www.timberships.fora.pl

kgerlach

Część rufowa modelu korwety śrubowej Racoon z Science Museum w Londynie. Fotografowała: Grażyna Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź. Piękne zdjęcie ! czy śródokręcie z kominem też było sfotografowane ?
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CLIO (1858).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Część dziobowa modelu korwety śrubowej Racoon z Science Museum w Londynie. Fotografowała: Grażyna Gerlach.
Nie zamieszczałem wcześniej, ponieważ zdjęcie gorszej jakości technicznej - niestety odbija się szyba osłaniająca model. To fotografie z czasów sprzętu zupełnie nieporównywalnego z dzisiejszym.

kgerlach

Odpowiedź na pierwszą część postu zamieszczam wyżej Smile

.

CLIO. Drewniana korweta śrubowa pierwszej klasy, 21/22-działowa, typu Pearl, aczkolwiek od 10.02.1858 zaliczana do oddzielnego typu Challenger. Dane techniczne, uzbrojenie i załoga jak Pearl, poza: tonaż rzeczywisty 1458 ton, wyporność rzeczywista 2153 tony. Zanurzenie z przodu 17’6”, z tyłu 18’10”. Silnik firmy Miller, Ravenhill & Salkeld (o średnicy cylindrów 64”, skoku nie-rurowych tłoków 3’0”), który pozwalał na uzyskiwanie prędkości 11,2 węzła, miał moc 1540 koni indykowanych.
Jednostka zbudowana w Sheerness wg projektu departamentu Inspektora (zaakceptowanego 18.11.1853), zamówiona 31.03.1855, zaczęta 25.06.1856, zwodowana 26.08.1858 (czy dwa dni później), ukończona 18.09.1859.
Od 23.06.1859 do 29.08.1863 dowodził nią kmdr Thomas Miller, skierowany na Pacyfik. W 1860 oficer ten „pomógł w ochronie Panamy przed zdobyciem przez motłoch oraz działał w obronie francuskich obywateli przed wściekłymi murzyńskimi uczestnikami rozruchów” [słownictwo z epoki; dziś należałoby przerobić zgodnie ze współczesnymi kryteriami poprawności politycznej, ale to zadanie dla kogoś młodszego niż ja Confused

]. Zdał komendę w Sheerness. Od 6.07.1864 do 18.07.1868 kapitanem jednostki był kmdr Nicolas Edward Brook Turnour, także wysłany na Pacyfik i analogicznie kończący swój okres wycofaniem korwety do rezerwy w Sheerness. Od 22.03.1870 do 21.01.1874 dowództwo jednostki sprawował komodor Frederick Henry Stirling, wysłany na wody Australii. W 1871 korweta była w Auckland na Nowej Zelandii. Gdy obwoziła gubernatora Nowej Zelandii, George’a Browna, wokół Wyspy Południowej, weszła w lutym 1871 u południowo-zachodnich wybrzeży na skałę niezaznaczoną na mapie i doznała uszkodzeń. W maju 1873 przebywała w Hobart. Wyszła z Wellington na Nowej Zelandii z portem docelowym Portsmouth via Przylądek Horn 16.10.1873. Kiedy Stirling zdał komendę w Sheerness, korwetę po raz ostatni wycofano do rezerwy. Od 1876 używano jej jako okrętu ćwiczebnego w cieśninie Menai (Walia), w 1890 używało jej Stowarzyszenie Północnej Walii z Bangor jako okrętu do treningu chłopców. W 1914 nadal pozostawała wypożyczona w charakterze okrętu treningowego dla chłopców z Północnej Walii, miasta Chester oraz Border Counties Trainig Ship Society z Bangor. Sprzedana 3.10.1919 na rozbiórkę w Bangor.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź i fotografię dziobu, nie jest zła, wszystko widać i jest komplet, sama rufa to jakoś niedosyt stwarzała Smile

Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SWALLOW (1854).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy, 9-działowy. Dane projektowe typu: długość między pionami 139’0”, szerokość 27’10”, głębokość 13’5”, tonaż 485 ton, wyporność 625 ton. Uzbrojenie: 1 obracane działo 32-funtowe (56-cetnarowe o długości 9’6”) i 8 krótkich dział 32-funtowych (25-cetnarowych o długości 6’0”) w furtach burtowych. Dwucylindrowy (średnica cylindrów 25,5 cala, skok tłoków 21 cali) silnik poziomy firmy Miller, Ravenhill & Salkeld, o mocy 60 koni nominalnych i 182 koni indykowanych, który napędzając pojedynczą śrubę pozwalał na uzyskiwanie prędkości 6,6 węzła.
Jednostka zamówiona 5.07.1852 jako kanonierka 1 klasy. Jej stępkę położono 30.08.1853 w Pembroke. Podczas budowy zdecydowano we wczesnej fazie 1854 przeklasyfikować okręt na slup. Zwodowano go 12.06.1854, ukończono 23.10.1854.
Od 18.08.1854 do 10.05.1856 dowodził slupem commander Frederick Augustus Buchanan Craufurd – w 1854 w Gibraltarze, na Morzu Śródziemnym, a potem (w 1854 i 1855) na Morzu Czarnym podczas wojny krymskiej. Od maja 1855 Swallow walczył na Morzu Azowskim. Uczestniczył w bombardowaniu Soujak Kale nad Zatoką Noworosyjską 13.03.1855, w ataku na Bierdiansk 26.05.1855, w uderzeniu na Gieniczesk 28.05.1855 i 29.05.1855. Brał udział w ataku na Bierdiansk 15.07.1855 i Petrovskoje 16.07.1855.
Od 10.05.1856 do 15.02.1859 dowodził nim commander Charles Lodowick Darley Waddilove, operujący na Morzu Śródziemnym. Slup wycofano do rezerwy w Sheerness 15.02.1859. Został przystosowany do roli okrętu badawczego w 1861. Od 21.11.1861 do 1.10.1866 kapitanem slupa był Edward Wilds, wysłany w kwietniu 1862 na wody Japonii i Chin. Dotarł do Hongkongu we wrześniu 1862. Realizował badania hydrograficzne. Odesłany z Hongkongu do Anglii 10.03.1866. Po powrocie (18.09.1866) okręt po raz ostatni wycofano w Sheerness do rezerwy 1.10.1866.
Sprzedany na rozbiórkę w grudniu 1866, rozebrany w 1867.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ARIEL (1854).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy, 9-działowy, typu Swallow. Dane projektowe jak Swallow, tylko silnik miał moc 193 koni indykowanych i pozwalał osiągnąć prędkość 6,8 węzła.
Jednostka zamówiona 2.04.1853 jako kanonierka 1 klasy. Jej stępkę położono w listopadzie 1853 w Pembroke. Podczas budowy zdecydowano we wczesnej fazie 1854 przeklasyfikować okręt na slup. Zwodowano go 11.07.1854, ukończono 12.04.1855.
Od 27.01.1855 do 5.12.1855 dowodził slupem commander John Proctor Luce. Opuścił 10.05.1855 Downs udając się podczas wojny krymskiej na Morze Białe, gdzie wraz z innymi jednostkami eskadry brytyjsko-francuskiej atakował różne punkty rosyjskiego wybrzeża od 11.06 do 9.10.1855. Od 5.12.1855 do 25.11.1857 okrętem skierowanym teraz na Morze Śródziemne dowodził commander Frederick Augustus Maxse. Tam dowództwo przejął commander Charles Bromley. Slup wycofano do rezerwy w Portsmouth 7.07.1859. Od 30.08.1860 do października 1861 kapitanem okrętu był commander John Hobhouse Inglis Alexander, a bazą – Przylądek Dobrej Nadziei, gdzie dotarto (po zawinięciu na Maderę w grudniu 1860) w marcu 1861. Na tamtej placówce dowództwo przejął w październiku 1861 commander Radulphus Bryce Oldfield, zaś 22.04.1862 – commander William Cox Chapman. Od 5.04.1862 do 3.04.1864 Ariel pochwycił osiemnaście arabskich żaglowców niewolniczych i pirackich (między innymi na wodach Zatoki Perskiej), co przyniosło wszystkim członkom załogi pokaźne pryzowe. Slup ruszył z Przylądka Dobrej Nadziei w drogę do Anglii 1.09.1864, rzucił kotwicę na Spithead 17.11.1864 i został po raz ostatni wycofany do rezerwy w Portsmouth 1.12.1864.
Sprzedany na rozbiórkę firmie Shaw & Thompson 23.05.1865.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CURLEW (1854).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy, 9-działowy, typu Swallow. Dane projektowe jak Swallow, tylko silnik firmy Maudslay, Sons & Field, o średnicy cylindrów 32,5 cala, skoku tłoków 16 cali (moc 50 lub 60 koni nominalnych).
Jednostka zamówiona 5.07.1852 jako kanonierka 1 klasy. Jej stępkę położono 19.10.1852 w Deptford. Podczas budowy zdecydowano we wczesnej fazie 1854 przeklasyfikować okręt na slup. Zwodowano go 31.05.1854, ukończono 18.10.1854.
Od 10.08.1854 do 1.10.1855 dowodził slupem commander Rowley Lambert, początkowo na Morzu Śródziemnym, potem na Morzu Czarnym podczas wojny krymskiej. W maju 1855 slup wszedł w skład lekkiej eskadry skierowanej na Morze Azowskie, która 25.05.1855 zdobyła Kercz i Jenikale. Uczestniczył tam w atakach na Bierdiansk 26.05.1855 i na Taganrog 3.06.1855. Brał udział w atakach na Bierdiansk 15.07.1855, Petrovskoje 16.07.1855. Od 1.10.1855 do 1.02.1856 dowodził nim commander John James Kennedy. Slup atakował Jejsk 4.11.1855. Jego dowództwo przejął na Morzu Śródziemnym 1.02.1856 commander William Horton. Okręt wycofano do rezerwy w Plymouth 11.12.1858. Od 20.08.1860 slupem dowodził commander Edward Wingfield Shaw, skierowany ku południowo-wschodnim wybrzeżom Ameryki. Na tamtych wodach dowództwo przejął 9.08.1861 commander Charles Stuart Forbes, a 17.11.1862 – commander Thomas Alexander Pakenham. Curlew operował tam jeszcze w 1864, został wycofany ostatecznie do rezerwy 18.05.1865.
Sprzedany na rozbiórkę firmie Marshall z Plymouth 29.08.1865.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LYRA (1857).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy, 9-działowy, typu Swallow. Dane projektowe jak Swallow, tylko silnik miał moc 224 koni indykowanych i pozwalał osiągnąć prędkość 7,5 węzła. W 1863 uzbrojenie zostało zredukowane do 7 dział i prawdopodobnie silnie zmienione w stosunku do oryginalnego.
Jednostka zamówiona 3.04.1854. Jej stępkę położono 8.07.1854 w Deptford. Zwodowano ją 26.03.1857, ukończono 11.12.1857.
Od 12.11.1857 do października 1861 dowodził slupem commander Radulphus Bryce Oldfield, skierowany ku Przylądkowi Dobrej Nadziei. Od 10.05.1858 do 17.04.1861 przechwytywał u wschodnich wybrzeży Afryki i na wodach Zatoki Perskiej francuskie, portugalskie, arabskie statki niewolnicze, z mieszanym powodzeniem w uznawaniu legalności pryzów, co narażało załogę na straty. W październiku 1861 dowództwo przejął na tamtych wodach commander John Hobhouse Inglis Alexander. Slup został wycofany do rezerwy w Portsmouth 3.01.1862. Od 19.12.1863 do 21.04.1868 okrętem dowodził commander Robert Augustus Parr, wysłany na Ocean Indyjski. Od października 1864 do kwietnia 1867 schwytał jedenaście statków niewolniczych. Po raz ostatni wycofano slup do rezerwy w Portsmouth 21.04.1868.
Został rozebrany w Portsmouth w 1876.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu EMERALD (1856).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jedna z trzech drewnianych jednostek zamówionych w 1848 jako 60-działowe fregaty żaglowe projektu Edye’a i Wattsa (długość 185’, tonaż 2146 ton) i zaczętych jako takie w 1849, ale jeszcze na pochylni zmienianych od 1854 i 1856 we fregaty śrubowe wg następujących danych projektowych:
długość między pionami 237’0”, szerokość 52’0”, głębokość 16’8”, tonaż 2852 tony. Dwucylindrowy silnik poziomy o mocy 600 koni nominalnych, napędzający pojedynczą śrubę. Załoga: 550-600. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 30 haubicznych dział 8-calowych (65-cetnarowych), na pokładzie górnym 20 długich dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów) oraz 1 obracane działo 68-funtowe (o masie 95 cetnarów). W okresie 1862-1863 uzbrojenie tych jednostek zredukowano do 35 dział, a w 1869 do 28 dział.
Emerald zaczęto budować w Deptford 4.06.1849. Przekonstruowanie na jednostkę śrubową (obejmujące m.in. wielkie wydłużenie) zarządzono 24.05.1854 i zaczęto pięć dni później. Wodowanie miało miejsce 19.07.1856. Fregatę ukończono 1.06.1859 w Sheerness. Miała silnik firmy Miller, Ravenhill & Salkeld, o średnicy cylindrów 76” (lub 70,75”), skoku tłoków 42”, rozwijający moc 2323 koni indykowanych, co pozwalało na osiąganie prędkości 12 węzłów. Jednostka była o 5,5 lub 6,5 cala szersza niż w projekcie, co podniosło tonaż do 2914 ton. Wyporność wynosiła 3503 tony.
Od 14.05.1859 do 7.11.1863 dowodził nią kmdr Arthur Cumming, od połowy czerwca 1859 w Eskadrze Kanału, bazującej głównie w Portland i na Spithead. W styczniu 1860 podniósł na fregacie swoją flagę kontradm. Milne (w Plymouth), a 16.02.1860 popłynął na niej do Indii Zachodnich. Emerald dotarła na Bermudy 6.03.1860, po czym 13 dni później skierowała się na Barbados. W kwietniu wróciła na Bermudy. W czerwcu Milne przeszedł tam na liniowiec śrubowy Nile, a fregata wróciła do Plymouth 4.07.1860. Lipiec 1860 spędziła na naprawach w doku w Keyham. W sierpniu 1860 woziła żołnierzy na Alderney. Przez wrzesień 1860 reperowano ją w Portsmouth. W październiku 1860 uczestniczyła w realizacji wizyty królowej Wiktorii na kontynencie europejskim, w listopadzie 1860 w składzie Eskadry Kanału odwiedziła Lizbonę. W grudniu 1860 w czasie rejsu powrotnego do Plymouth doświadczyła zerwania grotrei przez szkwał. Naprawiano fregatę przez zimę 1860/1861, a w kwietniu podniósł na niej tymczasowo flagę kontradm. Warren (mianowany głównodowodzącym na wodach Ameryki Południowej), którego w maju 1861 przewiozła na wyspę Ascension, gdzie przeszedł na swój właściwy okręt flagowy. Wyszła z Bahia w rejs powrotny 4.07.1861. Wróciła do Plymouth 4.08.1861 pod flagą poprzedniego głównodowodzącego w Ameryce Południowej, kontradm. Keppela. W październiku 1861 zabrała nowe gwintowane działa Armstronga przeznaczone dla okrętów stacjonujących w Halifaxie, ale odepchnięta i poważnie uszkodzona w okolicach Nowej Fundlandii przez szereg sztormów, musiała wrócić 5.11.1861 do Plymouth. Naprawiano ją w Devonport w ciągu listopada i początku grudnia 1861. Wyjście w grudniu 1861 znowu na wody Ameryki Północnej zakończyło się kolejnym odwrotem do Plymouth, tym razem z Zatoki Biskajskiej, po poturbowaniu fregaty przez następne sztormy. Pod koniec grudnia 1861 przeszła do Liverpoolu. W lutym 1862 jej uzbrojenie zredukowano do 35 dział, w tym 4 odtylcowych, gwintowanych 100-funtówek Armstronga (kosztem wszystkich dział 32-funtowych). Operowała wiosną 1862 na kanale La Manche i wodach irlandzkich w składzie Floty Kanału. W lecie 1862 pojawiła się z innymi okrętami tej floty we wschodnim rejonie Bałtyku. W lutym 1863 przeprowadzano na niej w Portsmouth eksperymenty z rozmaitymi śrubami. W marcu 1863 dołączyła znów do Floty Kanału, a potem w tym samym miesiącu kontynuowała w zatoce Stokes próby z różnymi śrubami, trwające do maja 1863. Wycofano ją do rezerwy w Sheerness 7.11.1863.
Sprzedana 2.12.1869 firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MELPOMENE (1857).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.