www.timberships.fora.pl

kgerlach

Nereus była fregatą 32-działową typu Amphion projektu Williama Rule z 1796, więc wszystkie uwagi natury ogólnej, jak przy tamtej jednostce. Budowę żaglowca Nereus zamówiono 4.10.1805 w prywatnej stoczni Simona Temple w South Shields. Stępkę położono w listopadzie 1806. Zwodowano jednostkę 4.03.1809 i ukończono w królewskiej stoczni w Chatham 17.07.1809. Rzeczywiste dane to: długość 144’1”, szerokość 37’8”, głębokość 12’5,5”, tonaż 918 ton. W jej budowie użyto płaskownikowych węzłówek żelaznych Thomasa Robertsa. Uzbrojenie: jak poprzednio opisywana Proserpine. Od września 1809 do 1813 dowódcą fregaty Nereus był kmdr Peter Heywood (uznany swego czasu za winnego udziału w buncie załogi na Bounty i skazany na śmierć 18.09.1792). Jednostka operowała w rejonie kanału La Manche, a potem na Morzu Śródziemnym. W kwietniu 1810 przywiozła do Anglii zwłoki wiceadm. Collingwooda (zniesiono je na ląd w Greenwich 26.04). Wysyłano ją na wody Ameryki Południowej 30.08.1810 i 15.06.1812. Od 29.07.1813 kapitanem fregaty Nereus był kmdr Manley Hall Dixon. Jednostka służyła wówczas na placówce południowoamerykańskiej jako flagowiec jego ojca, kontradm. Manleya Dixona. Odprowadziła do równika idący do Anglii konwój, następnie do sierpnia 1814 przewodziła małym jednostkom brytyjskim zgrupowanym na Rio de La Plata. Wróciła do Anglii, docierając do Plymouth 14.11.1814. Wycofano fregatę 11.01.1815 do rezerwy w Woolwich. Urząd Transportu oceniał, że warto ją zachować w charakterze transportowca wojsk. Po przystosowaniu za około 6000 funtów mogłaby przewozić 325 żołnierzy. Rif Winfield twierdzi, że Nereus faktycznie pełniła potem rolę transportowca wojska, aczkolwiek ja nie znalazłem konkretnego przykładu. Została rozebrana w Deptford w lutym 1817.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CAROLINE (1795).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

W 1795 Royal Navy pozyskała dwie jednostki o nazwie Caroline. Kanonierkę zrobioną z barki, o której zresztą bardzo niewiele wiadomo, i fregatę typu Phoebe. Ta ostatnia miała losy upstrzone w wydarzenia, więc przed wdaniem się w opisy, muszę wiedzieć, o który z tych żaglowców Panu chodzi.
Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, przepraszam, chodziło mi o fregatę z 1795, niemniej jednak jakiekolwiek wiadomości o barce byłyby także bardzo mile widziane, bo nie mam o niej nic. Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Zatem najpierw ta większa Caroline. 36-działowe fregaty typu Phoebe (z 18-funtówkami w baterii głównej) zaprojektował w 1794 John Henslow. Stanowiły one wydłużony wariant wcześniejszych (z 1780) fregat typu Perseverance Edwarda Hunta. Z uwagi na wybór do przeróbki planu konkretnej jednostki, zwano je "wydłużonym typem Inconstant". Dane projektowe: długość 142'6", szerokość 38'0", głębokość 13'5", tonaż 913 ton; załoga: 264 ludzi; uzbrojenie: na pokładzie głównym 26 dział 18-funtowych (o długości 8 stóp), na pokładzie rufowym 8 dział 9-funtowych i 6 karonad 32-funtowych, na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe i 4 karonady 32-funtowe. Wydłużenie w stosunku do wzorcowej fregaty Inconstant dało fregatom typu Phoebe wzrost prędkości do znaczących wartości (10 węzłów bejdewindem, 12-13 węzłów fordewindem); zachowały dobre trzymanie się wiatru i zwrotność, ale pogorszeniu uległy inne cechy składające się na dzielność morską. Jednostki stały się nieco za miękkie, silnie kołysały się wzdłużnie i nie można było na nich forsować żagli, szczególnie przy gorszej pogodzie.
Fregatę Caroline zamówiono 24.05.1794 w prywatnej stoczni firmy John Randall & Co., w Rotherhithe. Stępkę położono w czerwcu 1794, zwodowano jednostkę 17.06.1795 (dno obito miedzią w okresie 18.06-17.07.1795) i ukończono w królewskiej stoczni w Deptford do 25.09.1795. Jej rzeczywiste wymiary to 142'6" x 38'3" x 13'5,5", tonaż 924 tony.
