www.timberships.fora.pl

kgerlach · Wysłany: Nie 21:07, 03 Mar 2013 Temat postu:

Drewniana fregata parowa pierwszej klasy, bocznokołowiec 22-działowy. Tonaż podawany między 1316 a 1329 ton, długość między pionami 64,31 m lub 64,21 m, szerokość 11,29 m, głębokość 8,23 m. Dwucylindrowy, pionowy silnik (średnica cylindrów 220 cm; skok tłoków 183 cm lub 193 cm) bezpośredniego działania, firmy Seaward & Capel, o mocy 560 koni nominalnych, pozwalał na rozwijanie prędkości około 10 węzłów. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 8,38 m. Cztery kotły o rurowych płomienicach, położone poniżej linii wodnej, dawały parę o ciśnieniu 10 funtów na cal kwadratowy; dwa teleskopowo opuszczane kominy (jeden z przodu, drugi z tyłu bocznych kół). Bunkry na 650 czy 700 ton węgla. Furty dolnego pokładu 1,98 m nad wodą. Uzbrojenie: na dolnym pokładzie 2 obracane (po jednym z przodu i z tyłu) działa 68-funtowe (88-cetnarowe) i 14 dział haubicznych 8-calowych (60-cetnarowych), na pokładzie rufowym 4 działa haubiczne 8-calowe (52-cetnarowe) na lawetach ślizgowych, na pokładzie dziobowym 2 działa haubiczne 8-calowe (52-cetnarowe) na lawetach ślizgowych; albo na głównym pokładzie 32-funtówki i 8-calowe działa haubiczne, a na spardeku 68-funtówki i 10-calowe działa haubiczne. Załoga: 270 ludzi. Trójmasztowiec.
Jednostka zbudowana w Deptford wg planów kmdr Charlesa Napiera, zamówiona 7.04.1845 i (jeszcze raz) 26.05.1845, zaczęta 26.05.1845, zwodowana 26.05.1846. Ukończona 26.11.1846.
Od 25.08.1846 dowodził nią kmdr William Honeyman Henderson, skierowany na Morze Śródziemne. W połowie września 1847 brała udział w ćwiczeniach eskadry Charlesa Napiera. W lecie 1848 przebywała w Livorno.
W czerwcu 1851 wyposażono ją w Portsmouth do przewożenia żołnierzy (m.in. zdjęto działa). W lipcu zabrała z Cork żołnierzy przeznaczonych do przewiezienia do Kraju Przylądkowego, gdzie była z końcem sierpnia.
Od 26.11.1852 dowodził nią kmdr George Goldsmith. Operowała na Morzu Śródziemnym. W lipcu 1853 należała do eskadry zgromadzonej na Spithead. W 1854 uczestniczyła w wojnie krymskiej na Morzu Czarnym. Atakowała (wspólnie z francuskim parowcem Magellan) Kustengeh na wybrzeżu tego morza. Atakowała fort Nikołajew 4.10.1854. Także w 1855 służyła na Morzu Czarnym. W maju holowała transportowce z wojskiem w niedokończonej ekspedycji z Bałakławy na Kercz. Ostrzeliwała Kercz. Uczestniczyła w bombardowaniu Sewastopola 17.06.1855. Brała udział w bombardowaniu fortu Kinburn 17.10.1855.
W okresie 7.03.1856 do 30.07.1856 jej kapitanem był na Morzu Śródziemnym kmdr Edward Augustus Inglefield. Od 11.06.1859 dowodził nią kmdr Richard Borough Crawford, wysłany w sierpniu w rejon Przylądka Dobrej Nadziei z dwiema kanonierkami na holu. W latach 1860-1861 fregata zatrudniona była przy chwytaniu arabskich żaglowców niewolniczych u wschodniego wybrzeża Afryki, w pobliżu Madagaskaru i (zwłaszcza) dzisiejszej południowej Somalii.
Została sprzedana 15.07.1864 firmie rozbiórkowej Castle & Beech z Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Wto 18:31, 05 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu GRAPPLER (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Wto 21:46, 05 Mar 2013 Temat postu:

Żelazna kanonierka bocznokołowa pierwszej klasy, 3/4-działowa. Długość między pionami 165’0” lub 165’2”, szerokość 26’6” lub 26’7”, głębokość 16’7”, tonaż 557 ton. Wyporność pełna przy zanurzeniu 10 stóp – 660 ton. Główny wręg o prawie prostokątnym przekroju. Silnik firmy Maudslay, 4-cylindrowy „syjamski”, o mocy 200 lub 220 koni nominalnych. Załoga: 80. Uzbrojenie: jedno lub dwa obracane, b. krótkie działa 32-funtowe (25/26-cetnarowe, o długości 6’0”) oraz 2 karonady 32-funtowe (o masie 17 cetnarów i długości 4’0”). Dwumasztowiec. Łodzie tamborowe.
Jednostka zaprojektowana i zbudowana przez firmę William Fairbairn & Co. z Millwall. Zamówiona 15.10.1844, rozpoczęta w 1844, zwodowana 30.12.1845. Ukończona 26.11.1846.
Od 10.11.1846 dowodził nią porucznik Thomas Henry Lysaght, skierowany ku zachodnim wybrzeżom Afryki, dla zwalczania handlu niewolnikami. Pierwszy statek do transportu niewolników kanonierka zdobyła 30.03.1847, ostatni - 11.04.1849.
Jej żelazny kadłub korodował tak błyskawicznie, że już w styczniu 1850 kanonierkę wystawiono na sprzedaż, a 2.02.1850 sprzedano firmie W.P. Beach na rozbiórkę. Kosztowała 35161 funtów, sprzedano ja za 560 funtów.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Śro 18:19, 06 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SHARPSHOOTER (1846).
Panie Krzysztofie, wydaje się, że coś z tym żelazem Grappler było nie tak ? pisze się bowiem tu i tam o dużej żywotności kadłubów żelaznych. Statki z takimi kadłubami przeżywały w służbie nawet ponad 50 lat.
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Śro 21:43, 06 Mar 2013 Temat postu:

Kanonierka Grappler skorodowała wyjątkowo szybko. Współcześni zarzucali ówczesnemu żelazu pudlarskiemu przede wszystkim kruchość, łatwość pękania przy ostrzale lub uderzeniu w skałę, podatność na kule (nawet karabinowe), niehomogeniczność, ale akurat podatność na korozję nie stała wysoko na czele listy zarzutów, ponieważ prędko odkryto, że wystarczy regularne traktowanie zwykłą minią ołowiową.
Tym niemniej od początku istnienia żelaznych jednostek pływających nie umiano sobie zupełnie poradzić z potwornym obrastaniem kadłubów. Na okrętach i statkach drewnianych zastąpienie żelaznych łączników mosiężnymi wystarczyło do zlikwidowania ogniwa galwanicznego tworzonego przez miedziane obicie, słoną wodę i żelazne nity. Na jednostkach żelaznych zastąpienie całego kadłuba żelaznego kadłubem mosiężnym raczej nie było brane pod uwagę Very Happy

, wyrzucono więc arkusze miedzi, a ich brak był zaproszeniem dla glonów, alg, kaczenic, pąkli do urządzania sobie wygodnego lokum. Jednak nie zawsze pamiętano o tym, że skojarzenie w elektrolicie dwóch metali odległych od siebie w szeregu elektrochemicznym i tak da korozję, bez względu na to, o jakie elementy konstrukcyjne chodzi. Grappler miała miedzianą rurę przechodzącą przez żelazny kadłub (może dla pobierania wody, ale nie mam ścisłej informacji na ten temat) oraz sporo miedzianych łączników. Po trzech latach spędzonych w tropikach (z bazą w Sierra Leone) kanonierka wróciła do Anglii w czerwcu 1849 nie tylko straszliwie obrośnięta, ale i potężnie cieknąca – najpierw wykryto korozję przy tej miedzianej rurze, potem przy bolcach, a w końcu okazało się, że po tak długim czasie działanie korozji elektrolitycznej zaczęło już być widoczne w miejscach odległych od źródła, czyli owych miedzianych części. Być może do szybkości rozprzestrzeniania się korozji przyczyniły się eksperymentalne płyty walcowane, z których wykonano kanonierkę, ale badań nie przeprowadzono. Tym niemniej podejrzenie bierze się z faktu, że zbudowany w ten sam sposób transportowiec wojska (ex-żelazna fregata śrubowa) Megaera też musiał zostać porzucony w 1871 na Oceanie Indyjskim z powodu kompletnego przerdzewienia (po 20 latach służby).

Sharpshooter był 6-działową, żelazną kanonierką śrubową pierwszej klasy. Długość 150’5”, szerokość 26’7,5”, głębokość 15’9”, zanurzenie średnie na próbach silnikowych 9’3”, tonaż 503 tony, wyporność 658 ton. Silnik firmy Miller, Ravenhill & Co, dwucylindrowy (średnica cylindrów 117 cm, skok tłoków 91,5 cm), poziomy, o mocy 202 koni nominalnych i 348 lub 365 koni indykowanych, przekazujący napęd na pojedynczą śrubę (średnica 9’0”) przez przekładnię przyspieszającą o przełożeniu 3:1 (prędkość wału korbowego wynosiła 41,5 obr/min). Prędkość około 9,3 węzła. Załoga: prawdopodobnie 80. Uzbrojenie: 2 działa haubiczne 10-calowe (85-cetnarowe) oraz 4 bardzo krótkie i lekkie działa 32-funtowe (25-cetnarowe).
Jednostka zamówiona w firmie Ditchburn & Mare w Blackwall, zbudowana wg projektu Johan Finchama, zaczęta w sierpniu 1845, zwodowana 25.07.1846, ukończona 16.05.1848. Miała w pewnym sensie eksperymentalny charakter – zbudowano ją jako prawie bliźniaczkę drewnianej kanonierki Rifleman i obie używano do prób porównawczych. Kiedy w 1846 efekty strzelania do żelaznego tendra Ruby utwierdziły w Royal Navy niechęć do żelaznych okrętów i zaowocowały czasowym odejściem od takich jednostek, firma Ditchburn & Mare proponowała strzelanie do wyżej wymienionej pary, dla uzyskania bardziej wiarygodnych wyników, ale do tego – o ile wiem – nie doszło. Za to w 1848 czyniono między kanonierkami Sharpshooter i Rifleman „zawody” mające dać odpowiedź, czy dla napędu śrubowego korzystniejsza jest bardzo smukła rufa (jaką miała Sharpshooter) czy nieco pełniejsza. Jak zwykle przy podobnych eksperymentach w tamtych czasach bardzo trudno było ujednolicić wszystkie pozostałe zmienne.
Od 4.04.1848 dowodził kanonierką por. John Crawshaw Bailey, najpierw w składzie Eskadry Kanału (eskadry eksperymentalnej, bazującej w Portsmouth), od stycznia 1849 na Morzu Śródziemnym, od czerwca 1850 u wybrzeży Brazylii. 23.06.1850 por. Bailey wszedł do brazylijskiego portu Macaé i zabrał stamtąd brygantynę czy szkuner niewolniczy Polka, mimo ostrzeliwania przez nadbrzeżną baterię. Do czasu wycofania kanonierki w Portsmouth w listopadzie czy grudniu 1851, Bailey zdobył w sumie 9 statków niewolniczych, głównie na wodach od Santos do Bahia. W 1852 kanonierka nadal zwalczała handlarzy niewolników u wybrzeży Brazylii, jednak od 27.09.1852 do 16.10.1856 dowodził nią por. John Edward Parish. Następnie jej kapitanem został 12.11.1857 por. Charles Gibbons, skierowany 2.01.1858 ku zachodnim wybrzeżom Afryki, także do eskadry anty-niewolniczej, w składzie której działała co najmniej do grudnia 1860. W 1864 wstawiono na Sharpshooter silnik firmy John Penn & Son, skonstruowany dla kanonierki Lynx. Miał moc 160 koni nominalnych i 438 koni indykowanych, ale pozwalał na rozwijanie prędkości tylko 8,4 węzła. W okresie 28.09.1864 – 3.06.1865 jednostką wysłaną znów na wody u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki dowodził por. Henry Augustus Clavering.
Sharpshooter sprzedano 2.12.1869 do floty cywilnej.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Czw 18:41, 07 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu RIFLEMAN (1846).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Czw 21:47, 07 Mar 2013 Temat postu:

Drewniana kanonierka śrubowa Rifleman już została przeze mnie częściowo scharakteryzowana, przy omawianiu pół-bliźniaczej kanonierki Sharpshooter. Kanonierka pierwszej klasy, 6-9-działowa, zbudowana na podstawie projektu Johna Finchama. Długość 150’0”, szerokość 26’6” lub 26’7”, głębokość 15’6”, zanurzenie średnie na próbach silnikowych 10’2,5” (z pełnym takielunkiem i balastem), tonaż 483-486 ton, wyporność 624 tony (podaje się też 592 tony). Silnik firmy Miller, Ravenhill & Co, dwucylindrowy (średnica cylindrów 117 cm, skok tłoków 91,5 cm), poziomy, o mocy 202 koni nominalnych i 367 koni indykowanych, przekazujący napęd na pojedynczą śrubę przez przekładnię przyspieszającą. Prędkość około 9,5 węzła. Ciśnienie pary w kotłach: 7 funtów na cal kwadratowy. Załoga: prawdopodobnie 80. Uzbrojenie: 2 działa haubiczne 10-calowe (85-cetnarowe) oraz 4 bardzo krótkie i lekkie działa 32-funtowe (25-cetnarowe).
Jednostka zbudowana w królewskiej stoczni w Portsmouth, zamówiona 22.05.1845, zaczęta w lipcu 1845, wyszła z suchego doku 10.08.1846, ukończona 1.07.1848.
Po opisanych już przeze mnie próbach porównawczych z kanonierką Sharpshooter, przebudowana w 1848. Dano jej smuklejszą rufę oraz dwucylindrowy (średnica cylindrów 86 cm, skok tłoków 84 cm), pionowy silnik wahliwy firmy Miller, Ravenhill & Co., o mocy 100 koni nominalnych i 188-190 koni indykowanych (przy ciśnieniu pary 10 funtów na cal kwadratowy), który pozwalał osiągać prędkość 8 węzłów, przekazując moment na wał śrubowy przez przekładnię przyspieszającą o przełożeniu 2,5:1 (prędkość wału korbowego wynosiła 39,5 obr/min). Pojedyncza śruba o średnicy 9’0”.
Od 5.07.1848 do 25.04.1850 kanonierką dowodził por. Stephen Smith Lowther Crofton, początkowo w Eskadrze Zachodniej Charlesa Napiera, od maja 1849 u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki. Chwytała tam statki handlarzy niewolników od czerwca 1849. Pozostała na tych wodach przynajmniej do 1857, przy czym w okresie 25.04.1850-12.10.1850 jej dowódcą był por. John Powell, po jego śmierci dowództwo przejął 5.11.1850 por. Richard Henry Dalton, zaś 24.10.1853 – por. Henry Christian. W 1854 kanonierkę przeklasyfikowano na slup trzeciej klasy. W 1860 znajdował się w Woolwich. Od 14.11.1861 slupem dowodził szyper (nawigator) John William Reed, wysłany na wody chińskie. Od 1862 okrętu używano jako jednostki hydrograficznej. Został sprzedany w Hongkongu 18.11.1869.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Nie 18:32, 10 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ALBAN (1826).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Pon 0:32, 11 Mar 2013 Temat postu:

Drewniana jednostka bocznokołowa, 2/3/4-działowa, wykorzystywana przede wszystkim jako holownik, transportowiec i okręt hydrograficzny. Tonaż pierwotnie 294/295 ton, wyporność 487 ton. Długość 33,43 m, szerokość 7,57 m, głębokość 4,11 m, zanurzenie z przodu 3,40 m, z tyłu 3,76 m. Dwucylindrowy silnik boczno-balansjerowy Watta, o mocy 100 koni nominalnych, który zapewniał prędkość 7,6 węzła.
Okręt zbudowany w Deptford, zamówiony 25.03.1823 jako żaglowy bryg typu Cherokee, ponownie zamówiony jako parowiec (wg planów Olivera Langa) w maju 1824, rozpoczęty w lipcu 1824, zwodowany 27.12.1826 w charakterze parowego brygu 2-działowego. Ukończony w 1831. Załoga: 16. Pierwotnie niósł 2 brązowe działa 6-funtowe o masie 6 cetnarów każde. Potem miał 4 działa 18-funtowe i 2 lub 4 karonady 18-funtowe. Klasyfikowany (najpóźniej od października 1828) jako „jednostka parowa” z klasy małych. Służył głównie jako holownik, zatrudniony na kanale La Manche i przy pracach portowych. Wczesne raporty podkreślały jego dobrą dzielność morską, ale zbyt słaby silnik.
W 1831 przebudowany w Chatham i powiększony do tonażu 405-407 ton. Długość między pionami 44,20 m, szerokość maks. 7,57 m, głębokość 4,11 m, zanurzenie z przodu 3,40 m, z tyłu 3,76 m. Podobno dostał wtedy również nowy silnik, chociaż nadal dwucylindrowy boczno-balansjerowy Watta o mocy 100 koni nominalnych. Średnica cylindrów 100 cm, skok tłoków 107 cm, ciśnienie pary w kotłach 4 funty na cal kwadratowy; bunkry na 50 ton węgla; koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 4,27 m, obracały się z prędkością 28 obr./min. Załoga: 60 ludzi. Przezbrojony w jedno długie obracane działo 32-funtowe (56-cetnarowe) i 2 bardzo krótkie działa 32-funtowe (25-cetnarowe). Dwumasztowiec o ożaglowaniu szkunera.
W lipcu 1831 pomógł eskadrze do ćwiczenia manewrów bitewnych odholowując liniowiec Donegal z mielizny Princessa Shoal (u wschodniego krańca wyspy Wight) na głębszą wodę.
Od 27.11.1832 dowodził nim por. Andrew Kennedy, a parowiec zatrudniano w charakterze okrętu pocztowego z Falmouth, kursującego w różne strony świata (w marcu 1833 wrócił do Falmouth z Morza Śródziemnego, w lipcu 1834 z Barbados). W okresie 17.11.1834 - lipiec 1835 jego kapitanem był por. Juste Peter Roepel, który poprowadził jednostkę na Morze Śródziemne. Alban wrócił stamtąd do Anglii w styczniu 1836. Potem okręt – którym od 17.06.1836 dowodził por. Edward Burnaby Tinling – skierowano do Indii Zachodnich. Od 21.01.1837 Alban był klasyfikowany jako jednostka parowa 5 klasy (najniższej). Został wycofany do rezerwy w Woolwich w styczniu 1840. Od 1.06.1840 dowodził nim John King, zajmujący się transportowaniem żołnierzy, między innymi do Hiszpanii, od czerwca 1841 do Irlandii. Po raz kolejny okręt wprowadzono do aktywnej służby 8.03.1843, kiedy kapitanem mianowano por. Johna Jeayesa. Od 1844 Alban zaliczany był do transportowców (pełnił tę funkcję do 1848), od 10.11.1847 do parowców najniższej, 8 klasy, zwanych też tendrami. Najpóźniej od listopada 1847 był trójmasztowcem o ożaglowaniu zbliżonym do barku. Przynajmniej od stycznia do sierpnia 1851 znajdował się na Jamajce w roli tendra.
Od schyłku lutego 1854 dowodził nim commander Henry Charles Otter; parowiec w 1854 brał udział w działaniach na Bałtyku podczas wojny krymskiej. Uczestniczył w ataku na Bomarsund w sierpniu 1854 (w zasadzie sondował tory podejścia dla innych), a Otter otrzymał zaraz potem (8.09.1854) awans na komandora. W 1855 bocznokołowiec stacjonował w Woolwich i Sheerness (od 1.01.1855 dowodził nim w Woolwich Lacon Usher Hammett, od 12.03.1855 w Sheerness – por. William Edward Fisher), od 1856 w Portsmouth (od 19.05.1856 jako kapitanem był por. William Barnard De Blaquiere).
Okręt rozebrano w maju 1860 w Portsmouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Pon 18:38, 11 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CARRON (1827).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Pon 20:54, 11 Mar 2013 Temat postu:

Drewniana jednostka bocznokołowa, 2/6-działowa, wykorzystywana przede wszystkim jako holownik i tender. Parowiec grupy Alban – większość danych dotyczących wielkości, uzbrojenia, załogi, identyczna lub bardzo zbliżona do tych dla pierwotnej wersji Alban.
Okręt zbudowany w Deptford, pierwotnie zamówiony 25.03.1823 jako żaglowy bryg typu Cherokee, ponownie zamówiony jako parowiec (wg planów Olivera Langa) w maju 1824, rozpoczęty w lipcu 1824, zwodowany 9.01.1827, ukończony w 1828. Klasyfikowany jako „jednostka parowa”; od 21.01.1837 jako „jednostka parowa 5 klasy”, od 1844 jako tender.
W lutym 1828 holował liniowiec Asia ze Spithead do Portsmouth.
Od 1830 dowodził nim por. William Frederick Lapidge, wysłany z Plymouth 8.08.1830 na wody u Przylądka Dobrej Nadziei. Wyszedł 9.07.1831 z Falmouth na Morze Śródziemne, wrócił z pocztą 26.08.1831. Od 17.10.1832 do grudnia 1834 dowódcą okrętu był por. John Duffill. Parowiec nadal operował w portach angielskich oraz woził pocztę z i na Morze Śródziemne do grudnia 1834, w 1836 kursował do północnych wybrzeży Hiszpanii. Od 7.03.1838 do lipca 1838 dowodził nim por. John Bettinson Cragg. Carron służył w Plymouth w charakterze holownika do 1841, został wysłany 1.10.1841 z Portsmouth na Bermudy. Wypożyczony jako hulk węglowy w 1846. Od 1848 do co najmniej 1870 używany jako falochron w Harwich. Skreślony z listy floty w czerwcu 1877. Rozebrany w Devonport w styczniu 1885.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Śro 18:35, 13 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu AFRICAN (1825).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Śro 21:40, 13 Mar 2013 Temat postu:

Drewniana jednostka bocznokołowa, 2/6-działowa, wykorzystywana przede wszystkim jako holownik i tender. Parowiec grupy Alban – większość danych dotyczących wielkości, uzbrojenia, załogi, identyczna lub bardzo zbliżona do tych dla pierwotnej wersji Alban, chociaż długość 33,53 m, a szerokość 7,59 m. Kotły prostopadłościenne, płomienicowe.
Okręt zbudowany w Woolwich, pierwotnie zamówiony 25.03.1823 jako żaglowy bryg typu Cherokee, ponownie zamówiony jako parowiec (wg planów Olivera Langa) w maju 1824; miał się nazywać Dee; rozpoczęty we wrześniu 1824, przemianowany na African w maju 1825, zwodowany 30.08.1825, ukończony w 1825. Klasyfikowany jako „jednostka parowa”; od 21.01.1837 jako „jednostka parowa 5 klasy”, od 1844 jako tender, potem po prostu jako holownik (m.in. stoczniowy) z silnikiem boczno-balansjerowym firmy Maudslay, o mocy 90 koni nominalnych (średnica cylindrów 96,5 cm, skok tłoków 107 cm; para w kotłach o ciśnieniu 4 funty na cal kwadratowy). Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 4,27 m, obracały się z prędkością 27 obr./min.
Około kwietnia 1826 przeszedł z Falmouth do Sierra Leone. Zwalczał tu piratów, handlarzy niewolników i wykonywał inne funkcje u Złotego Wybrzeża, przynajmniej do końca 1826. Od września 1828 dowodził nim por. Andrew Kennedy, wykonujący różne misje rządowe na Morzu Śródziemnym, na akwenie między Korfu a Ankoną.
Od 1830 do 1836 zatrudniony w komunikacji pocztowej między Anglią a Morzem Śródziemnym (via Portugalia) oraz w angielskich portach. W okresie 4.06.1834 – 1836 jego dowódcą był por. Joseph West. Następnie dowództwo objął 18.07.1837 kmdr Frederick William Beechey, skierowany ku wybrzeżom Irlandii dla prowadzenia badań hydrograficznych. Zdał komendę 7.05.1840. W 1841 African zajmował się przede wszystkim holowaniem innych okrętów między portami Wielkiej Brytanii. Od grudnia 1848 do 1860 służył jako holownik w Sheerness. W latach 1861-1862 stał nadal w Sheerness, ale nie był już zatrudniany.
Został rozebrany w listopadzie lub grudniu 1862.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Czw 18:27, 14 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ECHO (1827).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Czw 22:43, 14 Mar 2013 Temat postu:

Drewniana jednostka bocznokołowa, 2/6-działowa, wykorzystywana przede wszystkim jako holownik i tender. Parowiec grupy Alban – większość danych dotyczących wielkości, uzbrojenia, załogi, identyczna lub bardzo zbliżona do tych dla pierwotnej wersji Alban, chociaż długość 34,06 m.
Okręt zbudowany w Woolwich, pierwotnie zamówiony 25.03.1823 jako żaglowy bryg typu Cherokee, ponownie zamówiony jako parowiec (wg planów Olivera Langa) w maju 1824; rozpoczęty w grudniu 1824, zwodowany 28.05.1827, ukończony w 1827. Klasyfikowany jako „jednostka parowa”; od 21.01.1837 jako „jednostka parowa 5 klasy”, od 1844 jako tender, potem po prostu jako holownik. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 5,21 m, obracały się z prędkością 18 obr./min. Para w kotłach miała ciśnienie 3,5 funta na cal kwadratowy. Mam niepotwierdzone w dzisiejszych opracowaniach informacje, że w późniejszym etapie swojej służby parowiec ten został wyposażony w nowy silnik boczno-wahaczowy, firmy Butterly, o mocy 140 koni nominalnych (średnica cylindrów 112,4 cm, skok tłoków 137 cm), zasilany parą o ciśnieniu 5 funtów na cal kwadratowy i napędzający koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 5,64 m, które obracały się z prędkością 18 obr./min.
Od 4.12.1827 dowodził nim por. Frederick Bullock. W lecie 1828 okręt kursował z pocztą między Anglią a Portugalią. Kiedy latem lub jesienią 1829 Bullock awansował na commandera, kapitanem Echo został por. Bassett. Od grudnia 1829 do końca 1831 parowiec kursował z rozmaitymi zadaniami między portami południowej Anglii. Od 22.07.1830 do schyłku 1833 jego dowódcą był por. Robert Otway. Należał on do zwolenników stosowania wysokich ciśnień pary – z jego aprobatą, chociaż wysiłkiem kapitana Kinga z Packet Establishment w Falmouth oraz inżyniera Warda, okręt wyposażono cylindryczne kotły z wewnętrznymi cylindrycznymi paleniskami i płomienicami, które dawały parę o ciśnieniu 15 funtów na cal kwadratowy. Otway twierdził, że dzięki temu zużycie węgla z poprzednich 12-14 buszli na godzinę spadło do 7-8 buszli, ale admiralicja obawiała się eksplozji kotłów wysokociśnieniowych i eksperyment nie miał na razie następstw. W 1832 Echo znów pływał do Portugalii. Wyszedł 30.11.1836 z Falmouth z komandorem Edwardem Belcherem na pokładzie – mianowanym dowódcą okrętu hydrograficznego Sulphur, który prowadził badania hydrograficzne wybrzeży Ameryki Środkowej (od strony Morza Karaibskiego). Po dotarciu do Indii Zachodnich w styczniu 1837, Echo podjął na tych wodach służbę pocztową. W styczniu 1840 wycofano go w Woolwich do rezerwy. Od marca do lata 1840 wyposażano okręt w Woolwich do służby w charakterze holownika w Portsmouth. W czerwcu był już w Portsmouth, w sierpniu narzekano na zbyt małą moc jak na holownik. Od 3.04.1841 dowodził nim pomocnik nawigatora F.J. Kent. Pod koniec 1841 parowiec dostał nowe kotły. Pełnił rolę holownika w Portsmouth przynajmniej do 1873, może do 1879.
Został rozebrany w styczniu 1885 lub sprzedany w czerwcu 1885.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach