www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu EUROTAS (1813).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata 38-działowa zbudowana w stoczni firmy Wigram, Wells & Green w Blackwall, z miękkiego drewna sosny czerwonej Pinus resinosa, chociaż umownie opisywana jako wykonana z jodły. Jednostka typu Cydnus, a więc wszystkie uwagi natury ogólnej jak podane przy Cydnus.
Eurotas została zamówiona 16.11.1812. Zaczęto ją budować w grudniu 1812. Wodowanie miało miejsce 17.04.1813. Miała rzeczywiste wymiary: długość 150’8,25”, szerokość 40’3,25”, głębokość 12’9”, tonaż 1080 ton. Załoga: 320 ludzi. Uzbrojono ją eksperymentalnie w nowe, 24-funtowe działa krótkie koncepcji Congreve’a (długość 7’6”, masa 40,5-42 cetnarów), które w ilości 28 sztuk wyparły z głównego pokładu wszystkie 18-funtówki. Fregata została ukończona w Woolwich 16.06.1813. Zainstalowano na tej jednostce 38 żelaznych zbiorników na wodę, zamiast tradycyjnych beczek.
Od maja 1813 dowodził nią kmdr John Phillimore. Fregata Eurotas wyszła w połowie sierpnia 1813 z Nore udając się pod Brest (dotarcie 30.0 Cool

, gdzie uczestniczyła w blokadzie tego portu. Była obecna przy zdobyciu przez inne jednostki francuskiej fregaty Trave 23.10.1813 u wejścia na kanał La Manche. Wydano 2.11.1813 rozkaz, aby fregaty Cydnus (wyposażona w krótkie 24-funtówki Blomefielda) i Eurotas wymieniły się połową baterii głównej, ale zrealizowano go dopiero 25.11.1813 i na o wiele mniejszą skalę (zamieniono tylko po 6 dział), a 5.02.1814 wrócono na obu fregatach do stanu pierwotnego. Eurotas stoczyła nierozstrzygniętą walkę z francuską fregatą 44-działową Clorinde (uzbrojoną w 28 normalnych, długich 18-funtówek) 25.02.1814 na Atlantyku (uszkodzona jednostka francuska musiała następnego dnia poddać się innej fregacie brytyjskiej); chociaż admiralicja głosiła wyższość 24-funtówek Congreve’a na 24-funtówkami Blomefielda, to w tej walce eksperymentalne uzbrojenie fregaty Eurotas niezbyt dobrze się spisało, delikatnie mówiąc. Od 22.03 do 21.06.1814 dowódcą jednostki był tymczasowo kmdr Edmund Sexten Percy Knox. Pełniła ona wtedy rolę flagowca kontradmirałów Fleeminga i Linzee’a pod Kadyksem i Gibraltarem. Kolejnym kapitanem fregaty był na wodach krajowych od 21.06.1814 do 7.04.1815 kmdr Robert Bloye. Ósmego kwietnia 1815 komendę przejął kmdr James Lillicrap i sprawował ją do wycofania fregaty do rezerwy 22.01.1816, chociaż przejściowo był zastępowany przez innych, jak komandora Williama Bowlesa (w kwietniu 1815). Na początku maja 1815 Eurotas przewoziła żołnierzy z Cork do Ostendy. W czasie swojego dowództwa Lillicrap komenderował strażą łodziową pilnującą pod koniec lipca 1815 w zatoce Plymouth przebywającego na liniowcu Bellerophon Napoleona Bonaparte aż do przejścia ekscesarza na liniowiec Northumberland; potem Lillicrap udał się na Maltę przewożąc stamtąd (zawinięcie do portu 19.09, wyjście do Plymouth 6.10.1815, dotarcie 15.11.1815) dwóch francuskich generałów, trzech pułkowników i kilku innych oficerów, którzy mieli tworzyć świtę Bonapartego na wygnaniu. Następni kapitanowie Eurotas pełnili swoją funkcję tymczasowo – byli to kolejno komandorowie: James Gordon i John Louis, ale okresy ich służby są mocno niejasne i niepewne. Fregatę rozebrano w Deptford w sierpniu 1817.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu NIGER (1813).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata 38-działowa zbudowana w stoczni firmy Wigram, Wells & Green w Blackwall, z miękkiego drewna sosny czerwonej Pinus resinosa, chociaż umownie opisywana jako wykonana z jodły. Jednostka typu Cydnus, a więc wszystkie uwagi natury ogólnej jak podane przy Cydnus.
Niger została zamówiona 16.11.1812. Zaczęto ją budować w grudniu 1812. Wodowanie miało miejsce 29.05.1813. Rzeczywiste wymiary: długość 150’0,75”, szerokość 40’0”, głębokość 12’9”, tonaż 1067 ton. Załoga i uzbrojenie jak Cydnus. Fregata została ukończona w Woolwich 22.07.1813. Zainstalowano na niej 36 żelaznych zbiorników na wodę, zamiast tradycyjnych beczek.
Od czerwca 1813 dowodził jednostką kmdr Peter Rainier. Fregata Niger eskortowała jesienią 1813 konwoje w strefie kanału La Manche. W listopadzie 1813 zdobyła 6-działowy amerykański szkuner korsarski Dart zmierzający z Nowego Orleanu do Bordeaux we Francji. W grudniu 1813 wyszła z Falmouth w eskorcie konwoju skierowanego do Brazylii. Po drodze ona i 36-działowa fregata Tagus natknęły się 5.01.1814 w pobliżu wyspy Sao Antonio, jednej z Wysp Zielonego Przylądka, na idącą z Brestu francuską fregatę 44-działową Cérès; po długim pościgu zmusiły Francuzów do opuszczenia bandery następnego dnia. Po pobycie u wybrzeży Brazylii Niger eskortowała do Anglii konwój zmierzający z Przylądka Dobrej Nadziei, docierając do Portsmouth 23.11.1814. Na początku grudnia 1814 wyznaczono ją do eskortowania konwoju kierującego się do Przylądka Dobrej Nadziei, Indii Wschodnich i na Morza Południowe, ale przeciwne wiatry powstrzymały wyjście z Portsmouth aż do 2.01.1815. Z Indii Wschodnich fregata wróciła z depeszami do Portsmouth 2.08.1815. Od 29.08.1815 do września 1817 jej kaptanem był kmdr Samuel Jackson. Najpierw przewiózł z Anglii (z Portsmouth, skąd wypłynięto 28.01.1816) do USA (do Annapolis) Charlesa Bagota, nowego ambasadora Wielkiej Brytanii, trasą przez Bermudy. Potem (około maja 1816) eskortował gubernatora Kanady w drodze z Halifaxu do Quebeku. Jackson pozostał wraz z Niger na placówce w Halifaxie, służąc tam okresowo jako najstarszy rangą oficer u wybrzeży Nowej Szkocji. Na przełomie lipca i sierpnia 1816 fregata przewiozła z Quebeku do Halifaxu 2 kompanie artylerzystów piechoty morskiej. Od września do grudnia 1816 kursowała wraz z innym okrętami placówki między Halifaxem a Bostonem. W sierpniu albo wrześniu 1817 Niger została uznana za niezdatną do dalszej służby. Wycofano ją w Halifaxie do rezerwy i w 1818 przekształcono w hulk. Została sprzedana na miejscu w 1820 w celu rozbiórki.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

[link widoczny dla zalogowanych]

Eksperymentalne uzbrojenie niektórych fregat typu Cydnus miało bezpośredni związek z szokującymi Brytyjczyków rezultatami kilku pojedynków między jednostkami tej klasy w początkach wojny brytyjsko-amerykańskiej 1812-1814. Anglicy, przyzwyczajeni do pasma sukcesów w starciach z Francuzami, Hiszpanami i Holendrami, zareagowali histerycznie na kilka zwycięstw Amerykanów w podobnych sytuacjach. Dla opinii publicznej nie miało większego znaczenia, że Royal Navy jako całość niepodzielnie panowała nad morzami, ścigała okręty amerykańskie albo blokowała je w portach, gdzie miesiącami stały bezczynnie, swobodnie i bezkarnie wysadzała desanty w dowolnych miejscach wybrzeży USA, sparaliżowała żeglugę handlową przeciwnika tak, że niemal wszystkich statków cywilnych próbowano używać w charakterze jednostek korsarskich, aby miały jakiekolwiek zatrudnienie – słowem, swobodnie wygrywała wojnę (o jej ostatecznym wyniku przesądziła polityka i możliwości armii lądowych). Dla gawiedzi, także tej „wysoko urodzonej” liczyło się tylko opuszczenie bander przed „prostackimi i chełpliwymi Jankesami” przez parę jednostek własnej marynarki, jakoby niezwyciężonych. Szukano gorączkowo przyczyn (usprawiedliwień) tych strategicznie nic nie znaczących porażek i sposobów na ich uniknięcie w przyszłości. Jednym z silnie eksponowanych faktów było uzbrojenie amerykańskich fregat grupy Constitution w działa 24-funtowe w baterii głównej, kiedy gros angielskich dużych fregat niosło tam tylko 18-funtówki. Bezpośrednie przezbrojenie dużych, 38-działowych fregat Royal Navy nie wchodziło w grę, ponieważ takie działo 24-funtowe ważyło ponad 2500 kg i miało aż 2,9 m długości (rys. A), kiedy standardowa artyleria baterii głównej jednostek brytyjskich składała się z 18-funtowych armat od masie tylko 1880-1930 kg i długości 2,44 m (rys. B). Przy 28 sztukach na pokładzie głównym oznaczałoby to wzrost masy samych luf o 16-17 ton i zatłoczenie uniemożliwiające jakąkolwiek sensowną obsługę, skoro praktyka wykazała, że nawet 18-funtówki o długości 2,74 m były dla tych jednostek zbyt długie. Próbowano więc posłużyć się eksperymentalnymi armatami 24-funtowymi, projektowanymi z naciskiem na obniżenie ciężaru. Konkurowało ze sobą kilka rozwiązań, w tym konstruktorów Congreve’a (rys. C) i Blomefielda (rys. D). Ich działa charakteryzowały się identyczną długością nominalną (2,29 m) i zbliżonymi przedziałami mas (odpowiednio 2050-2150 kg oraz 1980-2050 kg), lecz miały różne wyloty, inne rozłożenie ciężarów względem osi czopów, w zupełnie innych proporcjach wystawały z furty i sięgały w kierunku osi okrętu po wytoczeniu, inaczej zachowywały się na lawetach, miały inne donośności itd. – zatem cechowały je różne walory użytkowe. Pod względem łącznej masy 28 sztuk z baterii głównej, zastąpienie 8-stopowych 18-funtówek przez te nowe 24-funtówki (załóżmy, że o masie średniej 2050 kg) nie niosło wielkiego niebezpieczeństwa dla okrętu – następował wzrost obciążenia tylko o około 4 tony, co łatwo dało się skompensować korektą balastu. O zatłoczeniu też nie mogło być mowy, skoro 24-funtówki Congreve’a i Blomefielda były jeszcze krótsze niż standardowe 18-funtówki. Natomiast skuteczność salwy burtowej (i to w kluczowych pociskach artylerii dalekosiężnej) podnosiła się znacząco. Wydawałoby się więc oczywiste, że nowe działa powinny natychmiast po próbach wyprzeć stare.
Sprawa nie była jednak taka prosta. Po pierwsze, o ile te cztery tony dodatkowego obciążenia (w skrajnym przypadku ponad 7,5 tony) można było zlekceważyć w odniesieniu do żaglowca jako całości, to już zdecydowanie nie dało się ich zignorować pod względem obciążenia pokładu bateryjnego. Po drugie, armaty Congreve’a i Blomefielda za swoją względną lekkość płaciły kłopotami w eksploatacji lub dość kiepskimi osiągami, co pokazuje poniższe zestawienie i umieszczony dalej komentarz:

Standardowe działo 24-funtowe o długości 9’6” miało zasięg przy kącie podniesienia 0 stopni – 400 jardów; przy kącie podniesienia 2 stopnie – 1150 jardów; przy kącie podniesienia 5 stopni – 1850 jardów.
Standardowe (dla brytyjskich fregat 38-działowych) działo 18-funtowe o długości 8’0” miało zasięg przy kącie podniesienia 0 stopni – 380 jardów; przy kącie podniesienia 2 stopnie – 1100 jardów; przy kącie podniesienia 5 stopni – 1730 jardów.
Działo 24-funtowe Congreve’a miało zasięg przy kącie podniesienia 0 stopni – 640 jardów; przy kącie podniesienia 2 stopnie – 1200 jardów; przy kącie podniesienia 5 stopni – 1800 jardów.
Działo 24-funtowe Blomefielda miało zasięg przy kącie podniesienia 0 stopni – 380 jardów; przy kącie podniesienia 2 stopnie – 1080 jardów; przy kącie podniesienia 5 stopni – 1730 jardów.

Armata Blomefielda spisywała się więc, mimo większego wagomiaru, niemal identycznie jak 18-funtówka, a wyraźnie gorzej niż zwykła 24-funtówka. Doświadczenie wskazywało też, że jej masa jest około 3 cetnary (150 kg) za mała dla utrzymania trwałego, stabilnego strzelania. Pozornie armata Congreve’a wypadła tu rewelacyjnie, przewyższając standardową 24-funtówkę zasięgiem strzału rdzeniowego ponad 1,5 krotnie, bijąc ją jeszcze przy kącie podniesienia 2 stopnie i minimalnie ulegając dopiero przy 5 stopniach. Wyższość nad 8-stopową 18-funtówką oraz 24-funtówką Blomefielda wydawała się pod każdym względem bezsporna, czego konstruktor nie omieszkał głosić wszem i wobec, gorąco podtrzymywany przez admiralicję, która siała zamówieniami na wielkie liczby dział Congreve’a. Tymczasem realna walka z fregatą francuską pokazała zupełnie coś innego. Armaty Congreve’a, jeszcze nieco lżejsze niż Blomefielda, miały oczywiście za małą masę, więc odskakiwały bardzo gwałtownie, zmuszając do szybkiej redukcji ładunków o jedną trzecią, potem o połowę, co niweczyło wszelkie zasięgi określone w spokojnych próbach dla idealnych warunków. Po półtorej godzinie walki jedno z nich podskoczyło aż do pokładników pokładu powyżej baterii i było tak gorące, że musiano zaprzestać jego używania. Również 9 innych dział Congreve’a zostało wyłączonych z użytku podczas tego pojedynku – dwa przez wyrwanie bolców z burt, dwa przez zerwanie liny hamującej. Okazało się ponadto, że rzekome rewelacyjne zasięgi przy strzale rdzeniowym również wynikały ze znikomej stabilności zbyt lekkiej (względem masy pocisku) armaty, o silnym przeciążeniu części w tył od czopów lufy – po prostu przy wystrzale lufa natychmiast szarpała wylotem w górę, więc rzeczywisty kąt podniesienia był dużo większy niż zmierzony przed odpaleniem. W tym świetle owe 640 jardów zasięgu dział Congreve’a dla rzekomo zerowego kąta podniesienia przestaje dziwić, kiedy wiemy, że już dla 1 stopnia kąta podniesienia konkurencyjne, a nie tak szalejące na lawecie działo Blomefielda osiągało 780 jardów.

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź i bardzo ciekawe objaśnienia o krótkich 24-funtówkach.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MEANDER (1813).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata 38-działowa zbudowana w stoczni Thomasa Pitchera w Northfleet, z miękkiego drewna sosny czerwonej Pinus resinosa, chociaż umownie opisywana jako wykonana z jodły. Jednostka typu Cydnus, a więc wszystkie uwagi natury ogólnej jak podane przy Cydnus.
Meander (Maeander) została zamówiona 16.11.1812. Zaczęto ją budować w styczniu 1813. Wodowanie miało miejsce 13.08.1813. Rzeczywiste wymiary: długość 150’1,5”, szerokość 40’0”, głębokość 12’9”, tonaż 1067 ton. Załoga i uzbrojenie jak Cydnus. Fregatę ukończono wyposażać w Woolwich 21.09.1814.
Meander początkowo miała być właściwie od razu odstawiona do rezerwy, stąd kilka różnych dat określających „ukończenie” i kilka opisujących wprowadzenie do aktywnej służby. Od 1813 dowodził jednostką kmdr John Bastard. Fregata Maeander służyła początkowo na wodach kanału La Manche, ale na początku listopada 1814 wyznaczono ją do eskortowania z Portsmouth konwoju idącego do Lizbony i na Morze Śródziemne. Przeciwne wiatry opóźniły wyjście do 21.11. Sztorm zaraz rozproszył konwój, fregata z nielicznymi statkami zawinęła do Falmouth 25.11. Kolejne wyjście z Plymouth też zakończyło się powrotem do portu z powodu złej pogody i niekorzystnych wiatrów. Ostatecznie wyruszono z Plymouth dopiero 24.12. Maeander przebywała w Gibraltarze w styczniu 1815. W październiku 1815 była w Marsylii. Wróciła do Portsmouth 4.12.1815 i została odstawiona do rezerwy.
W 1816 jej tymczasowym kapitanem był commander Arthur Fanshawe (awansował na komandora 17.10.1816), od 24.10.1816 dowodził nią kmdr James Alexander Gordon. Maeander opuściła w grudniu 1816 Sheerness, zmierzając ku Leith, ale przy złej pogodzie weszła po drodze na mieliznę koło Orfordness 19.12.1816 i uległa bardzo ciężkim uszkodzeniom, co zmusiło ją do powrotu. Z wielkim trudem zawinięto do Sheerness 22.12. Z uwagi na materiał konstrukcyjny i aktualny stan, uznano fregatę za nie wartą naprawy. Została rozebrana na miejscu w lutym 1817.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PACTOLUS (1813).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata 38-działowa zbudowana w stoczni pani Frances Barnard w Deptford, z miękkiego drewna sosny czerwonej Pinus resinosa, chociaż umownie opisywana jako wykonana z jodły. Jednostka typu Cydnus, a więc wszystkie uwagi natury ogólnej jak podane przy Cydnus.
Pactolus została zamówiona 16.11.1812. Zaczęto ją budować w styczniu 1813. Wodowanie miało miejsce 14.08.1813. Rzeczywiste wymiary: długość 150’2,75”, szerokość 39’11,5”, głębokość 12’9,5”, tonaż 1066 ton. Załoga i uzbrojenie jak Cydnus (chociaż w 1814 testowano na niej z powodzeniem – w idealnych warunkach – 24-funtówki Congreve’a, do przezbrojenia nie doszło). Fregatę ukończono wyposażać w Deptford 30.10.1813. Zainstalowano na tej jednostce 40 żelaznych zbiorników na wodę, zamiast tradycyjnych beczek.
Fregatą Pactolus od 14.09.1813 do 1815 dowodził kmdr Frederick William Aylmer. W 1814 należała do Floty Kanału. Eskortowała księcia Cambridge do Cuxhaven. Przewiozła Księcia Regenta z Deal (wyjście 12.01.1814) w okolice ujścia Skaldy (do Hellevoetsluis). Przeszła na wody Ameryki. Uczestniczyła w trzydniowym bombardowaniu Stonington w USA (stan Connecticut) przez eskadrę Thomasa Hardy 9-12.08.1814 (Brytyjczycy uważali, że tam przebywali „torpedo men”, szykujący ataki minowe na okręty Royal Navy). W grudniu 1814 odbiła bryg zdobyty wcześniej przez Amerykanów, zdobyła amerykański szkuner. Latem 1815 Aylmer operował na Żyrondzie w imieniu Ludwika XVIII, powodując wywieszenie flag Burbonów na zamku w Bordeaux i w okolicznych dystryktach. Od stycznia 1816 kapitanem Pactolus był kmdr William Hugh Dobbie wysłany 18.05.1816 z Portsmouth na placówkę do Halifaxu (gdzie dotarł 24.08.1816), via Bermudy. Fregata bazując w Halifaxie służyła na amerykańskich wodach (zapuszczając się aż do Bermudów) jeszcze w czerwcu 1817. Zmuszona była jednak wrócić przedwcześnie, ponieważ już gniła. Została wycofana do rezerwy w sierpniu 1817. Sprzedano ją 29.01.1818.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TIBER (1813).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata 38-działowa zbudowana w stoczni Daniela List w Fishbourne czy, ściślej biorąc, Binstead (co zresztą prawie na jedno wychodzi, ale stocznia Lista w Binstead była z grubsza o milę na wschód od stoczni Lista w Fishbourne) na wyspie Wight. Jednostka z miękkiego drewna sosny czerwonej Pinus resinosa, chociaż umownie opisywana jako wykonana z jodły. Jednostka typu Cydnus, a więc wszystkie uwagi natury ogólnej jak podane przy Cydnus.
Tiber została zamówiona 16.11.1812. Zaczęto ją budować w lutym 1813. Wodowanie miało miejsce 10.11.1813. Rzeczywiste wymiary: długość 150’1”, szerokość 40’2”, głębokość 12’9”, tonaż 1076 ton. Załoga i uzbrojenie jak Cydnus. Fregatę ukończono najpierw w Portsmouth 6.12.1813 z przeznaczeniem do służby portowej, potem tu 29.09.1814 do aktywnej służby, ostatecznie w Woolwich w kwietniu 1816 do służby na morzu. Zainstalowano na tej jednostce 36 żelaznych zbiorników na wodę, zamiast tradycyjnych beczek.
Fregatą Tiber od 23.07.1814 do 18.09.1818 dowodził kmdr James Richard Dacres. Jednostka pod koniec 1814 i na początku 1815 stacjonowała w Cork, skąd wychodziła w rejsy patrolowe na przyległe obszary Atlantyku. Pod koniec stycznia i na początku lutego 1815 podążała w ślad za amerykańską fregatą Constitution w Zatoce Biskajskiej. Zdobyła amerykański żaglowiec korsarski 8.03.1815. Wyszła z Cork 17.03.1815 osłaniając mały konwój skierowany do Anglii. W maju 1815 przewoziła żołnierzy z Cork do Ostendy, potem patrolowała przyległe akweny, wracając do Plymouth 21.08.1815, skąd zaraz przeszła do Portsmouth. We wrześniu 1815 osłaniała na kanale La Manche konwój idący na Morze Śródziemne. Wycofano ją czasowo do rezerwy w Woolwich 16.10.1815. Od 1816 była flagowym okrętem wiceadm. Francisa Pickmore na placówce nowofundlandzkiej. Od stycznia 1817 bez żadnego przezbrojenia została przeklasyfikowana na fregatę 46-działową, ale z pokojową załogą zredukowaną do 255 ludzi. Po powrocie z wód amerykańskich należała do Floty Kanału, zawijając do Portsmouth, Plymouth, Brighton, Weymouth, Torbay, Chatham, w lecie 1818 zahaczając o Wyspy Normandzkie. Wycofano ją do rezerwy we wrześniu lub październiku 1818. Została sprzedana w styczniu 1820.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ARAXES (1813).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata 38-działowa zbudowana w stoczni Thomasa Pitchera w Northfleet, z miękkiego drewna sosny czerwonej Pinus resinosa, chociaż umownie opisywana jako wykonana z jodły. Jednostka typu Cydnus, a więc wszystkie uwagi natury ogólnej jak podane przy Cydnus.
Araxes została zamówiona 7.12.1812. Zaczęto ją budować w styczniu 1813. Wodowanie miało miejsce 13.09.1813. Rzeczywiste wymiary: długość 150’6,25”, szerokość 40’0”, głębokość 12’9,5”, tonaż 1070 ton. Załoga i uzbrojenie jak Cydnus. Fregatę ukończono najpierw w Woolwich 18.09.1814.
Fregatą Araxes od lipca 1814 do lipca 1816 dowodził kmdr George Miller Bligh. Jednostka została wysłana z Portsmouth w listopadzie 1814 z wielkim konwojem do Indii Zachodnich, ale z powodu przeciwnych wiatrów wyszła dopiero 2.12.1814. Służyła następnie w rejonie Jamajki. W rejs powrotny udała się 15.06.1816. Wróciła z Jamajki do Portsmouth 23.07.1816. Wycofano ją do rezerwy w lipcu 1816 w Portsmouth. Po przeglądzie postanowiono 2.09.1817 pozbyć się tej fregaty z marynarki. Została sprzedana 10.09.1817.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TANAIS (1813).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata 38-działowa zbudowana w stoczni pani Mary Ross, w Rochester, z miękkiego drewna sosny czerwonej Pinus resinosa, chociaż umownie opisywana jako wykonana z jodły. Jednostka typu Cydnus, a więc wszystkie uwagi natury ogólnej jak podane przy Cydnus.
Tanais została zamówiona 7.12.1812. Zaczęto ją budować w lutym 1813. Chodziło o pośpiech, więc szkutnikom pozwolono na używanie rozmaitych elementów zastępczych, w tym płytowych węzłówek Robertsa. Wodowanie miało miejsce 27.10.1813. Rzeczywiste wymiary: długość 150’8”, szerokość 40’2,75”, głębokość 12’10”, tonaż 1085 ton. Załoga i uzbrojenie jak Cydnus. Jednostkę ukończono w Chatham 22.09.1814.
Fregatą Tanais od sierpnia 1814 do maja 1816 dowodził kmdr Joseph James. Jednostka służyła początkowo na placówce w Cork, skąd 17.01.1815 odeszła do Indii Zachodnich z konwojem. Pozostała w rejonie Jamajki. Chroniła brytyjski handel na wodach przeczesywanych przez korsarzy w dobie powstawania i upadania kolejnych republik południowoamerykańskich. W maju 1815 ewakuowała spod Cartageny (w Nowej Grenadzie) Simona Bolivara i jego rodzinę. Tanais wycofano do rezerwy w maju 1816 w Portsmouth. Fregata została sprzedana 8.03.1819.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach