www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MOIRA (1812).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Earl of Moira (Moira) – okręt zbudowany w Kingston nad jeziorem Ontario przez Johna Dennisa. Wymiary: 70’6” x 23’8” x 7’0” (niektórzy podają 2’3”). Tonaż 169 ton. Załoga: 86 (aczkolwiek w sierpniu 1813 miał w załodze 92 marynarzy oraz 35 żołnierzy piechoty morskiej, a pod koniec września 1813 jego załoga liczyła 90 ludzi). Uzbrojenie zmienne: początkowo 10 karonad 18-f, w maju i czerwcu 1813 miał 18 karonad 18-f, w sierpniu 1813 i do połowy września 1813 niósł 2 x 9-f i 14 karonad 24-f, pod koniec września 1813 zdjęto mu 2 karonady 24-f, w kwietniu 1814 był uzbrojony w 1 x 18-f i 12 karonad 24-f.
Zwodowany 28.05.1805 jako trójmasztowy slup (chociaż wielu pisze o szkunerze). Przed wojną brytyjską-amerykańską z 1812 r. dowodził nim szyper Theophilus Sampson. W maju 1813 dowództwo okrętu - wchodzącego odtąd w skład sił komandora Jamesa Yeo - objął por. Alexander Dobbs. W 1813 r. Earl of Moira został przetaklowany na bryg. Wziął udział w ataku na amerykańską bazę Sackett’s Harbour w maju 1813. Walczył w czerwcu 1813 z Amerykanami w pobliżu Little Lake, 7.08.1813 pod Niagarą, a 28.09.1813 pod York. W listopadzie 1813 uczestniczył w nieudanym ataku na amerykańskie pozycje lądowe w pobliżu Kingston. Zimę 1813/1814 spędził w Kingston. Przemianowany na Charwell 22.01.1814. Uczestniczył w ataku na Oswego 6.05.1814. W czerwcu 1814 dowództwo od Dobbsa (który awansował na większą jednostkę) przejął por. Henry Spence. W lipcu 1814 okręt woził zaopatrzenie dla żołnierzy w Niagarze, potem przez prawie dwa miesiące stał na rzece Niagara. Ponownie woził zaopatrzenie dla wojsk w Niagarze na przełomie listopada i grudnia 1814. W 1816 przekształcony w hulk prochowy. Najpóźniej w 1827 przystosowany do pełnienia roli hulka koszarowego. Sprzedany w styczniu 1837.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ALBAN (zdobyty 1813).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Pierwotnie amerykański szkuner korsarski William Bayard, zbudowany w 1812 przez Christiana Bergha w Nowym Jorku. Pochwycony przez Brytyjczyków na angielskich wodach krajowych 12.03.1813 i wcielony do Royal Navy pod nazwą Alban, jako szkuner 12/14-działowy. Wymiary: 94’4,5” x 24’7,125” x 10’6”, tonaż 253 tony. Załoga: 60. Uzbrojenie: 2 x 6-f i 12 karonad 12-f. W aktywnej służbie pod brytyjską banderą od października 1813. Jego pierwszym dowódcą był commander Mayson Wright. Od 6.09.1815 do 22.10.1818 dowodził szkunerem commander Hugh Patton. Okręt bazował wówczas w Plymouth. Wycofany do rezerwy w październiku 1818. Rozebrany 18.02.1822.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie witam ponownie.
Poproszę o opisanie kutra Arrow wodowanego 1823.03.1823 w Portsmouth.
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Kuter Arrow był o tyle ciekawą jednostką, że został zaprojektowany przez komandora Johna Hayesa (czyli formalnie inżyniera-amatora, jednak naprawdę już w młodości dobrze przygotowanego teoretycznie i praktycznie w dziedzinie konstruowania okrętów), pochodzącego z rodziny silnie i licznie związanej z Royal Navy oraz ze stoczniami marynarki wojennej. Nie był też jego jedynym projektem, chociaż pierwszym przyjętym przez Admiralicję. Arrow, 10-działowy kuter o wymiarach 64’0” x 24’9” x 9’2,5” i tonażu 157 ton, zbudowano w Portsmouth, a zwodowano 14.03.1823 (marzec 1823 roku raczej nie miał 1823 dni Wink

). Załoga: 50. Bardzo lekkie uzbrojenie: 2 brązowe 6-funtówki i 8 karonad 6-funtowych. Na prośbę Hayesa okręt oddano 20.03.1823 pod dowództwo por. Johna Powney. Arrow został zatrudniony do ochrony łowisk ostryg w pobliżu Jersey i do zwalczania przemytu. Okazał się bardzo udaną konstrukcją: zachowywał stateczność pod żaglami przy niewielkim balaście, miał dużą pływalność, dobrą zdolność ładunkową, a przy tym był szybki. Powney otrzymał dowództwo innej jednostki 4.10.1825, zaś w 1831 Arrow przekazano czasowo do służby celnej. W 1838 zdecydowano się zmienić jego takielunek z kutra na kecz. W którymś momencie okresu 1843–1845 kecz Arrow zatrudniono do zwalczania statków handlarzy niewolników u wybrzeży Brazylii. Ostatecznie został rozebrany w styczniu 1852.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DOMINICA (zdobyty 1809).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Pierwotnie francuski, trójmasztowy szkuner korsarski Duc de Wagram, zbudowany około 1805 w USA, nad zatoką Chesapeake, wyposażony do korsarskiej działalności na Gwadelupie w 1809. Tonaż 120 ton, wyporność około 200 ton, wymiary: 27,3 x 7,04 x 2,7 m. Miał 16 furt, ale nosił 12 dział. Zdobyty przez Anglików w 1809 lub na początku 1810, zakupiony dla Royal Navy w marcu 1810, wyposażany w Deptford od listopada 1810 do czerwca 1811, po czym wprowadzony do aktywnej służby pod brytyjską banderą jako 14-działowy szkuner Dominica. Wymiary: 89’6,5” x 23’1” x 9’3,75”, tonaż 203 tony. Załoga 45. Uzbrojenie: 2 x 6-f i 12 karonad 12-f. Początkowo działał na wodach irlandzkich i na kanale La Manche, skierowany do Indii Zach. 23.11.1811. Zwalczał tam amerykańskich korsarzy, ale 5.08.1813 sam został zdobyty przez taką (amerykańsko-francuską) jednostkę, tracąc w zaciętej walce 19 zabitych (w tym dowódcę, por. George’a Barette) i 41 rannych. Używany przez Amerykanów i Francuzów w charakterze okrętu korsarskiego (wyposażony w Charleston, uzbrojony w 1 karonadę 32-f i 12 karonad 12-f), lecz z zachowaniem nazwy Dominica. Ponownie zdobyty przez Anglików 22.05.1814, wrócił do aktywnej służby w Royal Navy, od października 1814 należąc do sił morskich bazujących w Halifaxie. Rozbił się na rafach w pobliżu Bermudów 15.08.1815.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CANSO (zdobyty 1813).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Pierwotnie amerykański szkuner korsarski Lottery, zbudowany w 1811 w Maryland. Uzbrojony w 6 karonad 9-f lub 12-f. Załoga: 25-28. W lutym 1813, skierowany z Baltimore do Bordeaux, znajdował się na wodach zatoki Chesapeake, dowodzony przez szypra Johna Southcomb. Korzystając z flauty, zaatakowały go 8.02.1813 łodzie z brytyjskich okrętów i zdobyły po nadzwyczaj zaciętej walce, w której zginęło lub zostało rannych 19 Amerykanów (Southcomb zmarł z ran) i 6 Anglików. Zdobyty okręt wcielono do Royal Navy pod nazwą Canso – został zarejestrowany 18.11.1813 – jako szkuner 16-działowy. Wymiary: 93’0” x 23’8” x 10’2”, tonaż 225 ton. Miał tylko jednego dowódcę, którym był (już od 28.02.1813) por. Wentworth Parsons Croke. W czasie wojny angielsko-amerykańskiej szkuner i jego kapitan służyli aktywnie u wybrzeży Georgii, zyskując podziękowanie kontradm. Cockburna. Okręt sprzedano 30.05.1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PICTOU (zakupiony 1814).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Pierwotnie amerykański szkuner Zebra, zbudowany w 1812 w Nowym Jorku, prawdopodobnie używany przez Amerykanów w roli okrętu korsarskiego. Zdobyty przez Anglików w 1814, remontowany w Portsmouth do kwietnia 1815, wcielony do Royal Navy pod nazwą Pictou (w źródłach z epoki nagminnie zapisywaną w formie Picton) jako szkuner 14-działowy. Wymiary: 101’5” x 25’7,625” x 10’0,5”, tonaż 299 ton. Uzbrojenie: 6 x 6-f i 10 karonad 12-f. Jego pierwszym dowódcą był (od czerwca 1815) por. Charles Hare, od września 1815 do lutego 1818 dowodził nim na wodach irlandzkich por. James Morgan. Szkuner sprzedano 13.08.1818.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PRINCE DE NEUCHATEL (zdobyty 1814).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Najsłynniejszy amerykański okręt korsarski wojny 1812-1814. Nazywany dwumasztowym szkunerem rejowym, brygantyną, szkunerem-brygantyną, ale faktycznie szkuner-bryg, Prince de Neufchatel został zbudowany przez Christiana Berga w Nowym Jorku w latach 1812-13. Schemat jego podstawowego takielunku przedstawiony jest na rys. 30 w moim artykule na temat takielunku dwumasztowców. Tonaż wg systemu amerykańskiego – 319 ton. Gładkopokładowy (małe pokładówki tylko do zakrycia zejściówek), długi, niski żaglowiec o 11 furtach na burcie, sterowany rumplem (tzn. bez koła sterowego), z silnym wzniosem wszystkich denników i o bardzo smukłej rufie. Jeden z największych i najsilniej uzbrojonych okrętów korsarskich tej wojny. Załoga: 150.
Był początkowo własnością pani Flory Charretton, obywatelki amerykańskiej mieszkającej w Nowym Jorku. Na początku wojny brytyjsko-amerykańskiej był u niej z wizytą Francuz, kapitan francuskiego okrętu korsarskiego Marengo, monsieur J. Ordronaux, prywatnie jej zięć. Zawarto umowę i 28.10.1813 został wystawiony w Nowym Jorku list kaperski dla kapitana Ordronaux, dowódcę okrętu Prince de Neufchatel. Poręczycielami kontraktu byli: Flora Charretton, J. Ordronaux, C.G. Fontanie oraz Stephen Perpignon. Szkuner-bryg został posłany do Francji, gdzie Ordronaux dopilnował wyposażenia go w Cherbourgu do służby korsarskiej. Niósł 17-18 dział na lawetach, w tym być może 16 karonad 12-f i dwa działa 18-funtowe jako pościgówki. W marcu 1814 wyszedł na kanał La Manche i prędko pochwycił 9 angielskich statków. Ponieważ pani Charretton zmarła mniej więcej w tym samym czasie, Prince de Neufchatel przeszedł na własność spółki. Ponownie wypłynął w morze w czerwcu 1814 i w ciągu 6 dni pochwycił 6 statków, które odesłał do Hawru. Przez całe lato krążył na wodach europejskich, od Dover od Cieśniny Gibraltarskiej, powodując straszne szkody w brytyjskiej żegludze – co prawda w sierpniu zatopił tylko jeden stawiający opór bryg na Morzu Irlandzkim, ale już we wrześniu zdobył i zniszczył 8 brygów, dwa slupy, dwa statki pocztowe, transportowiec i kuter. Ponadto jeden statek odesłał z załogą pryzową. Dobra zdobyte na wszystkich żaglowcach (głównie gotówka) i pieniądze ze sprzedaży jednostek doprowadzonych do portów sięgnęły podobno sumy 300 tysięcy dolarów. W tym czasie Prince de Neufchatel był podobno 17 razy ścigany przez okręty Royal Navy, ale przy spokojnym morzu żaden nie mógł się z nim równać prędkością. Pod koniec września zawinął do Bostonu dla uzupełnienia zapasów. Wyszedł w kolejny rejs korsarski w pierwszym tygodniu października i po czterech dniach już miał pierwszy pryz. U Nantucket Shoals został zatrzymany przez flautę i zaatakowany przez łodzie z brytyjskiej fregaty. Rozegrała się jedna z najkrwawszych akcji tej wojny. Spośród 111-120 atakujących Anglików zginęło, odniosło rany lub dostało się do niewoli między 70 a 93 ludzi. Spośród amerykańskiej załogi, liczącej akurat w tym momencie tylko 37-40 ludzi, zginęło lub zostało rannych aż 31, w tym śmierć ponieśli pierwszy oficer i pomocnik nawigatora. Ordronaux jako jeden z nielicznych wyszedł bez szwanku, chociaż znajdował się na pierwszej linii obrony. Prince de Neufchatel wrócił do Bostonu ze swym pryzem 15.10.1814. Okręt ponownie zmienił właścicieli (za 21 tysięcy dolarów), a jednym z nich był teraz Ordronaux (zapisywany jako „John”, być może dla uniknięcia przykrych dociekań, dlaczego obcokrajowiec wystawia amerykański okręt kaperski, ale niewykluczone, że faktycznie osiadł już w Nowym Jorku na stałe). Nowy list korsarski wystawiono 14.12.1814, a 7 dni później Prince de Neufchatel prześlizgnął się nocą przez angielską blokadę, przy czym tym razem jego dowódcą był Nicholas Millin (jak twierdzono „żyd z wyznania, Francuz z urodzenia i Amerykanin dla wygody”), a załoga – mocno zbójecka - liczyła 120 Amerykanów, Francuzów i Portugalczyków. Tym razem okręt nie miał szczęścia, dowodząc po raz kolejny, że lekka jednostka skośnożaglowa może bić prędkością wszystkie duże rejowce póki morze jest w miarę spokojne, ale sytuacja zmienia się zdecydowanie, gdy chodzi o pościg w sztormie. A właśnie natknięto się najpierw na ciężki sztorm 26.12.1814, zaś w dwa dni później na eskadrę trzech brytyjskich fregat. Prince de Neufchatel uciekał przez większą część dnia, lecz wysokie fale i silny wiatr faworyzowały duże, stateczne okręty. Próbując umknąć Amerykanie postawili nieco za dużo żagli, stracili część drzewc zerwanych przez wichurę i ostatecznie musieli się poddać w pobliżu Nowej Fundlandii. Dowódca angielskiej eskadry był pod takim wrażeniem osiągów i wyglądu korsarskiej jednostki, że odesłał ją od razu do Anglii z odpowiednim listem do Admiralicji.
Szkuner-bryg został formalnie wcielony do Royal Navy bez zmiany nazwy, jako szkuner 18-działowy. Wymiary: 110’8” x 25’8” x 11’6”. Tonaż 328 ton. Uzbrojenie: 2 x 6-f i 16 karonad 12-f. W rzeczywistości nigdy nie wszedł do aktywnej służby pod brytyjską banderą. Bardzo zainteresowana jego budową Admiralicja nakazała po wprowadzeniu go w marcu 1815 do doku na przegląd (standardowe postępowanie ze wszystkimi pryzami) zdjąć dokładnie linie kadłuba. Ale podczas wychodzenia z doku w Deptford Prince de Neufchatel utkwił na progu wrót i „złamał” kadłub. W rezultacie został zaraz rozebrany w 1815.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach