Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna www.timberships.fora.pl
Forum autorskie plus dyskusyjne na temat konstrukcji, wyposażenia oraz historii statków i okrętów drewnianych
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Okręty Royal Navy
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 177, 178, 179 ... 217, 218, 219  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna -> Okręty wiosłowe, żaglowe i parowo-żaglowe / Pytania, odpowiedzi, polemiki
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
knowak




Dołączył: 12 Sie 2010
Posty: 1598
Przeczytał: 1 temat

Skąd: Częstochowa

PostWysłany: Nie 19:04, 26 Mar 2017    Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PALLAS (1816).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Nie 20:40, 26 Mar 2017    Temat postu:

Fregata Pallas należała do 36-działowych jednostek typu Apollo/Euryalus, zaprojektowanych przez Williama Rule w 1798, więc wszystkie dane ogólne takie, jak podałem przy Euryalus z 1803.
Pallas została zamówiona 14.10.1810 lub 19.03.1811 w prywatnej stoczni Roberta Guillaume w Northam. Jednostkę zaczęto budować w maju 1811. Jednak firma zbankrutowała i zamówienie przeniesiono do królewskiej stoczni w Portsmouth 1.12.1811 albo 10.12.1813. Ponowna budowa zaczęła się w kwietniu 1814. Zwodowano fregatę 13.04.1816, a ukończono ją 27.04.1816, ale od razu z przystosowaniem do zostawienia w rezerwie. Jej dane rzeczywiste to: 145’5” x 38’3” x 13’3”, tonaż 951 ton. Dopiero 28.08.1828 oddano jednostkę pod komendę kmdr. lorda Adolphusa Fitzclarence (nieślubnego syna króla Wilhelma IV). Została wyposażona w okresie październik-grudzień 1828 w Portsmouth do służby na morzu, a konkretnie do wożenia dostojników. Klasyfikowano ją teraz jako fregatę 42-działową. W grudniu 1828 przeprowadzała w pobliżu Plymouth próby żeglarskie. Wróciła do Plymouth 20.02.1829 po rejsie na Azory. Została wysłana 15.07.1829 z Portsmouth do Indii Wschodnich (do Kalkuty) z pasażerami (m.in. lordem Dalhousie, a także biskupem Kalkuty). Zawinęła po drodze do Rio de Janeiro 16.09.1829, a na Przylądek Dobrej Nadziei 8.10.1829. Wróciła z innymi pasażerami (m.in. generałem wicehrabią Combermere) w tym samym roku. Przewiozła też pułkownika Foxa z Halifaxu (wyruszając stamtąd 23.08.1830) do Portsmouth, gdzie zawinęła 9.09.1830. Skierowano ją 30.10.1830 z Portsmouth do Lizbony, wróciła do Plymouth 4.11.1830. Została wysłana 7.12.1830 z Plymouth na Morze Śródziemne (via Lizbona, gdzie przybyła 15.12.1830), docierając na Maltę 26.12.1830. Operowała na wodach greckich, wyruszyła z Malty w rejs powrotny do Anglii 2.02.1831. Zawinęła do Portsmouth 1.03.1831. Od 15.03.1831 (albo już od początku grudnia 1830) dowodził okrętem kmdr Manley Hall Dixon. Do końca czerwca 1831 wykonywał różne zadania na wodach kanału La Manche. Wysłano go 30.06.1831 z Plymouth do Indii Zachodnich. Pallas dotarła na Bermudy 1.08.1831. Stąd podążyła do Nowej Fundlandii (znajdowała się tam od 22.08.1831) i Halifaxu, potem znów popłynęła przez Bermudy ku Jamajce, Barbados, Granadzie. Od 20.01.1832 do połowy marca 1834 nadal operowała w Indiach Zachodnich (i czasem na wodach Ameryki Północnej), ale już pod komendą komandora Williama Walpole. Wróciła do Plymouth 21.04.1834. Została tam wycofana do rezerwy 24.05.1834. W okresie wrzesień-listopad 1836 przebudowano ją w Plymouth na hulk węglowy. Służyła w tej roli w Devonport do 1860. Została sprzedana 11.01.1862.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
knowak




Dołączył: 12 Sie 2010
Posty: 1598
Przeczytał: 1 temat

Skąd: Częstochowa

PostWysłany: Nie 20:41, 02 Kwi 2017    Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BARROSA (1812).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pon 7:35, 03 Kwi 2017    Temat postu:

Fregata Barrosa należała do 36-działowych jednostek typu Apollo/Euryalus, zaprojektowanych przez Williama Rule w 1798, więc wszystkie dane ogólne takie, jak podałem przy Euryalus z 1803.
Barrosa została zamówiona 4.04.1811 w królewskiej stoczni w Deptford. Jednostkę zaczęto budować w październiku, zwodowano ją 21.10.1812, a ukończono 10.12.1812. Jej dane rzeczywiste to: 145’0” x 38’3” x 13’3,5”, tonaż 947 ton. Miała 38 integralnych, żelaznych zbiorników na wodę (po około 400 galonów) zamiast beczek. Od października 1812 do lipca 1814 dowodził fregatą kmdr William Henry Shirreff. Została skierowana na wody amerykańskie 31.03.1813 w eskorcie konwoju. Zdobyła 22.05.1813 amerykański szkuner. Wespół z inną fregatą stoczyła 20.06.1813 zwycięską bitwę na Hampton Roads z 15 amerykańskimi kanonierkami. Zdobyła w Indiach Zachodnich 25.07.1813 ex-brytyjski statek wielorybniczy z cennym olejem wielorybim, schwytany wcześniej na Pacyfiku przez amerykańską fregatę Essex. W listopadzie 1813 doprowadziła do Halifaxu konwój z Bermudów. Wróciła do Portsmouth z wód Jamajki 27.01.1814. W połowie kwietnia wyszła z Portsmouth z konwojem do Indii Zachodnich. Od sierpnia 1814 jej kapitanem był kmdr John Maxwell. Barrosa pochwyciła amerykańskie żaglowce korsarskie 29.09.1814 i 14.11.1814. Pod koniec 1814 komendę przejął kmdr William M'Culloch. Barrosa wróciła z Indii Zachodnich do Portsmouth 11.09.1815. Została wycofana do rezerwy w Portsmouth we wrześniu 1815. Stopniowo degradowana, po przebudowie w Portsmouth w sierpniu/wrześniu 1823 w służbie portowej jako okręt-magazyn ubrań marynarskich, potem koszary przejściowe i ostatecznie magazyn artyleryjski do 1833. Jednak wobec niepokojów społecznych w Kanadzie postanowiono użyć tej jednostki do transportu wojska. Przebudowę ukończono pod koniec marca 1838 w Plymouth. W połowie kwietnia 1838 okręt został skierowany do Cork, 4.05 wyruszył do Quebeku z 22 oficerami armii i 584 żołnierzami. Dotarł na miejsce 16.06.1838. Barrosa została sprzedana 27.05.1841.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
knowak




Dołączył: 12 Sie 2010
Posty: 1598
Przeczytał: 1 temat

Skąd: Częstochowa

PostWysłany: Pon 9:34, 10 Kwi 2017    Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TARTAR (1814).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pon 17:51, 10 Kwi 2017    Temat postu:

Fregata Tartar należała do 36-działowych jednostek typu Apollo/Euryalus, zaprojektowanych przez Williama Rule w 1798, więc wszystkie dane ogólne takie, jak podałem przy Euryalus z 1803.
Tartar została zamówiona 6.01.1812 w królewskiej stoczni w Deptford. Jednostkę zaczęto budować w październiku 1812, została zwodowana 6.04.1814, a ukończono ją 6.05.1814, ale od razu z przystosowaniem do zostawienia w rezerwie w Sheerness. Jej dane rzeczywiste to: 145’2” x 38’3,25” x 13’3”, tonaż 949 ton. Dopiero w maju 1818 oddano jednostkę pod komendę (do 1821) kmdr. George'a Colliera. Została wyposażona w okresie czerwiec-wrzesień 1818 w Chatham do służby na morzu. Była teraz klasyfikowana jako fregata 42-działowa. Wysłano ją ku wybrzeżom Afryki Zachodniej dla udziału w patrolach antyniewolniczych, gdzie Collier pełnił rolę komodora całej eskadry (liczącej jeszcze dwie korwety, slup i dwa brygi-kanonierki). Fregata zdobyła statki handlarzy niewolników 30.01.1820, 2.03.1820, 10.03.1820, 22.03.1821, 9.04.1821. Wyszła 17.06.1821 z Sierra Leone do Indii Zachodnich, gdzie odwiedziła Barbados, Martynikę, Jamajkę i zawinęła do Hawany. Wróciła stamtąd do Portsmouth 9.09.1821. Wycofano ją do rezerwy w październiku 1821. Z kolei 16.10.1822 dowódcą fregaty został kmdr Thomas Brown (nie Browne, jak twierdzi Winfield; to zupełnie inny oficer). Od listopada 1822 do lutego 1823 jednostkę wyposażono w Plymouth i wysłano 5.02.1823 na wody Ameryki Południowej, w rejon wybrzeża pacyficznego. Pilnowała tam interesów Wielkiej Brytanii wobec obu walczących stron i dobrze zapisała się w pamięci mieszkańców. Kmdr Brown wykazał się wielkim taktem i talentem dyplomatycznym. Przewiózł (zdaje się na przełomie stycznia i lutego 1824) z Callao do Valparaiso chorego generała Williama (dla miejscowych Guillermo) Millera, wybitnego dowódcę kawalerii patriotów i bardzo o niego dbał podczas tego rejsu. Z drugiej strony gościł na swoim pokładzie pułkownika rojalistów, Rodila. Simon Bolivar (wylądował w Callao 1.09.1823, zjednoczył republikańskie Peru do listopada, doprowadził do stoczenia decydującej bitwy z rojalistami pod Ayacucho 9.12.1824) obdarzył komandora Browna swoim portretem. Rodil, który wszedł do Callao na początku marca 1824, zaopatrzył tam żaglowiec Tartar we wszystkie potrzebne zapasy i odmówił przyjęcia za nie zapłaty. Fregata podążając z Peru zawinęła do Panamy 13.03.1825. Wyszła 28.09.1825 z Valparaiso, kierując się przez Rio de Janeiro do Anglii. Wróciła do Portsmouth 31.01.1826 z 820 tysiącami dolarów brytyjskich należności i została wycofana do rezerwy w lutym 1826 w Woolwich. Przebudowywano ją tam od listopada 1827 na koszary przejściowe. Tartar był eksploatowany w tym charakterze najpierw w Sheerness, a w latach 1834-1859 w Chatham. Rozebrano go na miejscu do 30.09.1859.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
knowak




