www.timberships.fora.pl

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SOLEBAY (1785).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Solebay to jedna z piętnastu fregat 32-działowych (dwunasta tu opisywana) typu Thetis/Amazon należących do „drugiej transzy”. Ogólną charakterystykę typu podałem przy Thetis z 1773.
Solebay została zamówiona w stoczni firmy Adams & Barnard w Deptford 23.07.1782. Stępkę położono w maju 1783. Wodowanie fregaty miało miejsce 26.03.1785. Ukończono ją do 23.04.1785 w królewskiej stoczni w Deptford, od razu w sposób odpowiedni dla wycofania do rezerwy. Rzeczywiste wymiary to: 126’3,5” x 35’0,75” x 12’2,5”, tonaż 683 tony. Wyposażono fregatę do aktywnej służby, ponownie w Deptford, w okresie maj 1786 - 1.09.1786.
Od lipca 1786 jednostką dowodził kmdr John Holloway. Popłynęła na Wyspy Podwietrzne 18.10.1786, została wycofana do rezerwy we wrześniu 1789. Remontowano ją i znów wyposażono do aktywnej służby w Woolwich w okresie wrzesień 1789 - styczeń 1790. Od listopada 1789 dowodził fregatą kmdr Matthew Squire, skierowany ku Wyspom Podwietrznym 3.03.1790. Solebay wycofano do rezerwy w 1791. Kolejny raz została przygotowana w Plymouth do aktywnej służby w okresie od lipca 1792 do października 1793. Od kwietnia 1793 do 1796 dowodził nią kmdr William Hancock Kelly. Dołączyła do floty wiceadm. Jervisa w Indiach Zachodnich. Brała udział w zajęciu, po zaciętych walkach, Martyniki w marcu 1794, kiedy Kelly z piechotą morską pomógł zdobyć Fort Bourbon (późniejszy Fort Desaix). W czerwcu 1794 operowała pod Gwadelupą, m.in. 19.06 osłaniała desant brytyjskich żołnierzy i marynarzy w Anse a Canot. Zdobyła w lutym lub marcu 1795 okręt korsarski w Indiach Zachodnich. Przeszła krótki remont w Portsmouth od maja do października 1797. Od 16.08.1797 do 1800 jej kapitanem był kmdr Stephen Poyntz. Wysłano go w listopadzie 1797 ku Wyspom Podwietrznym. Zdobył francuskie okręty korsarskie - 17.03.1798 koło Antigui, 13.07.1798 koło Martyniki i jeden pod koniec 1798. Na przełomie października i listopada 1799 Solebay zdobyła pod Hawaną dziewięć statków hiszpańskich. Pochwyciła cztery francuskie żaglowce korsarskie 24.11.1799 w pobliżu Cap Tiburon na San Domingo. Wróciła z Jamajki do Portsmouth 29.08.1800. Podniosła kotwicę na Spithead 14.09.1800, aby udać się do Chatham, gdzie mieli wycofać ją do rezerwy. Od stycznia 1801 do 1802 komendę nad Solebay sprawował kmdr Thomas Dundas. Operowała na wodach Morza Północnego i kanału La Manche. W styczniu 1801 doprowadziła do North Yarmouth francuski okręt korsarski i duński statek. Wiosną 1801 działała u holenderskich wybrzeży w składzie eskadry adm. Dicksona, z krótkimi pobytami zespołu w North Yarmouth, jak 2-8.06.1801, czy indywidualnymi, jak 18-19.06.1801, kiedy zmuszona była wycofać się na naprawy do Sheerness po serii sztormów. Na początku lipca 1801 przeszła z Sheerness na Downs, a 11.07.1801 wysłano ją stamtąd do Plymouth. Na początku sierpnia 1801 eskortowała statki, w tym żaglowce wschodnioindyjskie, idące na wschód kanału La Manche, na kotwicowisko Downs. Opuściła Spithead 26.08.1801 w składzie eskorty około 120 statków handlowych i transportowców marynarki kierujących się do Porto, Lizbony, Gibraltaru, na Minorkę, Maltę i do Egiptu. Solebay była w Gibraltarze 10.05.1802, w Lizbonie 26.06.1802, rzuciła kotwicę na Spithead 2.07.1802. Sześć dni później pożeglowała do Deptford, gdzie wycofano ją do rezerwy. W październiku 1803 została przystosowana dla potrzeb organizacji Trinity House, mając służyć jako zakotwiczony okręt blokady Tamizy (pływająca bateria). Nadal pełniła tę rolę w maju 1805, stacjonując koło Lower Hope Point. Przeszła rozległy remont w Deptford, trwający od maja do listopada 1806. Od października 1806 dowodził fregatą kmdr Robert Howe Bromley, a od listopada 1806 kmdr Kenneth McKenzie. Działała na Morzu Północnym. W sierpniu 1807 komendę nad Solebay przejął kmdr Andrew Sproule. Fregata wyszła 11.11.1807 z Plymouth w składzie eskadry kadm. Sidneya Smitha, który otrzymał rozkaz udania się do Lizbony, zrobienia wszystkiego co możliwe dla ochrony brytyjskiej własności i zaoferowania pomocy w ewakuacji do Brazylii portugalskiej rodziny królewskiej, wobec agresji wojsk napoleońskich na Portugalię. Początkowo, wobec wahań Portugalczyków, Smith od 17.11 do 27.11.1807 blokował Tag. W tym czasie Solebay zdobyła 25.11.1807 o świcie hiszpański lugier korsarski z Vigo (z pewnością nie zrobiła tego w Indiach Zachodnich - jak ktoś napisał w gazecie i wszyscy do dziś bezmyślnie przepisują - ponieważ cztery dni później była w Lizbonie!). Portugalczycy zdecydowali się na ewakuację dworu i wyszli z Tagu 29.11.1807 osłaniani przez eskadrę Smitha, z aktywnym udziałem fregaty Solebay. Kontradmirał odprowadził portugalskie okręty na Atlantyk do 14 stopnia 17 minut długości zachodniej, po czym 6 grudnia podzielił swoją eskadrę na zespół, który dalej popłynął z Portugalczykami (dotarli do Brazylii 19.01.1808) i grupę, z którą sam zawrócił ku wybrzeżom Portugalii. Niestety, źródła zajmują się tylko liniowcami, więc nie mam pewności, w jakim zespole znalazła się fregata Solebay. W 1808 kotwiczyła na Spithead, a jej kapitanem był (do 8.09) kmdr Thomas Brown, zaangażowany w operacje na kanale La Manche. Od października 1808 dowodził fregatą kmdr Edward Henry Columbine. W 1808 w brytyjskim parlamencie przeszła ustawa z 1807 r., zakazująca handlu niewolnikami i admiralicja zdecydowała się coś w tej sprawie uczynić. Postanowiono wysłać fregatę Solebay i 18-działowy slup Derwent, aby wykorzystując jako bazę wyspę Gorée w Senegalu, patrolowały wybrzeże Zachodniej Afryki. Jednostki te wyszły ze Spithead w październiku 1808. Po zimowaniu w Anglii Solebay ponownie (?) popłynęła do wybrzeży Afryki Zachodniej 5.05.1809. Była tam główną jednostką zespołu składającego się poza tym z rozmaitych małych żaglowców. Garnizon lądowy Gorée przedstawiał się jeszcze skromniej, ale nosił szumną nazwę Korpusu Afrykańskiego. Ponieważ ataki francuskich korsarzy ruszających z Saint Louis nad rzeką Senegal dawały się we znaki brytyjskiej żegludze, Columbine i dowódca żołnierzy w Gorée, mjr Maxwell, zdecydowali się na kontruderzenie i wyruszyli morzem na północ 4.07.1809. Podczas ataku 11.07.1809 Columbine i desantowana wcześniej (8.07) razem z żołnierzami część załogi fregaty wspierali działania żołnierzy na lądzie, a fregata Solebay i slup Derwent podeszły do ufortyfikowanej pozycji na wyspie Babagué, około 5 mil na południe od miejscowości Saint Louis (lecz nadal nad rzeką), by ostrzelać Francuzów. Solebay znajdowała się teraz pod dowództwem nawigatora, Daniela Lye, który prowadził skuteczne uderzenie z morza. Obawiając się kontrakcji nieprzyjacielskich łodzi (7 jednostek z 31 działami) kazał w nocy podnieść kotwicę, by odsunąć się trochę dalej; wszedł w obszar działania silnego prądu - najpierw musiał się zwijać gorączkowo, by nie uderzyć w Derwent, a potem rzucona zbyt późno kotwica już nie uratowała sytuacji i fregata weszła na mieliznę. Po odciążeniu (wyrzucono za burtę część balastu i pocisków, potem także zapasy) próbowano bez powodzenia zejść na głębszą wodę. Akcję ratunkową utrudniał fakt, że wszystkie większe łodzie poszły z desantem i marynarze mieli tylko jolkę. O świcie do unieruchomionego okrętu otworzyły ogień baterie nadbrzeżne i do popołudnia zmieniły go we wrak. Przez następne dni zabierano z fregaty co się dało, ale ostatecznie trzeba ją było 17.07.1809 porzucić, mimo że tymczasem garnizon francuski się poddał (13.07.1809) i Senegal przeszedł pod tymczasowe panowanie Brytyjczyków. Sąd wojenny w Portsmouth uniewinnił 11.09.1809 kapitana i załogę od zarzutu utraty jednostki. (Zabawne, że niektórzy współcześni autorzy brytyjscy, jak Winfield i Hepper, "poprawiają" Jamesa i Clowesa pisząc o "ataku na Gorée", ponieważ nie chce im się dociekać, co to takiego ów "fort Babagué" i w jakiej części Afryki wysepka się znajduje, a o Gorée jako ważnym punkcie francuskim każdy z nich słyszał).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CASTOR (1785).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Castor to jedna z piętnastu fregat 32-działowych (trzynasta tu opisywana) typu Thetis/Amazon należących do „drugiej transzy”. Ogólną charakterystykę typu podałem przy Thetis z 1773.
Castor została zamówiona w stoczni Josepha Grahama w Harwich 30.01.1782. Stępkę położono w styczniu 1783. Wodowanie fregaty miało miejsce 26.05.1785. Ukończono ją do 11.07.1786 w królewskiej stoczni w Chatham, od razu w sposób odpowiedni dla wycofania do rezerwy. Rzeczywiste wymiary to: 126’0” x 35’1” x 12’2”, tonaż 681 ton. Wyposażono fregatę do aktywnej służby, ponownie w Chatham, w okresie czerwiec 1790 - 12.08.1790, z powodu zaognienia stosunków z Hiszpanią.
Od lipca 1790 jednostką dowodził kmdr John Samuel Smith. Kryzys zażegnano w tym samym roku i Castor wróciła do rezerwy. Kolejny raz została przygotowana w Chatham do aktywnej służby w okresie od lutego do kwietnia 1793. Od lutego 1793 dowodził nią kmdr Thomas Troubridge. Wysłano go 22.05.1793 na Morze Śródziemne. Współdziałał w zdobyciu tam francuskiego okrętu korsarskiego w czerwcu 1793. Fregata Castor należała do floty wiceadm. Hooda stacjonującej w Tulonie od sierpnia do grudnia 1793, chociaż sama pełniła w tym czasie inne funkcje, głównie konwojowe. W grudniu 1793 miała na pokładzie rufowym 2 działa 6-funtowe i 4 karonady 24-funtowe, a na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 24-funtowe. Eskortowała na kanale La Manche brytyjski konwój nowofundlandzki, gdy została 9.05.1794 zdobyta przez eskadrę francuską kadm. Nielly. Francuzi włączyli jednostkę do swojej eskadry bez zmiany nazwy i oczywiście dali jej francuskiego dowódcę - został nim "porucznik liniowca" L'Huillier - ale jednak jeszcze nie zdążyli zawinąć do francuskiego portu, gdy już 29.05.1794 odbiła ją koło przylądka Land's End brytyjska fregata Carysfort. Castor wróciła pod brytyjską banderę, zarejestrowana ponownie 6.11.1794. Od stycznia 1795 dowodził nią kmdr Rowley Bulteel. Pożeglowała 23.05.1795 na Morze Śródziemne. Wchodziła w skład eskadry kadm. Mana, skierowanej 5.10.1795 spod Korsyki w kompletnie nieudany pościg za francuską eskadrą kadm. de Richery, która opuściła Tulon 14.09.1795. Wycofano fregatę do rezerwy we wrześniu 1796. W październiku 1796 próbowano jej użyć w Plymouth do podniesienia wraku fregaty Amphion. Wyposażona w Plymouth od listopada 1798 do marca 1799, od grudnia 1798 miała nowego dowódcę, którym został kmdr Edward Leveson Gower. W kwietniu 1799 skierowano go na Nową Fundlandię. Castor wyszła z St John's na Nowej Fundlandii 21.10.1799, ekortując konwój udający się do Lizbony. Wracając do Anglii z Tagu zdobyła 25.12.1799 (czy następnego dnia) w pobliżu Porto hiszpański okręt korsarski. Wyszła 28.02.1800 ze Spithead z zadaniem zastąpienia fregaty Concorde, strażującej wtedy pod Hawrem. Z kolei fregata Topaze, która miała na tej pozycji zastąpić Castor, opuściła Spithead 19.04.1800. Castor rzuciła kotwicę na Spithead 26.04.1800. Wysłano ją do Cowes 2.07.1800. We wrześniu 1800 eskortowała na kanale La Manche konwój idący z Porto i z Lizbony. Wysłano ją 15.10.1800 ze Spithead ku wyspie Jersey, wróciła stamtąd 17.11.1800. Na przełomie roku 1800 i 1801 krążyła po morzu, wróciła na Spithead 16.01.1801 z bardzo przeciekającym kadłubem. W 1801 dowodził nią kmdr David Lloyd, a od marca kmdr Bernard Hale. Naprawiono ją do 23.03.1801. Opuściła Spithead 6.04.1801 w składzie eskorty bardzo cennego konwoju (125 statków) zmierzającego do Indii Zachodnich. Wróciła stamtąd z innym konwojem w październiku 1801. Tymczasem w listopadzie 1801 zmarł Hale, ale podobno Castor była już wtedy ponownie w Indiach Zachodnich. Komendę przejął na miejscu kmdr Richard Peacocke. Wydano rozkaz 26.07.1802, aby po powrocie fregaty z Indii Zachodnich wycofać ją do rezerwy w Portsmouth. Jednak Peacocke jeszcze 21.08.1802 znajdował się ze swoją fregatą w rejonie Martyniki, w styczniu 1803 skierował się z Barbados do Antigui, gdzie przybył 25.02.1803. Wrócił z Antigui do Portsmouth 7.03.1803. Tu jednostkę wycofano zaraz do rezerwy z uwagi na zawarcie pokoju w Amiens. Od sierpnia do października 1803 przystosowano ją w Portsmouth do pełnienia roli okrętu strażniczego w Liverpoolu. Przeszła z Portsmouth na Spithead 17.10.1803, pożeglowała do Liverpoolu 21.10.1803. Od sierpnia 1803 do 1804 dowodził nią w tym zatrudnieniu kmdr Edward Brace. Wróciła z Liverpoolu na Spithead 10.06.1804, gdyż ponownie chciano ją użyć do patrolowania wód kanału La Manche. Eskortowała konwoje w tym rejonie od 20.06.1804, dokonywała też rejsów patrolowych. Ciągle jej kapitanem był Edward Brace. Uczestniczyła w wypadzie z Downs 23-25.08.1804 małej eskadry adm. Keitha ku francuskim wybrzeżom. Pilnowała brzegów Francji także we wrześniu 1804. Od marca 1805 dowodził nią kmdr Joseph Baker. W kwietniu i maju 1805 znajdowała się w Sheerness. Castor przeszła remont w Sheerness od marca 1806 do stycznia 1809. Przezbrojono ją niemal całkowicie w karonady 32-funtowe (22 sztuki na pokładzie głównym, cztery na rufowym i dwie na dziobowym), które uzupełniały tylko dwa działa 12-funtowe na pokładzie dziobowym i 2 działa 6-funtowe na pokładzie rufowym. Od września 1808 dowodził nią kmdr William Roberts. Łodzie z Castor współdziałały w nieudanej próbie porwania z kotwicy 27.03.1808 francuskiego brygu 16-działowego Griffon w Le Marin na Martynice. Fregata brała udział w pościgu 16-17.04.1809 za francuskim 74-działowcem D'Hautpoult i jego zdobyciu w pobliżu Puerto Rico. W połowie grudnia 1815 w składzie małej eskadry poszukiwała francuskich żaglowców pod Gwadelupą, uczestniczyła w zniszczeniu 18.12.1809 fluit 20-działowych Loire i Seine w zatoczce Anse a la Barque na tej wyspie. Zdaniem Jamesa w lutym 1810, gdy działała w pobliżu Gwadelupy w zespole komodora Watsona, jej dowódcą był kmdr (mianowany na ten stopień w styczniu 1810) George Paris Monke. Od 20.10.1810 do sierpnia 1815 dowodził fregatą kmdr Charles Dilkes. Operowała w rejonie Wysp Podwietrznych i Jamajki w okresie 1811-1812. Żeglując z Jamajki zawinęła na Spithead 17.06.1812. Wysłano ją 21.10.1812 do Gibraltaru i na Morze Śródziemne. Zdobyła francuskie żaglowce korsarskie: jeden 22.06 (czy 25.06) 1813 gdzieś u wybrzeży Katalonii i dwa 25.01.1814 konkretnie koło Barcelony (albo jeden z nich 14.01 czy 15.01.1814 przy Montjoi, a jeden 23.01.1814). [Daty są niezgodne, ponieważ pochodzą z dokumentów o rozdziale pryzowego, które nastąpiło dopiero po 16 latach!]. W sierpniu 1814, po abdykacji Napoleona, Castor pomagała w odzyskaniu na Minorce mienia brytyjskich obywateli. Była w Gibraltarze 13.01.1815. W marcu 1815 znajdowała się na Bermudach. Opuściła Spithead 24.06.1815 kierując się do Ostendy po chorych, rannych i jeńców (z bitwy pod Waterloo 18.06.1815). Część jeńców przewiozła pod koniec czerwca do Plymouth. W sierpniu 1815 wycofano fregatę do rezerwy w Portsmouth. Została na miejscu sprzedana 22.07.1819.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dobry wieczór, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TERPSICHORE (1785).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Terpsichore to jedna z piętnastu fregat 32-działowych (czternasta tu opisywana) typu Thetis/Amazon należących do „drugiej transzy”. Ogólną charakterystykę typu podałem przy Thetis z 1773.
Terpsichore została zamówiona w stoczni Jamesa Betts w Mistleythorn 29.07.1782. Stępkę położono w listopadzie 1782. Wodowanie fregaty miało miejsce 17.12.1785. Ukończono ją do stycznia 1786 w królewskiej stoczni w Chatham, od razu w sposób odpowiedni dla wycofania do rezerwy. Rzeczywiste wymiary to: 126’0” x 35’1,5” x 12’2”, tonaż 682 tony. Remontowano fregatę w stoczni Pitchera w Northfleet od marca d sierpnia 1793. Wyposażono ją do aktywnej służby w Woolwich w okresie sierpień 1793 - 8.10.1793.
Od sierpnia 1793 jednostką dowodził kmdr Sampson Edwards. Popłynęła na Wyspy Podwietrzne 20.12.1793. Uczestniczyła w zdobyciu w marcu 1794 Martyniki przez flotę wiceadm. Jervisa, w atakach na Gwadelupę, Wyspę Św. Łucji i inne. Współdziałała w zdobyciu 16.08.1794 koło Edisto Island francuskiego okrętu korsarskiego wysłanego z amerykańskiego portu Charleston w Karolinie Południowej. Od września 1794 jej kapitanem był kmdr Richard Bowen. Ewakuował 10.12.1794 brytyjski garnizon z ostatniego punktu oporu Brytyjczyków na Gwadelupie, fortu Matilda. W 1795 Terpsichore operowała na Morzu Północnym. Skierowano ją 22.02.1796 na Morze Śródziemne. W pobliżu Kartageny zdobyła 13.10.1796 hiszpańską fregatą 34-działową Mahonesa. Zdobyła 13.12.1796 koło Kadyksu francuską fregatę Vestale (odbitą już następnego dnia przez własną załogę). Zmierzając od strony Kadyksu ku flotom brytyjskiej i hiszpańskiej, które 14.02.1797 stoczyły wielką bitwę u Przylądka Św. Wincentego, natrafiła 28.02.1797 na wycofujący się samotnie hiszpański trójpokładowiec Santisima Trinidad, uszkodzony i pod prowizorycznym takielunkiem. Nie zważając na dysproporcję sił, Bowen uderzył na gigantycznego przeciwnika i próbował go powstrzymać, ustępując dopiero po pojawieniu się innych okrętów hiszpańskich. Niefortunnie się złożyło, że ujrzenie na horyzoncie Terpsichore do reszty odebrało odwagę dowódcy grupy brytyjskich fregat specjalnie wysłanych w pościg przez adm. Jervisa za Santisima Trinidad. Od początku nazbyt ostrożny, wziął on fregatę Bowena za hiszpańską i uciekł. Terpsichore przebywała potem w Lizbonie, skąd została 31.03.1797 wysłana do blokowania Kadyksu. Uczestniczyła 3 i 5.07.1797 w bombardowaniach tego portu przez flotę adm. Jervisa. Dołączyła do eskadry wysłanej 15.07.1797 pod kadm. Nelsonem w celu zaatakowania Santa Cruz na Teneryfie. Ekspedycja zakończyła się klęską, a Richard Bowen zginął w jej trakcie 25.07.1797. Od 26.07.1797 fregatą dowodził kmdr William Hall Gage, właśnie tego dnia awansowany do stopnia captain. Terpsichore należała wtedy formalnie do stacjonującej w Gibraltarze eskadry komandora Thompsona, ale w pierwszych dniach maja 1798 lord St Vincent przydzielił ją do udającej się na Morze Śródziemne eskadry kadm. Nelsona. Od 8.05 do 20.05 fregata pozostawała pod rozkazami Nelsona, przechodząc w tym czasie z Gibraltaru do Zatoki Lwiej. Jednak 20.05.1798 gwałtowny sztorm, który uderzył w eskadrę w nocy, gdy znajdowała się około 75 mil morskich na południe od Hyères, odepchnął Terpsichore i korwetę Bonne Citoyenne na południe, oddzielając je od sił głównych. W ten sposób obie jednostki miały wątpliwy przywilej wejść do historii jako słynne "zgubione oczy" kadm. Nelsona. Wprawdzie po uspokojeniu się morza fregata i korweta zawróciły na północ, licząc na ponowne spotkanie liniowców, jednak 30.05.1798 natrafiły na południowy zachód od Tulonu na fregatę Alcmene, której dowódca, kmdr George Hope, jako najstarszy stażem przejął komendę nad zespołem - do 1.06 Hope i Nelson posuwali się z przeciwnych kierunków wzdłuż tej samej linii spotkaniowej, ale zmiana wiatru skłoniła wtedy Hope'a do brzemiennego w konsekwencje zwrotu. W efekcie obie grupy znowu się oddaliły, a 5.06 Hope odesłał Terpsichore, by samodzielnie poszukiwała Nelsona na północ od Minorki. Gage pozostał w rejonie do 14.06.1798, potem pożeglował pod Tulon i do Livorno. Po pobycie w Livorno do 19.06 do 23.06, Terpsichore zdobyła 25.06.1798 wenecki statek płynący ze Smyrny. Poszukując brytyjskich liniowców zawijała do Neapolu, Mesyny, dotarła do Krety, Trypolisu i Malty, gdzie 12.07.1798 zdobyła (około 100 mil na południowy zachód od Malty) mały okręt z tej wyspy. Po napotkaniu 13.07 fregaty Seahorse, obie podążyły do Aleksandrii, gdzie dotarły 21.07. Następnie poszukiwały Nelsona idąc na północny-wschód w kierunku Cypru, później zawróciły ku Krecie i zawinęły do Syrakuz 9.08.1798. Terpsichore, skierowana wtedy do Neapolu, padła ofiarą przypadkowej eksplozji i musiała kotwiczyć w Mesynie od 13 do 16.08. Przyłączona dwukrotnie (24.08 i we wrześniu 1798) do portugalskiej eskadry wysłanej na pomoc Nelsonowi, była wraz z nią w Egipcie i brała udział w blokadzie Malty. Współdziałała w zdobyciu 28.11.1798 dwóch genueńskich korwet w pobliżu Livorno. Na początku stycznia 1799 znajdowała się w Lizbonie. Ścigała 23.06.1799 pod Malagą hiszpańską szebekę i 14-działowy bryg, zdobywając ten ostatni. Najpóźniej od września 1799 operowała na wodach otaczających Wyspy Brytyjskie, od Falmouth po Morze Północne, zawijając do Plymouth 25.09.1799, 5.02.1800, 28.05.1800 oraz do Portsmouth 14.06.1800 i 30.06.1800. W lipcu 1800 należała do małej eskadry komandora Bakera, która 25.07.1800 spowodowała międzynarodowy incydent atakując koło Ostendy duński konwój eskortowany przez fregatę Freja. Od marca 1801 kapitanem Terpsichore był kmdr John Mackellar, początkowo zatrudniony w blokadzie Boulogne i Calais, a także w eskortowaniu na części trasy (do Spithead) konwojów idących na zachód z Downs. Potem skierowano go 15.06 czy 21.06.1801 ze Spithead do Indii Wschodnich z depeszami i gotówką (750 tysięcy funtów Czcigodnej Kompanii Wschodnioindyjskiej). Po drodze Terpsichore uczestniczyła w eskortowaniu statków do Przylądka Dobrej Nadziei. Fregatę remontowano w grudniu 1801 w Bombaju. Wyszła z tego portu 27.03.1802 i przewiozła żołnierzy spod Goa do Suratu. Przebywała w Indiach Wschodnich do wybuchu nowej wojny, ale MacKellar został werdyktem sądu wojennego z 26.05.1802 usunięty ze służby za zachowanie niegodne oficera i wrócił do Anglii. Od 1803 kapitanem Terpsichore był kmdr James Vashon. Jednostka należała wtedy do sił wiceadm. Rainiera stacjonujących w Trincomalee. W lipcu pilnowała przejścia z Madrasu do Pondicherry francuskiej fregaty Belle Poule. W listopadzie 1803 Terpsichore odesłano wraz drugą fregatą do Penang, skąd potem osłaniała powrót do Indii pierwszej grupy statków płynących z Chin. W 1804 komendę nad Terpsichore przejął kmdr Walter Bathurst. Fregata pod koniec czerwca 1804 weszła w skład eskadry komodora Osborna wysłanego 8.07 z Trincomalee do Bencoolen z rozkazami poszukiwania francuskiej eskadry Linoisa, odbicia tej placówki z rąk Francuzów, jeśli ją zdobyli, a w razie minięcia się z nieprzyjacielem zwrot ku Ile de France i blokowanie wyspy tak długo, jak wystarczy zapasów na jego okrętach. Osborn nie znalazł Linoisa (który zamiast popłynąć na Malaje, by wpaść w pułapkę zastawioną przez Rainiera, atakował brytyjską żeglugę na wodach prawie bezbronnej Zatoki Bengalskiej), ruszył z Bencoolen 12.08 i dotarł do Port Louis na Ile de France 27.08. Utrzymywał blokadę wyspy na tyle, na ile jego skromne siły pozwalały (Terpsichore w jej ramach krążyła u południowych wybrzeży, zdobyła 27.08.1804 koło Grand Port francuski szkuner korsarski przewożący 180 niewolników), złapał trochę statków, ale nie zdołał zapobiec powrotowi sił kadm. Linoisa, który najpierw wszedł do Grand Port 31.10.1804, a 13.11.1804 rzucił kotwice w Port Louis. Osborn zwinął więc blokadę i wrócił do Bombaju. Gdy to tego portu zawinął 23.0.1805 nowy głównodowodzący sił Royal Navy na Oceanie Indyjskim, kadm. Edward Pellew, Terpsichore stała tam w doku. Na rozkaz Pellewa Osborn ponownie wyruszył 25.03.1805 ku Ile de France z zadaniem blokowania tej wyspy i znów w jego eskadrze znalazła się Terpsichore, którą teraz dowodził kmdr (oficjalnie tej rangi od 10.04.1805) Henry Lambert. Osborn opuścił wody Maskarenów w połowie sierpnia, zostawiając na straży dwie fregaty, w tym Terpsichore. Na początku 1806 zostały zluzowane przez inne okręty, jednak 5.01.1806 Terpsichore, będąc wtedy - zdaniem Williama Jamesa - pod komendą komandora William Jonesa Lye (czego jego biografia nie potwierdza; skądinąd wiadomo, że Pellew dał na chwilę dowodzenie jednostką swojemu niedojrzałemu synalkowi, aby 20-letni Pownoll Bastard Pellew mógł błyskawicznie awansować na komandora - oficjalnie z datą 22.01.1806), weszła podczas uzupełniania wody na mieliznę, co zmusiło załogę do wyrzucenia wielu dział. Fregata dołączyła do Pellewa pod Cejlonem w marcu 1806, ale była w bardzo złym stanie i musiała zostać odesłana do Bombaju. W 1806 komendę nad Terpsichore przejął commander Joseph Bradby Bouge, lecz zmarł ma morzu 19.07.1806. Pellew potrzebował fregaty, jednak miał kłopoty ze znalezieniem dla niej dowódców. Pellew wyszedł 22.10.1806 z Madrasu ku Cejlonowi, mając w swoich siłach m.in. Terpsichore. Przybył pod Jawę 27.11.1806 trzebiąc holenderskie żaglowce wojenne i handlowe na redzie Batawii. W lutym 1807 fregata była w składzie małego zespołu (74-działowiec i dwie fregaty) pod Batawią. Dowodził nią tymczasowo porucznik Augustus Leveson Rogers Collins. Po koniec kwietnia 1807 wyszła z Bombaju kierując się do Madrasu w składzie floty Pellewa. Przez jakiś czas dowodził fregatą w 1807 tymczasowo por. William Wells. Od 8.06.1807 (oficjalnie) kapitanem Terpsichore był kmdr William Augustus Montagu. Fregata współdziałała w zdobyciu francuskiego brygu korsarskiego 10.07.1807 w rejonie Nikobarów. Stoczyła 15.03.1808 krwawą i nierozstrzygniętą walkę z francuską fregatą Semillante. Montagu przeszedł na inny okręt, a komendę nad Terpsichore przejął 28.04.1808 kmdr James Murray Gordon. W 1809 fregata najpierw uczestniczyła w zbieraniu konwoju u południowego krańca Cejlonu, potem wyruszyła 15.02.1809 z 74-działowcem Culloden i grupą żaglowców wschodnioindyjskich, które w marcu na Oceanie Indyjskim rozproszył i ciężko doświadczył cyklon (zatonęły cztery z nich z ogromnymi stratami w ludziach i cennym ładunkiem). Po postoju w Kolonii Przylądowej i na Wyspie Św. Heleny (skąd wyruszono 19.05), konwój dotarł na kanał La Manche w lipcu; Terpsichore odprowadziła statki na Downs. James Murray Gordon zdał dowództwo fregaty 28.07.1809. Od grudnia 1810 do stycznia 1811 przystosowano Terpsichore do pełnienia roli hulka-koszar przejściowych w Chatham. Jednostka stacjonowała tam w latach 1812-1813, później w Portsmouth w latach 1814-1815, w końcu znów w Chatham w okresie 1816-1829. Została rozebrana w Chatham w listopadzie 1830.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BLONDE (1787).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Blonde to ostatnia z piętnastu opisywanych tu fregat 32-działowych typu Thetis/Amazon, należących do „drugiej transzy”. Ogólną charakterystykę typu podałem przy Thetis z 1773.
Blonde została zamówiona w stoczni firmy Thomas Calhoun & John Nowlan w Bursledon 9.08.1782. Stępkę położono we wrześniu 1783. Wodowanie fregaty miało miejsce 22.01.1787. Ukończono ją do 19.02.1787 w królewskiej stoczni w Portsmouth, od razu w sposób odpowiedni dla wycofania do rezerwy. Rzeczywiste wymiary to: 126’6” x 35’1” x 12’2”, tonaż 682 tony. Natomiast do aktywnej służby na morzu została wyposażona w okresie marzec - kwiecień 1789 w Portsmouth.
Od stycznia 1789 jednostką dowodził kmdr William Affleck. Popłynęła na Jamajkę 14.05.1789. Wycofano ją do rezerwy w 1791 (Affleck zmarł 21.12.1791, ale nie wiem, czy jest jakiś związek między tymi faktami). Firma Hill & Mellish remontowała ją w Limehouse od maja do lipca 1793, po czym Blonde wyposażono w Deptford w lipcu 1793. Od czerwca 1793 jej kapitanem był kmdr John Markham. Fregata dołączyła na przełomie lutego i marca 1794 do floty wiceadm. Jervisa w Indiach Zachodnich. Brała udział w zdobyciu Martyniki w marcu 1794. W lipcu 1794 dowodził nią na wodach krajowych tymczasowo por. Willoughby Thomas Lake; Blonde należała wtedy do eskadry kadm. Johna Macbride, a Lake był regulaminowo pierwszym oficerem 74-działowca Minotaur. We wrześniu 1794 fregata wchodziła w skład eskadry kadm. Mana. W czerwcu 1795 komendę nad Blonde przejął kmdr William Pierrepont. Wysłano go na Morze Śródziemne 8.07.1795. Fregata należała do eskadry kadm. Mana, skierowanej 5.10.1795 spod Korsyki w spóźniony i kompletnie nieudany pościg za francuską eskadrą kadm. de Richery, która opuściła Tulon 14.09.1795. Blonde wycofano do rezerwy w listopadzie 1796. Od lutego do czerwca 1798 przekształcono ją w Chatham w 14-działowy transportowiec wojska. Od marca 1798 jednostką dowodził commander Daniel Dobrée. W styczniu 1799 Blonde kursowała między Spithead a Guernsey. W kwietniu 1799 przewoziła milicję do Dublina. W latach 1800-1804 jej kapitanem był commander John Burn. Przeszła 9.05.1800 z Portsmouth do Irlandii. Uczestniczyła w desancie wojsk brytyjskich w Egipcie w marcu 1801. Pozostawała na Morzu Śródziemnym w 1802 i 1803. Wyruszyła 14.06.1802 z żołnierzami z Minorki do Cork, przybyła tam pod koniec lipca 1802. W marcu 1803 była na Malcie, potem w Neapolu. Wróciła do Anglii z konwojem, zawijając na Spithead 3.10.1803. W październiku 1803 osłaniała jeszcze konwoje u południowych wybrzeży Anglii. Z końcem października weszła do portu w Portsmouth. Odtąd i w listopadzie 1803 przystosowano ją w Portsmouth do służby stacjonarnej. Od sierpnia 1804 dowodził okrętem commander William Humphry Faulknor, a od października 1804 commander Francis Douglas. Żaglowiec stał od maja 1804 między Lymington a Yarmouth jako okręt strażniczy, okresowo zawijając na Spithead. Zniosło go 20.12.1804 podczas sztormu w Torbay na brzeg, ale został ściągnięty. Skierowano Blonde w marcu 1805 na remont do stoczni Tannera w Dartmouth. Jednostkę sprzedano tam w czerwcu 1805.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ROEBUCK (1774).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Roebuck z 1774 r. to dwupokładowy 44-działowiec, zaprojektowany przez Thomasa Slade'a (konstruktora Victory Nelsona) w 1769 r. jako udoskonalenie podobnego okrętu Phoenix tego samego projektanta. Na żaglowcu Roebuck oparto później bardzo długą serię jednostek tego typu wodowanych do 1785.
Klasa była w ostatnich 25 latach XVIII w. już dość osobliwa, ponieważ ani to liniowiec z uzbrojenia i odporności na ogień przeciwnika (przy dwudziestu 18-funtówkach jako najcięższych działach i wymiarach przekroju wręgu 144 cale kwadratowe, gdy mały liniowiec 64-działowy niósł wtedy na dolnym pokładzie 26 dział 24-funtowych i miał wręgi o przekroju 210 cali kwadratowych), ani fregata z własności żeglarskich i konstrukcji (największe wówczas "prawdziwe" fregaty, przy tym samym wagomiarze artylerii głównej niosły aż 28 dział 18-funtowych na jedynym ciągłym pokładzie działowym i o niebo lepiej żeglowały). Nie mogąc jednak pełnić funkcji liniowca, z powodzeniem realizowały niektóre zadania typowe dla fregat (jako choćby eskortowanie konwojów) i mimo dwupokładowej budowy na ogół JAKO FREGATY BYŁY KLASYFIKOWANE. Do 1745 r. podobne okręty budowali wszyscy, jeszcze na początku drugiej połowy XVIII w. zdarzało się im sporadycznie walczyć w liniach bojowych dużych flot, potem powszechnie zostały uznane za przestarzałe, a konstruktorzy nawoływali do zaprzestania ich budowy. Ale Brytyjczycy znaleźli dla nich przeróżne zastosowania w koloniach, a później okazało się, że istnieje wiele wód i przeciwników, gdzie dwupokładowa budowa - mimo fatalnych proporcji i kiepskiego (w porównaniu z liniowcami) uzbrojenia - przynosi wiele korzyści, np. wywiera wrażenie samym wyglądem, ułatwia odpieranie abordaży tubylców w czółnach, daje większą przestrzeń dla oficerów i zapewnia małe zanurzenie. Szczególnie przydatne okazały się te okręty na specyficznych wodach amerykańskich (pełnych zatok, zatoczek, rzek, na których chronili się Amerykanie) w czasie wojny kolonii o niepodległość. Powstańcy nie mieli liniowców, a ich fregaty nosiły na głównych pokładach przede wszystkim 12-funtówki i 9-funtówki, wobec czego 44-działowiec z 18-funtówkami był dla nich (tym bardziej dla żaglowców korsarskich) potężnym przeciwnikiem, na dodatek znacznie tańszym niż najnowsze fregaty z armatami tego samego wagomiaru. Przy wsparciu działań lądowych przydawało się zarówno wyższe położenie górnego pokładu, jak koncentracja ognia (z dwóch poziomów) na mniejszej długości. Później uznano, że okręty 44-działowe świetnie nadają się na eskortowce i transportowce - fatalnie żeglując nie były pod tym względem gorsze od większości towarzyszących im statków handlowych; mając pełno miejsca na dwóch pokładach swobodniej mieściły żołnierzy i ich zapasy; nawet częściowo rozbrojone wciąż mogły się znacznie lepiej bronić niż zwykłe statki; dało się na nich składować łodzie desantowe. W rezultacie Royal Navy kontynuowała budowę i wykorzystywanie 44-działowych dwupokładowców długo po tym, gdy zrezygnowali z nich Francuzi, i gdy konstruktorzy brytyjscy "odsądzali takie jednostki od czci i wiary".
Roebuck zamówiono w królewskiej stoczni w Chatham 30.11.1769. Stępkę położono w październiku 1770. Okręt miał mieć wymiary 140'0" x 37'9,5" x 16'4", tonaż 879 ton, załogę złożoną z 280 ludzi; uzbrojenie: na pokładzie dolnym 20 dział 18-funtowych (o długości 9 stóp); na pokładzie górnym 22 działa 9-funtowe (o długości 8 stóp); na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe (o długości 6,5 stopy).
Rzeczywiste wymiary wyniosły 140'0" x 37'10" x 16'4", tonaż 886 ton, załogę zwiększono w 1780 r. do 300 ludzi, a do uzbrojenia dodano sześć dział 12-funtowych, czyli w sumie ten 44-działowiec niósł naprawdę 50 dział.
Okręt zwodowano 28.04.1774 i wyposażono na miejscu do 4.08.1775.
Od lipca 1775 do 1780 dowodził nim kmdr Andrew Snape Hamond. Roebuck został skierowany na wody amerykańskie 4.09.1775. Uczestniczył w zdobyciu Nowego Jorku w 1776, szczególnie aktywnie w drugiej fazie walk, od września do listopada 1776. W połowie września brał udział w bombardowaniu i zdobyciu dolnego Manhattanu, 23.09 w wyeliminowaniu z walki amerykańskiej baterii naprzeciwko Paulus Hook. Wchodził w skład zespołu, który 9.10.1776 przeszedł z powodzeniem w górę rzeki Hudson pod ostrzałem fortów Washington i Lee (podczas późniejszego karenażu odkryto, że w podwodnej części kadłuba Roebuck utkwiły dwie kule 32-funtowe), zniszczył dwie amerykańskie galery, zdobył szkuner i dwa slupy, co było jednym z czynników, jakie zmusiły Waszyngtona do przegrupowania swoich sił. W 1777 okręt działał na rzece Delaware. Współdziałał tam w zdobyciu 14-działowego brygu (albo szkunera) amerykańskiego Defence 2.04.1777 i 10-działowego slupa amerykańskiego Sachem 5.04.1777 (Amerykanie piszą o możliwym spaleniu tego ostatniego w listopadzie). Operował przy Sandy Hook 22.07.1778 w składzie floty wiceadm. Howe, która zniechęciła francuskiego wiceadm. d'Estainga do uderzenia na Nowy Jork. Włączony do linii bojowej przez Howe'a brał udział w "manewrach" przeciwko flocie d'Estainga w okolicach Rhode Island 11.08.1778. W połowie stycznia 1779 Hamond dostał tytuł rycerski. Roebuck zdobył amerykańskiego korsarza 24.02.1779. Od lutego do kwietnia 1779 przeszedł remont w Woolwich. Zdobył amerykański żaglowiec korsarski 5.12.1779. Opuścił Nowy Jork 26.12.1779 w składzie sił wiceadm. Arbuthnota, wysłanych dla zdobycia Charlestonu w Karolinie Południowej, co udało się po zaciętych walkach trwających od 10.02.1780 do 11.05.1780 (od marca Roebuck stał się okrętem flagowym, ponieważ 74- i 64-działowce nie mogły operować na tak płytkich wodach i zostały odesłane). W kwietniu 1780 dowództwo jednostki przejął commander (od 15.05.1780 - komandor) Andrew Snape Douglas (Hamond objął stanowisko gubernatora Nowej Szkocji). Roebuck współdziałał w zdobyciu 36-działowej fregaty amerykańskiej Confederacy 14.04.1781 u ujścia Delaware oraz 28-działowej fregaty amerykańskiej Protector 5.05.1781. Od lipca 1781 dowódcą okrętu był kmdr John Orde. Zdobył francuski okręt korsarski (albo transportowy) 24.02.1782 na kanale La Manche. Później operował na Morzu Północnym. Okręt został wycofany do rezerwy w kwietniu 1783. Po remoncie w Sheerness w okresie wrzesień 1783 - luty 1785, Roebuck przystosowano od października 1788 do lipca 1790 w Chatham do pełnienia roli jednostki szpitalnej. Od czerwca 1790 do września 1791 dowodził nim commander (od 21.09.1790 - komandor) George Lindsay. Po kolejnym postoju w rezerwie, Roebuck został we wrześniu 1793 wprowadzony do aktywnej służby jako transportowiec wojska. Kapitanem był kmdr Alexander Christie. Wysłano go ku Wyspom Podwietrznym 26.11.1793. Brał udział w operacjach zdobycia Martyniki przez flotę wiceadm. Jervisa i generała-porucznika Greya 5.02 - 22.03.1794, w zdobyciu Wyspy Św. Łucji 1-4.04.1794, w walkach o Gwadelupę 11.04-10.12.1794. Pozostał w Indiach Zachodnich do 1795, od lipca 1795 jego dowódcą był commander (awansowany do tej rangi 4.07.1795) David M'Iver. Od lutego 1796 do 1799 dowodził żaglowcem por. (od 13.07.1796 commander) Alexander Saunderson Burrowes. Roebuck zdobył w pobliżu Barbados 9.07.1796 (albo trzy dni wcześniej) francuski okręt korsarski z Ostendy (niektórzy, w tym Demerliac, piszą o lipcu 1797). W pobliżu Martyniki zdobył 19.02.1798 francuski okręt korsarski z Gwadelupy. Wrócił do Anglii w listopadzie 1798. Ponownie wyposażony do roli transportowca wojsk w Deptford między kwietniem a lipcem 1799, został oddany w lipcu 1799 pod komendę commandera Johna Buchanana, który pełnił tę funkcję do 1802. Roebuck uczestniczył w ekspedycji przeciwko Holandii w sierpniu-październiku 1799 (desancie wojsk brytyjskich i rosyjskich). Do 1800 pozostawał w obrębie południowych wybrzeży Anglii, Kornwalii i Irlandii, zatrudniony w przewożeniu wojsk między Guernsey, Plymouth, Cork, Portsmouth, Downs. Od kwietnia czy maja 1800 ruchy te miały już związek z przygotowywanym desantem wojsk angielskich w Egipcie. Od 8.03 do 2.09.1801 okręt operował u wybrzeży Egiptu, wożąc żołnierzy. Około 26.12.1801 Buchanan przeszedł na inną jednostkę. W styczniu 1802 dowództwo przejął commander (w tym stopniu od 7.01.1802) James Hawes i przyprowadził okręt 21.03.1802 na Spithead. Po odbyciu kwarantanny żaglowiec przesunięto w okresie 5-9.04.1802 ze Spithead do Sheerness. Roebuck został wycofany do rezerwy w Woolwich w maju 1802. W okresie lipiec - wrzesień 1803 jednostkę przystosowano w Woolwich do pełnienia zadań okrętu strażniczego (pływającej baterii). Stała w tym charakterze w Leith. Od lipca 1803 do 1805 dowodził nią kmdr George M'Kinley. Roebuck był od listopada 1803 do lutego 1804 stacjonarnym flagowcem wiceadm. Richarda Rodneya Bligh, a od kwietnia do października 1805 - kadm. Jamesa Vashon, zaś od listopada 1805 do 1809 - wiceadm. Billy'ego Douglasa. Od września 1805 stał w Great Yarmouth. Od marca 1806 do 1810 dowodził nim w Yarmouth kmdr Richard Curry. Roebuck był wtedy także koszarami przejściowymi. W okresie 1810-1811 pełnił rolę flagowca kadm. Alana Hyde'a Gardnera. Został rozebrany w Sheerness w lipcu 1811.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ROMULUS (1777).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Romulus to jeden z dwupokładowych 44-działowców typu Roebuck, których ogólną charakterystykę podałem przy jednostce tej ostatniej nazwy, z 1774.
Romulus został zamówiony w prywatnej stoczni Henry'ego Adams w Bucklers Hard 14.05.1776. Stępkę położono w lipcu 1776. Rzeczywiste wymiary wyniosły 140’0” x 37’11” x 16’4”, tonaż 885 ton. Okręt zwodowano 17.12.1777, wykończono w Portsmouth do 7.04.1778.
Od grudnia 1777 do 1781 dowodził nim kmdr George Gayton. Żaglowiec skierowano 14.06.1778 na Morze Śródziemne, a 26.12.1778 na wody amerykańskie. Przebywał tam do 1781. W sierpniu 1779 odbił z rąk Amerykanów statek brytyjski. Wziął udział w ekspedycji pod wiceadm. Arbuthnotem i gen. Clintonem, skierowanej 26.12.1779 z Nowego Jorku w celu zdobycia Charleston w Karolinie Południowej, co udało się po ciężkich walkach trwających od 10.02 do 11.05.1780. Gayton, wysłany na początku 1781 z Charleston na zatokę Chesapeake, nie miał pojęcia, że u brzegów Ameryki pojawili się tymczasem Francuzi. Kiedy więc w pobliżu przylądka Henry dostrzegł 19.02.1781 cztery okręty na kotwicy, był pewny, że muszą to być żaglowce brytyjskie. Gdy się zbliżył, podniesiono na nich kotwice, co wzbudziło jego podejrzenia. Próbował uciec, ale dwupokładowiec 44-działowy nie miał w takich warunkach szans na ściganie się z francuskimi "prawdziwymi" fregatami - dwie jednostki tej klasy, czyli 32-działowa Gentille i 32-działowa Surveillante, zajęły wkrótce pozycje uniemożliwiające mu dalszą ucieczkę, a wtedy doszedł 64-działowiec Eveillé (był tam jeszcze francuski kuter 10-działowy Guepe); wszystkie należały do eskadry komandora Socheta-Destouchesa, bazującej w Newport. Romulus musiał się poddać, został wcielony bez zmiany nazwy do marynarki francuskiej i zawinął z innymi do Newport 25.02.1781. Komendę nad nim otrzymał "porucznik liniowca" Jacques-Aimes Le Saige, kawaler de La Villebrune (wcześniej kapitan fregaty Diligente). Romulus walczył w bitwie koło przylądka Henry 16.03.1781. Między 10 a 14.07.1781 La Villebrune z grupą mniejszych jednostek operował między Newport a Long Island. We wrześniu 1781 La Villebrune mając ponadto pod swoim dowództwem fregaty 32-działowe Gentille, Diligente, Aigrette, Iris i Richemond, osłaniał przewóz z Annapolis na rzekę James żołnierzy do oblegania Yorktown. Gdy po kapitulacji w tej miejscowości armii gen. Cornwallisa (19.10.1781) generał-porucznik de Grasse zdecydował się z całą flotą francuską wrócić do Indii Zachodnich (wyruszył 4/5.11.1781), zostawił w zatoce Chesapeake tylko eskadrę La Villebrune'a, która oprócz Romulusa składała się z trzech fregat. W styczniu 1783 La Villebrune otrzymał rozkaz eskortowania konwoju z Chesapeake do Baltimore, ale zablokowany w zatoce z większością transportowców i statków handlowych nie mógł się wyrwać. Dwupokładowiec przemianowano 6.11.1784 na Résolution. Był remontowany w Breście od grudnia 1784 do marca 1785. Formalnie biorąc, pod francuską banderą nosił w 1785 roku 26 dział 18-funtowych, 18 dział 12-funtowych i 6 karonad (razem 50), ale Demerliac wątpi, by to było realne uzbrojenie. Natomiast w latach 1786-1787 miał naprawdę 20 dział 18-funtowych, 22 działa 9-funtowe i 4 działa 6-funtowe (razem 46). W latach 1786-1787 krążył po Oceanie Indyjskim i wodach chińskich jako flagowiec szefa dywizjonu d'Entrecasteauxa, w rejsie badawczym. Na początku 1787 wszedł na mieliznę koło Cejlonu. Dotarł 7.02.1787 do Makau (razem z 24/26-działową korwetą Subtile) przy przeciwnym monsunie, przechodząc przez cieśninę Sunda, odwiedzając Moluki i Filipiny. W styczniu 1787 przemianowano go być może (ale jeśli tak, to tylko chwilowo, do marca) na Reine. W grudniu 1788 został ciężko uszkodzony przez cyklon w pobliżu Ile Bourbon. W styczniu 1789 wycofano go do rezerwy na Ile de France (Mauritiusie). W czerwcu 1789 przekształcono go tam w hulk. Ostatnia wzmianka o tym okręcie pochodzi z 1796.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dobry wieczór, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ACTAEON (1778).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Actaeon (Acteon) to jeden z dwupokładowych 44-działowców typu Roebuck, których ogólną charakterystykę podałem przy jednostce tej ostatniej nazwy, z 1774.
Actaeon został zamówiony w prywatnej stoczni firmy Randall & Co w Rotherhithe 3.07.1776. Stępkę położono w lipcu 1776. Rzeczywiste wymiary wyniosły 140’1,5” x 37’11,25” x 16’4”, tonaż 887 ton. Okręt zwodowano 29.01.1778, wykończono w Deptford do 17.04.1778. Był troszkę silniej uzbrojony niż w owym czasie przeciętne jednostki tej klasy: niósł na pokładzie dolnym 20 dział 18-funtowych; na pokładzie górnym 22 działa 9-funtowe; na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe.
Od stycznia 1778 dowodził nim na Morzu Północnym kmdr Philip Boteler. Od 1779 kapitanem okrętu był kmdr Robert Keeler. Żaglowiec skierowano 7.03.1779 na Jamajkę, z zadaniem odbicia po drodze Gorée w Afryce. Został wycofany do rezerwy w 1780. Od października 1780 do stycznia 1781 remontowano go w Chatham, w listopadzie 1780 oddano pod komendę kmdr. Francisa Parry. Actaeon popłynął na Jamajkę 13.03.1781. Wrócił z tamtego rejonu do Anglii i trafił do rezerwy w 1783. Przeszedł drobny remont w Portsmouth w okresie 1783-grudzień 1787. Od października 1787 dowodził nim por. Henry Blaxton, ale Actaeon był już "zdegradowany" do roli słabo uzbrojonego transportowca wojsk. Wycofano go do rezerwy w lutym 1788. Od września lub października 1788 do 13.05.1791 żaglowcem dowodził por. (od 21.10.1790 commander) Joseph Hanwell. Actaeon transportował żołnierzy między krajem macierzystym a koloniami. W 1790 eskortował statki płynące z Jamajki do Anglii. Od kwietnia do lipca 1795 jednostkę przygotowano w Portsmouth do pełnienia roli koszar przejściowych/okrętu strażniczego. Stała w tym charakterze w Liverpoolu do 1802. Początkowo (maj lub czerwiec 1795 - marzec 1799) jej dowódcą był commander Azariah Uzuld, potem (kwiecień 1799 - 1801) commander Philip Hue. Gdy na skutek polityki cara Pawła I wobec Anglii oraz polityki Wielkiej Brytanii wobec państw neutralnych doszło pod koniec 1800 praktycznie do wojny z Rosją, Danią i Szwecją, a car kazał zagarnąć wszystkie statki brytyjskie w rosyjskich portach, pełen animuszu Philip Hue zajął 1.01.1801 rosyjski statek Angola czy Angalo, kotwiczący wtedy w Liverpoolu. W tym samym miesiącu 1801 dołączył do listy swoich zdobyczy jeszcze osiem statków duńskich i szwedzkich. Actaeon został sprzedany w Liverpoolu 30.04.1802.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dobry wieczór, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu JANUS (1778).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.