspy Wight z angielskimi żołnierzami z Morza Śródziemnego, a po kwarantannie przeszedł 30.12 na Spithead. Wyruszył 8.02.1802 ze Spithead ku Downs, Sheerness i na Tamizę. Trafił do rezerwy w marcu 1802. Od października 1803 do stycznia 1804 przystosowano go w Deptford do wożenia zapasów do Irlandii. Od stycznia 1804 znajdował się w aktywnej służbie jako 20-działowy transportowiec, którym dowodził commander John Shortland. Od początku marca 1804 operował między portami południowego i południowo-wschodniego wybrzeża (Plymouth, Downs, Nore) a Irlandią, eskortując statki. Pozostawał w Plymouth od 26.07.1804 do 11.10.1804. Około 5.10.1804 dowództwo żaglowca przejął commander Isaac Ferrieres. Dolphin wyruszył 11.10.1804 z Plymouth z zapasami dla okrętów Floty Kanału, stojących w Torbay. Dotarł tam 15.10.1804. Wyszedł z Torbay z Flotą Kanału 20.10.1804, ale zawinął do Plymouth 27.10 i wszedł 30.10 do portu na drobny remont, trwający do 4.12.1804. W maju 1805 Dolphin krążył po wodach kanału La Manche. Popłynął w październiku 1805 na Wyspy Podwietrzne. Na przełomie czerwca i lipca 1806 należał do eskorty konwoju zmierzającego z Indii Zachodnich ku Wyspom Brytyjskim. Od września 1806 jego kapitanem był por. Daniel Tandy, który z powodu żółtej febry musiał zrezygnować z komendy w grudniu 1806. Okręt stał w 1807 w Woolwich, wykorzystywany na bazę dla piechoty morskiej. Intensywnie remontowano go w Deptford od października 1807 do listopada 1808. Od października 1808 dowodził nim commander Christopher Watson, wysłany w 1809 ku Wyspom Podwietrznym. Dolphin należał do brytyjskiej eskadry w Indiach Zachodnich, która w okresie 12-17.04.1809 ścigała francuski zespół koło Wysp Świętych, zdobywając 74-działowiec d'Hautpoul. Przybył 22.04.1809 na Barbados z jeńcami francuskimi z Wysp Świętych. Od października 1810 kapitanem okrętu był commander Alexander Milner. Dolphin dowodzony przez nawigatora Archibalda Blacka podążył w 1811 ku Przylądkowi Dobrej Nadziei i do Indii Wschodnich. W 1812 był z powrotem w Anglii. Opuścił 27.04.1812 Spithead, kierując się do Woolwich. Zawinął 23.06.1812 do Falmouth po rejsie patrolowym. Stał w Deptford. Rzucił kotwicę 1.09.1812 na Spithead po przejściu z Downs. Wyruszył 2.06.1813 ze Spithead z materiałami dla magazynów marynarki na Bermudach, płynąc początkowo z wielkim konwojem statków handlowych zmierzających do Hiszpanii, Portugalii, na Morze Śródziemne, do Brazylii, Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Podążając z Portsmouth, dotarł 21.07.1814 do Halifaxu. Wyruszył 7.12.1814 z Bermudów z konwojem do Anglii, zawinął z nim do Falmouth 9.12.1814. Opuścił Plymouth 31.12.1814, wysłany w rejs patrolowy. Wyszedł 5.01.1815 z Downs ku Tamizie. Zakotwiczył 25.08.1816 na Spithead, mając na pokładzie drzewca masztowe zdobyte w Gdańsku w 1814. Został rozebrany w Portsmouth w lipcu 1817.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dobry wieczór, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ULYSSES (1779).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Ulysses to jeden z dwupokładowych 44-działowców typu Roebuck, których ogólną charakterystykę podałem przy jednostce tej ostatniej nazwy, z 1774. Nie jest pewne, czy miał rufę z jednym rzędem okien, czy z dwoma (zagadnienie omówione przy okręcie Dolphin z 1781), ale raczej z jednym.
Ulysses został zamówiony w prywatnej stoczni Johna Fishera w Liverpoolu 16.04.1777. Stępkę położono 28.06.1777. Rzeczywiste wymiary wyniosły 140’0” x 38’0,5” x 16’4,75”, tonaż 887 ton. Okręt zwodowano 14.07.1770, ukończono do 2.01.1780 w Plymouth.
Od maja 1779 roku 44-działowcem Ulysses dowodził kmdr Thomas Dumaresq. Skierowano go w styczniu 1780 na wody Jamajki. W październiku 1780 Ulysses mało nie padł ofiarą gwałtownego huraganu w Indiach Zachodnich - stracił wszystkie maszty. Współdziałał w zdobyciu żaglowca korsarskiego w 1781. W 1781 dowódcą okrętu Ulysses został kmdr John Thomas. Stoczył zaciętą, chociaż nierozstrzygniętą walkę w Indiach Zachodnich z francuską fregatą 32-działową Surveillante 5.06.1781 - oba okręty ustawiły się burta w burtę i ostrzeliwały przez cztery godziny. Na żaglowcu angielskim ranny został kapitan, nawigator i jeden z poruczników, stracono koło sterowe i sterociągi. W 1782 komendę przejął na Jamajce kmdr Thomas Spry. Ulysses został wycofany do rezerwy w sierpniu 1783. Przeszedł w okresie maj 1786 - czerwiec 1787 gruntowny remont w Sheerness. Od maja do czerwca 1790 przygotowano go w Chatham do pełnienia roli transportowca wojsk i nawet wprowadzono oficjalnie do służby w czerwcu 1790 (dowódcą był por. Thomas Parker), jednak wycofano ponownie do rezerwy już w listopadzie 1790. Kolejny raz wyposażono okręt do pełnienia roli transportowca wojsk, tym razem w Portsmouth, od lutego do kwietnia 1791. Od lutego 1791 jego kapitanem był commander (nie captain jak błędnie u Winfielda - awansował na ten stopień dopiero 19.05.1794) William Carthew. Ulysses wyruszył 2.05.1791 z żołnierzami z Gibraltaru i przewiózł ich do Kanady. Wycofano go do rezerwy w grudniu 1791. Od stycznia 1793 dowodził nim commander Richard Morice. Ulysses pożeglował 18.03.1793 ku Wyspom Podwietrznym i ponownie 25.11.1793. We flocie wiceadm. Jervisa w Indiach Zachodnich był używany w charakterze okrętu zaopatrzeniowego. Między marcem a kwietniem 1794 miał udział w operacjach tej eskadry przeciwko Martynice, Wyspie Św. Łucji i Gwadelupie. Wycofano go do rezerwy w sierpniu 1794. W marcu 1795 został oddany do dyspozycji Biura Transportu. Popłynął do Indii Zachodnich w listopadzie 1795, wrócił do Anglii w lutym 1796, ponownie udał się do Indii Zachodnich w czerwcu 1796, by wrócić do Anglii we wrześniu 1797; od grudnia 1795 dowodził nim por. George Lemprière. Od listopada 1797 kapitanem okrętu użytego na Morzu Śródziemnym w roli jednostki zaopatrzeniowej był commander Thomas Presland. Ulysses brał udział w zajęciu Minorki w listopadzie 1798. Był w Gibraltarze 1.01.1799. W drodze powrotnej z Morza Śródziemnego zawinął 18.06.1799 do Lizbony i od 30.06 eskortował stąd do Anglii mały konwój statków handlowych. Od lutego 1800 dowodził nim commander George Sayer. Okręt wyruszył 22.03.1800 z Portsmouth, wysłany (wraz z innymi) do Cork w Irlandii, gdzie przewiózł żołnierzy. W kwietniu 1801 skierowano go na Morze Śródziemne; brał udział w operacjach u wybrzeży egipskich. Wyruszył 6.08.1801 stamtąd do Francji z francuskimi żołnierzami, którzy poddali się w Egipcie. Opuścił Gibraltar 1.01.1802, dotarł do Cork w lutym, przeszedł na Spithead 18.03.1802. Stąd skierowano go 6.04.1802 ku Downs, Sheerness i Chatham. Dość nieoczekiwanie w okresie czerwiec - sierpień 1802 wyposażono okręt w Woolwich znów oficjalnie w charakterze 44-działowca (głównie z względów formalnych - chodziło o stopień dowódcy). Od czerwca 1802 do 1804 kapitanem był kmdr Edward Henry Columbine. Ulysses operował między Sheerness, Downs a Spithead do września 1802. Postanowiono wtedy, że zabierze na Trynidad komisarzy mających zbadać tę wyspę, jednak naprawdę ruszono ze Spithead w tym celu dopiero 23.10.1802, a z powodu przeciwnych wiatrów trzeba było powtórzyć wyjście 29.10.1802. Od listopada 1802 do lutego 1803 pełnił w Indiach Zachodnich rolę flagowca komodora Samuela Hooda. W końcu marca 1803 Ulysses znajdował się na Barbados, gdzie stacjonował jeszcze w lecie 1803. Nadal należąc do sił komodora Hooda uczestniczył od 21.06 do września 1803 w opanowaniu francuskich i holenderskich kolonii St Lucia, Tobago, Demerara, Essequibo, Berbice. W grudniu 1803 był znów na wodach Trynidadu. Osłaniał brytyjskie statki, za co kupcy i mieszkańcy z Trynidadu obdarzyli komandora Columbine honorową szablą (wspaniały egzemplarz, ze złoconą rękojeścią z kości słoniowej, klingą ze stali damasceńskiej zdobionej błękitem i złotem, pozłacaną pochwą - można go do dziś oglądać w Royal Museum w Greenwich). Ulysses zdobył w Indiach Zachodnich małe żaglowce korsarskie Francuzów 30.04.1804 i 15.05.1804. W czerwcu 1804 znajdował się koło wyspy Tortola. Wyruszył stamtąd 26.06.1804 w eskorcie wielkiego konwoju kierującego się do Wielkiej Brytanii, na ostatnim etapie osłaniając statki idące do Bristolu i Liverpoolu. Zakotwiczył na Spithead 10.08.1804. Przeszedł stąd 24.08.1804 do Portsmouth, gdzie miesiąc później wprowadzono go na dok. Uważano, że przy jego stanie najwłaściwsza byłaby rozbiórka. Jednak ostatecznie remontowano okręt w Portsmouth od września 1804 do czerwca 1807. Postanowiono go 30.03.1807 uzbroić eksperymentalnie w całą artylerię jednego kalibru - otrzymał specjalne krótkie działa 24-funtowe oraz karonady takiego samego wagomiaru. Od marca 1807 dowodził okrętem kmdr Christopher John Williams Nesham. Ulysses wyruszył 20.08.1807 z konwojem do Indii Zachodnich. Jego łodzie współdziałały w nieudanej próbie porwania z kotwicy francuskiego brygu 16-działowego Griffon 27.03.1808 z Le Marin na Martynice. Niektórzy uważają, że w 1808 okrętem zdążył jeszcze dowodzić w Indiach Zachodnich kmdr William Maude. Dowodzony przez komandora Edwarda Woolcombe Ulysses uczestniczył w zdobyciu Martyniki w lutym 1809. Od marca 1809 dowodził nim kmdr Warwick Lake (wyjątkowy głupiec, ale stale promowany dzięki protekcji) skierowany na Bałtyk, jednak zdymisjonowany 6.02.1810 (za porzucenie w grudniu 1807 marynarza na bezludnej i pozbawionej wody pitnej wysepce w Indiach Zachodnich; głupota i okrucieństwo zdawały się szczególnie predestynować Lake'a do służby w armii, do której się przeniósł, lecz chyba nie wyszedł tam poza stopień porucznika, za to odziedziczył w 1836 tytuł wicehrabiego). Wówczas komendę nad okrętem przejął kmdr Henry Edward Reginald Baker. Ulysses w okresie luty 1811 - czerwiec 1812 krążył między Plymouth, Portsmouth, Jersey i Guernsey. Od czerwca 1812 dowodził nim kmdr William Fothergill, a okręt był flagowcem kadm. Williama Browna na wodach Wysp Normandzkich (stacjonował na Guernsey). W październiku i listopadzie 1812 żaglowiec wysyłano ze Spithead w rejsy patrolowe pod Cherbourg. W latach 1813 - 1814 Ulysses operował na Bałtyku i na Morzu Północnym - od maja 1813 do grudnia 1815 dowodził nim kmdr Thomas Browne. Okręt osłaniał w Bełcie statki wpływające na Bałtyk i wychodzące z naszego morza, wrócił do Deal 30.11.1813, w grudniu 1813 pomagał w transportowaniu żołnierzy do ujścia Skaldy, w styczniu - marcu 1814 eskortował statki u południowego wybrzeża Anglii, latem (od września) 1814 eskortował wielki konwój do Indii Zachodnich. Wysłany 21.12.1814 z konwojem do Afryki, zniszczył ostatnie brytyjskie faktorie niewolnicze w Afryce Zachodniej (faktorię Bangara w Kongo niejakiego kapitana Fraleya z Bristolu oraz drugą - kapitana Richarda Drake'a) i pomagał w zwalczaniu handlarzy niewolników (kmdr Browne został mianowany komodorem sił Royal Navy na tych wodach - w latach 1814 i 1815 jednostki pod jego dowództwem uwolniły 1186 niewolników). W marcu 1815 Ulysses znajdował się w Sierra Leone. W 1815 eskortował konwój statków wschodnioindyjskich z Wyspy Św. Heleny do Anglii. Wycofano go do rezerwy na przełomie sierpnia i września 1815. Został sprzedany 11.01.1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ENDYMION (1779).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Endymion to jeden z dwupokładowych 44-działowców typu Roebuck, których ogólną charakterystykę podałem przy jednostce tej ostatniej nazwy, z 1774. Nie jest pewne, czy miał rufę z jednym rzędem okien, czy z dwoma (zagadnienie omówione przy okręcie Dolphin z 1781), ale raczej z jednym.
Endymion został zamówiony w prywatnej stoczni Edwarda Greaves w Limehouse 2.02.1778. Stępkę położono 18.03.1778. Rzeczywiste wymiary wyniosły 140’0” x 38’1,5” x 16’4”, tonaż 894 tony. Okręt zwodowano 28.08.1779, ukończono do 5.11.1779 w Woolwich.
Od lipca 1779 roku 44-działowcem Endymion dowodził kmdr Philip Carteret. Skierowano okręt 28.05.1780 z konwojem statków niewolniczych do Afryki i potem do Indii Zachodnich. Gdy stał koło wyspy St. Lucia, został 10.10.1780 uderzony przez potężny sztorm i pozbawiony wszystkich masztów. Podczas żeglugi z Morza Karaibskiego do Anglii w 1781 także osłaniał konwój; natknął się po drodze na 60-działowy (ale częściowo rozbrojony) francuski statek wschodnioindyjski Marquise de la Fayette i zdobył go 3.05.1781; dotarł do portu brytyjskiego w lipcu 1781, po czym został wycofany do rezerwy. W październiku 1781 żaglowiec znów wcielono do aktywnej służby. Teraz jego kapitanem był kmdr Edward Tyrrel Smith. Wysłano go 11.02.1782 na Wyspy Podwietrzne. Endymion uczestniczył w bitwie pod Dominiką 9.04.1782 oraz w bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. Pod rozkazami adm. Pigota przeszedł na wody amerykańskie, w listopadzie 1782 pomagał w blokadzie Cap Français na San Domingo. Wespół z 36-działową fregatą Magicienne stoczył 2.01.1783 koło San Domingo bitwę przeciwko eskorcie francuskiego konwoju, składającej się z fregaty 32-działowej Sibylle i 14-działowej korwety Railleur; nie przyniosła ona rozstrzygnięcia z powodu fatalnych właściwości żeglarskich małego dwupokładowca brytyjskiego, który nie mógł dotrzymać kroku prawdziwym fregatom. Wycofano go do rezerwy w 1783. Przeszedł remont w Woolwich od grudnia 1783 do grudnia 1784. Od października 1787 do lutego 1788 okrętem dowodził por. Joseph Sall. W latach 1789-1790 kapitanem żaglowca używanego jako transportowiec żołnierzy był por. Daniel Woodriff. W rejsie do Indii Zachodnich Endymion wpadł 20.08.1790 na nieoznaczoną na mapie, podwodną skałę koło Wysp Turks (potem nazwaną Endymion Rock), napełnił się wodą i poszedł na dno.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dobry wieczór, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ASSURANCE (1780).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Assurance to jeden z dwupokładowych 44-działowców typu Roebuck, których ogólną charakterystykę podałem przy jednostce tej ostatniej nazwy, z 1774. Nie jest pewne, czy miał rufę z jednym rzędem okien, czy z dwoma (zagadnienie omówione przy okręcie Dolphin z 1781), ale raczej z jednym.
Assurance został zamówiony w prywatnej stoczni firmy Randall & Co z Rotherhite 20.05.1778. Stępkę położono 11.06.1778. Rzeczywiste wymiary wyniosły 140’4” x 38’2” x 16’4,5”, tonaż 898 ton. Okręt zwodowano 20.04.1780, ukończono do 15.07.1780 w Deptford.
Od kwietnia 1780 roku 44-działowcem Assurance dowodził kmdr James Cumming. Żaglowiec skierowano 27.10.1780 na wody Ameryki Północnej. Zdobył tam amerykański okręt korsarski 23.05.1781, uczestniczył w odbiciu brytyjskiego slupa 16-działowego Atalanta na wodach Zatoki Bostońskiej 7.06.1781, zdobył amerykańską korwetę korsarską 17.06.1781 (ta trójmasztowa korweta z Salem, Rattlesnake, słynęła z szybkości, tak jak dwupokładowe 44-działowce z powolności, co jeszcze raz pokazuje, jak skomplikowanym prawom podlegała wojna na morzach w czasach żaglowców). W 1782 Assurance nadal operował na tych samych wodach, z bazą w Nowym Jorku - jego dowódcą był kmdr William Swiney. Okręt został wycofany do rezerwy w Chatham w lutym 1784. Reperowano go w Sheerness od marca do października 1785. Od lutego do kwietnia 1791 przystosowano jednostkę w Chatham do pełnienia roli transportowca wojsk. Od lutego 1791 dowodził nim commander John Shortland. Okręt podążył 11.05.1791 z żołnierzami do Halifaxu. Wycofano go do rezerwy w grudniu 1791. Od kwietnia 1793 jego kapitanem był kmdr Velters Cornewall Berkeley. W lipcu 1793 okręt przezbrojono; odtąd miał na pokładzie dolnym 22 karonady 24-funtowe; na pokładzie górnym 20 krótkich dział 12-funtowych; na pokładzie rufowym 4 karonady 24-funtowe; na pokładzie dziobowym 2 takie karonady. Wysłano go w lutym 1794 na Morze Śródziemne, a w maju 1794 do Indii Zachodnich, gdzie dołączył do floty wiceadm. Jervisa. Na konto honorów bitewnych tego okrętu zapisano współudział w zdobyciu Martyniki w lutym 1794, uczestnictwo w operacjach przeciwko Gwadelupie i wyspie Św. Łucji do kwietnia tego samego roku. W grudniu 1794 komendę nad Assurance przejął commander Wyndham Bryer, a w kwietniu 1795 - kmdr Charles Sawyer. Krótko dowodził okrętem w zastępstwie commander Charles Ogle. Dwupokładowiec wycofano do rezerwy we wrześniu 1795 w Sheerness. Został ponownie wyposażony do aktywnej służby (nadal w roli transportowca wojsk) w Chatham, od lutego do lipca 1796. Przekazano go 8.06.1796 do Biura Transportu. Został ponownie przezbrojony; odtąd miał na pokładzie górnym 16 dział 9-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe; na pokładzie dziobowym 2 takie działa. Od lipca 1796 dowódcą okrętu był por. John Norris, a od sierpnia 1796 - por. Ranceford Tookey (awansował do rangi commander 6.12.1796). Żaglowiec wysłano na Morze Śródziemne, wrócił do Anglii w październiku 1798. W marcu 1799 zdegradowano go do funkcji koszar przejściowych w Woolwich. Został tam rozebrany w marcu 1815.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ARGO (1781).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Argo to jeden z dwupokładowych 44-działowców typu Roebuck, których ogólną charakterystykę podałem przy jednostce tej ostatniej nazwy, z 1774. Nie jest pewne, czy miał rufę z jednym rzędem okien, czy z dwoma (zagadnienie omówione przy okręcie Dolphin z 1781), ale raczej z jednym.
Argo został zamówiony 26.02.1779 w prywatnej stoczni firmy John Baker & Co z Howdon Pans w Newcastle-upon-Tyne. Stępkę położono 18.08.1779. Rzeczywiste wymiary wyniosły 140’8” x 38’0,75” x 16’4,5”, tonaż 892 tony. Okręt zwodowano 8.06.1781, ukończono do 15.10.1781 w Chatham.
Od marca 1781 roku 44-działowcem Argo dowodził kmdr John Butchart. Okręt wyruszył 6.02.1782 z Anglii z konwojem statków zdążających do Afryki, a stamtąd na wody Wysp Podwietrznych. Zdobył 24.10.1783 na Antylach rozbrojony do 26 dział (czy wręcz używany już w roli statku handlowego) francuski 54/56-działowiec Dauphin. Wypłynął 10.02.1783 z wyspy Tortola ku Antigui. Wiatr był słaby i zanikający, więc do 16.02 żaglowiec posunął się niewiele. Jednak od 16.02 w nocy wiatr zaczął narastać i przerodził się w prawie sztorm z silnymi falami; kołysanie uszkodziło grotstengę i okręt stanął w dryf dla jej naprawy; o 10 rano 17.02 dostrzeżono dwie francuskie fregaty (36-działową Nymphe i 32-działową Amphitrite); na skutek silnej fali dwupokładowiec w ogóle nie mógł otworzyć nisko położonych furt dolnego pokładu, z artylerią główną, i chociaż przez półtorej godziny odpierał ataki Amphitrite, nie miał już szans po nadejściu Nymphe, wobec czego spróbował ucieczki w kierunku Tortoli. Francuzi ruszyli w pościg i około godz. 17 Argo opuścił banderę. Tyle że trzy dni później został odbity przez 74-działowiec Invincible. Po sądzie wojennym adm. Pigot mianował dotychczasowych oficerów Argo z powrotem na ich stanowiska. W 1784 dowódcą żaglowca był kmdr John Douglas, ale już w kwietniu 1784 okręt ten wycofano do rezerwy. Przeszedł remont w Sheerness od lipca 1785 do października 1786. Od połowy 1790 do kwietnia 1791 wyposażono go w Chatham do pełnienia funkcji transportowca wojsk. Od lutego 1791 jednostką dowodził commander Sandford Tatham. Żaglowiec wyruszył 11.05.1791 z wojskiem do Halifaxu. Został wycofany do rezerwy w czerwcu 1792. Przezbrojono go w kwietniu 1793 na krótko w karonady 24-funtowe na dolnym pokładzie, w liczbie 22 sztuk; na górnym pokładzie działowym miał 20 krótkich dział 12-funtowych, na pokładzie rufowym 4 karonady 24-funtowe, na pokładzie dziobowym dwie takie karonady. Od maja 1793 do 1794 jego kapitanem był kmdr William Clark. W 1783 operował na Morzu Północnym, zatrudniony w osłonie konwojów bałtyckich. Już listopadzie 1793 na pokład dolny okrętu wróciło 20 dział 18-funtowych zamiast karonad. W lutym 1795 komendę przejął kmdr Richard Randle Burgess. Współdziałał w październiku 1795 w odprowadzeniu do Anglii (z Gibraltaru) części konwoju lewantyńskiego. W kwietniu 1796 Argo należał do eskadry patrolującej pod Ouessant. Od czerwca 1796 dowodził okrętem kmdr John Stephens Hall. Żaglowiec eskortował konwoje i realizował rejsy patrolowe. Od marca 1798 do 1802 kapitanem jednostki był kmdr James Bowen. W maju 1798 Argo operował u ujścia Sekwany. W październiku 1798 został wysłany na Morze Śródziemne. Okręt odbił 15.11.1798 (czy dzień wcześniej) slup trójmasztowy Peterel koło Minorki; uczestniczył w zdobyciu tej wyspy w listopadzie 1798. Pochwycił 8.02.1799 hiszpańską fregatę 34-działową Santa Teresa w pobliżu Majorki. Współdziałał w ataku 16.02.1799 na hiszpańską miejscowość Cambrils, gdzie zdobyto baterię nadbrzeżną, zagwożdżono jej działa, spalono 5 stateczków żeglugi przybrzeżnej i uprowadzono pięć innych. Argo w maju 1799 podążył do Algieru, aby negocjować z dejem dostawy żywności dla armii i marynarki na Minorce; przy okazji udało się uzyskać wypuszczenie sześciu brytyjskich poddanych trzymanych w niewoli od ponad 14 lat. Bowen dostał też od deja bogato zdobioną szablę. Okręt znajdował się 7.07.1799 w Gibraltarze. Był krótko flagowcem adm. Jervisa (hrabiego St Vincent) podczas jego rejsu do Anglii w lipcu 1799. Zdobył 6.08.1799 u wybrzeży Portugalii 12-działowy pocztowiec hiszpańskiej marynarki wojennej Infanta Amalia. Zawinął 27.11.1799 do Portsmouth, przybywając ze wschodniej części kanału La Manche. W lutym 1800 eskortował konwój zdążający do Lizbony. Potem osłaniał konwój idący z Portugalii do Anglii. W maju 1800 kmdr James Bowen raportował, że Argo bardzo trzeszczy w rejonie rufy. Okręt opuścił Portsmouth 11.06.1800, z rozkazem dołączenia do floty adm. St Vincenta. Zdobył 19.08.1800 hiszpański lugier. Po 15-godzinnym pościgu 21.10.1800 (albo dzień wcześniej) pochwycił 12-działowy korsarski okręt hiszpański San Fernando, zmierzający z Santander do Veracruz. Zdobył wkrótce francuski bryg handlowy i hiszpański barkę handlową, zatopił dwie inne. Opuścił 16.12.1800 Portsmouth z konwojem udającym się do Kolonii Przylądkowej. Doprowadził 11.06.1801 na Downs konwój z Chin, zawinął 14.06.1801 na Spithead. W czerwcu 1801 patrolował pod Hawrem. Na przełomie czerwca i lipca 1801 współdziałał w ochronie transportowców z wojskiem żeglujących z Cowes do Torbay. Wziął udział w ekspedycji, która w lipcu 1801 zajęła portugalską Maderę. W styczniu 1802 brytyjscy kupcy z Madery sprezentowali Bowenowi sieczną broń boczną w podziękowaniu za ochronę ich interesów. Argo wrócił spod wybrzeży Afryki do Portsmouth 19.03.1802. W marcu 1802 kmdr James Bowen zgłaszał, że Argo trzeszczy w dolnej części rufy, w pobliżu górnej części tylnicy i przy poprzecznych belkach rufowych. Od września 1802 dwupokładowcem dowodził kmdr Benjamin Hallowell. Argo wyruszył w listopadzie 1802 ku wybrzeżom Afryki. Stąd pożeglował ku Barbados, docierając na wyspę 25.04.1803. W lipcu 1803 przebywał w Indiach Zachodnich. Brał udział w zajmowaniu holenderskich posiadłości w tamtym rejonie w 1803. Wrócił na Spithead z depeszami 14.08.1803. Wysłano go stamtąd 2.09.1803 w rejs patrolowy. Zdobył francuski szkuner lub kuter korsarski z Rochefort 12.09.1803. Eskortował potem we wrześniu konwój idący na Wyspy Brytyjskie z Indii Zachodnich. Po kolejnym rejsie patrolowym zawinął na Spithead 7.11.1803. Pod koniec grudnia 1803 był w Portsmouth, naprawiany po zderzeniu ze statkiem zachodnioindyjskim. W lutym 1804 skierowano Argo na Morze Śródziemne (przewoził dostojnika tureckiego do Aleksandrii), skąd wrócił z konwojem w czerwcu 1804 (po drodze zawijając do Kadyksu 9.05.1804). Wtedy komendę nad okrętem przejął kmdr Thomas Le Marchant Gosselin. Argo opuścił Spithead 6.07.1804 w eskorcie konwoju idącego na Downs, docierając tam w dwa dni później. Wyruszył 10.07.1804 z Downs do North Yarmouth, gdzie rzucił kotwicę 12.07.1804. Dwa dni później żeglował już do Texel, aby dołączyć do eskadry blokującej to miejsce. W sierpniu 1804 kapitanem został kmdr George Parker. Od czerwca 1805 żaglowcem dowodził kmdr George Aldham, a od lipca 1805 dowódcą był kmdr William Ricketts. Argo przeszedł gruntowny remont w Deptford od września 1805 do czerwca 1806. Od lipca 1806 do 1809 dowodził okrętem kmdr Stephen Thomas Digby. Skierowano go ku wybrzeżom Afryki. W maju 1808 r. przywrócono na jednostce standardowe uzbrojenie klasy, czyli: na pokładzie dolnym 20 dział 18-funtowych; na pokładzie górnym 22 krótkie działa 12-funtowe; na pokładzie rufowym 6 karonad 18-funtowych; na pokładzie dziobowym dwa działa 6-funtowe i 2 karonady 18-funtowe. W latach 1808 - 1809 Argo bazował na Jamajce. Jego łodzie 10.03.1809 porwały z kotwicy koło San Domingo francuską felukę 3-działową Joseph. We wrześniu 1809 okręt znów przezbrojono; odtąd miał na pokładzie dolnym 20 krótkich dział 24-funtowych Govera; na pokładzie górnym 22 krótkie działa 12-funtowe Govera; na pokładzie rufowym 4 karonady 24-funtowe; na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funowe i 2 karonady 24-funtowe. Od stycznia 1810 dwupokładowcem dowodził kmdr Frederick Warren. Wyruszył 5.01.1810 ku Wyspie Św. Heleny na spotkanie statków wschodnioindyjskich kierujących się do Anglii. W lipcu 1810 kmdr Warren raportował, że żaglowiec bardzo trzeszczy w rejonie rufy. Argo przewoził w styczniu 1811 marynarzy z Leith na Spithead. Od 30.01.1811 eskortował posiłki wojskowe kierowane do armii brytyjskiej w Portugalii. Skierowano go 6.09.1811 ze Spithead do Algieru i Malty. Wrócił z Morza Śródziemnego na Motherbank 6.12.1811; po trzech dniach kwarantanny rzucił kotwicę na Spithead. Wysłano go na początku lutego 1812 ze Spithead pod Brest, skąd wrócił 4.03.1812. Został 6.04.1812 skierowany do Konstantynopola z nowym ambasadorem. Od października 1812 dowodził żaglowcem kmdr Francis Cornelius Quinton; okręt był wtedy flagowcem wiceadm. Charlesa Stirlinga. Wysłano Argo 22.01.1813 na Jamajkę z konwojem. Od kwietnia 1813 kapitanem był kmdr William Fothergill, a Argo pełnił na Jamajce rolę flagowca kontradmirała Williama Browna (zmarł na tym stanowisku 20.09.1814). Okręt zdobył w Indiach Zachodnich 14.04.1813 amerykański szkuner, a 28.04.1813 szkuner hiszpański (? piracki, przemytniczy albo zdobyty wcześniej przez Amerykanów lub Francuzów, ponieważ teraz Hiszpanie byli sojusznikami Brytyjczyków). We wrześniu 1814 Argo eskortował konwój z Cartageny na Jamajkę. Od 17.10 do 14.12.1814 osłaniał konwój z Jamajki do Anglii. W grudniu 1814 kmdr Fothergill raportował, że belki rufowe żaglowca są bardzo słabe i silnie pracują. Wysłano Argo 25.01.1815 z Plymouth w rejs patrolowy. W kwietniu 1815 komendę nad okrętem przejął kmdr Donald M’Leod, zaś Argo był flagowcem kadm. Matthewa Henry’ego Scotta na Downs. Jednostka została sprzedana 11.01.1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DIOMEDE (1781).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Diomede to jeden z dwupokładowych 44-działowców typu Roebuck, których ogólną charakterystykę podałem przy jednostce tej ostatniej nazwy, z 1774. Nie jest pewne, czy miał rufę z jednym rzędem okien, czy z dwoma (zagadnienie omówione przy okręcie Dolphin z 1781), ale raczej z jednym.
Diomede został zamówiony 14.08.1779 w prywatnej stoczni Jamesa Martina Hillhouse w Bristolu. Stępkę położono w marcu 1780. Rzeczywiste wymiary wyniosły 140’2” x 37’11” x 16’4”, tonaż 887 ton. Okręt zwodowano 18.10.1781, ukończono do 14.03.1782.
Od października 1781 roku 44-działowcem Diomede dowodził kmdr Thomas Frederick. Okręt wyruszył 8.06.1782 na wody Ameryki Północnej. Współdziałał w zdobyciu 20.12.1782 koło Delaware przedziwnej fregaty 40-działowej South Carolina, płynącej pod banderą marynarki stanowej Karoliny Południowej. Ta zakrytopokładowa fregata z rufówką, uzbrojona nieporównanie ciężej niż jakiekolwiek inne w tamtych czasach (miała na pokładzie głównym 28 armat 36-funtowych, gdy 44-działowy Diomede dysponował tylko 20 działami 18-funtowymi, a dwie zwykłe fregaty brytyjskie, uczestniczące w tym starciu, miały zaledwie po 26 armat 12-funtowych), zbudowana przez Holendrów wg koncepcji smukłego statku wschodnioindyjskiego, należała naprawdę do księcia Luxemburga, ale była wynajęta przez niego marynarce stanu Karolina Południowa i obsadzona mieszaną załogą amerykańsko-francuską. Diomede został wycofany do rezerwy w grudniu 1783. Przeszedł mały remont w Sheerness w okresie styczeń - marzec 1785. Ponownie remontowano go tam, tym razem gruntowniej, od czerwca 1791 do lipca 1793. Od marca 1793 dowodził okrętem kmdr Mathew Smith. Wyprawiono go na Ocean Indyjski. Diomede razem z 50-działowcem Centurion prowadził w 1794 groźną dla dróg zaopatrzeniowych Ile de France (Mauritiusu) blokadę i został 22.01.1794 gwałtownie zaatakowany przez francuską eskadrę „porucznika liniowca” (tymczasowo awansowanego na „kapitana liniowca”) Renauda. W bitwie nazywanej czasami pierwszą bitwą u Czarnej Rzeki Francuzi dysponowali 40-działową fregatą Cybèle, 36-działową fregatą Prudente, 14-działowym brygiem Coureur i zarekwirowanymi żaglowcami korsarskimi Jean Bart, Sans-Culotte oraz Rosalie. Ich załogi wzmocniono żołnierzami i ochotnikami. W zaciętym starciu francuskie okręty doznały wielokrotnie cięższych strat w ludziach i musiały się wycofać do Port Louis, z jedną fregatą na holu drugiej. Jednak Francuzi odnieśli przy tym wielki sukces operacyjny, bowiem uszkodzenia Centuriona były na tyle duże, że oba dwupokładowce brytyjskie musiały znieść blokadę i wycofać się do Bombaju. Postępowanie Smitha we wspomnianej bitwie nie wzbudziło entuzjazmu i w 1796 został wyrokiem sądu wojennego wyrzucony z marynarki za nieudzielenie wsparcia okrętowi Centurion. Na razie jednak pozostawał kapitanem Diomede, kiedy żaglowiec ten należał w lipcu 1795 do sił zebranych przez kadm. Rainiera do ataku na holenderskie Trincomalee na Cejlonie. Większość jednostek dotarła na wody Back Bay (zwanej też Zatoką Północną) 1.08.1795, a następnego dnia zdążał do niej Diomede, z holowanym transportowcem, przebijając się pod silny wiatr. Kiedy znajdował się między wysepką Pigeon a wybrzeżem Cejlonu uderzył w skałę źle umieszczoną na mapach. Zszedł wprawdzie z tej przeszkody, lecz z tak silnie uszkodzonym kadłubem, że szybko zatonął.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach