www.timberships.fora.pl

kgerlach

74-działowy żaglowiec typu Black Prince, o pochodzeniu i danych projektowych wspomnianych przeze mnie przy okrętach Wellesley oraz Black Prince. Wymiary rzeczywiste tej konkretnej jednostki: 176’1”, szerokość 47’8,5”, głębokość 21’1,5”, zanurzenie z przodu 14’0”, z tyłu 16’6”, tonaż 1754 tony. Uzbrojenie i załoga jak Black Prince.
Okręt zbudowany w Woolwich. Zamówiony 6.01.1812, zaczęty w kwietniu 1815, zwodowany 16.03.1820, ukończony 25.05.1820 i odstawiony do rezerwy w Sheerness.
W 1854 podjęto decyzję o przebudowie liniowca Hawke na śrubowo-żaglowy okręt „blokadowy”, 60-działowy dwupokładowiec grupy Cornwallis. Prace rozpoczęto w Chatham 10.10.1854. Miał teraz długość 176’1”, szerokość 48’5,5” (lub 47’6”), głębokość 21’1,5” (albo 21’0”), tonaż 1754 tony, wyporność 2808 ton. Otrzymał dwucylindrowy silnik poziomy z tłokami rurowymi (średnica cylindrów 30,25”, skok tłoków 30”) firmy John Penn & Son, o mocy nominalnej 200 koni i mocy indykowanej 500 koni, który napędzając pojedynczą śrubę pozwalał uzyskiwać marną (ale zgodną z planami) prędkość około 6,5 węzła. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 24 działa 32-fintowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”) i 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 26 dział 32-funtowych (o masie 50 cetnarów, długości 9’0”); na spardeku 4 haubiczne działa 10-calowe (o masie 85 cetnarów, długości 9’4”) i 2 działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów, długości 10’0”). Załoga: 600 ludzi. Hawke zszedł z doku w maju 1855, został ukończony 20.05.1855.
Od 14.02.1855 do 19.05.1856 dowodził nim kmdr Erasmus Ommanney. W 1855 i 1856 Hawke należał do Floty Bałtyckiej podczas wojny krymskiej. Wziął udział w rewii floty na Spithead 23.04.1856. Został wycofany do rezerwy w Sheerness 19.05.1856. Od 12.12.1856 do 24.03.1864 okręt-baza Straży Wybrzeża w Queenstown, dowodzony w tym czasie kolejno przez pięciu komandorów. Rozebrany w 1865.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CAMBRIDGE (1815).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

80-działowy dwupokładowiec żaglowy, okręt trzeciej rangi, zbudowany wg projektu z 1810, opartego na liniach duńskiego 80-działowca Christian VII (zdobytego przez Brytyjczyków w 1807 w Kopenhadze). Jedyny okręt brytyjski bazujący na tym pryzie, który zachował także (w bardzo dużej mierze) oryginalną, niezwykle wąską rufę Hohlenberga, zwaną powszechnie „kaczym kuprem”. W wersji angielskiej została ona złagodzona przez dodanie pełnych galerii bocznych, zwiększenie liczby okien rufowych na poziomie pokładu górnego z czterech do pięciu (a na poziomie pokładu rufowego – z dwóch do pięciu), podniesienie lustra rufy i zwieńczenie go owalno-falistą krawędzią. Całkowicie też odrzucono dziwaczne „rożki” duńskie.
Wymiary: długość 187’2,25”, szerokość 50’11,5”, głębokość 21’7”, zanurzenie z przodu 14’11”, z tyłu 17’3”, tonaż 2139 ton. Uzbrojenie pierwotne: na pokładzie dolnym 30 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 32 działa 18-funtowe; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga 630/700 ludzi.
Zamówiony 16.07.1810 w Deptford, zaczęty w grudniu 1811, zwodowany 23.06.1815. Okazał się udanym żaglowcem, ale w tym czasie marynarka brytyjska zaczęła wprowadzać (jako standardowe) dużo większe liniowce 80-działowe wzorowane na znacznie lepszym francuskim pryzie Canopus, a kiedy uzupełniła je okrągłymi rufami systemu Seppingsa, Cambridge znalazł się na odległym planie zainteresowań ambitnych dowódców i zarzucono ideę traktowania go jako potencjalnego wzoru do kopiowania. Przez kilka lat przestał bezczynnie w Sheerness. W 1823 postanowiono wprowadzić go do aktywnej służby na wodach południowoamerykańskich. Jego działa 12-funtowe z odkrytych pokładów wymieniono wówczas na krótkie 24-funtówki Congreve’a. Od 23.06.1823 do 1827 dowodził nim kmdr Thomas James Maling. W 1827 wycofano okręt do rezerwy w Chatham. Remontowano tam od października 1827 do października 1828. W 1830 został przesunięty z Chatham do Sheerness. Remontowany i wyposażany w Sheerness od stycznia 1838 do kwietnia 1840, ponownie wprowadzony do aktywnej służby w styczniu 1840. Od 1839 jego artylerię tworzyły: na pokładzie dolnym 4 działa haubiczne 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 26 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 2 działa haubiczne 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 30 dział 32-funtowych (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”); na pokładzie rufowym 6 dział 32-funtowych (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”) i 8 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”); na pokładzie dziobowym 2 karonady 32-funtowe; klasyfikowano go odtąd jako 78-działowiec. Od 31.01.1840 (albo od 8.02.1840) do 26.01.1843 okrętem Cambridge dowodził kmdr Edward Barnard, skierowany (z końcem lipca 1840) na Morze Śródziemne. Liniowiec brał tam udział (dość ograniczony, dotarł pod Bejrut dopiero 12.10.1840) w działaniach wojennych floty adm. Stopforda u wybrzeży syryjskich, potem w zespole komodora Napiera blokował Aleksandrię. Służył na Morzu Śródziemnym do 1842, został wycofany do rezerwy w Plymouth 26.01.1843. Stał w Plymouth/Devonport bezczynnie do sierpnia 1856, kiedy to uczyniono go okrętem treningowym artylerii w Devonport. Pełnił tę rolę do stycznia 1869. W tym czasie dowodziło nim pięciu komandorów. Na podstawie rozkazu admiralicji z 7.10.1868 rozebrano go w Plymouth, kończąc prace rozbiórkowe 22.03.1869.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu NELSON (1814).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Pierwotnie 120-działowy trójpokładowiec żaglowy, okręt I rangi, zbudowany wg projektu Inspektorów Marynarki (którymi wtedy byli William Rule i Henry Peake), zaaprobowanego w październiku 1806. Zmodyfikowana wersja 120-działowca Caledonia, jednak żeglarsko nieudana, bardzo miękka. Wyposażony już w okrągły dziób Seppingsa, ale jeszcze w tradycyjną rufę, płaską nad podcięciem nawisu. Długość projektowa 205’0” (rzeczywista 205’0,75”), szerokość projektowa 53’6” (rzeczywista 53’8”), głębokość projektowa i rzeczywista 24’0”, zanurzenie z przodu 14’11”, z tyłu 18’5”, tonaż projektowy 2601 ton (rzeczywisty 2617 ton). Uzbrojenie pierwotne: na pokładzie dolnym 32 działa 32-funtowe; na pokładzie środkowym 34 działa 24-funtowe; na pokładzie górnym 34 działa 18-funtowe (potem zastąpione krótkimi 24-funtówkami Congreve’a); na pokładzie rufowym 6 dział 12-funtowych i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 875 ludzi.
Okręt zamówiony 23.11.1805 w Woolwich, zaczęty w grudniu 1809, zwodowany 4.07.1814, ukończony 17.08.1814. Odprowadzony w 1814 przez komandora Thomasa Burtona do Portsmouth i odstawiony tam od razu do rezerwy. Intensywnie remontowany w Portsmouth od października 1825 do września 1828, z dodatkowym opasaniem na LW, dla zwiększenia szerokości i tym samym poprawy sztywności, a także z usunięciem wszelkiego „nieangielskiego” drewna (użytego podczas budowy z uwagi na kłopoty zaopatrzeniowe), by zwiększyć odporność na gnicie. To opasanie usunięto we wrześniu 1837. Liniowca nie wprowadzono wcale do aktywnej służby, tym niemniej od 1839 jego oficjalne uzbrojenie obejmowało: na pokładzie dolnym 30 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”) oraz 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie środkowym 32 działa 32-funtowe (o masie 50 cetnarów, długości 9’0”) oraz 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 34 działa 32-funtowe (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”); na pokładzie rufowym 4 działa 32-funtowe (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”) oraz 12 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”); na pokładzie dziobowym 2 działa 32-funtowe (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”) oraz 2 karonady 32-funtowe (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”).
Stał nadal w Portsmouth, kiedy 5.02.1859 nakazano jego przebudowę na 89-działowy dwupokładowiec śrubowo-żaglowy z grubsza wg koncepcji użytej przy 91-działowcu London. Prace rozpoczęto 10.03.1859, okręt wydłużony o 11 stóp w partii rufowej zszedł z doku 7.02.1860, został ukończony 1.09.1860.
Miał odtąd długość 216’3”, szerokość 54’6”, głębokość 24’3”, zanurzenie (bez masztów i zapasów) z przodu 17’6”, z tyłu 21’10”, tonaż 2736 ton, wyporność 4096 ton. Wyposażony w dwucylindrowy (średnica cylindrów 71”, skok tłoków 3’0”), poziomy silnik o mocy nominalnej 500 koni i mocy indykowanej 2102 konie, firmy Ravenhill, Salkeld & Co, który napędzając pojedynczą śrubę pozwalał na uzyskiwanie prędkości około 11,5 węzła. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 32 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 34 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na spardeku 22 działa 32-funtowe (o masie 42 cetnarów, długości 8’0”) oraz 1 działo 68-funtowe (o masie 95 cetnarów, długości 10’0”). Załoga: 850 ludzi. Klepki dolnego pokładu położono - dla wzmocnienia konstrukcji - skosem.
W lutym 1867 przekazano go rządowi australijskiej prowincji Wiktoria (albo Nowej Południowej Walii) jako okręt treningowy i obrony wybrzeża. Jego uzbrojenie zmieniono z tej okazji na 42 działa, w tym 20 gwintowanych, odprzodowych dział 64-funtowych (o masie 58 cetnarów), 20 odprzodowych, gładkolufowych dział 32-funtowych (o masie 43 cetnary) oraz 2 gwintowane działa 7-calowe/110-funtowe (o masie 96 cetnarów). W 1870 znajdował się w Melbourne. W 1878 Nelson został „ostrzyżony” do 31-działowej fregaty. Odtąd jego artyleria składała się z 19 gwintowanych, odprzodowych dział 64-funtowych (o masie 58 cetnarów), 10 odprzodowych, gładkolufowych dział 32-funtowych (o masie 43 cetnary) oraz 2 gwintowanych dział 7-calowych/110-funtowych (o masie 96 cetnarów). Najpóźniej w roku 1884 jedną z 64-funtówek zamieniono na 2 działa 32-funtowe. Fregatę Nelson sprzedano w Sydney jako hulk-magazyn 28.04.1898, potem służyła w charakterze hulka węglowego w Launceston na Tasmanii. Okręt był już nie do rozpoznania, miał kadłub obcięty do wysokości barki, pozbawiony bukszprytu i masztów, ze wstawionymi dwoma masztami ładunkowymi (z licznymi bomami), na pokładzie stały rozmaite szpetne budki. Rozebrano go we wrześniu 1928 w Launceston.
Nigdy nie służył aktywnie na morzu, w żadnej ze swoich postaci.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HOWE (1815).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

120-działowy trójpokładowiec żaglowy, okręt I rangi, typu Nelson. Pierwszy nowy okręt wyposażony w system wewnętrznej kratownicy skośnej Seppingsa. Wymiary rzeczywiste: długość 205’0”, szerokość 53’8,75”, głębokość 24’0”, zanurzenie z przodu 14’7”, z tyłu 18’5”, tonaż 2619 ton. Uzbrojenie pierwotne i załoga jak Nelson.
Okręt zamówiony 15.01.1806 w Chatham, zaczęty w czerwcu 1808, zwodowany 28.03.1815 i odstawiony do rezerwy w Sheerness.
Wprowadzono go do aktywnej służby w sierpniu 1835, w charakterze stacjonarnego okrętu flagowego w Sheerness (od 1837 w Nore). Był miejscem odbywania rozpraw sądu wojennego. Od 27.08.1835 dowodził nim kmdr Alexander Ellice (flaga wiceadm. Charlesa Elphinstone Fleeminga i od 1837 wiceadm. Roberta Wallera Otwaya), od 26.06.1839 do lipca 1840 kmdr Clarence Edward Paget (flaga wiceadm. Roberta Wallera Otwaya). W okresie od sierpnia do października 1840 wyposażono okręt do służby na morzu. Od 1839 jego oficjalne uzbrojenie obejmowało: na pokładzie dolnym 30 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”) oraz 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie środkowym 32 działa 32-funtowe (o masie 50 cetnarów, długości 9’0”) oraz 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 34 działa 32-funtowe (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”); na pokładzie rufowym 4 działa 32-funtowe (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”) oraz 12 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”); na pokładzie dziobowym 2 działa 32-funtowe (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”) oraz 2 karonady 32-funtowe (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”).
8.08.1840 kapitanem liniowca został wyznaczony kmdr Henry Loraine Baker (na życzenie wiceadm. Henry’go Digby, który miał podnieść flagę na tym okręcie), ale w czasie wizyty w Admiralicji Baker złamał nogę i odniósł inne obrażenia, co uniemożliwiło mu przejęcie komendy. Od 1.10.1840 do 21.08.1841 liniowcem wyposażanym do służby na Morzu Śródziemnym dowodził kmdr Watkin Owen Pell. Żaglowiec został przeprowadzony na holu bocznokołowego slupa Salamander z Sheerness na Downs, potem na Spithead, gdzie dotarł 8.10.1840. Wyszedł stamtąd 19.11.1840, zawinął do zatoki Marmara 7.01.1841. W okresie 21.08.1841 do marca 1843 kapitanem był kmdr Robert Smart. Howe pełnił wtedy rolę flagowca kontradm. Masona na Morzu Śródziemnym. Na tamtych wodach dowództwo przejął w marcu 1843 kmdr Thomas Forrest, który odprowadził okręt do Sheerness, gdzie go wycofano do rezerwy 27.07.1843. W okresie od marca do maja 1847 Howe został ponownie wyposażony do służby na morzu. Od 28.04.1847 dowodził nim kmdr James Stirling. Okręt przewiózł w październiku 1847 królową wdowę (Adelajdę) na Maderę (gdzie spędziła zimę), od czerwca 1848 do lipca 1850 operował na Morzu Śródziemnym. Następnie stał w Sheerness w rezerwie do 1853. Jego rozbiórkę zakończono w Sheerness 23.02.1854.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ST. VINCENT (1815).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

120-działowy trójpokładowiec żaglowy, okręt I rangi, typu Nelson. Wymiary rzeczywiste: długość 204’11”, szerokość 53’8”, głębokość 24’0”, zanurzenie z przodu 14’4”, z tyłu 18’9,5”, tonaż 2612 ton, wyporność 4672 tony. Uzbrojenie pierwotne (oraz oficjalne z 1839) i załoga jak Nelson.
Okręt zamówiony 15.01.1806 w Plymouth, zaczęty w maju 1810, zwodowany 11.03.1815 i odstawiony do rezerwy w Plymouth.
Wprowadzono go do aktywnej służby we wrześniu 1829, w charakterze stacjonarnego okrętu flagowego w Plymouth (do 1830) i potem w Portsmouth. Od 7.09.1829 do 30.04.1830 dowodził nim kmdr Edward Hawker (pod flagą adm. hrabiego Northesk). Od 1.05.1830 do 16.02.1831 kapitanem okrętu był kmdr Hyde Parker (pod flagą adm. Foleya). W 1831 wyposażono okręt w Portsmouth do służby na morzu. Od 25.02.1831 do 1834 dowodził liniowcem kmdr Humphrey Fleming Senhouse (Saint Vincent pełnił wtedy przez większą część czasu rolę flagowca wiceadm. Hothama, głównodowodzącego Flotą Śródziemnomorską; 11.12.1832 był w Lizbonie, dotarł do Gibraltaru 17.04.1833, w czerwcu 1833 przebywał na Malcie). Okręt wrócił do Portsmouth w maju 1834. Następnie stał w rezerwie w Portsmouth. Od 1841 ponownie stacjonarny okręt flagowy w Portsmouth. Dowodził nim w okresie 1.10.1841-1842 kmdr Henry John Codrington (pod flagą adm. Edwarda Codringtona), a od 21.12.1842 do września 1845 kmdr Richard Freeman Rowley (pod flagą adm. Charlesa Rowleya - dwa tandemy syn-ojciec). W 1844 Saint Vincent operował w składzie Eskadry Eksperymentalnej. W tym samym charakterze w 1844 i 1845, przy czym od 23.10.1844 jego kapitanem był kmdr hrabia Hardwicke. Od 7.11.1845 do 1846 Saint Vincent służył w Portsmouth jako stacjonarny okręt flagowy adm. Charlesa Ogle, zaś dowodził nim wtedy kmdr Richard Grant. W okresie 14.05-7.10.1846 liniowcem dowodził kmdr John Shepherd; Saint Vincent był wówczas okrętem flagowym komodora Colliera w Eskadrze Kanału. Następnie dowództwo przejął kmdr Alexander Milne, a na liniowcu stojącym w Portsmouth powiewała flaga adm. Ogle. Od 16.11.1847 dowódcą był kmdr Sidney Colpoys Dacres, zaś Saint Vincent służył jako flagowiec kontradm. Napiera w Eskadrze Zachodniej (podobnie w 1848). Ponieważ okręt był miękki i słabo trzymał się wiatru, w 1850 obcięto mu rufówkę i zdjęto prawie całe uzbrojenie z otwartych pokładów – zostawiając tam tylko 2 działa 68-funtowe (95-cetnarowe), co bardzo poprawiło jego własności żeglarskie. Niósł więc odtąd na dolnym pokładzie 8 dział haubicznych 8-calowych (65-cetnarowych) i 24 działa 32-funtowe (56-cetnarowe), na pokładzie środkowym 4 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe) i 30 dział 32-funtowych (50-cetnarowych), na górnym pokładzie 34 działa 32-funtowe (42-cetnarowe), na pokładach odkrytych 2 działa 68-funtowe (95-cetnarowe), czyli łącznie 102 działa. Od 1854 pełnił rolę okrętu strażniczego w Portsmouth; od 28.04.1854 dowodzony przez komandora George’a Augustusa Eliotta (pod flagą kontradm. Martina). Pod dowództwem (3.06-wrzesień 1854) komandora George’a Mansela Saint Vincent wziął udział w wojnie krymskiej. Wchodził przy tym w skład dowodzonej przez komodora Fredericka Williama Greya eskadry 4 liniowców brytyjskich i 4 brytyjskich bocznokołowców (pełniących rolę holowników), użytej najpierw do przewiezienia z Calais (wyjście 16.06.1854) na Bałtyk francuskich żołnierzy gen. Baraguay d’Hilliersa, którzy zdobywali w sierpniu Bomarsund, a potem odwożącej do Anglii rosyjskich jeńców z tej twierdzy. Od 30.07.1857 do 1859 dowodził okrętem kmdr Harry Eyeres – Saint Vincent był wtedy już tylko magazynem w Portsmouth. Pełnił nadal tę rolę, gdy 1.04.1859 jego dowództwo przejął kmdr Thomas Wilson. W czerwcu 1862 ex-liniowiec przystosowano do pełnienia funkcji okrętu treningowego dla chłopców w Portsmouth. Używano go w tym charakterze jeszcze po 1890. Został sprzedany firmie Castle 15.05.1906. Doprowadzony do Falmouth na rozbiórkę 23.06.1906.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BRITANNIA (1820).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

120-działowy trójpokładowiec żaglowy typu Caledonia (projekt Williama Rule z 1794). Wymiary rzeczywiste: długość 205’0”, szerokość 53’8”, głębokość 23’2”, zanurzenie z przodu 16’0”, z tyłu 18’7”, tonaż 2616 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 32 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie środkowym 34 działa 24-funtowe (o masie 49 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym planowane 34 działa 18-funtowe ale wstawione 34 działa 24-funtowe Congreve’a (o masie 41 cetnarów, długości 7’6”); na pokładzie rufowym 6 dział 12-funtowych i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 900-1000 ludzi.
Okręt zamówiony 6.01.1812 w Plymouth, zaczęty w grudniu 1813, zwodowany 20.10.1820. Ukończono go 20.12.1820 z przeznaczeniem do rezerwy. Stał w Plymouth.
Od 4.10.1823 do 3.04.1824 dowodził nim kmdr Henry William Bruce. Żaglowiec pełnił wtedy rolę jednostki flagowej adm. Alexandra Cochrane’a, głównodowodzącego w Plymouth (a prywatnie teścia komandora Bruce’a). Od kwietnia 1824 kapitanem okrętu, nadal stojącego w Plymouth, był kmdr Philip Pipon. W okresie 30.04.1827-7.09.1829 liniowcem dowodził kmdr Edward Hawker. Trójpokładowiec Britannia pełnił wówczas rolę okrętu flagowego głównodowodzącego w Plymouth hrabiego Northesk. Od września 1829 do 1830 kapitanem okrętu skierowanego do służby na Morzu Śródziemnym był kmdr George Burdett. Od 24.04.1830 do października 1831 liniowcem dowodził kmdr William James Hope Johnstone. Britannia był wtedy na Morzu Śródziemnym okrętem flagowym wiceadm. Malcolma. Jeszcze 14.05.1831 przebywał w Gibraltarze, zawinął do Cork 24.09.1831. Od października 1831 do lutego 1835 żaglowcem kursującym najpierw do Lizbony (1832), a w 1833 służącym na Morzu Śródziemnym, dowodził kmdr Peter Rainier. Rzucił kotwice na Spithead 31.01.1835. Okręt wycofano do rezerwy w Portsmouth 14.02.1835. Od września 1835 do kwietnia 1836 kapitanem był kmdr Edward Richard Williams, a Britannia pełnił funkcję jednostki flagowej admirała portu w Portsmouth, Thomasa Williamsa. Nadal w tej roli, ale pod flagą adm. Durhama, kiedy od 5.04.1836 do 7.04.1838 (1839?) dowodził nim kmdr James Whitley Deans Dundas. Od 20.04.1839 do listopada 1839 kapitanem był kmdr Alexander Ellice.
Przynajmniej teoretycznie uzbrojenie okrętu Britannia od lutego 1839 obejmowało: na pokładzie dolnym 30 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”) oraz 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie środkowym 32 działa 32-funtowe (o masie 50 cetnarów, długości 9’0”) oraz 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 34 działa 32-funtowe (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”); na pokładzie rufowym 4 działa 32-funtowe (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”) oraz 12 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”); na pokładzie dziobowym 2 działa 32-funtowe (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”) oraz 2 karonady 32-funtowe (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”).
Od 23.11.1839 do 1.10.1840 dowodził nim kmdr John William Montagu. Okręt nosił wtedy flagę głównodowodzącego w Portsmouth, adm. Codringtona. Od października 1840 jednostką dowodził kmdr John Drake. [Z Johnem Montagu i Johnem Drake sprawa nie jest całkiem jasna, ponieważ admiralicja wydała jeden po drugim szereg sprzecznych rozkazów]. Britannia udał się na Morze Śródziemne 19.11.1840. Od 7.04 do września 1841 kapitanem był kmdr Michael Seymour, a liniowiec operował na Morzu Śródziemnym w roli jednostki flagowej wiceadm. Ommanneya (zastępcy głównodowodzącego). We wrześniu 1841 komendę nad żaglowcem przejął kmdr George Mansel, który odprowadził go do Plymouth, gdzie zawinięto 25.10.1841. Potem okręt przeprowadzono do Portsmouth. Tam 13.11.1841 Britannia został wycofany do rezerwy. Wprowadzono go do służby 30.08.1850 (kmdr Richard Augustus Yates) jako okręt strażniczy w Portsmouth.
Nowy zestaw uzbrojenia obejmował: na dolnym pokładzie niósł 8 dział haubicznych 8-calowych (65-cetnarowych) i 24 działa 32-funtowe (56-cetnarowe); na pokładzie środkowym 4 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe) i 30 dział 32-funtowych (50-cetnarowych); na górnym pokładzie 34 działa 32-funtowe (42-cetnarowe); na pokładach odkrytych 6 dział 32-funtowych (45-cetnarowych) i 14 karonad 32-funtowych (17-cetnarowych).
Od 2.12.1851 liniowcem dowodził kmdr George Goldsmith; na jednostce powiewała flaga kontradm. Dundasa, wysłanego na Morze Śródziemne. Od 9.08.1852 do 31.01.1856 kapitanem żaglowca był kmdr Thomas Wren Carter. W 1853 Britannia należał do floty brytyjsko-francuskiej zgromadzonej w zatoce Besika. W 1854 walczył podczas wojny krymskiej na Morzu Czarnym, stale jako flagowiec głównodowodzącego, wiceadm. Jamesa Whitleya Deansa Dundasa. Od 4.08.1854 przebywał też na nim Kapitan Floty, kontradm. Montagu Stopford. W okresie od czerwca do sierpnia 1854 załogę przetrzebił szkorbut i cholera. We wrześniu 1854 liniowiec ten uczestniczył w ekspedycji do zatoki Kalamita. 20.09.1854 znajdował się blisko wybrzeża w czasie toczonej wtedy bitwy nad rzeką Alma. Okręt uczestniczył w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854. Część załogi i 6 dział 32-funtowych skierowano do walk na lądzie.
Od lipca 1855 okręt Britannia pełnił rolę hulka szpitalnego w Portsmouth. Od stycznia lub lutego 1859 służył tam jako jednostka treningowa kadetów. Przesunięto go do Portland w lutym 1862, potem do Dartmouth we wrześniu 1863. Pełnił tę funkcję co najmniej jeszcze w 1867. Rozbiórkę w Devonport zakończono 20.11.1869.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu GENOA (1815).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Francuski 74-działowiec Brillant typu Téméraire, projektu Sané’a z 1782. Z uwagi na upływ czasu, drobne modyfikacje oraz regulaminowe zmiany uzbrojenia, wśród jednostek tego typu wyróżnia są podtypy, a nawet określa się część jako typy odrębne i o odmiennej liczbie dział, chociaż z konstrukcyjnego punktu widzenia jest to zupełnie nieuzasadnione. Tym niemniej są tacy, którzy zaliczą ten okręt do 82-działowców, bowiem zgodnie z rozporządzeniem artyleryjskim z 1806 takie właśnie uzbrojenie miały odtąd nosić liniowce nominalnie 74-działowe. Wymiary projektowe, mierzone metodą francuską: długość 55,87 m, długość na LW 55,05 m, szerokość konstrukcyjna 14,45 m, głębokość 7,15 m, zanurzenie 6,82 m z przodu, 7,48 m z tyłu, nośność 1505 ton, wyporność 3004 tony. Planowane uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 36-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 14 dział 8-funtowych i 10 karonad 36-funtowych.
Okręt ten budowano w Genui od lutego 1812. Kiedy Anglicy zajęli to miasto 18.04.1814, był ukończony w 83 procentach, ale ciągle stał na pochylni. Został dokończony i zwodowany przez Brytyjczyków 18.04.1815. Wyszedł w rejs do Anglii 1.08.1815, dotarł do Portsmouth 22.09.1815. W Royal Navy zmieniono jego nazwę na Genoa i przeprowadzono do Chatham, gdzie otrzymał (w okresie 09.1816-02.1818) standardowe wyposażenie brytyjskie. Wg zdobywców rzeczywiste wymiary (mierzone metodą angielską) wynosiły: długość 182’0” (55,47 m), szerokość z poszyciem 48’6,75” (14,8 m), głębokość 21’7” (6,58 m), tonaż 1887 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 4 karonady 32-funtowe, czyli w sumie 78 dział i karonad, ale klasyfikowany jako 74-działowiec. Załoga: 600 ludzi.
Od początku 1817 zgodnie z nowym system klasyfikacyjnym w marynarce brytyjskiej zaliczono go do 76-działowców.
Wprowadzony do służby 18.05.1821 w charakterze okrętu strażniczego, jednak przeprowadzony do Lizbony. Początkowo dowodził nim kmdr Frederick Lewis Maitland, a od 3.10.1821 – kmdr Thomas Livingstone. W październiku 1824 Genoa przebywał w Devonport, a jego kapitanem był odtąd kmdr William Cumberland. Dowództwo przejął 27.05.1825 kmdr Walter Bathurst. Okręt z końcem grudnia 1825 znajdował się w Plymouth. Od stycznia do lipca 1827 ponownie pełnił służbę w Lizbonie, jednak już w sierpniu 1827 żeglował po Morzu Śródziemnym. Walczył w bitwie pod Navarino 20.10.1827, w której zginął Bathurst. Dowództwo przejął w trakcie walki commander Richard Dickinson. Genoa powrócił do Anglii 15.11.1827, dowodzony przez komandora Charlesa Leonarda Irby, i został wycofany do rezerwy w Plymouth 21.01.1828. Rozebrano go w Plymouth w styczniu 1838.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

de Villars

kgerlach

Wszystkie uwagi słuszne! A mimo tego, podobne CZĘŚCIOWE „przeskalowanie” trafiało się Anglikom nie raz. Kiedy w 1757 zdobyli słabo i niesolidnie skonstruowaną francuską fregatę Abenakise (zbudowaną w Quebeku rok wcześniej), tak byli olśnieni jej liniami, że na ich podstawie admiralicja chciała i po części budowała żaglowce od okrętów III rangi po slupy i dziwiła się, czemu wcale nie odznaczają się jakimiś wybitnymi cechami. Decydowało tu pewne zafascynowanie trwałym już wtedy mitem (i mającym się bardzo dobrze do dziś, stale powtarzanym przez wielu historyków - do których nie są w stanie dotrzeć równania kinematyki, dynamiki i mechaniki płynów - mimo naukowych artykułów i książek wyjaśniających nieporozumienie, pisanych przez inżynierów), jakoby francuskie żaglowce były lepsze, ponieważ projektowano je na naukowych podstawach.
Tym niemniej w żadnym z przypadków nie działał tu prosty „zoom”, z powodów przez Pana wymienionych. Im większe różnice wymiarów, tym większe musiały następować modyfikacje. Chodziło tylko o wzorowanie się na ogólnym biegu krzywizn wręgów, przyjmowanie bardzo zbliżonych kątów wznoszenia denników, proporcji długości denników do całości wręgu, pochylenia tylnic i dziobnic oraz łukowatości tych ostatnich, wielkości pochylenia dośrodkowego burt, umiejscowienia maksymalnej szerokości kadłuba, pełnotliwości krańców, kształtu wodnic itp.
W konkretnym przypadku duńskiego 80-działowca i brytyjskich 74-działowców zaprojektowanych na jego wzór, sprawa była o tyle prostsza, że różnice wymiarowe nie sięgały jakichś drastycznych granic. Christian VII miał wymiary rzeczywiste zdejmowane przez Brytyjczyków wg angielskich metod pomiarowych 187’2,25” x 51’0” x 21’7”. Budowane z jego inspiracji 74-działowce brytyjskie miały 176’1” i 176’2,625” x 47’8,5” i 47’11” x 21’1,5” i 21’0,5”. Na początku XIX w. różnice w długości i szerokości rzędu 6 procent (proszę zwrócić uwagę, że głębokość prawie się nie zmieniła, co jest zrozumiałe wobec tych samych rozmiarów wyposażenia i ludzi) były DUŻE, ale nie w jakiś szczególnie utrudniający projektowanie sposób. W Royal Navy pływały już wtedy (i to pomijając pryzy zdobyte na Francuzach) 74-działowce o długościach ponad 182 stopy i szerokościach ponad 49,5 stopy, więc posiadano odpowiednie doświadczenie. Dwa 74-działowce typu Black Prince miały niemal IDENTYCZNY stosunek szerokości do długości (0,271-0,272), jak Christian VII, pod tym względem zostały więc przeskalowane dokładnie. Rozwiązania „wysokościowe” musiały ulec zmianom.
Oczywiście okręt o zwiększonym stosunku wysokości do długości prawie zawsze miał gorsze własności żeglarskie, ale to i tak dotyczyło wszystkich klas, w każdej marynarce, nie tylko Royal Navy. Przeciętnie biorąc, wszystkie 74-działowce były jako żaglowce trochę gorsze od 80-działowców, 64-działowce były trochę gorsze od 74-działowców, 50-działowce trochę gorsze od 64-działowców, a dwupokładowe 44-działowce w ogóle najgorsze ze wszystkich dwupokładowców. Tak samo sprawa przedstawiała się u Duńczyków, Francuzów, Hiszpanów jak i u Brytyjczyków. Na to nie było żadnej rady, poza np. budowaniem 64-działowców o rozmiarach 80-działowca, ale do takiej marnotrawnej koncepcji brakowało chętnych skarbów państwowych.
Zupełnie odrębną kwestią jest projektowanie 74-działowców w 1810 r. Dzisiaj, z perspektywy czasu wiemy już, że ich rolę przejęły wkrótce 80/84-działowce. Ale czy na pewno wiedziano to w 1810 r. i czy – nawet mając dar proroczy – można było z tej wiedzy skorzystać w środku wojen napoleońskich, na wiele lat przed ich zakończeniem? Od 1808 do 1810 Francuzi zwodowali 15 nowych 74-działowców i 6 nowych 80-działowców. Między 1810 a 1815 rokiem w marynarce francuskiej przybyło 7 okrętów 80-działowych i ponad 20 liniowców 74-działowych. Dlaczego Royal Navy miałaby na to zagrożenie reagować odwrotnie? Brytyjczycy od dawna (i z powodzeniem) preferowali strategię budowania większej liczby okrętów trochę mniejszych (ponad budowanie małej liczby okrętów dużych, za tę samą cenę), aby móc zaspokoić wszystkie żądania stawiane przed marynarką. Jak dowiodła historia, wyszli na tym bardzo dobrze, mimo ustawicznego narzekania ich kapitanów na własne jednostki. Natomiast faktycznie po 1810 nie projektowali nowych 74-działowców, zadowalając się wodowaniem (do 1817) gigantycznej liczby budowanych wg wcześniejszych, już sprawdzonych projektów. Prawdziwy zwrot nastąpił po zakończeniu wojen napoleońskich, kiedy przewartościowaniu uległy potrzeby, możliwości znalezienia ludzi na załogi marynarskie i budżety.
Krzysztof Gerlach