www.timberships.fora.pl

kgerlach

Gładkopokładowy slup 18-działowy typu Favorite, ale ze zmienioną wysokością położenia pokładów, innymi miejscami furt działowych, zmodyfikowanym kątem pochylenia masztów.
Zbudowano go w Portsmouth. Został zamówiony 10.06.1823, zaczęty w maju 1829, zwodowany 21.04.1837, ukończony 5.07.1837.
Od 12.05.1837 do 15.07.1840 dowodził nim commander James Wilkinson, wysłany z Portsmouth 14.07.1837 do Lizbony i dalej do wybrzeży Senegalu i Gambii dla ochrony brytyjskiej żeglugi. Wrócił stamtąd do Plymouth 25.10.1837. Slup skierowano następnie na Morze Śródziemne. W lutym 1839 znajdował się koło Smyrny, we wrześniu 1839 przebywał z flotą w zatoce Besika, w grudniu 1839 był w zatoce Vourla i na Malcie, w styczniu 1840 wysłano go ku brzegom Hiszpanii. Wilkinson awansował 11.07.1840 na komandora, więc dowództwo slupa przejął 16.07.1840 (i sprawował je do 25.09.1841) commander Charles Gilbert John Brydone Elliot. Hazard uczestniczył w 1840 w działaniach wojennych u wybrzeży Syrii, m.in. brał udział w zdobyciu St. Jean d’Acre 3.11.1840. Operował na Morzu Śródziemnym do 2.09.1841, kiedy otrzymał rozkaz powrotu do Anglii. Dotarł na Spithead 19.09.1841. Od 29.09.1841 do 8.08.1844 okrętem dowodził commander Charles Bell, z końcem 1841 wysłany na Daleki Wschód. Hazard brał udział w działaniach bojowych podczas wojny z Chinami (trwającej 1839-1842). Od sierpnia 1844 do jesieni 1845 wspierał działania sił lądowych w wojnie z Maorysami na Nowej Zelandii. Charles Bell utopił się 8.08.1844, a dowództwo slupa przejął tymczasowo pierwszy oficer, David Robertson. Wraz z częścią załogi Robertson pomagał w nieudanej obronie Russell (Karorarika) przed Maorysami 10.03.1845 – poniesiono ciężkie straty. Nie udał się też atak na twierdzę wodza Heki koło Okaihau w maju 1845. Załoga okrętu brała udział w kolejnym ataku na twierdzę wodza Heki 30.06.1845, z wielkim trudem zaciągając na wzgórze 32-funtówkę, co okazało się kluczowe dla wyniku. Hazard dotarł do Hongkongu 6.01.1846. Postawa Robertsona na Nowej Zelandii nie miała znaczenia wobec faktu, że głównodowodzący w Indiach Wschodnich i Chinach, kontradm. Cochrane, miał swojego faworyta na opróżnione przez Bella stanowisko i na dowódcę slupa Hazard mianował porucznika z okrętu flagowego, co admiralicja zatwierdziła z datą 9.08.1844. W rezultacie formalnie od tego dnia do 6.05.1847 kapitanem slupa był commander Francis Philip Egerton, a okres faktycznego dowodzenia przez Robertsona został pominięty w oficjalnej historii okrętu. Na pocieszenie admiralicja zatwierdziła jednak awans tego oficera do stopnia commander z datą 11.03.1845, odsuwając go do rezerwy. W lecie 1846 commander Francis Philip Egerton wziął udział w zwalczaniu piratów na Borneo. W marcu 1847 slup wyruszył z Przylądka Dobrej Nadziei kierując się do Anglii, w maju 1847 został wycofany do rezerwy w Portsmouth.
Rozebrany przez firmę White w Cowes, prace zakończono 12.02.1866
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu THETIS (1846).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Odnoszę wrażenie, że już o tej jednostce gdzieś pisałem.
Drewniana fregata żaglowa 36-działowa, zaprojektowana przez Reada, Charfielda i Creuze ze Szkoły Architektury Okrętowej. Projekt zatwierdzono 16.03.1843.
Długość 164’7,25” lub 164’7,5”, szerokość 46’8,75” lub 46’3,75”, głębokość 13’6,5”. Zanurzenie bezładunkowe 13’10” z przodu, 15’5” z tyłu, tonaż 1533 tony, wyporność 1894 tony. Załoga: 330 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie głównym cztery 8-calowe działa haubiczne (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 18 długich dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie rufowym 10 działonad 32-funtowych (o masie 25 cetnarów, długości 6’0”), na pokładzie dziobowym 4 takie działonady [względnie na obu odkrytych pokładach krótkie działa 32-funtowe o masie 40 cetnarów i długości 7’6”].
Zbudowano ją w Devonport. Została zamówiona ostatecznie 16.02.1843, zaczęta 2.12.1844, zwodowana 21.08.1846, ukończona 30.12.1846.
Od 16.10.1846 do maja 1850 dowodził nią kmdr Henry John Codrington, skierowany na Morze Śródziemne. W maju 1850 okręt wycofano do rezerwy w Plymouth. Od 3.07.1850 do lutego 1854 jednostką dowodził kmdr Augustus Leopold Kuper, wysłany ku wschodnim brzegom Ameryki Południowej, a potem na Pacyfik. Thetis dotarła do Rio de Janeiro 10.02.1851, w lipcu 1851 znajdowała się w Montevideo, szykując się do przejścia do Valparaiso. Latem 1852 operowała u wyspy Vancouver, potem zawinęła do San Francisco. W 1853 przeprowadziła ekspedycję przeciwko sprawiającym kłopoty Indianom z wyspy Vancouver.
W czasie wojny krymskiej Brytyjczykom brakowało kanonierek parowych (mimo uruchomienia programu masowej budowy), więc rozbroili Thetis i wymienili ją z rządem Prus za dwie pruskie kanonierki bocznokołowe (naprawdę zresztą budowane wtedy w brytyjskiej stoczni Scotta Russella pod nazwami Salamander i Nix, a w Royal Navy potem Recruit i Weser). Fregata podniosła w Plymouth pruską banderę 12.01.1855 i wyruszyła stąd do Prus 25.03.1855.
W marynarce pruskiej służyła bez zmiany nazwy jako okręt szkolny kadetów i chłopców okrętowych, potem w charakterze szkolnego okrętu artyleryjskiego. Okazała się świetnym żaglowcem. Miała ożaglowanie o powierzchni 2370 metrów kwadratowych. Jej załoga wahała się między 333 a 380 ludźmi (w tym 35 oficerami oraz 345 podoficerami i marynarzami). Uzbrojenie liczyło 38 szwedzkich dział 68-funtowych; później zredukowano je do 36 dział. W 1856 Thetis weszła w skład eskadry admirała księcia Adalberta; po ćwiczeniach na Bałtyku eskadra przeszła na Maderę, gdzie uległa rozwiązaniu. Thetis pożeglowała ku Rio de la Plata. W 1859 weszła w skład pierwszej eskadry pruskiej wysłanej na Daleki Wschód (pod komodorem Sundewallem); dowódcą Thetis był wtedy kmdr Jachmann. Opuszczono redę Gdańska 25.10.1859 i podążono przez Anglię, Przylądek Dobrej Nadziei, Singapur do Jokohamy, gdzie zawinięto 4.09.1860. Na początku 1861 Thetis przeszła do Nagasaki. Te okręty eskadry, które jeszcze nie zatonęły, weszły 1.03.1861 do Szanghaju, w lutym 1862 były w Syjamie, prawdopodobnie w tym samym roku wróciły do Prus. Fregatę Thetis skreślono z listy pruskiej floty 28.11.1871 i przekształcono w hulk węglowy w Kilonii. Tam została sprzedana w 1894 i rozebrana na przełomie 1894 i 1895.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu COMET (1828).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany, 18-działowy slup żaglowy, gładkopokładowy. Zaprojektowany w 1823 przez prof. Inmana ze Szkoły Architektury Okrętowej. Wymiary projektowe: długość 113’3”, szerokość 30’10”, głębokość 8’0”, tonaż 459 ton. Uzbrojenie: na dziobie 2 działa 6-funtowe (potem 9-funtowe), poza tym 16 karonad 32-funtowych. W 1838 zastąpiono 2 działa 9-funtowe przez 2 działonady 32-funtowe (25 cetnarów, 6’0”). W 1847/1848 zredukowano go slupa 14-działowego (2 działa 32-funtowe o masie 39 cetnarów i długości 7’6” oraz 12 działonad 32-funtowych). Załoga: 125-130.
Comet zbudowano w Pembroke. Został zamówiony 15.05.1821, zaczęty w październiku 1826, zwodowany 14.08.1828 (lub 3 dni wcześniej), ukończony 28.02.1829.
Jego pierwszym dowódcą był commander Alexander Albert Sandilands, skierowany na wody australijskie. Dotarł z Plymouth do Madery 28.03.1829, zawinął na Przylądek Dobrej Nadziei (gdzie uzupełnił wyposażenie) 22.05.1829, wyruszył stamtąd w dalszy rejs 13.06.1829. W sierpniu 1829 Comet operował przy Trincomalee. Przebywał na Pacyfiku i Oceanie Indyjskim (m.in. na Tahiti, Pitcairn) co najmniej do schyłku 1831, wrócił do Anglii we wrześniu 1832.
Przemianowano go 31.10.1832 na Comus. Od 31.10.1832 do sierpnia 1836 dowodził nim commander William Price Hamilton. W latach 1832-1836 Comus służył w Eskadrze Ameryki Północnej i w Indii Zachodnich. Wrócił do Plymouth 3.06.1836.
Od 9.05.1839 do 1841 dowodził nim commander Evan Nepean, wysłany do Indii Zachodnich, gdzie przez większość czasu zajmował się osłanianiem brytyjskiego handlu podczas rewolucji w Nowej Grenadzie. Nepean awansowany w listopadzie 1841 na komandora wrócił do Anglii. Od stycznia do maja 1842 okrętem przebywającym nadal w Indiach Zachodnich (w styczniu był w Port Royal na Jamajce) dowodził tymczasowo commander George Evan Davis. Przyprowadził slup do Anglii, gdzie w maju 1842 Comus został wycofany do rezerwy. W styczniu 1843 znajdował się w rezerwie w Chatham.
Od 14.12.1844 do 9.11.1846 jego kapitanem był commander Thomas Sparke Thompson, skierowany do wschodnich wybrzeży Ameryki Południowej. W listopadzie 1845 Comus, dowodzony tymczasowo przez por. Edwarda Augustusa Inglefielda, brał udział w operacjach eskadry brytyjsko-francuskiej na rzece Parana, m.in. walczył w bitwie pod Obligado 20.11.1845. Od 17.11.1846 jego dowódcą był u wschodnich wybrzeży Ameryki Południowej commander Edwin Clayton Tennyson D’Eyncourt. W grudniu 1848 okręt znajdował się w Sheerness.
Od 3.05.1853 slupem wysłanym do Indii Wschodnich dowodził commander William Abdy Fellowes. Na Dalekim Wschodzie dowództwo przejął 23.07.1855 commander Robert Jenkins. W listopadzie 1856 Comus osłaniał statki na rzece Kanton, w styczniu 1857 brał udział w rozbiciu ataku chińskich dżonek wojennych w kanale Macao (podczas drugiej wojny opiumowej). Od 30.12.1857 do 7.06.1858 kapitanem okrętu był na wodach Chin i Indii Wschodnich commander Richard Dawkins, który przyprowadził jednostkę do Chatham, gdzie slup wycofano do rezerwy. Rozbiórkę zakończono w Chatham 10.05.1862.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LIGHTNING (1829).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany, 18-działowy slup żaglowy, gładkopokładowy, typu Comet. Dane jak Comet.
Lightning zbudowano w Pembroke. Został zamówiony 15.05.1821 pod nazwą Orestes, przemianowany na Lightning 30.01.1822, zaczęty w lipcu 1828, zwodowany 2.06.1829. Ukończono go w Plymouth 16.09.1829.
Jego pierwszym dowódcą był (od 25.06.1829 do 12.09.1832) commander (od 6.05.1841 kmdr) Thomas Dickinson, skierowany na wody Ameryki Południowej. Po drodze Lightning uzupełniał (w październiku 1829) zapasy na Teneryfie. Pod koniec grudnia 1829 przeszedł z Rio de Janeiro na Rio de la Plata. Przez pół roku Dickinson dowodził tam, jako najstarszy stopniem, siłami brytyjskimi. Potem okręt wrócił do Rio de Janeiro. W 1831 Dickinson kierował szeregiem operacji, które doprowadziły do odzyskania około 600 tys. dolarów z wraku okrętu Thetis. We wrześniu 1832 slup Lightning wycofano do rezerwy.
Przemianowano go 12.09.1832 na Larne.
Od 24.09.1832 do czerwca 1836 slupem dowodził commander William Sidney Smith, operując na Morzu Północnym i w Indiach Zachodnich. Pod koniec 1832 i do kwietnia 1833 Larne – bazujący na Downs - należał do eskadry wiceadm. Malcolma, formalnie eksperymentalnej, a faktycznie blokującej porty Holandii dla wymuszenia na tym kraju pogodzenia się z powstaniem niezależnej Belgii. Do Indii Zachodnich wyruszył z Falmouth 15.05.1833. Kursował głównie między Halifaxem, Bermudami, Jamajką i Barbados. Pod koniec okresu dowodzenia przez Smitha zaangażowany był w ochronę brytyjskich interesów handlowych na wybrzeżach Nowej Grenady i Wenezueli, podczas trwających tam walk wewnętrznych. Znajdował się na miejscu w trakcie oblegania Puerto Caballo przez gen. Paeza. Wrócił do Portsmouth 7.06.1836. Od 9.03.1837 do 2.07.1842 okrętem dowodził commander Patrick John Blake, wysłany na Daleki Wschód. Wyszedł z Portsmouth 2.06.1837. W lutym 1839 Larne był jedynym okrętem Royal Navy w rejonie Kantonu i Hongkongu w chwili, gdy gwałtowne pogarszanie się stosunków z władzami chińskimi zwiastowało rychły wybuch wojny. W czerwcu 1840 wchodził w skład nieco już większych sił, których dowódca zadeklarował blokadę Kantonu. Uczestniczył w starciach pod Macao w sierpniu 1840. Walczył na rzece Kanton w styczniu 1841, przeciwko fortom i bateriom w Chuenpee oraz Tycocktow. Wiosną 1841 przeszedł z wód chińskich na indyjskie. Latem 1842 wrócił do Anglii. Od 14.11.1843 do 5.07.1847 kapitanem slupa wysłanego ku zachodnim wybrzeżom Afryki był commander James William Douglas Brisbane. Zdobył dwa brazylijskie statki niewolnicze, 16.07.1844 i 19.01.1845. Zdobył szkuner niewolniczy nieznanego pochodzenia 6.07.1846 i tego samego dnia brazylijską brygantynę niewolniczą. Po powrocie do Anglii Larne stał w rezerwie w Sheerness.
Firma Castle & Beech zakończyła jego rozbiórkę w Charlton 28.03.1866.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ELECTRA (1837).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany, 18-działowy slup żaglowy, gładkopokładowy, typu Comet. Dane jak Comet, chociaż zredukowany do okrętu 14-działowego już w 1846.
Electra został zbudowany w Portsmouth. Zamówiono go 1.02.1828, zaczęto w lutym 1830, zwodowano 28.09.1837 i ukończono 17.02.1838.
Jego pierwszym dowódcą był (od 13.11.1837 do 7.04.1839) commander William Preston, wysłany na wody Ameryki Południowej. 1.12.1838 na północny wschód od Rio de Janeiro zdobył portugalską brygantynę niewolniczą z 302 niewolnikami. Zdobył portugalski statek z 278 niewolnikami 25.03.1839. Zdobył bryg niewolniczy 27.03.1839. Na wodach brazylijskich dowództwo slupa przejął 7.03.1839 (i sprawował je do czerwca 1841) commander Edward Reeves Philip Mainwaring. Electra przeszedł na Pacyfik, 26.09.1840 był w Mazatlan, 2.01.1841 w San Blas, potem w Valparaiso. Wrócił na Atlantyk i 18.04.1841 wyruszył w rejs powrotny do Anglii. Dotarł do Portsmouth 12.06.1841. W czerwcu okręt wycofano do rezerwy. Od 26.06.1841 do 16.12.1841 jego kapitanem był commander Philip Gostling. Slup przydzielono do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Wyszedł z Portsmouth 2.09.1841, kierując się ku Indiom Zachodnim. Dotarł na Jamajkę 23.10.1841. Gostling awansował w grudniu na komandora, więc dowództwo okrętu Electra przejął 16.12.1841 commander Arthur Darley. Pozostał na tym stanowisku do 1845, kiedy slup wycofano do rezerwy w 1845. Od 31.01.1846 dowodził nim commander William Heriot Maitland, przydzielony do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. W marcu 1847 stan zdrowia zmusił Maitlanda do rezygnacji. Od 17.03.1847 do 9.03.1849 dowódcą slupa był commander Frederick William Pleydell Bouverie. Po paru latach w rezerwie Electra został 30.08.1852 powierzony commanderowi Williamowi Morrisowi i skierowany na wody australijskie. Opuścił Portsmouth 22.10.1852 i trasą przez Przylądek Dobrej Nadziei (styczeń 1853) dotarł do Sydney 19.03.1853. Wypełniał różnorakie zadania w rejonie Australii oraz Nowej Zelandii jeszcze w grudniu 1855. W 1860 znajdował się w Chatham. Sprzedany 17.02.1862 firmie W.W. Foord na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PEARL (1828).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Gładkopokładowy slup drewniany, 20-działowy, o ciekawym pochodzeniu.
W latach 1820-tych w Wielkiej Brytanii rozgorzała gwałtowna dyskusja na temat przyszłych kierunków budownictwa okrętowego dla Royal Navy. Urzędujący Inspektor za to odpowiedzialny, słynny Robert Seppings, był wybitnym konstruktorem-mechanikiem, ale kształtami okrętów (co uważano za domenę „architektów okrętowych”) niezbyt się przejmował i zajmował, pochłonięty bez reszty staraniami o poprawę na polu ekonomiki i trwałości. Grupa skupiona wokół Szkoły Architektury Okrętowej dowodziła, że jednostki brytyjskie są gorsze od francuskich, a wszystkiemu jest winien brak wystarczająco naukowego podejścia do zagadnień projektowania. Wreszcie trzecia grupa, wśród której był przyszły następca Seppingsa na stanowisku Inspektora, William Symonds, uważała, że cała matematyka i teorie naukowe to kompletna bzdura, a najlepsze okręty należy budować kierując się doświadczeniem oficerów marynarki i wzorować je na jachtach. W tym czasie jachting zaczynał stawać się bardzo modny i z dawnych leniwych przejażdżek bogaczy zmieniał się w pasję do wyścigów. Jednym z entuzjastów sportu jachtowego był bardzo znaczący brytyjski generał (pod Waterloo dowodził – jako lord Uxbridge - całą kawalerią i stracił nogę) i wpływowy polityk, od 1815 markiz Anglesey. W 1820 zamówił jacht Pearl – jak twierdzi Włodzimierz Głowacki („Dzieje jachtingu światowego”), „żądając po raz pierwszy w historii angielskiego jachtingu wykonania go jako możliwie najściglejszego kutra, o jednym tylko maszcie”. Zbudował go dla niego w Wivenhoe (porcie miasta Colchester) Philip Sainty (1754–1844) - na przełomie XVIII/XIX w. znany tamtejszy budowniczy łodzi, szkunerów, szmak rybackich, kutrów przemytniczych i jachtów, a zarazem szmugler. W 1825 ów kuter-jacht Pearl został określony jako „jeden z najlepszych tego rodzaju żaglowców w królestwie”. Wygrał też wiele wyścigów, a sława, jaką przyniósł konstruktorowi (i jeszcze bardziej wpływy markiza Anglesey), skłoniła admiralicję do zamówienia 14.03.1825 w stoczni Philipa Sainty slupa 20-działowego, dla którego też wybrano nazwę Pearl.
Specyfikację jednostki określono niezwykle ciekawie, gdyż zażądano, aby zbudować ją „wg takich linii i zasad, jak pan Sainty uzna za właściwe”. Potem ktoś zmienił zdanie i zamówienie odwołano 11.07.1825, by ponowić je ostatecznie 23.02.1826. Budowę slupa zaczęto w lipcu 1826, zwodowano go 17.03.1828. Został ukończony 29.06.1828 w królewskiej stoczni w Woolwich. Wg lorda Clarence’a Pageta (o którym dalej) okręt „zbudowano wg powiększonego projektu jachtu Pearl; odznaczał się cudowną szybkością, chociaż brakowało mu nawietrzności”.
Miał długość 118’9”, szerokość 33’7,375”,głębokość 9’6”, tonaż 558 ton. Załoga: 125. Uzbrojenie: 2 dziobowe działa 9-funtowe i 18 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów). W 1838 zamiast dwóch 9-funtówek miał dwie działonady 32-funtowe (o masie 25 cetnarów i długości 6’0”). W 1848 artylerię zredukowano do 18 dział (2 działa 32-funtowe o masie 39 cetnarów i długości 7’6” oraz 16 działonad 32-funtowych), a załogę podniesiono do 145 ludzi.
Od kwietnia 1828 do 1831 slupem dowodził commander George Charles Blake. Od stycznia 1829 do lipca 1831 okręt kursował między portami Portsmouth, Plymouth i Cork, najczęściej przebywając na wodach irlandzkich. W 1831 slupem operującym przede wszystkim u wybrzeży Portugalii dowodził commander William Broughton. W lipcu 1831 Pearl uczestniczył w próbach żeglarskich okrętów na wodach kanału La Manche, w składzie eskadry wiceadm. Codringtona. Od 22.11.1831 do 20.12.1834 kapitanem okrętu był commander Robert Gordon, skierowany do Indii Zachodnich. We wrześniu 1832 slup znajdował się w porcie na San Domingo, od stycznia 1833 do września 1834 dokonywał rejsów między Jamajką, Halifaxem, Barbados, Bermudami i Meksykiem, we wrześniu 1834 wyruszył w drogę powrotną do Anglii. W grudniu 1834 wycofano go do rezerwy. W latach 1835-1837 okrętem dowodził commander Hugh Nurse. W 1835 operował w rejonie Lizbony, kursował miedzy Plymouth a Lizboną. W 1836 i 1837 wspierał Legion Brytyjski w rejonie San Sebastian, uczestniczył w akcjach od Lizbony po Maderę i Algarve. Od 17.01.1837 do stycznia lub do marca/kwietnia 1839 dowodził slupem commander (od 26.03.1839 kmdr) lord Clarence Paget, syn markiza Anglesey. Okręt przydzielono do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Zdobył 24.04.1838 portugalski bryg niewolniczy Diligente (z 480 niewolnikami), 25.04.1838 hiszpański bryg/szkuner niewolniczy Opposicao (z 600 niewolnikami) w pobliżu Hawany oraz statek niewolniczy Vengador. Paget pomógł też ściągnąć z rafy u wysp Bahama francuski liniowiec Hercule. W 1839 i 1840 Pearl znajdował się w rezerwie w Sheerness. Od 4.02.1840 do grudnia 1841 dowodził nim commander (od 23.11.1841 kmdr) Charles Colville Frankland. Na wiosnę 1840 wysłano żaglowiec ku wschodniemu wybrzeżu Ameryki Południowej. Dotarł do Rio de Janeiro 15.06.1840. W rejsach sięgał aż do Meksyku, ale w listopadzie 1840 był już na Pacyfiku, w Valparaiso. W styczniu 1841 znajdował się w Bahia, w czerwcu 1841 – w Buenos Aires. Od 18.12.1841 do 1844 dowodził nim na tych samych wodach commander Richard Henry Stopford. Potem slup stał w rezerwie w Chatham. Rozebrano go w Chatham w czerwcu 1851.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu WOLF (1826).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup 18-działowy, gładkopokładowy, zaprojektowany przez komandora Johna Hayesa. Hayes był wprawdzie synem admirała, ale za stryjecznego dziadka miał głównego szkutnika w stoczni Deptford. W latach 1774-1787 przeszedł tam praktykę, zyskał dobre podstawy wiedzy inżynierskiej i mimo kontynuowania potem kariery w marynarce (gdzie doszedł do stopnia kontradmirała) wykonał projekty 7 różnych okrętów zbudowanych dla Royal Navy.
Wolf miał długość 113’4,5”, szerokość 30’10,25”, głębokość 7’8,75”, tonaż 455 ton. Załoga: 125. Uzbrojenie pierwotne: dwa dziobowe działa 6-funtowe i 16 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów). W 1838 dziobowe 6-funtówki zastąpiono dwiema działonadami 32-funtowymi (o masie 25 cetnarów, długości 6’0”). Od 1847 artyleria została zredukowana do 14 dział (2 działa 32-funtowe o masie 39 cetnarów i długości 7’6” oraz 12 działonad 32-funtowych), a załoga zwiększona do 130 ludzi.
Zbudowano go w Portsmouth. Zamówiony 9.06.1825, zaczęty w listopadzie 1825, zwodowany 1.12.1826, ukończony 24.03.1827.
Kapitanem slupa był od 4.12.1826 commander George Hayes, brat konstruktora. W lecie 1827 Wolf wszedł w skład Eskadry Eksperymentalnej (złożonej z małych jednostek), którą dowodził kontradm. Hardy. Potem Hayes sprawował komendę nad okrętem na Morzu Śródziemnym (w czerwcu 1828 patrolował wody Korfu) do 2.12.1828. Następnym dowódcą slupa był commander Robert Russell, początkowo na Morzu Śródziemnym. W lutym 1830 odesłano go stąd do Anglii. Nocą 10.03.1830 Russell wprowadził okręt na brzeg wyspy Wight (żaglowiec zdołano jednak ściągnąć), za co wyrzucono go z marynarki (tylko na chwilkę – był krewnym księżnej Cleveland, co oczywiście znaczyło znacznie więcej niż jakiś tam okręt). Od 10.06.1830 do 10.05.1834 dowódcą jednostki skierowanej na Ocean Indyjski był commander William Hamley. W maju 1832 Wolf przebywał w Trincomalee. Operował na wodach Indii Wschodnich, Malajów, Indonezji do października 1833, kiedy pożeglował z Madrasu do Anglii. Zawinął do Plymouth 21.04.1834. Od 27.05.1834 do marca 1839 slupem dowodził commander (od 28.06.1838 kmdr) Edward Stanley. Wyszedł z Plymouth 2.10.1834, kierując się ku Indiom Wschodnim. Dotarł do Przylądka Dobrej Nadziei 19.12.1834. Wolf służył pomocą siłom lądowym w czasie pierwszej wojny kafryjskiej (1834-1835), za co jego dowódca otrzymał publiczne podziękowanie od gubernatora na Przylądku Dobrej Nadziei. Jednak już 23.12.1834 popłynął do Bombaju. W latach 1836-1838 skutecznie zwalczał piratów w cieśninie Malakka i na przyległych akwenach. Wrócił 27.02.1839 do Portsmouth. Od marca 1839 do czerwca 1842 stał w rezerwie w Plymouth. Od 8.06.1842 do 17.01.1845 jego dowódcą był commander Courtenay Osborn Hayes (syn konstruktora), skierowany do Indii Wschodnich. Tam komendę okrętu przejął 17.01.1845 commander James Alexander Gordon. Gdy zmarł na ciężką febrę 6.01.1847, nowym kapitanem został (do 16.02.1847) na Oceanie Indyjskim porucznik Leopold George Heath.
Od maja 1848 Wolf pełnił rolę hulka węglowego w Kingstown (Irlandia). W 1851 wynajęty Urzędowi Pracy w Dublinie. Od 1860 ponownie hulk węglowy, tym razem w Queenstown. Jego rozbiórkę zakończono w Devonport 5.08.1878.
Pozdrawiam. Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SAPPHIRE (1827).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

28-działowy okręt żaglowy 6 rangi. Kolejny przykład drewnianej jednostki zbudowanej w celu eksperymentowania z kadłubami. Mała fregata/duża korweta zaprojektowana w 1825 przez profesora Inmana i zbudowana w Portsmouth przez najstarszą klasę uczniów Szkoły Architektury Okrętowej. Długość 120’0”, szerokość 33’10”, głębokość 8’0”, tonaż 604 tony. Załoga: 175. Uzbrojenie projektowane: na pokładzie głównym 20 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów), na pokładzie rufowym 6 karonad 18-funtowych (o masie 10 cetnarów), na pokładzie dziobowym dwa działa 9-funtowe.
Jednostka zamówiona 11.08.1825, zaczęta w listopadzie 1825, zwodowana 31.01.1827, ukończona 26.03.1827.
Kapitanem fregaty był od 20.12.1826 do 1830 kmdr Henry Dundas. Na wiosnę i w lecie 1827 Sapphire wchodziła w skład Eskadry Eksperymentalnej (złożonej z małych jednostek), którą dowodził kontradm. Hardy, dokonującej prób porównawczych różnych żaglowców na wodach kanału La Manche. W lecie 1828 operowała u wschodnich wybrzeży Ameryki Południowej, w lecie następnego roku działała u zachodnich wybrzeży tego kontynentu. Należała do eskadry rejonu Ameryki Południowej jeszcze w lecie 1830. W lutym 1831 znajdowała się Portsmouth. Od 9.10.1832 do października 1834 dowodził nią kmdr George Rolle Walpole Trefusis. W latach 1832-1834 należała do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, kursując między zatoką Fundy, Jamajką, Meksykiem, Bermudami, Halifaxem, Barbados, Trynidadem, Antiguą, Hawaną. Wróciła do Portsmouth 26.07.1834. Wycofana do rezerwy w październiku 1834. Ponownie w aktywnej służbie od 12.04.1835, skierowana w maju na Morze Śródziemne. Od 4.04.1835 jej dowódcą był kmdr Richard Freeman Rowley. W sierpniu 1835 brała udział w próbach porównawczych różnych żaglowców na wodach koło Malty. Operowała pomiędzy Gibraltarem, Maltą, Bosforem, Smyrną, Korfu, Albanią. Wróciła do Anglii latem 1838, została wycofana do rezerwy w Portsmouth 14.08.1838.
Od listopada 1839 okręt używano jako transportowiec wojska. Do listopada 1840 przewoził żołnierzy między Anglią a Gibraltarem, Kanadą, Szkocją i Irlandią. Następnie skierowano go z tym samym zadaniem na Morze Śródziemne, od lutego 1841 do listopada 1841 na Barbados i do Quebeku. Jego dowódcami byli od listopada 1839 rozmaici szyprowie (nawigatorzy). Żaglowiec Sapphire brał udział w tym charakterze w pierwszej wojnie opiumowej (1839-1842), kiedy dowodził nim szyper (nawigator) George William Nembhard. Wyruszył na wody chińskie pod koniec 1841. Uczestniczył w wyprawie floty brytyjskiej w górę rzeki Yangtsekiang w czerwcu-sierpniu 1842. Sapphire został przeklasyfikowany na okręt 22-działowy w 1842.
Od 1847 hulk – koszary przejściowe w Trincomalee. Sprzedany tam 5.11.1864.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach