www.timberships.fora.pl

kgerlach

Ma Pan niewątpliwie rację, że takim okrętem powinien dowodzić pełny "captain", a nie zaledwie "commander".
Proszę jednak zwrócić uwagę na daty, które tu mają kluczowe znaczenie. Otóż dwupokładowiec Antelope zwodowano w listopadzie 1802 i wyposażano do marca 1803. To właśnie w tym okresie dowódcą okrętu był John Melhuish. Czyli żaglowiec stał przy pirsie i pobierał balast, maszty, kotwice, łodzie, beczki na wodę, działa, amunicję itd. itp. Do doglądania takich prac wystarczał naprawdę doświadczony pierwszy porucznik i często on je w rzeczywistości realizował, kiedy nominalny kapitan kończył załatwianie spraw rodzinnych, finansowych, wyłapywał przyszłą załogę itd. Admiralicja mogła z góry przewidywać, że jak Melhuish zrobi swoje (czy doglądnie zrobienia), "prawdziwe" dowództwo okrętu w aktywnej służbie przejmie kto inny, jak się zresztą stało.
Bywało też wiele innych przyczyn, dla których kwestie dowódcze nie szły standardową drogą. Np. oficer był w ciężkiej sytuacji materialnej i zwracał się z prośbą o jakiekolwiek tymczasowe stanowisko, byle mógł zarobić. Doglądanie jednostki podczas wyposażania należało do zwykłych obowiązków przyszłego kapitana, ale z wielu powodów i tak zdarzało się nieraz, że jeden komandor doglądał tych czynności, a w służbie operacyjnej zastępował go inny - nie był więc nic bardzo nienaturalnego w powierzeniu komendy w pierwszej fazie komuś, kto z uwagi na rangę i tak nie mógłby dowodzić w fazie drugiej.
Inny przypadek to taki, że ktoś awansował i trzeba było "zatwierdzić" jego awans daniem mu odpowiedniego stanowiska choćby na pięć minut (dzisiejszy system promocji oderwanych od funkcji dopiero się, w bólach, rodził).
Kolejny to chwilowe obniżenie rangi okrętu - jeśli był świeżo zdobytym pryzem, miał częściowo zdjętą artylerię (albo jeszcze nie wstawioną), przystosowano go, choćby tymczasowo, do podrzędniejszej roli (transportowca, lazaretu, jednostki szpitalnej), wówczas mógł (nie musiał, bo tym rządzili ludzie, a nie zaprogramowane automaty!) spaść do niższej rangi, a wtedy commander okazywał się dla dowódcy najwłaściwszym stopniem.
Podsumowując - w pełni uzbrojony 50-działowiec w aktywnej służbie operacyjnej nie mógł mieć normalnie dowódcy w innej randze niż captain. Ale sytuacji wyjątkowych mogło się przytrafić wiele, a okres stania w stoczni dało się do nich czasem zaliczyć.
Krzysztof Gerlach

de Villars

Dziękuję za wyjaśnienia:)

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ILLUSTRIOUS (1803).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Okręt tego samego typu, co Hero z 1803. Illustrious został zamówiony w stoczni firmy John Randall & John Brent w Rotherhithe 4.02.1800. Zaczęty w lutym 1801, zwodowany 3.09.1803, ukończony w Woolwich 30.12.1803. Wymiary rzeczywiste: długość 175’0”, szerokość 47’9”, głębokość 20’6”, tonaż 1746 ton.
Od listopada 1803 dowodził nim na wodach kanału La Manche (z bazą na Downs) kmdr Charles Hamilton. W marcu i kwietniu 1804 Illustrious brał udział w nieudanych operacjach przeciwko Boulogne, we wrześniu 1804 odbił angielski statek zdobyty wcześniej przez francuskiego korsarza. W latach 1805-1807 dowódcą żaglowca był kmdr William Shield (poza krótkim okresem w 1805, kiedy rolę tymczasowego kapitana pełnił kmdr Michael Seymour). Operując z Plymouth liniowiec współdziałał w zdobyciu na początku 1805 hiszpańskiego okrętu korsarskiego z Hawany, wiozącego ładunek wielkiej wartości (m.in. 10 tysięcy dolarów, złoty piasek i sztaby, bawełnę, wełnę, skóry, beczki z wołowiną, kakao, arkusze miedzi). W kwietniu 1805 należał do eskadry wiceadm. Collingwooda operującej u wybrzeży Hiszpanii, w lipcu 1805 wszedł w skład eskadry kontradm. Cochrane’a w Indiach Zachodnich. Jesienią 1805 eskortował do Anglii duży konwój z Wysp Podwietrznych. W listopadzie 1806 i w 1807 należał do floty blokującej Kadyks. Od schyłku 1807 do 1812 dowodził nim kmdr William Robert Broughton. Illustrious był obecny we Flocie Kanału podczas akcji zniszczenia części eskadry francuskiej na wodach Zatoki Baskijskiej w kwietniu 1809, ale sam w niej nie brał aktywnego udziału. Uczestniczył w operacji Walcheren w lecie 1809, kiedy dowodzący nim tymczasowo (od czerwca) kmdr Edward Chetham zajmował się desantowaniem żołnierzy i artylerii. Broughton wrócił do dowodzenia tym okrętem 9.08.1809. Illustrious wyszedł 21.01.1810 z konwojem ku Przylądkowi Dobrej Nadziei. Najpóźniej od września 1810 wchodził w skład stacjonującej w Kolonii Przylądkowej floty wiceadm. Bertie, która wraz z wojskiem generała-majora Abercromby dokonała w listopadzie 1810 udanego ataku na Ile de France/Mauritius, likwidując 3.12.1810 na zawsze ten najgroźniejszy dla Brytyjczyków punkt oparcia francuskich korsarzy w rejonie Oceanu Indyjskiego. W 1811 Illustrious uczestniczył w zdobyciu holenderskich Indii Wschodnich (w tym Jawy), przy czym od kwietnia do września Broughton pełnił rolę naczelnego dowódcy jako komodor, potem komendę odebrał mu przybyły na te wody właściwie nielegalnie kontradm. Stopford. Liniowcem dowodził bezpośrednio od 1.04.1811 (w zastępstwie) commander Robert Worgan George Festing. Od października 1811 komodor Broughton znów pozostawał głównodowodzącym marynarki w Indiach Wschodnich. W marcu 1812 do Madrasu dotarł wiceadm. Samuel Hood, odesłał Broughtona do kraju i zabrał jego okręt na swój flagowiec. Początkowo dowództwo liniowca sprawował kmdr William Henry Webley, w 1813 przejął je kmdr Alexander Skene. Pod jego komendą Illustrious (Hood przeszedł na inną jednostkę) wrócił z Indii Wschodnich do Plymouth 6.11.1813, eskortując po drodze mały konwój. Od grudnia 1813 do kwietnia 1817 liniowiec przechodził w Portsmouth poważny remont, po czym został odstawiony do rezerwy. Od lipca do października 1841 wyposażono go w Portsmouth do roli flagowca na zagranicznych wodach. Oficjalnie był teraz klasyfikowany jako okręt 72-działowy, z bardzo poważnie zmienionym uzbrojeniem (na pokładzie dolnym 4 działa haubiczne 8-calowe o masie 65 cetnarów i długości 9 stóp oraz 24 działa 32-funtowe o masie 56 cetnarów i długości 9,5 stopy; na pokładzie górnym 28 dział 32-funtowych o masie 41 cetnarów i długości 8 stóp; na spardeku 4 działa 32-funtowe o masie 41 cetnarów i długości 8 stóp oraz 12 karonad 32-funtowych o masie 17 cetnarów). Od 6.08.1841 do maja 1845 jego kapitanem był kmdr John Elphinstone Erskine, a z pokładu okrętu placówką Ameryki Północnej i Indii Zachodnich dowodził wiceadm. Charles Adam. Wyruszono z Portsmouth 16.11.1841. W 1845 Illustrious wrócił do Anglii i został w maju ponownie wycofany do rezerwy. Od marca 1848 był w Portsmouth okrętem strażniczym, potem magazynem, okrętem blokadowym, od marca 1853 okrętem szpitalnym, od kwietnia 1854 okrętem treningowym artylerzystów, od kwietnia 1859 znów okrętem strażniczym. W październiku 1863 wyposażono go do testów ciężkiego działa Armstronga. Rozbiórkę żaglowca zakończono w Portsmouth 4.12.1868.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu YORK (1807).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Okręt tego samego typu, co Hero z 1803. York został zamówiony w stoczni firmy Samuel & Daniel Brent w Rotherhithe 24.01.1805. Zaczęty w sierpniu 1805, zwodowany 7.07.1807, ukończony w Woolwich 16.09.1807. Wymiary rzeczywiste: długość 175’0”, szerokość 47’8,5”, głębokość 20’6”, tonaż 1744 tony.
Od sierpnia 1807 do 1812 dowodził nim kmdr Roger Barton, początkowo w eskadrze kontradm. Smitha; 30.11.1807 wysłany w rejon Wysp Podwietrznych. W składzie eskadry kontradm. Hooda liniowiec brał udział w bezkrwawym zajęciu Madery 24-26.12.1807. W połowie czerwca 1808 znajdował się na Barbados. W składzie eskadry kontradm. Cochrane uczestniczył w zdobyciu Martyniki w lutym 1809 oraz Wysepek Świętych w kwietniu 1809. W lecie 1809 brał udział w operacji Walcheren, najprawdopodobniej w roli transportowca wojska, ale z pełnym uzbrojeniem okrętu liniowego. Skierowano go na Morze Śródziemne 14.11.1809. W połowie lipca 1811 operował pod Tulonem. Wyszedł z Gibraltaru z wracającym do Anglii konwojem 18.02.1812. Najpóźniej od czerwca 1812 i wciąż w sierpniu 1813 służył na Morzu Północnym (głównie w rejonie Vlissingen, w estuarium Skaldy). Od sierpnia 1812 jego kapitanem był kmdr Alexander Schomberg. York operował na początku 1814 w składzie Floty Kanału. Z końcem maja 1814 przebywał w ujściu Żyrondy. W 1814 wysłano go z wojskiem do Ameryki Północnej. Wrócił stamtąd do Plymouth 22.09.1814. Wyszedł 9.02.1815 z Plymouth do Cork i Indii Zachodnich. Został wycofany do rezerwy w sierpniu 1815 w Portsmouth. Wyposażono go w listopadzie 1819 do pełnienia roli okrętu więziennego w Portsmouth. Służył jako hulk więzienny do 1850. Został rozebrany w Portsmouth w marcu 1854.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SULTAN (1807).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Okręt tego samego typu, co Hero z 1803. Sultan został zamówiony w stoczni firmy John Dudman & Co w Deptford 24.01.1805. Zaczęty w grudniu 1805, zwodowany 19.09.1807, ukończony w Woolwich 29.11.1807. Wymiary rzeczywiste: długość 175’0”, szerokość 47’10”, głębokość 20’6”, tonaż 1752 tony.
Od października 1807 do 1810 dowodził nim kmdr Edward Griffith, początkowo w Nore. Okręt skierowano 18.02.1808 do Floty Śródziemnomorskiej. W 1808 operował pod Kadyksem. W październiku 1809 w składzie eskadry kontradm. Martina brał udział w ataku na francuski konwój kontradm. Baudina – uczestniczył w zniszczeniu dwóch francuskich okrętów liniowych, 80-działowca Robuste i 74-działowca Lion, koło Frontignan 25/26.10.1809. Od kwietnia 1810 do 1814 jego kapitanem był kmdr John West. Sultan brał udział w utarczce z flotą tulońską 19.07.1811. Jego załoga w łodziach zdobyła 4.12.1811 koło Bastii dwa małe okręty francuskie. W połowie sierpnia 1812 znajdował się z resztą Floty Śródziemnomorskiej pod Tulonem. W 1813 Sultan operował w składzie Floty Kanału, najpóźniej od schyłku czerwca. Z końcem sierpnia 1813 miał eskortować konwój do wybrzeży Afryki. Wyszedł 28.02.1814 z Plymouth ku wybrzeżom Francji. Transportował stamtąd (z Bordeaux) żołnierzy do Irlandii i Anglii (m.in. w czerwcu oraz sierpniu 1814); miał wtedy zdjęte działa dolnego pokładu. We wrześniu 1814 eskortował konwój z Plymouth do Cork, w listopadzie osłaniał transportowce z wojskiem na trasie Cork – Indie Zachodnie. Z końcem 1815 wycofano go do rezerwy w Portsmouth. Przeszedł tam rozległy remont od marca 1816 do września 1818. Od maja do grudnia 1861 wyposażono go do służby w charakterze koszar przejściowych. Od lutego do maja 1862 przystosowano liniowiec do pełnienia roli okrętu-celu, w sierpniu próbowano na nim płyty pancerza. Został rozebrany w Portsmouth, prace zakończono 28.01.1864.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ROYAL OAK (1809).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Okręt tego samego typu, co Hero z 1803. Royal Oak został zamówiony w stoczni firmy John Dudman & Co w Deptford 24.01.1805. Zaczęty w czerwcu 1806, zwodowany 4.03.1809, ukończony w Woolwich 3.05.1809. Wymiary rzeczywiste: długość 175’2”, szerokość 47’11”, głębokość 20’6”, tonaż 1759 ton.
Od kwietnia 1809 dowodził nim kmdr Amelius Beauclerk. W lecie 1809 okręt brał udział w operacji Walcheren, podczas której Beauclerk należał do kierujących desantem 30.07. Od stycznia 1810 do stycznia 1812 Royal Oak pełnił służbę patrolową pod Cherbourgiem, z częstymi powrotami do Portsmouth. Od sierpnia 1811 jego kapitanem był kmdr Pulteney Malcolm. Na początku września 1811 Malcolm był chwilowo najstarszym rangą oficerem brytyjskim pod Cherbourgiem. Royal Oak ścigał francuskie kanonierki (zatopił jedną z nich 7.09.1811). W styczniu lub marcu 1812 dowództwo przejął kmdr Thomas Shortland. Od kwietnia do schyłku 1812 okręt służył głównie pod Vlissingen i Texel, jako flagowiec kontradm. Beauclerka na Morzu Północnym. W 1813 liniowiec nadal pozostawał jednostką flagową Beauclerka, ale za dowódcę miał komandora Edwarda Dixa. W styczniu 1813 wyszedł z Portsmouth ku Hebrydom, wrócił do Plymouth w maju. Ponownie wyszedł z Portsmouth w połowie lipca 1813 na czele eskadry Beauclerka aż ku Przylądkowi Północnemu, w poszukiwaniu eskadry amerykańskiego komodora Rodgersa. Jednakże Rodgers (który był tam rzeczywiście 19.07.1813 na fregacie President, w nadziei na przechwycenie brytyjskiego konwoju archangielskiego) wziąwszy błędnie fregatę i slup Royal Navy za dwa liniowce i fregatę, wycofał się już na południe przez Morze Irlandzkie. Zespół Beauclerka podążył za nim wokół Hebrydów, ale ostatecznie Royal Oak wrócił do Portsmouth 6.10.1813. W kwietniu i maju 1814 operował w pobliżu La Rochelle i ujścia Żyrondy – w kwietniu Beauclerk negocjował z komendantem La Rochelle zawieszenie działań wojennych i uznanie Ludwika XVIII za króla Francji. Następnie na Royal Oak podniósł flagę 1.06.1814 kontradm. Pulteney Malcolm. Okręt podążył 2.06.1814 z ujścia Żyrondy z wojskiem generała brygady Rossa do Ameryki Północnej, docierając najpierw na Bermudy 24.07. Od sierpnia 1814 Malcolm towarzyszył wiceadm. Cochrane podczas akcji zaczepnych w rejonie zatoki Chesapeake. Część załogi Royal Oak brała udział w rajdach przeciwko Waszyngtonowi (sierpień 1814) i Baltimore (wrzesień 1814), wspierając żołnierzy generała Rossa. Podczas tego ostatniego ataku tymczasowy kapitan liniowca, kmdr Edward Crofton, dowodził Brygadą Marynarki. Jednak 17.10.1814 Crofton był już w Londynie z depeszami od wiceadm. Cochrane’a, napisanymi 17.09. Jego miejsce na stanowisku dowódcy Royal Oak przejął kmdr Joseph Pearce. Eskadra atakująca (bezskutecznie) Baltimore stała na rzece Patuxent do 27.09, potem przeszła na rzekę Potomac, gdzie w okresie 3-14.10 przeprowadzono kolejne ataki na amerykańskie wybrzeża i żeglugę, w końcu wycofała się na Jamajkę. W ciągu grudnia 1814 i stycznia-lutego 1815 Royal Oak brał udział w kampanii przeciwko Nowemu Orleanowi. Łodzie z tego okrętu uczestniczyły w zwycięstwie 14.12.1814 na jeziorze Borgne nad amerykańskimi kanonierkami oraz w zdobyciu fortu Bowyer (Boyer) na cyplu Mobile 12.02.1815. W 1815 liniowcem dowodził kmdr Clotworthy Upton. Wiosną 1815 Royal Oak transportował żołnierzy z Ameryki do Anglii. Z końcem 1815 został wycofany do rezerwy w Portsmouth. Od września do grudnia 1825 wyposażono go w Portsmouth do pełnienia na Bermudach roli bazy etapowej/szpitala dla skazańców. Został wyprawiony z Portsmouth na Bermudy 29.12.1825. Rozebrano go tam na podstawie rozkazu admiralicji z 17.10.1850.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HANNIBAL (1810).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Okręt tego samego typu, co Hero z 1803. Hannibal został zamówiony w stoczni Henry’ego Adamsa, w Bucklers Hard 24.01.1805. Zaczęty w grudniu 1805, zwodowany w maju 1810, ukończony w Portsmouth 7.09.1810. Wymiary rzeczywiste: długość 176’0”, szerokość 47’7”, głębokość 20’6”, tonaż 1749 ton.
Od lipca 1810 dowodził nim kmdr Thomas Searle. Hannibal był flagowcem kontradm. Williamsa w ujściu Skaldy. Pożeglował razem z tym oficerem do Portugalii 6.10.1810. W 1811 dowodził nim kmdr Andrew King, kapitan flagowy kontradm. Williamsa w Lizbonie, potem kontradm. Durhama na Bałtyku i koło Vlissingen (Hannibal wrócił z Lizbony do Portsmouth 21.04.1811, skierowano go na Bałtyk pod koniec maja 1811. Wrócił z Bałtyku do Deal 12.09.1811, wyszedł stamtąd pod Texel 17.09.1811). Od grudnia 1811 do marca 1812 operował między portami południowej Anglii, od Deal do Plymouth. Od kwietnia do listopada 1812 patrolował wody w okolicach Cherbourga i Brestu. W grudniu 1812 dowództwo okrętu (remontowanego i wyposażanego wtedy w Plymouth) przejął na moment kmdr Thomas Browne, jeszcze w tym samym miesiącu kapitanem został Michael Seymour, który sprawował komendę do 1814, operując od 1813 na wodach kanału La Manche. Hannibal zdobył 26.03.1814 francuską fregatę 40-działową Sultane w pobliżu Cherbourga. Wiosną tego samego roku podążył do Indii Zachodnich w eskorcie konwoju. Wrócił w pierwszej połowie sierpnia 1814. W sierpniu 1814 odstawiono go do rezerwy w Plymouth. Od lipca do sierpnia 1825 wyposażono go tam jako lazaret. W 1826 został przesunięty do Pembroke. Rozebrano go na miejscu między grudniem 1833 a styczniem 1834.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PLANTAGENET (1801).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec należący do grupy jednostek średniej wielkości w tej kategorii, ale dość nietypowy. Zaprojektowany przez Williama Rule, zamówiony w królewskiej stoczni w Woolwich 6.11.1794, miał być standardowym okrętem tej grupy, z 30 działami 18-funtowymi na górnym pokładzie (zamiast 28 sztuk, jak na zwykłych, tj. małych 74-działowcach brytyjskich) oraz normalną dla dwupokładowca z końca XVIII w. budową, czyli z dolnym pokładem działowym, górnym pokładem działowym, długim pokładem rufowym, pokładem dziobowym i krótką rufówką. Jednak w trakcie rozważania budowy projekt był silnie modyfikowany (daty akceptacji poprawek to 13.08.1796 oraz 9.09.1796) pod wpływem kontradm. Jamesa Gambiera. Ostatecznie nosił na górnym pokładzie tylko 28 dział, a za to nie miał wcale rufówki. Anglicy nie dysponowali zbyt wielkim doświadczeniem w projektowaniu tak długich jednostek tej klasy, więc na wszelki wypadek dali mu – dla zwiększenia wyporności - bardzo pełną sekcję środkową (nie w znaczeniu szczególnie nietypowego kształtu wręgów, tylko przeciągnięcia przekroju zbliżonego do śródokręcia daleko w kierunku dziobu i rufy) i zlikwidowali rufówkę dla zwiększenia stateczności. Wymiary rzeczywiste: długość 181’0”, szerokość 47’0”, głębokość 19’11”, tonaż 1778 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 12 karonad 32-funtowych i 2 działa 18-funtowe; na pokładzie dziobowym 2 karonady 32-funtowe i 2 działa 18-funtowe. Załoga: 590 ludzi.
Nazwę nadano 15.02.1796, zaczęto budowę dopiero w listopadzie 1798, zwodowano okręt 22.10.1801, ukończono ostatecznie 10.04.1803 (wodowanie wypadło bowiem akurat na przerwę w wojnach). Mimo wielkich wpływów Jamesa Gambiera, teraz już wiceadmirała (a od 1805 admirała), który zawsze zachwycał się zaprojektowanymi przez siebie jednostkami i takimi, do których konstrukcji się przyczynił, a także mimo dzisiejszych teorii budowy okrętów, zgodnie z którymi okręt dłuższy i smuklejszy musi być szybszy i lepszy, Plantagenet nigdy nie cieszył się dobrą opinią. Żeglował dość kiepsko, a wielka trudność w dokonywaniu zwrotów przez sztag przy wzburzonym morzu była szczególnie podkreślana w raporcie z 1814.
Od marca 1803 liniowcem należącym do Floty Kanału dowodził kmdr Graham Eden Hamond. Plantagenet pochwycił francuskie okręty korsarskie 24.07.1803 i 27.07.1803 na wodach Zatoki Biskajskiej. W sierpniu 1803 jego dowódcą został kmdr Michael de Courcy. Od października 1804 kapitanem okrętu we Flocie Kanału był kmdr Francis Pender. Od marca 1805 do 1809 dowodził liniowcem kmdr William Bradley. Plantagenet zdobył francuski okręt korsarski 29.08.1807, pożeglował do Portugalii 15.11.1807. Wchodził w skład eskadry kontradm. Sidneya Smitha w Lizbonie, uczestniczył w blokadzie eskadry rosyjskiej wiceadm. Sienjawina na Tagu do końca 1807. W styczniu 1809 brał udział w operacji pod La Corunna (ewakuacja armii Johna Moore’a), później w tym samym roku przeszedł na Bałtyk. W latach 1810-1812 dowodził nim kmdr Thomas Eyles. Operował m.in. w pobliżu Cherbourga na początku 1811, w kwietniu 1811 został ponownie wysłany na Bałtyk, wrócił do Deal w listopadzie. Od lutego 1812 kapitanem był kmdr Robert Lloyd. W okresie 19.03-13.04.1812 Plantagenet po wyjściu z Portsmouth brał udział w poszukiwaniach francuskiej eskadry. Odesłany na Bałtyk 27.04.1812, wrócił 10.12.1812. Został wysłany do Ameryki Północnej 10.03.1813 (via Kadyks, skąd zabrał żołnierzy); dotarł do Halifaxu 17.05.1813. Plantagenet uczestniczył w wojnie amerykańsko-brytyjskiej 1812-1814. W sierpniu 1813, kiedy znajdował się w zatoce Lynnhaven, został podobno zaatakowany przez amerykańską torpedę konstrukcji E. Mixa (6 baryłek prochu, pływające około 12 stóp pod powierzchnią), która przeszła jednak około pół kabla od okrętu i chociaż wyrzuciła wielką kolumnę wody i płomieni, nie wyrządziła żadnej szkody. W połowie września 1813 przebywał w zatoce Chesapeake, pod koniec stycznia 1814 był na Bermudach. W drodze ku Nowemu Orleanowi Plantagenet uczestniczył w nieudanym ataku 26.09.1814 (łodziami) w Fayal na Azorach na amerykańskiego korsarza (zniszczonego jednak przez własną załogę po wznowieniu ataku następnego dnia, innymi metodami). Liniowiec zdobył na amerykańskich wodach wiele żaglowców kabotażowych. W listopadzie 1814 kotwiczył przy brzegach Jamajki. Wycofano go do rezerwy u schyłku 1814 lub na początku 1815. Został rozebrany w Portsmouth w maju 1817.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CONQUEROR (1801).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.