www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu EMERALD (1795).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

36-działowa fregata Emerald należała do typu Amazon, a więc ogólna charakterystyka jak przy tamtym okręcie z 1795 r.
Zamówiono ją 24.05.1794 w prywatnej stoczni Thomasa Pitchera w Northfleet. Stępkę położono w czerwcu 1794, zwodowano jednostkę 31.07.1795 i ukończono w królewskiej stoczni w Woolwich do 12.10.1795. Jej rzeczywiste wymiary to 143’2,5” x 38’4” x 13’6”, tonaż 934 tony.
Od sierpnia 1795 fregatą Emerald dowodził kmdr Velters Cornewall Berkeley. Od 1.01.1797 żeglowała w składzie brytyjskiej Floty Śródziemnomorskiej, która jednak decyzją adm. Jervisa została wycofana z Morza Śródziemnego i przebazowana do Lizbony. Po bitwie pod Przylądkiem Św. Wincentego 14.02.1797 Berkeley został wysłany na czele zespołu małych jednostek z rozkazem przechwycenia oraz zdobycia uszkodzonego i holowanego hiszpańskiego liniowca Santisima Trinidad, ale z powodu nadmiernej ostrożności tego komandora misja spełzła na niczym. Opisuję ów ciekawy epizod szerzej w artykule "Santisima Trinidad. Największy okręt bitwy pod Trafalgarem" (MSiO nr 5/98). Wysłana 31.03.1797 z Lizbony do blokowania Kadyksu, Emerald uczestniczyła w zdobyciu w tym rejonie hiszpańskiej fregaty 34-działowej Ninfa i zniszczeniu hiszpańskiej fregaty 34-działowej Santa Elena 26.04.1797. Adm. Jervis delikatnie zasugerował potem Berkeleyowi oddanie się mniej ryzykownym zajęciom i najpóźniej w lipcu 1797 dowództwo fregaty przejął kmdr Thomas Moutray Waller, sprawując je do 1800. Emerald uczestniczyła w ostrzeliwaniu Kadyksu 5.07.1797 oraz w nieudanym ataku eskadry Nelsona na Santa Cruz na Teneryfie 24/25.07.1797. Od grudnia 1797 może do kwietnia 1798 jej tymczasowym kapitanem był kmdr lord William Proby. Emerald zdobyła francuski okręt korsarski 12.02.1798 u wybrzeży Półwyspu Iberyjskiego. Od 8 do 21.05.1798 fregata pod Thomasem Waller należała do małej eskadry (3 liniowce, 2 fregaty i 1 korweta) kontradm. Nelsona, która po wyjściu z Gibraltaru skierowała się pod Tulon. Oddzieliwszy się od liniowców w gwałtownym sztormie 21.05.1798, Emerald została odepchnięta daleko na południe Minorki, prawie pod afrykański brzeg. Od 25.05, po prowizorycznych naprawach, była zdolna do podjęcia poszukiwań Nelsona i ruszyła na północ. Współpracując z innymi lekkimi jednostkami, przeczesując Morze Śródziemne (zdobywano statki hiszpańskie, zatrzymywano neutralne dla pozyskania informacji) od Minorki do Krety w kierunku wschód-zachód i od Neapolu do miejsca na południowy-zachód od Krety (dalej na południe niż 35 równoleżnik) w kierunku północ-południe nie zdołano odszukać kontradmirała (chociaż 27.07 minięto się z jego okrętami w odległości zaledwie 70 mil). W rezultacie Emerald dołączyła do Nelsona w zatoce Abukir dopiero 13.08, dwanaście dni po słynnej bitwie. Od 19.08.1798 do schyłku roku w składzie eskadry komodora Hooda uczestniczyła w blokowaniu Aleksandrii. Współdziałała w zniszczeniu 4-działowej tartany francuskiej 2.09.1798 koło Aleksandrii. Należała do wysuniętej eskadry komodora Markhama, wydzielonej z zespołu lorda Keitha, która szczęśliwym dla Anglików trafem natknęła się na południe od Tulonu na uciekające spod Jaffy lekkie siły kontradm. Perrée i zdobyła je w komplecie (3 fregaty, 2 brygi) 19.06.1799. Emerald pod koniec lipca została odesłana do Gibraltaru z ostrzeżeniem, że połączona flota francusko-hiszpańska (wiceadm. Bruixa) wyszła z Kadyksu. Fregata zdobyła 25.03.1800 hiszpański żaglowiec, uczestniczyła w ataku na hiszpański konwój koło Kadyksu 5.04.1800; do 7.04 zdobyto 11 statków oraz hiszpańską fregatę 32-działowej Nuestra Senora del Carmen i 34-działową Santa Florentina. Wróciła do Portsmouth 22.10.1800. Od grudnia 1800 fregatą dowodził kmdr James O'Bryen. Wyszła ze Spithead do Cork 12.02.1801, by włączyć się tam w skład eskorty konwoju udającego się do Indii Zachodnich. Wyruszono w kierunku Wysp Podwietrznych 30.03.1801. W 1802 i 1803 wielu członków załogi operującej w Indiach Zachodnich Emerald - w tym oficerowie - padło ofiarą "żółtej febry", chorował też O'Bryen, ale on wyzdrowiał. Fregata była 21.01.1803 na Barbados. Zdobyła koło Wyspy Św. Łucji 16-działowy szkuner marynarki francuskiej 24.06.1803. W składzie sił komodora Hooda uczestniczyła w podbojach Wyspy Św. Łucji, Tobago i holenderskich Indii Zachodnich (kolonii Demerara, Essequibo i Berbice) od czerwca do września 1803. Współdziałała w zdobyciu 10.08.1803 holenderskiego statku zmierzającego z Surinamu do Amsterdamu. Zdobyła francuski żaglowiec korsarski koło Martyniki 13.03.1804. Jej łodzie zniszczyły u wybrzeży Martyniki dwa żaglowce francuskie 20.04.1804. Emerald brała udział w zajęciu Surinamu 30.04-5.05.1804. W maju 1805 znajdowała się w Portsmouth. Poddano ją remontowi w Deptford w okresie luty - czerwiec 1806. W tym czasie dwukrotnie zmieniano zdanie na temat jej uzbrojenia. Zarządzono 22.05.1806, aby na pokładzie rufowym z 8 dział 9-funtowych zdjąć dwa; jednak 15.06.1806 uznano, że na pokładach rufowym i dziobowym łącznie powinny zostać tylko 2 działa 9-funtowe, a całą resztę trzeba zastąpić karonadami 32-funtowymi. Od czerwca 1806 kapitanem Emerald był kmdr John Larmour (chorował, szybko przekazał dowództwo, zmarł już 16.01.1807). Od 28.11.1806 do 1811 komendę sprawował kmdr Frederick Lewis Maitland. W tym czasie fregata zdobyła francuski okręt korsarski 14.04.1807; zdobyła w kwietniu 1807 hiszpańską polakrę; odbiła amerykański statek z rąk francuskiego korsarza; w lipcu 1807 zajęła amerykański statek; łodzie fregaty (zmierzającej z depeszami do eskadry blokującej Ferrol) zniszczyły francuski szkuner w Vivero 13.03.1808. Emerald pomagała w zdobyciu francuskiej fregaty 40-działowej Niémen na wodach Zatoki Biskajskiej 5/6.04.1809; brała udział w ataku komandora Cochrane'a na flotę francuską na Redzie Baskijskiej 11.04.1809; pochwyciła francuski żaglowiec korsarski u irlandzkich wybrzeży 8.10.1809. Zdobyła na Atlantyku 16-działowy bryg francuski 6.11.1809. Zajęła francuskie żaglowce korsarskie w Zatoce Biskajskiej 23.03.1810 i na kanale La Manche 6.04.1811. Odbyła rejs do Przylądka Dobrej Nadziei, wracając do Portsmouth 5.11.1811. W listopadzie 1811 wycofano ją tam do rezerwy. W kwietniu/maju 1822 została na miejscu przekształcona w koszary przejściowe. Rozebrano ją w styczniu 1836 w Portsmouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu GLENMORE (1796).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

36-działowa fregata Glenmore należała do typu Amazon, a więc część ogólnej charakterystyki jak przy tamtym okręcie z 1795 r. Tylko część, ponieważ ta jednostka była "jodłową" wersją typu, co mocno zmieniało wiele rzeczy. Przede wszystkim oczywiście sam materiał konstrukcyjny - w większości będący zapewne, wbrew nazwie, sosną pospolitą. Brytyjczycy mieli już doświadczenia z 1757, zatem wiele ważnych elementów wykonali z lepszych materiałów - dębowa były dziobnica, tylnica, nakładka wewnętrzna dziobnicy, belki kształtowe rufy, poszycie pawęży (miała pawęż zamiast normalnej wtedy rufy obłej), belki przykluzowe, wewnętrzne żebra wzmacniające, poziome węzłówki przydziobnicowe; stępkę i nadstępkę zrobiono z wiązu, dejwudy były dębowe lub wiązowe. Użyto sporej ilość żelaznych wzmocnień i wiązań. W sumie jednostka była znacznie lżejsza niż w wersji dębowej, zanurzając się bez zwiększenia balastu przynajmniej o 30 cm mniej. Głównym celem tych eksperymentów było skrócenie czasu budowy dla szybkiego sprostania nowym wyzwaniom dla Royal Navy, jakie stworzyło przekształcenie w 1795 sprzymierzonej z Anglikami Holandii w podległą Francuzom Republikę Batawską. W innych typach fregat z miękkiego drewna, budowanych w tym samym czasie, mniejsze zanurzenie przyjęto z zadowoleniem dla wykorzystania na płytkich wodach holenderskich, a wiążącą się z tym wyższą wolną burtę (i wyższe położenie furt nad wodą) - jako korzystne na burzliwym i zimnym Morzu Północnym, gdzie miały głównie operować "jodłowe" fregaty. Jednak na Glenmore zamiast tego zwiększono balast aż o 77 ton, doprowadzając do praktycznie takiego samego zanurzenia jak na Amazon. Uzyskano jednostkę szybszą z wiatrem niż jej dębowe siostry (13 wobec 11 węzłów), dużo sztywniejszą (co pozwalało dłużej nosić górne żagle przy pogarszającej się pogodzie), ale wolniejszą od nich przy kursach zbliżonych do wiatru. Dobrze manewrowała na spokojnej wodzie, jednak gorzej przy wzburzonym morzu i też intensywnie się kiwała. Dla zmniejszenia dryfu dodano jej potem falszkil o grubości 13 cm. Miała minimalnie inne uzbrojenie: na pokładzie głównym 26 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 8 dział 9-funtowych i 6 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe.
Zamówiono ją 24.01.1795 w królewskiej stoczni w Woolwich jako Tweed. Nazwę zmieniono na Glenmore 30.10.1795. Stępkę położono w marcu 1795, zwodowano jednostkę 24.03.1796 i ukończono do 3.06.1796. Jej rzeczywiste wymiary to 143’0” x 38’2” x 13’6”, tonaż 926 ton.
Od kwietnia czy maja 1796 do 1800 fregatą Glenmore dowodził kmdr George Duff. Początkowo jednostka operowała na Morzu Północnym, w latach 1797-1798 stacjonowała na wodach irlandzkich, w 1799 wysłano ją do Indii Zachodnich. Razem z 32-działową fregatą Aimable eskortowały z Cork duży konwój do Indii Zachodnich, gdy natknęły się 17.12.1799 koło Madery na trzy jednostki francuskie (fregatę, korwetę i coś, co Duff błędnie rozpoznał jako "strzyżony liniowiec" - rzucił się więc w pościg za pozornie najsilniejszym przeciwnikiem). W rezultacie Glenmore odbiła brytyjski statek wschodnioindyjski Calcutta, zdobyty rankiem tego samego dnia przez Francuzów, ale pozbawiła swojej pomocy fregatę Aimable, która sama nie była w stanie pokonać dwóch francuskich okrętów i - poza wstępnym atakiem na korwetę - musiała ograniczyć się do obserwacji. Glenmore wróciła z Cork do Plymouth 6.02.1800, weszła 12.02 do portu na remont, wprowadzono ją na dok 19.03.1800. Seppings podczas tego remontu próbował na niej elementy swego słynnego potem systemu skośnego układania belek konstrukcyjnych (chociaż tu na razie wyłącznie w formie skośnych planek wewnętrznego poszycia, z jakimi eksperymentowali i inni, dużo wcześniej). Od 20.02.1800 zamiast 6 (z 8) 9-funtówek pokładu rufowego wstawiono na Glenmore 6 karonad 32-funtowych. Fregata wyruszyła 10.06.1800 by dołączyć do Floty Kanału. Od 1.01.1801 do około połowy lipca 1802 dowodził fregatą kmdr John Talbot. W maju 1801 Glenmore kursowała między Cork a Spithead. Na początku lipca 1801 przybyła do Cork z czterema odbitymi z rąk korsarzy francuskich statkami zachodnioindyjskimi. Weszła do Plymouth 19.09.1801 po rejsie patrolowym na wodach Kanału Irlandzkiego. Między 25 a 27.09. przeszła z Plymouth na Spithead, gdzie 30.09 odbył się sąd wojenny nad pięcioma marynarzami fregaty oskarżonymi o wcześniejszy bunt - dwóch z nich skazano na śmierć (jednego powieszono na fregacie wciąż stojącej na Spithead 8.10.1801), trzech uniewinniono. Glenmore wyszła ze Spithead do Cork 19.10.1801. W czerwcu 1802 eskortowała z Cork do Plymouth okręt pełniący wcześniej w Cork rolę koszar przejściowych. W lipcu 1802 Glenmore operowała na wodach kanału La Manche, a jej kapitanem był (od około połowy lipca do grudnia 1802) kmdr John Maitland. W lipcu/sierpniu 1802 należała do jednostek odwożących z Wysp Normandzkich do Helder holenderskich emigrantów walczących przedtem w brytyjskiej służbie. Wróciła do Plymouth 3.09.1802. W październiku 1802 zwalczała szmuglerów i ćwiczyła na wodach kanału La Manche. Przybyła do Plymouth (z transportowanymi żołnierzami) 1.12.1802. Wprowadzono ją na dok 19.12.1802 w celu oceny stanu kadłuba i wydania opinii o sensowności zatrzymania w dalszej służbie. Od 1803 stała w Plymouth w rezerwie, remontowana w maju 1805. W lipcu 1805 fregata została przekształcona w Plymouth w koszary przejściowe (hulk). Znajdowała się tam do 1814. Sprzedano ją na miejscu 3.11.1814.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TRENT (1796).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

36-działowa fregata Trent należała do typu Amazon, odmiany "jodłowej", a więc uwagi ogólne (łącznie z pierwotnym uzbrojeniem) jak przy Glenmore z 1796.
Zamówiono ją 24.01.1795 w królewskiej stoczni w Woolwich. Stępkę położono w marcu 1795, zwodowano jednostkę 24.02.1796 i ukończono do 26.05.1796. Jej rzeczywiste wymiary to 143’0” x 38’2” x 13’6”, tonaż 926 ton.
Od marca 1796 do 1797 fregatą Trent dowodził kmdr Edward Bowater. Początkowo jednostka operowała na Morzu Północnym. We wrześniu była pod przejściowym dowództwem komandora Johna Gore. Zdobyła 27.06.1797 koło Yarmouth francuski okręt korsarski. W październiku 1797 komendę nad fregatą przejął kmdr Richard Bagot. W listopadzie 1797 Trent pożeglował ku Wyspom Podwietrznym. W Indiach Zachodnich Richard Bagot zmarł już 12.06.1798. W czerwcu 1798 dowódcą okrętu został na Jamajce kmdr Robert Waller Otway. Fregata zdobyła okręt korsarski w Indiach Zachodnich w lipcu 1798, współdziałała w zdobyciu innego w lutym 1799, także sześciu statków handlowych między 12.02 a 30.03.1799, zdobyła francuski żaglowiec korsarski w lipcu 1799, zatopiła hiszpańską korwetę w lipcu 1799, a w marcu 1800 pochwyciła hiszpański okręt korsarski. Znajdowała się 19.09.1800 na Spithead. Od października 1800 do stycznia 1802 jej kapitanem był kmdr Edward Hamilton. Od 5.11.1800 wszystkie furty na pokładzie rufowym i dziobowym obsadzono 32-funtowymi karonadami. Trent operował na wodach kanału La Manche; zdobył francuski statek handlowy 3.04.1800 między wysepką Bréhat a Paimpol; odbił koło Saint Malo angielski statek 3.04.1801, współdziałał w zdobyciu francuskiego żaglowca korsarskiego koło Jersey 20.04.1801. Hamilton dowodził okresowo rozmaitymi małymi zespołami blokującymi Hawr, Cherbourg i Saint Malo, a bazującymi na Spithead i w Plymouth. Wyróżnił się 11.01.1802 niesprawiedliwością i okrucieństwem w potraktowaniu działomistrza swojego okrętu, starszego człowieka. Miejscowy głównodowodzący, adm. Milbanke, zarządził śledztwo i Hamilton stanął przed sądem wojennym. Został 22.01.1802 zdymisjonowany. Od lutego 1802 okrętem Trent dowodził kmdr Charles Brisbane. Wysłano go 13.02.1802 z depeszami na wody Jamajki. Później (po około połowie lipca 1802) kapitanami fregaty byli komandorowie Isaac Wolley i James Katon. Ten ostatni wrócił z Indii Zachodnich do Anglii jako dowódca żaglowca Trent w czerwcu 1803. W okresie od czerwca do sierpnia 1803 Trent został przebudowany w Plymouth na okręt szpitalny, mający stacjonować w Cork. Od czerwca 1803 do 1810 dowodził nim commander Walter Grosett (awansował do stopnia captain 21.10.1810). W tych latach żaglowiec pełnił też rolę stacjonarnego okrętu flagowego miejscowych admirałów: adm. Gardnera 1803-1804, kadm. Drury 1805, adm. Gardnera 1806, wiceadm. Whitsheda 1807-1810. W 1811 dowódcą okrętu został commander Thomas Young, a do 1813 powiewała na Trent flaga wiceadm. Thornbrougha. Od grudnia 1813 czy od maja 1814 dowódcą okrętu był commander George Ourry Lempriere, a do 1815 powiewała na Trent flaga wiceadm. Sawyera. Potem 11.11.1815 żaglowiec został wycofany do rezerwy w Cork jako koszary przejściowe. Rozebrano go w lutym 1823 na wysepce Hawlbowline (Haulbowline).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ALCMENE (1794).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Miejsce 32-działowej fregaty Alcmene jest rozmaicie sytuowane w historii fregat Royal Navy. Czasem uważa się, że należała do oddzielnego typu, zwanego od niej typem Alcmene, którego projekt przygotował John Henslow w 1793. Z drugiej strony plany bazowały na typie Pallas, zaprojektowanym przez tego samego Inspektora w 1790, stąd pisze się też o "ulepszonym typie Pallas" czy o "pół-siostrach" fregat typu Pallas. Ponieważ jednak w swojej podgrupie zeszła na wodę jako druga w kolejności, a nie pierwsza, inni wolą współczesnym obyczajem pisać o typie (klasie wg nomenklatury anglosaskiej) Cerberus. W każdym razie różnice między obu podgrupami nie były szokujące, a wręcz przeciwnie - fregaty typu Alcmene/Cerberus zbudowano dokładnie wg tego samego projektu co jednostki typu Pallas, poza zwiększeniem szerokości okrętu o 6 cali, powiększeniem furt na pokładzie rufowym dla przyjęcia karonad oraz odcięciem od góry kawałka niskiego nadburcia pokładu dziobowego, aby dało się tam też wstawić jedną (na każdą burtę) karonadę. W rezultacie właściwości żeglarskie fregat typów Pallas i Alcmene są podawane łącznie. Jednostki miały bardzo dobrą dzielność morską, świetnie się zachowywały w prawie wszystkich warunkach, były zwrotne i bardzo pewne w zwrotach (nie uszkodzone nie chybiały zwrotów przez sztag nawet przy złej pogodzie). Brylowały raczej dobrym trzymaniem się wiatru niż prędkością, która nie imponowała, delikatnie mówiąc. Mankamentem było dość silne kiwanie, co powodowało wydatny spadek prędkości przy żeglowaniu prostopadle do fal na wzburzonym morzu. Dane projektowe: długość 135'0", szerokość 36'6", głębokość 12'6", tonaż 796 ton. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 26 dział 18-funtowych, na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe i 4 karonady 24-funtowe, na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 24-funtowe. Załoga: 241 osób; od 20.06.1796 - 254 osoby.
Alcmene zamówiono 14.02.1793 w prywatnej stoczni Josepha Grahama w Harwich. Stępkę położono w kwietniu 1793. Jednostka została zwodowana 8.11.1794, ukończona w Chatham do 12.04.1795. Obito ją miedzią w okresie 13.12.1794 - 5.01.1795. Rzeczywiste wymiary to: 135'3", 36'7,5" , 12'6" i 803 tony.
Od stycznia 1795 fregatą dowodził kmdr William Brown. Alcmene eskortowała konwój do Indii Zachodnich w listopadzie 1795, wróciła w styczniu 1796. W sierpniu 1796 przebywała na placówce lizbońskiej. Zdobyła francuski okręt korsarski 2.09.1796 (koło wybrzeży Hiszpanii) czy 20.08.1796 lub 26.05.1797 [stale ten sam, tylko wg różnych źródeł]. Pochwyciła inny 6.03.1797 u wybrzeży Irlandii. Latem 1797 przeszła z konwojem do Lizbony. Współdziałała w pochwyceniu w tym rejonie francuskiego okrętu korsarskiego 8.01.1798. Najpóźniej od maja 1798 dowodził nią kmdr George Hope. Wyszła 6.05.1798 z Gibraltaru, gdzie uzupełniała wodę i następnego dnia dołączyła do floty lorda St. Vincent, zgrupowanej pod Kadyksem. W celu dołączenia do eskadry Nelsona patrolującej pod Tulonem, została 12.05.1798 odesłana na Morze Śródziemne, na którym znalazła się 13.06. Patrolowała wybrzeża Hiszpanii, stopowała żaglowce neutralne, ścigała francuskie i hiszpańskie, zdobyła mały hiszpański statek 16.05. Dotarła na miejsce spotkaniowe 23.05, lecz krótko przedtem sztorm odepchnął okręty Nelsona w kierunku Sardynii i srodze poturbował flagowiec. Z końcem maja na miejscu znalazły się tylko lekkie jednostki rozproszonej eskadry kontradmirała, nad którymi Hope objął - z racji starszeństwa - dowództwo. Komandor robił wszystko co w jego mocy, by znaleźć Nelsona, ale nie miał szczęścia i wyczucia (kiedy 1.06 jego fregaty i korweta oraz liniowce Nelsona zbliżały się ku sobie wzdłuż linii spotkaniowej, krótko przed spotkaniem nakazał zwrot na przeciwny hals) i chociaż krążył wzdłuż i wszerz po całym Morzu Śródziemnym, zdobywał liczne francuskie statki, to do Nelsona dołączył dopiero 13.08.1798 w zatoce Abukir, już po słynnej bitwie z 1.08.1798. Alcmene weszła 19.08.1798 w skład sił blokujących Aleksandrię. Zdobyła francuską felukę marynarki 22.08.1798 (koło Aleksandrii) z depeszami od generała Bonaparte. Pomagała Nelsonowi w ewakuacji z Neapolu rodziny królewskiej w grudniu 1798. Zdobyła francuski okręt korsarski 23.06.1799 (na Atlantyku). Przeprowadziła 18.07.1799 udany atak na forty i statki w porcie Viveiro na północy Hiszpanii, zdobywając dwa statki. Wróciła na placówkę lizbońską w sierpniu 1799. Pochwyciła 16.08.1799 francuski bryg korsarski zmierzający na San Domingo. W październiku 1799 współdziałała z trzema innymi fregatami w zdobyciu koło przylądka Finisterre (16 i 17.10) dwóch hiszpańskich fregat skarbowych zmierzających z Vercruz do Hiszpanii. Alcmene udała się do Plymouth w listopadzie 1799, wchodząc do portu 14.11. Zdobycz na dwóch hiszpańskich fregatach okazała się gigantyczna (652 tysiące funtów). Dlatego pryzowe przypadające na członków załóg też było wielkie. Kapitan każdej fregaty dostał po 40730 funtów (więcej niż 22-letnia pensja admirała floty!), każdy porucznik po 5091 funtów (wartość ich żołdu za 55 lat), midszypmeni po 791 funtów (ich żołd za 23 lata), a każdy zwykły marynarz i żołnierz piechoty morskiej - ponad 182 funty (swoją 10-letnią pensję). Od schyłku 1799 lub od kwietnia 1800 fregatą dowodził kmdr Henry Digby. Alcmene krążyła u brzegów Portugalii, wchodziła w skład eskadr blokujących francuskie wybrzeża w pobliżu wejścia na kanał La Manche. Zdobyła w styczniu 1800 francuski statek z winem, w lutym współdziałała w odbiciu brytyjskiego statku pochwyconego przez francuskiego korsarza na trasie Livorno - Londyn, zmierzającego teraz do Lorient. W marcu 1800 krążyła u wybrzeży Hiszpanii. Zawijała do Portsmouth 2.04.1800 i do Plymouth 27.04.1800. Ponownie zamierzała zawinąć do Plymouth 12.05.1800 (tym razem w wyniku uszkodzeń jakich doznała po wejściu na skały w okolicach Penmarks i utraty tam steru), lecz uczyniła to z kłopotami - chybiła zwrotu przez sztag na Hamoaze i straciła sterowną prędkość, znów zawadzając o skały. Trwał jednak przypływ, więc udało się zejść na głębszą wodę i wejść do portu na remont. W czerwcu 1800 Alcmene być może zdobyła francuski okręt korsarski. Wróciła do Plymouth - po kolejnym rejsie - 25.10.1800. Eskortowała konwój transportowców z wojskiem z Lizbony na Spithead, gdzie przybyła 13.01.1801. Od stycznia 1801 jej kapitanem był kmdr Samuel Sutton, najpierw w składzie Floty Kanału, w marcu 1801 (14.03.1801) skierowany z Portsmouth (dokąd wrócił 4.03) na Morze Północne i Bałtyk. Alcmene brała aktywny udział w bitwie pod Kopenhagą 2.04.1801, wchodząc w skład wydzielonego zespołu fregat pod komodorem Riou. Wkrótce po bitwie Sutton przeszedł na fregatę Amazon, której dowódca, kmdr Riou, zginął w walce, a dowództwo Alcmene przejął kmdr (awansowany do tego stopnia 27.04.1801) John Ferris Devonshire. Fregata wróciła z Bałtyku na Spithead 10.08.1801 w składzie floty wiceadm. Pole. Od sierpnia 1801 dowodził nią kmdr Robert Stuart Lambert. Alcmene eskortowała konwój do Halifaxu oraz Nowej Fundlandii i z powrotem (wyjście ze Spithead 10.09.1801, dotarcie do Nowej Fundlandii w październiku 1801, wyjście kursem na Portugalię około połowy listopada 1801, zawinięcie do Lizbony, dotarcie na Spithead 18.12.1801), potem operowała w składzie Floty Kanału. Wyszła 30.01.1802 ze Spithead w rejs patrolowy przeciwko szmuglerom w okolicach Cowes, wróciła na Spithead 27.05.1802. W połowie lipca lub w sierpniu 1802 dowództwo nad nią przejął kmdr John Stiles. Od 21.07.1802 Alcmene operowała w rejonie Wysp Normandzkich (Wysp Kanałowych), głównie transportując żołnierzy (w tym holenderskich). Przeszła 14.11.1802 z Plymouth do Sheerness, gdzie 15.11.1802 tylko tymczasową komendę nad nią przejął kmdr John Stewart. W tym samym miesiącu wróciła poprzez Spithead do Plymouth. Woziła żołnierzy między Plymouth a Portsmouth na przełomie listopada i grudnia 1802. Od połowy grudnia 1802 do schyłku stycznia 1803 Alcmene była remontowana w Portsmouth, potem wycofano ją do rezerwy. Ponownie została wcielona do aktywnej służby w marcu 1803. Dokonywała od czerwca 1803 do grudnia 1804 rejsów krążowniczych w rejonie Wysp Normandzkich w oparciu o bazę na Spithead. Ciągle dowodził nią kmdr John Stiles. W maju 1805 krążyła po wodach kanału La Manche. Od listopada 1805 kapitanem fregaty był kmdr James Brisbane. Alcmene należała wtedy do okrętów placówki irlandzkiej. Zdobyła francuski żaglowiec korsarski 4.01.1807 około 120 mil na południowy zachód od przylądka Clear. Od 19.03.1808 dowodził fregatą kmdr William Henry Brown Tremlett. Należała do Floty Kanału. W czerwcu 1808, kiedy operowała u wybrzeży Hiszpanii, Tremlett nawiązał kontakt z władzami hiszpańskimi w Coruna; wobec agresji Napoleona na sprzymierzony z nim kraj, Hiszpanie zdecydowali się zmienić strony w wojnie, a dzięki pomocy kapitana Alcmene delegaci Galicji mogli popłynąć do Wielkiej Brytanii, gdzie zwrócili się o pomoc. Po powrocie fregaty pod Corunę z pieniędzmi, armia patriotyczna przyznała Tremlettowi stopień generała. Fregata brytyjska natknęła się 22.12.1808 na dwie francuskie fregaty próbujące przewieźć żołnierzy na Gwadelupę, ścigając je do wyspy Ré. Nocny atak się nie powiódł, więc Alcmene blokowała potem przeciwniczki. Zwalczała żeglugę francuską na wodach od wyspy Dieu (Ile d'Yeu) do przylądka Finisterre, chwytając lub niszcząc około 50 żaglowców.
29.04.1809 Alcmene w towarzystwie fregaty Amelia żeglowała w kierunku ujścia Loary w celu rekonesansu kotwicowiska. Pogoda była mglista, widoczność słaba. Około godz. 16 Alcmene weszła na podwodną skałę i utkwiła na niej. Trwał odpływ, więc wkrótce było jeszcze gorzej. Około godz. 22 załoga musiała opuścić wrak, który na końcu podpalono.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LIVELY (1794).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

32-działowa fregata Lively należała do typu Alcmene/Cerberus, więc wszystkie uwagi ogólne jak przy Alcmene z 1794.
Lively zamówiono 14.02.1793 w prywatnej stoczni Johna Nowlana w Northam. Stępkę położono w kwietniu 1793. Jednostka została zwodowana 23.10.1794, ukończona w Portsmouth do 2.05.1795. Rzeczywiste wymiary to: 135'3", 36'8,5" , 12'6" i 806 ton.
Od października 1794 do 1796 fregatą dowodził kmdr George Stewart, wicehr. Garlies, przydzielony do placówki irlandzkiej. Na początku 1795 Lively pozostawała tymczasowo (lord Garlies przebywał wtedy na lądzie, chory) pod komendą commandera George Burltona (awansował do stopnia captain 16.03.1795) i po dwugodzinnej akcji zdobyła 2.03.1795 francuską korwetę 18-działową Éspion w pobliżu Brestu. Pod tym samym dowódcą zdobyła francuską korwetę 30-działową Tourterelle koło Ouessant 13.03.1795. W kwietniu 1795 wróciła do Cork. Już z powrotem z wicehrabią Garlies skierowana została 11.11.1795 na Morze Śródziemne, by dowieźć tam nowego głównodowodzącego, adm. Jervisa. Przybyła do zatoki Saint Florent na Korsyce 30.11.1795. Jervis przeniósł swoją flagę z Lively na Victory 3.12.1795. Od 13.12 fregata uczestniczyła pod tym admirałem w patrolowaniu pod Tulonem, krążąc między tym portem a Minorką i realizując samodzielne misje na wodach włoskich. Następnie wyszła z całą eskadrą Jervisa z Morza Śródziemnego (1.12.1796). W styczniu 1797 osłaniała konwój portugalski. Była obecna w bitwie koło Przylądka Św. Wincentego 14.02.1797. Po tej bitwie, najpóźniej w maju 1797, kapitanem fregaty został kmdr Benjamin Hallowell. Lively wysłano 31.03.1797 z Lizbony dla blokowania Kadyksu. Łodzie z fregaty współdziałały 29.05.1797 w porwaniu z kotwicy w Santa Cruz (na Teneryfie) francuskiego brygu 14-działowego Mutine. W 1798 komendę nad jednostką przejął kmdr James Nicoll Morris. Nakazano mu wespół z fregatą Seahorse obserwować z bliska port w Kadyksie i przechwytywać wszystkie żaglowce, które chciałyby do niego wejść lub z niego wyjść. Noc z 12 na 13.04.1798 była bardzo ciemna; około 12 nad ranem 13 kwietnia zauważono ląd i wykonano zwrot. Mimo nieustannego sondowania Lively weszła na mieliznę, chociaż Seahorse wykonała w pobliżu zwrot bez żadnych problemów. Wszelkie próby ściągnięcia Lively na głębszą wodę - łącznie z holowaniem przez Seahorse - zawiodły. Podczas odpływu fregata przechyliła się, wytwarzając jeszcze większe naprężenia w kadłubie. W nocy z 13 na 14.04 Hiszpanie przeprowadzili rozpoznanie przy pomocy lekkiej jednostki o łacińskim takielunku, a 14.04. do fregaty zaczęły się zbliżać kanonierki. Otworzyły też ogień hiszpańskie baterie nadbrzeżne z Rota. Brytyjczycy nie mieli innego wyjścia, jak podpalić Lively, co zrobił osobiście kmdr Morris. Załoga przeszła w komplecie i bez strat na Seahorse.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu GALATEA (1797).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

32-działowa fregata Galatea należała do typu Alcmene/Cerberus, więc wszystkie uwagi ogólne jak przy Alcmene z 1794.
Galatea została zamówiona 14.02.1793 w prywatnej stoczni George'a Parsonsa w Bursledon. Stępkę położono w kwietniu 1793. Wodowanie jednostki miało miejsce 17.05.1794, a nie 17.05.1797, jak błędnie podano w zestawieniu Colledge'a uzupełnionym przez Warlowa; jest to tam najprawdopodobniej literówka, ponieważ sam Colledge we wcześniejszym wydaniu podawał datę prawidłową, zgodną ze wszystkimi źródłami. Fregata przeszła do Portsmouth, gdzie po wprowadzeniu na dok 23.05.1794 była wykańczana, co sfinalizowano 12.08.1794. Rzeczywiste wymiary wynosiły: 135'3", 36'9" , 12'6" i 808 ton. Zamiast 6 karonad 24-funtowych miała 8 karonad 18-funtowych. W końcu maja 1799 zaproponowano, by wyposażyć ją w 10 karonad 24-funtowych, ale brak informacji, czy propozycję zrealizowano.
Od maja 1794 fregatą Galatea dowodził kmdr Richard Goodwin Keats. Należała do eskadry komodora Warrena; pomagała przy zdobyciu 21.10.1794 francuskiej fregaty 44-działowej Révolutionnaire koło Ouessant. W styczniu i lutym 1795 była tymczasowo dowodzona przez komandora Francisa Cole. Prowadziła patrolowanie. Od marca 1795 z powrotem pod Keatsem uczestniczyła w (zwieńczonych klęską desantu francuskich rojalistów 20.07.1795) operacjach pod Quiberon, Hoat, Hoëdic, Belle Isle, Noirmoutier, Yeu w okresie czerwiec-październik 1795. Biorąc udział w akcji eskadry Warrena koło Pointe du Raz 20.03.1796 (atak na francuski konwój) przyczyniła się do zdobycia 28-działowego transportowca Etoile; uczestniczyła w zapędzeniu 22.08.1796 na brzeg (między Arcachon a Biscarrosse) 40-działowej fregaty francuskiej Andromaque i spaleniu jej następnego ranka. Potem operowała na placówce irlandzkiej. Od czerwca 1797 fregatą Galatea dowodził kmdr George Byng; zdobyła francuski lugier korsarski koło przylądka Clear 30.06.1797. Współdziałała w zdobyciu francuskiego okrętu korsarskiego 15.07.1797. Zdobyła francuski 16-działowy kuter Reinger 6.11.1797. W styczniu 1800 eskortowała konwój z Cork na Downs. Wróciła do Plymouth 31.01.1800. W maju eskortowała statki z Irlandii do Londynu. Zimą 1800 łódź z fregaty zdobyła hiszpański żaglowiec korsarski. Na początku stycznia 1801 eskortowała statek (z bardzo wartościowym ładunkiem) z Belfastu do Plymouth. W kwietniu 1801 odbiła brytyjski statek. Od listopada 1801 do kwietnia 1802 krążyła między Cork a Plymouth, przewożąc depesze i zwalczając szmuglerów. Od końca kwietnia lub połowy maja 1802 fregatą dowodził kmdr George Wolfe, ponieważ Byng po ciężkiej służbie zimowej podupadł na zdrowiu. Galatea opuściła pod koniec lipca 1802 Plymouth, razem z innymi fregatami skierowana na Jersey i Guernsey po holenderskich żołnierzy. W sierpniu 1802 przewoziła ich z wyspy Wight do Helder, wróciła do Plymouth 3.09.1802. Następnie kursowała od 14.09.1802 do 27.11.1802 między Plymouth a Sheerness, via Spithead i Downs, przewożąc zwalnianych marynarzy, żołnierzy, zwalczając przemytników. Weszła 30.11.1802 do Portsmouth i w związku z zawarciem pokoju w Amiens została wycofana do rezerwy. Ponownie wyposażono ją tam do aktywnej służby w okresie marzec - maj 1803. Od kwietnia 1803 jej kapitanem był kmdr Henry Heathcote. Od lipca 1803 pełniła rolę okrętu strażniczego. W sierpniu 1803 Galatea krążyła u południowych wybrzeży Anglii i Kornwalii, między Spithead, a Falmouth. Została wysłana 5.02.1804 z Cork z konwojem do Indii Zachodnich. Jej łodzie przeprowadziły nieudany atak 15.08.1804 na francuski okręt korsarski zakotwiczony niedaleko Gwadelupy (w Anse a Mire na wysepkach Les Saintes), zakończony straszliwymi stratami atakujących. W lipcu 1805 komendę nad fregatą przejął na Jamajce kmdr Murray Maxwell. W latach 1806-1809 dowódcą jednostki był kmdr George Sayer. W lipcu 1806 wchodząc w skład eskadry kadm. Cochrane eskortowała konwój koło St. Thomas i Tortoli. Jej łodzie zniszczyły hiszpański szkuner kaperski koło Puerto Cabello w Wenezueli 18.08.1806 i kolejny 21.08.1806; odcięły z kotwicy szereg statków w Barcelonie (na wybrzeżu Wenezueli) 9-10.10.1806. Galatea zdobyła 18.10.1806 hiszpański żaglowiec korsarski, a 12.11.1806 francuski szkuner korsarski koło Gwadelupy. Łodzie fregaty przechwyciły inny koło Caracas 21.01.1807 po walce, w której zdobycz nie wyrównała ciężkich strat ludzkich wśród Brytyjczyków. Jednostka wróciła do Anglii wczesną wiosną 1809 i została wycofana do rezerwy. Po siedmioletnim pobycie w tropikach jej stan okazał się bardzo zły. Fregatę rozebrano w Woolwich w kwietniu 1809.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ADVENTURE (1784).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

44-działowa jednostka typu Adventure zaprojektowanego w 1782 przez Edwarda Hunta. Dwupokładowy (jak liniowce) okręt 5 rangi (jak fregaty), czyli ani liniowiec (za słaba artyleria, konstrukcja i załoga), ani dobra fregata (za słabe właściwości żeglarskie), przedstawiciel klasy od połowy XVIII w. przestarzałej, a mimo tego chętnie i dość długo przez Brytyjczyków uzupełnianej nowymi jednostkami z uwagi na ich walory w służbie konwojowej, kolonialnej i jako flagowców małych eskadr do pomocniczych celów (dwa rzędy dział, sporo miejsca dla ludzi, niezła ładowność). Dane projektowe: długość dolnego pokładu działowego 140'0", szerokość z poszyciem 38'3", głębokość ładowni 16'10", tonaż konstrukcyjny 897 ton. Załoga: początkowo 300, od 1794 roku 294 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 20 dział 18-funtowych, na pokładzie górnym 22 działa 12-funtowe, na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe.
Okręt Adventure zamówiono 5.06.1782 w prywatnej stoczni firmy Perry & Hankey, w Blackwall. Stępkę położono w październiku 1782, wodowano jednostkę 19.07.1784, ukończono w Woolwich 28.10.1784. Rzeczywiste wymiary: 140'4" x 38'6" x 16'11", tonaż 910 ton.
Żaglowiec wyposażono do aktywnej służby dopiero na przełomie 1786/1787, w Woolwich. Od stycznia 1787 do 1788 dowodził nim kmdr Francis Parry. W 1788 lub 1789 komendę przejął kmdr John Nicholson Inglefield. Okręt wyszedł 25.10.1789 ze Spithead razem ze slupem Fairy, dotarł na Maderę 10.11.1789. Tam jego dowódca podniósł proporzec komodora, jako głównodowodzący brytyjskich sił u zachodnich wybrzeży Afryki i pożeglował ku Teneryfie oraz Wyspom Zielonego Przylądka. Przepędzono amerykańskich piratów plądrujących statek wschodnioindyjski w pobliżu wyspy Bonavista (Boa Vista, jedna z Wysp Zielonego Przylądka), spędzono dwa tygodnie przy Cape Coast Castle (na Złotym Wybrzeżu w zachodniej Afryce, dziś Cape Coast w Ghanie), dotarto do Whydah (dziś Quidah w Dahomeju/Beninie), pożeglowano 1.03.1790 ku Wyspie Św. Tomasza, obładowano się żółwiami na wyspie Ascension, wyruszono stamtąd ku Fayal (Faial w grupie Azorów) 3.04, zawinięto na Spithead 30.05.1790. W 1790 Adventure był flagowcem kadm. Richarda Kinga na kanale La Manche. Od kwietnia 1793 okrętem dowodził kmdr Edward Buller, wysyłany w rejsy patrolowe i w eskorcie konwojów. Adventure miał odtąd całkowicie zmienione uzbrojenie: na pokładzie dolnym 22 karonady 24-funtowe, na pokładzie górnym 20 karonad 12-funtowych, na pokładzie rufowym 4 karonady 12-funtowe, na pokładzie dziobowym 2 działa funtowe. Na początku 1795 wrócił z Kanady eskortując konwój. Od maja 1795 kapitanem okrętu był kmdr Edmund Crawley, w grudniu 1795 kmdr George Palmer, a od stycznia 1796 - commander (captain od 15.11.1796) William Gordon Rutherford. Żaglowiec wysłano w lipcu 1796 na Jamajkę. Współdziałał w zdobyciu w tamtym rejonie francuskiego szkunera korsarskiego 18.10.1796. Od maja 1797 dowódcą Adventure był (por. Thomas?) White, a od stycznia 1798 - por. John Chilcott. Żaglowiec pełnił wtedy na Jamajce rolę jednostki zaopatrzeniowej. Od marca 1798 dowodził nim commander Thomas Leef. Okręt wrócił do Wielkiej Brytanii w styczniu 1799, wchodząc 19.01 na mieliznę podczas zawijania do Portsmouth, z której jednak został sprowadzony następnego dnia bez uszkodzeń. Eskortował potem konwoje między Downs i Plymouth a Guernsey. W okresie od maja do lipca 1799 przebudowano go w Woolwich na transportowiec wojska. W lipcu 1799 komendę nad nim objął commander Robert Mansel. Od 13.08 do października 1799 transportowiec Adventure był zatrudniony w brytyjsko-rosyjskiej ekspedycji na wybrzeże Holandii (Helder). Od listopada 1799 miał uzbrojenie tylko na górnym pokładzie: 22 działa 9-funtowe. Od maja 1800 dowodził nim commander Charles Carter. Do grudnia 1800 transportowiec woził żołnierzy między portami Anglii oraz między Wielką Brytanią a Gibraltarem. Został wycofany do rezerwy w czerwcu 1801. Stał w Sheerness od czerwca 1801 do 1816 pełniąc rolę koszar przejściowych. Rozebrano go tam we wrześniu 1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu EXPEDITION (1784).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.