Od lipca 1795 fregatą dowodził kmdr William Luke. Caroline w sierpniu (wg Francuzów) lub w grudniu (wg Anglików) 1795 pochwyciła koło Dunkierki 14-działowy bryg marynarki francuskiej Pandour. Zdobyła okręty korsarskie koło Lizbony (w kwietniu 1796) i koło przylądka Palos (23.05.1796). W lipcu 1796 eskortowała konwój zachodnioindyjski, po czym powróciła na wody koło Lizbony. Przydzielono ją 11.08.1796 do floty śródziemnomorskiej, która jednak na początku grudnia 1796 opuściła Morze Śródziemne i przebazowała się do Portugalii. W 1798 komendę nad fregatą przejął kmdr lord Henry Paulet. Między lipcem a listopadem 1798 krążyła (wraz z fregatą Flora) w okolicach Azorów; w tym czasie zdobyła francuski okręt korsarski 4.10.1798, zniszczyła inny na Teneryfie 16.10.1796, pochwyciła tam kolejny 20.10.1798. Od grudnia 1798 jej dowódcą był kmdr William Bowen. Caroline nadal zdobywała francuskie okręty korsarskie - 4.12.1798, 15.01.1800 (oba w pobliżu Lizbony), współdziałała w pochwyceniu szebeki 21.01.1801. W lipcu 1799 patrolowała pod Kadyksem i o mały włos uniknęła przechwycenia przez wychodzącą flotę hiszpańsko-francuską, ścigana przez 74-działowiec i dwie fregaty. We wrześniu 1801 uczestniczyła w blokadzie Kadyksu. Zawinęła na Spithead 1.12.1801. W lutym 1802 operowała w rejonie Downs i Sheerness. Ponownie wyposażona w Woolwich w okresie marzec 1802 - luty 1803, oddana 9.11.1802 pod dowództwo komandora Benjamina Williama Page. W maju 1803 skierowano ją do Indii Wschodnich. Zdobywała holenderskie i francuskie okręty 2.08.1803 (koło Przylądka Dobrej Nadziei), 5.01.1804 (z grubsza 60 mil na południowy zachód od wyspy Little Andaman), 4.02.1804 (w Cieśninie Południowej Preparis, na północ od Andamanów). Od 13.08.1804 eskortowała z Madrasu idące do Chin żaglowce Kompanii Wschodnioindyjskiej, znajdowała się nadal w składzie ich eskorty, gdy wracały w styczniu 1805. Od 26.02.1805 jej kapitanem był commander (kmdr od 17.01.1806) Peter Rainier. W marcu 1805 zainstalowano na niej dodatkowo dwa działa 6-funtowe. Została potem wysłana z Madrasu do Colombo. Zdobyła 18.10.1806 w pobliżu Batawii 14-działowy bryg holenderski Zeerob czy Zeerop, później tego samego dnia zmusiła do opuszczenia bandery, po półgodzinnej walce, holenderską fregatę 36-działową Maria Reigersbergen. W cieśninie San Bernardino zdobyła w styczniu 1807 hiszpański okręt skarbowy San Rafael zdążający z Limy do Manili z 500 tysiącami dolarów w srebrnych monetach i wartościowym ładunkiem, składającym się głównie z 1700 kwintali miedzi. W czerwcu 1807 Caroline znajdowała się w Madrasie w składzie floty kontradm. Edwarda Pellewa. Potem w 1807 komendę nad nią przejął ulubieniec Pellewa, commander (kmdr od 1.08.1811) Henry Hart. W grudniu 1807 fregata operowała w składzie sił Pellewa pod Griessee czy Gressie (ufortyfikowana reda niedaleko ujścia rzeki Surabaja na wschodnim krańcu Jawy, dziś Gresik), wysłana tu wcześniej (w czerwcu) z Madrasu na rekonesans (jeszcze pod Rainierem). Po akcji pod Griessee (gdzie przyczyniła się do zniszczenia stoczni, zapasów i wszystkich znajdujących się tam żaglowców holenderskich) Caroline starła się z bateriami i kanonierkami u wejścia do Zatoki Manilskiej [a przynajmniej tak utrzymywał O'Byrne; nie znalazłem potwierdzenia tej ostatniej akcji w innych pracach]. W 1809 jej kapitanem był kmdr Charles Gordon. W listopadzie 1809 operowała u wejścia do Zatoki Perskiej - ona oraz 36-działowa fregata Chiffonne we współdziałaniu z małymi jednostkami Kompanii Wschodnioindyjskiej zniszczyły tu porty (z punktu widzenia Brytyjczyków - pirackie) Ras-el-Khyma (Ras al-Khayma, Rusal-Kyma, Rus ul Khyma, Ras-el-Kaima 13.11), Lingeh (Linga 17.11) i Laft (Luft 27.11) na wyspie Qeshm oraz ponad 80 jednostek pirackich. Od kwietnia 1810 dowodził fregatą kmdr Christopher Cole. Postanowiwszy zaatakować holenderską wyspę Banda Neira poprowadził z Penang Caroline i inne jednostki eskadry bardzo okrężną trasą na północ wokół Borneo, cieśninę Balabac, Morze Sulu, Morze Celebes i Cieśninę Pitta (dziś Selat Sagewin). Ostatecznie fregata wzięła decydujący udział w zdobyciu wysp Banda w Indonezji 8/9.08.1810. Uczestniczyła w podbiciu Jawy od maja do sierpnia 1811 (wyszła w tym celu z Madrasu z pierwszą eskadrą 18.4 i dotarła do Penang 18.05). Została odesłana do Anglii 29.08.1811 z depeszami kontradm. Stopforda. W styczniu 1812 wycofano ją do rezerwy w Portsmouth, chociaż są też niejasne informacje o kursowaniu fregaty jeszcze pod koniec października 1812 do okolic Cherbourga. W listopadzie 1813 Caroline przekształcono w Portsmouth w jednostkę do penetracji wraków. Została rozebrana w Deptford we wrześniu 1815.

Natomiast o kanonierce Caroline z 1795 wiemy, jak napisałem, bardzo niewiele. W 1794 Brytyjczycy kupili dużą liczbę żaglowych barek z Tamizy, następnie w królewskich stoczniach w Woolwich oraz Deptford przekształcili je w kanonierki o nielicznym, choć dość ciężkim uzbrojeniu, małej załodze i dowództwu powierzonemu szyprom rekrutowanym przez Urząd Marynarki, a nie przez admiralicję. Zasadą było niezmienianie nazw cywilnych tych jednostek, więc chociaż w drugiej partii znajdowała się barka/kanonierka Caroline wyposażona w Deptford do 13.05.1794, nie przeszkodziło to pojawieniu się w trzeciej partii kolejnej kanonierki (ex-barki) Caroline, wyposażonej daleko na zachód, bo w Plymouth, w okresie od 14.08 do 25.08.1795. Nie ma śladu w dokumentach, by kiedykolwiek wcielono ją do aktywnej służby; została sprzedana w Plymouth w marcu 1802 (w związku z pokojem zawartym w Amiens).
Ponieważ jednak ta 3-działowa kanonierka Caroline z 1794 (o niej już coś wiemy, miała wymiary 64'0" x 19'4" x 5'9", tonaż 101 ton, załogę z 25 osób) służyła ostatecznie aktywnie w Plymouth od sierpnia 1795 i również została tam sprzedana w marcu 1802, łatwo zgadnąć, czemu niektórzy autorzy (np. Colledge) po prostu je utożsamiają. Lecz np. Lyon i Winfield wyraźnie podkreślają, że istniały obie, niezależnie od siebie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DRYAD (1795).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

36-działowa fregata Dryad na leżała do typu Phoebe scharakteryzowanego przeze mnie ogólnie przy opisywaniu Caroline z 1795. Fregatę Dryad zamówiono 24.05.1794 w prywatnej stoczni Williama Barnarda w Deptford. Stępkę położono w czerwcu 1794, zwodowano jednostkę 4.06.1795 (dno obito miedzią w okresie 5-16.06.1795) i ukończono w królewskiej stoczni w Deptford do 15.08.1795. Jej rzeczywiste wymiary to 142'8" x 38'2,5" x 13'5", tonaż 924 tony.
Od czerwca 1795 do 7.12.1795 (kiedy zmarł na morzu) fregatą dowodził na wodach irlandzkich kmdr Robert Allaster Cam Forbes. Od grudnia 1795 do 1798 jej kapitanem był kmdr lord Amelius Beauclerk. Dryad zdobyła 2.05.1796 francuski kuter 10-działowy Abeille koło przylądka Lizard (ale wtedy dowodził nią tymczasowo commander John King Pulling). Pochwyciła i zmusiła 13.06.1795 do poddania się francuską fregatę 40-działową Proserpine koło przylądka Clear. W lipcu 1796 odprowadzała na początku trasy konwój idący do Indii Zachodnich. Eskortowała też statek z miedzią stoczniową z Milford na Spithead. Na wodach w pobliżu Irlandii zdobyła sama albo we współpracy z innymi jednostkami francuskie żaglowce korsarskie 16.10.1796, 19.08.1797, 10.10.1797, 4.02.1798. Zatopiła duży francuski okręt korsarski 9.09.1797. Na początku marca 1798 nakazano cztery z jej dział 9-funtowych (na odkrytych pokładach) zastąpić czterema dodatkowymi karonadami 32-funtowymi. Od grudnia 1798 do 1801 znajdowała się pod komendą komandora Charlesa Johna Moore Mansfielda. Wyszła 24.04.1799 z Portsmouth w osłonie konwoju zmierzającego do Indii Zachodnich. Opuściła 2.04.1800 Cork dla podjęcia patrolowania w wyznaczonym sobie regionie i została uderzona przez serię huraganów, tracąc fokreję i doznając wielu innych szkód w takielunku; zamierzała wrócić, gdy spotkała fregatę Revolutionaire znajdującą się w dużo gorszym stanie i pomogła jej dojść 13.04 w pobliże Cork; jednak silny wiatr od lądu zmusił obie jednostki do wyjścia na pełne morze i szukania schronienia w Plymouth. Lecz następnego dnia wiatr zmienił kierunek uniemożliwając żaglowcom zarówno minięcie po nawietrznej Wysp Scilly, jak dotarcie do Cork; sztormowały przez kilka dni, docierając 16.04 w pobliże skał przy Waterford, gdzie doszło do nieudanej próby podania holu na Revolutionaire i zmiany wiatru. Obie fregaty dotarły 19.04 bezpiecznie do Milford Haven. Lecz Dryad musiała w połowie maja 1800 przejść z Milford Haven do Plymouth na remont. Wyszła 28.06.1800. Potem znów stacjonowała w Cork, uczestnicząc np. 23.01.1801 w odprowadzaniu (na pewną odległość) wielkiego konwoju (150 żaglowców) kierującego się do Indii Zachodnich. Zdobyła francuski żaglowiec korsarski 5.03.1801 (nieco na południowy-zachód od południa Irlandii). Mniej więcej w tym samym czasie natknęła się na szwedzką fregatę 18-działową Ulla Fersen zmierzającą do Saint Barthelemy, kolonii Szwedów w Indiach Zachodnich. Zapewne spotkawszy się z odmową poddania się kontroli Dryad zaatakowała neutralną jednostkę i zdobyła ją po 10-minutowej walce, w której podobno zginęło 7 obrońców, a 14 zostało rannych. Fregata brytyjska doprowadziła oba pryzy 18.03.1801 do Portsmouth. Ostatecznie, po negocjacjach, Anglicy oddali 30.03.1801 szwedzką fregatę jej załodze. W marcu 1802 Dryad przebywała w Indiach Zachodnich. Weszła na Spithead 9.06.1802, nadal pod komandorem Mansfieldem, przywożąc z Cork admirała Gardnera. Wkrótce dowódcą Dryad został kmdr Robert Williams. Fregata znajdowała się 11.09.1802 na Spithead. Wyszła stąd 4.12.1802 w rejs patrolowy ku Portland Harbour, gdzie zajmowała się zwalczaniem przemytników (okres pokoju). Wróciła stamtąd na Spithead 31.01.1803. Pod koniec lutego 1803 komendę nad nią przejął z rąk Williamsa kmdr William Domett. Dryad wyszła 14.03.1803 ze Spithead do Cork z zadaniem wyłapywania marynarzy do przymusowej służby podczas rozpoczynającej się nowej fazy wojny z Napoleonem. Od 7.06.1803 do grudnia 1804 kapitanem fregaty był kmdr John Giffard. Około 11.06.1803 jednostkę wyznaczono do przewiezienia (w najbliższej przyszłości) do Cork nowego tamtejszego głównodowodzącego, lorda Gardnera. Odłączyła się 16.06.1803 od Floty Kanału przebywającej wtedy na zachód od Ouessant. Dwa dni później zawinęła na Spithead, skąd skierowała się z adm. Gardnerem do Cork 27.06.1803. Bazując tam, pełniła w 1803 na wodach irlandzkich rolę jednostki flagowej adm. Gardnera. W sierpniu 1803 odbiła z rąk korsarzy francuskich dwa brytyjskie statki handlowe idące z Indii Zachodnich do Londynu, i przyprowadziła je do Cork. Kontynuowała potem patrolowanie na południe od Irlandii i chroniła żeglugę. Od 24.09.1803 osłaniała konwój eastindiamenów na trasie Spithead - Downs, wróciła na Spithead na początku października 1803 i zaraz przeszła znów do Cork. Od stycznia 1805 do 1807 dowodził fregatą kmdr Adam Drummond. Opuścił Cork 27.01.1805 kierując się na Maderę. Natknął się 2.11.1805 na uciekające spod Traflagaru niedobitki floty francuskiej i miał szansę uczestniczyć w ich rozgromieniu przez zespół komodora Strachana, ale stracił Francuzów z oczu. Płynąc z Cork Dryad przybyła do Plymouth 30.12.1806. W 1807 komendę nad fregatą przejął (w pierwszej fazie tymczasowo) kmdr William Pryce Cumby. Dryad zdobyła na wodach Zatoki Biskajskiej francuski żaglowiec korsarski 22.03.1808. W latach 1809-1813 jej kapitanem był kmdr Edward Galwey. Fregata uczestniczyła w operacjach na Skaldzie w lecie 1809, potem działała u północnych wybrzeży Hiszpanii. W styczniu 1811 zajęła amerykański statek handlowy. Uczestniczyła w zdobyciu 17.03.1811 na Atlantyku francuskiego szkunera Balaou N°1. Przybyła 20.04.1811 do Plymouth z Redy Baskijskiej. Jako jedna z pierwszych jednostek w Royal Navy testowała użyteczność bocznych żurawików łodziowych. U wybrzeży Francji zdobyła w lipcu 1811 szereg francuskich małych żaglowców, zawinęła do Plymouth 1.10.1811. W styczniu 1812 zdobyła amerykański statek. Opuściła Plymouth 1.04.1812 ,wysłana w rejs patrolowy u francuskich wybrzeży. Zawinęła 23.07.1812 do Portsmouth, podążając od wybrzeży Hiszpanii. Pod koniec sierpnia 1812 woziła z Plymouth żywność dla Floty Kanału. W listopadzie/grudniu 1812 przebywała pod Bordeaux. Zniszczyła francuski bryg koło wyspy Yue 23.12.1812. W styczniu 1813 zajęła amerykański szkuner kierujący się z Baltimore do Francji. W 1813 wysłano ją na wody Ameryki Północnej. Zawinęła 25.09.1813 do Halifaxu. Opuściła ten port 1.10.1813, kierując się ku Nowej Fundlanii. Po powrocie do Anglii (w marcu/kwietniu 1814) Dryad została wycofana do rezerwy. Przeszła rozległy remont w Sheerness w okresie lipiec 1813 - wrzesień 1815. Nadal jednak stała w rezerwie i w czerwcu 1819 wybudowano dach nad jej śródokręciem dla ochrony przed niszczeniem. Od 1817 była formalnie klasyfikowana jako fregata 42-działowa. We wrześniu 1825 rozpoczęto w Sheerness jej wyposażanie do ponownej aktywnej służby, dokończono w Chatham w kwietniu 1826. Już od sierpnia 1825 kapitanem fregaty był kmdr Robert Rodney. Dryad została wysłana na Morze Śródziemne, gdzie Rodney nieoczekiwanie zmarł 26.07.1826. Dowództwo przejął na miejscu (24.07.1826) kmdr George Alfred Crofton. W połowie września 1827 fregata znajdowała się 30 mil na północny zachód od Navarino. W czerwcu 1828 przebywała na Morzu Egejskim. Wróciła do Anglii z Morza Śródziemnego w 1829. Nieznaczne naprawy przeprowadzono na Dryad w Plymouth od sierpnia 1829 do sierpnia 1830. Dzięki żelaznym zbiornikom na wodę zamiast tradycyjnego balastu, jednostka lepiej teraz żeglowała niż w dniach swej młodości i wyżej nosiła furty działowe. Artyleria jej pokładu rufowego składała się od czerwca 1829 wyłącznie z karonad 32-funtowych (w liczbie 12 sztuk). Dowództwo fregaty objął 24.05.1830 w Plymouth kmdr John Hayes, wysłany 29.09.1830 ku wybrzeżom Afryki zachodniej, gdzie do wiosny 1832 działał jako komodor sił zwalczających statki handlarzy niewolników. Zdobycze były dziełem tendrów fregaty, nieformalnych, szybkich i małych żaglowców obsadzanych przez delegowanych z Dryad członków jej załogi. Opuściła Gambię 31.05.1832 kierując się do Anglii przez Azory (pobyt tutaj od 4 do 6.07). Zawinęła na Spithead 25.07.1832. Wyszła stąd 12.08.1832 skierowana do Cork. Pod koniec sierpnia 1832 wchodziła w skład Eskadry Eksperymentalnej wiceadm. Malcolma, zgromadzonej w Torbay. Dotarła z Torbay na Spithead 30.08.1832. Wycofano ją w Portsmouth do rezerwy 13.09.1832. Fregatę zmieniono tam od sierpnia 1837 do marca 1838 w koszary przejściowe. Została rozebrana na miejscu do 9.02.1860.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DORIS (1795).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

36-działowa fregata Doris należała do typu Phoebe scharakteryzowanego przeze mnie ogólnie przy opisywaniu Caroline z 1795. Fregatę Doris zamówiono 24.05.1794 w prywatnej stoczni Williama Cleveley w Gravesend. Stępkę położono w czerwcu 1794, zwodowano jednostkę 31.08.1795 (dno obito miedzią w okresie 1-17.09.1795) i ukończono w królewskiej stoczni w Woolwich do 26.11.1795. Jej rzeczywiste wymiary to 142'6" x 38'1" x 13'5", tonaż 915 ton.