Dołączył: 12 Sie 2010
Posty: 1598
Przeczytał: 1 temat

Skąd: Częstochowa

PostWysłany: Nie 15:41, 23 Kwi 2017    Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu AMPHION (1798).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Nie 22:05, 23 Kwi 2017    Temat postu:

Amphion była fregatą 32-działową zaprojektowaną przez Williama Rule, ale z poprawkami admiralicji uwzględniającymi preferowane przez adm. Gambiera mniejsze wygięcie wzdłużne kadłuba i silniejsze pochylenie dziobnicy. Projekt zaakceptowano 27.06.1796. Planowane wymiary: długość 144'0", szerokość 37'6", głębokość 12'6", tonaż 906 czy 910 ton. Załoga: 254 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 26 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe i 4 karonady 24-funtowe; na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 24-funtowe. Budowę fregaty zamówiono 11.06.1796 w prywatnej stoczni Jamesa Bettsa w Mistleythorn. Stępkę położono w lipcu 1796, o nazwie jednostki zdecydowano 16.12.1796. Zwodowano fregatę 19.03.1798 i ukończono w Chatham 6.07.1798. Jej rzeczywiste dane to: długość 144'0,5", szerokość 37'7,25", głębokość 12'6", tonaż 914 ton. Okazała się jednostką bardzo dobrą, o wszechstronnych zaletach użytkowych, szybką, świetnie trzymającą się wiatru i zwrotną, bardzo sztywną, o dużej ładowni, szczególnie dobrze się spisującą przy silnych wiatrach, ale nie za bardzo wzburzonym morzu. Od maja lub lipca 1798 do 1801 dowódcą Amphion był kmdr Richard Bennet. Fregatę skierowano 10.07.1798 ku wybrzeżom Afryki, a 20.12.1798 stamtąd na wody Jamajki. Współdziałała w zdobyciu hiszpańskiego okrętu korsarskiego 25.11.1799. Remontowano ją w Chatham od listopada 1801 do stycznia 1802. Od maja 1802 dowodził fregatą kmdr Alexander Fraser. Operowała na wodach kanału La Manche, zajmując się głównie ściganiem szmuglerów. Przewiozła też księcia Cambridge i jego świtę do Cuxhaven. We wrześniu 1802 komendę przejął kmdr Thomas Masterman Hardy. Na przełomie października i listopada 1802 przewiózł on do Lizbony nowo mianowanego ambasadora brytyjskiego. Od 21.05.1803 Amphion była flagowcem wiceadm. Nelsona na czas jego rejsu z Portsmouth do floty na Morzu Śródziemnym. Z końcem czerwca czy na początku lipca 1803 Nelson przeszedł w okolicach Tulonu na Victory, zabierając ze sobą Hardy'ego, a na fregatę przeniósł dotychczasowego kapitana liniowca, kmdr. Samuela Suttona. Amphion brała teraz udział w blokadzie Tulonu w 1803 i 1804. Uczestniczyła w słynnej akcji komodora Grahama Moore 5.10.1804, kiedy podczas pokoju cztery brytyjskie fregaty zaatakowały na Atlantyku i zdecydowanie pobiły cztery hiszpańskie fregaty (zatapiając jedną i zdobywając trzy) ze skarbem państwowym. Od 31.10.1804 wszystkie 6-funtówki z odkrytych pokładów Amphion ustąpiły miejsca karonadom 24-funtowym. W kwietniu 1805 Amphion wchodziła w skład eskadry wiceadm. Orde'a, blokującej Kadyks; gdy Orde na wieść o zbliżaniu się floty tulońskiej Villeneuve'a zwinął blokadę i odszedł na północ, pozostawił Amphion dla utrzymywania kontaktu z nieprzyjacielem; fregata nie zdążyła podjąć obserwacji na skutek bardzo szybkich posunięć francuskiego admirała, który podążył zaraz ku Indiom Zachodnim. W rezultacie w maju 1805 Amphion weszła w skład eskadry Nelsona, goniącego Villeneuve'a. Wróciła do Europy. Przybywając z Lizbony dołączyła 7.10.1805 do zgrupowanej pod Kadyksem floty Nelsona. Chorujący kmdr Sutton przekazał 10.10.1805 (czy trzy dni poźniej) komendę nad fregatą komandorowi Williamowi Hoste. Wkrótce potem Amphion została wysłana na Morze Śródziemne, do Algieru (dotarła tam 25.10). Wróciła do Gibraltaru 9.11, gdzie Hoste dowiedział się o bitwie pod Trafalgarem i śmierci Nelsona. We wczesnej fazie 1806 Hoste dowodził eskadrą fregat prowadzących bliską blokadę Kadyksu. W marcu 1806 nakazano mu dołączyć do eskadry Sidneya Smitha koło Sycylii (dotarł tam pod koniec maja). Operując na Morzu Śródziemnym i na Adriatyku Amphion uczestniczyła w niezliczonej ilości mniejszych akcji - jak atak na fort Cirello w Kalabrii w czerwcu 1806, bombardowanie fortecy Cotrone 26.07.1806; nieudana próba porwania z kotwicy transportowca pod Rosas 12.05.1808, blokada Triestu w listopadzie 1808, odcięcie francuskiego brygu i trabacoli pod wyspą Melada 8.02.1809; bombardowanie Pesaro 23.04.1809, odcięcie 6 kanonierek pod Cortelazzo 27.08.1809, zdobycie 14 statków (i spalenie 11 dalszych) pod Grado 28.06.1810. Przede wszystkim jednak była jednostką flagową w największej bitwie fregat epoki napoleońskiej, pod Lissą 13.03.1811 (co opisałem szerzej w mojej monografii tej bitwy). Wróciła do Anglii w kwietniu 1812 i została odstawiona do rezerwy. Przeszła gruntowny remont w Deptford od kwietnia 1812 do czerwca 1813. Od maja 1813 do 1815 dowodził nią kmdr James Stewart. Operowała teraz na Morzu Północnym. Jej łodzie współdziałały w nieudanym ataku na francuskie jednostki na Westerschelde 6.03.1814. W 1815 kapitanem Amphion był kmdr John Brett Purvis, obarczony zadaniem eskortowania konwoju z Cork w Irlandii na Bermudy. Od października 1815 do 1818 okrętem dowodził kmdr William Bowles. W tym okresie fregata osłaniała konwoje zmierzające do Brazylii. Klasyfikowano ją teraz jako jednostkę 38-działową. Miała od 1.01.1817 na pokładzie rufowym 10 karonad 24-funtowych, a na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe i 4 karonady 24-funtowe. Od 21.10.1818 kapitanem fregaty był kmdr William Dashwood. Amphion została wycofana do rezerwy 20.05.1819 w Woolwich. Od października 1820 pełniła w Deptford rolę schronienia dla dotkniętych nędzą marynarzy, ale już w listopadzie 1820 zatopiono ją w Woolwich jako część falochronu. Wrak sprzedano we wrześniu 1823 w celu podniesienia i usunięcia.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
knowak




Dołączył: 12 Sie 2010
Posty: 1598
Przeczytał: 1 temat

Skąd: Częstochowa

PostWysłany: Pon 18:57, 01 Maj 2017    Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu AEOLUS (1801).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Sob 12:39, 06 Maj 2017    Temat postu:

Aeolus była fregatą 32-działową typu Amphion projektu Williama Rule z 1796, więc wszystkie uwagi natury ogólnej, jak przy tamtej jednostce. Budowę Aeolus zamówiono 28.01.1800 w prywatnej stoczni pani Frances Barnard (ściśle biorąc firma nazywała się "Frances Barnard Sons & Co", gdzie ta "Company" to dwaj synowie pani Frances, William i Edward George) w Deptford. Stępkę położono w kwietniu 1800. Zwodowano fregatę 28.02.1801 i ukończono po sąsiedzku, w królewskiej stoczni w Deptford 10.04.1801. Rzeczywiste dane jednostki to: długość 144’3”, szerokość 37’8”, głębokość 12’6”, tonaż 919 ton. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 26 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 2 działa 6-funtowe i 8 karonad 24-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 24-funtowe. Od marca 1801 do 1803 dowódcą Aeolus był kmdr John William Spranger. Fregata 8.06.1801 opuściła North Yarmouth z wiceadm. Pole na pokładzie, kierując się na Bałtyk, gdzie Charles Morice Pole miał przejąć naczelne dowództwo od chorującego Nelsona. Aeolus dotarła do zatoki Köge 17/18.06.1801. Pozostała na Bałtyku z flotą Pole'a do lipca, wróciła do North Yarmouth 21.07.1801. Wychodziła stąd w lecie i jesienią 1801 w rejsy patrolowe po pobliskich wodach. Przeszła 17.11.1801 do Spithead. Została stąd wysłana w styczniu 1802 z konwojem do Indii Zachodnich. Zawinęła do Port Royal na Jamajce 17.08.1802. Pod koniec sierpnia 1802 fregatą dowodził tymczasowo commander Henry Whitby. Z końcem grudnia 1802 Aeolus znajdowała się w Port Royal. Od maja 1803 kapitanem jednostki był kmdr Andrew Fitzherbert Evans. Aeolus wchodziła w skład blokującej San Domingo eskadry komodora Johna Loringa i uczestniczyła w zdobyciu (po długim pościgu) francuskiego 74-działowca Duquesne 25.07.1803 koło przylądka Maisi na wschodnim krańcu Kuby. Zajęła 1.02.1804 amerykański statek handlowy. Odpłynęła z Jamajki do Anglii 18.03.1804 i weszła do Portsmouth 26.05.1804. Od maja 1804 do 1809 dowództwo fregaty sprawował kmdr lord William Fitzroy. W maju 1804 raportował o obluzowaniu się tylnicy. Aeolus należała w lecie 1805 do blokującej Brest Floty Kanału adm. lorda Corwallisa i została przez niego wysłana 29.07 na południe, w odpowiedzi na ciągłe prośby wiceadm. Caldera pilnującego floty Villeneuve'a koło przylądka Finisterre. Po drodze spotkała 5.08 eskadrę z Rochefort kontradm. Allemanda, a w dwa dni potem francuską fregatę Didon, lecz Fitzroy ścigał ją krótko, stawiając wyżej zadanie przekazania depeszy i informacji Calderowi, za co ostro jechał po nim po wojnie historyk William James, ale co w pełni zaakceptowała admiralicja. Aeolus pod koniec października 1805 uczestniczyła w poszukiwaniu eskadry z Rochefort. Znajdowała się w zespole kmdr. Richarda Strachana (4 liniowce i 4 fregaty) podczas pościgu, ataku i rozgromienia 3.11.1805 koło przylądka Ortegal grupy kontradm. Dumanoira (uciekającej spod Trafalgaru). Ze względu na charakter walki, fregaty brały w niej wyjątkowo aktywny udział, prowadząc ogień i samemu wystawiając się na ostrzał. Tym niemniej przy rozdawaniu nagród przyznano złote medale wszystkim kapitanom brytyjskich liniowców, a odmówiono ich kapitanom fregat. W 1806 Aeolus operowała na wodach irlandzkich. Została wysłana do Halifaxu 16.08.1807. Nakazano 1.01.1809 nieco zmodyfikować jej uzbrojenie: na pokładzie rufowym niosła teraz 2 działa 9-funtowe i 8 karonad 24-funtowych, a na pokładzie dziobowym 4 działa 9-funtowe. Brała udział w zdobyciu Martyniki w lutym 1809 w składzie ekspedycji kontradm. Cochrane'a. W czerwcu 1809 należała do eskadry Ameryki Północnej wiceadm. Warrena. Wyszła 13.08.1809 z Bermudów w rejs patrolowy. Od października 1809 dowodził nią kmdr John Shortland. Była w Halifaxie, wróciła na Bermudy 5.12.1809. Od grudnia 1810 do 1813 komendę nad jednostką (bazującą zwykle w Halifaxie) sprawował kmdr lord James Townshend. W 1811 fregata odwiedziła Quebec i Wyspę Księcia Edwarda, potem krążyła w okolicach Nowego Jorku w składzie eskadry komandora Johna Bastard. Przetrwała gwałtowny sztorm 30.09.1811, który położył ją na burtę i zerwał bramstengi oraz stengi. W czerwcu 1812 Aeolus operowała u wybrzeży USA. W lipcu 1812 znajdowała się w eskadrze komandora Broke'a. Uczestniczyła w zdobyciu 14-działowego brygu amerykańskiego Nautilus 15.07.1812. Brała udział w nieudanym pościgu za amerykańską fregatą Constitution 17-20.07.1812 koło Barnegat. Uczestniczyła w zdobyciu amerykańskiego żaglowca korsarskiego 3.11.1812. Od stycznia do marca 1813 zrealizowała udany rejs krążowniczy. Zdobyła 5.02 dwa amerykańskie statki handlowe z melasą, wełną i drewnem kampeszowym, współdziałała 18.02 w zdobyciu amerykańskiego statku z ryżem i zbożem, 24.02 - statku z bawełną, 2.03 - innego amerykańskiego statku. Współdziałała również w zajęciu neutralnego statku hiszpańskiego (z mąką i chlebem) 9.03. Wszystkie pryzy odesłano na Bermudy. Aeolus podążając z Bermudów przybyła 11.04.1813 do Halifaxu. Tam lord James Townshend poślubił 8.05.1813 córkę gubernatora. Aeolus przyprowadziła 8.07.1813 do Nowej Szkocji konwój z Anglii. W lipcu 1813 wchodziła w skład eskadry Ameryki Północnej adm. Warrena, została wyprawiona z powrotem z Halifaxu do Anglii w eskorcie kolejnego konwoju. Zawinęła z częścią tego konwoju do Deal 10.08.1813. W pierwszych dniach sierpnia 1813 commander Stephen Popham (niektórzy utrzymują, że był to kmdr Joseph Lamb Popham, całkiem inny oficer) otrzymał rozkaz poprowadzenia 350-osobowego oddziału Royal Navy dla wsparcia działań na Wielkich Jeziorach amerykańskich. Miesiąc później wyruszył z tymi ludźmi z Portsmouth na fregacie Aeolus, wyładowanej ponadto po brzegi zapasami wojennymi. Razem z transportowcem Hydra dotarł do Quebeku 24.10.1813. Tam rozkazano mu zdjąć z jednostki wszystko, co się może przydać do działań na jeziorach (żagle, olinowanie, okucia, a nawet balast), odstawić ją do rezerwy i podążyć do rejonu walk. Na początku 1814 stojąca w Quebeku Aeolus była dalej "kanibalizowana" (tym razem głównie pozbawiano ją dział) dla zaspokojenia potrzeb wyposażania żaglowców w Kingston nad Ontario. W 1814 jej dowództwo objął tymczasowo commander James Augustus Seymour Crichton. Wróciła do Portsmouth 16.08.1814. Fregata została wycofana do rezerwy w Woolwich w sierpniu 1814. W czerwcu 1816 przeszła do Deptford. Rozebrano ją tam w październiku 1817.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
knowak




Dołączył: 12 Sie 2010
Posty: 1598
Przeczytał: 1 temat

Skąd: Częstochowa

PostWysłany: Nie 17:40, 07 Maj 2017    Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MEDUSA (1801).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pon 6:59, 08 Maj 2017    Temat postu:

Medusa była fregatą 32-działową typu Amphion projektu Williama Rule z 1796, więc wszystkie uwagi natury ogólnej, jak przy tamtej jednostce. Budowę fregaty Medusa zamówiono 28.01.1800 w prywatnej stoczni Thomasa Pitchera w Nortfleet. Stępkę położono w kwietniu 1800. Zwodowano jednostkę 14.04.1801 i ukończono w królewskiej stoczni w Woolwich 26.06.1801. Rzeczywiste dane to: długość 144’0”, szerokość 37’8,5”, głębokość 12’5,5”, tonaż 919 czy 920 ton. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 26 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 2 działa 6-funtowe i 8 karonad 24-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe i 2 karonady 24-funtowe. Od 25.04.1801 do (formalnie) 23.02.1806 dowódcą fregaty Medusa był kmdr John Gore. Jednostka operowała w rejonie kanału La Manche. Kiedy w obliczu paniki inwazyjnej w Wielkiej Brytanii wiceadm. Nelsona mianowano dowódcą sił Royal Navy wzdłuż wybrzeża od Orford Ness do Beachy Head, podnosił flagę na krótko na rozmaitych żaglowcach drugiego rzędu. Medusa wystąpiła w roli jego flagowca w okresie od 1.08 do 28.08.1801. Łodzie tej fregaty wzięły udział w zaprojektowanym przez Nelsona ataku kanonierek, moździerzowców i uzbrojonych łodzi na francuską flotyllę w Boulogne, przeprowadzonym w dwóch fazach (4-5.08 oraz 15/16.08) i zakończonym porażką Brytyjczyków. Ta przegrana, która do dzisiaj pozwala fantastom (nierzadko z dyplomem historyka) pisać o klęsce Nelsona i Royal Navy równoznacznej z Abukirem i mającej decydujący wpływ na zawarcie pokoju w Amiens, nie zaangażowała po żadnej ze stron jednostki większej od brygu, a Brytyjczyków kosztowała (wg francuskich danych!) maksymalnie 12 łodzi, 44 zabitych i 126 rannych. Jednak załoga fregaty Medusa poniosła proporcjonalnie bardzo ciężkie straty. Potem, bazując na Downs, Medusa operowała na okolicznych wodach do końca tej fazy wojny. Od października 1801 do lutego 1802 zwalczała przemytników między Start Point a wyspą Wight. Wysłano ją w marcu 1802 na Morze Śródziemne. Odwiedzała tam hiszpańskie i francuskie porty, eskortowała króla Ferdynanda IV w drodze z Palermo do Neapolu, zawijała do Aleksandrii. Na początku 1803 przewiozła brytyjskiego ambasadora z Neapolu do Konstantynopola. Gdy 16.05.1803 wybuchła nowa wojna z Francją, fregata następnego dnia wyszła z Konstantynopola. Dołączyła do sił brytyjskich pod Tulonem, potem została odesłana pod Gibraltar. W listopadzie i grudniu 1803 przechodziła remont i uzupełniała wyposażenie w Gibraltarze. Zdobyła tam (ściśle biorąc u cypla Cabrita, czyli hiszpańskiego przylądka Carnero) 9.12.1803 dwa francuskie okręty korsarskie. Od stycznia 1804 dowództwo jednostki przez kilka miesięcy sprawował tymczasowo kmdr Charles Rowley. Medusa uczestniczyła w słynnej akcji komodora Grahama Moore 5.10.1804, kiedy podczas pokoju cztery brytyjskie fregaty zaatakowały na Atlantyku i zdecydowanie pobiły cztery hiszpańskie fregaty (zatapiając jedną i zdobywając trzy) ze skarbem państwowym. Brała udział w zdobyciu 23.11.1804 koło Kadyksu hiszpańskiej fregaty 34-działowej Matilda (wiozącej z Kadyksu do Vera Cruz rtęć wartą 200 tysięcy funtów). Odprowadziła ją do Portsmouth. Tam Medusa została poddana remontowi. Od grudnia 1804 dowództwo fregaty sprawował tymczasowo kmdr Adam Drummond, wysłany 18.04.1805 do Indii Wschodnich z markizem Cornwallisem, generalnym gubernatorem Kompanii Wschodnioindyjskiej w Bengalu. Medusa czekała w Kalkucie na depesze do 3.11.1805, po czym wróciła do Anglii, osiągając przylądek Lizard 26.01.1806. W lutym zawinęła na Spithead, gdzie oficjalnie komandora Gore zastąpił 23.03.1806 w roli kapitana kmdr Duncombe Pleydell Bouverie. Początkowo fregata patrolowała wody kanału La Manche, 14.05.1806 wyruszyła z konwojem statków wschodnioindyjskich, który odprowadziła do Przylądka Dobrej Nadziei. Następnie została skierowana do Ameryki Południowej, gdzie od października 1806 do września 1807 brała udział w operacjach na Rio de La Plata, zakończonych - po początkowych sukcesach - ostateczną klęską Brytyjczyków. Wchodziła tam w skład sił kontradm. Stirlinga (a od czerwca 1807 kontradm. Murraya). Wróciła do Anglii w listopadzie 1807. Teraz operowała na wodach krajowych. Zdobyła 4.04.1808 francuski okręt korsarski w pobliżu Dieppe lub cypla Dunose (na wyspie Wight). Od 6.12.1808 do 22.04.1809 dowództwo fregaty sprawował tymczasowo kmdr William Bowles. Medusa zdobyła francuskie okręty korsarskie 30.12.1809, 6.01.1810, 14.01.1810 i 20.01.1810 (u zachodniego podejścia do kanału La Manche). Od maja 1810 fregatą znów dowodził tymczasowo kmdr William Bowles - Medusa operowała u północnych wybrzeży Hiszpanii, gdzie część jej załogi (z Bowlesem) walczyła na lądzie 5.07 koło miejscowości Santona, współdziałając z wojskiem hiszpańskim.
Jednostka krążyła w 1811 wokół atlantyckich brzegów Francji (Reda Baskijska, Cherbourg), bazując głównie na Spithead. W kolejny rejs patrolowy wyszła 18.05.1812 z Plymouth. Jej łodzie zniszczyły 4.06.1812 w Arcachon francuski transportowiec marynarki wojennej (gabarę) Dorade. Medusa w 1812 operowała też u północnych wybrzeży Hiszpanii. Dołączyła 17.06 do eskadry znajdującej się pod miastem Santona. W dwa dni później wylądowano koło Elanchove (na lądzie dowodził kmdr. Bouverie) i we współpracy z Hiszpanami 21.06.1812 zdobyto (po zajęciu wyspy San Nicolas) fort i miasto Lekeitio. Na początku sierpnia 1812 Medusa przebywała w Santander. Zawinęła 13.10.1812 do Plymouth przywożąc depesze z Bilbao. Zdobyła 14.11.1812 amerykański szkuner korsarski zmierzający z Nowego Jorku do Bordeaux. Pochwyciła 22.03.1813 i 2.04.1813 amerykańskie statki zmierzające z Bordeaux do USA, zaś 10.04.1813 amerykański statek idący z Nowego Jorku do Bordeaux. Zdobyła 13.04.1813 amerykański szkuner korsarski zmierzający z Nowego Orleanu do Bordeaux. Pięć dni później przechwyciła amerykański szkuner płynący z Nowego Jorku do Bordeaux. W maju 1813 zawinęła na Spithead, idąc z Coruny. Komendę nad nią przejąl 10.06.1813 kmdr George Bell. W lipcu, sierpniu i wrześniu 1813 Medusa patrolowała wody pod Cherbourgiem, wracając okresowo na Spithead. Została wycofana do rezerwy w Plymouth 17.11.1813. W grudniu 1813 przystosowano ją tam do pełnienia roli tymczasowego szpitala. Uległa rozbiórce w listopadzie 1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
knowak




Dołączył: 12 Sie 2010
Posty: 1598
Przeczytał: 1 temat

Skąd: Częstochowa

PostWysłany: Pon 10:47, 15 Maj 2017    Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PROSERPINE (1807).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
kgerlach
Administrator



Dołączył: 20 Lip 2010
Posty: 6179
Przeczytał: 2 tematy


PostWysłany: Pon 18:14, 15 Maj 2017    Temat postu:

Proserpine była fregatą 32-działową typu Amphion projektu Williama Rule z 1796, więc wszystkie uwagi natury ogólnej, jak przy tamtej jednostce. Budowę Proserpine zamówiono 10.06.1804 (albo 10.06.1805) w prywatnej stoczni Thomasa Steemsona w Paull koło Hull. Stępkę położono we wrześniu 1805. Zwodowano jednostkę 6.08.1807 i ukończono w królewskiej stoczni w Chatham 27.11.1807. Rzeczywiste dane to: długość 144’3”, szerokość 37’8,25”, głębokość 12’6”, tonaż 922 tony. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 26 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 2 działa 9-funtowe (o długości 7'6") i 8 karonad 24-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe (o długości 8'6") i 2 karonady 24-funtowe. Od września 1807 dowódcą fregaty Proserpine był kmdr Charles Otter. Jednostka operowała w rejonie kanału La Manche i Morza Północnego. Na początku 1808 przewiozła brytyjskiego ambasadora w Rosji z Gottenburga do Anglii. Wysłano ją 6.03.1808 na Morze Śródziemne. Wchodziła w skład sił blokujących Tulon. Kmdr Otter zapuszczał się zuchwale pod sam nos Francuzów, atakując nieprzyjacielską żeglugę w zasięgu wzroku z okrętów eskadry wiceadmirała Ganteaume. Francuski głównodowodzący postanowił położyć temu kres. Opracowano więc błyskotliwy plan, a na głównych wykonawców wyznaczono komandora ("kapitana liniowca") Bernarda Dubourdieu, dowódcę 44-działowej fregaty Pénélope i młodszego komandora ("kapitana fregaty") Françoisa-Gillesa Montfort, dowódcę 44-działowej fregaty Pauline. Dalszego wsparcia miała udzielić 44-działowa fregata Pomone, za którą podążały jeszcze dwa liniowce 74-działowe. Dwie pierwsze jednostki wypłynęły z portu pod wieczór 27 lutego 1809 r. i poruszały się bardzo blisko lądu (przylądka Sicié). Kiedy wzeszedł księżyc, wysoki brzeg rzucił głęboki cień na cały akwen, po którym żeglowały. W rezultacie nad ranem następnego dnia prawie dopadły stojącą spokojnie w dryfie Proserpine, zanim zostały zauważone. Brytyjska fregata zdążyła jeszcze wykonać zwrot i rzucić się do ucieczki, ale nie miała już żadnych szans. Spokojny ogień francuskich okrętów z kierunku obu ćwiartek rufowych angielskiego żaglowca, wymierzony głównie w takielunek, wkrótce przesądził o wyniku. Proserpine została nie tylko zaskoczona, ale i była zdecydowanie słabsza - jej salwa burtowa ledwo przekraczała 85 procent ciężaru salwy burtowej każdej z przeciwniczek z osobna. Komandor Otter bronił się przez 40 minut, ale po utracie grotmarsrei i fokmasztu (złamał się 3 metry nad pokładem), uszkodzeniu pozostałych masztów i wielu rej, nakazał opuszczenie bandery. Francuzi powrócili z pryzem do Tulonu. Byli oczywiście niezwykle dumni z tego osiągnięcia (po Trafalgarze podobne sukcesy trafiały się im już bardzo rzadko), więc nie zmienili nazwy fregaty, wcielili jednostkę (jako 44-działową) do swojej marynarki i robili wszystko, aby zachować ją jak najdłużej, w czym oczywiście pomagała solidna, brytyjska budowa z najlepszego drewna i ciężka (a więc trwała), "nienaukowa" konstrukcja. {Kolejny przyczynek do zmyślonej kiedyś przez Charnocka, zupełnie fałszywej tezy, do dziś upodobaniem powtarzanej, jak to niby Anglicy wcielali do swojej floty wszystkie zdobyte żaglowce francuskie, a Francuzi wszystkie zdobyte angielskie rozbierali}. Oczywiście w stojącej w portach marynarce Napoleona Proserpine wielkiej kariery bojowej nie zrobiła, należąc od 1.04.1809 do 20.02.1814 do eskadry tulońskiej wiceadm. Ganteaume. Dowódcą fregaty był w tym czasie kmdr Joseph-Antoine Ganteaume, starszy brat wiceadmirała. Bezpośrednio Proserpine wchodziła w skład eskadry komodora Meynarda de la Farge. W styczniu 1810 razem z fregatami Amélie oraz Pomone przetransportowała 900 żołnierzy i zapasy na Korsykę; w marcu 1810 razem z fregatami Amélie, Pénélope i Adrienne przewiozła rekrutów na Korsykę. W 1810 przeszła remont w Genui. W styczniu 1812 razem z fregatami Amélie, Médée i szkunerem Estafette przewiozła żywność do Barcelony. Od 21.02.1814 do 1819 stała w rezerwie w Tulonie. Aby zatrzymać ją w służbie Francuzi gruntownie fregatę remontowali, między innymi wymienili dwie trzecie elementów w Tulonie na przełomie 1823 i 1824. Proserpine została ponownie wyposażona do aktywnej służby w okresie 10.01.1828-31.12.1829 i użyta w ekspedycji wysłanej dla podboju Algieru 6.03-2.11.1830. Komendę nad nią sprawował wtedy kmdr ("kapitan liniowca") de Reverseaux. Od 1840 jednostkę klasyfikowano jako korwetę transportową o nośności 800 ton, z załogą 116/117 ludzi. Kolejny remont w Tulonie trwał od 1842 do maja 1844. Od stycznia 1846 Proserpine była klasyfikowana jako transportowiec. Wysłano ją 4.06.1846 z Brestu na Antyle (dowódcą był "kapitan fregaty" Basset). W październiku 1851 popłynęła do Rio de Janeiro i do Valparaiso. W okresie od 17.03 do 17.07.1852 przeszła z Papeete do Bahia i potem do Brestu. Od 1.10.1852 służyła jako 2-działowa jednostka szpitalna. W latach 1854-1855 operowała w tym charakterze na Morzu Czarnym podczas wojny krymskiej. Wysłano ją 23.08.1856 z Tulonu do Cayenne. Od stycznia 1857 Proserpine była tam wykorzystywana w roli hulka więziennego. Została skreślona z listy floty 20 lub 22.07.1865 i w tymże roku rozebrana w Gujanie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
knowak




Dołączył: 12 Sie 2010
Posty: 1598
Przeczytał: 1 temat

Skąd: Częstochowa

PostWysłany: Pon 13:43, 22 Maj 2017    Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu NEREUS (1809).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.timberships.fora.pl Strona Główna -> Okręty wiosłowe, żaglowe i parowo-żaglowe / Pytania, odpowiedzi, polemiki Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3 ... 177, 178, 179 ... 217, 218, 219  Następny
Strona 178 z 219

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin