www.timberships.fora.pl

kgerlach

Jacques (Jean-Jacques) Beaupoil de Saint-Aulaire, zwany wicehrabią de Saint-Aulaire, urodził się 19.10.1744 lub 13.10.1744. Pochodził ze starej rodziny szlacheckiej, znanej (w wielu gałęziach) w Bretanii od XV w. Wstąpił do korpusu gardemarynów 29.04.1757. Na przełomie lat 1757-1758 pływał przez cztery miesiące na 74-działowcu Florissant, a w latach 1759-1760 przez 10 miesięcy na 74-działowcu Glorieux. Na tym ostatnim walczył w bitwie pod Quiberon 20.11.1759, kiedy Francuzi doznali ciężkiej klęski, ale Glorieux uciekł na rzekę Vilaine. Przez prawie pełne dwa lata 1761-1762 Jacques Beaupoil de Saint-Aulaire służył na 22-działowym pramie Charlotte, na którym uczestniczył w nieudanej interwencji francusko-hiszpańskiej w Portugalii w 1762. W 1763 przez pół roku zdobywał staż na 36-działowej fregacie Hébé, aż do jej rozbicia się we wrześniu u wybrzeży Wysp Kanaryjskich. W okresie 1764-1765 prawie rok przesłużył na 36-działowej fluicie Bricole. Otrzymał 27.11.1765 rangę "chorążego liniowca". Lata 1766-1767 prawie w całości spędził jako członek załogi 24/40-działowej fluity Fortune. W 1771 ponad rok służył na 14/20-działowej fluicie Etoile. Na początku 1772 miał wchodzić w skład załogi 14-działowej fluity Barbue (wymieniał ją w jednym ze swoich wykazów służby), ale jednostka ta faktycznie zatonęła w grudniu 1771, więc później o niej nie wspominał. Za to większość 1772 przesłużył na 30/36-działowej fregacie Terpsichore. W 1775 ponad pięć miesięcy pływał na 10/14-działowej fluicie Comte de Menou w eskadrze ewolucji komodora de Guichena. Awansował 4.04.1777 na "porucznika liniowca". W 1777/1778 był przez rok oficerem na 30/36-działowej fregacie Terpsichore, z tego ostatnie trzy miesiące już po włączeniu się Francji do wojny przeciwko Wielkiej Brytanii. Ponad rok służył w sezonie 1779/1780 na 74-działowcu Pluton, być może uczestnicząc w Indiach Zachodnich we wszystkich trzech starciach floty generała-porucznika de Guichena z flotą adm. Rodneya. W latach 1780-1783 był przez 3,5 roku oficerem na 74-działowcu Neptune. W tym czasie liniowiec ten walczył 16.03.1781 w eskadrze Destouchesa w bitwie koło przylądka Henry; 26.01.1782 w eskadrze de Grasse'a koło wyspy Saint Christophe; 12.04.1782 koło Dominiki. Z tą ostatnią datą mianowano Beaupoila podpułkownikiem wojsk marynarki. Na liście floty z 1785 wykazywano go jako kawalera Orderu Św. Ludwika i kapitana fizylierów wojsk marynarki. W 1786 dostał na pół roku pod komendę 4/26-działową fluitę Désirée, wysłaną na Dominikę. Jednak wicehrabia de Saint-Aulaire był rozżalony takim potraktowaniem. Jak pisał, na poprzednich liniowcach pełnił obowiązki pierwszego oficera i skierowanie go na fluitę (nazywał ją zresztą gabarą) uważał za uchybienie dla jego honoru i rangi, a ponadto pominięcie w awansach, które dostali mniej zasłużeni i niżej dotąd stojący w hierarchii. Na pocieszenie awansowano go 16.12.1786 do nowo utworzonego stopnia "majora liniowca". Po wybuchu rewolucji długo pozostawał w marynarce i doczekał się nawet 1.01.1792 awansu na "kapitana liniowca". Lecz zrezygnował już 15.03.1792, wyemigrował z Francji i w tym samym roku przyłączył się do Armii Książąt. Od 25.05.1795 należał do sił księcia Condé. Walczył w szeregach kontrrewolucjonistów do ogólnego pokoju zawartego w 1801; chlubił się udziałem w bitwie pod Ober-Kamlach 14.08.1796 i awansem na pułkownika piechoty w styczniu 1797, aczkolwiek w dokumentach zgromadzonych w odniesieniu do Armii Książąt w ogóle nie znalazłem jego nazwiska. Po 16.03.1801 r. (dokładnej daty nie znam) zdecydował się wrócić do kraju. Nie mając środków do życia, przymawiał się Napoleonowi (pośrednio) o pensję za minioną długoletnią służbę i zasługi (lat w Armii Książąt przezornie nie wyliczał). Zatrudniono go w biurze aprowizacyjnym od 14.05.1804 do 19.02.1810. Ponownie napisał 3.02.1807 w Paryżu podanie o pensję za 38 lat służby (1757-1792 i 1804-1807), obejmujące 13 kampanii i 10 bitew. Po obaleniu Napoleona przedstawiał swoje zasługi w kwietniu 1814 Burbonom, którzy powrócili do władzy i w tym samym roku dostał honorowy tytuł kontradmirała. Zmarł w Paryżu w 1830; wg niektórych dokumentów konkretnie 19 lipca.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Claude-Toussaint-Marie Bizien de Langoät (Langoet, Langoët, Langoat, Bizien-Langoat) pochodził z Bretanii. Urodził się podobno 17.10.1750 w Tréguier (chociaż w dokumencie z 7.04.1801 on sam podawał swoją datę urodzenia jako 17.10.1751). Jego rodzice zapisali go do Zakonu Kawalerów Maltańskich już 21.03.1753, a w rezultacie w źródłach występuje przede wszystkim jako kawaler de Bizien de Langoät lub kawaler Bizien-Langoat. Wstąpił do francuskiego korpusu gardemarynów w 1764 (podaje się daty dzienne 1.10 oraz 12.11). Od 1.11.1765 do 18.02.1766 służył na 26/32-działowej fregacie Infidele, wysłanej z Brestu do Kadyksu. Od 11.08.1766 przez 16 dni był na 16-działowej korwecie Hirondelle pilnującej wybrzeży, ale 21.10.1766 wrócił na fregatę Infidele, którą skierowano z Brestu na Antyle, i zdobywał na niej staż przez prawie rok. Urlopowano go 1.07.1770 z marynarki francuskiej na 30 miesięcy, aby mógł odbyć obowiązkową służbę na okrętach Kawalerów Maltańskich. Od 24.07.1770 do 4.10.1770 służył w randze gardemaryna na 40-działowej fregacie Santa Maria del Pilar (on zapamiętał ją jako Notre Dame du Pilard), która po wyjściu z Malty osłaniała francuskie galioty u wybrzeży Tunisu. Od 2.11.1770 do 3.02.1771 był na 64-działowcu San Zacharia (dla niego Zacary), po wyjściu z Malty krążącym u wybrzeży Algierii. Potem przyszedł okres zdobywania doświadczenia na galerach maltańskich. Od 3.05 do 9.06.1771 była to La Vittoria (Santa Maria della Vittoria; on podawał jej nazwę we francuskiej postaci Victoire), dowodzona przez bajlifa de Suffren, operująca u wybrzeży Włoch. Od 7.07 do 10.11.1771 służył na flagowej galerze Capitana krążącej u wybrzeży Barbarii. Wrócił na żaglowce Kawalerów Maltańskich i od 4.01.1772 przez trzy miesiące pływał znów na fregacie Santa Maria del Pilar, tym razem odwiedzającej wody Neapolu i Sycylii. Od 15.05.1772 na prawie pół roku skierowano go na galerę La Vittoria, patrolującą okolice wybrzeży Barbarii. Ostatnie dwa okręty Zakonu, na których kawaler de Bizien de Langoät zaliczał swoje "karawany", były 64-działowcami: od 8.12.1772 do 27.03.1773 służył na San Giacomo (San Gioacchino; on posługiwał się francuską postacią nazwy Saint Joachim), krążącym u wybrzeży Hiszpanii; zaś od 28.03.1773 należał przez 26 dni do załogi okrętu San Giovanni (dla niego Saint Jean), w trakcie przejścia z Malty do Marsylii. Następnie wrócił do marynarki francuskiej, gdzie dano mu rangę "chorążego liniowca" 1.10.1773 (lub 1.09.1773). Od 17.06.1774 do 23.01.1775 należał do załogi 26/32-działowej fregaty Flore, wysłanej na wody Lewantu. Minimalnie ponad rok służył od 1.11.1775 na 20-działowej korwecie Étourdie operującej na Antylach, m. in. (w sierpniu) na wodach Martyniki. Przez kolejny rok i miesiąc należał od 19.12.1776 do załogi 74-działowca Intrepide, pilnującego wybrzeży Francji. Awansował w 1778 na "porucznika liniowca" (w marcu, 1.04 lub 18.04, wg różnych dokumentów). Od 14.03 do 26.09.1778 był oficerem na 16-działowej korwecie Hirondelle, patrolującej od 15.06 wody kanału La Manche w składzie eskadry obejmującej poza tym flagową fregatę Belle Poule, inną fregatę i lugier. W ten sposób obserwował 17.06.1778 słynną walkę Belle Poule z brytyjską fregatą Arethusa. Należał też formalnie do uczestników bitwy flot pod Ouessant 27.07.1778.
CDN.

kgerlach

CD.
Od 29.09.1778 do 31.12.1779 służył na 74-działowcu Palmier we flocie generała-porucznika d'Orvilliers. Od 24.04.1780 był przez 4 miesiące i tydzień oficerem na 80-działowcu Saint Esprit chroniącym wybrzeża Francji. Potem, od 31.08.1780 do 1.02.1781 należał do załogi 110-działowca Bretagne w eskadrze, która najpierw przeszła z Brestu do Kadyksu, a następnie - pod wiceadm. d'Estaing - w okresie 7.11.1780-3.01.1781 wróciła z Kadyksu do Brestu. Claude-Toussaint-Marie Bizien de Langoät służył później kolejno na dwóch liniowcach należących do floty generała-porucznika de Grasse (opuściła Brest w marcu 1781). Najpierw (2.02-14.12.1781) był to 74-działowiec Hector, na którym walczył w starciu pod Martyniką 29.04.1781, a potem w decydującej, zwycięskiej dla Francuzów bitwie pod Chesapeake 5.09.1781. Następnie zaś (od 15.12.1781 do 2.09.1782) był oficerem 74-działowca Magnanime. Na nim brał udział w starciach 25 i 26.01.1782 koło wyspy St. Christophe, 9.04.1782 koło Dominiki, oraz w zakończonej klęską Francuzów bitwie pod Wysepkami Świętymi 12.04.1782. Magnanime należał do okrętów, które szczęśliwie zbiegły 25.04 do Cap Français na San Domingo, ale nie został wytypowany przez markiza de Vaudreuil na ostatnią kampanię francuską na Antylach tej wojny (markiz wybrał tylko liniowce w dobrym stanie, z dnami obitymi miedzią).
Po krótkiej przerwie "porucznik liniowca" Claude-Toussaint-Marie Bizien de Langoat od 13.06 do 3.10.1785 był oficerem na 24/26-działowej fregacie/korwecie Crescent, w wielu wykazach jego służby błędnie zamienianej na korwetę Croissant, której wtedy francuska marynarka w ogóle nie posiadała. Crescent operowała w składzie eskadry ewolucji bitewnych. Na liście floty z 1785 kawaler Bizien de Langoat był określany jako kawaler maltański i w związku z tym nie mógł być kawalerem Orderu Św. Ludwika. Od 30.04.1786 służył na 6/20-działowej fluicie Lourde u wybrzeży Bretanii. Awansował 16.12.1786 (czasem spotyka się datę 1.09.1786) na "majora liniowca". W hierarchii Zakonu Kawalerów Maltańskich miał już stanowisko/godność komandora. Dano mu 27.05.1786 komendę nad 18/20-działową fluitą Mulet, skierowaną na wody u północnego wybrzeża San Domingo; dowodził tą jednostką prze rok i miesiąc. W 1787 służył (od 29.10) na 80-działowcu Deux Freres. W okresie 1788-1790 był od 9.05.1788 przez prawie trzy lata oficerem na 74-działowcu Illustre, początkowo w eskadrze ewolucji i w Breście; w 1790 objął nawet chwilowo dowództwo tego okrętu po śmierci poprzedniego kapitana. Wziął przezornie urlop 18.12.1790. Jednak (przynajmniej początkowo) nie emigrował i 1.01.1792 awansował na "kapitana liniowca". Podczas rewolucji pozbył się trzeciego imienia (Marie), tytułu szlacheckiego i oznak przynależności do Kawalerów Maltańskich, podpisując się skromnie "obywatel Bizien". W 1806 wybierał wersję pośrednią i był znany jako Bizien-Langoat. W maju 1814 kołatał u Burbonów (po Restauracji) o pensję za lata służby i znów tytułował się kawalerem de Bizien. Zmarł 2.02.1827.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów,są nimi Potrin de la Morinière (awans kapitański otrzymał w 1782) oraz Paul de Flotte de Beuzidou (23.11.1734 - 14.05.1801, awans kapitański otrzymał również w 1782).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

François-Louis-Léonor Potrin (Poterin) de La Morinière urodził się około 1730 w Caen. Został ochrzczony 9.10.1734. Jego rodzicami byli Léonor Poterin de La Morinière (koniuszy), i Françoise-Charlotte-Magdeleine Borel. Wstąpił do korpusu gardemarynów w 1746. Otrzymał rangę "chorążego liniowca" w 1764. Został porucznikiem bombardierów w wojskach marynarki. Awansował na "porucznika liniowca" w 1777. Od listopada 1778 służył na 74-działowcu Fendant, który wyszedł z Brestu 15.12.1778, poprzez Quiberon podążył do Senegalu, gdzie uczestniczył w bombardowaniu i zmuszeniu do kapitulacji fortu 28.01.1779, dotarł na Martynikę 21.04.1779, wszedł w skład floty generała-porucznika de Guichen, walczył w zwycięskiej dla Francuzów bitwie pod Grenadą 6.07.1779, uczestniczył w nieudanej operacji pod Savannah w październiku 1779, kotwiczył w zatoce Chesapeake od 11.11.1779, wrócił 16.02.1780 na Martynikę, walczył na Antylach w bitwach Guichena 17.04, 15.05, 19.05.1780, wrócił do Kadyksu 23.10.1780, przeszedł z Kadyksu do Brestu w eskadrze wiceadm. d'Estaing w okresie od listopada 1780 do stycznia 1781. Potrin (Poterin) de La Morinière awansował na "kapitana liniowca" 15.09.1782. Był kawalerem Orderu Św. Ludwika. Zatrudniono go jako oficera rekrutacyjnego marynarki w Dunkierce. Występował wciąż na liście floty w 1785, ale właśnie wtedy zrezygnował z dalszej służby. Dostał Order Cincinnatusa. Ożenił się 24.07.1786 w Bergues z Marie-Pélagie-Victoire-Romaine-Louise de Clercq. Mieli syna. Po rewolucji wyemigrował i walczył w Armii Książąt. Owdowiał w 1802. Zmarł 12.02.1819 w Bergues.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Paul de Flotte de Beuzidou urodził się 23.11.1734 w Paryżu. Jego rodzicami byli Pierre de Flotte oraz Louise-Françoise Martin. Wstąpił do korpusu gardemarynów 31.03.1757. Przeniesiono go 15.07.1757 do gwardzistów Flagi Admiralskiej. Od 1.10.1757 służył na 80-działowcu Océan w eskadrze de La Clue Sabrana. Walczył w bitwie pod Lagos 18.08.1759, kiedy Francuzi zostali rozgromieni przez adm. Boscawena, został ranny i dostał się do niewoli. Wrócił z niej do Francji 11.04.1760. Ożenił się w 1761 z Marie-Jeanne Le Voyer. Mieli dzieci. Od 25.05 do 28.09.1762 na pokładzie 74-działowca Protecteur brał udział w kampanii śródziemnomorskiej eskadry Bomparda. Dano mu 30.05.1763 funkcję pod-brygadiera. Otrzymał rangę "chorążego liniowca" 1.10.1764. Został drugim porucznikiem artylerii w wojskach marynarki 16.07.1765. Od 23.07.1768 do 19.04.1769 służył na 10/16-działowej gabarze Gros Ventre transportującej drewno do arsenałów marynarki. Od 10.10.1771 należał do załogi 26/32-działowej fregaty Flore wyznaczonej do rejsu badawczego, mającego m.in. na celu sprawdzenie zegarów (chronometrów) nr 6 i 8 pana Berthoud; fregata z rozmaitymi słynnymi naukowcami na pokładzie wyszła z Brestu 26.10.1771, zawijała do Kadyksu, na Maderę, Wyspy Zielonego Przylądka, dotarła na Antyle, stamtąd do Nowej Fundlandii, wybrzeży Norwegii, Danii, na Bałtyk, do wybrzeży Szkocji i Anglii, wracając do Brestu 8.10.1772. Paul de Flotte de Beuzidou został tymczasem 1.05.1772 pierwszym porucznikiem drugiego batalionu regimentu marynarki w Bayonne, a 1.01.1775 - pierwszym porucznikiem bombardierów. Wykazywał zainteresowania naukowe, był od 21.03.1774 członkiem korespondentem Królewskiej Akademii Marynarki. Przydzielono go 30.11.1776 na serio do artylerii marynarki. Awansował na "porucznika liniowca" 4.04.1777. Od 1.07.1777 zajmował stanowisko drugiego kapitana kompanii kanonierów-praktykantów. Od 1.01.1778 do 14.04.1778 służył na 32-działowej fregacie Pallas. Od 15.04 do 3.10.1778 był oficerem na 32-działowej fregacie Andromaque; uczestniczył na niej w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. Od 4.10.1778 do 8.03.1781 służył na 74-działowcu Robuste we flocie wiceadm. d'Estaing; walczył w bitwie pod Grenadą 6.07.1779 i brał udział w operacjach pod Savannah 16.09-9.10.1779. Dano mu 1.04.1779 stopień pierwszego kapitana bombardierów. We flocie generała-porucznika de Guichen walczył w trzech bitwach pod Dominiką (17.04. 15.05, 19.05.1780). W wojskach marynarki dostał 7.03.1781 rangę podpułkownika. Awansował 15.09.1782 na "kapitana liniowca". Otrzymał Order Cincinnatusa. W 1782 był jedną z osób, którym Akademia Marynarki zleciła sporządzenie raportu na temat kompasu azymutalnego zaproponowanego przez de Gaulle'a (jednak nie generała). Od 9.10.1782 do 23.02.1783 Paul de Flotte de Beuzidou zajmował stanowisko drugiego kapitana 74-działowca Destin, a od 27.02 do 13.04.1783 - 74-działowca Diadème. Następnie pełnił w okresie 1.05.1786-1790 funkcję dyrektora szkoły elewów kanonierów w Breście. Na forum nauki był od 2.12.1784 członkiem zwyczajnym Królewskiej Akademii Marynarki, jej wicedyrektorem w 1789 i dyrektorem w 1790. Awansował 1.01.1793 na kontradmirała, ale jakobini wyrzucili go już 30.11.1793 z marynarki jako szlachcica (być może walczył potem w szeregach szuanów), a Napoleon wspaniałomyślnie obniżył mu sześciokrotnie emeryturę, zmuszając do życia z łaski rodziny. De Flotte był już wtedy sparaliżowany. Zmarł 14.05.1801 w Beuzidou.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów,są nimi Montault (Montaut) de Saint-Sivier (awans kapitański otrzymał w 1781) oraz Antoine-Sauveur de Clavel (1742 - 27.09.1803, awans kapitański otrzymał w 1782).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Montault (Montaut, Montaud) de Saint-Sivier (de Saint-Sivié, de Saint Sebé i wiele innych postaci zapisu) jest dość tajemniczą postacią, w której losy wplata się chyba wątki dotyczące różnych osób. Niewiele zostało dokumentów jednoznacznie kojarzonych z nim, resztę dokłada się na podstawie podobnie wyglądającego nazwiska. Ogólnie biorąc, szlachta Montault (Montaut) de Saint-Sivier tworzyła osiadłą głównie w Tuluzie gałąź możnej rodziny, mającej w swoich szeregach nawet książąt.
Oficer, który w 1781 został "kapitanem liniowca", to François-Louis Montault, zwany wicehrabią de Montaut (Montault), urodzony w Condom, zapewne po 1738 a przed 1744. Jego rodzicami byli Joseph-Marie, markiz de Montaut Saint-Sivier i Marie-Madelene de Ballade de Front Crumel (de Foncrumet).
Wicehrabia Montault awansował na "porucznika liniowca" 24.03.1772. Ożenił się w 1775 z Marguerite-Louise Tibergé le Vassor (Levassor). Mieli dzieci. W latach 1778-1779 (a może aż do 1781?) był pierwszym oficerem na 64-działowcu Artésien, skierowanym 1.05.1779 z Brestu do Fort Royal na Martynice, gdzie dołączył do sił wiceadm. d'Estaing. Brał udział w operacjach pod Savannah 16.09-9.10.1779. Następnie Montaultowi jakoby dano dowództwo 50/54-działowca Fier-Roderigue (Fier-Rodrigue). Wszyscy tak piszą, jednak ja mam poważne wątpliwości.
Aby to zrozumieć, trzeba cofnąć się do historii tego ostatniego żaglowca. Zwodowano go 5.07.1749 jako królewski okręt czwartej rangi, 50/54-działowy Hippopotame, ale w kwietniu 1777 sprzedano fikcyjnej spółce Sté Roderiguez, Hortalez et Cie, pod którym to kamuflażem działał wspominany przeze mnie niedawno pisarz Pierre Augustin Beaumarchais, organizujący na wielką skalę przemyt broni amunicji, żołnierzy i wyposażenia dla Amerykanów walczących z Anglikami o niezależność. Przemianował on żaglowiec na Fier-Roderigue (Fier-Rodrigue). Francja jeszcze wtedy (1777) nie zdecydowała się przystąpić do wojny oficjalnie, więc główny minister, Maurepas, obawiał się kompromitacji w wyniku aktywności Beaumarchaisa i wymógł na nim przyrzeczenie, że największy aktualnie jego statek, właśnie Fier-Roderigue, nie popłynie do Ameryki. Lecz jednostka miała wielki ładunek mundurów, ubrań, koców i dział polowych, potrzebnych amerykańskim oddziałom do przetrwania zimy. Beaumarchais uknuł więc z kapitanem żaglowca - którym był Montaud albo de Montault - oraz z Amerykanami intrygę - Fier-Rodrigue podążył zgodnie z oficjalną deklaracją przewozową na San Domingo, a Amerykanie mieli wysłać tam z Filadelfii dwa żaglowce korsarskie, aby rzekomo zdobyły francuską jednostkę pod dowolnym pretekstem i przeprowadziły ją do amerykańskiego portu. Montault miał ostro protestować przeciwko brutalnemu atakowi korsarzy, a Kongres nakazać przeproszenie Francuzów i uwolnienie statku, ale już po rozładowaniu. Planowano, że Fier-Roderigue wyruszy z Francji przed połową stycznia 1778, co się wprawdzie nie udało, ale co mocno koliduje z faktem, że de Montault był wtedy oficerem na Artésien, chyba że chodzi - jak ja podejrzewam - jednak o różne osoby tego samego nazwiska. Fier-Roderigue podążył na Antyle (może nawet kilka razy) pod kapitanem de Montault/Montaud, lecz niespodziewanie został w maju lub czerwcu 1779 zarekwirowany przez wiceadm. d'Estaing i wcielony do jego floty. Uczestniczył w licznych operacjach tej eskadry na Morzu Karaibskim, a jego dowódca, kapitan de Montaut, zginął w bitwie pod Grenadą na początku lipca 1779 (nazywano go w raportach kawalerem de Montaut). Zatem, chociaż tę komendę wpisuje się do życiorysu wicehrabiego de Montault, nie może chodzić o osobę, która awansowała dwa lata później, a żyła jeszcze przynajmniej w 1785. Ale może to fakt śmierci jest pomylony, skoro zachował się list kawalera de Montaut, dowódcy Fier-Rodrigue, do Beaumarchaisa, opisujący bitwę pod Grenadą?! Lecz nawet wtedy dowódca statku handlowo/korsarskiego z 1778 nie mógł być równocześnie aktywnym pierwszym oficerem na królewskim liniowcu.
Wicehrabia de Montault awansował 9.05.1781 na "kapitana liniowca". Był w tym stopniu na liście floty francuskiej w 1785. Dostał Order Cincinnatusa. Nie wykazano go już na liście marynarki z 15.05.1791.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Antoine-Sauveur kawaler de Clavel (de Chavel, de Claveau) należy do oficerów, którzy niczym specjalnym się wprawdzie nie wyróżnili (stąd trudno o informacje w stylu Wikipedii), ale zachował się szczegółowy wykaz ich służby, więc właściwie wiemy o nich wszystko, jeśli ktoś się wczyta w ręcznie pisane dokumenty francuskie. Urodził się 1.01.1742 w Tulonie. Był młodszym bratem już tu przeze mnie opisywanego Antoine'a-Pierre'a czy Pierre'a-Antoine'a de Clavel. Ponieważ służyli prawie w tym samym czasie, akurat Antoine-Sauveur zwany był de Clavel Cadet (czyli de Clavelem młodszym). Ich rodzicami byli Antoine de Clavel ("kapitan liniowca", kawaler Orderu Św. Ludwika, dowódca bombardierów marynarki w Tulonie) oraz Françoise Martin. Antoine-Sauveur de Clavel wstąpił do korpusu gardemarynów w 1756, ale został zatwierdzony jako taki z datą 1.01.1757. Od lutego 1757 do 26.01.1758 służył na 24/26-działowej fregacie Gracieuse. Od 6.02.1758 wchodził w skład załogi 80-działowca Foudroyant, zdobytego jednak przez Anglików koło Kartageny już 28.02. Tym samym de Clavel dostał się do niewoli, z której wrócił 20.04.1759. Zdobywał potem dalsze doświadczenia służąc kolejno na 74-działowcu Redoutable (od 20.04.1759 do 18.08.1759), na 64-działowcu Triton (od 25.05 do 28.09.1762 w eskadrze Bompara na Morzu Śródziemnym), na 24/26-działowej fregacie Gracieuse (od 22.05.1764 do 14.11.1764). Dano mu 1.10.1764 rangę "chorążego liniowca". Należał od 1.04 do 1.10.1765 do załogi 20-działowej szebeki Caméléon. Od 12.05 do 26.11.1768 służył na 20-działowej szebece Renard, a od 1.07 do 22.12.1770 na 28/32-działowej fregacie Chimére. Kolejny paromiesięczny okres zdobywania stażu podczas pokoju zaliczył od 1.07 do 1.10.1773 na 20-działowej szebece Singe. Ożenił się 28.01.1777 w La Ciotat z Anne-Henriette-Félicité Silvy. Mieli dzieci. Awansował 4.04.1777 na "porucznika liniowca". Był oficerem na 20-działowej szebece Séduisant od 20.05 do 30.08.1777 i od 5.09 do 10.12.1777. Potem służył na trzech liniowcach: od 19.05.1778 do 19.11.1779 na 74-działowym Victoire, od 20.11 do 3.12.1779 na 74-działowcu Bourgogne, od 13.05 do 31.12.1780 na 110-działowcu Terrible. Trwała już wojna z Wielką Brytanią, więc jako oficer okrętów liniowych brał udział w takich wydarzeniach jak zdobycie 12.08.1778 i 28.08.1778 małych brytyjskich żaglowców na Morzu Śródziemnym, pochwycenie brytyjskiej fregaty 1.05.1779 koło Gibraltaru, dołączenie w 1780 do floty blokującej Gibraltar. Przeszedł następnie na 110-działowiec Invincible i służył na nim do 19.02.1782 w eskadrze Brestu. Awansował 15.09.1782 na "kapitana liniowca". Był kawalerem Orderu Św. Ludwika. Zatrudniono go od 1.11.1782 na lądzie w Breście. Przeszedł w stan spoczynku 1.05.1786, ale formalnie wciąż był oficerem marynarki wojennej do marca 1793. Zmarł 27.09.1803 w La Ciotat.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów,są nimi Jean-Paul Germain d'Eyguesier des Tourres (brak danych), François Bérauld du Perou de Jarlat (14.06.1740 – 17.12.1792), Jean-Louis de Trédern de Lezerec (23.01.1742 – 27.06.1807). Cała trójka otrzymała awanse kapitańskie w 1782.
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jean-Paul-Germain d'Eyguesier (Desguisiers, des Guisiers, Eguesie, d'Esguisierr) des Tourres (Tourrès, Destourès) urodził się około 1740. Pochodził z Marsylii. Był synem "kapitana galery". Miał młodszego brata służącego w marynarce niemal w tym samym czasie, stąd jego samego nazywano kawalerem des Tourres starszym. Wstąpił do korpusu gardemarynów w 1756. Chociaż niektórzy historycy twierdzili, że awansował w 1777 na "porucznika liniowca", to istnieje dokument określający go jako "porucznika liniowca" już na początku sierpnia 1775. Z 1.05.1777 pochodzi weksel (przedmiot późniejszej sprawy sądowej), na którym ten oficer figuruje jako "porucznik liniowca" i kawaler Orderu Św. Ludwika. Od marca 1778 służył na 74-działowcu Protecteur w eskadrze wiceadm. d'Estaing, uczestnicząc w rejsie z Tulonu do brzegów Ameryki (13.04-8.07.1778); w walkach o Rhode Island w sierpniu 1778; w operacjach przy Wyspie Św. Łucji, kiedy odniósł ranę 15.12.1778; w oblężeniu Savannah 16.09-9.10.1779. Awansował 1.08.1782 na "kapitana liniowca". Dostał Order Cincinnatusa. Był na liście marynarki w 1785, ale w tym właśnie roku wycofał się z dalszej służby.
Jako ciekawostka: w latach 1766-1774 służyło w marynarce francuskiej RÓWNOCZEŚNIE przynajmniej pięciu kawalerów des Tourres. Dwóch z nich awansowało potem na "kapitana liniowca" właśnie w 1782.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

François Bérauld (Béraud) du Perou, pan de Jarlat, urodził się 14.06.1740 w Meursac. Jego rodzicami byli Charles-Joseph Bérauld (kapitan piechoty, kawaler Orderu Św. Ludwika) i Marie-Catherine Huon. Wstąpił do korpusu gardemarynów 9.08.1756. Uzyskał w 1767 rangę "chorążego liniowca" i niższego pomocnika majora portu w Rochefort. Ożenił się 7.10.1767 w Saintes z Jeanne-Victoire d'Aulnis de Chézac. Ożenił się po raz drugi 2.05.1775 w Rochefort z Marie-Justine-Bidé de Maurville. Mieli dzieci. Został w 1777 kawalerem Orderu Św. Ludwika. W latach 1778-1779, w randze "chorążego liniowca", dowodził 18-działową korwetą Duc d'York; w tym czasie przechodziła ona kilkakrotnie z rąk do rąk między Brytyjczykami a Francuzami i nie jestem pewny, jaki był tym udział du Perou'a. W latach 1779-1780 chorąży Bérauld du Perou dowodził stojącym w Rochefort hulkiem Batilde. W 1780 awansował na "porucznika liniowca" i zajął stanowisko zastępcy kapitana na 18/20-działowej korwecie Cérès, na której pozostał do 1781. Awansował 15.09.1782 na "kapitana liniowca". W latach 1782-1784 (od lipca 1782) dowodził 32-działową fregatą Hermione, z którą (po rejsie od września 1782 do 18 kwietnia 1783) dołączył do eskadry Suffrena na Oceanie Indyjskim. Wrócił na redę Aix 8.04.1784. Po wybuchu rewolucji wycofał się ze służby (na liście floty z 15.05.1791 już nie występuje) i zamieszkał w Rochefort. Potem wyemigrował, przybywając do Ath 23.08.1791. Wstąpił do Armii Książąt. Walczył w jej szeregach w 1792. Zmarł 17.12.1792 w Montjoie (dziś Monschau) w niemieckim księstwie Juliers (dla Niemców Jülich; dziś ówczesna stolica księstwa, czyli miasto Jülich, leży w Nadrenii - pn. Westfalii).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jean-Louis de Trédern de Lezerec urodził się 23.01.1742 w Quimper. Jego rodzicami byli: Louis-Marcel de Trédern de Lezerec i Jeanne-Urbanne de Kerguelen. Wstąpił do korpusu gardemarynów 11.02.1757. Służył na 64-działowcu Belliqueux, wysłanym w eskadrze Du Boisa de La Motte na pomoc Louisbourgowi. W 1758 przeszedł na 24/26-działową fregatę Thétis i uczestniczył w rozmaitych starciach z Anglikami. W 1759 należał do załogi 64-działowca Solitaire, który walczył w bitwie pod Quiberon 20.11.1759, ale po klęsce schronił się na rzekę Vilaine. De Trédern de Lezerec był potem w załodze 64-dzialowca Dragon, wysłanego na San Domingo w eskadrze Blénaca. W 1763 przebywał na Antylach na 64-działowcu Protée. W 1764 służył na 74-działowcu Sceptre w eskadrze ćwiczenia ewolucji. Od 1765 wchodził w skład załogi 24/26-działowej fregaty Héroïne i w eskadrze Duchaffaulta brał udział w wyprawie przeciwko Salé i Larache. Dano mu 27.11.1767 rangę "chorążego liniowca". Na pokładzie 16-działowej fregaty Hirondelle żeglował wtedy u wybrzeży Hiszpanii i Maroka. Przyjęto go w 1771 do Akademii Marynarki. W 1772 przeszedł na 16-działową korwetę Isis. W 1775 wrócił na 16-działową fregatę Hirondelle, teraz operującą w składzie eskadry ewolucji. Awansował 4.04.1777 na "porucznika liniowca". Jako oficer 110-działowca Bretagne walczył w bitwie pod Ouessant i brał udział w reszcie kampanii atlantyckiej floty generała-porucznika d'Orvilliers. W 1781 przeniesiono go na 104-działowiec Ville de Paris, flagowy okręt generała-porucznika de Grasse. W związku z tym brał udział w bitwie koło Fort Royal na Martynice 29.04.1781, w zwycięskiej bitwie pod Chesapeake 5.09.1781, w starciach koło Saint-Christophe 25/26.01.1782, w przegranej bitwie pod Saintes 12.04.1782, gdzie został ranny i dostał się do niewoli. Awansował 15.09.1782 na "kapitana liniowca". Dostał Order Cincinnatusa. Z powodów zdrowotnych zrezygnował z aktywnej służby w listopadzie 1785, ale 24.11.1785 mianowano go oficerem werbunkowym w Breście, którą to funkcję pełnił do 11.10.1790. Wciąż wykazywano go na liście floty francuskiej 15.05.1791. Jednak wkrótce wyemigrował do Rosji, gdzie prezentował papiery naukowe przed Akademią Petersburską. Wrócił do Quimper w 1802. Zmarł tam 27.06.1807.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów,są nimi François-Camille-Elizabeth de Drée de la Serrée (1743 - 1816 lub 16.02.1824, być może w przypadku drugiej daty chodzi o inną osobę) oraz Jean-Baptiste d'Authier de Sisgau (1736 - 1808). .
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

François-Camille-Elizabeth de Drée de la Serrée, zwany kawalerem, potem baronem, w końcu hrabią de Drée de la Serrée, urodził się 5.04.1743 w Tulonie. Jego rodzicami byli Antoine Drée de la Serrée (baron de Drée de la Serrée, "kapitan liniowca", zm. w 1775) i Thérèse-Lucrèce de Durand-Sartoux. Wstąpił do korpusu gardemarynów w 1756. Otrzymał rangę "chorążego liniowca" w 1763. Awansował 4.04.1777 na "porucznika liniowca". Był kawalerem Orderu Św. Ludwika. Wycofał się z aktywnej służby w 1785 otrzymując na odchodnym stopień "kapitana liniowca". W latach 1786-1792 zatrudniano go jako oficera werbunkowego w Arles. Wyemigrował i przyłączył się do Armii Książąt, gdzie dostał rangę generała brygady ("marszałka obozu" wg francuskiej nomenklatury). Ożenił się 25.04.1807 z Marie-Jeanne-Sophie Samson de Champmartin. Przyznano mu 4.09.1814 honorowy stopień kontradmirała i komandorię Orderu Św. Ludwika. Jednak na listach floty nie był wykazywany, od kilkudziesięciu lat w niej faktycznie nie służąc. Stąd i zainteresowanie tym okresem jego życia jest skromne. Zdaniem jednych historyków zmarł już w 1816, a pozostałe fakty - zwłaszcza druga data śmierci - dotyczą innej osoby tego samego nazwiska (Françoisa-Camille, barona de Drée), urodzonej dopiero 25.09.1779. Jednak to BARDZO mało prawdopodobne - nie wiadomo w jakiej marynarce miałby służyć ten drugi (w chwili wybuchu rewolucji miałby 10 latek!) i gdzie tak by się zasłużył dla Francji i Burbonów, aby dać mu w wieku 35 lat stopień kontradmirała. Niemal na pewno chodzi wciąż o tego samego oficera, urodzonego w 1743. Był merem Tulonu w latach 1816-1818 lub 1816-1822. Z pewnością (istnieją dokumenty) ten mer Tulonu, to w styczniu 1817 François-Camille-Elizabeth, baron de Drée de la Serrée, komandor Orderu Św. Ludwika, generał brygady, więc raczej bez sensu jest szukać innego. Po prostu nie zmarł wcale w 1816. Otrzymał wielki krzyż Orderu Św. Ludwika w 1823. Kontradmirał de Drée de la Serrée był wykazywany na listach floty z pierwszej połowy lat 20. XIX w. Zmarł 16.02.1824 (czy dzień później).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach