www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu VICTORIOUS (1808).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Okręt 3 rangi, liniowiec 74-działowy typu Swiftsure. Wymiary: długość 173’2”, szerokość 47’9”, głębokość 20’9”, tonaż 1724 tony.
Zamówiony w prywatnej stoczni firmy Balthazar & Edward Adams, w Bucklers Hard, 7.11.1802. Stępkę położono w lutym 1805. Zwodowano okręt 20.10.1808, ukończono w Portsmouth 2.03.1809.
Od grudnia 1808 dowodził nim kmdr Graham Eden Hamond. Victorious wziął udział w operacji Walcheren w lecie 1809 (w sierpniu wchodził w skład eskadry kontradm. Strachana i bombardował Vlissingen). Od października 1809 do 1814 kapitanem okrętu był kmdr John Talbot, skierowany na Morze Śródziemne 20.11.1809. Zdobył na Adriatyku 22.02.1812 francuski 74-działowiec Rivoli (pisałem trochę o tym starciu przy okazji losów tego ostatniego okrętu). Victorious wrócił z pryzem do Plymouth 8.07.1812. Został wysłany 22.11.1812 z Portsmouth na wody Ameryki Północnej i Indii Zachodnich w składzie eskorty konwoju zachodnioindyjskiego. Był na Bermudach w lutym 1813, zdobył amerykański szkuner 29.05.1813 i przynajmniej dwa inne statki amerykańskie. Zawinął do Halifaxu 7.07.1813. Wyszedł z tego portu 10/11.09.1813 kierując się na Bermudy, wiosną 1814 wrócił do Halifaxu. W czerwcu 1814 odesłano go z konwojem nowofundlandzkim do Anglii. Dotarł z trudem do Portsmouth 10.08.1814, po uderzeniu w podwodną skałę koło wyspy Disko (u zachodnich wybrzeży Grenlandii). Został odstawiony do rezerwy w Portsmouth w marcu 1815. W kwietniu/maju 1826 wyposażony w Portsmouth do służby w charakterze koszar przejściowych. Rozebrany w Portsmouth 21.12.1861.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu COLOSSUS (1803).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec, okręt 3 rangi, zbudowany wg projektu Johna Henslow, zaakceptowanego 13.01.1798. Wymiary projektowe: długość 180’0”, szerokość 48’10”, głębokość 21’0”, tonaż 1881 ton. Wymiary rzeczywiste: długość 181’1,5”, szerokość 48’11”, głębokość 21’0”, tonaż 1888,5 tony. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 24-funtowych; na pokładzie rufowym 2 działa 18-funtowe (później cztery 24-funtowe) i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 18-funtowe (później dwa 24-funtowe) i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych, czyli łącznie 82 działa i karonady. William James twierdził, że już w 1803 okręt otrzymał na pokładzie górnym typowe dla większości 74-działowców 18-funtówki. Załoga: 590 ludzi.
Colossus został zamówiony w królewskiej stoczni w Deptford 23.11.1797, zaczęty w maju 1799, zwodowany 23.04.1803, ukończony w Woolwich 20.06.1803.
Od 22.05.1803 do 23.02.1804 dowodził nim kmdr George Martin. Żaglowiec operował w sierpniu 1803 u przylądka Clear. W okresie 24.02 – 22.06.1804 kapitanem liniowca był tymczasowo kmdr Michael Seymour. Po nim dowództwo przejął 23.06.1804 kmdr James Nicoll Morris. Okręt pełnił wówczas początkowo rolę flagowca kontradm. Gravesa we Flocie Kanału. W maju 1805 był w Plymouth, potem w tym samym roku dołączył do eskadry wiceadm. Collingwooda, działającej u wybrzeży Półwyspu Iberyjskiego. Walczył w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, gdzie poniósł niezwykle ciężkie straty (40 zabitych i 160 rannych – wśród tych ostatnich był Morris, który odmówił zejścia pod pokład i zemdlał z upływu krwi). Także uszkodzenia kadłuba i masztów okazały się tak poważne, że liniowiec (któremu poddał się francuski Swiftsure i hiszpański Bahama) musiał po walce przetrwać sztorm tylko z pomocą fokmasztu. Odholowany do Gibraltaru przez 64-działowiec Agamemnon (28.10), po intensywnych i rozległych naprawach wrócił do Plymouth 7.12.1805, a 22 dni później wycofano go ze służby dla dokonania właściwego remontu stoczniowego. Naprawiony w Portsmouth, został ponownie oddany po komendę Morrisa 5.07.1806. Colossus należał teraz do Floty Kanału i zajmował się blokadą Brestu, zaś w 1808 w składzie eskadry kontradm. Strachana blokował Rochefort. Z końcem stycznia 1808 zespół Strachana skierowano na Morze Śródziemne. Po ciężkim rejsie (z powodu pogody) eskadra zawinęła do Palermo, gdzie 21.02.1808 weszła w skład sił wiceadm. Thornborougha. W marcu 1808 wszystkie jednostki dołączyły do sił wiceadm. Collingwooda u wyspy Maritimo (Marettimo). Kmdr Morris chorował i 9.08.1808 zastąpił go kmdr Thomas Alexander. Od lutego do kwietnia 1811 okręt przechodził przegląd w Chatham. Przydzielono go do Floty Kanału. Część załogi liniowca miała pecha uczestniczyć w nieudanym ataku łodziowym na francuską flotyllę w pobliżu Redy Baskijskiej 1.12.1811, co dla tych, którzy przeżyli, skończyło się przesiedzeniem w więzieniu w La Rochelle do końca wojny w 1814. W 1812 Colossus należał do wydzielonej z Floty Kanału eskadry komodora Johna Gore, blokującej w Lorient okręty wiceadm. Allemande’a, któremu 8.03.1812 udało się, dzięki mgle, zmylić Brytyjczyków. W 1813 liniowiec patrolował wody Atlantyku i 5.01 zdobył amerykański okręt korsarski, a dwa tygodnie później amerykański statek. Jesienią 1813 służył na Morzu Północnym. Kmdr Alexander odprowadził swoją jednostkę do Chatham 2.05.1814 i zdał dowództwo 17.05. Colossus pozostał w rezerwie w Chatham do końca swoich dni, chociaż formalnie przeszedł zmianę klasyfikacji. Od przełomu 1816/1817 nazywany był 76-działowcem. Wprowadzono go do doku w Chatham 1.11.1825 i rozebrano 8.02.1826.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu WARSPITE (1807).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec, okręt 3 rangi, jednostka typu Colossus. Wymiary rzeczywiste: długość 179’10”, szerokość 49’0”, głębokość 21’0”, tonaż 1890 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 24-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych, czyli łącznie 82 działa i karonady. Załoga: 590 ludzi.
Warspite został zamówiony w królewskiej stoczni w Chatham 23.11.1797 (gdzie głównym szkutnikiem był Robert Seppings), zaczęty 3.12.1805, zwodowany 16.11.1807, ukończony 8.06.1808. Zbudowano go z użyciem diagonalnej kratownicy wewnętrznej Seppingsa, w dużej mierze z materiałów odpadkowych. Chociaż nie wpłynęło to dobrze na jego trwałość, okazał się świetnym żaglowcem zarówno jako liniowiec, jak (potem) jako fregata.
Od marca 1808 do 1813 dowodził nim kmdr Henry Blackwood. Podobno w 1808 operował na Bałtyku. Przejściowo na wiosnę 1809 obowiązki kapitana pełnił pod Cherbourgiem kmdr William Bowles. Liniowiec skierowano 2.11.1809 na Morze Śródziemne. W połowie lipca 1810, pod komendą Blackwooda, który dowodził chwilowo małą eskadrą, Warspite bezskutecznie atakował francuski konwój w Bandol i wymieniał ogień z dużo silniejszą eskadrą z Tulonu, skutecznie osłaniając swoje lekkie jednostki. W czerwcu 1811 znajdował się w rejonie Barcelony. Od czerwca do sierpnia 1812 okręt naprawiano w Chatham. Okresami w latach 1810-1812 tymczasowe dowództwo sprawował kmdr Henry Edward Reginald Baker, np. w sierpniu 1812 pod Vlissingen. W 1813 Warspite należał do Floty Kanału. Wchodził w skład eskadry komodora Malcolma, blokującej Redę Baskijską. Blackwood otrzymał 25.02.1813 rozkaz patrolowania wód Zatoki Baskijskiej na obszarze odpowiadającym z grubsza położeniu między Bordeaux a Les Sables d’Olonne. Warspite pochwycił amerykańskie statki 26.02, 2.03 i 3.03.1813. Zdobył amerykańskie żaglowce korsarskie 12.03, 14.03 i 29.05.1813. W listopadzie 1813 dowództwo okrętu przejął kmdr lord James O’Bryen, wysłany z wojskiem do Ameryki Północnej. W sierpniu 1814 liniowiec transportował żołnierzy z Bordeaux do Plymouth. W 1815 wycofano go do rezerwy w Portsmouth. Od przełomu 1816/1817 klasyfikowany był jako 76-działowiec. Od stycznia 1816 do maja 1818 Warspite przechodził rozległy remont w Portsmouth, na przełomie 1825/1826 ponownie wyposażono go do pełnienia aktywnej służby. Nowym kapitanem okrętu został 27.08.1825 kmdr William Fairbrother Carroll, skierowany w styczniu 1826 do Indii Wschodnich. Od 1826 liniowcem dowodził komodor James Brisbane, wysłany do Australii – pod koniec 1826 Warspite zawinął do Sydney, jako pierwszy w historii okręt liniowy. W grudniu 1826 był flagowcem komodora Archibalda Campbella w Nowej Południowej Walii. W styczniu 1827 przeszedł do placówki u wybrzeży Ameryki Południowej, wyruszając z Sydney do Valparaiso 8.01.1827. Od 12.03.1827 do października 1827 okrętem dowodził kmdr Richard Saunders Dundas. Warspite wrócił do Portsmouth, via Rio de Janeiro, 28.07.1827. Od 11.10.1827 do 29.12.1828 komendę nad liniowcem stacjonującym najpierw w Lizbonie (zresztą już na początku września), a potem (najpóźniej od grudnia 1827) na Morzu Śródziemnym, sprawował kmdr William Parker. Warspite operował na tych wodach do września 1828 – odesłano go z Malty do Anglii 11.09.1828. Zawinął do Portsmouth 7.10.1828. Naprawiano okręt na przełomie 1828/1829. Popłynął z Plymouth do Rio de Janeiro 7.05.1829. Stacjonował tam najpóźniej od 31.07.1829. Od 27.11.1829 dowodził nim kmdr Samuel Burgess. Warspite służył w Rio de Janeiro jako flagowiec kontradm. Bakera. Na tamtych wodach dowództwo okrętu przejął 25.11.1830 kmdr Charles Talbot, który oddał znaczne usługi cesarzowi Brazylii podczas rewolty 6.04.1831 w Rio de Janeiro. Od 3.07.1831 do 1.10.1832 Warspite dokonał wypadu w rejon Przylądka Dobrej Nadziei, ale z tą ostatnią datą wrócił do Rio de Janeiro. Wyszedł w drogę do Anglii w styczniu 1833, zawinął do Portsmouth 2.03.1833. Baker opuścił na liniowcu swoją flagę admiralską w marcu 1833 na Spithead i mniej więcej w tym czasie zdał komendę Talbot. Kiedy od listopada 1833 Warspite przechodził w Portsmouth kolejny duży remont, zapadła 19.06.1837 decyzja, by „ostrzyc” go (gruntownie, z pełną przebudową rufy) do 50-działowej fregaty, okrętu 4 rangi. Nie obyło się bez kłopotów, rufa eliptyczna Symondsa, o wielkim nawisie, zawaliła się w 1839, wywołując panikę względem poprawności konstrukcji innych, nowych okrętów tego projektanta. W 1839 oficjalne uzbrojenie 50-działowej fregaty Warspite obejmowało: na pokładzie głównym sześć 8-calowych dział haubicznych (o masie 65 cetnarów i długości 9’0”) oraz 22 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów i długości 9’6”); na spardeku 22 działa 32-funtowe (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”). Przebudowę zakończono do sierpnia 1840 (fregata wyszła z doku 24.08.1840 albo 18.10.1840). Od 17.08.1841 do października 1843 jednostką dowodził kmdr lord John Hay. W końcu grudnia 1841 fregata eskortowała króla Prus do Anglii na uroczystość chrztu Księcia Walii. Przewiozła lorda Ashburtona do Ameryki Północnej i służyła u wybrzeży tego kontynentu oraz w Indiach Zachodnich. Od 13.10.1843 do kwietnia 1846 jej kapitanem był kmdr Provo William Parry Wallis. W 1844 fregata Warspite znajdowała się w Gibraltarze w związku z napięciem w stosunkach między Wielką Brytanią a Francją na tle francuskiej interwencji w Maroku. Potem służyła na Morzu Śródziemnym. W 1846 przebywała u wybrzeży Lewantu, następnie wycofano ją do rezerwy w Chatham. W lipcu 1848 oficjalne uzbrojenie jednostek tej klasy tworzyły: na pokładzie głównym osiem 8-calowych dział haubicznych (o masie 65 cetnarów i długości 9’0”) oraz 20 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów i długości 9’6”); na spardeku cztery 8-calowe działa haubiczne (o masie 65 cetnarów i długości 9’0”) oraz 18 dział 32-funtowych (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”). Załoga liczyła 500 ludzi. Fregata Warspite została wypożyczona 27.03.1862 (lub 27.05.1862) stowarzyszeniu Marine Society na nieuzbrojony okręt treningowy dla chłopców. Żaglowiec stacjonował na Tamizie, zakotwiczony między Charlton a Woolwich. W nocy 3.01.1876 dostrzeżono ogień w magazynku bosmana. Chłopcy (około 180) i instruktorzy zeszli z pokładu. Mimo wysiłków stałej (szczątkowej) załogi i lokalnej straży pożarnej okręt spalił się aż do linii wodnej. Podejrzewano podpalenie (dwóch chłopców wychodziło z magazynku krótko przed dostrzeżeniem ognia), ale sprawców nie udało się ustalić. Wrak sprzedano 2.02.1876 na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ANTELOPE (1802).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

50-działowy dwupokładowiec, okręt 4 rangi, zaprojektowany w 1790 przez Johna Henslow. Wymiary projektowe: długość 150’0”, szerokość 41’0”, głębokość 17’8”, tonaż 1106 ton. Wymiary rzeczywiste: długość 150’0,5”, szerokość 41’1,25”, głębokość 17’8”, tonaż 1107 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 22 działa 24-funtowe, na pokładzie górnym 22 działa 12-funtowe; na pokładzie rufowym 4 działa 6-funtowe (potem 2 działa 12-funtowe i 8 karonad 24-funtowych); na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe (potem 2 działa 12-funtowe i 4 karonady 24-funtowe). Załoga: 350 ludzi. Typowy mały dwupokładowiec, o bardzo niekorzystnych proporcjach, z wysokimi burtami, wysoko wznoszącą się rufówką i nawet z balkonem rufowym, ale za to dobry na jednostkę flagową dla pomniejszych placówek lub płytkich wód.
Zamówiony w królewskiej stoczni w Sheerness 15.02.1790, zaczęty w czerwcu 1790, zwodowany dopiero 10.11.1802 (stoczniowców co rusz odwoływano do prac przy okrętach ważniejszych niż przestarzałe już 50-działowce), ukończony 15.03.1803.
Od listopada 1802 okrętem Antelope dowodził commander John Melhuish. Od kwietnia 1803 do czerwca 1804 żaglowiec był jednostką flagową w małej eskadrze komodora Williama Sidneya Smitha, specjalnie wyznaczonej do patrolowania nieprzyjacielskiego wybrzeża od Hellevoetsluis, przez Vlissingen po Ostendę, a zwłaszcza do blokowania Ostendy. Później w 1804 okrętem służącym od lipca 1804 do sierpnia 1805 jako flagowiec kontradm. Dometta na Downs dowodził najpierw kmdr lord William Stuart, a od października 1804 – kmdr Home Riggs Popham. Antelope brał udział w nieudanej próbie zniszczenia fortu Rouge w Calais przy pomocy jednostek eksplodujących 8.12.1804. Od grudnia 1804 okrętem dowodził na Morzu Północnym kmdr Robert Plampin. W sierpniu 1805 dowództwo przejął kmdr Henry Bazely, skierowany 1.06.1805 do Indii Wschodnich. Od października 1805 kapitanem żaglowca, który ponownie stał się do grudnia 1805 flagowcem komodora Smitha, był kmdr Barrington Dacres. W 1807 Antelope służył u Przylądka Dobrej Nadziei, od grudnia 1807 dowodzony przez komandora Edwarda Galwey. Wysłano go 21.02.1808 na Morze Śródziemne. W maju 1809 komendę okrętu, przeznaczonego teraz na flagowiec wiceadm. Holloway’a, przejął kmdr Donald M’Leod. Popłynął na wody Nowej Fundlandii 25.06.1809. Dowiózł do Kadyksu 2.03.1810 Henry’ego Wellesleya (jednego z braci późniejszego księcia Wellingtona), mianowanego „Posłem Nadzwyczajnym i Ministrem Pełnomocnym przy Jego Katolickiej Mości Ferdynandzie VII”. Od 6.06.1810 do 1812 Antelope był flagowcem wiceadm./adm. Duckwortha w rejonie Nowej Fundlandii, w 1810 dowodzonym przez komandora Richarda Dallinga Dunna. Pożeglował ku Nowej Fundlandii w czerwcu 1810, faktycznie dowodzony w tym rejsie przez pierwszego oficera, Johna Forbesa, ponieważ kmdr Dunn nie zdążył dołączyć do załogi w potrzebnym czasie. Po rozmaitych operacjach u wybrzeży Kanady, Duckworth wyruszył na zimowanie do Anglii 25.10.1810, eskortując konwój, po czym rzucił kotwicę na Spithead 26.11.1810. Opuścił flagę na Antelope i podążył do Londynu. W rezultacie 50-działowiec mógł być wykorzystywany do innych zadań, przed nadejściem pory ponownej żeglugi do Nowej Fundlandii. Od grudnia 1810 dowodził nim kmdr James Carpenter. Antelope został skierowany 30.12.1810 do Gibraltaru w roli eskortowca konwoju. Adm. Duckworth podniósł na nim ponownie flagę 4.07.1811 i następnego dnia pożeglował ku Nowej Fundlandii, dokąd dotarł 9.08.1811. Jak to było w zwyczaju, znów wrócił na zimę 1811/1812 do Anglii. W lutym 1812 okrętem Antelope dowodził tymczasowo kmdr Thomas White, potem znów Carpenter. Wysłano żaglowiec ku Nowej Fundlandii 25.06.1812, po raz ostatni w roli okrętu flagowego adm. Duckwortha. Przybył na miejsce 16.07.1812. Miał tam dużo więcej do roboty niż zwykle, bowiem tymczasem wybuchła wojna amerykańsko-brytyjska. Duckworth wyruszył do Anglii 27.10.1812, dotarł na Spithead 26.11.1812. Od grudnia 1812 kapitanem okrętu, służącego jako jednostka flagowa wiceadm. Nagle na wodach Nowej Fundlandii, był kmdr Edward Hawker. W styczniu 1813 dowództwo przejął kmdr Samuel Butcher. Antelope zdobył duńskie żaglowce korsarskie 11.10.1813 oraz 24.10.1813, a także amerykański żaglowiec korsarski 14.08.1814. Okręt remontowano w Portsmouth od listopada 1814. Od maja 1815 jego kapitanem był commander Richard Booth Bowden. Antelope służył w 1815 w rejonie Wysp Podwietrznych jako jednostka flagowa kontradm. Harvey’a. Od sierpnia 1815 żaglowcem dowodził kmdr George Sayer. Od 1817 Antelope pełnił rolę transportowca. Okręt wycofano do rezerwy w kwietniu 1819. W okresie 25.08 – 22.09.1823 przystosowano go w Chatham do roli hulka więziennego i od 14.11.1823 do stycznia 1824 przeprowadzono na Bermudy. Został rozebrany w lipcu 1845.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu FAME (1805).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Okręt 3 rangi, 74-działowiec z grupy pospolitych, czyli najmniejszych. Zbudowany wg projektu Johna Henslowa, zaakceptowanego 13.12.1799. Wymiary projektowe: długość 175’0”, szerokość 47’8”, głębokość 20’6”, tonaż 1740 ton. Uzbrojenie nominalne: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 2 działa 18-funtowe i 12 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 18-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 640 osób.
Fame został zamówiony w królewskiej stoczni w Deptford 15.10.1799. Zaczęty 22.01.1802, zwodowany 8.10.1805, ukończony w Woolwich 22.11.1805. Wymiary rzeczywiste: długość 175’5,5”, szerokość 47’9”, głębokość 20’7,5”, tonaż 1745 ton.
Od października 1805 dowodził nim kmdr Graham Moore. Od maja 1806 do 1809 kapitanem liniowca był kmdr Richard Henry Alexander Bennett. W czerwcu 1806 (wyruszenie ze Spithead 4.06.1806) Fame wszedł w skład eskadry wiceadm. Johna Borlase Warrena wysłanej w pościg za francuską eskadrą Willaumeza. Brytyjczycy dotarli na Barbados 12.07.1806. Okręt skierowano 28.06.1807 na Morze Śródziemne, w tym samym roku wrócił na wody angielskie i operował w składzie Eskadry Kanału. W 1808 znów służył na Morzu Śródziemnym. Uczestniczył w obronie fortu Trynidad w zatoce Rosas w listopadzie 1808. Od 31.03.1810 dowodził nim tymczasowo kmdr Phipps Hornby. Od listopada 1810 do 1814 kapitanem okrętu był kmdr Walter Bathurst. Fame operował wtedy początkowo na Morzu Śródziemnym. Wrócił do Portsmouth 8.02.1811 w eskorcie konwoju. W czerwcu 1811 znów przebywał na Morzu Śródziemnym, 24.06 w okolicach przylądka Gata w południowej Hiszpanii. W październiku-listopadzie 1811 tymczasową komendę okrętu sprawował kmdr Abel Ferris. Liniowiec wrócił z Bałtyku do Deal 30.12.1811. W sierpniu 1812 służył po raz kolejny na Morzu Śródziemnym. Wrócił stamtąd do Portsmouth 8.09.1814. Odstawiono go do rezerwy w Chatham we wrześniu/październiku 1815. Został tam rozebrany do września 1817.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HERO (1803).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Okręt 3 rangi, 74-działowiec z grupy pospolitych, czyli najmniejszych. Zbudowany wg zmodyfikowanego projektu 74-działowca Fame (Johna Henslowa), zaakceptowanego 31.01.1800, zatem przez jednych uważany za wariant typu Fame, przez innych wprost za jednostkę tego typu, kolejni widzą w nim pierwszy okręt typu Hero. Wymiary projektowe: długość 175’0”, szerokość 47’6”, głębokość 20’6”, tonaż 1730 ton. Uzbrojenie nominalne: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 2 działa 18-funtowe i 12 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 18-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 640 osób.
Hero został zamówiony w stoczni firmy Perry, Wells & Green w Blackwall 4.02.1800. Zaczęty w sierpniu 1800, zwodowany 18.08.1803, ukończony w Woolwich 28.11.1803. Wymiary rzeczywiste: długość 175’0”, szerokość 47’9”, głębokość 20’7,5”, tonaż 1746 ton.
Od października 1803 do 1807 dowodził nim kmdr Alan Hyde Gardner. Okręt wchodził w skład Floty Kanału. Walczył w bitwie eskadry Caldera koło przylądka Finisterre 22.07.1805. Należał do eskadry komodora Strachana, która natknęła się na próbujące uciec spod Trafalgaru jednostki kontradm. Dumanoira-Le-Pelleya i wszystkie je zdobyła 4.11.1805 koło przylądka Ortegal. W styczniu 1806 wchodził w skład eskadry wiceadm. Warrena, skierowanej na Maderę i do Indii Zachodnich w pościgu za kontradm. Willaumezem. Od maja 1807 do czerwca 1808 okręt Hero wyposażano w Plymouth. W tym czasie od maja 1807 jego kapitanem był kmdr John Poo Beresford, a od kwietnia 1808 do 1811 kmdr James Newman Newman. Liniowiec był obecny podczas częściowego zniszczeniu francuskiej eskadry na Redzie Baskijskiej w kwietniu 1809. Wziął udział w operacji Walcheren w lecie 1809. Wysłano go w 1811 na Bałtyk dla osłony konwojów. Jesienią 1811 wszedł w skład wydzielonej eskadry kontradm. Reynoldsa, której zadaniem było eskortowanie na Wyspy Brytyjskie ostatniej, najbardziej opóźnionej grupy statków (ostatecznie około 120 żaglowców) przewożących zapasy drewna, smoły, paku i konopi. Wyruszono w drogę z zatoki Hanö dopiero 9.11. Potężny sztorm, który uderzył w konwój 15.11 koło wyspy Lolland, zatopił 30 statków, wiele rozproszył i doprowadził do ciężkiego uszkodzenia flagowca Reynoldsa, 98-działowego Saint George. Dopiero 1.12 dowleczono się (z Saint George na holu) do kotwicowiska Vinga (koło Göteborga). Dowódca brytyjskiej floty bałtyckiej, wiceadm. Saumarez, zasugerował Reynoldsowi, aby przezimował w Göteborgu, ale kontradmirał się uparł. Cała flota ruszyła więc ponownie 17.12, podzielona na trzy eskadry. O tragicznych losach drugiej eskadry, z Reynoldsem, pisałem już przy innych okazjach, natomiast Hero znalazł się w eskadrze trzeciej, eskortując około 100 statków przy pomocy brygu Grasshopper, slupa Egeria i uzbrojonego statku Prince William. W dniach 20 i 21 grudnia oddzieliły się statki płynące do Hull i do Szkocji, odpowiednio pod eskortą okrętów Egeria i Prince William. Żaglowce kierujące się do Londynu i Portsmouth (około 18 sztuk) pozostały pod osłoną liniowca Hero i brygu Grasshopper. Pogoda była fatalna, widoczność żadna, a Newman popełnił błąd nawigacyjny, nie uwzględniwszy w obliczeniach znacznego prądu okresowego, prącego na wschód w południowym rejonie Morza Północnego (wywołanego długim działaniem silnych wiatrów zachodnich), albo poważnej dewiacji kompasu. W każdym razie, gdy w zespół uderzył 23/24.12.1811 potężny sztorm (zginęło w nim na Morzu Północnym i Bałtyku ponad 2000 brytyjskich marynarzy), Hero znajdował się w rzeczywistości o 80/90 mil na wschód od pozycji, jaka wynikała z obliczeń dowódcy. Dalsze decyzje (zwroty, utrzymywane kursy w warunkach prawie zerowej widoczności ze szkwałami, śnieżycami i deszczem) były konsekwencją tej błędnej oceny i zaprowadziły oba okręty wojenne 24.12.1811 na mieliznę Haak Sands u wyspy Texel. Grasshopper zdołał zbliżyć się do holenderskiego brzegu w pobliżu Helder i poddał się. Natomiast Hero został przewrócony na lewą burtę i stracił maszty. Uderzany przez wielkie fale rozpadał się bardzo prędko. Załoga Grasshoppera i dzielni Holendrzy, których wielu próbowało pomóc rozbitkom, nie mogli się zbliżyć z powodu ogromnych fal przyboju. Rankiem 25 grudnia z liniowca nie pozostał już żaden ślad. Z załogi nie uratował się nikt lub zaledwie 12 osób. Kmdr Newman zginął.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ALBION (1802).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Okręt tego samego typu, co opisany ostatnio Hero. Albion został zamówiony w stoczni firmy Perry, Wells & Green w Blackwall 4.02.1800. Zaczęty w czerwcu 1800, zwodowany 17.06.1802, ukończony w Woolwich 27.08.1802. Wymiary rzeczywiste: długość 175’0”, szerokość 47’8”, głębokość 20’6”, tonaż 1740 ton.
Od lutego 1802 do 1808 dowodził nim kmdr John Ferrier. W 1803 Albion pełnił na wodach kanału La Manche rolę flagowca kontradm. Saumareza. Współdziałał w zdobyciu francuskiej fregaty 40-działowej Franchise 28.05.1803 w pobliżu przylądka Ortegal albo wyspy Ouessant. Skierowany przez lorda St Vincent na przełomie czerwca i lipca 1803 do Indii Wschodnich z wielkim pośpiechem (bez pełnego wyposażenia, zapasów, pieniędzy i środków medycznych), eskortował po drodze konwój. Współdziałał w zdobyciu francuskiego okrętu korsarskiego 21.12.1803. Przybył na redę Madrasu 8.01.1804, a 8.02.1804 podążył dalej na wschód, ku cieśninie Malakka. Od 28.02.1804 eskortował na części trasy (z Penang do Wyspy Św. Heleny) statki konwoju wschodnioindyjskiego, po czym wrócił na Ocean Indyjski. Operował na tych wodach do jesieni 1808, kiedy eskortując konwój wyruszył w październiku do Anglii. Ogarnięty 21/22.11 przez gwałtowny sztorm, niemal zatonął (trzeba było wyrzucić za burtę 31 dział) i musiał być długo naprawiany w Kolonii Przylądkowej przed wznowieniem rejsu 21.02.1809. Od grudnia 1810 do czerwca 1813 okręt przeszedł rozległy remont w Chatham. Otrzymał wówczas, jako jeden z pierwszych liniowców, pełny zestaw skośnych żeber Seppingsa i inne elementy jego systemu konstrukcyjnego. Od lutego czy marca 1813 jego kapitanem był kmdr John Ferris Devonshire, skierowany do eskadry Indii Zachodnich i Ameryki Północnej. Wyszedł z Falmouth z konwojem 9.08.1813, dotarł do Halifaxu 30.09.1813. W czasie ciężkiej zimy 1813/1814 liniowiec zdobył wiele amerykańskich jednostek na płyciznach Nantucket, ale kmdr Devonshire zachorował w tych warunkach i musiał się zamienić na dowództwo okrętu wracającego do Anglii. W rezultacie od marca 1814 okrętem pełniącym teraz na wodach Ameryki Północnej rolę flagowca kontradm. Cockburna dowodził kmdr Charles Bayne Hodgson Ross. W maju 1814 Albion uczestniczył w atakach na amerykańską żeglugę w Wirginii. W czerwcu i lipcu 1814 jego łodzie walczyły z Amerykanami w rejonie zatoki Chesapeake. W sierpniu 1814 część załogi wzięła udział w ekspedycji zakończonej spaleniem budynków rządowych w Waszyngtonie. Pod tymczasowym dowództwem komandora White’a Albion uczestniczył w 1814 we wrześniowym ataku na Baltimore. Następnie operował u wybrzeży Georgii. Wyruszył z Bermudów do Anglii 8.04.1815. Od maja 1815 dowódcą liniowca był kmdr Philip Sommerville, potem (najpóźniej 1.09.1815) kmdr James Walker. Na początku sierpnia 1815 Albion osłaniał transportowce z wojskiem na trasie Downs – Ostenda. Od 31.12.1815 do 21.05.1819 okrętem dowodził kmdr John Coode. Od stycznia 1816 Albion przebywał na Morzu Śródziemnym, uczestniczył w bombardowaniu Algieru 27.08.1816 (Coode został ranny w tej akcji). W 1817 i 1818 był na Morzu Śródziemnym flagowcem kontradm. Penrose’a. Wrócił do Anglii wiosną 1819. Potem stał w Sheerness jako okręt strażniczy, od maja 1819 dowodzony przez komandora Richarda Raggetta, a od czerwca czy października 1822 do 1824 – przez komandora Williama Hoste’a. Od lipca do września 1825 Albion został ponownie wyposażony do służby morskiej. Od 7.06.1825 do 1828 dowodził nim kmdr John Acworth Ommanney, najpierw w Lizbonie, później (od przełomu lipca i sierpnia 1827) na Morzu Śródziemnym. Żaglowiec walczył w bitwie pod Navarino 20.10.1827, tracąc 10 zabitych i mając 50 rannych. Wyruszył z Malty 29.12.1827, zawinął do Portsmouth 2.02.1828. Od 1828 stał w rezerwie w Portsmouth, używany najpierw jako koszary przejściowe, od lipca 1831 jako lazaret. Był okrętem do przechodzenia kwarantanny w Leith (w czasie epidemii cholery) w latach 1832-1835. Rozebrano go w Deptford w czerwcu 1836.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

de Villars