www.timberships.fora.pl

knowak · Wysłany: Pią 18:31, 15 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CONFIANCE (1827).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Sob 0:22, 16 Mar 2013 Temat postu:

Drewniana jednostka bocznokołowa, 2/6-działowa, wykorzystywana przede wszystkim jako holownik i tender. Parowiec grupy Alban – większość danych dotyczących wielkości, uzbrojenia, załogi, identyczna lub bardzo zbliżona do tych dla pierwotnej wersji Alban, chociaż długość 34,06 m, a silnik firmy Maudslay (średnica cylindrów 101,6 cm, skok tłoków 122 cm).
Okręt zbudowany w Woolwich, pierwotnie zamówiony 25.03.1823 jako żaglowy bryg typu Cherokee, ponownie zamówiony jako parowiec (wg planów Olivera Langa) w maju 1824; rozpoczęty w lutym 1825, zwodowany 28.03.1827, ukończony w 1827. Klasyfikowany jako „jednostka parowa”; od 21.01.1837 jako „jednostka parowa 5 klasy”, od 1844 jako tender, chociaż już od 1842 był holownikiem. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 4,98 m, obracały się z prędkością 23 obr./min.
We wrześniu 1830 admiralicja kazała zamontować na tym okręcie koła patentu Morgana, o przestawiających się łopatkach, dla przeprowadzenia porównań z bliźniaczym parowcem Echo, wyposażonym w koła standardowej konstrukcji. Te z nastawialnymi łopatkami okazały się znacznie bardziej efektywne. W 1830 parowiec operował na Morzu Śródziemnym, wrócił do Falmouth 3.02.1831. Także w 1831 dokonywał takich rejsów na Morze Śródziemne i z powrotem. W 1832, 1833 i 1834 kursował do Porto i Lizbony. W 1834, 1835 i 1837 woził pocztę na i po Morzu Śródziemnym. 20.02.1838 powierzono okręt por. Edwardowi Stopfordowi i skierowano na Morze Śródziemne, gdzie operował u wybrzeży Syrii. W tym samym roku dowództwo na tych wodach przejął por. John Henn Gennys. Okręt pozostał na Morzu Śródziemnym także w okresie 1839-1841, głównie wożąc pocztę.
Od 20.12.1848 dowódcą holownika Confiance był w Devonport p/o nawigatora William Martin. Parowiec określano jako holownik stoczniowy w Devonport nadal w 1862.
Został rozebrany w Devonport w czerwcu 1873.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Nie 18:56, 17 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu COLUMBIA (1829).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Nie 21:50, 17 Mar 2013 Temat postu:

Drewniana jednostka bocznokołowa, 3(8?)-działowa. Klasyfikowana jako „jednostka parowa”, nazywana też - zgodnie z dominującym zatrudnieniem - okrętem pocztowym; od 21.01.1837 „jednostka parowa 4 klasy”, od 1844 parowa kanonierka pierwszej klasy (chociaż faktycznie od 1842 jednostka hydrograficzna).
Okręt zbudowany w Woolwich, pierwotnie zamówiony 25.03.1823 jako żaglowy bryg typu Cherokee, ponownie zamówiony jako parowiec grupy Alban (wg planów Olivera Langa) w maju 1824; rozpoczęty w marcu 1827, w trakcie budowy przedłużony. Ostatecznie miał długość 39,78 m, szerokość 7,54 m, głębokość 4,14 m, zanurzenie z przodu 3,18 m, z tyłu 3,53 m, tonaż 361 ton, wyporność 504 tony. Dwucylindrowy silnik boczno-balansjerowy firmy Maudslay, o mocy 140 koni nominalnych, pozwalał na osiąganie prędkości 8 węzłów. Uzbrojenie pierwotne: 1 obracane działo 32-funtowe (25-cetnarowe) i 2 takie działa na normalnych lawetach wózkowych. Potem 1 obracane działo 32-funtowe (42-cetnarowe) i 2 działa 32-funtowe (25-cetnarowe) bądź też przez cały czas 4 działa 18-funtowe i 4 karonady 18-funtowe. Dwumasztowiec. Kadłub z wewnętrznymi kratownicami Seppingsa.
Okręt zwodowano 1.07.1829, ukończono w 1829.
W 1830 wyposażono go w Falmouth do przewożenia poczty. W sierpniu 1830 wyszedł z Falmouth na Morze Śródziemne, rozwoził pocztę po całym morzu, wrócił do Falmouth 21.09.1830. W kolejny taki rejs wyszedł w styczniu 1831, wrócił 29.03.1831.
W 1832 otrzymał nowy silnik, firmy Boulton, Watt & Co., dwucylindrowy, boczno-balansjerowy (średnica cylindrów 100 cm, skok tłoków 107 cm), o mocy 100 koni nominalnych. Para o ciśnieniu 4 funtów na cal kwadratowy. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 4,27 m, obracały się z prędkością 27 obr./min.
W latach 1832-1834 kontynuował przewożenie poczty do Portugalii i na Morze Śródziemne (okazyjnie transportując żołnierzy). W latach 1835-1836 woził pocztę w Indiach Zachodnich. Na początku 1840 kursował do brzegów północnej Hiszpanii z żołnierzami, w kwietniu znów przeszedł do Indii Zachodnich. M. in. transportował żołnierzy między Jamajką a Halifaxem. Od 3.04.1841 jego dowódcą był nawigator James Fowler. Do października 1841 okręt znów przebywał w Indiach Zachodnich.
Od maja 1842 pełnił rolę okrętu hydrograficznego badającego wybrzeża Ameryki Północnej. Jego dowództwo objął wówczas por. Alfred Kortright i sprawował je do października. W okresie 14.12.1842 – schyłek 1844 dowodził okrętem por. John Harding. Parowiec nadal zajmował się badaniami hydrograficznymi wybrzeży Ameryki Północnej (do 21.11.1847) kiedy od 3.12.1844 do 20.01.1848 jego dowódcą był por. Peter Frederick Shortland. Ten sam oficer, teraz już w stopniu commandera, objął 2.04.1849 dowództwo tej jednostki, kiedy przydzielono ją do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich.
W 1857 bocznokołowiec Columbia został przekształcony w hulk węglowy. Sprzedano go w Halifaxie 29.10.1859.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Pon 18:23, 18 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PLUTO (1831).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Pon 21:08, 18 Mar 2013 Temat postu:

Drewniany parowiec bocznokołowy, 2/3-działowy. Klasyfikowany jako „jednostka parowa”, od 21.01.1837 „jednostka parowa 4 klasy”, od 1844 parowa kanonierka pierwszej klasy. Długość 135’0,5” (lub 135’0”), szerokość 24’3”, głębokość 11’10”, zanurzenie z przodu i z tyłu 6’6”, tonaż 365 ton, wyporność 386 ton. Dwucylindrowy silnik boczno-balansjerowy firmy Boulton, Watt & Co., o mocy 100 koni nominalnych (średnica cylindrów 100 cm, skok tłoków 107 cm), pozwalał na osiąganie prędkości 7,5 węzła. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 4,27 m, obracały się z prędkością 27 obr/min. Uzbrojenie pierwotne: 2 obracane działa 18-funtowe (22-cetnarowe) – jedno na dziobie, jedno na rufie. Potem 1 obracane działo 32-funtowe (42-cetnarowe) i 1 obracane działo 18-funtowe (22-cetnarowe) albo 1 obracane działo 32-funtowe (42-cetnarowe) i 2 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe). Załoga: 53. Dwumasztowiec. Kadłub z wewnętrznymi kratownicami żelaznymi Seppingsa. Okręt zaprojektowany ze szczególnie małą głębokością i zanurzeniem, aby mógł zwalczać piratów na Karaibach. Oczywiście takie proporcje rzutowały na wyporność. Proszę zwrócić uwagę, że omawiany wcześniej okręt Columbia, o praktycznie identycznym tonażu – 361 ton – miał wyporność 504 tony, a ten tylko 386 ton. Tę proporcję dedykuję wszystkim, którym ciągle się marzy znalezienie „przelicznika” między tonażem a wypornością.
Okręt zbudowany w Woolwich wg projektu Olivera Langa. Zamówiony 9.11.1830; rozpoczęty w lutym 1831, zwodowany 28.04.1831, ukończony 9.09.1831.
W 1832-1834 zwalczał z sukcesami statki handlarzy niewolników u brzegów Afryki zachodniej, m.in. w zatokach Beninu i Biafry, w okolicach od Fernando Po do Sierra Leone. Wrócił do Plymouth 16.11.1834.
Od 1.04.1835 do 21.06.1836 jednostką dowodził por. John Duffill. W okresie kwiecień - sierpień 1835 przewiozła z Portsmouth do Konstantynopola brytyjskiego ambasadora w Persji. Potem w 1836 i 1837 kursowała z żołnierzami i zapasami wojskowymi ku wybrzeżom Hiszpanii. Od 10.08.1838 dowódcą jednostki przydzielonej do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich był por. John Lunn. Następnie 12.12.1840 dowództwo bocznokołowca objął por. William Simpson Blount. W 1841 i 1842 Blount zwalczał handlarzy niewolników u zachodnich wybrzeży Afryki, między innymi w okolicach Kamerunu. W styczniu 1843 okręt stał w rezerwie w Woolwich. Od 19.12.1843 dowodził nim por. William Pearson Crozier, działający w Indiach Zachodnich i na wodach krajowych. Od 21.06.1845 do 1.09.1847 dowódcą był por. Frederick Lowe. Od 29.02.1848 kanonierką skierowaną znów ku zachodnim wybrzeżom Afryki dowodził por. Richard McKinley Richardson. Zdobył wiele statków niewolniczych, uwolnił setki niewolników. W 1850, kiedy dowodził nim por. William Kynaston Jolliffe, nadal odnosił sukcesy w walce z handlarzami niewolników u zachodnich wybrzeży Afryki. Dowództwo okrętu zatrudnionego stale na tych samych wodach przejął 4.03.1852 por. Henry West, a 3.12.1856 – por. William Swinburn. W styczniu 1858 kanonierka wchodząc w skład eskadry komodora Wise’a brała udział w interwencji na rzece Great Scarcies (około 30 mil na północ od Sierra Leone) przeciwko plemieniu Sooso, które wszczęło wojnę z plemieniem sprzymierzonym z Anglikami i spaliło wiele faktorii brytyjskich. Za uczestnictwo w tych walkach Swinburn awansował. W rezultacie nowym kapitanem parowca został 19.04.1858 por. Cortland Herbert Simpson, który pozostał u wybrzeży zachodniej Afryki do 1860. Kanonierkę wycofano do rezerwy w Woolwich 12.05.1860. Była jeszcze używana jako holownik w Sheerness.
Rozbiórkę okrętu w Sheerness ukończono 26.03.1861.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Wto 18:36, 19 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu FIREFLY (1831).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Śro 7:57, 20 Mar 2013 Temat postu:

Był wprawdzie bocznokołowiec tej nazwy, należący do Głównego Urzędu Poczt, zwodowany przez Fletchera rzeczywiście w 1831 (w Limehouse), ale w chwili przejęcia przez Royal Navy w 1837 przemianowany na Myrtle, więc zakładam, że nie o niego Panu chodziło, tylko o okręt zwodowany w 1832. Zatem odpowiedź będzie dotyczyć tego ostatniego.

Drewniany bocznokołowiec 2/5-działowy. Klasyfikowany początkowo jako „jednostka parowa”; od 21.01.1837 jako „jednostka parowa trzeciej klasy”, od 1844 jako „kanonierka parowa pierwszej klasy” i „okręt hydrograficzny”. Długość 155’0”, szerokość 27’8,5” (lub 27’6”), głębokość 16’2” (albo 16’7”), zanurzenie z przodu 9’10”, z tyłu 10’10”, tonaż 550 ton, wyporność 677 ton. Boczno-balansjerowy silnik firmy Butterly. Uzbrojenie: najpierw 2 działa 9-funtowe (13,5-cetnarowe), potem 1 obracane działo 32-funtowe (50-cetnarowe) i 2 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe). Załoga: 80-100 ludzi. Dwumasztowiec. Kadłub wzmacniany żelaznymi żebrami skośnymi. Półkoliste tambory.
Okręt zbudowany w Woolwich wg projektu Olivera Langa, zamówiony 28.03.1832, rozpoczęty w maju 1832, zwodowany 29.09.1832, ukończony 31.01.1833.
W 1833 i 1834 wielokrotnie dokonywał rejsów z pocztą między Anglią a Morzem Śródziemnym. W maju 1834 schwytał w pobliżu Kuby portugalski szkuner niewolniczy. Zawijał do Hawany, Nassau. W październiku 1834 wrócił do Gibraltaru, a w lutym 1835 do Falmouth, po czym znów pływał regularnie z pocztą na Morze Śródziemne co najmniej do 1837.
W 1839 wyposażono go w cykloidalne koła łopatkowe. Od 9.10.1839 bocznokołowcem przydzielonym do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich dowodził por. William Robert Wolseley Winniett. W marcu 1841 znajdował się na Barbados. Wycofano go do rezerwy 5.11.1842. W styczniu 1843 okręt stał w rezerwie w Portsmouth. W 1844 parowiec otrzymał używany, dwucylindrowy silnik boczno-balansjerowy firmy Maudslay, o mocy 220 koni nominalnych. Średnica cylindrów 141 cm, skok tłoków 152 cm, ciśnienie w kotłach 5 funtów na cal kwadratowy. Bunkry na 130 ton węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 6,1 m, obracały się z prędkością 21,5 obr/min. Prędkość 9,5 węzła. Po zmianie silnika kanonierka zaczęła być klasyfikowana jako 3/5-działowy okręt hydrograficzny.
Od 16.03.1844 do 16.10.1847 dowódcą Firefly był kmdr Frederick William Beechey, wysłany na wody Kanału Irlandzkiego, gdzie prowadził prace hydrograficzne. Od 15.06.1848 dowodził okrętem commander John Tudor, skierowany ku zachodnim wybrzeżom Afryki, gdzie w 1848 i 1849 schwytał wiele statków niewolniczych. Bocznokołowiec operował dalej na tych wodach na początku lat 1850-tych, dowodzony od 3.09.1850 przez commandera George’a Alexandra Seymoura. W czerwcu 1852 walczył z krajowcami w ujściu rzeki Kongo. Od 15.02.1855 okrętem dowodził kmdr Henry Charles Otter. Firefly uczestniczył w działaniach na Bałtyku podczas wojny krymskiej. W 1855 wszedł w skład Floty Bałtyckiej kontradm. R.S. Dundasa. Wszedł na minę 9.06.1855 pod Kronsztadem, nie odniósł uszkodzeń. W 1855 rozpoznawał podejścia i atakował wiele celów na Bałtyku - chwytał też rosyjskie i fińskie żaglowce handlowe. Przydzielony został do Floty Bałtyckiej także na rok 1856. W kwietniu 1856 nadal dowodził nim na wodach krajowych kmdr Otter, uczestnicząc 23.04.1856 w rewii floty na Spithead, ale 26.05.1856 komendę przejął commander George Fiott Day, wysłany 3.07.1856 ku wybrzeżom Afryki zachodniej. Po zajęciu wielu statków handlarzy niewolników wrócił do Anglii 24.07.1858. W okresie 1860-1863 dowodzący nim od 21.02.1860 commander Arthur Lukis Mansell prowadził badania hydrograficzne na Morzu Śródziemnym, głównie wybrzeży Syrii. Firefly pozostał na Morzu Śródziemnym także po tym, gdy dowodzenie przejął 6.11.1863 por. George Robinson Wilkinson.
Okręt rozebrano w 1866 na Malcie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Czw 18:26, 21 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź. Rzeczywiście miałem błędną datę wodowania.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SPITFIRE (1834).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Czw 23:04, 21 Mar 2013 Temat postu:

Drewniany bocznokołowiec 5-działowy typu Firefly. Klasyfikowany początkowo jako „jednostka parowa”; od 21.01.1837 jako „jednostka parowa trzeciej klasy”. Wymiary jak Firefly. Tonaż 550-553 tony. Dwucylindrowy, boczno-balansjerowy silnik firmy Butterly, o mocy 140 koni nominalnych i 380 koni indykowanych. Koła łopatkowe systemu Morgana. Uzbrojenie: 1 obracane działo 32-funtowe (50-cetnarowe) i 4 bardzo krótkie działa 32-funtowe (25-cetnarowe). Załoga: 80 ludzi.
Okręt zbudowany w Woolwich wg projektu Olivera Langa, zamówiony 29.11.1832, rozpoczęty w grudniu 1832, zwodowany 26.03.1834, ukończony 23.07.1834.
Od 4.06.1834 dowodził nim por. Andrew Kennedy – bocznokołowiec zatrudniano w charakterze okrętu pocztowego z Falmouth. Kursował z pocztą między Anglią a Morzem Śródziemnym do listopada 1834. Następnie przeszedł (ciągle pod Kennedym) do Indii Zachodnich. Wrócił do Plymouth 28.11.1835. Kursował do Indii Zachodnich w 1836 i na Morze Śródziemne w 1837. Kennedy objął dowództwo innego okrętu 27.11.1838. Spitfire został wysłany na Jamajkę, skąd przepłynął do Halifaxu. Wyszedł 31.10.1840 z Halifaxu, kierując się do St. John’s a potem do Anglii. Dotarł do Kingstown w Irlandii 8.12.1840. Wycofano go do rezerwy w Woolwich 22.12.1840. Ponownie wprowadzono do aktywnej służby 17.04.1841; kapitanem miał zostać por. Cheesman H. Binstead, ale tę nominację anulowano. Dowództwo objął 24.04.1841 por. William Tringham. W maju parowiec miał przejść do Indii Zachodnich, jednak jego maszynownia zawiodła. Od 24.02.1842 dowodził nim w eskadrze Ameryki Północnej i Indii Zachodnich por. Hay Erskine Shipley Winthrop. W czasie transportowania czarnych żołnierzy i ich rodzin z Jamajki do Belize, okręt zniesiony przez silny prąd rozbił się 10.09.1842 o jedną z raf; ostatecznie porzucono go dwa dni później.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

wlad · Dołączył: 26 Lip 2010 Posty: 65 Przeczytał: 0 tematów

Witam
Proszę o opis uzbrojenia okrętów Vanguard i Theseus z okresu bitwy zatoce Aboukir. Ostatnio odświeżałem sobie Pana artykuł o tych okrętach w MSiO i zbrakło mi właśnie tych danych.
Proszę też o opis uzbrojenia i losów okrętów Tigre i Belleisle zdobytych przez Anglików w czerwcu 1795.

kgerlach · Wysłany: Pią 20:53, 22 Mar 2013 Temat postu:

Dla liniowców znacznie trudniej niż dla fregat ustalić precyzyjnie zmiany uzbrojenia, a w efekcie stan artylerii dla każdej konkretnej daty, ale też zmiany były dużo rzadsze.
Nominalne uzbrojenie zarówno okrętu Theseus jak Vanguard składało się od 19.11.1794 z 28 dział 32-funtowych (o długości 9’6” i masie 55,5 cetnara) na pokładzie dolnym, 28 dział 18-funtowych (o długości 9’0” i masie 48 cetnarów) na pokładzie górnym, 14 dział 9-funtowych (o długości 7’6” i masie 26 cetnarów) na pokładzie rufowym, 4 dział 9-funtowych (o długości 8’6” i masie 27,5 cetnara) oraz 2 karonad 32-funtowych (o długości 4’0” i masie 17 cetnarów) na pokładzie dziobowym, 6 karonad 18-funtowych (o długości 3’4” i masie 10 cetnarów) na pokładzie rufówki.
Niemal z całkowitą pewnością można przyjąć, że tak właśnie wyglądało uzbrojenie obu ciągłych pokładów artyleryjskich także w sierpniu 1798, ale działa i karonady odkrytych pokładów (zwłaszcza rufowego i rufówki) mogły – nie musiały - trochę od opisanego odbiegać.

Tigre i Belleisle, formalnie też 74-działowce, były zdecydowanie większymi okrętami, więc w Royal Navy uzbrojono je odmiennie. Tigre miał: 28 dział 32-funtowych i 2 karonady 68-funtowe na pokładzie dolnym, 28 dział 18-funtowych i 2 karonady 68-funtowe na pokładzie górnym, 4 działa 18-funtowe i 10 karonad 32-funtowych na pokładzie rufowym, 2 działa 18-funtowe oraz 2 karonady 32-funtowych na pokładzie dziobowym, 6 karonad 18-funtowych na pokładzie rufówki. Belleisle miał: 30 dział 32-funtowych na pokładzie dolnym, 30 dział 24-funtowych na pokładzie górnym, 2 działa 9-funtowe i 14 karonad 32-funtowych na pokładzie rufowym, 2 działa 9-funtowe oraz 2 karonady 24-funtowe na pokładzie dziobowym, 6 karonad 24-funtowych na pokładzie rufówki.
Tigre został naprawdę wprowadzony do aktywnej służby pod brytyjską banderą dopiero w lipcu 1798 pod komandorem Williamem Sidneyem Smithem i skierowany 29.10.1798 na Morze Śródziemne, gdzie odegrał wielką rolę w obronie Akry (15.03.-20.05.1799) przed generałem Bonaparte, uczestniczył w blokadzie Aleksandrii w 1800, w operacji desantowej w Egipcie w 1801. Reperowany w Plymouth od października 1803 do lipca 1804. Pod różnymi dowódcami (w okresie maj 1804-1811 kmdr Benjamin Hallowell; w okresie sierpień 1811-1815 kmdr John Halliday) walczył na Morzu Śródziemnym (w składzie eskadry kontradm. Martina uczestniczył w rozgromieniu francuskiego konwoju i jego eskorty 23-25.10.1809; w dobiciu resztek w zatoce Rosas 31.10.1809), na wodach kanału La Manche, uczestniczył w eskortowaniu konwojów na trasie do Wyspy Św. Heleny - do przełomu sierpnia/ września 1815. Potem do 1817 stał w Plymouth w charakterze hulka prochowego. Rozebrano go tam w czerwcu 1817.
Belleisle został naprawdę wprowadzony do aktywnej służby pod brytyjską banderą dopiero w październiku 1800 pod komandorem Williamem Domettem, we Flocie Kanału. Pod często zmieniającymi się dowódcami służył we Flocie Kanału do 1803, jako okręt flagowy adm. Cornwallisa. Skierowano ten liniowiec 10.02.1803 na Morze Śródziemne. Pod komandorem Williamem Hargoodem (1803-1807) uczestniczył w pościgu za francuską flotą tulońską do Indii Zachodnich i z powrotem w 1805, a potem walczył w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, gdzie poniósł ciężkie straty (33 zabitych, 93 rannych) i odniósł poważne uszkodzenia. Doholowany do Gibraltaru, reperowany w Plymouth do kwietnia 1806. W 1806 w składzie eskadry Strachana uczestniczył w zniszczeniu francuskiego 74-działowca u wybrzeży Ameryki Północnej 10.09.1806. Od stycznia 1807 w rejonie Wysp Podwietrznych, od września 1807 (kmdr William Maude) był flagowcem kontradm. Cochrane’a. Pod różnymi dowódcami pozostał w Indiach Zachodnich do początku 1809, kiedy brał udział w zdobyciu Martyniki. W lipcu 1809 uczestniczył w operacji Walcheren. Od września 1809 stał w rezerwie w Portsmouth, gdzie rozebrano go (jak to szło? „Rozbity pod Portsmouth” Very Happy

?) w sierpniu 1814.
Krzysztof Gerlach

wlad · Dołączył: 26 Lip 2010 Posty: 65 Przeczytał: 0 tematów

Dziękuję bardzo za szybką odpowiedź.

knowak · Wysłany: Nie 18:56, 24 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LIZARD (1840).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Nie 20:20, 24 Mar 2013 Temat postu:

Drewniany bocznokołowiec 3-działowy, klasyfikowany jako „jednostka parowa piątej klasy”. Tonaż 283-284 tony, wyporność 470 ton, długość między pionami 36,58 m, szerokość 6,92 m, głębokość 3,96 m, zanurzenie 2,59 m. Dwucylindrowy silnik boczno-balansjerowy firmy Maudslay, o mocy 100 koni nominalnych i 157 koni indykowanych. Średnica cylindrów 102 cm, skok tłoków 107 cm. Ciśnienie pary w kotłach 5 funtów na cal kwadratowy. Bunkry na 64 tony węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 4,88 m, obracały się z prędkością 27 obr/min. Uzbrojenie: początkowo 1 obracane działo 18-funtowe (22-cetnarowe lub 15-cetnarowe) i 2 działa 18-funtowe (15-cetnarowe albo 10-cetnarowe) na zwykłych lawetach wózkowych, potem 1 obracane działo 32-funtowe (34-cetnarowe) i 2 haubice 12-funtowe (10-cetnarowe). Załoga: 60 ludzi. Dwumasztowiec wyposażony w łodzie sponsonowe.
Jednostka zbudowana w Woolwich wg planów Symondsa, zamówiona 18.03.1839, zaczęta w lipcu 1839, zwodowana 7.01.1840. Ukończona 26.01.1841. Początkowo wyposażono ją do służby w charakterze okrętu badawczego.
Od 9.12.1840 dowódcą parowca był por. Walter Grimston Bucknall Estcourt, na przełomie stycznia i lutego 1841 skierowany na Morze Śródziemne. Od 12.01.1842 jednostką dowodził por. Charles James Postle. Gdy okręt płynął 24.07.1843 pod parą u południowych wybrzeży Hiszpanii, podążając z Gibraltaru do Kartageny, około pierwszej w nocy w jego lewą burtę wbił się parowiec francuskiej marynarki wojennej Véloce, powodując szybkie zatonięcie angielskiej jednostki na wodach między przylądkiem Gata a przylądkiem Palos.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach