www.timberships.fora.pl

kgerlach

Panie Krzysztofie. O fregacie Malacca, tylko w przybliżeniu należącej do typu Apollo/Euryalus, napisałem cały artykuł opublikowany w piśmie „Morze, Statki i Okręty” nr 4/2011, p.t. „Malajskie podrzutki Royal Navy”. Streszczanie go tutaj (6 stron z ilustracjami) byłoby bezsensowne. Proszę sprawdzić, czy ma Pan ten numer. Jeśli nie, i w razie trudności z nabyciem, proszę dać znać - łatwiej mi będzie przekazać Panu całość przez kanał prywatny, niż tu się głowić, co jest mniej ważne w mocno skomplikowanej historii Smile

.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
No tak, przegapiłem Pana artykuł Sad

Niemniej dotarłem do niego i przeczytałem.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ORPHEUS (1809).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata Orpheus należała do 36-działowych jednostek typu Apollo/Euryalus, zaprojektowanych przez Williama Rule w 1798, więc wszystkie dane ogólne takie, jak podałem przy Euryalus z 1803.
Orpheus została zamówiona 27.02.1808 albo 2.03.1808 w królewskiej stoczni w Deptford. Jednostkę zaczęto budować w sierpniu 1808, zwodowano ją 12.08.1809. Została ukończona 21.09.1809. Jej dane rzeczywiste to: 145’0” x 38’3” x 13’4”, tonaż 947 ton. Załoga i uzbrojenie jak na opisywanej wcześniej Semiramis. Od sierpnia 1809 do 22.01.1810 (kiedy zmarł w Indiach Zachodnich) dowodził fregatą kmdr Patrick Tonyn, skierowany 24.11.1809 ku Wyspom Podwietrznym. Po jego śmierci kapitanem jednostki był najpierw (najdalej do 20.10.1810) kmdr Charles Dilkes, a potem kmdr Robert Preston. Od listopada 1811 do 1814 fregatą Orpheus dowodził kmdr Hugh Pigot, początkowo nadal w rejonie Wysp Podwietrznych. Wysłano go potem na wody Ameryki Północnej. Orpheus znajdowała się 7.04.1813 w pobliżu Block Island (rejon Rhode Island). Zdobyła wkrótce amerykański szkuner handlowy zmierzający z Charleston do Providence. Następnie 28.04.1813 atakiem łodzi pochwyciła i zniszczyła amerykański 8-działowy żaglowiec korsarski Wampoe koło Block Island. Po koniec kwietnia zdobyła amerykański bryg handlowy przechwycony w drodze z Hawany. Współdziała w zdobyciu amerykańskiego szkunera 6.05.1813. Odbiła 9.05.1813 brytyjski statek zdobyty wcześniej przez amerykańskiego korsarza. Zdobyła i zniszczyła 11.05.1813 amerykański 20-działowy żaglowiec korsarski Holkar w okolicach Rhode Island. Współdziałała w zdobyciu amerykańskiego statku 19.05.1813. Zawinęła 27.06.1813 do Halifaxu. W lipcu 1813 Orpheus znajdowała się w rejonie Wysp Podwietrznych, wróciła do Halifaxu 21.09.1813, przechwytując po drodze mały slup handlowy Amerykanów. Odegrała główną rolę w zdobyciu amerykańskiej 22-działowej korwety Frolic w Cieśninie Florydzkiej 20.04.1814. Zawinęła do Halifaxu 5.07.1814. Wychodziła w następne rejsy patrolowe w tym rejonie, ostatecznie wyszła z Halifaxu 22.08.1814 i wróciła do Portsmouth 20.09.1814. W grudniu 1814 przemieszczała się między Plymouth, Portsmouth i Nore. Wyszła z Portsmouth 18.01.1815 eskortując konwój do Indii Wschodnich. Została wycofana do rezerwy w Chatham we wrześniu 1816. Rozebrano ją tam w sierpniu 1819.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LEDA (1809).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata Leda należała do 36-działowych jednostek typu Apollo/Euryalus, zaprojektowanych przez Williama Rule w 1798, więc wszystkie dane ogólne takie, jak podałem przy Euryalus z 1803.
Leda została zamówiona 23.03.1808 w królewskiej stoczni w Woolwich. Jednostkę zaczęto budować w październiku 1808, zwodowano ją 9.11.1809, a ukończono 8.12.1809. Jej dane rzeczywiste to: 145’0” x 38’3” x 13’3”, tonaż 947 ton. Załoga i uzbrojenie jak na opisywanej wcześniej Semiramis. Od listopada 1809 dowodził fregatą kmdr George Sayer. Na początku 1810 Leda została wysłana w eskorcie transportowców z wojskiem do Kadyksu. Kiedy wiceadm. Purvis zakończył swą turę dowodzenia w tym porcie, przeniósł swoją flagę 30.04.1810 na fregatę Leda i wyruszył nią do Anglii 2.05; rzucono kotwicę na Spithead 10.05, zaś w trzy dni później Purvis opuścił flagę i pokład jednostki. Sayera wysłano 9.06.1810 do Indii Wschodnich z konwojem statków wschodnioindyjskich. W styczniu 1811 dołączył do wiceadm. Williama O’Briena Drury w Madrasie. Nakazano mu dowodzić forpocztą ataku na Jawę i inne holenderskie posiadłości w tym rejonie; w tym celu wziął na pokład 500 żołnierzy i opuścił Madras 17.02.1811. Dowódcą całej ekspedycji był najpierw komodor William Robert Broughton, a od 9.08.1811 kontradm. Stopford (Drury zmarł 6.03.1811). Leda uczestniczyła w operacjach trwających od maja do września 1811. W 1813 brała udział w ataku na sułtana miejscowości Sambras na Borneo; jej załoga na łodziach współdziałała w szturmowaniu twierdzy położonej 70 mil w górę rzeki. Dwukrotnie Leda stawała się jednostką flagową w Indiach, bowiem Sayer był okresowo głównodowodzącym (od grudnia 1814 do czerwca 1815, po śmierci wiceadm. Samuela Hooda 24.12 w Madrasie, a do przybicia w czerwcu z Anglii kontradm. Burltona, oraz od września 1815 do 1816, po śmierci kontradm. George’a Burltona 21.09 także w Madrasie, a do przybycia kontradm. Kinga). Leda została wysłana do Cieśniny Sunda i na Morze Południowochińskie, aby przeszkadzać w atakach Amerykanów na żeglugę brytyjską. Na Jawie uzyskano 23.07.1815 wiadomość, że wojna brytyjsko-amerykańska dobiegła końca. Fregata omal nie została potem zniszczona przez cyklon pod Madrasem. O tym, że po raz drugi objął tymczasowo naczelne dowództwo, Sayer dowiedział się 19.11.1815, gdy Leda wchodziła do Cieśniny Malakka. W 1816 z Wielkiej Brytanii przybył kontradm. Richard King i przejął komendę, a fregata mogła wrócić do kraju. Wyruszyła z Trincomalee na Cejlonie (gdzie przebywała przynajmniej od marca 1816) 26.07.1816. Zawinęła do Portsmouth 22.11.1816. Została sprzedana 30.04.1817 na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu THEBAN (1809).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata Theban należała do 36-działowych jednostek typu Apollo/Euryalus, zaprojektowanych przez Williama Rule w 1798, więc wszystkie dane ogólne takie, jak podałem przy Euryalus z 1803.
Theban została zamówiona 1.10.1806 (albo dopiero w maju 1808) w prywatnej stoczni George’a Parsonsa w Warsash. Jednostkę zaczęto budować w czerwcu 1808, zwodowano ją 22.12.1809, a ukończono w Portsmouth 25.04.1810. Jej dane rzeczywiste to: 144’10” x 38’5” x 13’4”, tonaż 954 tony. Załoga i uzbrojenie jak na opisywanej wcześniej Semiramis. Od listopada 1809 dowodził fregatą kmdr James Hillyar. Stacjonowała na Downs. Od 1810 jej kapitanem był kmdr Stephen Thomas Digby. W styczniu i lutym 1811 wychodziła z Deal dla patrolowania wód u wybrzeży północnej Francji (Boulogne, Dieppe); 2.02 jej łodzie wspierane przez slup (bryg) Skylark porwały spod nadbrzeżnych baterii Dieppe francuski bryg handlowy. W maju i na początku lata 1811 Theban eskortowała wychodzące i przychodzące konwoje statków wschodnioindyjskich na trasie między Wielką Brytanią a Wyspą Św. Heleny. Pod koniec sierpnia 1811 została skierowana do patrolowania wód w okolicach Cherbourga. Pełniła służbę w tym rejonie do grudnia 1811 oraz w lutym i marcu 1812. Kmdr Digby został 25.03.1812 wysłany ze Spithead do Chin w eskorcie konwoju sześciu statków wschodnioindyjskich. Eskortę tworzył jeszcze post-ship Volage oraz 74-działowiec Princess Carolina. Przybyto w okolice Bombaju w sierpniu 1812. W 1813 zdarzyła się złożona, ale dość typowa sytuacja w łańcuchu dowodzenia, kiedy 12 maja zwodowano w Bombaju 74-działowiec Cornwallis. Należało go doprowadzić do Portsmouth dla uzupełnienia wyposażenia, którego w Indiach nie było. Dla dokonania tego zadania wyznaczono komandora Digby. Jeśli jednak on miał objąć dowodzenie na liniowcu, ktoś musiał przejąć komendę nad fregatą. Tymczasem wyznaczony na jego następcę kmdr Samuel Leslie, aktualny kapitan Volage, walczył daleko na wschodzie - na wybrzeżach Borneo, Sumatry, na Morzu Jawajskim. Dlatego głównodowodzący w Indiach Wschodnich, wiceadm. Samuel Hood, zaproponował chwilowe dowództwo Theban swojemu ulubionemu porucznikowi z okrętu flagowego, Basilowi Hall. Ponieważ przebywająca wtedy w Madrasie fregata potrzebowała napraw w Bombaju, Hall otrzymał do wyboru: albo rejs na niej wokół Półwyspu Indyjskiego i przejęcie komendy po dotarciu do portu przeznaczenia, albo podróż lądem w poprzek Indii. Porucznik miał zacięcie do naukowej turystyki (i talent do jej opisywania), więc wybrał drugą opcję. Tym niemniej został ostatecznie w 1813 tymczasowym kapitanem Theban, dopilnował remontu w Bombaju i ponownie przeprowadził ją na wschodnią część Półwyspu Indyjskiego, operując na wodach oceanu aż do Jawy. Na początku stycznia 1814 komendę nad fregatą oddano ostatecznie komandorowi Samuelowi Leslie; była wtedy krótko jednostką flagową w Indiach Wschodnich wiceadm. Samuela Hooda (do śmierci tego oficera w Madrasie 24.12.1814). Przeszła z Trincomalee do Kalkuty, potem operowała na Morzu Jawajskim. Leslie pod koniec 1815 pożeglował do Anglii i przyprowadził tam Theban w marcu 1816. Wycofano ją do rezerwy w Plymouth w kwietniu 1816. Została rozebrana w Plymouth w maju 1817.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ASTRAEA (1810).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata Astraea należała do 36-działowych jednostek typu Apollo/Euryalus, zaprojektowanych przez Williama Rule w 1798, więc wszystkie dane ogólne takie, jak podałem przy Euryalus z 1803.
Astraea została zamówiona 26.09.1808 w prywatnej stoczni Roberta Guillaume w Northam. Jednostkę zaczęto budować w grudniu 1808, zwodowano ją w maju 1810, a ukończono w Portsmouth 24.09.1810. Jej dane rzeczywiste to: 145’4” x 38’4,5” x 13’4”, tonaż 956 ton. Załoga i uzbrojenie jak na opisywanej wcześniej Semiramis. Od czerwca 1810 do 1813 dowodził fregatą kmdr Charles Marsh Schomberg. Wysłano go 8.10.1810 ku Przylądkowi Dobrej Nadziei. Następnie Astraea wzmocniła eskadrę na Mauritiusie. Znajdowała się tam najpóźniej od początku marca 1811.
Wspólnie z fregatami Phoebe i Galatea oraz slupem Racehorse stoczyła 20.05.1811 w pobliżu Madagaskaru zaciętą bitwę z trzema 40-działowmi fregatami francuskimi (Clorinde, Renommée i Néréide). Francuzi wyszli 2.02.1811 z Brestu, kierując się ku Ile de France. Dotarli do redy Grand Port (na południowo-wschodnim wybrzeżu) 6.05, lecz następnego ranka zorientowali się, że wyspa jest już w rękach Brytyjczyków (przywrócili dawną nazwę Mauritius). Francuskie fregaty zaczęły się wycofywać, ale zostały dostrzeżone przez Anglików, którzy podjęli pościg przy pomocy fregat Phoebe i Galatea oraz slupa Racehorse. Kapitan fregaty Galatea wystosował też łódź z informacją do kotwiczącego w Port Louis (na północno-zachodnim wybrzeżu) komandora Schomberga, najstarszego rangą z dowódców tych okrętów Royal Navy. Początkowo Francuzi oderwali się od pościgu, ale musieli po długim rejsie odnowić zapasy (zwłaszcza chodziło o pilnie potrzebną wodę, ponieważ wieźli 200 żołnierzy, którzy mieli wzmocnić garnizon Ile de France), więc skierowali się ku Madagaskarowi, gdzie 19.05 zdobyli na Anglikach Tamatave. Następnego dnia o świcie zostali dostrzeżeni przez eskadrę Schomberga. Po walce o zmiennych kolejach Clorinde uciekła z Oceanu Indyjskiego (w zasadzie uciekła już przed walką, pobrała wodę na Seszelach i umknęła do Brestu; jej dowódcę usunięto ze służby, pozbawiono Legii Honorowej i wtrącono na trzy lata do więzienia; Napoleon uważał, że tego oficera należało rozstrzelać, a kiedy podczas swoich Stu Dni odkrył go na wolności, nakazał ponownie uwięzić), Renommée się poddała, a Néréide schroniła w Tamatave, gdzie jej kapitan skapitulował razem z garnizonem osiedla 26.05.1811.
Kiedy 10.04.1813 zmarł w rejonie Przylądka Dobrej Nadziei kapitan Philip Beaver z fregaty Nisus, zdecydowano, że na jego miejsce przejdzie Schomberg. W sierpniu 1813 dowództwo fregaty Astraea przejął komandor John Eveleigh. Pod rozkazami komandora Mackenzie z fregaty Creole wyszedł ze Spithead do Lizbony; potem obie jednostki krążyły na wodach Wysp Kanaryjskich, dotarły w okolice Senegalu, uzupełniły wodę w Gorée i skierowały się ku Wyspom Zielonego Przylądka. Tam, w Porto Ingles na Maio, natknęły się 23.01.1814 na dwie francuskie fregaty – Etoile i Sultane. Francuzi próbowali uciec, ale zostali doścignięci. W bardzo zawziętej walce wszystkie cztery żaglowce odniosły poważne uszkodzenia i doznały ciężkich strat w ludziach, jednak nikt nie był w stanie zmusić przeciwnika do kapitulacji (chociaż postrzelana Creole wycofała się do Porto Prayo, zostawiając drugą jednostkę brytyjską wobec obu przeciwniczek). We wczesnej fazie bitwy kmdr Eveleigh został śmiertelnie ranny i komendę nad fregatą Astraea musiał przejąć por. John Bulford. W związku ze śmiercią Eveleigha nastąpił w 1814 ciąg zmian kapitanów jednostki. Od lipca był to kmdr William Black, od grudnia kmdr Edward Kittoe. W sierpniu 1815 Astraea została wycofana do rezerwy w Plymouth. Od stycznia 1817 zgodnie z nowym systemem klasyfikacji nazywano ją fregatą 42-działową. Jednak w okresie kwiecień-sierpień 1823 została przekształcona w Plymouth w 6/8-działowy okręt składowy dla nadintendenta służby pocztowej bazującej w Falmouth. W tej podrzędnej roli Astraea służyła do 1848. Jej dowódcami byli: kmdr William King (04.1823-1835), kmdr John Clavell (od 07.1835), kmdr James Hanway Plumridge (od 04.1837), kmdr Alexander Ellice (od 08.1841). Od stycznia 1848 jednostka stacjonowała w Mylor w roli zaopatrzeniowca. Została wycofana z eksploatacji 5.03.1851, potem rozebrana w Plymouth/Devonport w kwietniu 1851.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Nie 21:05, 05 Mar 2017 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BELVIDERA (1809).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Pon 18:55, 06 Mar 2017 Temat postu:

Fregata Belvidera należała do 36-działowych jednostek typu Apollo/Euryalus, zaprojektowanych przez Williama Rule w 1798, więc wszystkie dane ogólne takie, jak podałem przy Euryalus z 1803.
Belvidera została zamówiona 28.09.1808 w królewskiej stoczni w Deptford. Jednostkę zaczęto budować w grudniu 1808, zwodowano ją 23.12.1809, a ukończono 16.02.1810. Jej dane rzeczywiste to: 145’0,75” x 38’2,5” x 13’3”, tonaż 946 ton. Załoga i uzbrojenie jak na opisywanej wcześniej Semiramis. Od stycznia 1810 dowodził fregatą kmdr Charles Dashwood. Od lutego lub marca 1810 do 1814 jej kapitanem był kmdr Richard Byron. Wysłano go 10.05.1810 na łowiska rybackie w okolicach Grenlandii. Łodzie fregaty Belvidera współdziałały w zdobyciu dwóch kanonierek duńskich i zniszczeniu trzeciej koło wyspy Silda (dla ówczesnych Anglików - Studtland) w Norwegii 23.07.1810. Fregata pożeglowała 27.10.1810 na wody Ameryki Północnej. Na początku 1811 była w Halifaxie okrętem flagowym kontradm. Sawyera. W lutym 1811 znajdowała się na Bermudach.
Natknęła się 23.06.1812 u atlantyckich wybrzeży USA na amerykańską eskadrę komodora Johna Rodgersa (3 fregaty, 1 korweta, 1 bryg) ze słynną super-fregatą President, ale mimo wymiany ognia i poniesienia pewnych strat zdołała uciec przy bardzo lekkich wiatrach. Szczęśliwą ucieczkę zawdzięczała w pewnej mierze wybuchowi działa (zginęło przy tym lub zostało rannych 16 ludzi) na najszybszej fregacie przeciwnika, czyli właśnie na President. Inna rzecz, że Amerykanie zastosowali niewłaściwą taktykę. Wprawdzie początkowo, prowadząc uważny ogień tylko z dział dziobowych, zabili lub ranili na brytyjskiej jednostce dziewięciu ludzi, ale potem - zbliżywszy się jeszcze bardziej - fregata President zaczęła myszkować i strzelać salwami burtowymi, które nie wyrządzały Anglikom niemal żadnych szkód, podczas gdy myszkowanie poważnie opóźniało Amerykanów. Powtórzyło się to kilkakrotnie. Kapitan brytyjskiej fregaty, kmdr Byron, wycofywał się konsekwentnie, strzelając – i to skutecznie – tylko z dział rufowych (przesunął dwie burtowe 18-funtówki do furt na rufie i skierował do tyłu dwie karonady 32-funtowe z pokładu rufowego). Do północy Belvidera oderwała się całkiem od Amerykanów i trzy dni później (27.06) zawinęła do Halifaxu.
Belvidera znajdowała się w eskadrze Brooke’a podczas zdobycia amerykańskiego slupa Nautilus 16.07.1812 w pobliżu wybrzeży New Jersey. Uczestniczyła w daremnej pogoni tej eskadry za USS Constitution 17-20.07.1812, zaczętej w okolicach Barnegat. Zdobyła amerykański żaglowiec korsarski 21.08.1812. Kiedy kotwiczyła z innymi fregatami eskadry Byrona na Redzie Lynnhaven, jej łodzie współdziałały w zdobyciu amerykańskiego żaglowca korsarskiego 8.02.1813 (w zatoce Chesapeake). W połowie lipca 1813 wyszła z Halifaxu kierując się ku zatoce Chesapeake. Zdobyła amerykański szkuner handlowy, wróciła do Halifaxu 21.10.1813. Uczestniczyła w zdobyciu amerykańskiego szkunera wojennego 3.01.1814 i (koło Nowego Jorku) amerykańskiego okrętu wyładowanego olejem 2.04.1814 (ex-brytyjskiego statku wielorybniczego, pochwyconego przez amerykańską fregatę Essex w czerwcu 1813 na Pacyfiku). Pod koniec maja 1814 przywiozła do Portsmouth żołnierzy z Guernsey. Przebywała na Bermudach, wróciła stamtąd do Portsmouth 24.08.1814. Została wycofana do rezerwy w Portsmouth we wrześniu lub październiku 1814. Remontowano ją tam w okresach maj 1816 - październik 1817 oraz lipiec 1829 - kwiecień 1831. Od 1817 była klasyfikowana jako fregata 42-działowa.
W listopadzie 1830 wprowadzono ją do aktywnej służby, powierzając 20.11.1830 (do grudnia 1833) dowództwo komandorowi Richardowi Saundersowi Dundasowi i wysłano na trzy lata na Morze Śródziemne. Opuściła Portsmouth 9.04.1831, kierując się na Maltę, z konsulem udającym się do Smyrny. Zawinęła po drodze do Kadyksu 19.04. Opuściła Maltę 23.05, wysłana do Konstantynopola. W lipcu 1832 przeszła z Nafplio (na Peloponezie) do Trypolisu, aby chronić tamtejszego konsula brytyjskiego i wymusić na paszy pieniądze należne (jakoby) brytyjskim kupcom. Opuściła Maltę 27.09.1832 w drodze do Konstantynopola. Na początku października 1832 przeszła z Malty do Trypolisu. Wróciła z Morza Śródziemnego do Portsmouth 18.01.1833. Opuściła ten port 10.07.1833 z zapasami wysyłanymi do Porto. Operowała na wodach portugalskich (Madera – 15.10, Lizbona – 6.11), wróciła do Portsmouth 21.11.1833. Została tam wycofana do rezerwy 7.12.1833.
Kolejną turę służby Belvidera odbyła formalnie od grudnia 1833 do listopada 1837 w eskadrze Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, ale pod koniec stycznia 1834 wciąż jeszcze wyposażano ją w Portsmouth. Miała wtedy załogę liczącą 260 ludzi (w tym 34 chłopców okrętowych). Wyszła ze Spithead dopiero w drugiej połowie marca 1834. Dowodził nią (od 8.12.1833 do listopada 1837) kmdr Charles Burrough Strong. Zawinęła na Maderę 13.04, potem dotarła na Barbados. Strong sprawował odtąd komendę nad stacjonującą przy tej wyspie częścią eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, zajmując się między innymi tłumieniem powstań czarnych niewolników na St. Kitts i innych wyspach. W tym celu transportował żołnierzy (między innymi w sierpniu 1834 z Barbados na St. Kitts, potem z Barbados na Trynidad). Po koniec listopada 1834 przeszedł z Barbados na Jamajkę. Na początku lutego 1835 Belvidera była z powrotem przy Barbados. W połowie maja 1835 przebywała w Puerto Rico, gdzie Strong usiłował odzyskać zbiegłych niewolników. Przez większą część 1835 stacjonowała na Barbados, w połowie lutego 1836 udała się do Para. W pierwszej połowie 1837 była u wybrzeży Barbados. W lecie, w rejsie powrotnym do Anglii, miała zawinąć do Vera Cruz. Przybyła do Portsmouth na początku listopada 1837 i została wycofana do rezerwy 17.11.1837.
Belvidera była remontowana w Portsmouth od kwietnia 1838 do listopada 1839. Ponownie wyposażona do służby morskiej w okresie wrzesień-grudzień 1841, została wysłana na Morze Śródziemne. Jej kapitanem był (od 28.08.1841 do 5.03.1845) kmdr George Grey. Od 1839 klasyfikowano ją jako fregatę 38-działową; miała całkowicie zmienione uzbrojenie – na pokładzie głównym dwa 8-calowe działa haubiczne (o masie 50 cetnarów i długości 7’0”) oraz 24 działa 32-funtowe Blomefielda (o masie 39 cetnarów i długości 7’6”); na spardeku 6 takich dział 32-funtowych i 8 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów i długości 4’0”). Załoga: 265 ludzi. W grudniu 1841 przeszła z Portsmouth do Plymouth i popłynęła na Morze Śródziemne. Zawinęła do Livorno 6.01.1842. Dotarła do Malty 28.01.1842. Kursowała do Neapolu, Genui, Livorno (luty-marzec 1842) wożąc dyplomatów. Bazując na Malcie odwiedzała brzegi Hiszpanii, Gibraltar, Kadyks, Port Mahon, Cagliari, Livorno, Barcelonę.
W październiku 1846 Belvidera została przystosowana w Portsmouth do roli magazynu (hulka). Od listopada 1852 do 1890 pełniła w Portsmouth rolę koszar przejściowych. Sprzedano ją 10.07.1906.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Nie 18:29, 12 Mar 2017 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MAIDSTONE (1811).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Nie 22:14, 12 Mar 2017 Temat postu:

Fregata Maidstone należała do 36-działowych jednostek typu Apollo/Euryalus, zaprojektowanych przez Williama Rule w 1798, więc wszystkie dane ogólne takie, jak podałem przy Euryalus z 1803.
Maidstone została zamówiona 8.01.1810 w królewskiej stoczni w Deptford. Jednostkę zaczęto budować we wrześniu 1810, zwodowano ją 18.10.1811, a ukończono 13.12.1811. Jej dane rzeczywiste to: 145’0” x 38’3” x 13’2,5”, tonaż 947 ton. Załoga i uzbrojenie jak na opisywanej wcześniej Semiramis. Od listopada 1811 do 1813 dowodził fregatą kmdr George Burdett. Maidstone zdobyła 4.04.1812 na Morzu Śródziemnym francuski okręt korsarski. Wróciła z Morza Śródziemnego do Plymouth 22.04.1812. Tydzień później wysłano ją stamtąd z konwojem transportowców wojska do Lizbony. Została skierowana na wody Ameryki Północnej 19.06.1812. Łodzie fregaty współdziałały w zdobyciu sześciu amerykańskich żaglowców korsarskich w zatoce Fundy w sierpniu 1812. Maidstone brała udział w zdobyciu szeregu dalszych amerykańskich żaglowców korsarskich – jednego w pobliżu przylądka Sable 13.08.1812, jednego koło St George’s Bank 17.10.1812, kolejnego 14.02.1813 i następnego 17.07.1813. Kontynuowała tę działalność pod następnym dowódcą, którym w późniejszej fazie 1813 został commander (captain od 10.02.1814) Alexander Gordon. Zapisała na swoje konto amerykańskie okręty korsarskie 31.10.1813, 9.02.1814, 7/8.04.1814. Komendę nad fregatą przejął 6.08.1814 kmdr William Skipsey i sprawował ją na tej samej placówce do 22.08.1815. W oparciu o bazę w Halifaxie Maidstone zdobywała amerykańskie żaglowce i odbijała brytyjskie do listopada 1814. Opuściła Halifax 12.06.1815 kierując się na Bermudy. Jednostkę wycofano do rezerwy 7.09.1815. Maidstone była remontowana w Woolwich od lipca 1816 do kwietnia 1818 i została wycofana do rezerwy w sierpniu 1818 w Greenhithe. Klasyfikowano ją teraz jako fregatę 42-działową. Od listopada 1823 do marca 1824 została wyposażona do służby u afrykańskich wybrzeży. Oddana 16.12.1823 (lub cztery dni wcześniej) pod komendę komandora Charlesa Bullena, podążyła ku brzegom Afryki, by polować na statki handlarzy niewolników. Pełniła tam rolę jednostki flagowej, ponieważ była największym okrętem eskadry, a Bullen komodorem tego zespołu. Wspólnie ze swoim tendrem Hope zdobyła osiem żaglowców niewolniczych między 26.09.1824 a 6.12.1826, potem sześć następnych koło Fernando Po w marcu 1827. W sumie między majem 1824 a czerwcem 1827 pochwyciła 24 jednostki i uwolniła 2595 niewolników. Wróciła do Portsmouth 29.08.1827. Została wycofana do rezerwy 15.09.1827. Była remontowana w Portsmouth od września do grudnia 1827. Kmdr William Skipsey został znowu jej dowódcą 16.09.1827 i też operował u afrykańskich wybrzeży, ale tym razem koło Przylądka Dobrej Nadziei, dokąd udał się z Plymouth 23.02.1828. Pozostał tam jako komodor i głównodowodzący około dwóch lat. Od 30.09.1828 do 1832 kapitanem Maidstone był kmdr Charles Marsh Schomberg, przez ostatnie trzy lata pełniący funkcję komodora i głównodowodzącego u Przylądka Dobrej Nadziei. Fregata w tym czasie często odwiedzała wyspę Mauritius. Wyruszyła z Kraju Przylądkowego w rejs powrotny do Anglii, via Brazylia, 5.01.1832. Zawinęła do Rio de Janeiro 15.02.1832. Dotarła do Bahia 25.04.1832, rzuciła kotwicę na Spithead 6.08.1832. Wycofano ją 18.08.1832 do rezerwy w Portsmouth i uczyniono koszarami przejściowymi. Została w lutym i marcu 1838 przystosowana w Portsmouth do pełnienia roli hulka węglowego. Służyła w tym charakterze w Portsmouth jeszcze w 1860. Rozebrano ją w Cowes od 1865 do 26.01.1867.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Pon 17:09, 20 Mar 2017 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu STAG (1812).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Pon 19:53, 20 Mar 2017 Temat postu:

Fregata Stag należała do 36-działowych jednostek typu Apollo/Euryalus, zaprojektowanych przez Williama Rule w 1798, więc wszystkie dane ogólne takie, jak podałem przy Euryalus z 1803.
Stag została zamówiona 17.08.1810 (lub 17.10.1810) w królewskiej stoczni w Deptford. Jednostkę zaczęto budować w styczniu 1811, zwodowano ją 25.07.1812, a ukończono we wrześniu 1812. Jej dane rzeczywiste to: 145’0” x 38’3” x 13’3,5”, tonaż 947 ton. Załoga i uzbrojenie jak na opisywanej wcześniej Semiramis. Od 6.08.1812 do listopada 1814 dowodził fregatą kmdr Phipps Hornby. Stag przeszła pod koniec października 1812 z Deal do Portsmouth, a stamtąd podążyła 5.11.1812 do Portugalii z żołdem dla żołnierzy armii Wellingtona. Wróciła z Portugalii do Portsmouth 2.12.1812. Wychodziła w grudniu 1812 z Portsmouth w rejsy patrolowe, na początku 1813 przewoziła oddziały między portami Anglii. Współdziałała w zdobyciu 30.03.1813 francuskiego okrętu korsarskiego z Saint Malo. Przechwyciła 26.04.1813 dwa amerykańskie statki handlowe kursujące do portów francuskich. W składzie eskorty gigantycznego (550 żaglowców), połączonego na początku konwoju (jednostki kierowały się do Hiszpanii, Portugalii, Brazylii, Ameryki Północnej, Indii Zachodnich i na Morze Śródziemne) pożeglowała 19.05.1813 ku Przylądkowi Dobrej Nadziei, gdzie przebywała jeszcze w lipcu 1813. Stamtąd w osłonie konwoju statków wschodnioindyjskich przeszła (via Wyspa Św. Heleny) do Ameryki Południowej (Brazylii), i ostatecznie wróciła do Portsmouth 15.11.1814. Wycofano ją w Plymouth do rezerwy pod koniec listopada 1814. Była klasyfikowana od 1817 jako fregata 42-działowa. W styczniu 1821 została przesunięta do Sheerness, ponieważ planowano jej remont. Jednak ostatecznie poddano ją tam rozbiórce, zakończonej 20.09.1821.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach