www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu AVENGER (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata parowa pierwszej klasy, od 31.07.1846 - drugiej klasy, bocznokołowiec 10-działowy. Tonaż 1444 tony, długość 210’0”, szerokość kadłuba 39’0”, szerokość z tamborami 65’6”, głębokość 25’8”. Silnik firmy Seaward & Capel, dwucylindrowy, bezpośredniego działania, o mocy 650 koni nominalnych, który pozwalał na osiąganie prędkości 9,5 węzła. Uzbrojenie w całości na pokładzie odkrytym; pierwotne: 2 obracane działa 68-funtowe (95-cetnarowe), 4 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe) i 4 bardzo krótkie działa (działonady) 32-funtowe (25-cetnarowe); od 1847: 2 obracane działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe) i 8 bardzo krótkich dział 32-funtowych (25-cetnarowych). Załoga: 200-250 ludzi.
Jednostka zbudowana w Devonport wg planów Edye’a lub Symondsa, zamówiona 19.02.1844, zaczęta 27.08.1844, zwodowana 5.08.1845, ukończona 21.06.1846.
28.04.1846 jej dowódcą został kmdr Woodford John Williams (aczkolwiek nie jest to informacja całkowicie pewna); fregata należała do Eskadry Kanału (Eskadry Eksperymentalnej) bazującej w Portsmouth. Od 20.11.1847 dowodził nią kmdr Charles George Elers Napier, pasierb słynnego kontradm. Charlesa Napiera. W marcu 1847 wchodziła w skład Floty Śródziemnomorskiej Williama Parkera i współdziałała z liniowcami Vanguard oraz Albion. W czasie przejścia z Gibraltaru na Maltę wpadła z dużą prędkością i rozbiła się 20.12.1847 w nocy na skałach Sorelli (Sorelle) w pobliżu wysepki Galita (Galite), u północnych wybrzeży Afryki. Spośród 250 osób będących na pokładzie, uratowały się tylko cztery, które spotkały się z wielką życzliwością Arabów na brzegu. Charles George Elers Napier był wśród tych, którzy zginęli, podobnie jak porucznik Frederick Marryat, pierworodny syn komandora Fredericka Marryata, słynnego pisarza-marynisty. Dopiero w czerwcu 1850 kapitan francuskiego okrętu Roberach, chorąży Bouchet Rivière, znalazł ślady katastrofy i stwierdził, że najprawdopodobniej Napier nie wziął pod uwagę silnego prądu północno-zachodniego, który zepchnął fregatę z zaplanowanego kursu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BULLDOG (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy pierwszej klasy, 6-działowy. Tonaż 1124 tony, długość między pionami 57,91 m, szerokość maks. 10,97 m, szerokość z tamborami 17,48 m, głębokość ładowni 6,40 m. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania firmy Rennie o mocy 500 koni nominalnych pozwalał na rozwijanie prędkości 10,2 węzła. Średnica cylindrów 211 cm, skok tłoków 168 cm, ciśnienie pary w kotłach 6,5 funta na cal kwadratowy, bunkry na 296 ton węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 8,48 m, obracały się z prędkością 16 obr./min. Załoga: 160-200 ludzi. Uzbrojenie: początkowo 2 obracane działa 42-funtowe (84-cetnarowe o długości 10’0”), dwa 8-calowe działa haubiczne (64-cetnarowe o długości 9’0”), 2 karonady 42-funtowe (22-cetnarowe); najpóźniej od 1856: 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe), 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe). W 1861 albo 1862 przezbrojony w 1 obracane 10-calowe działo haubiczne (84-cetnarowe), 1 odtylcowe działo gwintowane 110-funtowe (82-cetnarowe) i 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe) lub w większą liczbę odtylcowych dział gwintowanych Armstronga. Górę sponsonów tworzyły łodzie spononowe. Początkowo dwumasztowiec, potem trójmasztowy bark.
Okręt zbudowany w Chatham wg planów Symondsa, zamówiony 18.03.1841, zaczęty 7.07.1844, zwodowany 2.10.1845. Ukończony 7.09.1846.
Od 25.06.1846 dowódcą slupa skierowanego ku zachodnim wybrzeżom Afryki i Przylądkowi Dobrej Nadziei był commander George Evan Davis. Od 3.05.1847 do 1850 okrętem operującym teraz głównie na Morzu Śródziemnym dowodził commander Astley Cooper Key. 23.01.1854 dowództwo objął i komenderował nim na Bałtyku podczas wojny krymskiej kmdr William King Hall. Slup był pod Kronsztadem, uczestniczył w zdobyciu Bomarsundu 16.08.1854. Służył na Bałtyku także w 1855, a dowodził nim od 19.02.1855 commander Alexander Crombie Gordon. W kwietniu 1856 slup pod jego komendą uczestniczył w rewii floty na Spithead. Od 3.12.1860 do 22.07.1862 kapitanem okrętu należącego do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich był commander Henry Frederick McKillop. Ponownie wprowadzono slup do tej eskadry w Portsmouth 14.03.1864. Bulldog interweniował podczas walk wewnętrznych na Haiti. Jego ostatni dowódca, commander Charles Wake otrzymał rozkaz udania się na miejsce. Po wejściu 22.10.1865 na wody zatoki Acul Brytyjczycy ujrzeli rebeliancki parowiec Valorogue strzelający do brytyjskiego statku pocztowego z Jamajki. Na rozkaz Wake’a rebelianci przestali strzelać i zawinęli do Cap Haitien. Jednak przywódca rebelii rozkazał w odwecie zaatakować i zniszczyć brytyjski konsulat, a Haitańczyków, którzy się tam schronili – zamordować. Wysunięte przez Wake’a żądanie satysfakcji zignorowano, więc Bulldog wpłynął 23.10.1865 do portu i rozpoczął wymianę ognia z bateriami nadbrzeżnymi i wspomnianym parowcem. Zniszczył Valorogue oraz szkuner, ale utknął na rafie niezaznaczonej na mapach i nie był w stanie z zejść. W nocy, po wyczerpaniu całej amunicji, Wake zdecydował się spalić swój okręt, podczas gdy załogę zabrał parowiec należący do haitańskiego rządu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu FURY (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup parowy pierwszej klasy, 6-działowy bocznokołowiec typu Bulldog. Wymiary i tonaż jak Bulldog. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania firmy Rigby, o mocy 515 koni nominalnych. Pojedynczy komin. Średnica cylindrów 213 cm, skok tłoków 175 cm, ciśnienie pary w kotłach 10 funtów na cal kwadratowy. Bunkry na 360 lub 460 ton węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 7,77 m, obracały się z prędkością 21,5 obr/min, pozwalając na osiąganie prędkości 10,5 węzła. Załoga: 160 ludzi. Uzbrojenie: początkowo dwa obracane działa 42-funtowe (84-cetnarowe, o długości 10’0”), dwa 8-calowe działa haubiczne (64-cetnarowe, o długości 9’0”), 2 karonady 42-funtowe (22-cetnarowe); bardzo prędko zmienione na: 1 obracane działo 68-funtowe (93/95-cetnarowe), 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe); od 1862 jedno obracane 10-calowe działo haubiczne (84-cetnarowe), 1 odtylcowe działo gwintowane 110-funtowe (82-cetnarowe) i 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe). Trójmasztowiec z takielunkiem barku.
Okręt zbudowany w Sheerness wg planów Symondsa, zamówiony 19.02.1844, zaczęty w czerwcu 1845, zwodowany 31.12.1845. Ukończony 6.07.1847.
Od 20.07.1847 dowodził nim commander James Willcox, skierowany na Daleki Wschód (wyszedł z Plymouth 4.10.1847). Dotarł do Singapuru 24.01.1848 (drogą przez Rio de Janeiro, Przylądek Dobrej Nadziei, cieśniny Sunda i Banca), a do Hongkongu – 6.02.1848. Operował między Hongkongiem a Amoy, Szanghajem, Ningpo, Singapurem, wyspą Penang, Bombajem, Madrasem, Trincomalee, Colombo, Jawą, Sumatrą. Zniszczył 1.10.1849 flotyllę 27 chińskich dżonek pirackich w zatoce Bias. Brał udział w zniszczeniu chińskiej floty pirackiej (58 dżonek) na rzece Tonkin 21.10.1849. W sierpniu 1850 slup został odesłany z Singapuru do Anglii. Dotarł do Plymouth 17.11.1850. Od 4.12.1851 jego nowym kapitanem był commander Edward Tatham. W 1853 okręt należał do floty brytyjsko-francuskiej zgromadzonej w zatoce Besika. W 1854 brał udział w działaniach na Morzu Czarnym podczas wojny krymskiej. Wraz z francuską fregatą bocznokołową Descartes pochwycił pod Odessą tuzin małych rosyjskich statków handlowych. Pod koniec lipca 1854 z jego pokładu adm. Edmund Lyons, gen. Canrobert i inni rozpoznawali potencjalne punkty lądowania na wybrzeżach Krymu oraz twierdze Sewastopola. Kolejnym dowódcą został 20.08.1854 commander Ennis Chambers. We wrześniu 1854 slup pomagał w transporcie wojsk sojuszniczych spod Warny na Krym, holując równocześnie dwa transportowce żaglowe. Ostrzeliwał rosyjskie posterunki. Był w sztormie 14.11.1854 pod Krymem, kiedy jego łodzie ratowały rozbitków z innych jednostek.
W lutym 1856 znajdował się w Portsmouth. W okresie 28.07.1856 – 17.09.1858 parowcem wysłanym znów na wody Indii Wschodnich i Chin dowodził commander Charles Taylor Leckie. W latach 1856-1857 slup uczestniczył w drugiej wojnie chińskiej (1.06.1857 jego łodzie walczyły na rzece Fatshan). Pozostał na wodach chińskich także w okresie 1858-1861. W sierpniu 1858 odwiedził Japonię. Dowództwo przejął 4.10.1858 commander John Edmund Commerell. W okresie 2.01.1860-25.03.1861 obowiązki dowódcy pełnił John Crawford Wilson. Odesłany z Hongkongu na przełomie 1860/1861, dotarł 21.03.1861 do Przylądka Dobrej Nadziei. Tu 25.03.1861 dowództwo przejął commander Bedford Clapperton Tryvellion Pim, który wyruszył w dalszą drogę do Anglii z początkiem kwietnia i przyprowadził okręt do Portsmouth, gdzie 19.06.1861 Fury został wycofany do rezerwy.
Slup sprzedano w lipcu 1864 firmie rozbiórkowej Castle & Beech z Charlton lub już wtedy rozebrano.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu INFLEXIBLE (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup parowy pierwszej klasy, 6-działowy bocznokołowiec typu Bulldog. Tonaż i wymiary jak Bulldog. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania firmy Fawcett, Preston & Co., o mocy 378 koni nominalnych i 680 koni indykowanych, pozwalał na uzyskiwanie prędkości 9,5 węzła (chociaż niektórzy pisali nawet o 12 węzłach, ale – jeśli to prawda – chodziło zapewne o prędkość pod parą i żaglami naraz). Średnica cylindrów 183 cm, skok tłoków 175 cm. Cztery kotły, każdy z trzema płomienicami. Pojedynczy komin. Bunkry na 460-500 ton węgla. Koła łopatkowe o średnicy 8,8 m, każde z 24 łopatkami, obracały się z prędkością 18-20 obr/min. Okręt wyposażony był w jeden z pierwszych telegrafów maszynowych. Załoga: 160 ludzi. Uzbrojenie: początkowo dwa obracane działa 42-funtowe (84-cetnarowe, o długości 10’0”), dwa 8-calowe działa haubiczne (64-cetnarowe, o długości 9’0”), 2 karonady 42-funtowe (22-cetnarowe); najpóźniej w 1856 zmienione na: 1 obracane działo 68-funtowe (93/95-cetnarowe), 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe); od 1862 jedno obracane 10-calowe działo haubiczne (84-cetnarowe), 1 odtylcowe działo gwintowane 110-funtowe (82-cetnarowe) i 4 działa haubiczne 8-calowe (52-cetnarowe). Przynajmniej początkowo dwumasztowiec.
Zbudowany w Pembroke wg planów Symondsa, zamówiony 18.03.1841, rozpoczęty w styczniu 1844, zwodowany 12.04.1845 lub 24.05.1845 albo 22.05.1845. Ukończony 9.08.1846.
Od 10.06.1846 slupem wysłanym 10.08.1846 na wody Australii i Nowej Zelandii drogą wokół Przylądka Dobrej Nadziei dowodził commander John Cochrane Hoseason. Inflexible dotarł do Sydney 13.12.1846. Po remoncie i balu na pokładzie dla miejscowej elity, 16.01.1847 skierował się ku Nowej Zelandii, zawijając do Auckland 10 dni później. Pozostał u wybrzeży Nowej Zelandii (z jednym powrotem do Sydney) do marca 1848, biorąc udział w tzw. pierwszej wojnie maoryskiej. Skierowany 18.03.1848 na remont do Bombaju. Po remoncie operował w Indiach Wschodnich i Chinach, zwalczając piratów, a 2.06.1849 odesłano go z Singapuru do Anglii. Od 12.07.1850 kapitanem okrętu przydzielonego do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich był commander Peché Hart Dyke. Po nim dowództwo przejął 13.07.1852 commander George Rhodes Wolrige. W październiku 1852 znajdował się w Lizbonie. Od 27.07.1853 dowodził slupem (wysłanym na Morze Śródziemne) commander George Otway Popplewell. W 1853 Inflexible należał do floty brytyjsko-francuskiej zgromadzonej w zatoce Besika. W 1854 i 1855 walczył na Morzu Czarnym podczas wojny krymskiej. Atakował fort Nikołajew 4.10.1854. Jego dowództwo przejął 28.07.1856 commander John Corbett, skierowany na Daleki Wschód. Przybył do Hongkongu na przełomie kwietnia i maja 1857. Walczył w czasie drugiej wojny chińskiej. Na tamtych wodach kolejnym kapitanem został 15.08.1857 commander George Augustus Cooke Brooker, operujący nadal w 1860.
Okręt sprzedano 1864 firmie rozbiórkowej Castle & Beech, rozebrano w Charlton w lipcu 1864.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SCOURGE (1844).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup parowy pierwszej klasy, bocznokołowiec 6-działowy typu Bulldog. Tonaż i wymiary jak Bulldog. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania, tzw. „syjamski”, firmy Maudslay, o mocy 420 koni nominalnych, pozwalał na rozwijanie prędkości 11 węzłów. Napędzał koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 8,53 m czy 8,38 m, obracające się z prędkością 16-18 obrotów/minutę, mające łopatki o szerokości 2,74 m i głębokości 0,61 m. Średnica cylindrów 137 cm, skok tłoków 183 cm. Bunkry mieściły 380 ton węgla. Załoga: 160 ludzi. Uzbrojenie jak Fury.
Okręt zbudowany w Portsmouth wg planów Symondsa, zamówiony 18.03.1841, rozpoczęty w lutym 1844, zwodowany 9.11.1844 (ewentualnie dzień wcześniej). Ukończony 13.05.1846.
Od 26.11.1845 dowodził nim commander James Crawford Caffin, przydzielony do Eskadry Kanału (bazującej w Portsmouth Eskadry Eksperymentalnej, Eskadry Ewolucji). Od 11.10.1847 kapitanem parowca włączonego do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich był commander Henry Edward Wingrove. Kolejnym dowódcą został 1.10.1849 commander Frederick Herbert Kerr, a slup pod jego komendą operował na Morzu Śródziemnym. Od 10.04.1854 dowodził nim komodor John Adams, zwalczający statki handlarzy niewolników u zachodnich wybrzeży Afryki oraz interweniujący w lokalnych konfliktach lądowych. W marcu 1856 Scourge przebywał okresowo w Plymouth, ale wkrótce powrócił na wody Afryki. 26.06.1858 dowództwo slupa skierowanego na Morze Śródziemne objął commander Victor Hohenlohe-Langenberg. W okresie 13.12.1859 – październik 1861 kapitanem okrętu zatrzymanego na Morzu Śródziemnym był commander William Gore Jones. Od października 1861 do 8.02.1862 (data wycofania do rezerwy w Woolwich) slupem operującym nadal na tych wodach dowodził commander William John Ward.
Okręt rozebrano w 1865.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BIRKENHEAD (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Pią 10:09, 01 Mar 2013 Temat postu:

Fregata parowa drugiej klasy, potem transportowiec wojska. Żelazny bocznokołowiec 6-działowy. Długość między pionami 210’0”, szerokość kadłuba 37’6” lub 37’8”, szerokość z tamborami 50’6” (lub 60’6”; w którymś z opracowań jest literówka, a ja nie mam planu obejmującego sponsony, więc nie mogę tego rozstrzygnąć), głębokość 22’11”, zanurzenie średnie 15’9”. Tonaż 1400/1405 ton, wyporność 1918 ton. Załoga: 250. Uzbrojenie: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (o masie 84 cetnary każde), 4 działa haubiczne 8-calowe (o masie 64 cetnary każde), wszystkie na odkrytym pokładzie. Dwucylindrowy silnik boczno-wahaczowy firmy Forrester z Liverpoolu (konstruowany pierwotnie dla fregaty Janus), o mocy 536 koni nominalnych, pozwalał na osiąganie prędkości 12-13 węzłów. Kotły o rurowych płomienicach lub płomieniówkowe. Bunkry na 500 ton węgla. Łodzie tamborowe. Dwumasztowiec o takielunku brygu, szybko zmienionym na trójmasztową barkentynę. Kadłub o bardzo ostrych liniach dziobu i rufy oraz pełnym śródokręciu i zaokrąglonym dnie. Wyposażony w 6 poprzecznych grodzi wodoszczelnych sięgających do poziomu górnego pokładu, poza przejściem między przedziałem silnikowym a kotłownią.
Okręt zbudowany przez firmę John Laird, Sons & Co w Birkenhead (ściśle biorąc w North Birkenhead, nad brzegiem rzeki Mersey). Zamówiony 13.04.1843, nazwany Vulcan 12.06.1843 (za figurę galionową miał popiersie rzymskiego boga Wulkana, trzymającego w garści piorun), zaczęty we wrześniu 1843. Ofertę silnikową Forrestera (z ceną 26132 funty) zaakceptowano w kwietniu 1844. Fregatę przemianowano na Birkenhead w lutym 1845, zwodowano ją 30.12.1845. Matką chrzestną była markiza Westminster. Okręt ukończono 17.01.1847. Całkowity koszt budowy przekroczył 65 tysięcy funtów.
Od 5.11.1846 fregatą dowodził commander Augustus Henry Ingram. Pozostała jedyną w dziejach żelazną fregatą bocznokołową w Royal Navy. W sierpniu 1847 uczestniczyła (wraz z HMS Scourge) w ściąganiu z plaży w zatoce Dundrum słynnego parowca Brunela Great Britain. Birkenhead doholowała go do Belfast Loch, a potem do Liverpoolu. W 1848 wycofano ją do rezerwy.
W wyniku narastającego kryzysu zaufania do żelaza jako materiału na budowę okrętów wojennych, w październiku 1848 podjęto decyzję o przekształceniu fregaty w transportowiec wojska. Zmiany zażądane przez kierujących tą służbą objęły wycięcie wielkich otworów w grodziach, dla ułatwienia dostępu i poprawienia wentylacji. Oczywiście przekreśliło to sens istnienia grodzi wodoszczelnych i osłabiło kadłub. Uzbrojenie zredukowano do 4 bardzo krótkich dział 32-funtowych (o masie 25 cetnarów) i – być może – dwóch obracanych dział 68-funtowych (95-cetnarowych). Dodano rufówkę i dziobówkę. Przebudowy dokonano w Portsmouth w okresie 1850-1851. Załoga liczyła odtąd 100 lub 132 osoby.
W 1851 transportowiec wojska Birkenhead odbył kilka (?) bezproblemowych rejsów z żołnierzami do Kanady i Kapsztadu, np. w kwietniu 1851 do Halifaxu. W kolejny (?) rejs do Kraju Przylądkowego (gdzie w latach 1850-1853 trwała tzw. wojna kafirska) wyruszył z Cork w styczniu 1852. Jego dowódcą był szyper (nawigator) Robert Salmond. Na pokładzie znajdowało się ponad 600 żołnierzy, oficerów (i członków ich rodzin - 25 kobiet oraz 31 dzieci) z 10 różnych regimentów. Dowodził nimi podpułkownik Alexander Seton z 74 regimentu szkockiego. Całkowitą liczbę osób przebywających na okręcie szacuje się na 631, 638, 648, 680 ludzi – dokładna wartość nigdy nie będzie znana, ponieważ dokumenty uległy zniszczeniu. Żołnierze, w większości młodzi rekruci, przewożeni byli na dolnym i głównym pokładzie, w pomieszczeniach w przód i w tył od maszynowni. Załoga mieszkała w forkasztelu, a oficerowie armii i floty w kabinach z tyłu górnego pokładu. Birkenhead zawinął do Simon’s Bay 23.02.1852. Kapitanowi Salmondowi nakazano natychmiast ruszać dalej na wschód i wysadzić żołnierzy w zatoce Algoa. Salmond skierował na ląd jednego oficera, kilku żołnierzy i parę kobiet, wziął konie i zapasy, po czym kazał podnieść kotwicę już 25.02.1852. Pogoda była dobra, morze spokojne. O północy większość załogi, w tym dowódca, poszła spać. Tuż przed godziną 2 rano 26.02.1852, płynący z prędkością około 8-8,5 węzła okręt uderzył w niezaznaczoną na mapach podwodną skałę u krańca zatoki Walkera, blisko Point Danger. Odłamek skały przebił dno tuż przed fokmasztem – cały dziób natychmiast napełnił się wodą, topiąc większość ludzi na dolnym pokładzie transportowym, prawdopodobnie gdy jeszcze spali. Zatrzymano silnik i spuszczono małą kotwicę dziobową dla zwiększenia stabilności okrętu. Kapitan Salmond rozkazał opuścić łodzie z pokładu rufowego i łodzie sponsonowe. Ci z żołnierzy, którzy jeszcze żyli, zdyscyplinowani przez Setona, ustawili się we wzorowym porządku na pokładzie rufowym, część pomagała w opuszczaniu łodzi i wyrzucaniu za burtę koni (z wyjątkiem jednego dopłynęły do brzegu). Następnie Salmond wydał fatalny w skutkach rozkaz uruchomienia silników na pracę wstecz, mając nadzieję na zejście ze skały. W efekcie wielkie naprężenia spowodowały pęknięcie płyt na śródokręciu pod maszynownią, gdzie nową wielką dziurą zaczęła się wlewać woda, ostatecznie przełamując kadłub na dwie części. Dzięki niebywałej w dziejach żeglugi dyscyplinie, odwadze i zimnej krwi kapitana Salmonda, podpułkownika Setona, oficerów, marynarzy i żołnierzy uratowano wszystkie kobiety i dzieci, które nakazano wsadzić do łodzi w pierwszej kolejności. Ponieważ upadający fokmaszt i komin zablokowały część łodzi (a tych w owej epoce i tak było znikomo mało w stosunku do transportowanych ludzi) udało się ostatecznie spuścić tylko trzy, w których zmieściło się zaledwie 78 osób (w tym marynarze z obsługi, dowodzeni przez II oficera). Seton utrzymywał swoich żołnierzy w szeregach aż do chwili, gdy woda zalała pokład. Około 200 ludzi próbowało następnie dopłynąć do brzegu przez morze pełne rekinów i skał. Udało się to 65-69 z nich. Rozbitkowie z łodzi zostali podjęci po drodze do Simonstown przez mały szkuner Lioness (tuż po trzeciej nad ranem), który zaraz ruszył ku miejscu katastrofy. Zabrano jeszcze 30-40 ludzi trzymających się wystającej nad wodę grotstengi. W sumie uratowano jednak zaledwie 193 osoby. Salmond i Seton zginęli. Resztki Birkenhead sprzedano w Kapsztadzie 28.02.1853 za niecałe 165 funtów. Szybkość, z jaką transportowiec się rozpadł, nie przyczyniła się do poprawy wizerunku żelaza pudlarskiego jako materiału do budowy okrętów.
Natomiast przebieg akcji ratunkowej na pokładzie Birkenhead dostarczył epoce wiktoriańskiej szeregu symboli – rozkazu „kobiety i dzieci pierwsze”, zimnej krwi i bohaterstwa żołnierzy. W dzisiejszych czasach ludzie o najniższych instynktach próbują zarobić na wyszydzaniu tych postaw, a niespełnieni naukowcy chcą zdobyć poklask przez próbę wykazania, że może nie wszystko było tak świetlane. Ja pozostanę przy wersji oficjalnej.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Sob 18:25, 02 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ODIN (1846).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Sob 21:05, 02 Mar 2013 Temat postu:

Drewniana fregata parowa pierwszej klasy, bocznokołowiec 16/18-działowy. Tonaż określany na 1302-1326 ton, długość między pionami 63,40 m, szerokość maksymalna 11,33 m lub 11,28 m, głębokość między 7,34 a 7,39 m, zanurzenie z przodu 5,49 m, z tyłu 5,77 m. Dwucylindrowy silnik (średnica cylindrów 225 cm, skok tłoków 175 cm) bezpośredniego działania, firmy Fairbairn, pionowy, o mocy 560 koni nominalnych. Cztery kotły o rurowych płomienicach wytwarzały parę o ciśnieniu 9 funtów na cal kwadratowy. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 8,38 m, obracały się z prędkością 18 obr/min. Prędkość okrętu 10 albo 11 węzłów. Bunkry na 400 lub 500 ton węgla. Załoga: 175-270 ludzi. Uzbrojenie: na dolnym pokładzie 10 dział 32-funtowych (56-cetnarowych) czy 12 dział, na górnym pokładzie 2 obracane działa 68-funtowe (95-cetnarowe lub 112-cetnarowe) i 4 działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe).
Jednostka zbudowana w Deptford wg planów Johna Finchama, zamówiona 19.02.1844, zaczęta 19.02.1845, zwodowana 24.07.1846. Ukończona 12.08.1847. Trójmasztowy bark. Takielunek okazał się nieudany, ponieważ pozycja grotmasztu spowodowała niekorzystne przesunięcie środka parcia żagli.
Od 24.05.1847 jednostką skierowaną na Morze Śródziemne dowodził kmdr Frederick Thomas Pelham. We wrześniu 1847 uczestniczyła w ćwiczeniach eskadry Napiera. Latem i w grudniu 1848 znajdowała się na Morzu Śródziemnym. Od 1.08.1851 do października 1851 jej tymczasowym kapitanem był commander William Saltonstall Wiseman, obarczony zadaniem przetransportowania do Sankt Petersburga Hamiltona Seymoura, ambasadora brytyjskiego w Rosji.
W lipcu 1853 fregata należała do eskadry zgromadzonej na Spithead. Od 18.12.1853 dowodził nią kmdr Francis Scott, w 1854 walczący na Bałtyku podczas wojny krymskiej. Fregata działała u wybrzeży Finlandii (np. uczestniczyła w zakończonym porażką ataku łodziami na Gamlakarleby 7.06.1854). Bombardowała Bomarsund 21.06.1854. Brała udział w przygotowaniach do zdobycia Bomarsundu w sierpniu 1854 i w samym zdobyciu 16.08.1854. Wróciła do Anglii (do Woolwich) 20.12.1854. W lutym 1855 jej dowództwo przejął kmdr James Willcox. Od maja do czerwca przeholowała ze Spithead na Morze Czarne 3 moździerzowce i przewiozła ich 3 moździerze 13-calowe. W 1855 operowała na Morzu Czarnym. Uczestniczyła w bombardowaniu Sewastopola we wrześniu 1855 i fortu Kinburn 17.10.1855. W drugiej połowie lutego 1856 została odesłana z Morza Czarnego na Maltę. Od 20.09.1859 do 1863 jej kapitanem był kmdr lord John Hay, wysłany na Daleki Wschód (8.01.1860 przebywała, po drodze, w Rio de Janeiro; 7.06.1860 dotarła do Chusan). Brała udział (wysyłając łodzie rakietowe) w ataku na forty Taku przy rzece Peiho 21.08.1860, podczas którego Hay dowodził eskadrą kanonierek, a później został komodorem placówki. W 1861 kilkakrotnie odwiedzała Japonię.
Fregata została sprzedana 1864 lub 1865 firmie rozbiórkowej Castle & Beech, po czym rozebrana w 1865 w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Nie 18:50, 03 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SIDON (1846).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.