www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu EURYALUS (1803).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata Euryalus należała do 36-działowych jednostek typu Apollo, zaprojektowanych przez Williama Rule w 1798. Zwano je też typem Euryalus. Dane projektowe: 145’0” x 38’2” x 13’3”, tonaż 944 tony. Załoga: 264 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 26 dział 18-funtowych (o długości 9’ i masie 41 cetnarów); na pokładzie rufowym 4 działa 9-funtowe i 8 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 4 działa 9-funtowe i 2 karonady 32-funtowe. Był to ceniony typ fregat, o lepszych niż przeciętne właściwościach, zwłaszcza przy kursach ostro do wiatru. Szybkie i dobrze trzymające się wiatru, szczególnie w gorszych warunkach pogodowych. Niezbyt sztywne, stąd żywe w ruchach. Pewnie i szybko manewrowały, chociaż zwrot przez rufę był nieco za wolny. Miały bardzo dobrą pojemność kadłuba, swobodnie zabierały zapasy na 6 miesięcy.
Euryalus zbudowano w stoczni firmy Balthazar & Edward Adams, w Buckler’s Hard. Zamówiono ją 16.08.1800, rozpoczęto w październiku 1801, zwodowano 6.06.1803. Istnieje przepiękna diorama pokazująca tę jednostkę na pochylni tuż przed wodowaniem, obok szkieletu 74-działowca, wszystko w fascynującej wiejskiej scenerii. Fregata została ukończona w Portsmouth do 9.08.1803. Jej dane rzeczywiste to: 145’2” x 38’2,25” x 13’3”, tonaż 946 ton; uzbrojenie: na pokładzie głównym 26 dział 18-funtowych (o długości 8’ i masie 38 cetnarów); na pokładzie rufowym 2 działa 9-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe i 4 karonady 32-funtowe. Miała bardzo długą i bogatą w wydarzenia karierę.
Od 17 czerwca 1803 do 11 lutego 1806 dowodził nią kmdr Henry Blackwood. Operowała początkowo u wybrzeży Irlandii w eskadrze adm. Gardnera. W 1804 we Flocie Kanału lorda Keith, w lecie w wydzielonym zespole kontradm. Louisa pod Boulogne. Od końca marca 1805 w rejonie Gibraltaru, potem w eskadrze Caldera u hiszpańskich wybrzeży, dostrzegła flotę Villeneuve’a zmierzającą do Kadyksu; Blackwood przekazał wiadomość o tym do Nelsona w Merton i do Londynu. Od 15.09.1805 Euryalus podążała na południe z okrętami Nelsona. Od przełomu września/października 1805 pilnowała floty francusko-hiszpańskiej w Kadyksie i raportowała jej ruchy ukrywającemu się za horyzontem Nelsonowi. Przekazywała sygnały Nelsona w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, a potem holowała uszkodzony liniowiec Royal Sovereign. Na jej pokład przeszedł wówczas Collingwood, po śmierci Nelsona naczelny dowódca. Od 12 lutego 1806 do 1812 jej kapitanem był kmdr George Heneage Laurence Dundas (aczkolwiek do 4.08.1806 przejściowe dowództwo sprawował kmdr Temple Hardy), w 1807 wysłany na Morze Śródziemne. Odwołana do Anglii z końcem 1807, Euryalus przybyła do Plymouth 12.01.1808. Od końca lutego 1808 w składzie części Floty Kanału osłaniającej konwoje bałtyckie na Morzu Północnym. Łodzie z fregaty uczestniczyły w zdobyciu duńskiej kanonierki i spaleniu dwóch duńskich transportowców w Wielkim Bełcie 16.06.1808. Później w 1808 Euryalus weszła do portu w Łebie, zabrała stamtąd Marię-Luizę-Józefinę Sabaudzką, żonę Ludwika XVIII, licznych innych członków francuskiej rodziny królewskiej i przewiozła ich do Göteborga. Wróciła do Chatham 8.09.1808. Brała udział w fatalnie zakończonej ekspedycji Walcheren w lecie 1809. Zatrudniona potem we Flocie Kanału, zdobyła francuski lugier korsarski w pobliżu Cherbourga 18.11.1809. Skierowano ją na Morze Śródziemne 26.04.1810, na pierwszym etapie rejsu w eskorcie konwoju portugalskiego. Działała w eskadrze bliskiej blokady Tulonu. Uczestniczyła w zdobyciu francuskiego żaglowca korsarskiego 7.06.1810 w pobliżu Korsyki. W 1811 dowodził nią może (przejściowo) kmdr George Granville Waldegrave albo raczej (6.03-15.04) por. Abel Ferris. Od 26 listopada 1812 do 13.02.1813 komendę sprawował krótko kmdr Thomas Ussher, potem kmdr Robert Mainwaring (albo kmdr Jeremiah Coghlan), a od 16.04.1813 kmdr Charles Napier. Fregata uczestniczyła w 1813 w blokadzie Tulonu, w maju niszczyła francuską żeglugę kabotażową w tym rejonie. Jej łodzie brały udział w zdobyciu szebeki francuskiej 16.05.1813 na redzie Cavalaire. Zniszczyła francuski okręt zaopatrzeniowy pod Calvi 23.12.1813. W kwietniu 1814 znajdowała się pod Marsylią, kiedy mer miasta poinformował Brytyjczyków o abdykacji Napoleona. W czerwcu 1814 wyszła z Gibraltaru w eskorcie konwoju z wojskiem kierowanego na Bermudy. Pożeglowała 2.08.1814 z Bermudów do zatoki Chesapeake w eskadrze wiceadm. Cochrane. Od 17.08 uczestniczyła w operacjach na rzekach Potomac (przeciwko fortowi Washington, Aleksandrii) i Patapsco (przeciwko Baltimore). Jesienią 1814 wróciła do Portsmouth, w maju 1815 operowała w ujściu Skaldy. Od 12.06.1815 do 1821 dowodził nią kmdr Thomas Huskisson. Początkowo Euryalus operowała u ujścia Sekwany, gdzie Huskisson kierował małą eskadrą. Po kapitulacji Napoleona przechodziła rozmaite remonty i uzupełnianie wyposażenia od grudnia 1815 do października 1818. Zgodnie z nowym system klasyfikacji była od początku 1817 określana jako fregata 42-działowa. W lipcu 1819 wprowadzono ją ponownie do aktywnej służby i 18.10 wysłano w rejon Wysp Podwietrznych, gdzie od 18 listopada 1819 do maja 1820 służyła jako okręt flagowy (w związku ze śmiercią kontradm. Campbella, zanim przybył z Anglii kontradm. Fahie). Od czerwca do grudnia 1820 była jednostką flagową na Jamajce. W styczniu 1821 komendę nad nią przejął tymczasowo kmdr Isham Fleming Chapman (Huskisson się rozchorował), a 21.04 – kmdr Wilson Bradyll Bigland. Euryalus wróciła do Portsmouth 13.08.1821. Od 22 października 1821 do 9 maja 1825 jej dowódcą był kmdr Augustus William James Clifford. W styczniu 1822 Euryalus została wysłana na Morze Śródziemne, gdzie zawiozła brytyjskiego ambasadora na dworze w Neapolu. Wróciła do Deptford 30.04.1825. Wycofano ją do rezerwy w maju 1825. W okresie od sierpnia do listopada 1825 została przystosowana w Chatham do użycia w charakterze hulka więziennego na rzece Medway. Od 1845 wykorzystywano ją w Sheerness w roli hulka węglowego, potem znów przebudowano (lipiec 1846-luty 1847) na hulk więzienny i jako taki skierowano 12.02.1847 do Gibraltaru. W 1859 okręt przemianowano na Africa. Został sprzedany na miejscu 16.08.1860.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DARTMOUTH (1813).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata Dartmouth należała do 36-działowych jednostek typu Apollo/Euryalus, zaprojektowanych przez Williama Rule w 1798, więc wszystkie dane ogólne takie, jak podałem przy Euryalus z 1803.
Dartmouth zamówiono 17.03.1803 w stoczni Benjamina Tannera w Dartmouth. Budowę rozpoczęto w lipcu 1804. Jednak firma zbankrutowała w lutym 1807 i zamówienie przeniesiono 2.06.1809 do stoczni Cooka w Dartmouth. Jednostkę zwodowano 28.08.1813. Została ukończona w Plymouth od razu z zamiarem przeniesienia do rezerwy. Jej dane rzeczywiste to: 145’0,5” x 38’4” x 13’3”, tonaż 952 tony. Załoga: 274 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 26 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 12 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe i 2 karonady 32-funtowe. Do 1824 stała faktycznie w rezerwie na Hamoaze, chociaż remontowano ją intensywnie w Plymouth od września 1816 do września 1819. Zgodnie z nowym systemem klasyfikacji od początku 1817 była określana jako fregata 42-działowa. Wprowadzono ją do aktywnej służby w maju 1824 i wyposażono do pływania po morzu w okresie lipiec – wrzesień 1824. Pierwszym dowódcą fregaty został kmdr James Ashley Maude, wysłany na Jamajkę. Łodzie jednostki uczestniczyły w Indiach Zachodnich w akcjach przeciwko piratom, np. w styczniu 1825 przeszukiwały przesmyki w okolicach Cayo Blanco (dziś Cayos Blances?) i Cayo Alacian u wybrzeży Kuby, gdy Dartmouth stała w Hawanie. Wyszła z tego portu 14.03.1825, a pod koniec marca jej łodzie współdziałały w zdobyciu dwóch szkunerów pirackich u północnych brzegów Kuby. Formalnie od 9 lutego 1825 (faktycznie przejął dowództwo najwcześniej w kwietniu) do grudnia 1826 kapitanem Dartmouth był kmdr Henry Dundas (awansowany do tego stopnia właśnie 9.02.1825), też skierowany na wody Jamajki. Fregata wyszła z Port Royal na Jamajce około 7.09.1826, dotarła do Portsmouth 11.10.1826. Potem jednostka stała w rezerwie i ponownie weszła do aktywnej służby w lutym 1827, kiedy komendę nad nią otrzymał (21.02) kmdr Thomas Fellowes. Wysłana na Morze Śródziemne, walczyła aktywnie w bitwie pod Navarino 20.10.1827. Wiceadm. Codrington skierował ją 23.10 z depeszami do Ankony, skąd wracając dołączyła do głównych sił na Malcie 28.11. W grudniu 1827 Dartmouth nadal znajdowała się na Malcie, w maju i czerwcu 1828 była pod Aleksandrią oraz koło Kandii. W styczniu 1829 kotwiczyła w Gibraltarze. W lipcu 1829 wyruszyła z Malty do Algieru i Gibraltaru (gdzie przebywała w sierpniu). Ostatecznie Fellowes wrócił do Anglii (jego postawę w bitwie pod Navarino nagrodzono już 13.02.1828 tytułem rycerza), wyruszając z Kadyksu dopiero 13.02.1830 i docierając do Portsmouth 28.02.1830. Dowodził fregatą Dartmouth do 16.03.1830, kiedy jednostka została wycofana do rezerwy. W maju 1831 zdecydowano o wykorzystaniu jej w charakterze tymczasowego lazaretu (okrętu do odbywania kwarantanny) – prace przystosowawcze przeprowadzono w Chatham w czerwcu i lipcu 1831. Stała w Leith od 1834, pełniąc tu służbę kwarantannową co najmniej do grudnia 1848. Rozbiórkę jednostki zakończono 2.11.1854 w Deptford.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CREOLE (1813).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata Creole należała do 36-działowych jednostek typu Apollo/Euryalus, zaprojektowanych przez Williama Rule w 1798, więc wszystkie dane ogólne takie, jak podałem przy Euryalus z 1803.
Creole zamówiono 17.03.1803 w stoczni Benjamina Tannera w Dartmouth. Jednak firma zbankrutowała w lutym 1807 i zamówienie przeniesiono 23.12.1810 do królewskiej stoczni w Plymouth. Jednostkę zaczęto budować we wrześniu 1811, zwodowano ją 1.05.1813. Została ukończona 20.08.1813 albo 20.10.1813. Jej dane rzeczywiste to: 144’11” x 38’3,875” x 13’3”, tonaż 949 ton. Załoga: 274 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 26 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 12 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe i 2 karonady 32-funtowe. Od czerwca 1813 dowodził nią kmdr Robert Forbes. We wrześniu 1813 wysłano fregatę ku północnym wybrzeżom Półwyspu Iberyjskiego, w grudniu 1813 na Teneryfę. Kapitanem jednostki był wówczas kmdr George Charles MacKenzie. Creole wraz z fregatą Astraea stoczyły 23.01.1814 w pobliżu Wysp Zielonego Przylądka nierozstrzygniętą walkę przeciwko francuskim fregatom 40-działowym Etoile i Sultane. Mackenzie się tu nie popisał, gdyż po poważnym uszkodzeniu swojego żaglowca (Creole dwukrotnie stawała w ogniu, poniosła duże straty w ludziach i takielunku), zostawił towarzysza samotnego wobec dwóch okrętów francuskich (ale Francuzi nie zdołali wykorzystać tej sytuacji). Latem 1814 fregata operowała u wybrzeży zachodniej Afryki i na wodach Wyspy Św. Heleny, wróciła do Portsmouth 12.10.1814. Od około listopada 1814 znajdowała się w rezerwie. Jednostkę remontowano w Sheerness od sierpnia 1815 do marca 1816, odstawiono tam do rezerwy, po czym wyposażono ponownie do aktywnej służby w okresie lipiec-październik 1818. Zgodnie z nowym systemem klasyfikacji od początku 1817 była określana jako fregata 42-działowa. Początkowo oddana pod dowództwo komandora George’a Ralpha Colliera i wysłana ku wybrzeżom Afryki. Od lipca 1818 jej tymczasowym kapitanem był commander William Bateman Dashwood. Została wysłana na wody Ameryki Południowej, gdzie 21.10.1818 Dashwood otrzymał awans na komandora, przechodząc na inną fregatę. W 1819-1820 Creole pełniła rolę jednostki flagowej na wodach Ameryki Południowej (w połowie czerwca 1819 stała w Rio de Janeiro), kiedy dowodził nią komodor William Bowles. W maju 1820 komendę nad fregatą przejął kmdr Adam Mackenzie. W sierpniu jednostkę wysłano do Buenos Aires, via Lizbona i Rio de Janeiro. Od 24.01.1821 jej kapitanem był w Ameryce Południowej kmdr Thomas White. Przeszedł na Pacyfik, najpóźniej w kwietniu i nadal we wrześniu 1821 operował u wybrzeży Chile. White wrócił z tamtej placówki (zapewne indywidualnie) w marcu 1822. Creole była za jego dowództwa nadal jednostką flagową w Ameryce Południowej, pod proporcem komodorskim Thomasa Mastermana Hardy’ego. Od 26.08.1822 do około 1824 dowodził fregatą kmdr Frederick Earl Spencer, wciąż na wodach Ameryki Południowej. W 1824 Creole stała w rezerwie w Chatham. W maju 1831 chciano wyposażyć ją w charakterze tymczasowego lazaretu (okrętu kwarantannowego). Została rozebrana w sierpniu 1833 w Deptford.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SEMIRAMIS (1808).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata Semiramis należała do 36-działowych jednostek typu Apollo/Euryalus, zaprojektowanych przez Williama Rule w 1798, więc wszystkie dane ogólne takie, jak podałem przy Euryalus z 1803.
Semiramis zamówiono 25.03.1806 w królewskiej stoczni w Deptford. Jednostkę zaczęto budować w kwietniu 1807, zwodowano ją 25.07.1808. Została ukończona 6.09.1808. Jej dane rzeczywiste to: 145’0,625” x 38’2” x 13’3”, tonaż 944 tony. Załoga: 274 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 26 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 12 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe i 2 karonady 32-funtowe. W jej konstrukcji użyto płytowych węzłówek Robertsa. Od 11.08.1808 do 21.04.1810 dowodził fregatą kmdr William Granger, skierowany na wody portugalskie 15.12.1808. W czerwcu 1809 nadal operowała w składzie sił wiceadm. Berkeleya u wybrzeży Portugalii. Od 21.04.1810 do sierpnia 1814 jej kapitanem był kmdr Charles Richardson. Semiramis uczestniczyła w zniszczeniu na Żyrondzie 24.08.1811 dwóch francuskich brygów. W 1812 działała na placówce irlandzkiej i na wodach pod Lizboną. Zdobyła 29.02.1812 francuski okręt korsarski z Saint Malo. Wysłano ją 28.10.1812 ku Przylądkowi Dobrej Nadziei. Operowała na tamtych wodach w lipcu 1813 w składzie sił kontradm. Tylera. Została wycofana do rezerwy w Portsmouth w sierpniu 1814. Przeszła tam remont w okresie listopad 1814 – marzec 1815. Jesienią 1817 kmdr James Lucas Yeo został mianowany komodorem eskadry brytyjskiej u wybrzeży Afryki, wyznaczonej do zwalczania statków handlarzy niewolników, a jego jednostką flagowa była Semiramis, przygotowana do tej roli w listopadzie i grudniu 1817. Zgodnie z nowym systemem klasyfikacji od początku 1817 była określana jako fregata 42-działowa. W trakcie służby na wodach afrykańskich na okręcie zaczęły się w zastraszającym tempie szerzyć choroby rozprzestrzeniane przez komary i w 1818 wezwano go do Anglii drogą przez Jamajkę. Yeo nie dożył powrotu, został oddany morzu w sierpniu 1818. Semiramis przystosowano w Portsmouth w okresie lipiec-listopad 1821 do pełnienia funkcji okrętu strażniczego, stacjonowała potem w Cork, gdzie była jednostką flagową do 1831. Tymczasem „ostrzyżona” do 24-działowej korwety w okresie od kwietnia do czerwca 1828 w Plymouth. Miała odtąd 16 krótkich dział 32-funtowych na pokładzie głównym, 6 dział 18-funtowych na pokładzie rufowym i 2 działa 6-funtowe na pokładzie dziobowym. Od 27.05.1828 do 1831 dowodził nią kmdr Maurice Frederick Fitzhardinge Berkeley; nosiła wówczas w Cork flagę wiceadm. Pageta. Wycofana do rezerwy w Portsmouth we wrześniu 1831. Stacjonowała w Plymouth i Sheerness. Rozebrana w Plymouth w listopadzie 1844.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu OWEN GLENDOVER (1808).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata Owen Glendower (u Pana literówka w nazwie) należała do 36-działowych jednostek typu Apollo/Euryalus, zaprojektowanych przez Williama Rule w 1798, więc wszystkie dane ogólne takie, jak podałem przy Euryalus z 1803.
Owen Glendower zamówiono 1.10.1806 w stoczni Thomasa Steemsona w Paull niedaleko Kingston upon Hull. Jednostkę zaczęto budować w styczniu 1807, zwodowano ją 19.11.1808. Została ukończona 22.03.1809 w Chatham. Jej dane rzeczywiste to: 145’3” x 38’3,5” x 13’3”, tonaż 951 ton. Załoga i uzbrojenie jak na opisywanej wcześniej Semiramis. Od stycznia 1809 do 28.03.1811 (kiedy zmarł) dowodził fregatą kmdr William Selby, skierowany początkowo na Bałtyk pod rozkazy wiceadm. Saumareza. Fregata uczestniczyła w zajęciu wyspy Anholt 18.05.1809, kiedy Selby stanął na czele oddziału desantowego. Wróciła do Portsmouth 29.12.1809. Zdobyła francuski okręt korsarski na kanale La Manche 10.03.1810; została wysłana z konwojem do Quebeku 26.04.1810, a 27.09.1810 pożeglowała w eskorcie konwoju do Przylądka Dobrej Nadziei. Po drodze zdobyła koło przylądka Lizard francuski żaglowiec korsarski 1.10.1810 (w okolicznościach bardzo zbliżonych do przygody kapitana Hornblowera i okrętu Atropos na Downs). Przebywała nadal na wodach koło Przylądka Dobrej Nadziei, gdy zmarł Selby. Jej następnym dowódcą był kmdr Edward Henry Repington A’Court (była to pierwsza komenda tego oficera po awansie do stopnia captain), który przyprowadził fregatę do Anglii. Od lipca 1811 do 1816 dowodził nią kmdr Bryan Hodgson. Jednostkę skierowano 3.10.1811 do Indii Wschodnich. Była tam przejściowo, w latach 1811-1812, okrętem flagowym Samuela Hooda i pozostawała pod jego rozkazami także w 1813, kiedy wiceadmirał przeniósł flagę na liniowiec. Zdobyła amerykański okręt korsarski w maju 1814. Zawinęła 21.08.1814 na redę portu Malacca, pod koniec sierpnia 1815 wyruszyła z Madrasu do Penangu i Chin. Przebywała w Indiach Wschodnich aż do schyłku 1815. Została wycofana do rezerwy w Chatham w maju 1816. Po rozległym remoncie i przebudowie w Chatham, zrealizowanych w okresie od marca 1817 do stycznia 1820, klasyfikowano ją jako fregatę 42-działową. Miała teraz okrągłą rufę Seppingsa. Od sierpnia 1819 kapitanem fregaty był kmdr Robert Cavendish Spencer. Owen Glendower służyła na wodach południowoamerykańskich, wyruszywszy tam 16.11.1819 i zawinąwszy (via Madera) do Rio de Janeiro 19.12.1819. W połowie sierpnia 1820 przebywała na Rio de la Plata. Stacjonowała długo w Buenos Aires, odbyła jeden rejs na Wyspę Św. Heleny, aby kmdr Spencer mógł zdać niezależny raport o warunkach życia Napoleona. Pod koniec 1820 rozpoczęła z Montevideo przejście na Pacyfik (wokół przylądka Horn), do Valparaiso, gdzie pojawiła się 22.01.1821. W 1821 operowała w okolicach Valparaiso i Callao, znajdując się w środku walk między Chilijczykami a Hiszpanami z Peru. 10.10.1821 wyszła z Valparaiso do Rio de Janeiro, a 23.11.1821 wyruszyła stamtąd do Anglii z ładunkiem wartym około 400 tysięcy funtów. Dotarła do Spithead 19.01.1822. Wkrótce potem przywrócono na fregacie tradycyjną rufę. Służyła we Flocie Kanału, zawożąc do Kopenhagi lorda Spencera z Orderem Podwiązki dla króla Danii, potem dokonując pomiarów hydrograficznych w Falmouth i na Maderze. Wycofano ją do rezerwy we wrześniu 1822 w Chatham. Od listopada 1822 dowodził jednostką kmdr Robert Mends. Wysłano go na wody zachodniej Afryki, gdzie dowodził eskadrą zwalczającą handlarzy niewolników, ale zmarł na cholerę lub apopleksję już 4.09.1823 (5.12.1823 zmarł na pokładzie fregaty jego najstarszy syn, służący jako midszypmen). Tym niemniej Owen Glendower zdobyła kilka hiszpańskich statków niewolniczych, jak szkuner 13.06.1823 koło wybrzeży dzisiejszej Liberii, dwa żaglowce 3.07.1823 i 14.09.1823 u Wybrzeża Kości Słoniowej, a załoga 8.02.1824 wzięła udział w obronie fortu Cape Coast przed chwilowo zwycięskimi plemionami Aszanti. Po śmierci Mendsa przejściowo komendę nad fregatą sprawował commander John Filmore (captain od 20.08.1824). Jednostka została ponownie wyposażona (do lutego 1825) do służby na wodach zagranicznych, oddana pod dowództwo (16.09.1824) komandora Hooda Hanwaya Christiana i kolejny raz wysłana ku wybrzeżom Afryki, ale tym razem południowej, gdzie Christian pełnił funkcję komodora eskadry bazującej przy Przylądku Dobrej Nadziei. Dotarła tam około kwietnia 1825. Służyła na tym akwenie (obejmującym także Mauritius) do 1828, wyruszając w rejs do Anglii 15.05.1828. Zawinęła do Portsmouth 13.07.1828. Owen Glendower była remontowana w Chatham od grudnia 1828 do grudnia 1829. Wg nowego systemu uzbrajania i klasyfikowania określano ją od 1839 jako fregatę 38-działową. Być może miała teraz następujące uzbrojenie: na pokładzie głównym 2 działa haubiczne 8-calowe (o masie 50 cetnarów i długości 7 stóp) oraz 24 działa 32-funtowe (o masie 39 cetnarów i długości 7’6”); na pokładach rufowym i dziobowym łącznie 6 dział 32-funtowych (o masie 39 cetnarów i długości 7’6”) oraz 8 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów). Od marca do października 1842 przystosowano tę jednostkę w Chatham do pełnienia roli okrętu więziennego w Gibraltarze. Wyruszyła tam ze Spithead 13.10.1842. Pozostała w Gibraltarze (służąc po 1870 jako koszary przejściowe) do 1880. Sprzedano ją na miejscu w 1884.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SALDANHA (1809).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata Saldanha należała do 36-działowych jednostek typu Apollo/Euryalus, zaprojektowanych przez Williama Rule w 1798, więc wszystkie dane ogólne takie, jak podałem przy Euryalus z 1803.
Saldanha została zamówiona 1.10.1806 w stoczni Simona Temple w South Shields. Jednostkę zaczęto budować w marcu 1807, zwodowano ją 8.12.1809. Została ukończona 6.07.1810 w Chatham. Jej dane rzeczywiste to: 144’8” x 38’4,75” x 13’2,5”, tonaż 951 ton. Załoga i uzbrojenie jak na opisywanej wcześniej Semiramis. Od kwietnia 1810 do 19.03.1811 (kiedy w wieku 28 lat zmarł w Loughshinny, w hrabstwie Dublin) dowodził fregatą kmdr John James Stuart, skierowany na wody irlandzkie. Od marca 1811 kapitanem jednostki był kmdr William Pakenham (teść księcia Wellingtona), chociaż w rzeczywistości od marca do maja 1811 tymczasową komendę u irlandzkich brzegów sprawował kmdr Reuben Caillaud Mangin. Saldanha współdziałała w zdobyciu francuskiego okrętu korsarskiego 11.10.1811. Wyruszyła 19.11.1811 z Cork do zatoki Lough Swilly, by zluzować na tamtych wodach fregatę Endymion. W ostatni rejs patrolowy wyszła 30.11.1811 z kotwicowiska w Lough Swilly razem ze slupem Talbot. Pogoda stale się pogarszała, przechodząc we wczesnych godzinach rannych 4.12 w sztorm, z wiatrem z północnego zachodu. Saldanha najwyraźniej próbowała powrócić na kotwicowisko, ale została zepchnięta na skały w Ballyna Stokerbay i rozbita. Z całej załogi uratował się tylko jeden marynarz, ale i on zmarł po wyciągnięciu w górę klifu. Ocalała też papuga komandora Pakenhama, jednak parę tygodni później zastrzeliło ją jakieś dwunożne bydlę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HAVANNAH (1811).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata Havannah należała do 36-działowych jednostek typu Apollo/Euryalus, zaprojektowanych przez Williama Rule w 1798, więc wszystkie dane ogólne takie, jak podałem przy Euryalus z 1803.
Havannah została zamówiona 1.10.1806, być może najpierw w stoczni firmy Fletcher, Naylor & Hasall, a ostatecznie w stoczni firmy Wilson & Co w Liverpoolu. Jednostkę zaczęto budować w marcu 1808, zwodowano 26.03.1811. Została ukończona 29.07.1811 w Plymouth. Jej dane rzeczywiste to: 145’0,5” x 38’3,25” x 13’3,75”, tonaż 949 ton. Załoga i uzbrojenie jak na opisywanej wcześniej Semiramis. Od 6.06.1811 do grudnia 1813 dowodził fregatą kmdr George Cadogan, najpierw na wodach kanału La Manche, potem na Morzu Śródziemnym (wysłany tam 25.12.1811 z konwojem statków zmierzających do Lizbony, Kadyksu, Gibraltaru i na Morze Śródziemne), a przede wszystkim – na Adriatyku. Podczas operowania na kanale La Manche Havannah zaangażowana była w akcje przeciwko francuskiej żegludze kabotażowej w rejonie Wysp Normandzkich, wyruszając z Plymouth w rejsy patrolowe. M.in. 6.09.1811 załoga na łodziach jednostki zagwoździła działa w baterii koło Penmarks i zdobyła sześć małych żaglowców handlowych. Na Morzu Śródziemnym Havannah służyła do sierpnia 1812 we flocie blokującej Tulon, potem odesłano ją na Adriatyk. Tam załoga fregaty porwała z kotwicy 6.01.1813 francuską kanonierkę u włoskich wybrzeży tego morza i zdobyła trzy statki (potem, tego samego dnia, Havannah pochwyciła jeszcze dwa), a 14.01 współdziałała w zdobyciu kolejnych dwóch statków. 7.02.1813 zniszczyła cztery kanonierki pod miejscowością Manfredonia. Zdobyła 22.03.1813 jeden 3-działowy żaglowiec typu trabacollo i zniszczyła drugi koło Vasto. Cztery dni później w pobliżu Fortore zdobyła pięć uzbrojonych trabacollo i pięć handlowych feluk. Ponownie pod Vasto Havannah pochwyciła 27.06.1813 dziesięć żaglowców handlowych. Współdziałała w zniszczeniu dwóch kanonierek 18.07.1813 oraz zdobyciu 5 statków koło miasta Manfredonia. W ramach eskadry Thomasa Fremantle uczestniczyła w blokadzie Triestu w listopadzie 1813 oraz we współpracy z Austriakami w zdobyciu twierdzy Zara 6.12.1813. Trzy dni później miała udział w zniszczeniu 17 kanonierek. W 1814 tymczasowymi dowódcami Havannah byli komandorowie James Black i Edward Reynolds Sibley. Jej zakotwiczenie (razem z inną fregatą) 6.02.1814 pod Brindisi zmusiło kapitana znajdującej się tam francuskiej fregaty 44-działowej Uranie do spalenia swojego okrętu. Kiedy Havannah była pod rozkazami Sibleya, zdobyła 15.04.1814 koło Korfu francuski szkuner korsarski i pochwycony wcześniej przez niego statek. Formalnie od kwietnia 1814 komendę nad nią sprawował w Portsmouth kmdr Gawen William Rowan Hamilton. Fregatę wysłano na wody amerykańskie, gdzie pochwyciła wiele małych jednostek (na zatoce Chesapeake) i brała udział w większych akcjach, jak nieudany atak na Baltimore we wrześniu 1814. Po otrzymaniu wiadomości o zawarciu pokoju, Havannah wróciła spod Mobile do Anglii via Barbados (gdzie zawinęła 23.02.1815). W lipcu 1815 fregata uczestniczyła w zdobyciu wielu małych jednostek francuskich, wojennych i handlowych. W sierpniu 1815 towarzyszyła liniowcowi Northumberland przy odwożeniu Napoleona na Wyspę Św. Heleny, dokąd dotarła w połowie października. Wróciła do Portsmouth 15.06.1816. W 1816 podążyła jeszcze ku Przylądkowi Dobrej Nadziei. Havannah była od 1817 klasyfikowana jako fregata 42-działowa. Przeszła rozległy remont w Sheerness w okresie kwiecień 1818 (czy kwiecień 1819) - październik 1822, otrzymując między innymi „okrągłą” rufę Seppingsa. Odtąd jednostka miała długość 146’1”, szerokość 38’11”, głębokość 13’5,25”, tonaż 964 tony. Od listopada 1821 do 1830 znajdowała się znów w aktywnej służbie, operując na Morzu Śródziemnym. Od 1839 klasyfikowano ją jako 38-działową, teoretycznie z uzbrojeniem zbliżonym do tego, jakie podałem dla 1839 roku przy fregacie Owen Glendower, ale wątpliwe, aby rzeczywiście instalowano na niej nowe działa, ponieważ od 1830 stała w rezerwie. Obcięto ją w Deptford, między lutym a czerwcem 1845, do 24-działowej korwety, jednostki 6 rangi, uzbrojonej (przynajmniej teoretycznie) w 24 krótkie działa 32-funtowe (o masie 40 cetnarów, długości 7’6”) lub tylko 19 dział. Nadal jednak stała w rezerwie w Sheerness. Dopiero od grudnia 1847 zaczęto korwetę wyposażać (zakończono w marcu 1848) do służby na placówce w Nowej Zelandii. Od 24.02.1848 jej dowódcą był kmdr John Elphinstone Erskine. Havannah miała wówczas załogę 230 ludzi i uzbrojenie złożone z 19 dział: na pokładzie głównym 6 dział haubicznych 8-calowych (o masie 52 cetnarów, długości 8’) i 10 dział 32-funtowych (o masie 50 cetnarów i długości 9’), a na spardeku jedno działo 56-funtowe (o masie 87 cetnarów, długości 10’) i 2 działa 32-funtowe (o masie 50 cetnarów, długości 9’). Wyruszyła z Plymouth 6.04.1848, zawinęła do Lizbony 30.04, na Maderę 7.05, dotarła do Przylądka Dobrej Nadziei 4.07, do Sydney 7.08. W październiku 1848 przeszła z Sydney do Auckland. Działała na wodach wokół Nowej Zelandii i Australii, zawijając do Port Nicholson w grudniu 1848, potem do Sydney, w marcu 1849 do Port Phillip i Adelajdy, w maju do Auckland. Krążyła też znacznie dalej po Pacyfiku. Operując na wodach w pobliżu Australii i Nowej Zelandii, załoga Havannah przeprowadzała liczne ćwiczenia artyleryjskie i demonstracje swojej sprawności w obsługiwaniu dział, np. w 1848 przy forcie Britomart w Auckland, w sierpniu 1849 koło Fidżi. Do 7.10.1849 korweta odwiedziła Samoa, wyspy Tonga, Niue, Fidżi, Nowe Hebrydy, Nową Kaledonię, wyspy Lojalności, a w 1850 Wyspy Salomona.
W czasie służby korwety na wodach Nowej Zelandii zaszedł zdumiewający i całkiem skandaliczny jak na Royal Navy przypadek. Kiedy 13.03.1850 w Sydney na pokładzie 28-działowej korwety Rattlesnake popełnił samobójstwo jej kapitan, Owen Stanley, to najstarszy wówczas stopniem w tym rejonie kmdr Henry Keppel mianował porucznika Yule dowódcą korwety i nakazał mu udać się do Anglii. Jednak gdy wiadomość o śmierci Stanleya dotarła do portu Wellington, gdzie przebywał z Havannah kmdr Erskine, ten ostatni zaraz (13.04) ruszył do Sydney i po przybyciu (23.04) nakazał oficerowi Yule pozostać na wodach australijskich do końca roku. Skandal zaczął się wtedy, gdy Keppel kazał porucznikowi zignorować rozkazy Erskine’a i wypełnić swój pierwotny rozkaz. Problem polegał na tym, że Keppel był starszy stopniem od Erskine’a (miał rangę komandora od 1837, a Erskine dopiero od 1838), lecz nieostrożna admiralicja wysłała tego ostatniego do Australii dla objęcia naczelnego dowództwa placówki (tradycja zaś nakazywała, by w takiej sytuacji starszego w hierarchii odwoływać do kraju czy przenosić w inne miejsce, a w żadnym przypadku nie oddawać pod rozkazy młodszego). Erskine zagroził, że gdyby Rattlesnake skierowała się do Anglii, wyjdzie w morze i ją zatrzyma. W tej sytuacji Keppel oznajmił, że jeśli Havannah będzie próbowała wyjść z portu za korwetą Rattlesnake, on otworzy ogień do jednostki Erskine’a (a sam dowodził 44-działową fregatą Maeander). Admiralicja nie zaakceptowała postępowania żadnego z zacietrzewionych komandorów, ale odebrała Erskine’owi naczelne dowództwo. Ostatecznie w drugiej połowie maja 1850 Rattlesnake wyruszyła do Anglii.
Havannah pod komendą Erskine’a przestała jeszcze w Sydney do czerwca 1850, w lipcu była w Auckland, a 8.08.1850 rozpoczęła kolejny rejs po Pacyfiku, zaczynając od Nowych Hebrydów. Wróciła do Sydney 8.11.1850. Żeglowała też ku Tasmanii w grudniu 1850 i marcu 1851. Wyruszyła w rejs powrotny do Anglii via Rio de Janeiro 18.08.1851. Dotarła do zachodniego wejścia na Cieśninę Magellana 17.09.1851, przeszła przez ten szlak wodny do 25.09, zawinęła do Rio de Janeiro 12.10.1851. Wróciła do Anglii w grudniu 1851. Została wycofana do rezerwy 18.12.1851. Przeszła remont w Plymouth w okresie lipiec 1852-październik 1855. Od 3.08.1855 do 17.11.1859 dowodził nią kmdr Thomas Harvey, wysłany na Pacyfik z 240-osobową załogą (37 z nich zdezerterowało tam w ciągu 47 miesięcy). Na prośbę rządu niezależnego królestwa Hawajów kmdr Harvey dokonał pomiarów hydrograficznych portu w Honolulu, a w styczniu 1857 mierzył kotwicowisko Pearl Harbour. W lutym 1857 Havannah dotarła do wyspy Aitutaki, jednej z Wysp Cooka. Wycofano ją do rezerwy w listopadzie 1859. Ostatecznie została wyposażona w Plymouth w marcu 1860 do służby w charakterze okrętu szkolnego-hulka i wypożyczona 19.03.1860 do Cardiff. Pełniła tę rolę nadal w 1890. Sprzedana na rozbiórkę w 1905.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MALACCA (1809).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.