www.timberships.fora.pl

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa typu Emerald, o historii powstania i danych projektowych jak Emerald.
Melpomene zaczęto budować w Pembroke we wrześniu 1849. Przekonstruowanie na jednostkę śrubową (obejmujące m.in. wielkie wydłużenie) zarządzono 9.04.1856, a zaczęto 30.06.1856. Wodowanie miało miejsce 8.08.1857. Fregatę ukończono 18.06.1859. Miała silnik firmy John Penn & Son, z tłokami rurowymi, o średnicy cylindrów 76” (lub 70,75”), skoku tłoków 42”, rozwijający moc 2171 koni indykowanych, co pozwalało na osiąganie prędkości 12,4 węzła. Jednostka była o 1 cal szersza niż w projekcie, co podniosło tonaż do 2861 ton. Wyporność wynosiła 3829 ton.
Od 2.06.1859 do 20.03.1863 dowodził nią kmdr Charles Joseph Frederick Ewart. Fregata należała początkowo do Floty Kanału, od sierpnia 1860 operowała na Morzu Śródziemnym, od stycznia 1862 wchodziła w skład Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodniej. Wycofano ją ostatecznie do rezerwy w Portsmouth 20.03.1863.
Została sprzedana 23.01.1875 firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu IMMORTALITE (1859).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa typu Emerald, o historii powstania i danych projektowych jak Emerald.
Immortalité zaczęto budować w Pembroke we listopadzie 1849. Przekonstruowanie na jednostkę śrubową (obejmujące m.in. wielkie wydłużenie) zarządzono 9.04.1856, a zaczęto 14.07.1856. Wodowanie miało miejsce 25.10.1859. Fregatę ukończono 7.02.1861. Miała silnik firmy Maudslay, Sons & Field, o średnicy cylindrów 76” (lub 70,75”), skoku tłoków 42”, rozwijający moc 2366 koni indykowanych, co pozwalało na osiąganie prędkości 12,3 węzła. W trakcie przebudowy postanowiono tę fregatę jeszcze bardziej wydłużyć niż pozostałe jednostki typu, dodając jej (zgodnie z rozkazem admiralicji z 22.02.1858) kolejne 14 stóp, do sumarycznej wartości 251’0”, co opóźniło wodowanie. Jednostka była też o 1 cal szersza niż w projekcie, a w efekcie miała tonaż 3059 ton. Wyporność wynosiła 3984 tony. Pod samymi żaglami fregata uchodziła za najszybszy okręt drewniany Royal Navy, osiągając ponad 12 węzłów. Wg modelu z epoki wyposażono ją początkowo może nawet w 52 działa, tzn. oprócz obracanej 68-funtówki na dziobie, dostała drugie takie ciężkie działo na rufie. Była jednak na ogół klasyfikowana jako 51-działowa.
Od 17.11.1860 do 15.06.1864 dowodził nią kmdr George Hancock. Fregata należała na początku 1861 do Floty Kanału, w lutym 1861 skierowano ją na Morze Śródziemne. W maju 1861 przeszła z rejonu Balearów do Plymouth, a w sierpniu 1861 weszła w skład Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Została wysłana 10.08.1861 z Plymouth do Halifaxu, W styczniu 1862 zawinęła na Bermudy, gdzie stacjonowała do 1864. Wycofano ją do rezerwy w Portsmouth 15.06.1864. Od 1.12.1870 do 30.10.1871 kapitanem Immortalité, klasyfikowanej teraz jako 28-działowa, był kmdr Francis William Sullivan. Została włączona do wydzielonej eskadry kontradm. Seymoura, której rejs do Indii Zachodnich i na wody Ameryki Północnej już wielokrotnie opisywałem. W okresie 30.10.1871 – 12.10.1872 fregatą dowodził kmdr William Graham. Należąc nadal do eskadry kontradm. Seymoura Immortalité dotarła z nią 8.01.1872 do Rio de Janeiro, 14.02.1872 w rejon Przylądka Dobrej Nadziei, 22.04.1872 do Bombaju, 5.06.1872 na Mauritius. Wrócono do Plymouth pod koniec września 1872 trasą przez Przylądek Dobrej Nadziei, Wyspę Św. Heleny, Ascension. Od 13.10.1872 do 1874 kapitanem jednostki był kmdr Algernon McLennan Lyons. W grudniu 1872 weszła w skład wydzielonej eskadry kontradm. Campbella. Początkowo przebywała na wodach krajowych, ale w marcu 1873 dotarła na Barbados. Zespół Campbella wrócił z Indii Zachodnich (przez Halifax) do Gibraltaru 8.08.1873. Przez kilka miesięcy przebywał na wodach Hiszpanii w związku z walkami stronnictw w tym kraju. Fregata Immortalité została 17.11.1873 wysłana w rejs ku wybrzeżom Maroka. W lutym 1874 zawinęła na Maltę, operowała na wodach Lewantu, w czerwcu wróciła do Gibraltaru, potem do Anglii. W 1874 dowództwo fregaty przejął kmdr Francis Alexander Hume. We wrześniu 1874 weszła w skład eskadry kontradm. Randolpha, skierowanej w rejon Przylądka Dobrej Nadziei. Zespół ten wrócił do Gibraltaru w 1875, drogą przez Wyspę Św. Heleny, Ascension i St Vincent, ale został zaraz wysłany znów na Ocean Indyjski, tym razem do Bombaju (zawinięto do tego portu 6.09.1875), gdzie dowództwo przejął kontradm. Lambert. Fregatę Immortalité wysłano dalej do Singapuru i Hongkongu, dokąd dopłynęła 7.04.1876. W maju 1877 wróciła do Plymouth, drogą przez Szanghaj, Nagasaki, Chefoo, Woosung, Hongkong, Singapur, Mauritius, Przylądek Dobrej Nadziej, Wyspę Św. Heleny, Ascension, St Vincent. Wycofano ją ostatecznie do rezerwy w Portsmouth 21.05.1877.
Została sprzedana w 1883 na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PRINCE REGENT (1820).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Był to jacht królewski, zaprojektowany przez uczniów akademii w Portsmouth (rodzaj projektu dyplomowego), zbudowany w Portsmouth. Drewniana jednostka żaglowa o długości 96’0,5”, szerokości 25’8,25”, głębokości 10’0,75”. Takielunek w typie fregaty. Tonaż 282 tony.
Zamówiony w 1815, zaczęty we wrześniu 1815, zwodowany 12.06.1820, ukończony 23.08.1820.
Bazował w Portsmouth. W 1822 porucznikiem na nim był najprawdopodobniej John Williams Aldridge. W 1836 planowano sprezentować jacht imamowi Maskatu (w potężnym sułtanacie Oman). Ze względu na fakt, że okręt ten rozebrano w Anglii w 1847 przypuszcza się, że nie doszło do jego wysłania imamowi, lecz sprawa nie jest do końca całkiem jasna.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DIADEM (1856).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa, 32-działowa, jedna z tzw. „Wielkich Fregat Walkera”. Baldwin Wake Walker, kmdr Royal Navy, był w latach 1848-1861 generalnym inspektorem, odpowiedzialnym za projektowanie okrętów. W jego biurze powstała w czasie wojny krymskiej koncepcja budowy trzech specjalnych, 30-działowych fregato-korwet o tonażu 2479 ton, wyposażonych w silniki o mocy 800 koni nominalnych. Miały być uzbrojone w bardzo ciężkie działa, ale stosunkowo nieliczne (32 sztuki) jak na ten tonaż okrętów, co było wtedy nowatorskim pomysłem. Zamówienie do stoczni skierowano 3.04.1854, a ostateczny projekt zaakceptowano 24.01.1855. Jego autorem był prawdopodobnie Isaac Watts, główny konstruktor marynarki w latach 1848-1863.
Jednostki miały mieć długość 240’0”, szerokość 48’0”, głębokość 16’7”, tonaż 2479 ton, wyporność 3714 ton. Dwucylindrowy silnik poziomy o średnicy cylindrów 82 cale, skoku tłoków 48 cali, mocy 800 koni nominalnych napędzał pojedynczą śrubę. Prostopadłościenne kotły wytwarzały parę o ciśnieniu 20 funtów na cal kwadratowy. Załoga: 475 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 20 haubicznych dział 10-calowych (o masie 85 cetnarów), na pokładzie odkrytym 10 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów) oraz dwa obracane działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów).
Diadem zbudowano w Pembroke i wyposażono w silnik firmy Maudslay, Sons & Field, rozwijający 2979 koni indykowanych, co pozwalało na osiąganie prędkości 12 węzłów. Położono stępkę w czerwcu 1855. Zwodowano okręt 14.10.1856, wykończono 3.01.1858.
Od 19.08.1857 do października 1859 dowodził fregatą kmdr William Moorsom. Jednostkę przypisano do Eskadry Kanału, ale dopiero w styczniu 1858 skompletowała załogę i mogła wyjść w morze. W sierpniu 1858 przywiozła lordów Admiralicji na Hamoaze, dopiero we wrześniu 1858 dostała właściwe maszty. Pod koniec października 1858 skierowano ją do Indii Zachodnich. W lutym 1858 dowodził nią przejściowo, wskutek choroby Moorsoma, Peter Cracroft. Od czerwca 1859 Diadem służyła już znów w Eskadrze Kanału, do której powróciła z Karaibów. Wtedy też dostrzeżono pierwsze negatywne objawy zbytniego przeciążenia okrętu super ciężkim uzbrojeniem. We Flocie Kanału fregata pozostawała co najmniej do maja 1861, tyle że dowództwo przejął 8.10.1859 kmdr James Horsford Cockburn i sprawował je do 28.10.1861. Pod koniec jego kadencji Diadem należała do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, stacjonując na Bermudach. Tam od 28.10.1861 (oficjalnie do 1.04.1862) kapitanem fregaty był George Granville Randolph. Wróciła do Plymouth 28.03.1862. Ostatnim dowódcą okazał się sprawujący formalnie komendę tylko przez 2 tygodnie (1-15.04.1862) kmdr Francis Scott, który jednak faktycznie przejął dowództwo już na Bermudach. Jednostkę wycofano ostatecznie do rezerwy w Portsmouth.
Została sprzedana 23.01.1875 firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DORIS (1857).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa typu Diadem. Od tamtej różniła się silnikiem z tłokami rurowymi, firmy John Penn & Sons, rozwijającym moc 3087 koni indykowanych, co pozwalało na osiąganie prędkości 12,9 węzła.
Jej budowę zaczęto w Pembroke w czerwcu 1856. Wodowanie miało miejsce 25.03.1857, ukończono fregatę 30.03.1859.
Od 7.03.1859 do kwietnia 1861 dowodził nią kmdr Edward Heathcote. W czerwcu 1859 dokonała w Anglii wielu prób z różnymi pędnikami śrubowymi. Potem skierowano ją na Morze Śródziemne, na którym pojawiła się najpóźniej we wrześniu 1859. Jej dowództwo przejął tam w pierwszej połowie 1861 kmdr Francis Leopold McClintock, który pod koniec 1862 przebywał w Aleksandrii, a potem odprowadził Doris do Anglii, gdzie jednostka została wycofana do rezerwy w Plymouth 27.12.1862. Od 5.02.1866 do 1868 jej kapitanem był kmdr Charles Vesey, wysłany do Indii Zachodnich. Na początku 1867 brytyjski konsul w Cartagenie donosił, że jego listy są otwierane i zatrzymywane przez lokalne władze. Dowodzący na Jamajce komodor McClintock wysłał do Cartageny fregatę Doris, wtedy niosącą już tylko 24 działa. Vesey zażądał zaprzestania praktyk łamiących prawo międzynarodowe, a gubernator stwierdził, że spełnienie takich żądań nie leży w jego kompetencjach. Wówczas Vesey wysłał na łodziach Doris zbrojny oddział, który 26.02.1867 zdobył rządowy parowiec kolumbijski Colombiano. Gubernator natychmiast odzyskał brakujące mu kompetencje i okręt można było zwolnić 1.03.1867. W 1868 dowództwo fregaty przejął w Indiach Zachodnich kmdr Henry Carr Glyn. Wrócił w następnym roku do Anglii, gdzie okręt wycofano do rezerwy w Plymouth 16.06.1869. Od 16.10.1872 do 11.09.1874 fregatą dowodził kmdr William Henry Edye. W grudniu 1872 jednostka dołączyła do Lotnej Eskadry kontradmirała Campbella. Miała wówczas załogę liczącą 490 osób. W styczniu 1873 skierowano ją z pocztą do Vigo. Następnie z całą eskadrą Campbella przeszła przez Maderę na Barbados, gdzie zawinięto 4.03.1873. Tam na fregacie wybuchła epidemia tyfusu, a wobec odmowy przyjęcia chorych do szpitala na Barbados, Campbell odesłał Doris na Bermudy. Później (dotarto do Gibraltaru 8.08.1873) Lotna Eskadra pojawiła się na Morzu Śródziemnym, gdzie przed 30.04.1874 operowała najpierw u wybrzeży Hiszpanii, potem na wodach Lewantu. W czerwcu 1874 fregatę skierowano do Halifaxu. Dowództwo Doris przejął 11.09.1874 kmdr Edmund Robert Fremantle, a dowództwo Lotnej Eskadry, która 20.09.1874 opuściła Anglię, znalazło się w rękach kontradm. Randolpha. Zawinięto na Maderę 21.10.1874, na St. Vincent 29.10.1874, do rejonu Przylądka Dobrej Nadziei 3.04.1875, a po krótkim powrocie do Gibraltaru operowano na Oceanie Indyjskim pod rozkazami kontradm. Lamberta. Fregata wróciła do Anglii i po raz ostatni została wycofana w Plymouth do rezerwy 4.09.1876.
Sprzedano ją na rozbiórkę w 1885.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ORLANDO (1858).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa, 40-działowa, jedna z tzw. „Wielkich Fregat Walkera”. W biurze Baldwina Wake Walkera, w latach 1848-1861 inspektora odpowiedzialnego za projektowanie okrętów, powstała w czasie wojny krymskiej koncepcja budowy trzech specjalnych 30-działowych fregato-korwet typu Diadem, już przeze mnie opisywanych. Następnie, 31.03.1855, zamówiono w Pembroke czwartą jednostkę tego typu, właśnie Orlando. Ostatecznie jednak, jeszcze przed położeniem stępki w listopadzie 1856, zdecydowano się budować Orlando wg zupełnie nowego projektu (zaakceptowanego 2.07.1856), jako gigantyczną fregatę 40-działową, typu nazwanego potem Mersey. Chodziło o bezpośrednią reakcję na amerykański typ Merrimack. Autorem planów był prawdopodobnie też Isaac Watts, główny konstruktor marynarki w latach 1848-1863. Dane projektowe: długość 300’0” (lub 330’0” albo 336’0”), szerokość 52’0”, głębokość 19’10” (lub 21’6”), tonaż 3727 ton, wyporność 5493 lub 5643 tony. Dwucylindrowy silnik poziomy z tłokami rurowymi, o średnicy cylindrów 92 cale, skoku tłoków 48 cali, mocy 1000 koni nominalnych, napędzał pojedynczą śrubę. Prostopadłościenne kotły. Załoga: 600 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 28 haubicznych dział 10-calowych (o masie 85 cetnarów), na pokładzie odkrytym 12 obracanych dział 68-funtowych (o masie 95 cetnarów). Kadłub miał grubsze burty niż na liniowcach dwupokładowych, wzmocniony był ciężkimi żelaznymi pasami. Mimo tego, ogromna długość, super ciężkie uzbrojenie i bardzo ciężka maszynownia okazały się przesadzone jak na jednostkę drewnianą.
Orlando zbudowano w Pembroke i wyposażono w silnik firmy John Penn & Son, rozwijający 3617 koni indykowanych, co pozwalało na osiąganie prędkości 13 węzłów. Zwodowano jednostkę 12.06.1858, wykończono 13.11.1860 albo dopiero w grudniu 1861. Kosztowała więcej niż 131-działowy trójpokładowiec śrubowy Duke of Wellington. Mimo że była projektowana jako 40-działowa, w rzeczywistości zbudowano ją jako 50-działową. To, plus prawie podwojenie przez Urząd Uzbrojenia zapasu granatów zabieranych przez fregatę spowodowało, że magazyn prochu okazał się grubo (na około 200 skrzynek) za mały. Trzeba było zredukować wielkość innych pomieszczeń oraz dokonać wielu przeróbek w dodatkowym czasie i za dodatkowe pieniądze.
W 1860 i 1861 fregata znajdowała się w Devonport. Od 17.12.1861 do 1.04.1862 dowodził nią kmdr Francis Scott, wysłany do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich kontradm. Milne’a, w związku z kryzysem amerykańskim. Tam dowództwo jednostki przejął 1.04.1862 kmdr George Granville Randolph. Na początku lipca 1862 fregata Orlando przebywała w Sheerness. Okazało się, że podczas pokonywania Atlantyku na przeciążonej i zbyt długiej fregacie niektóre szwy rozeszły się nawet na 23 cm. W 1863 skierowano ją na Morze Śródziemne. Na tamtych wodach nowym dowódcą został 16.05.1865 kmdr John Bourmaster Dickson. Wrócił do Anglii, gdzie 3.01.1866 fregatę wycofano ostatecznie do rezerwy w Plymouth.
Została sprzedana 15.06.1871 firmie Marshall na rozbiórkę w Plymouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MERSEY (1858).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa, 40-działowa, jedna z tzw. „Wielkich Fregat Walkera”, w tym wypadku tego samego typu (Mersey), co już opisana przeze mnie Orlando. Różnice: silnik firmy Maudslay, Sons & Field, najprawdopodobniej z powrotnymi korbowodami, rozwijał moc 3691 koni indykowanych, co pozwalało na osiąganie prędkości 12,6 węzła. Załoga: 560-594.
Mersey zbudowano w Chatham. Położenie stępki 26.12.1856, wodowanie 13.08.1858, ukończenie 21.04.1859.
Od 5.03.1859 do 13.08.1862 dowodził nią kmdr Henry Caldwell; fregata operowała najpierw z Eskadrą Kanału, we wrześniu 1860 brała udział w rewii floty na Spithead, a pod koniec 1860 została włączona do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Wycofana do rezerwy w Portsmouth 13.08.1862. Od 1.07 do 20.09.1867 dowodził nią kmdr John Corbett. Mersey pełniła wtedy rolę stacjonarnego okrętu flagowego (w Queenstown) kontradm. Buckle’a. Potem jej dowódcą, w tym samym miejscu, był do stycznia 1869 kmdr Richard Dunning White. Od 4.01.1869 dowodził fregatą kmdr John Seccombe. W maju 1869 wzięła udział w rejsie floty rezerwowej. Od 4.04.1870 do 15.08.1872 jej dowódcą był w Queenstown (gdzie nadal pełniła rolę okrętu flagowego) kmdr Alan Henry Gardner.
Została sprzedana 23.01.1875 firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ARIADNE (1859).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa, 26-działowa, należąca do grupy tzw. „Wielkich Fregat Walkera”. Zamówiona 3.04.1854 jako jedna z trzech specjalnych, 30-działowych fregato-korwet typu Diadem. Jednak jeszcze przed położeniem stępki zdecydowano się zbudować ją wg zmienionego projektu (autorstwa prawdopodobnie też Isaaca Wattsa), zaakceptowanego 2.07.1856. W tej postaci miała być zakrytopokładową korwetą 26-działową. Ostatecznie mimo takiej budowy, ją i jej siostrę (typu Ariadne) klasyfikowano jako fregaty.
Jednostki miały mieć długość 280’0”, szerokość 50’0”, głębokość 19’4”, tonaż 3202 tony, wyporność 4426 ton. Dwucylindrowy silnik poziomy o średnicy cylindrów 82,0625 cala, skoku tłoków 44 cale, mocy 800 koni nominalnych napędzał pojedynczą śrubę. Prostopadłościenne kotły wytwarzały parę pod ciśnieniem około 20 funtów na cal kwadratowy. Załoga: 450 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 24 haubiczne działa 10-calowe (o masie 85/86 cetnarów); na pokładzie odkrytym 2 obracane działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów), wkrótce zastąpione przez dwa 110-działowe odtylcowe działa gwintowane Armstronga.
Ariadne zbudowano w Deptford i wyposażono w silnik firmy Maudslay, Sons & Field, rozwijający 3350 koni indykowanych, co pozwalało na osiąganie prędkości 13 węzłów. Jednostka miała ostatecznie tonaż 3214 ton i wyporność 4583 tony. Położono stępkę 1.08.1856. Zwodowano okręt 4.06.1859, wykończono 16.12.1859. Jako jeden z pierwszych w Royal Navy miał stalowe wanty.
Od 18.11.1859 do 19.03.1864 dowodził fregatą kmdr Edward Westby Vansittart. Jednostkę przydzielono do Eskadry Kanału, a potem wyposażono w celu zawiezienia do Kanady w 1860 świty Księcia Walii. Od lipca do listopada 1860 wchodziła w skład eskadry, która przetransportowała księcia i jego niezbędną obsługę. Następnie służyła na wodach portugalskich i na Morzu Śródziemnym, potem należała do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, w końcu wycofano ją 19.03.1864 do rezerwy w Sheerness. Od 26.11.1868 do 18.01.1869 kapitanem fregaty był kmdr Colin Andrew Campbell – pełniła rolę królewskiego jachtu dla Księcia i Księżnej Walii na Morzu Śródziemnym. Kiedy Colin Campbell nie mógł dłużej sprawować komendy z powodu ataków reumatyzmu, dowództwo przejął na Morzu Śródziemnym kmdr Frederick Archibald Campbell. Wysadził książęcych nierobów w maju 1869 w Brindisi i wrócił do Anglii, gdzie Ariadne wycofano do rezerwy w Portsmouth 8.06.1869. Od 16.12.1871 do 2.09.1873 dowodził nią kmdr Walter Cecil Carpenter – pełniła na wodach portugalskich i Morzu Śródziemnym rolę okrętu szkolnego kadetów marynarki wojennej. Po raz ostatni została wycofana do rezerwy w Portsmouth 2.09.1873.
Od maja 1876 [tu podaje się również wiele innych dat, a mnie to już mało obchodzi, więc nie dociekam prawdy] stanowiła część kompleksu szkoleniowego (szkoły torpedowej) Vernon w Portsmouth. W 1884 klasyfikowana jako stacjonarny okręt treningowy dla kadetów marynarki wojennej. Przemianowana 6.06.1905 na Actaeon i przeholowana do Sheerness, gdzie też była podobno częścią szkoły torpedowej. Sprzedana 11.12.1922.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach