www.timberships.fora.pl

kgerlach

74-działowiec należący do grupy jednostek średniej wielkości w tej klasie, czyli w Royal Navy niezbyt licznych. Zaprojektowany przez Johna Henslowa – projekt zaakceptowano 10.06.1795. Zamówiony w prywatnej stoczni Josepha (lub Williama) Grahama w Harwich 30.04.1795 (wcześniejsza data zamówienia niż akceptacji projektu nie jest pomyłką, ani niczym dziwnym, to dość częsta praktyka w tamtej epoce). Wymiary rzeczywiste: długość 176’0”, szerokość 49’2”, głębokość 20’9”, tonaż 1854 tony. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 10 karonad 32-funtowych i 4 działa 18-funtowe (początkowo 14 dziewięciofuntówek); na pokładzie dziobowym 2 karonady 32-funtowe i 2 działa 18-funtowe (początkowo 4 działa 9-funtowe); na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 590 ludzi.
Zaczęto budowę okrętu dopiero w październiku 1795, zwodowano go 23.11.1801, ukończono w Plymouth ostatecznie 8.05.1803 (wodowanie wypadło bowiem akurat na przerwę w wojnach).
Od 18.03.1803 do 3.04.1804 liniowcem służącym na wodach kanału La Manche, dowodził kmdr Thomas Louis. W 1803 kuter celny Hind, zatrudniony w roli tendra okrętu Conqueror i obsadzony przez załogę z tego okrętu w celu wyłapywania marynarzy, zdobył kilka francuskich żaglowców, w tym jednostki korsarskie. Od 1.05.1804 do 18.07.1808 kapitanem liniowca był kmdr Israel Pellew, młodszy i mniej szczęśliwy brat słynnego Edwarda Pellew, przyszłego lorda Exmouth. Początkowo Conqueror nadal pozostawał na kanale La Manche, ale wkrótce wysłano go dla wzmocnienia Floty Śródziemnomorskiej Nelsona. Dołączył do niej w lipcu 1804 pod Tulonem. Uczestniczył we wszystkich posunięciach tej eskadry (w tym w pościgu za eskadrą wiceadm. Villeneuve’a do Indii Zachodnich i z powrotem), dołączył w lipcu 1805 do okrętów brytyjskich zebranych pod Kadyksem. Walczył w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, gdzie jego załoga poniosła bardzo małe straty (3 zabitych, 9 rannych), a miała ten honor, że właśnie jej poddał się flagowy liniowiec francuski Bucentaure. Conqueror należał do eskadry Samuela Hooda pod Rochefort w 1806. Łodzie okrętu współdziałały 12.07.1806 w zdobyciu 16-działowego brygu francuskiej marynarki wojennej, kotwiczącego w ujściu Żyrondy. Remontowany w Plymouth od kwietnia do czerwca 1807, należał do eskadry kontradm. Sidneya Smitha skierowanej na Tag na początku listopada 1807. W okresie 19.07.1808-27.02.1812 liniowcem dowodził kmdr Edward Fellowes, wysłany w 1809 do floty Morza Śródziemnego. W maju 1809 eskortował hiszpańskie liniowce przewożące francuskich jeńców wojennych z Kadyksu na Minorkę. Należał do eskadry Cottona blokującej Tulon w 1810, brał udział w starciu 19.07.1811 w tamtym rejonie. Przeszedł poważniejszy remont w Chatham w okresie październik 1812 - luty 1814. Od 1813 do 1815 jego kapitanem był kmdr Richard Raggett, ale Conquerant stał wtedy w rezerwie w Chatham. Od 1816 był flagowcem kontradm. Plampina, wysłanego na Wyspę Św. Heleny (pilnował Napoleona od wiosny 1817), dowodzony kolejno przez komandorów Roberta Fowlera (w 1816) oraz Johna Davie (6.11.1816-25.01.1818). Po reformie brytyjskiej klasyfikacji okrętowej z przełomu 1816/1817 liniowiec zaliczono do jednostek 76-działowych. Tymczasowo od 26.01 do 16.09.1818 jego kapitanem był kmdr James Wallis, a od 17.09.1818 do 30.10.1820 okrętem dowodził kmdr Francis Stanfell. Conqueror został w 1820 wezwany do powrotu, dotarł do Portsmouth 9.09.1820. Wycofano go do rezerwy w Chatham z końcem października 1820. Rozbierano okręt na miejscu w lipcu 1822, ukończono prace 2.08.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SPENCER (1800).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec należący do grupy jednostek średniej wielkości w tej klasie, czyli w Royal Navy niezbyt licznych. Zaprojektowany przez Jeana-Louisa Barralliera, francuskiego kawalera (o którym pisałem trochę przy okazji omawiania losów 80-działowca Rochfort z 1814). Projekt zaakceptowano 21.09.1795. Zamówiony w prywatnej stoczni Balthazara i Edwarda Adamsa, w Bucklers Hard, 19.09.1795. Wymiary rzeczywiste: długość 180’10”, szerokość 49’3”, głębokość 21’10”, tonaż 1917 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 30 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 10 karonad 32-funtowych i 4 działa 18-funtowe; na pokładzie dziobowym 2 karonady 32-funtowe i 2 działa 9-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 640 ludzi.
Zaczęto budowę okrętu we wrześniu 1795, zwodowano go 10.05.1800, ukończono w Portsmouth 12.08.1800.
Od czerwca 1800 do 1802 liniowcem dowodził kmdr Henry d’Esterre Darby, początkowo we Flocie Kanału. Kiedy pod koniec stycznia 1801 kontradm. Ganteaume wymknął się z eskadrą z Brestu, Brytyjczycy błędnie ocenili, że zmierza on do Indii Zachodnich. Wysłali, rzekomo za nim, oddelegowane z Floty Kanału siły kontradm. Caldera, w skład których wszedł też Spencer. Nie zastawszy Francuzów tam, dokąd nie popłynęli, Calder wrócił do Anglii. Spencer zawinął do Plymouth 2.06.1801. Wyszedł z tego portu w połowie czerwca, przydzielony do eskadry kontradm. Saumareza. Walczył w jej składzie w obu bitwach pod Algeciras, czyli w zakończonej porażką Brytyjczyków bitwie 6.07.1801 (utrata jednego 74-działowca) oraz w zakończonej klęską eskadry hiszpańsko-francuskiej (utrata dwóch 112-działowców i jednego 74-działowca) bitwie z 12.07.1801. W październiku 1801 przeszedł znów pod rozkazy kontradm. Caldera. Pożeglował 20.01.1802 z Gibraltaru na Jamajkę, był tam 18.02, wrócił do Plymouth 4.09 pod proporcem komodorskim Darby’ego. Potem okręt wycofano na miejscu do rezerwy. Od maja 1803 do 1807 jego kapitanem był kmdr Robert Stopford. Liniowiec służył początkowo na wodach kanału La Manche, w sierpniu 1804 dołączył do wiceadm. Nelsona pod Tulonem. Uczestniczył w pościgu tego oficera za wiceadm. Villeneuve do Indii Zachodnich i z powrotem. Po powrocie do Europy został włączony w skład Floty Kanału adm. Cornwallisa. Oddelegowany przez niego 16.08.1805 w eskadrze wiceadm. Caldera, znalazł się pod Kadyksem, ale nie wziął udziału w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, ponieważ 2.10 Nelson wysłał go w eskadrze kontradm. Louisa do Gibraltaru i Tetuanu dla uzupełnienia zapasów żywności oraz wody. W 1806 Spencer należał do eskadry wiceadm. Duckwortha i walczył w bitwie pod San Domingo 6.02.1806 (miał 18 zabitych i 50 rannych, wśród tych ostatnich kapitana). W 1807 uczestniczył w ekspedycji przeciwko Kopenhadze – wyruszył z flotą adm. Gambiera 26.07, brał udział w obleganiu i bombardowaniu miasta od 15.08 do 20.10.1807. Od kwietnia czy czerwca 1808 dowodził nim we Flocie Kanału kmdr John Quilliam, przy czym Stopford pozostał na pokładzie, teraz jako kontradmirał. Liniowiec przeszedł rozległy remont w Plymouth od października 1811 do marca 1814. Od stycznia 1814 do 1815 jego kapitanem był kmdr Richard Raggett, wysłany 4.04.1814 z Portsmouth w eskorcie konwoju na wody Ameryki Północnej. Dotarł do Halifaxu 28.05.1814. Operował przeciwko Amerykanom, przechwytując liczne małe żaglowce, do maja 1815. Osłaniając konwój przeszedł z Halifaxu do Portsmouth w okresie 10.05-30.05.1815. Przez 2 miesiące patrolował i ćwiczył na kanale La Manche. Od sierpnia 1815 liniowiec pełnił rolę okrętu strażniczego w Plymouth, dowodzony przez komandora Williama Broughtona, a od 1818 przez komandora Thomasa Hardy. W nowym systemie klasyfikacji Royal Navy, obowiązującym od przełomu 1816/1817, określano go jako okręt 76-działowy. Od września 1818 kapitanem był kmdr Samuel Rowley, a Spencer pełnił w Cork rolę flagowca kontradm. Josiasa Rowleya. Od grudnia 1821 okrętem dowodził kmdr Thomas Lavie. Spencer został rozebrany w Plymouth w kwietniu 1822.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu COURAGEUX (1800).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec należący do grupy jednostek średniej wielkości w tej klasie, czyli w Royal Navy niezbyt licznych. Zaprojektowany przez Johna Henslowa – projekt zaakceptowano 9.09.1796. Tym niemniej idea konstrukcji narodziła się dużo wcześniej – już w listopadzie 1794 Urząd Marynarki zlecił obu Inspektorom Marynarki (Johnowi Henslow i Williamowi Rule) przygotowanie nowych, konkurencyjnych względem siebie projektów 74-działowców o długości aż 186 stóp, w przeciwstawieniu do standardowych 175 stóp dla jednostek małych w tej klasie, najpospolitszych. Chodziło przede wszystkim o zwiększenie odległości między furtami, dla usprawnienia obsługi dział, ale jak zwykle Brytyjczykom zrobiło się szybko żal „niewykorzystanej” przestrzeni i dostawili jeszcze po jednej furcie, niwecząc pierwotny zamiar. Na dodatek przestraszono się konsekwencji takiego „rozmachu” i 6.06.1796 zdecydowano, aby jednak długość ograniczyć do 181 stóp. Courageux został zamówiony w królewskiej stoczni w Deptford 6.11.1794, nazwany 22.05.1797, zaczęty dopiero w listopadzie 1797. Wymiary rzeczywiste: długość 181’0”, szerokość 47’1,5”, głębokość 19’10”, tonaż 1781 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 12 karonad 32-funtowych i 2 działa 18-funtowe (początkowo 14 dziewięciofuntówek); na pokładzie dziobowym 2 karonady 32-funtowe i 2 działa 9-funtowe (początkowo 4 działa 9-funtowe); na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 590 ludzi.
Zwodowano okręt 26.03.1800, ukończono w Woolwich 30.05.1800.
Od kwietnia 1800 liniowcem należącym do Floty Kanału dowodził kmdr Samuel Hood. Courageux brał udział w nieudanym ataku na Ferrol 26.08.1800 eskadry kontradm. Warrena. Łodzie z tego liniowca współdziałały w porwaniu z kotwicy 29/30.08.1800 francuskiego okrętu korsarskiego. Potem eskadra Warrena krążyła po wodach Zatoki Biskajskiej i wróciła 12.10.1800 do Plymouth. W 1801 kapitanem liniowca był kmdr George Duff. Okręt nadal należał do Floty Kanału. Kiedy pod koniec stycznia 1801 kontradm. Ganteaume wymknął się z eskadrą z Brestu, Brytyjczycy błędnie ocenili, że zmierza on do Indii Zachodnich. Wysłali w lutym, rzekomo za nim, oddelegowane z Floty Kanału siły kontradm. Caldera, w skład których wszedł też Courageux. Nie zastawszy Francuzów tam, dokąd nie popłynęli, Calder wrócił do Anglii w czerwcu 1801. Potem, dowodzony przez komandora Thomasa Sotheby, Courageux służył znów we Flocie Kanału. Od kwietnia 1802 dowódcą liniowca był kmdr Robert Plampin, a od kwietnia 1803 kmdr John Oakes Hardy. W czerwcu 1803 liniowiec, dowodzony przez komandora Benjamina Hallowella, znajdował się w Indiach Zachodnich i uczestniczył w zdobyciu wyspy St Lucia. Wyruszył z Barbados do Anglii w osłonie konwoju 21.07.1803. W listopadzie 1803 Courageux został flagowcem kontradm. Dacresa – kapitanem był kmdr Thomas Bertie. Liniowiec wyruszył 4.01.1804 z konwojem do Indii Zachodnich, ale został zmuszony do powrotu z powodu fatalnej pogody. Remontowano okręt w Plymouth od lutego do kwietnia 1804. W marcu 1804 dowództwo jednostki przejął kmdr Charles Boyles. Od 1805 kapitanem okrętu wchodzącego w skład Floty Kanału był kmdr Richard Lee. Brał udział w bitwie 4.11.1805, kiedy eskadra komodora Strachana rozgromiła uciekające spod Trafalgaru liniowce kontradm. Dumanoira Le Pelley, zdobywając wszystkie cztery. Od schyłku 1805 do 1807 okrętem dowodził kmdr James Bissett. Courageux w styczniu 1806 wchodził w skład eskadry wiceadm. Warrena wysłanej w pościgu za Francuzami na Maderę. Po natknięciu się 13.03.1806 na francuski liniowiec Marengo oraz fregatę Belle Poule i zdobyciu obu żaglowców, eskadra Warrena wróciła do Anglii. Courageux został wysłany 4.06.1806 ze Spithead do Indii Zachodnich – dotarł na Barbados 12.07.1806. Brał w 1807 udział w blokadzie Kadyksu, wysłany 1.01.1807 z Plymouth do Floty Śródziemnomorskiej. W 1808 odstawiono go w Chatham do rezerwy. Przeszedł drobny remont w Chatham w okresie marzec-lipiec 1809. Od maja 1809 jego kapitanem był znów kmdr Robert Plampin. Liniowiec uczestniczył w operacjach u ujścia Skaldy w lecie 1809. W styczniu 1810 żeglował między portami południowej Anglii. Od maja 1810 dowodził nim kmdr Adam Drummond, w sierpniu 1810 tymczasowym dowódcą był kmdr William Butterfield, a od listopada 1810 – kmdr Philip Wilkinson. Courageux znajdował się 22.11.1810 w Plymouth, w 1811 operował m.in. na Redzie Baskijskiej. Dwukrotnie wchodził na mielizny – przy skałach Skerries 21.01.1811 (kmdr Wilkinson otrzymał reprymendę po rozprawie w Plymouth 2.02) oraz przy rafie Anholt 13.11.1812 (kiedy wracał z Bałtyku do Anglii przez Wielki Bełt, a Wilkinson zignorował wszelkie ostrzeżenia z towarzyszącej jednostki). Courageux pływał na Bałtyk zresztą już wiosną/latem 1811, wracając 7.11.1811. Między grudniem 1813 a lutym 1814 liniowiec wyposażono w Chatham do pełnienia roli lazaretu. Został tam rozebrany w październiku 1832.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DRAGON (1798).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec należący do grupy jednostek średniej wielkości w tej klasie, czyli w Royal Navy niezbyt licznych. Zaprojektowany przez Williama Rule. Jeden z ośmiu różnych okrętów tej klasy, zamówionych 30.04.1795 – projekt zaakceptowano 10.06.1795. Dragon został zamówiony w prywatnej stoczni firmy John & William Wells & Co, w Deptford. Wymiary rzeczywiste: długość 178’0”, szerokość 48’0”, głębokość 20’6”, tonaż 1798 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych (potem 28 dział 18-funtowych i 2 karonady 12-funtowe); na pokładzie rufowym 12 dział 9-funtowych (potem 8 karonad 32-funtowych i 4 działa 12-funtowe); na pokładzie dziobowym 4 działa 9-funtowe (potem 2 karonady 32-funtowe i 2 działa 12-funtowe; na rufówce początkowo nic, potem 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 640 ludzi.
Zaczęty w sierpniu 1795, zwodowany 2.04.1798, ukończony w królewskiej stoczni w Deptford 11.05.1798.
Od kwietnia lub czerwca 1798 liniowcem należącym do Floty Kanału dowodził kmdr George Campbell. Dragon wszedł w skład wysłanych 1.06.1799 na Morze Śródziemne posiłków pod kontradm. Cottonem, dołączył do floty lorda Keith koło Minorki 7.07.1799. Wrócił do Plymouth 15.11.1799 dla dokonania napraw i uzupełnienia wyposażenia. Potem miał znów służyć na Morzu Śródziemnym. Na wiosnę 1800 wchodził w skład Floty Kanału. W czerwcu 1800 (wyszedł z Plymouth 11.06) eskortował z Anglii do Gibraltaru duży konwój transportowców z zapasami okrętowymi i militarnymi. Od stycznia 1801 kapitanem liniowca był kmdr John Aylmer. Dragon należał wtedy do eskadry kontradm. Warrena blokującej Kadyks, ale od 13.02 krążącej po Morzu Śródziemnym. Był jednym z okrętów eskadry Warrena, które wzmocniły garnizon w Porto Ferrajo 12.09.1801 i umożliwiły utrzymanie się go aż do pokoju w Amiens. Od października 1801 do sierpnia 1802 okrętem dowodził tymczasowo kmdr Frederick Lewis Maitland. W październiku 1802 Dragon wchodził w skład małej eskadry, która przeszła z Gibraltaru na Maltę dla wzmocnienia sił kontradm. Bickertona. Okręt operował w listopadzie 1802 w okolicach Sardynii. Uczestniczył w zdobyciu koło Ouessant francuskiej korwety 18.06.1803. Od lipca 1803 liniowcem dowodził kmdr Edward Griffith. Od sierpnia do listopada 1804 Dragon przechodził remont i był wyposażany w Portsmouth, potem brał udział w blokowaniu Ferrol. W 1805 wchodził w skład eskorty wysłanych (19.04) na Morze Śródziemne transportowców z wojskiem gen. Craiga (na wysokość przylądka Św. Wincentego dotarto 12.05). We flocie wiceadm. Caldera walczył w bitwie koło przylądka Finisterre 22.07.1805 (miał 4 rannych). Na rozkaz Caldera Dragon poszedł 29.07 dokonać rozpoznania Ferrol, gdzie dotarł 9.08.1805. Od schyłku 1805, dowodzony (do 1809) przez komandora Matthewa Henry’ego Scotta, służył we Flocie Kanału, do stycznia 1807 blokował Rochefort. Od lutego do czerwca 1807 był wyposażany w Portsmouth. Remontowano go w Plymouth od kwietnia 1809 do października 1810. Od sierpnia lub września 1810 do 1814 był flagowcem kontradm. Laforeya, a dowodził nim kmdr Thomas Forrest. Okręt wysłano ku Wyspom Podwietrznym 30.10.1810. Od maja 1812 jego kapitanem był tam kmdr Francis Augustus Collier, od października 1812 lub wiosny 1813 – kmdr Robert Barrie. Dragon od 4.01.1813 eskortował na krótkiej części trasy konwój zmierzający z Bermudów do Anglii, w lutym 1813 służył u wybrzeży USA. Wyszedł 19.06.1813 z Bermudów do Halifaxu (gdzie dotarł 25.06); uczestniczył w blokadzie zatoki Chesapeake od września 1813 do lipca 1814. Od 30.07.1814 przebywał w Halifaxie. Wyszedł stamtąd z ekspedycją na rzekę Penobscott 26.08.1814. Brał udział w zniszczeniu amerykańskiej korwety Adams w Hamden 3.09.1814; odgrywał wiodącą rolę w wielu operacjach u wybrzeży Ameryki Północnej do 1815. Jeszcze w styczniu 1815 operował w pobliżu Georgii. Wycofano go do rezerwy w Plymouth w sierpniu 1815. W 1817 znajdował się w Portsmouth, potem wrócił do Plymouth. W sierpniu i wrześniu 1824 wyposażono go w Plymouth do pełnienia roli lazaretu, został przesunięty do Milford, gdzie przebywał do 1829. W latach 1829-1842 służył jako koszary przejściowe i baraki. Osadzony na brzegu w Pembroke i przekształcony w baraki dla żołnierzy piechoty morskiej. Przemianowany na Fame 15.07.1842. Rozebrany w Pembroke 23.08.1850.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ACHILLE (1798).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec należący do grupy jednostek średniej wielkości w tej klasie. Zaprojektowany na wzór francuskiego okrętu Pompée, zajętego przez Anglików w Tulonie w sierpniu 1793, a zaprojektowanego przez Jacquesa-Noëla Sané i zwodowanego w 1791. Achille został zbudowany w stoczni Williama Cleverley, w Gravesend. Wymiary rzeczywiste: długość 182’2”, szerokość 49’3”, głębokość 21’11”, tonaż 1930 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 30 dział 32-funtowych (potem 28 dział 32-funtowych i 2 karonady 32-funtowe); na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 10 karonad 32-funtowych i 4 działa 18-funtowe; na pokładzie dziobowym 2 karonady 32-funtowe i 2 działa 18-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 640 ludzi.
Zamówiony 30.04.1795, zaczęty w październiku 1795, zwodowany 16.04.1798, ukończony w Chatham 25.08.1798.
Od 23.06.1798 do 26.02.1799 liniowcem należącym do Floty Kanału dowodził kmdr Henry Edwyn Stanhope. W okresie od 27.02.1799 do 28.02.1801 kapitanem Achille był kmdr George Murray; okręt uczestniczył w blokadzie Brestu i Rochefort. Przeszedł mały remont w lutym 1800. Od 1.03.1801 do 1.06.1802 dowodził nim kmdr Edward Buller, ale od 13.11.1801 do 14.01.1802 tymczasowe dowództwo sprawował kmdr James Wallis. Od 2.06 do 29.06.1802 dowódcą liniowca był kmdr John Oakes Hardy. W okresie przerwy w działaniach wojennych (z powodu pokoju z Amiens) Achille został wycofany w czerwcu 1802 na naprawy, a potem jego wyposażenie do ponownej służby bardzo się przeciągnęło, ponieważ w połowie maja 1803 okazało się, że pilnie potrzebuje gruntownego remontu. Wyszedł z doku dopiero 30.03.1805. Od 27.05.1805 do 2.03.1811 okrętem należącym początkowo (i później, po bitwie pod Trafalgarem) do Floty Kanału dowodził kmdr Richard King. Jednostkę odesłano pod Kadyks, gdzie znajdowała się już w sierpniu 1805. Achille walczył w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, tracąc 13 zabitych i mając 59 rannych. Po walce zawinął do Gibraltaru 3.11.1805, a potem wrócił do Plymouth 6.12.1805 na rozległe naprawy. Wyszedł z tamtejszej stoczni 29.01.1806 i dołączył do eskadry komodora Hooda blokującej Ferrol. Był obecny podczas akcji Hooda pod Rochefort 24-25.09.1806 (zdobycie francuskich fregat i korwet), ale sam wiele nie zdziałał. Brał udział w blokadzie Ferrol w 1807 oraz w operacji Walcheren w lecie 1809. Od 11.07 do 5.09.1809 jego kapitanem był tymczasowo kmdr John Hayes. Liniowiec skierowano do Floty Morza Śródziemnego 18.02.1810. Uczestniczył w obronie Kadyksu od 2.03.1810. Od 5.03 do 15.04.1811 tymczasowo dowódcą okrętu był kmdr George Dundas. Od 16.04.1811 do 9.08.1815 liniowcem dowodził kmdr Aiskew Paffard Hollis. Achille został wysłany najpierw na Morze Śródziemne, gdzie blokował Tulon, operował u wybrzeży Malty i Sycylii, a potem przeszedł na Adriatyk, gdzie m.in. blokował port w Wenecji. Potrzebując wymiany miedzianego obicia wrócił do Anglii i wszedł na dok w Portsmouth 8.10.1813 (zszedł z niego 24.12.1813). Dołączył 1.03.1814 do Floty Kanału blokującej Cherbourg, ale wkrótce pożeglował do Ameryki Południowej i wszedł w skład eskadry wiceadm. Dixona w Rio de Janeiro. Achille wrócił do Chatham 20.07. Wycofano go do rezerwy w sierpniu 1815. W latach 1817-1822 został przebudowany w Chatham, otrzymał okrągłą rufę Seppingsa. W nowej postaci jego wymiary uległy nieznacznej zmianie. Odtąd miał długość 182’2,75”, szerokość 49’8”, głębokość 21’3”, tonaż 1981 ton. Klasyfikowano go obecnie jako 78-działowy, ale i tak pozostawał w rezerwie (w Chatham do 1829, w Sheerness do 1847). W 1839 zaliczano go nadal do liniowców 78-działowych, teraz z nowoczesnym uzbrojeniem obejmującym wyłącznie 32-funtówki czterech różnych długości, mas i konstrukcji, a także 8-calowe działa haubiczne, ale wątpliwe, by któreś z nich rzeczywiście trafiło na jego pokład. Okręt sprzedano 1.11.1865 firmie Castle & Beech na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SUPERB (1798).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec typu Achille. Superb został zbudowany w stoczni Thomasa Pitchera w Northfleet. Wymiary rzeczywiste: długość 182’4”, szerokość 49’2”, głębokość 21’10”, tonaż 1927 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 30 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 10 karonad 32-funtowych i 4 działa 18-funtowe; na pokładzie dziobowym 2 karonady 32-funtowe i 2 działa 18-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 640 ludzi.
Zamówiony 30.04.1795, zaczęty w sierpniu 1795, zwodowany 19.03.1798, ukończony w Chatham 30.06.1798.
Od maja lub lipca 1798 liniowcem operującym we Flocie Kanału dowodził kmdr John Sutton. Od stycznia 1799 i jeszcze w kwietniu 1799 patrolował pod Brestem. W czerwcu 1799 Superb został skierowany na Morze Śródziemne w składzie eskadry kontradm. Cottona, która 7.07 dołączyła do sił wiceadm. Keitha pod Minorką. Już w listopadzie 1799 okręt znów służył we Flocie Kanału. W latach 1801-1806 jego kapitanem był kmdr Richard Goodwin Keats. Superb wyszedł 31.03.1801 z Portsmouth w składzie eskorty konwoju wschodnioindyjskiego, odprowadził go na wysokość Madery, wrócił do Portsmouth 27.04.1801. Wczesnym latem 1801 należał do eskadry kontradm. Saumareza pod Kadyksem, ale odesłany na północ do ujścia rzeki Gwadalkiwir nie zdążył wziąć udziału w pierwszej bitwie pod Algeciras 6.07.1801, kiedy Anglicy stracili 74-działowiec. Dołączywszy do reszty sił Saumareza 9.07 odegrał za to główną rolę w drugiej bitwie pod Algeciras 12.07.1801, w trakcie której Brytyjczycy zatopili dwa hiszpańskie trójpokładowce i zdobyli jeden francuski 74-działowiec. Latem 1803 Superb dołączył do eskadry Nelsona pod Tulonem. Wiceadm. często odsyłał Keatsa z rozmaitymi indywidualnymi zadaniami, jak negocjacje z dejem Algieru (przełom 1804/1805) czy pobieranie w Tetuanie zapasów dla floty (maj 1805). Mimo tego Superb wziął udział w słynnym pościgu eskadry Nelsona za eskadrą wiceadm. Villeneuve’a do Indii Zachodnich i z powrotem (maj-sierpień 1805), zawijając w końcu do Portsmouth w bardzo złym stanie. Był flagowcem wiceadm. Duckwortha podczas pościgu za Francuzami do Indii Zachodnich od listopada/grudnia 1805 i w bitwie pod San Domingo 6.02.1806 (miał 6 zabitych i 56 rannych). W lipcu Keatsa 1806 mianowano komodorem eskadry blokującej Rochefort, a 2.10.1807 był już kontradmirałem. Superb przeszedł do roli jego flagowca i otrzymał nowego dowódcę, którym był kmdr Donald M’Leod. Okręt wziął udział w lecie 1807 w ekspedycji przeciwko Kopenhadze (już bez oficera flagowego na pokładzie). Na początku 1808 przeszedł w eskadrze kontradm. Strachana na Morze Śródziemne, w lutym dowodzony tymczasowo pod Palermo (we flocie wiceadm. Thornbrough) przez por. Thomasa Alexandra. W maju 1808 operował już na Bałtyku (jego kapitanem był kmdr Samuel Jackson) znów jako flagowiec kontradm. Keatsa. Uczestniczył w akcji ewakuowania z Danii hiszpańskiego korpusu markiza de La Romana (sierpień 1808), dotychczasowych sojuszników Napoleona, którzy chcieli wrócić do Hiszpanii po napaści cesarza na ich kraj. Liniowiec zimę 1808/1809 spędził w lodach w Gottenburgu, wrócił do Anglii na wiosnę 1809. Latem 1809 uczestniczył w operacji Walcheren, z której wrócił w fatalnym stanie technicznym. Przeszedł poważny remont w Portsmouth w okresie wrzesień 1811 – listopad 1812. Został wprowadzony ponownie do aktywnej służby we wrześniu 1812, kiedy powierzono go komandorowi Charlesowi Pagetowi i przydzielono do Floty Kanału. W 1813 przebywał na Bermudach. Pochwycił amerykańskie okręty korsarskie 9.02.1813 i 15.04.1813. W 1814 skutecznie zwalczał amerykańską żeglugę w okolicach miast New London i Wareham. Potem w 1814 jego dowódcą był kmdr Alexander Gordon, a Superb pełnił funkcję flagowca kontradm. Hothama. W kwietniu 1815 dowództwo liniowca przejął kmdr Humphrey Le Fleming Senhouse, a we wrześniu 1815 – kmdr Charles Ekins. Wyposażony specjalnie w lipcu 1816 w Plymouth, okręt wziął udział w bombardowaniu Algieru przez eskadrę lorda Exmouth 27.08.1816 (miał 8 zabitych i 84 rannych, wśród tych ostatnich był kapitan). Wrócił do Plymouth 5.10.1816. W maju 1818 przystosowano go do pełnienia w Plymouth roli okrętu strażniczego, okresami (czerwiec-sierpień 1818) ćwiczył na wodach kanału La Manche. Przywrócony do aktywnej służby i oddany w listopadzie 1818 pod komendę komandora Thomasa Mastermana Hardy, został skierowany jesienią 1819 na wody Ameryki Południowej. Dotarł do Rio de Janeiro 24.10.1819. Kiedy Hardy awansował na komodora, kapitanem okrętu mianowano komandora Thomasa White. Od czerwca 1821 do 13.11.1823 dowódcą liniowca był kmdr Adam McKenzie, wciąż na wodach Ameryki Południowej. Superb okrążył zimą Przylądek Horn. Jednak od stycznia 1822 był znowu okrętem strażniczym w Plymouth. W listopadzie 1823 komendę przejął kmdr Thomas Staines, skierowany zaraz do Gibraltaru, na Barbados, Dominikę, St Vincent, Jamajkę i Bermudy. W maju 1825 okręt znajdował się w Lizbonie. Opuścił Tag 19.11, dotarł do Portsmouth 30.11.1825. Wycofano go do rezerwy 19.12.1825. Został rozebrany w Portsmouth – rozbiórkę zakończono 17.04.1826.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu NORTHUMBERLAND (1798).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec należący do grupy jednostek średniej wielkości w tej klasie. Zaprojektowany na wzór francuskiego okrętu América z 1794, skonstruowanego przez Jacquesa-Noëla Sané, a zdobytego przez Anglików w Bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794 i wcielonego do Royal Navy pod nazwą Impetuex. Plan liniowca Northumberland zaakceptowano 10.06.1795. Okręt został zbudowany w stoczni pani Frances Barnard, w Deptford Green. Wymiary rzeczywiste: długość 182’2,25”, szerokość 48’10”, głębokość 21’7”, tonaż 1907 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 30 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 24-funtowych; na pokładzie rufowym 10 karonad 32-funtowych i 4 działa 18-funtowe; na pokładzie dziobowym 2 karonady 32-funtowe i 2 działa 18-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 640 ludzi.
Zamówiony 30.04.1795, zaczęty w październiku 1795, zwodowany 2.02.1798, ukończony w Woolwich 18.05.1798.
Od kwietnia 1798 liniowcem dowodził kmdr Edward William Campbell Rich Owen. W okresie od około sierpnia 1798 do 1802 kapitanem Northumberlanda był kmdr George Martin; okręt służył jako flagowiec wiceadm. Colpoysa, został skierowany na Morze Śródziemne w październiku 1798. W grudniu 1798 blokował Kadyks. W czerwcu 1799 należał do eskadry kontradm. Duckwortha odesłanej przez lorda St Vincent spod Minorki do Palermo, dla wzmocnienia zespołu kontradm. Nelsona. Dołączył do niego 7.06. W 1800 Northumberland uczestniczył w blokadzie Malty, brał udział w zdobyciu w pobliżu wyspy francuskiego liniowca Généreux 18.02.1800 oraz francuskiej fregaty Diane 24.08.1800. Działał w trakcie operacji egipskiej w 1801 (uczestniczył w desancie w zatoce Abukir 8.03). Po przerwie spowodowanej zawarciem pokoju w Amiens, wprowadzono liniowiec do aktywnej służby we Flocie Kanału w czerwcu 1803 i oddano pod komendę komandora Alexandra Forestera Inglisa Cochrane’a. Kiedy Cochrane awansował na kontradmirała, pozostał na Northumberlandzie, ale nowym kapitanem okrętu mianowano w 1805 komandora George’a Tobina. Liniowiec zaangażowany był w blokadzie miast Ferrol i Corunna. W maju 1805 uczestniczył w pościgu do Indii Zachodnich za eskadrą kontradm. Missiessy. W czerwcu 1805 dołączył na Barbados do przybyłej z Morza Śródziemnego, w pościgu za Villeneuve’m, eskadry wiceadm. Nelsona, ale nie wrócił z tym dowódcą do Europy. Walczył w bitwie pod San Domingo 6.02.1806 (miał 21 zabitych i 79 rannych), dowodzony tymczasowo przez komandora Johna Morrisona. W czerwcu 1806 kolejnym tymczasowym kapitanem był commander Joseph Spear. Potem w 1806 dowództwo przejął kmdr Nathaniel Cochrane (Northumberland nadal służył jako flagowiec kontradm. Cochrane’a) w rejonie Wysp Podwietrznych. Prawdopodobnie w sierpniu 1807 okrętem znajdującym się w Portsmouth dowodził kmdr George Losack. W lutym 1808 komendę przejął kmdr William Hargood, wysłany do Floty Morza Śródziemnego (poprzez Kadyks) 28.02.1808. Pod koniec kwietnia 1810 Northumberland miał eskortować z Cartageny do Kadyksu dwa hiszpańskie liniowce i Hargood był instruowany przez wiceadm. Purvisa, by doprowadził je do Gibraltaru, a nie do Kadyksu. Od 1810 kapitanem okrętu był kmdr Henry Hotcham. Northumberland zdobył francuski żaglowiec korsarski 23.11.1810. Należał w marcu 1812 do eskadry blokującej Lorient. Potem uczestniczył w 1812 w blokadzie Brestu przez skoncentrowane w pobliżu Ouessant siły kontradm. Neale. Mistrzowsko manewrując doprowadził do zniszczenia dwóch francuskich fregat 40-działowych oraz 16-działowego brygu koło Lorient 22.05.1812. W 1813 okręt stał w rezerwie w Chatham. Przeszedł tam rozległy remont od września 1813 do kwietnia 1815. W maju 1815 liniowiec wprowadzono do aktywnej służby, jako okręt flagowy kontradm. Cockburna. Kapitanem został kmdr Charles Bayne Hodgson Rose. Northumberland pożeglował 8.08.1815 na Wyspę Św. Heleny, wioząc tam Napoleona Bonaparte, którego dzień wcześniej przeniesiono na ten liniowiec z okrętu Bellerophon. Byłego cesarza wysadzono na ląd 16.10.1815. W sierpniu 1816 Northumberland był w Sheerness okrętem flagowym kontradm. Rowleya. Dowodził liniowcem kmdr James Walker. W 1818 Northumberland pełnił funkcję okrętu strażniczego na Medway. Kapitanem był kmdr Michael Seymour. W styczniu 1819 wyposażono jednostkę do funkcji okrętu strażniczego w Sheerness. Od sierpnia 1819 jego dowódcą był kmdr Thomas Harvey, od lipca 1821 – kmdr Thomas James Maling. W okresie wrzesień 1826 - luty 1827 żaglowiec przekształcono w Sheerness w lazaret. Stacjonował na Standgate Creek. Został rozebrany w Deptford w lipcu 1850.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu RENOWN (1798).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

de Villars

To ten od Hornblowera? Wink