Od września 1795 do 24.12.1800 (kiedy zmarł w stoczni w Plymouth) fregatą dowodził na wodach irlandzkich (w składzie eskadry wiceadm. Kingsmilla) kmdr Charles Jones (od 1797 noszący tytuł wicehr. Ranelagh). Doris zdobyła 7.05.1796 francuski kuter 14-działowy Cygne koło wysp Scilly; współdziałała w zdobyciu na południowy zachód od Wysp Scilly 22.06.1796 francuskiej korwety 18-działowej Légere; współuczestniczyła w zdobyciu 7.01.1797 u irlandzkich wybrzeży francuskiej fluity 28-działowej Ville de Lorient; odbiła dwa wartościowe statki portugalskie zajęte wcześniej przez francuskich korsarzy podczas przejścia z Brazylii; odegrała główną rolę w zdobyciu francuskiego 22-działowgo brygu korsarskiego Duguay-Trouin 15.07.1797 lub 26.07.1797 na Atlantyku; zdobyła 8.09.1797 u wejścia na kanał La Manche 22-działową francuską korwetę korsarską Fabius; współdziałała w zdobyciu 10.10.1797 francuskiego 16-działowego żaglowca Brune; pomagała w holowaniu do Lough Swilly zdobytego 12.10.1798 francuskiego 74-działowca Hoche; zdobyła hiszpański 4-działowy lugier korsarski El Derrepente 26.08.1798; pochwyciła francuskie statki handlowe 20.01 i 23.01.1800; uczestniczyła w odbiciu brytyjskiego statku z cennym ładunkiem (m.in. jedwabiu) 20.02.1800. W czerwcu 1800 Doris uczestniczyła w operacjach koło Quiberon floty adm. Bridporta; odbiła brytyjski bryg handlowy w lipcu 1800; uczestniczyła w zdobyciu 16.09.1800 hiszpańskiego statku handlowego;
odbiła brytyjski statek 26.11.1800. Od grudnia 1800 dowodził nią kmdr John Richard Delap Halliday, a od maja 1801 - kmdr Charles Brisbane. Fregata należała teraz do Floty Kanału. Zdobyła 23.01.1801 francuski bryg handlowy; brała udział w zdobyciu pod koniec stycznia 1801 w pobliżu Bordeaux dwóch francuskich statków wschodnioindyjskich i trzech brygów; w lutym 1801 zdobyła francuski bryg handlowy; odbiła 27.02.1801 brytyjski statek; w marcu 1801 pochwyciła duńską fregatę handlową i duński galiot handlujące z Francuzami i szmuglujące ich towary m.in. do Irlandii; na przełomie marca i kwietnia 1801 odbiła brytyjski szkuner handlowy; od początku maja do lipca 1801 śledziła przygotowania francuskiej floty w Breście. Brała udział w odcięciu z kotwicy w zatoce Camaret francuskiej 24-działowej korwety Chevrette przez łodzie eskadry 21/22.07.1801. Doris pochwyciła 9.10.1801 amerykański statek na zachód od przylądka Finisterre. W 1802 fregatą Doris operującą w składzie Floty Kanału dowodził kmdr William Cumberland. Po zawarciu pokoju zajmowała się zwalczaniem szmuglerów, m.in. koło Wysp Scilly. Wycofana do rezerwy w czerwcu lub lipcu 1802, ponownie wprowadzona do aktywnej służby pod koniec sierpnia 1802, pełniła do 5.11.1802 rolę stacjonarnego okrętu flagowego adm. Milbanke na Spithead. Dowodził nią wtedy kmdr Williams. W lutym 1803 fregata została powierzona komandorowi Richardowi Harrisonowi Pearson. Rozpoczęła aktywną służbę 12.04.1803. Pochwyciła 30 mil na południowy zachód od Plymouth 17.05.1803 holenderski statek handlowy idący z Surinamu. Stoczyła pierwszą walkę nowej fazy wojny (po przerwie spowodowanej zawarciem pokoju w Amiens) zdobywając 18.05.1803 koło Ouessant 16-działowy lugier francuskiej marynarki wojennej Affronteur. Na przełomie maja i czerwca 1803 Doris pochwyciła dwa francuskie i jeden holenderski statek. W połowie czerwca 1803 patrolowała pod Rochefort. Zdobyła 24.06.1803 koło Brestu mały francuski żaglowiec korsarski. W lipcu 1803 wyszła z Gibraltaru, by dołączyć do brytyjskiej floty pod Kadyksem, przejęła depesze i w sierpniu 1803 zawinęła do Plymouth. We wrześniu 1803 albo na początku października 1803 komendę nad nią przejął kmdr Patrick Campbell. Fregata prowadziła w styczniu 1805 rozpoznanie poczynań francuskiej eskadry w pobliżu wyspy Aix, a po dostrzeżeniu, że Francuzi szykują się do wypłynięcia, podążyła dostarczyć tę informację do brytyjskiej eskadry blokadowej. Dotarłszy 11.01.1805 w pobliże zatoki Quiberon, Campbell nie znalazł szukanego zespołu. Rzucił na noc kotwicę, a rankiem wyruszył na dalsze poszukiwania. Tymczasem pogoda stale się pogarszała, więc w końcu zdecydował o zawróceniu w kierunku lądu i poszukaniu schronienia, gdzie dałoby się rzucić kotwicę. Podczas tego manewru Doris uderzyła w podwodną skałę, a przez rozdarte dno zaczęła gwałtownie wdzierać się woda. Zrobiono co się dało, obsadzając pompy, wyrzucając za burtę część dział i amunicję, zakładając plaster. Około 8 rano 13.01.1805 sytuacja wydawała się opanowana; wypompowano wodę, zakotwiczono, rozpoczęto naprawy. Wtedy pojawił się jednak szkuner Felix z wieścią, że francuska eskadra już wyszła z Rochefort. Uważając dostarczenie tej wiadomości za rzecz najwyższej wagi, Campbell zdecydował się przerwać prace i żeglować dalej. Jednak wtedy szczeliny znowu się otworzyły i woda zaczęła wypełniać kadłub. Doris kolejny raz skierowano w stronę brzegu i rzucono kotwicę o 9 wieczorem około 8 mil od Croisic (niedaleko ujścia Loary). Felix oraz przechodzący amerykański szkuner handlowy (albo duński bryg handlowy) podjęły załogę fregaty, a Campbell ją podpalił. Płonęła aż doszło do wybuchu magazynu prochów.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PHOEBE (1795).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

36-działowa fregata Phoebe nadała nazwę typowi Phoebe, scharakteryzowanemu przeze mnie ogólnie przy opisywaniu Caroline z 1795. Fregatę Phoebe zamówiono 24.05.1794 w prywatnej stoczni Johna Dudmana w Deptford. Stępkę położono w czerwcu 1794, zwodowano jednostkę 24.09.1795 i ukończono w królewskiej stoczni w Deptford do 23.12.1795. Jej rzeczywiste wymiary to 142’9” x 38’3” x 13’5,5”, tonaż 926 ton.
Od października lub od 15.11.1795 do 25.06.1801 fregatą dowodził na wodach irlandzkich i w okolicach Brestu (w składzie eskadry komodora Pellewa należącej do Floty Kanału) kmdr Robert Barlow. Phoebe zdobyła w styczniu 1797 francuską korwetę (bryg) 16-działową Atalante koło wysp Scilly - zdaniem Anglików 10.01, zdaniem Francuzów 14.01. Po trwającym 1,5 godziny pojedynku zdobyła 36-działową fregatę francuską Néréide 22.12.1797 na wodach Zatoki Biskajskiej; w marcu 1799 została skierowana na placówkę irlandzką dla wzmocnienia stacjonującej w Cork eskadry adm. Kingsmilla; współdziałała z inną fregatą w zdobyciu 11.10.1799 na wodach irlandzkich francuskiej fregaty (24/26-działowej) korsarskiej Bordelais (Bordelaise, Bourdelais) i francuskiej korwety (10/18-działowej) korsarskiej Ferraileur (Grand Ferraileur). Pochwyciła francuskie żaglowce korsarskie 21.02.1800 i 11.03.1800 (na południowy zachód od Irlandii). Od 23.01.1801 eskortowała z Cork konwój udający się do Portugalii, potem jeszcze transportowiec skierowany do Gibraltaru. Zdobyła 19.02.1801 francuską fregatę 40-działową Africaine na Morzu Śródziemnym (trochę na wschód od Gibraltaru) w walce, która zasłynęła ze strasznej hekatomby wśród Francuzów mających pokłady wypełnione żołnierzami transportowanymi do Egiptu. Phoebe dotarła po bitwie do Port Mahon, a potem eskortując od 27.03.1801 konwój z Morza Śródziemnego wróciła do Plymouth 22.5.1801. Remontowano ją tam na początku czerwca 1801. Od 26.06.1801 do 27.05.1802 komendę nad fregatą sprawował kmdr Thomas Baker. Wchodziła nadal w skład Floty Kanału. Od 28.05 do 12.09.1802 dowódcą Phoebe był kmdr James Keith Shepard. Od 13.09.1802 do 6.01.1806 dowodził nią kmdr Thomas Bladen Capel. Po rozpoczęciu się 16.05.1803 nowej fazy wojny z Francją, Phoebe pożeglowała 24.09.1803 ze Spithead na Morze Śródziemne. Weszła tam w skład eskadry wiceadm. Nelsona blokującej Tulon. Odkryła 21.03.1805 flotę Villeneueve'a, gdy ta wymknęła się z Tulonu, i po śledzeniu ruchów Francuzów przez noc, podążyła do Nelsona znajdującego się w zatoce Palma, aby go o tym powiadomić. Kiedy wiceadmirał rzucił się za flotą francuską w słynny pościg do Indii Zachodnich i z powrotem do Europy, Phoebe pozostała na Morzu Śródziemnym. Capel dostał pod komendę jeszcze cztery inne fregaty oraz dwa moździerzowce i miał chronić Maltę, Sycylię, Sardynię oraz szlak do Egiptu. Pod koniec lata 1805 dołączył do sił brytyjskich, które podjęły blokadę Kadyksu po zawinięciu tam połączonej floty Villeneuve'a. Phoebe z innymi lekkimi jednostkami należała do eskadry bliskiej obserwacji. Uczestniczyła w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805 przekazując sygnały głównodowodzącego. Po bitwie pomagała ratować tonące w sztormie okręty, m.in. współdziałała w holowaniu hiszpańskiego 74-działowca San Juan Nepomuceno. Wróciła do Portsmouth 19.12.1805. Od stycznia do kwietnia 1806 przeszła tam remont. Od 7.01.1806 do 7.11.1808 jej dowódcą był kmdr James Oswald. Phoebe dołączyła 4.04.1806 do Floty Kanału. Była jedną z trzech fregat, które 9.06.1806 wysłano w okolice Szetlandów na wiadomość, że francuska lekka eskadra atakuje w rejonie Arktyki statki wielorybnicze. Wróciła do Plymouth pod koniec miesiąca. Przeszła tam drobny remont. Operowała potem w składzie Floty Kanału. Znowu skierowano ją na Morze Śródziemne 18.01.1808. W listopadzie (8.11) 1808 (albo dopiero w kwietniu 1809) jej kapitanem został kmdr Hassard Stackpoole, wysłany na Bałtyk. Pomiędzy 7 a 12.07.1809 Phoebe zdobyła trzy rosyjskie statki. Wyrokiem sądu wojennego kmdr Stackpoole został 25.07.1809 z nieznanych mi przyczyn usunięty z dowodzenia tą jednostką. Od 29.07.1809 do 28.08.1815 kapitanem Phoebe był kmdr James Hillyar. Na początku 1810 fregata pochwyciła liczne statki w Zatoce Ryskiej. Przeszła remont w Plymouth od marca do lipca 1810. Została wysłana 14.07.1810 do Indii Wschodnich. Uczestniczyła w zdobyciu Ile de France (Mauritiusa) w grudniu 1810. Walczyła 20.05.1811 koło Madagaskaru w bitwie, w której po pościgu trwającym od 8.05 zdobyto francuską fregatę 40-działową Renommé. Zdobyła francuską fregatę 44-działową Néréide w Tamatave 24.05.1811. Brała udział w operacji zajęcia Jawy we wrześniu 1811. Wróciła z Indii Wschodnich do Plymouth w styczniu 1812. Pożeglowała 9.04.1812 z konwojem do Quebeku. Wróciła do Anglii z innym konwojem w sierpniu 1812. Jesienią 1812 kursowała między Anglią a Halifaxem. Pochwyciła amerykański okręt korsarski 23.12.1812. Od 25.01.1813 zmieniono uzbrojenie Phoebe w ten sposób, że na pokładzie rufowym zostały jej tylko 2 działa 9-funtowe, uzupełnione aż tuzinem karonad 32-funtowych. Zmiany artylerii wg indywidualnego gustu wprowadzał też jej kapitan. Phoebe włączyła się w poszukiwania amerykańskiej fregaty 32-działowej Essex (1813-1814), zakończone zdobyciem tej jednostki koło Valparaiso 28.03.1814. Losy Phoebe od wyjścia z Portsmouth 25.03.1813 do 28.03.1814 opisałem szczegółowo w artykule "Najsłynniejsza ofiara karonad" w Morzu z lutego 2017 r. Fregata wróciła do Plymouth 13.11.1814. Załogę spłacono w 1814. Po krótkim remoncie wysłano Phoebe na ostatni patrol trwający od 21.02 do 15.08.1815 i wycofano do rezerwy w Plymouth 28.08.1815. Jej oficjalne uzbrojenie obejmowało od 28.08.1815 nadal 26 dział 18-funtowych na głównym pokładzie, ale w krótkiej wersji; na pokładzie rufowym znajdował się tylko tuzin karonad 32-funtowych, na pokładzie dziobowym 4 działa 9-funtowe i 2 karonady 32-funtowe. Od 1817 Phoebe była oficjalnie klasyfikowana jako 42-działowa. Od stycznia 1823 do października 1826 przystosowano ją w Plymouth do roli koszar przejściowych i magazynu ubrań marynarskich. Została sprzedana w Plymouth 27.05.1841.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu FORTUNE (1800).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

36-działowa fregata Fortunée należała do typu Phoebe scharakteryzowanego przeze mnie ogólnie przy opisywaniu Caroline z 1795. Fregatę Fortunée zamówiono 28.01.1800 w prywatnej stoczni firmy Perry & Co w Blackwall. Stępkę położono w kwietniu 1800, zwodowano jednostkę 17.11.1800 i ukończono w królewskiej stoczni w Woolwich do 14.01.1801. Jej rzeczywiste wymiary to 142’8” x 38’1,5” x 13’5”, tonaż 921 ton. Różniła się trochę od poprzednich, ponieważ dla zapobieżenia nadmiernemu kiwaniu (we wcześniejszych jednostkach tego typu duża odległość między furtami spowodowała, że skrajne furty znajdowały się bardzo blisko dziobu i rufy, sytuując tam duże masy dział) przednie furty cofnięto o około stopę. Poprawa nie była imponująca, fregata nadal silnie się kiwała, zwłaszcza przy wzburzonym morzu. Modyfikacja objęła też przesunięcie w przód kotbelki i tyłu kratownicy galionowej, by zrobić miejsce na parę furt pościgowych (po jednej na burcie), normalnie nie obsadzanych działami.
Od listopada 1800 do zakończenia działań wojennych (ogłoszonego 12.10.1801 w ramach preliminariów pokoju podpisanego w Amiens w marcu 1802) fregatą dowodził na wodach kanału Le Manche kmdr lord Amelius Beauclerck. W marcu 1801 zajęła duński bryg handlowy zmierzający z Barcelony do Lubeki. Zdobyła 5.04.1801 między Guernsey a Ile-de-Bréhat francuski szkuner korsarski z Cherbourga, w połowie kwietnia odbiła z rąk francuskich korsarzy brytyjski bryg handlowy, współdziałała w zdobyciu 20.04.1801 w zatoce Saint Aubin francuskiego lugra korsarskiego z Saint Malo, zawinęła do Portsmouth 2.05 i pozostała w tym porcie do 17.05, kiedy skierowano ją w rejs patrolowy pod Hawr. Wróciła na Spithead 11.06. W drugiej połowie sierpnia 1801 uczestniczyła w corocznej wizycie królewskiej (Jerzego III) w Weymouth. W kolejny rejs patrolowy wyszła ze Spithead 11.10.1801. Wiosną 1802 operowała między portami południowej Anglii i Irlandii. Jej dowództwo przejął tymczasowo kmdr John Clements. Fortunée pod komendą Clementsa weszła 10.07.1802 do Plymouth (z Cork) po rozkazy. Opuściła Plymouth 23.07 razem z wieloma innymi fregatami w celu zabrania z Jersey i Guernsey pozostających w brytyjskiej służbie holenderskich żołnierzy, których postanowiono repatriować. Najpierw dowieziono ich 8.09 na Downs, a następnego dnia skierowano się ku Texel. Podczas podchodzenia w sztormie do holenderskiego brzegu pilot z Dover pomylił boje i fregata ugrzęzła na piaszczystej mieliźnie. Rozbijana falami i napełniająca się wodą straciła ster, mimo że załoga odcięła maszty, aby ulżyć okrętowi. W nocy ludzie opuścili jednostkę, jednak poprawa pogody umożliwiła 15.09 załodze, wspieranej przez marynarzy z innych okrętów, ściągnąć Fortunée na głębszą wodę, bezpiecznie zakotwiczyć i postawić maszty awaryjne. Powrócono do Anglii pod eskortą innej fregaty. Od grudnia 1802 lub od początku 1803 do 1812 kapitanem Fortunée był kmdr Henry Vansittart. Skierowano go najpierw na Morze Północne, do operowania u nieprzyjacielskiego wybrzeża między Wezerą a Łabą. Podczas blokady Łaby przechwycił do sierpnia 1803 wiele statków handlowych. W grudniu 1803 Fortunée operowała pod Boulogne. Przybyła 3.01.1804 na Spithead, gdzie zbierał się konwój do Indii Zachodnich, który miała eskortować. Wyszła 2.02.1804 (z dwoma generałami na pokładzie) kierując się na Barbados. Służyła na wodach Jamajki, zdobywając tam 3.04.1804 jeden francuski okręt korsarski, a 10.08.1804 następny, na południe od wybrzeży San Domingo. Omyłkowo zaatakowała brytyjski statek handlowy koło San Domingo we wrześniu 1804. Vansittart dość brutalnie (i skutecznie) załatwił sprawę wybuchu "żółtej febry" na pokładzie fregaty, przymusowo wysadzając chorych na bezludnej wysepce archipelagu Bermudów. Fortunée nadal walczyła na wodach wokół Jamajki i Kuby w 1805 i 1806. Za pomocą łodzi zniszczyła dwie hiszpańskie feluki i przechwyciła mały szkuner. Zdobyła francuski okręt korsarski 18.05.1806. Latem 1806 fregata weszła w skład eskorty konwoju kierującego się z Indii Zachodnich do Anglii; po napotkaniu w pobliżu Hawany grupy hiszpańskich statków została odesłana wraz z uzbrojonym szkunerem do zadania przeciwnikowi możliwie dużych strat. Zdobyła jeden z eskortowców (kanonierkę straży wybrzeża) i ponad 20 żaglowców handlowych wyładowanych cukrem. Aby nie opóźniać brytyjskiego konwoju Vansittart zniszczył wszystkie pryzy, rezygnując z ogromnego pryzowego, które mogłyby mu przynieść (a także z okupu oferowanego przez hiszpańskich kapitanów). W grudniu 1806 Fortunée przebywała w Falmouth. Zdobyła 20.11.1807 na wodach krajowych francuski lugier korsarski z Saint Malo. W latach 1808-1811 działała na wodach irlandzkich, bazując w Cork. Dokonała pod koniec 1810 krótkiego wypadu na Morze Śródziemne, gdzie popłynęła razem z eskadrą kontradm. Fremantle, służyła kilka tygodni w zespole bliskiej blokady Tulonu, po czym zabrała z Algieru ambasadora i wróciła do Anglii. Uczestniczyła w zdobyciu 11.10.1811 francuskiego 210-tonowego okrętu korsarskiego Vice Amiral Martin, należącego do braci Basterrèche z Bayonne. (O'Byrne twierdził niesłusznie, że żaglowiec ten był słynną jednostką, jedną z tych, które wcześniej przyczyniły Anglikom największych szkód; w rzeczywistości ten Vice Amiral Martin czy Amiral Martin zaczął operować z Bayonne pod koniec 1810, ale nie zdobył żadnego statku; angielski autor pomylił go z wcześniejszym okrętem Amiral Martin, należącym do tych samych braci, który w latach 1807-1809 zrealizował trzy niezwykle owocne dla właścicieli rejsy, zanim padł ofiarą brytyjskiego slupa). Fortunée wróciła do Plymouth 9.11.1811 na remont. Dość gruntownie zmieniono 30.11.1811 jej uzbrojenie: dotychczasowe 26 sztuk "normalnych" 18-funtówek głównej baterii wymieniono na taką samą liczbę lekkich 18-funtówek; dotychczasowe karonady 32-funtowe (6 na pokładzie rufowym i 2 na dziobowym) zastąpiono karonadami 24-funtowymi; pozostawiono na razie 8 dział 9-funtowych na pokładzie rufowym i 2 na dziobowym, ale całość wyraźnie świadczyła o pilnej potrzebie odciążenia pokładów. Nie ulega wątpliwości, że miało to związek z raportem Vansittarta, który w czerwcu 1810 pisał m.in. o "silnie pracującej (tzn. z ruszającymi się względem siebie belkami) rufie". Do stycznia 1812 fregata nadal bazowała w Cork. Znowu nieco ją odciążono 20.01.1812, kiedy z 14 dział i karonad pokładu rufowego zostawiono tylko tuzin i to wyłącznie karonad 24-funtowych. Od 1.06.1812 do końca grudnia 1812 kapitanem fregaty był kmdr George Francis Seymour. Fortunée początkowo pozostała na wodach irlandzkich. Jednak 27.07.1812 wyszła z Plymouth eskortując konwój na drodze do Spithead. Bazując tam realizowała rejsy patrolowe i w osłonie konwojów na zachodnich podejściach do kanału La Manche i samym kanale, docierała jesienią do wybrzeży Hiszpanii. W styczniu 1813 komendę nad nią przejął kmdr Frederick William Aylmer. Cztery miesiące później (4.05.1813) jego miejsce zajął kmdr William Goate. Tymczasem już 20.02.1813 zarządzono, by na pokładzie rufowym fregaty dodać wprawdzie 2 działa 12-funtowe, lecz w lekkiej wersji brązowej, i 2 takie same działa dać na pokład dziobowy, zamiast dotychczasowych żeliwnych 9-funtówek. Fortunée operowała wciąż z grubsza w tym samym rejonie; pochwyciła 16.11.1813 amerykański szkuner handlowy zmierzający z Nowego Orleanu do Bordeaux; w grudniu 1813 eskortowała z Cork na Spithead konwój transportowców z wojskiem. Została w grudniu 1813 wycofana w Portsmouth do rezerwy. Sprzedano ją 29.01.1818.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu AMAZON (1795).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

36-działowa fregata Amazon nadała nazwę typowi. Zaprojektował ją w 1794 William Rule. Chodziło o jednostkę z 18-funtówkami w baterii głównej. Dane projektowe: długość 143’0”, szerokość 38’2”, głębokość 13’6”, tonaż 926 ton; załoga: 264 ludzi; uzbrojenie: na pokładzie głównym 26 dział 18-funtowych, na pokładzie rufowym 8 dział 9-funtowych i 6 karonad 32-funtowych, na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe i 2 karonady 32-funtowe. Fregaty typu Amazon miały bardziej ściśnięte działa w głównej baterii niż na typie Phoebe, aby odsunąć skrajne furty od dziobu i rufy, zmniejszając obciążenie tych partii kadłuba i tym samym zmniejszyć kiwanie (kołysanie wzdłużne). Nie zachowało się zbyt wiele raportów żeglarskich, ale wydaje się, że ten cel nie został spełniony, a obie dębowe jednostki typu okazały się rozczarowujące - wprawdzie trzymały się wiatru i miały dobrą zwrotność, ale osiągały kiepską prędkość, silnie się kiwały na wzburzonym morzu, źle się spisywały przy kiepskiej pogodzie.

Fregatę Amazon zamówiono 24.05.1794 w prywatnej stoczni firmy John & William Wells & Co, w Rotherhithe. Stępkę położono w czerwcu 1794, zwodowano jednostkę 4.07.1795 i ukończono w królewskiej stoczni w Deptford do 25.09.1795. Jej rzeczywiste wymiary to 143’2,5” x 38’4” x 13’6”, tonaż 934 tony.
Amazon miała tylko jednego dowódcę, którym od lipca 1797 był kmdr Robert Carthew Reynolds. Należała do eskadry fregat komodora Pellewa (zatrudnionych głównie w obserwacji floty Brestu) i najczęściej współpracowała z fregatą ("strzyżonym" liniowcem) Indefatigable w zwalczaniu francuskich jednostek na zachodnich podejściach do kanału La Manche. Uczestniczyła w pościgu 20.04.1795 za francuską fregatą 40-działową Virginie, które poddała się fregacie Indefatigable. Współdziałała w zdobyciu w czerwcu 1796 francuskiego kutra 10-działowego Trois Couleurs koło Ouessant, a także 12/18-działowego brygu francuskiego Betsy koło Brestu 13.06.1795. Wspólnie z Indefatigable ścigała i atakowała podczas sztormu w styczniu 1797 (13 i 14.01) francuski 74-działowiec Droits de l'Homme (wracający z nieudanej ekspedycji do Irlandii), co w nadzwyczaj dramatycznych okolicznościach zakończyło się wejściem na skały w zatoce Audierne i zniszczeniem liniowca z wielkimi stratami w ludziach (ponad 1000 osób), ale także ugrzęźnięciem (w piaskach koło Adiant) i zatonięciem Amazon. W walce z Droits de l'Homme fregata straciła 3 zabitych i 15 rannych, 6 dalszych utonęło po wzięciu bez zezwolenia łodzi, dla ratowania się z wraka, podczas gdy zdyscyplinowana reszta zbudowała tratwy i następnego ranka w całości przedostała się bezpiecznie na brzeg, gdzie oczywiście Anglicy zostali wzięci do niewoli. Sąd wojenny na sesji 29.09.1797 z wszelkimi honorami uwolnił Reynoldsa i jego oficerów od zarzutu utraty okrętu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach