www.timberships.fora.pl

kgerlach

Amphion to jedna z piętnastu fregat 32-działowych (czwarta tu opisywana) typu Thetis/Amazon należących do „drugiej transzy”. Ogólną charakterystykę typu podałem przy Thetis z 1773.
Amphion została zamówiona w królewskiej stoczni w Chatham 11.06.1778. Stępkę położono 1.10.1778. Wodowanie fregaty miało miejsce 27.12.1780. Ukończono ją do 9.02.1781. Rzeczywiste wymiary to: 126’1” x 35’0” x 12’2”, tonaż 679 ton. W przeciwieństwie do wcześniejszych jednostek tego typu, z lekkimi, „ażurowymi” relingami (zdjęcia pięknego modelu jednej z nich, nazywanego zwykle Amazon, zamieszczane są w wielu książkach), miała już pełne nadburcia pokładu rufowego. Zamiana małych furt działowych z tyłu tego pokładu na wielkie furty karonad wymusiła inną aranżację ław wantowych i ław baksztagów beznmasztu.
Od grudnia 1780 dowodził nią kmdr John Bazely; pożeglowała z konwojem do Ameryki Północnej 11.05.1781. Zdobyła tam amerykańskie okręty korsarskie 30.07.1781, 16.10.1781, 4.11.1781 i 23.11.1781. Mała eskadra pod komendą Johna Bazely, we współdziałaniu z wojskiem gen. Arnolda, 10.09.1781 zdobyła i całkiem zniszczyła miasto New London oraz zgromadzone w porcie zapasy i statki. Amphion odbiła 14-działowy slup brytyjski Bonetta (dostał się 19.10.1781 w ręce Amerykanów po kapitulacji gen. Cornwallisa pod Yorktown) 3.01.1782, współdziałała w zdobyciu 14-działowego brygu francuskiej marynarki wojennej Railleur 11.01.1782, pochwyciła hiszpański żaglowiec korsarski 17.09.1782. Miała wtedy na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe i 4 karonady 18-funtowe, a na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 18-funtowe. Wycofano ją do rezerwy w lutym 1784. Przeszła remont w Woolwich w okresie od lipca do września 1784. Od lipca 1786 jej kapitanem był kmdr John Brown. Fregata wyposażona w Woolwich do sierpnia 1786, popłynęła na wody Jamajki 11.10.1786. Od grudnia 1788 dowodził nią kmdr Henry Nicholls (awansowany na ten stopień 1.12.1788). Została wycofana do rezerwy w maju 1790. Amphion oddano w czerwcu 1793 pod komendę komandora Herberta Sawyer, wyposażono w Plymouth do grudnia 1793, wysłano ku Nowej Fundlandii 1.03.1794. W 1795 dowodził fregatą kmdr Israel Pellew, też skierowany do Nowej Fundlandii 18.06.1795. Po kolejnym wyposażeniu - do maja 1796 - w Plymouth, Amphion została przydzielona do floty Morza Północnego adm. Duncana. Nie miała już wtedy dział na pokładzie rufowym i dziobowym, ale na pierwszym z nich zainstalowano 6 karonad 24-funtowych, a na drugim 4 (?) takie karonady. Gdy fregata stała 22.09.1796 na Hamoaze przywiązana do hulka (z dźwigiem nożycowym) Yarmouth, w celu wymiany uszkodzonego bukszprytu, uległa zniszczeniu w nadzwyczaj gwałtownej eksplozji, której przyczyn nie udało się z pewnością ustalić. Sugerowano tylko, że mógł ją spowodować jakiś błąd działomistrza, który był tego ranka zatrudniony przy czyszczeniu dział, co obejmowało m.in. zbieranie resztek luźnego prochu. Na fregacie przebywało mnóstwo ludzi, ponieważ oprócz załogi także żony i przyjaciele marynarzy. Stąd straty ludzkie były, jak na fregatę, ogromne (około 300 członków załogi i około 100 osób cywilnych, lub w sumie około 300 osób). Uratowali się bardzo nieliczni (10-40 ludzi), np. kapitan i pierwszy oficer, którzy znajdowali się w tylnej kabinie i zostali wyrzuceni lub zdołali wyskoczyć oknami rufowymi czy kilku spośród marynarzy przebywających na górnym pokładzie, wtrąconych do wody. Do listopada 1796 oczyszczono tor wodny ze szczątków fregaty.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu IPHIGENIA (1780).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Iphigenia to jedna z piętnastu fregat 32-działowych (piąta tu opisywana) typu Thetis/Amazon należących do „drugiej transzy”. Ogólną charakterystykę typu podałem przy Thetis z 1773.
Iphigenia została zamówiona w stoczni Jamesa Betts w Mistleythorn 26.02.1779. Stępkę położono 25.05.1779. Wodowanie fregaty miało miejsce 27.12.1780. Ukończono ją do 11.05.1781 w Chatham. Rzeczywiste wymiary to: 126’2” x 35’0,5” x 12’2”, tonaż 681 ton.
Od grudnia 1780 fregatą dowodził kmdr Charles Hope. Zdobyła 2.07.1781 na kanale La Manche amerykański okręt korsarski. Skierowana do osłony konwoju bałtyckiego, wzięła udział w bitwie na Dogger Bank 5.08.1781. W 1782 jej dowódcą był kmdr William Parker. Zajmowała się osłoną konwojów bałtyckich. Wysłana 18.01.1783 do Indii Wschodnich, musiała wrócić z powodu złego stanu i została wycofana do rezerwy. Od marca 1783 dowodził nią kmdr James Cornwallis. Pożeglowała na Jamajkę 5.11.1783. Służyła na tamtej placówce przez trzy lata.
Wycofano ją do rezerwy w październiku 1786 w Sheerness. Od lutego do listopada 1788 przeszła remont w Sheerness, potem ją tam wyposażono w czerwcu 1790 z powodu kryzysu w stosunkach z Hiszpanią. Od 1790 do 1794 jej kapitanem był kmdr Patrick Sinclair. Służyła na wodach walijskich i irlandzkich. Pod koniec 1792 została włączona w skład małej eskadry komodora Murraya, która miała pomóc Holendrom wyprzeć Francuzów z ujścia Skaldy; z powodu fatalnej pogody ekspedycja ostatecznie nie doszła do skutku. Iphigenia krążyła potem po wodach kanału la Manche w okolicach Cherbourga i zdobyła francuski okręt korsarski 16.02.1793. Popłynęła 24.03.1793 ku Wyspom Podwietrznym. Należała do małego zespołu komodora Forda, który przewiózł żołnierzy z Port Royal na Jamajce do Jérémie na San Domingo (9.09 - 19.09.1793), a potem do jeszcze mniejszej grupy (trzy fregaty), wysłanej przez Forda do Baie de Flammants (dla Anglików - Bay des Flamands, zatoka nieco na zachód od Saint Louis na południowym wybrzeżu San Domingo), gdzie zdobyto 10 francuskich statków handlowych załadowanych produktami kolonialnymi. Następnie Iphigenia współdziałała w transportowaniu z Jamajki na San Domingo dalszych brytyjskich żołnierzy, wracając 12.10.1793 na tę francuską wyspę ogarniętą powstaniem niewolników. Brała udział w zdobyciu 25.11.1793 w zatoce Léogane (San Domingo) francuskiej fregaty 36-działowej Inconstante. Zdobyła na Antylach jednego dnia dwa brygi francuskiej marynarki wojennej - 16-działowy Actif i 12-działowy Espiègle 16.03.1794. Kmdr Patrick Sinclair zmarł 5.05.1794 na San Domingo. Dwa dni później do stopnia captain został awansowany Francis Farrington Gardner, który dowodził tą fregatą w rejonie Jamajki. Iphigenia uczestniczyła w walkach o San Domingo, m.in. bombardowała umocnienia w Bernadou 3.06.1794 i ostrzeliwała Léogane przy osłanianiu (nieudanego) desantu brytyjskiego 21.03.1796. Została wycofana do rezerwy we wrześniu 1796. Między lipcem a sierpniem 1798 przystosowano ją w Plymouth do pełnienia roli tymczasowego szpitala więziennego. Między lutym 1800 a czerwcem 1801 przebudowano jednostkę w Plymouth na 16/18-działowy transportowiec wojska. Od marca 1800 dowodził nim commander Hassard Stackpoole. Okręt był już wyznaczony do ataku na Francuzów w Egipcie, ale na początku lipca ciągle znajdował się w Anglii. Tym niemniej ostatecznie wyszedł z Plymouth 10.07.1800 z żołnierzami na pokładzie i brał udział w operacji egipskiej w 1801 (desantowaniu 8.03.1801 wojsk brytyjskich przez flotę adm. Keitha). Na Cyprze załadował drewno opałowe. 20.06.1801 (wg Heppera - natomiast Clowes, Winfield, Gardiner, Grocott, Colledge piszą o 20.07) stał na kotwicy w Zatoce Abukir lub w Aleksandrii; około 4.30 nad ranem dostrzeżono dym wychodzący z magazynu pod pokładem dziobowym; pomimo natychmiastowej akcji przeciwpożarowej, załodze nie udało się powstrzymać ognia i musiała opuścić płonącą jednostkę, która około 7 rano wyleciała w powietrze.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SUCCESS (1781).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Success to jedna z piętnastu fregat 32-działowych (szósta tu opisywana) typu Thetis/Amazon należących do „drugiej transzy”. Ogólną charakterystykę typu podałem przy Thetis z 1773.
Success została zamówiona w stoczni firmy John Sutton & Co w Liverpoolu 22.02.1779. Stępkę położono 8.05.1779. Wodowanie fregaty miało miejsce 10.04.1781. Ukończono ją do lipca 1781. Rzeczywiste wymiary to: 126’0” x 35’2” x 12’2”, tonaż 683 tony.
Od marca 1781 fregatą dowodził kmdr Charles Morice Pole. Zdobyła 2.10.1781 na kanale La Manche francuski okręt korsarski. Została skierowana do Gibraltaru w eskorcie 22-działowego transportowca; poruszając się przy bardzo słabym wietrze za pomocą długich wioseł, zdobyła we współdziałaniu z nim, po zaciętej walce, hiszpańską fregatę 34-działową Santa Catalina około 54 mil od przylądka Spartel 16.03.1782 i spaliła ją o świcie 18.03.1782. Pożeglowała 20.06.1782 z konwojem na wody Jamajki. Wycofano fregatę do rezerwy w listopadzie 1783. Przeszła gruntowny remont w Gravesend (zrealizowała go firma Cleverly) w okresie od listopada 1790 do grudnia 1792. Success została ponownie wyekwipowana do aktywnej służby w Chatham do kwietnia 1793. Od lutego 1793 jej kapitanem był kmdr Francis Roberts. Wysłano go w rejs krążowniczy. Fregata popłynęła na Jamajkę 25.08.1793. Na tej placówce Roberts zmarł 1.09.1794 na żółtą febrę. Od 1794 do 1796 dowodził fregatą kmdr Hugh Pigot (osławiony sadysta, zabity w 1797 na Hermione przez załogę). Success zdobyła w tym rejonie francuski okręt korsarski 30.09.1795. W lutym 1797 komendę nad fregatą przejął w Indiach Zachodnich kmdr Philip Wilkinson. W tym samym roku Success wróciła do Anglii. Wyposażono ją w Portsmouth w okresie maj - sierpień 1797. Operowała na kanale La Manche i pod Kadyksem. Skierowano ją 2.06.1798 do Ameryki Północnej. W styczniu i marcu 1799 stała na Spithead, zaangażowana w działaniach na kanale La Manche. Od wiosny 1799 dowodził nią kmdr Shuldham Peard. Success dołączyła 3.05.1799 do floty blokującej Kadyks, meldując lordowi Keith o ściganiu jej dwa dni wcześniej przez flotę francuską, która wyrwała się z Brestu, czym uruchomiła całą falę ruchów rozmaitych eskadr. W czerwcu 1799 Success pożeglowała na Morze Śródziemne; 3.06. znajdowała się koło Port Mahon; jej łodzie odcięły z kotwicy w el Port de la Selva 10-działową polakkę hiszpańską 4.06.1799 lub 9.06.1799. Zatrudniona w blokadzie Malty, znajdowała się przez większość czerwca 1799 w szeroko rozumianych okolicach tej wyspy. W lutym 1800 fregata patrolowała u południowozachodnich wybrzeży Sycylii. W połowie miesiąca raportowała flocie blokującej Maltę zbliżanie się małej eskadry francuskiej. Wzięła aktywny udział w doprowadzeniu do poddania się 18.02.1800 francuskiego transportowca Ville de Marseille oraz 74-działowca Généreux, które próbowały przewieźć posiłki na Maltę. Odegrała główną w zdobyciu 24.08.1800 francuskiej fregaty 40-działowej Diane, gdy ta próbowała się przedrzeć do Francji z oblężonej Malty. Kiedy zmierzający do Egiptu francuski kadm. Ganteaume wszedł 9.02.1801 ze swą eskadrą na Morze Śródziemne, znajdująca się w Gibraltarze Success ruszyła za nim, śledziła Francuzów, a potem próbowała ich wyprzedzić, by ostrzec wiceadm. Keitha przebywającego u egipskich wybrzeży, ale na skutek braku wiatru znalazła się 13.02.1801 w środku nieprzyjacielskiego zespołu i musiała się poddać 42 mile na wschód od przylądka Palos. Została wcielona do francuskiej floty bez zmiany nazwy, zapisywanej jednak po francusku jako Succès. Wyposażono fregatę w Tulonie. Od 17.02.1801 dowodził nią „kapitan fregaty” Jacques-François-Ignace Bretel. Wysłano go 29.06.1801 z Tulonu (razem z 40-działową fregatą Bravoure) z armatami i amunicją potrzebnymi siłom oblegającym Portoferraio na Elbie. Obie fregaty zostały odgonione 1.08.1801 spod wyspy przez okręty brytyjskie i schroniły się w Livorno. Wyszły stamtąd 31.08 w nadziei dopadnięcia samotnej fregaty 36-działowej HMS Phoenix, ale natknęły się 1.09 na trzy fregaty brytyjskie. Francuzi, ścigani, wyrzucili się na brzeg - Succès na mieliźnie Vada poddała się Brytyjczykom 2.09.1801. Wróciła pod banderę Royal Navy jako Success. Pod koniec grudnia 1801 jej dowódcą został kmdr George Burlton. Wróciła z Malty na kotwicowisko Motherbank przy wyspie Wight 29.03.1802. Po kwarantannie przeszła 1.04.1802 na Spithead, a stamtąd 7.04.1802 do Portsmouth, gdzie 18.04.1802 wycofano ją do rezerwy. Wyposażona w Portsmouth w okresie maj - wrzesień 1804 do aktywnej służby, została oddana w początkach sierpnia 1804 pod komendę komandora George’a Scotta. Przeszła 8.09.1804 z Portsmouth na Spithead. Podjęła 15.09.1804 służbę jako okręt strażniczy na redzie St. Helen's, wróciła na redę Spithead 24.10.1804. W listopadzie 1804 odeszła ze Spithead z konwojem do Afryki. Dotarła tam w maju 1805, po czym pożeglowała ku Wyspom Zawietrznym, gdzie miała stacjonować.
W 1806 operowała na placówce jamajskiej. Od 18.04.1806 do 1811 dowodził nią kmdr John Ayscough. Łodzie fregaty odcięły francuską felukę korsarską (wypłynęła z San Domingo 1.10.1806) u południowego wybrzeża Kuby niedaleko Guantanamo (dla Anglików Cumberland Harbour) 20.11.1806, ale jej załoga obsadziła tymczasem bardzo mocną pozycję na pobliskim wzgórzu i zadała Anglikom ciężkie straty - ostatecznie feluka zatonęła. Success pod koniec 1806 wróciła z dużym konwojem statków handlowych do Anglii. Przez kilka miesięcy brała udział w blokadzie Hawru. W listopadzie 1807 weszła w skład eskadry, z którą kadm. Hood zajął Maderę 24.12.1807. Potem wróciła do kraju z depeszami. Skierowano fregatę ku wybrzeży Grenlandii 1.04.1808, dla ochrony pracujących tam rybaków brytyjskich. W tym czasie na pokładzie rufowym miała 2 działa 6-funtowe i 8 karonad 24-funtowych, a na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 24-funtowe. W sierpniu 1808 była główną jednostką eskorty dużego konwoju udającego się na Morze Śródziemne. Przewiozła też na swoim pokładzie tureckiego ambasadora i jego świtę, najpierw do Albanii, potem do Dardaneli. W kwestii ambasadora istnieje jednak kontrowersja, czy działo się to właśnie już w 1808 czy dopiero w 1809. Bowiem Success w marcu 1809 przeszła z Malty do Portsmouth, wioząc dwóch Austriaków z ważnymi depeszami. Wróciła na Morze Śródziemne z kolejnym konwojem, wyruszając 22.04.1809, i zdaniem większości opracowań dopiero wtedy zabrała tureckiego ambasadora i jego świtę. Na Morzu Śródziemnym brała 24.06.1809 udział w ekspedycji kadm. Martina przeciwko wyspom Ischia i Procida w Zatoce Neapolitańskiej. Kmdr Ayscough lądował z oddziałami, ale nie mając nic do roboty wrócił na fregatę, która zaangażowała się w uciszanie trzech baterii nadbrzeżnych przeciwnika. W dniu 26.06 kanonierki pod dowództwem Ayscougha współdziałały w zdobyciu i zniszczeniu 15 uzbrojonych jednostek, które próbowały dotrzeć do Neapolu z Gaety. Następnie ]i]Success[/i] przeszła na Morze Egejskie i 30.07.1809 zdobyła czy zniszczyła dwa francuskie żaglowce korsarskie koło Cerigo. Operowała w tym rejonie do listopada 1809, kiedy zabrała perskiego ambasadora (udającego się do Anglii) i jego świtę ze Smyrny na Maltę. Jej łodzie współdziałały w akcjach pod Castiglione (w Kalabrii) 4.04.1810 (zniszczenie dwóch jednostek wroga) i pod Monte Circeo (koło Rzymu) 25.04.1810 (porwanie jednego statku i trzech barek). Razem z fregatą Spartan ścigała eskadrę francuską (fregata 42-działowa, korweta 28-działowa, 8-działowy bryg i 10-dzialowy kuter) do Neapolu 1.05.1810. Następnie Spartan odeszła, a Success pozostała na południowy zachód od Capri. To wywabiło 3.05.1810 Francuzów, których Spartan pobiła samodzielnie (zdobyła bryg, poturbowała pozostałe jednostki). Success pomagała w zapobieżeniu inwazji na Sycylię wojsk francuskich dowodzonych przez Murata. Stacjonowała pod Messyną (z dwiema innymi fregatami i slupem), kotwicząc na północ od Faro. Murat musiał zrezygnować z inwazji m.in. po przechwyceniu jego konwojów zaopatrzeniowych, zaś 4 i 6.10.1810 Success współdziałała w zniszczeniu nieprzyjacielskich kanonierek i 34 małych transportowców wojska pod Neapolem. Operowała wzdłuż wybrzeża włoskiego od Neapolu do Civita Vecchia. Doznała takich uszkodzeń w sztormie w 1811, że musiała wrócić do Anglii. Przeciągnięto liny pod stępką dla utrzymania razem burt i zdjęto wszystkie działa, ponieważ rufa oddzieliła się od tylnicy. Fregatę wycofano do rezerwy w Chatham 12.08.1811. W okresie czerwiec - wrzesień 1812 została tam przystosowana do pełnienia roli 16-działowego transportowca wojska. Od sierpnia 1812 dowodził nią commander Thomas Barclay. 21.09.1812 przeszła z Chatham do Deal. Opuściła 29.09.1812 Plymouth eskortując konwój z wojskiem do Corunna. Wyszła 2.12.1812 z Portsmouth w rejs krążowniczy. Opuściła Deal 8.12.1812 eskortując transportowce z francuskimi jeńcami kierowanymi do Leith; zawinęła po drodze do Yarmouth 25.12.1812. W latach 1813-1814 operowała w Ameryce Północnej. Kursowała między zatoką Chesapeake a Halifaxem, gdzie zawijała 12.07.1813 (z dwiema kompaniami cudzoziemskimi) i 14.09.1813. Opuściła Halifax 1-2.10.1813 razem z innymi żaglowcami, wioząc drugi batalion piechoty morskiej do Quebeku. W styczniu 1814 przystosowano ją w Halifaxie do pełnienia roli okrętu jenieckiego. W 1815 była prawdopodobnie także jednostką administracji marynarki w czasie miesięcy zimowych (gdy główne okręty placówki odpływały na Bermudy) i koszarami przejściowymi. Od 1817 stała w Halifaxie jako hulk prochowy. Została rozebrana na miejscu w 1820.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ANDROMACHE (1781).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Andromache to jedna z piętnastu fregat 32-działowych (siódma tu opisywana) typu Thetis/Amazon należących do „drugiej transzy”. Ogólną charakterystykę typu podałem przy Thetis z 1773.
Andromache została zamówiona w stoczni firmy Adams & Barnard, w Deptford 1.02.1780. Stępkę położono w czerwcu 1780. Wodowanie fregaty miało miejsce 17.11.1781. Ukończono ją do 4.01.1782 w królewskiej stoczni w Deptford. Rzeczywiste wymiary to: 126’2” x 35’2” x 12’2”, tonaż 684 tony.
Od kwietnia 1781 fregatą dowodził kmdr George Anson Byron. Wysłano go do Indii Zachodnich. Andromache stacjonując koło wysepki Diamant kontrolowała posunięcia floty francuskiej generała-porucznika de Grasse w Fort Royal na Martynice, była obecna podczas starcia koło Dominiki 9.04.1782 i uczestniczyła w wielkiej bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782, kiedy w trakcie walki transportowała proch. W lipcu 1782 należała do floty adm. Howe. Jej artylerię pokładu rufowego tworzyły wtedy 4 działa 6-funtowe i 4 karonady 18-funtowe, a pokład dziobowego - 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 18-funtowe. Skierowano ją do Anglii z depeszami i wycofano do rezerwy w kwietniu 1783. Jednak już w maju 1783 znalazła się ponownie w aktywnej służbie, a jej nowym dowódcą był kmdr William Henry King O'Hara. Pożeglowała na Morze Śródziemne 8.10.1783. Wycofano fregatę do rezerwy w sierpniu 1786. Przeszła gruntowny remont w Limehouse (zrealizowała go firma Batson) w okresie od sierpnia 1790 do kwietnia 1793. Andromache została ponownie wyekwipowana do aktywnej służby w Deptford w kwietniu 1793. Od marca 1793 jej kapitanem był kmdr Charles Jones [lub Theophilus Jones (?), ale na pewno nie Thomas Jones - jak u Winfielda]. Wysłano go w połowie lipca 1794 z Plymouth ku Nowej Fundlandii, w eskorcie konwoju. Andromache dotarła do Nowej Fundlandii (z Quebeku) 17.02.1795. Od marca 1795 do grudnia 1798 dowodził jednostką kmdr Charles John Moore Mansfield. Fregata popłynęła w rejon Wysp Podwietrznych 5.05.1795. W trakcie rejsu w lipcu 1795 z Indii Zachodnich przez Halifax do Anglii straciła w huraganie wszystkie maszty. Mansfield oraz jego załoga użyli liny kotwicznej jako dryfkotwy do ustawienia dziobu pod fale i ostatecznie uratowali okręt i siebie. Skierowano Andromache 11.10.1796 na Morze Śródziemne. W grudniu 1796 wchodziła w skład Floty Śródziemnomorskiej adm. Jervisa; sztorm, który się wówczas rozpętał, spowodował pęknięcie bukszprytu na tym żaglowcu. Andromache starła się 26.01.1797 na krótko w pojedynku z hiszpańskim 74-działowcem, zanim została odwołana. Zdobyła algierskiego korsarza 31.01.1797 (obie strony mylnie rozpoznały przeciwnika przed wdaniem się w walkę). Odparła 5.11.1797 atak kanonierek w Zatoce Gibraltarskiej na eskortowany przez nią konwój. Na wiosnę 1798 nadal wchodziła w skład floty adm. St. Vincenta, teraz blokującej Kadyks. Na początku maja 1798 została odesłana spod Kadyksu z misją eskortowania (wraz z 32-działową fregatą Blanche) konwoju idącego z Porto do Anglii. Od listopada 1798 do lutego 1804 komendę nad nią sprawował kmdr Robert Laurie. W lipcu 1799 osłaniała statki idące do Anglii z Indii Wschodnich, Jamajki, Lizbony i Porto. Popłynęła 6.09.1799 z Portsmouth do Halifaxu, w eskorcie konwoju zmierzającego do Ameryki Północnej. Eskortowała do Portsmouth wielki konwój z Downs w październiku 1799. Łodzie fregaty Andromache współdziałały 22.03.1801 w udanym ataku w zatoce Levisa na północno-wschodnim wybrzeżu Kuby na liczący 30 jednostek hiszpański konwój i zdobyciu (obok zniszczenia niepewnej liczby statków) jednej z trzech chroniących go kanonierek, jednak kosztem bardzo ciężkich strat. Zawinęła do Halifaxu 27.04.1801. Stała tam nadal w końcu kwietnia i stacjonowała 20.06.1801. W 1803 operowała na Bahamach. W styczniu 1804 przeszła z Halifaxu do Plymouth. W 1804 działała na wodach kanału La Manche. Nie miała już na pokładach odkrytych żadnych dział długich - na pokładzie rufowym niosła 4 karonady 24-funtowe, a na pokładzie dziobowym 2 takie karonady. W 1804 lub 1805 została wycofana do rezerwy w Plymouth. Rozebrano ją tam we wrześniu (lub w kwietniu) 1811.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SIREN (1782).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Siren/Syren to jedna z piętnastu fregat 32-działowych (ósma tu opisywana) typu Thetis/Amazon należących do „drugiej transzy”. Ogólną charakterystykę typu podałem przy Thetis z 1773.
Syren została zamówiona w stoczni Jamesa Betts w Mistleythorn 3.02.1781. Stępkę położono w lutym 1781. Wodowanie fregaty miało miejsce 24.09.1782. Ukończono ją do 16.12.1782 w królewskiej stoczni w Chatham. Rzeczywiste wymiary to: 126’0” x 35’1,75” x 12’2”, tonaż 679 ton.
Od września 1782 do czerwca 1783 fregatą dowodził kmdr William Carlyon. Remontowano ją w Plymouth od grudnia 1789 do września 1790. Od lipca 1790 do 1794 dowodził nią kmdr John Manley. Operowała na Morzu Północnym i wodach kanału La Manche. Jej łodzie 15.03.1793 skutecznie ostrzelały francuskie umocnienia wzniesione dla bombardowania Willemstadt. Na kanale La Manche fregata zdobyła 13.06.1793 francuską korwetę korsarską z Nantes. W 1795 kapitanem Syren był kmdr Graham Moore. Operowała u francuskich wybrzeży najpierw w składzie eskadry Sydneya Smitha, potem Strachana; uczestniczyła w zdobyciu francuskiego konwoju w zatoce Camaret 9.05.1795. Od lipca czy sierpnia 1796 do 1801 fregatą dowodził kmdr Thomas Le Marchant Gosselin. W 1796 patrolowała w pobliżu wysepek St. Marcouf w Zatoce Sekwany. Zdobyła 2.02.1797 w pobliżu Cherbourga francuski kuter korsarski z tego portu. Wyposażano ją ponownie w Portsmouth od listopada 1797 do lutego 1798. W marcu 1798 pożeglowała ku Wyspom Podwietrznym w osłonie dużego konwoju, którego szyprowie podarowali Gosselinowi wartościową szpadę (albo szablę) po szczęśliwym przybyciu na miejce. Łodzie fregaty współdziałały w zniszczeniu francuskiego okrętu korsarskiego blisko Cayenne w sierpniu 1799. Syren była obecna przy zajmowaniu Surinamu 20.08.1799, potem eskortowała konwój do Anglii, w styczniu 1800 znajdowała się już w Portsmouth. Wyszła w rejs krążowniczy 20.05.1800. W lipcu 1800 krążyła w pobliżu Hawru, zdobyła statek handlowy, wróciła do Portsmouth 21.07.1800. W lecie 1800 uczestniczyła w dorocznej wizycie królewskiej w Weymouth (wyszła z Portsmouth 29.07 i wróciła tu 9.10.1800). Pod koniec listopada 1800 pożeglowała do Cork, by w grudniu 1800 wyruszyć stamtąd z konwojem do Indii Zachodnich, chociaż z powodu przeciwnych wiatrów udało się wyjść dopiero 23.01.1801. Dotarto na Barbados 6.03.1801 i do Port Royal na Jamajce 17.03.1801. Syren wyszła 23.03.1801 z Port Royal w składzie eskorty konwoju. Na Jamajce dowództwo fregaty przejął 23.10.1801 kmdr Joshua Sydney Horton. W 1802 kapitanem jednostki był (od października 1801) commander John Wentworth Loring. Gdy w marcu 1802 Syren krążyła samotnie w pobliżu przylądka Finisterre (należąc jednak do eskadry kadm. Duckwortha) Loring wykrył i zdusił w zarodku groźny bunt załogi, co przyniosło mu uznanie admirała, admiralicji i zatwierdzenie stopnia komandora (captain) z datą 28.04.1802. Na wiosnę 1802 fregata była znów w Indiach Zachodnich, skąd przybyła do Plymouth 6.10.1802 po rejsie trwającym sześć tygodni. Okręt wycofano do rezerwy w Plymouth 14.10.1802. W listopadzie 1805 wyposażono ją w Plymouth do pełnienia roli lazaretu w Milford. Istnieje bardzo niejasna wzmianka, jakoby w listopadzie 1812 Syren pożeglowała na wody Ameryki Północnej pod komendą komandora Woolcombe, a później wróciła do Milford. Stopień dowódcy oznaczałby, że fregatę znów wcielono do aktywnej służby w roli okrętu wojennego (komandor jako kapitan lazaretu jest mało prawdopodobny), co byłoby bardzo dziwne, gdyby miało trwać zaledwie rok. Ten, kto odnalazł ową uwagę zastanawiał się, czy chodziło o Edwarda czy Johna Charlesa Woolcombe, lecz wiadomo skądinąd, że Edward Woolcombe od 1809 dowodził 32-działową fregatą Circe i wciąż sprawował nad nią komendę w marcu 1813. Nie zdziwiłbym się, gdyby ten fragment losów Syren wynikał z jakiegoś pomylenia danych, a naprawdę jednostka cały okres 1805-1822 przestała jako hulk-lazaret w Milford, jak zresztą uważał David Lyon. Została rozebrana w Pembroke we wrześniu 1822.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu IRIS (1783).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Iris to jedna z piętnastu fregat 32-działowych (dziewiąta tu opisywana) typu Thetis/Amazon należących do „drugiej transzy”. Ogólną charakterystykę typu podałem przy Thetis z 1773.
Iris została zamówiona w stoczni firmy Adams & Barnard, w Deptford 5.10.1781. Stępkę położono w styczniu 1782. Wodowanie fregaty miało miejsce 2.05.1783. Ukończono ją do 28.08.1783 w królewskiej stoczni w Deptford, od razu w sposób odpowiedni dla wycofania do rezerwy. Rzeczywiste wymiary to: 126’2,5” x 35’3,5” x 12’2,5”, tonaż 688 ton. Wyposażona ponownie w Deptford od listopada 1789 do 9.07.1790.
Od czerwca 1790 fregatą dowodził kmdr Thomas Wells, ale kryzys międzynarodowy zażegnano i w tym samym roku Iris wróciła do rezerwy. Od stycznia 1793 dowodził nią kmdr George Lumsdaine. Zdobyła francuską jednostkę korsarską na Morzu Północnym 6.03.1793. Została skierowana 26.04.1793 na Morze Śródziemne. Stoczyła po drodze 13.05.1793 na wodach Zatoki Biskajskiej (albo około 18 mil morskich od Gibraltaru) ciężką, nierozstrzygniętą walkę z francuską fregatą 32-działową Citoyenne Française - Francuzi odpłynęli prawdopodobnie do Bordeaux, a Anglicy kontynuowali rejs do Gibraltaru. W 1794 kapitanem Iris był kmdr William Hargood. Fregatę zatrudniono w służbie patrolowej. Być może w 1795 działała u wybrzeży Afryki. W lipcu 1796 komendę przejął kmdr Thomas Surridge, wysłany na Morze Północne. W październiku 1796 złożył raport, że belki rufowe jednostki są bardzo poluzowane i silnie pracują na falach. Iris należała w 1797 do floty, która zbuntowała się w Nore, ale 13.06 opuściła szeregi buntowniczych jednostek. Od grudnia 1797 do 1801 fregatą dowodził kmdr George Brisac. Zdobyła 1.06.1798 w pobliżu Skagen mały francuski lugier korsarski. Współdziałała w zdobyciu statku handlowego w kwietniu 1799 i holenderskiego okrętu korsarskiego 15.09.1799 na Morzu Północnym. W 1800 osłaniała konwój bałtycki. Od 20.09 do 7.10.1800 uzupełniała zapasy żywności w Lerwick na Szetlandach. Pobyt tam nie miał wielkiego wpływu na losy fregaty, jednak miał - jak się potem okazało - wielki wpływ na losy jej ówczesnego kapitana. Bowiem w maju 1803 Brisac stanął przed sądem królewskim (King's Bench), oskarżony o to, że podczas owego postoju na Szetlandach razem z płatnikiem Iris, Alexandrem Scottem, sfałszowali dokumenty znacznie zawyżając kwoty, jakie tam jakoby zapłacili, i w ten sposób wyłudzili nadwyżkę od Urzędu Zaopatrzenia; sąd królewski uznał komandora 29.06.1803 winnym, skazał na grzywnę 300 funtów, półtora roku więzienia i jedno wystawienie pod pręgierzem (sic!), a sąd wojenny marynarki wyrzucił go ze służby. Na razie fregata nadal operowała na Morzu Północnym po wyjściu z North Yarmouth 27.03.1801 w składzie eskadry adm. Dicksona, która miała krążyć u wybrzeży Holandii i wróciła do North Yarmouth 2.04.1801. Iris wychodziła stąd w liczne rejsy patrolowe jeszcze w czerwcu 1801. Ratowała ludzi 9.07.1801 z fregaty Ambuscade, gdy ta poszła na dno koło Nore. Została chwilowo wycofana do rezerwy 23.08.1801 w Sheerness. Od września 1801 fregatą Iris dowodził kmdr Philip Wodehouse, a tymczasowo por. Thomas Smith. Wydaje się jednak, że cały czas stała w Sheerness, co najmniej do końca 1801, a najprawdopodobniej do lutego 1802. Opuściła Sheerness 4.02.1802 i rzuciła kotwicę na Spithead 26.02.1802. Krążyła u południowych i południowo-wschodnich wybrzeży Anglii (Nore, Sheerness, Downs, Spithead, Lymington) do czerwca 1802. Około 24.04.1802 Wodehouse przeszedł na inny okręt, a dowództwo Iris objął w maju kmdr David Atkins. Fregata wyszła 17.06.1802 z Sheerness do North Yarmouth, a stamtąd wyprawiono ją 20.06.1802 na kampanię przeciwko szmuglerom. Zawinęła do Sheerness 6.10.1802 (Atkins zdał komendę chyba już w sierpniu 1802). W grudniu 1802 wprowadzono jednostkę na dok w Sheerness. Pod koniec września 1803 postanowiono użyć Iris w charakterze pływającej baterii (pół-hulka) do obrony Tamizy. W październiku 1803 odpowiednio ją wyposażono i wypożyczono organizacji Trinity House, która miała zapewnić załogi do tej służby. Iris stacjonowała w Woolwich od czerwca do września 1804. We wrześniu 1804 została zwrócona przez Trinity House. W stoczni Brenta w Rotherhithe przeszła remont w okresie wrzesień 1804 - luty 1805, a potem uzupełniono jej wyposażenie w Deptford do kwietnia 1805. Od marca do września 1805 dowodził fregatą kmdr Edward Brace, a od września 1805 do maja 1806 jej dowódcą był kmdr Thomas Lavie. Iris operowała w sierpniu 1805 koło przylądka Ortegal. Zdobyła hiszpańską korwetę korsarską 21.10.1805. Wysłano fregatę 25.04.1806 dla rozpoznania eskadry stojącej na redzie wyspy Aix, przez co doszło do krótkiego starcia z 40-działową francuską fregatą Minerve. William James napisał, że kapitanem Iris był wtedy (i nadal w połowie lipca 1806) kmdr George Argles, co powtarza za nim wielu współczesnych autorów (np. Thomas Siebe), ale co wydaje się mało prawdopodobne. Raczej prawdą jest, że od maja 1806 dowódcą Iris był kmdr John Laugharne, a od czerwca lub lipca 1806 (do listopada 1809) - kmdr John Tower. Łodzie fregaty, która należała do eskadry komodora Hooda blokującej Rochefort, współdziałały w porwaniu z kotwicy 18-działowego brygu francuskiej marynarki wojennej César w ujściu Żyrondy (z redy Verdon) 15.07.1806. Iris zdobyła francuski żaglowiec korsarski z Bayonne 18.05.1807 koło przylądka Finisterre. Pochwyciła francuski szkuner korsarski z Saint-Malo 24.01.1808. Przemianowano fregatę 18.11.1809 na Solebay. W 1810 operowała na Morzu Północnym i Bałtyku, dowodził nią kmdr Granville Leveson Proby. Od sierpnia do października 1811 przystosowano jednostkę w Sheerness do pełnienia roli koszar przejściowych w Yarmouth. Od października 1811 dowodził nią jednak kmdr Richard Curry, ponieważ pełniła przy okazji rolę stacjonarnego okrętu flagowego wiceadm. Roberta Murraya. W maju 1814 komendę przejął commander (w tej randze od 26.05.1814) John Gardner M'Bride M'Killop. Od listopada 1814 do marca 1815 jednostkę przystosowywano w Deptford dla Marine Society i w sierpniu 1815 wypożyczono temu towarzystwu. Została rozebrana w Deptford w październiku 1833.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu GREYHOUND (1783).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Greyhound to jedna z piętnastu fregat 32-działowych (dziesiąta tu opisywana) typu Thetis/Amazon należących do „drugiej transzy”. Ogólną charakterystykę typu podałem przy Thetis z 1773.
Greyhound została zamówiona w stoczni Jamesa Betts, w Mistleythorn 22.10.1781. Stępkę położono w styczniu 1782. Wodowanie fregaty miało miejsce 11.12.1783. Ukończono ją do 29.10.1784 w królewskiej stoczni w Chatham, od razu w sposób odpowiedni dla wycofania do rezerwy. Rzeczywiste wymiary to: 126’0” x 35’1,5” x 12’2”, tonaż 682 tony. Była remontowana przez Cleverlyego w Gravesend od czerwca 1793 do marca 1794 i wyposażona ponownie, tym razem w Woolwich, do 24.08.1794.
Od maja 1794 fregatą dowodził kmdr Paget Bayly, skierowany do służby na kanale La Manche. Od 1796 kapitanem był kmdr James Young. Greyhound zdobyła francuski bryg korsarski koło przylądka Barfleur 19.12.1796 oraz współdziałała w zdobyciu kolejnego koło Beachy Head 18.02.1797. Od wiosny 1797 dowodził nią kmdr Israel Pellew, operujący na podejściach do kanału La Manche w składzie eskadry swojego starszego i dużo słynniejszego brata, Edwarda Pellewa. W maju Greyhound musiała zostać odesłana do Plymouth dla uzupełnienia wyposażenia, a tam załoga podniosła bunt i wysadziła dowódcę na ląd, oskarżając go o tyrańskie zachowanie. Admirał portu albo uznał, że marynarze mieli rację, albo po prostu nie chciał zaogniać sytuacji w kryzysowym dla Royal Navy okresie, i skłonił Israela Pellewa do ustąpienia, ku wściekłości Edwarda Pellewa. W 1798 kapitanem fregaty Greyhound był kmdr Richard Lee. Jednostka stacjonowała na placówce irlandzkiej. Została skierowana w lutym 1798 na Jamajkę. Od początku 1799 dowódcą Greyhound był kmdr Temple Hardy, a w 1800 - kmdr John Crawley. Przebywała na placówce jamajskiej jeszcze na początku 1800, współdziałając w chwytaniu statków handlowych i żaglowców korsarskich. W lipcu 1800 fregata znajdowała się w Sheerness. Wyszła 5.09.1800 ze Spithead z konwojem skierowanym na Morze Śródziemne. Dowodził nią wtedy kmdr Charles Ogle. Zdobyła wiele różnych małych jednostek, w tym żaglowiec korsarski z Genui i hiszpańską uzbrojoną polakrę. Uczestniczyła w kampanii egipskiej 8.03 - 2.09.1801. Łodzie fregaty zdobyły i zatopiły 6.03.1801 grecki statek zmierzający do Aleksandrii. Zdobyła 12.03.1801 francuskie awizo próbujące się dostać z Ankony do Aleksandrii, a 2.05.1801 hiszpański bryg zmierzający do tego samego portu z Barcelony. Na początku 1802 dowództwo Greyhound przejął kmdr (oficjalnie awansował na ten stopień 29.04.1802, ale zdaniem niektórych już pod koniec stycznia zajął stanowisko na Greyhound) Alexander Campbell. Fregata przeszła we wrześniu 1802 z Malty do zatoki Oristano na Sardynii, gdzie stacjonowała jeszcze pod koniec października, wchodząc w skład eskadry kadm. Bickertona. Patrolowała potem różne porty we Włoszech i Francji, była pod Cagliari, Tulonem, Genuą, a 1.12.1802 wyszła z Livorno i dotarła do Gibraltaru 14.12. Znajdowała się tej bazie nadal na początku lutego 1803, zaś 2.04.1803 zawinęła do Sheerness idąc z Gibraltaru. Wycofano ją do rezerwy w Chatham 10.05.1803. Weszła tam na dok 6.04.1804 w celu ponownego wyposażenia do aktywnej służby krążowniczej. Prace te potrwały do września 1804. Od lipca 1804 do 1807 dowodził Greyhound kmdr Charles Elphinstone. Fregata operowała u francuskich wybrzeży nad kanałem La Manche (m.in. pod Hawrem) od września 1804. Zdobyła 18.01.1805 na wodach kanału La Manche francuski lugier korsarski z Dieppe. Wysłano ją 25.04.1805 do Indii Wschodnich w składzie eskorty konwoju 18 żaglowców wschodnioindyjskich, którego główną jednostką osłaniającą był 74-działowiec Blenheim z kadm. Troubridge na pokładzie. Po dotarciu w lipcu do południowego wejścia do Kanału Mozambickiego kadm. Troubridge odesłał fregatę razem z czterema statkami zmierzającymi do Bombaju, a sam z resztą kontynuował rejs do Madrasu. W Indiach Greyhound przeszła pod komendę kadm. Edwarda Pellewa i na początku września 1805 uczestniczyła w eskortowaniu do Penang konwoju eastindiamanów kierujących się do Chin. W grudniu 1805 zdobyła duży statek i odesłała go do Kalkuty. Na wiosnę 1806 Pellew wysłał na Morze Jawajskie i dalej szereg mniejszych okrętów z zadaniem rozpoznania siły holenderskich eskadr w Indonezji oraz głównej ich bazy w Batawii. Greyhound dotarła tam w lipcu razem z 18-działowym slupem Harrier. Jednostki te zniszczyły uzbrojony bryg holenderski Christian Elizabeth w Manado 4.07 (na północnym Celebesie), a 6.07.1806 pochwyciły mały 6- lub 12-działowy okręt Belgica koło wyspy Tidore. Następnie zdobyły 26.07.1806 na południe od Celebesu holenderską fregatę 36-działową Pallas i dwa holenderskie statki wschodnioindyjskie. Wróciły do Georgetown (na Penang) 19.08.1806. W 1807 komendę nad Greyhound przejął dotychczasowy kapitan slupa Harrier, czyli commander Edward Thomas Troubridge (otrzymał rangę captain 28.11.1807), wysłany w kwietniu 1807 ku przylądkowi Dobrej Nadziei w poszukiwaniu liniowca Blenheim, na którym zaginął (i zginął) jego ojciec, kadm. Thomas Troubridge. Po daremnych poszukiwaniach, Greyhound ponownie przystosowano w Kolonii Przylądkowej (we wrześniu 1807) do działań na Oceanie Indyjskim. Tymczasowo niezdolny do służby Edward Thomas Troubridge popłynął w styczniu 1808 do Anglii jako pasażer. W 1808 dowódcą Greyhound był kmdr William Pakenham. Jednostka niosła wówczas na pokładzie rufowym tylko 4 działa 6-funtowe i żadnych karonad, a na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe i 2 karonady 18-funtowe. W czerwcu 1808 fregata została wyznaczona do uczestnictwa w ekspedycji wysłanej z wojskiem Kompanii Wschodnioindyjskiej z Madrasu i z eskadrą Royal Navy pod kadm. Drury w celu zajęcia Makau. Do tego udziału jednak nie doszło, bowiem podczas patrolowania wód koło wyspy Luzon na Filipinach, żaglowiec wszedł 11.10.1808 na rafę, mimo sondowania; odniósł przy tym takie uszkodzenia, że nie dało się go uratować; poza jednym człowiekiem, który utonął, cała załoga przeszła bezpiecznie na ląd, ale tam wzięto ich do niewoli i przekazano do Manili.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MELEAGER (1785).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Meleager to jedna z piętnastu fregat 32-działowych (jedenasta tu opisywana) typu Thetis/Amazon należących do „drugiej transzy”. Ogólną charakterystykę typu podałem przy Thetis z 1773.
Meleager została zamówiona w stoczni Edwarda Greavesa we Frindsbury 11.01.1782. Stępkę położono w grudniu 1782. Wodowanie fregaty miało miejsce 28.02.1785. Ukończono ją do 25.04.1785 w królewskiej stoczni w Chatham, od razu w sposób odpowiedni dla wycofania do rezerwy. Rzeczywiste wymiary to: 126’0” x 35’1,5” x 12’2,5”, tonaż 682 lub 683 tony. Wyposażono fregatę do aktywnej służby, ponownie w Chatham, w okresie sierpień 1790 - kwiecień 1793.
Od lutego 1793 fregatą dowodził kmdr Charles Tyler, skierowany 11.05.1793 na Morze Śródziemne, gdzie został przydzielony do floty wiceadm. Hooda. Od czerwca do lipca 1793 jednostka współdziałała w zdobyciu trzech żaglowców francuskich. Od początku 1794 (Winfield całkowicie błędnie podaje wrzesień 1793!) do 1796 kapitanem fregaty był kmdr (najpierw tymczasowo, zatwierdzony w tej randze 20.02.1794) George Cockburn. Fregata zatrudniona była w bliskiej blokadzie Tulonu, konwojowała statki brytyjskie, kontrolowała żeglugę neutralną, wspierała operacje wojsk brytyjskich na Korsyce, woziła wino dla floty. Ponieważ jej grotmaszt pękł 22.09.1794, musiała udać się do Livorno na wymianę tego drzewca. Ponownie patrolowała w zimie 1794/1795 wody między Tulonem, Genuą, Livorno a Korsyką. Wiceadm. Hotham nakazał Cockburnowi 4.11.1794 krążenie w pobliżu wysepki Capraia, dla ochrony żeglugi między Livorno a Korsyką. W styczniu 1795 fregata przechwyciła francuski statek kabotażowy. Uczestniczyła w bitwie pod Genuą (koło przylądka Noli) 13.03.1795 (była okrętem powtarzającym sygnały i holowała pozbawiony masztów brytyjski liniowiec Illustrious, który mimo tej pomocy rozbił się 18.03 blisko Avenza), eskortowała od 29.03 konwój z Livorno z żywnością dla floty stacjonującej w zatoce Saint Florent. Od kwietnia 1795 znów patrolowała, eskortowała statki i spełniała inne zadania dla floty. Weszła w skład eskadry, którą wiceadm. Hotham wysłał 4.07.1795 z Saint Florent pod komandorem Nelsonem w celu współpracy z armią austriacką w rejonie Genui i leżącego od niej na zachód wybrzeża Francji. Eskadra napotkała całą francuską flotę tulońską i musiała uciec do brytyjskich sił głównych. Doszło do bitwy pod Hyères (koło Fréjus) 13.07.1795, w której uczestniczyła też fregata Meleager. Natychmiast po tym starciu eskadra Nelsona (w nowym składzie, jednak razem z Meleager) znów została odesłana pod Genuę, gdzie dotarła 17.07.1795. Współpraca z Austriakami polegała głównie na przechwytywaniu dostaw dla wojsk francuskich, przede wszystkim zboża. Rozkazy nakazywały kategorycznie zatrzymywać i przeszukiwać wszystkie żaglowce, a równocześnie w żaden sposób nie dawać powodu do skarg państwom neutralnym (jak Genua), co RAZEM było kompletnie niemożliwe i narażały Cockburna oraz Nelsona na zażalenia, oskarżenia i pretensje ze wszystkich stron. Nelson rozproszył swoje okręty, fregata Meleager operowała w rejonie zatoki Vado. Eskadra Nelsona działała w tym rejonie do września 1795. Znaczniejszą akcją było zdobycie 26.08.1795 w Alassio 11 jednostek. Pod koniec września 1795 stan poszycia fregaty Meleager był już bardzo zły, jednostka wymagała pilnie uszczelnienia. Musiała udać się do Livorno, gdzie remontowano ją przez dwa miesiące. Dołączyła do eskadry Nelsona pod Vado 30.11.1795. Zimą 1795/1796 prawie wszystkie jednostki tego zespołu schroniły się w Livorno, a pod Vado pozostała tylko Meleager. Potem operowała z całą brytyjską Flotą Śródziemnomorską, dowództwo nad którą przejął adm. Jervis. On również wysłał 23.04.1796 pod Genuę eskadrę komodora Nelsona i ponownie w jej składzie znalazła się fregata Meleager. Brała udział w zdobyciu 4 transportowców koło Loano 25.04.1796 oraz w zniszczeniu nieprzyjacielskiego konwoju pod miejscowością Oneglia 31.05.1796. W sierpniu 1796 okręty Nelsona zabrały z Barcelony zapasy świeżych owoców dla floty Jervisa. Od 19.08.1796 kmdr George Cockburn był już kapitanem innego okrętu. Od sierpnia 1796 (czy 1797?) do 1799 fregatą Meleager dowodził kmdr Charles Ogle. Od 10.03.1798 jednostka brała udział w eskortowaniu wielkiego konwoju z Porto do portów południowo-wschodniej Anglii. Przeszła drobny remont w Chatham od czerwca do września 1798. Wyszła z Portsmouth 20.11.1798 w eskorcie konwoju zmierzającego ku Wyspom Podwietrznym i Jamajce. Pod koniec maja 1799 znajdowała się w Portsmouth. Wróciła na placówkę jamajską, gdzie w okresie 22.07-27.10.1799 pochwyciła statek handlowy i współdziałała w zdobyciu 2 francuskich żaglowców korsarskich oraz 6 innych statków. Przebywała nadal na tamtych wodach w 1800, gdy komendę nad nią przejął najpierw kmdr John Crawley, a 19 lipca nowym dowódcą został kmdr Thomas Bladen Capel. Krążąc po Bahia de Campeche (południowej części Zatoki Meksykańskiej) Meleager wpakowała się krótko przed północą 8.06.1801 na podwodne skały, zwane przez Anglików Triangles Shoal albo Triangle Rocks (nie jestem pewny czy to współczesne Triangulos, ale zapewne tak) i mimo prób ściągnięcia za pomocą kotwicy zawoźnej oraz innych tradycyjnych środków ratunkowych, zatonęła 9.06.1801. Łodzie z załogą podążyły do Veracruz, skąd ludzi zabrała na Jamajkę inna brytyjska fregata w połowie lipca 1801. Na rozprawie sądowej uznano, że bezpośrednią przyczyną katastrofy był gruby błąd na ówczesnych mapach.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach