www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu GIBRALTAR (1860).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany dwupokładowiec śrubowo-żaglowy, 101-działowy, typu Duncan. Dwucylindrowy, poziomy silnik firmy Maudslay, Sons & Field o mocy indykowanej 3448 koni, który pozwalał na osiąganie prędkości około 10,9 węzła, albo rozwijający 3494 konie, pozwalając na uzyskiwanie prędkości około 12,5 węzła. Zanurzenie (bez masztów i zapasów) z przodu 18’0”, z tyłu 22’6”. Pozostałe dane jak Duncan.
Zbudowany w Devonport. Zamówiony 31.03.1855, rozpoczęty w październiku 1858, zwodowany 16.08.1860, ukończony 28.08.1860. Stał w Devonport/Plymouth należąc do Rezerwy Parowej.
Od 8.09.1863 do listopada 1864 dowodził nim kmdr James Charles Prevost, wysłany na Morze Śródziemne. Tam dowództwo przejął 26.11.1864 kmdr Robert Coote. Ostatecznie przyprowadził okręt do Anglii, gdzie Gibraltar został wycofany do rezerwy w Plymouth 12.01.1867. Od 1867 stał w Devonport. Wypożyczony w 1872 w charakterze okrętu treningowego dla chłopców w Belfaście. Przemianowany na Grampian w 1889. Nadal służył Komitetowi Okrętu Treningowego z Belfastu. Sprzedany 16.03 albo w lipcu 1899 firmie Castle i rozebrany w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CRESSY (1853).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany dwupokładowiec śrubowy, 80-działowy. Długość między pionami 198’5”, szerokość 55’0”, głębokość 21’8,25”, zanurzenie z przodu 23’7”, z tyłu 25’8”, tonaż 2537-2539 ton, wyporność 3707 ton. Dwucylindrowy, poziomy silnik firmy Maudslay, Sons & Field (średnica cylindrów 64”, skok tłoków 3’), o mocy nominalnej 400 koni i mocy indykowanej 1076 koni, który napędzając pojedynczą śrubę pozwalał na rozwijanie prędkości 7,2 węzła. Nadciśnienie pary w kotłach 20 funtów na cal kwadratowy. Załoga: 750 ludzi. Uzbrojenie: na dolnym pokładzie 10 dział haubicznych 8-calowych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 18 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”), na górnym pokładzie 4 działa haubiczne 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 24 działa 32-funtowe (o masie 50 cetnarów, długości 9’0”), na spardeku 24 działa 32-funtowe (o masie 42 cetnarów, długości 8’0”).
Zbudowany w Chatham wg planów Reada, Chatfielda i Creuze’go. Początkowo zamówiony 19.02 lub 23.04.1844 jako żaglowiec 80-działowy typu Vanguard, projektu Williama Symondsa; rozpoczęty w kwietniu 1846. W 1847 zaakceptowano nowy projekt, Reada, Chatfielda i Creuze’go – teraz miał to być żaglowiec 84-działowy. Decyzję o przebudowie na śrubowiec podjęto 24.11.1852 lub pięć dni później. Zwodowano okręt 21.07.1853, ukończono w Sheerness 9.03.1854.
Od 19.12.1853 do 15.05.1857 dowodził nim kmdr Richard Laird Warren. W 1853 Cressy operował na Morzu Śródziemnym, w 1854 i 1855 wchodził w skład Floty Bałtyckiej podczas wojny krymskiej. Uczestniczył w rewii floty na Spithead 23.04.1856. Od 1.03.1858 do maja 1859 kapitanem liniowca - pełniącego teraz funkcję okrętu strażniczego rezerwy w Sheerness – był kmdr Edward Pellew Halstead. Od maja 1859 do 26.09.1860 okrętem należącym początkowo do Eskadry Kanału, a w lipcu 1859 skierowanym na Morze Śródziemne, dowodził kmdr Charles Gilbert Brydone Elliot. Dowództwo przejął 26.09.1860 na Morzu Śródziemnym kmdr Thomas Harvey. Przyprowadził liniowiec do Anglii, gdzie Cressy wycofano do rezerwy w Sheerness 26.05.1861.
Został sprzedany w 1867 firmie Castle & Beech na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CORNWALLIS (1813).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec żaglowy typu Armada, zwanego też Typem Inspektorów, a popularnie typem „Czterdziestu Rozbójników”. Liniowce tego typu budowano wg projektu zaakceptowanego 1.10.1806. Nazwę Cornwallis użyto też do wyodrębnienia podtypu jednostek skonstruowanych wg wspomnianych planów, ale z drewna tekowego. Ten okręt powstał w Bombaju, pod nadzorem mistrza szkutniczego Jamsetjee Bomanjee. Wymiary projektowe: długość 176’0”, szerokość 47’6”, głębokość 21’0”, tonaż 1741 ton. Wymiary rzeczywiste: długość 177’5”, szerokość 49’1”, głębokość 21’1,75”, tonaż 1809 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 590 ludzi.
Zamówiony 25.07.1810, zaczęty w 1811, zwodowany 12.05.1813. Przeprowadzony do Anglii przez komandora Henry’ego Edgella, przybył z konwojem do Deal 31.05.1814, do Portsmouth 9.06.1814. Od października do 25.12.1814 ukończono wyposażanie go w Portsmouth dla pełnienia roli okrętu flagowego. W grudniu 1814 dowództwo liniowca objął kmdr John Bayley, a flagę admiralską podniósł kontradm. George Burlton (zmarł 21.09.1815). Cornwallis wyszedł 18.01.1815 z Portsmouth w eskorcie konwoju skierowanego do Indii Wschodnich via Ameryka Południowa i Przylądek Dobrej Nadziei. Natknął się 27.05.1815 na wschód od Montevideo na amerykański 20-działowy slup Hornet. Nie dogonił go, ale „nie-naukowo” zbudowany, ciężki i „zły” liniowiec brytyjski z „fatalnego typu” Armada przez trzy dni dotrzymywał kroku smukłej, szybkiej i lekkiej korwecie amerykańskiej, zmuszając w końcu ściganych do wyrzucenia za burtę dział oraz dużej części zapasów, co definitywne zakończyło ich rejs korsarski. W Indiach Wschodnich kmdr Robert O’Brien, korzystając ze śmierci kontradm. Burltona oraz chwilowej nieobecności starszego od siebie oficera, komandora Sayera, sam się mianował głównodowodzącym w Indiach Wschodnich, przeniósł 1.11.1815 na okręt Cornwallis i podniósł proporzec komodora. W marcu przebywał w Madrasie, gdzie 16.04.1816 odbyła się rozprawa sądu wojennego, który wyrzucił O’Briena z marynarki (nie na długo, ponieważ król przywrócił go do służby już w marcu 1817). Cornwallis wyszedł 20.06.1816 z Madrasu w rejs powrotny do Anglii, zawinął pod koniec miesiąca do Trincomalee, dotarł do Przylądka Dobrej Nadziei 11.08.1816 i do Plymouth 4.11.1816. W 1817 dowodził nim w Plymouth kmdr John Reynolds. W latach 1818-1836 Cornwallis stał w rezerwie w Plymouth. Przywrócony do aktywnej służby 18.03.1836. Przybył z Plymouth na Spithead 2.07.1836. W lipcu 1836 patrolował wody kanału La Manche w składzie eskadry 5 liniowców, 7.09.1836 zawinął do Lizbony, przebywał tam jeszcze w końcu października 1836, w styczniu 1837 był już w Portsmouth. Od 15.02.1837 do 2.06.1839 okrętem dowodził kmdr Richard Grant; Cornwallis pełnił wtedy rolę flagowca wiceadm. Pageta, głównodowodzącego Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich (nie podążył tam przed połową maja 1837). W końcu grudnia 1838 znajdował się w Vera Cruz. Wycofano go do rezerwy w Plymouth w czerwcu lub lipcu 1839. W 1839 uzbrojenie zredukowano do 72 dział i zmieniono: na pokładzie dolnym 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 28 dział 32-funtowych (o masie 41/42 cetnarów, długości 8’0”); na spardeku 4 działa 32-funtowe (o masie 41/42 cetnarów, długości 8’0”) i 12 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”). Do lipca 1848 dodano na dolnym pokładzie 2 haubiczne działa 8-calowe kosztem dwóch 32-funtówek. Od 5.04.1841 do 1844 dowodził liniowcem kmdr Peter Richards, a Cornwallis pełnił wtedy rolę okrętu flagowego kontradm. Williama Parkera, głównodowodzącego w Indiach Wschodnich (wyszedł z Plymouth 3.07.1841). Brał aktywny udział w pierwszej wojnie opiumowej w 1842, uczestnicząc – mimo swojej wielkości (do dna miał mniej niż 3 cale) – w słynnej wyprawie eskadry angielskiej w górę rzeki Yangtze (Jangcy) w okresie czerwiec-październik 1842. W drodze powrotnej do Anglii zatrzymał się 24.08.1844 u Przylądka Dobrej Nadziei. Po 1844 stał w rezerwie w Devonport. Od lipca do września 1852 wyposażono go do pełnienia roli magazynu armii w Hongkongu, ale ostatecznie nie został tam wysłany. W okresie październik 1854-kwiecień 1855 przebudowano go w Plymouth/Devonport na śrubowy okręt „blokadowy”, 60-działowy. Miał teraz długość 177’1”, szerokość 49’1”, głębokość 21’1,75”, zanurzenie z przodu 20’0”, z tyłu 22’4”. tonaż 1809 ton, wyporność 2678 ton. Otrzymał dwucylindrowy silnik poziomy z tłokami rurowymi (średnica cylindrów 30,25”, skok tłoków 30”) firmy John Penn & Son, o mocy nominalnej 200 koni i mocy indykowanej 787 koni, który napędzając pojedynczą śrubę pozwalał uzyskiwać mizerną (ale zgodną z intencjami) prędkość około 7,2 węzła. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 24 działa 32-fintowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”) i 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 26 dział 32-funtowych (o masie 50 cetnarów, długości 9’0”); na spardeku 4 haubiczne działa 10-calowe (o masie 85 cetnarów, długości 9’4”) i 2 działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów, długości 10’0”). Cornwallis zszedł z doku 8.02.1855, został ukończony 25.04.1855.
Od 9.02.1855 do 13.08.1856 dowodził nim kmdr George Greville Wellesley. W 1855 Cornwallis walczył na Bałtyku podczas wojny krymskiej, m.in. uczestniczył w bombardowaniu Sweaborga w sierpniu 1855. Potem należał krótko do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, został wycofany do rezerwy w Plymouth 13.08.1856. Od 2.12.1856 do 31.03.1864 okręt-baza Straży Wybrzeża na Humber w dystrykcie Hull, dowodzony w tym czasie kolejno przez czterech komandorów. Od kwietnia 1864 do 1865 magazyn Straży Wybrzeża w Hull. W 1865 stał się częścią mola w Sheerness. Przemianowany w marcu lub 1.04.1916 na Wildfire, okręt-baza podczas I wojny światowej. W tej roli także później, do 15.03.1922. Rozebrany w 1957 w Sheerness.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu WELLESLEY (1815).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec formalnie typu Black Prince, a faktycznie typu Armada. Długość 175’10,75”, szerokość 47’7”, głębokość 21’0”, zanurzenie z tyłu 15’6”, tonaż 1746 ton. Uzbrojenie pierwotne: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe. Na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 590 ludzi.
Okręt zbudowany w Bombaju z drewna tekowego. Zamówiony 6.01.1812. Projekt 74-działowców typu Black Prince powstał w 1810 na bazie zmniejszonych planów ex-duńskiego 80-działowca Christian VII, zdobytego w 1807. Rysunki wysłano do Indii na pokładzie 38-działowej fregaty Java. Jednostka ta wyszła z Anglii 12.11.1812 trasą przez Rio de Janeiro. Została przechwycona i zdobyta (potem zniszczona) 29.12.1812 u wybrzeży Brazylii przez amerykańską fregatę 44-działową Constitution. W ten sposób szkutnicy w Bombaju nie dostali właściwego projektu i zdecydowali się zbudować okręt Wellesley jako kopię wcześniej tu skończonego 74-działowca Cornwallis, należącego do typu Armada. Wellesley został zaczęty w maju 1813, zwodowany 24.02.1815. W czerwcu 1815 objął na nim dowództwo kmdr John Harper, w celu doprowadzenia liniowca do Anglii. Wellesley przybył do Portsmouth 3.05.1816 (przywiózł w ładowni dodatkową kopię belek szkieletu z drewna tekowego) i został odstawiony do rezerwy.
Od 30.03.1824 do 21.08.1825 dowodził nim kmdr Graham Eden Hamond; początkowo liniowiec pełnił rolę okrętu strażniczego w Portsmouth, potem (w marcu 1825) wysłano go z misją przewiezienia do Brazylii lorda Stuarta de Rothesay, zajmującego się politycznymi negocjacjami na tle zamiaru oddzielenia się Brazylii od Portugalii. Po drodze do Lizbony pełnił rolę okrętu flagowego kontradm. Thomasa Mastermana Hardy’ego. W Ameryce Południowej Wellesley pełnił rolę okrętu flagowego kontradm. George’a Eyre. 23.08.1825 cała załoga tego liniowca przeszła w Rio de Janeiro na 74-działowiec Spartiate i odpłynęła nim do Anglii, podczas gdy cała dotychczasowa załoga Spartiate przeszła na Wellesley. Odtąd liniowcem dowodził kmdr Gordon Thomas Falcon. Okręt wrócił do Portsmouth 31.01.1827. W latach 1827-1830 dowodził nim kmdr Frederick Lewis Maitland, początkowo operujący na wodach Portugalii, od 9.11.1827 na Morzu Śródziemnym (z okresowymi powrotami do Lizbony i Portsmouth). Ostatecznie wrócił do Portsmouth 30.08.1830. Remontowano liniowiec w Plymouth od lutego 1835 do września 1837. Od 19.06.1837 do lata 1842 kapitanem okrętu był kmdr Thomas Maitland. Wellesley został wysłany 30.09.1837 ze Spithead do Indii Wschodnich, gdzie operował pod flagą kontradm. Fredericka Lewisa Maitlanda. Uczestniczył w stłumieniu powstania na wybrzeżu malabarskim w 1838, brał udział w operacjach u wybrzeży Sindu i w Zatoce Perskiej w 1839. Jako flagowiec komodora Johna Gordona Bremera a potem kontradm. Williama Parkera walczył w pierwszej wojnie opiumowej, uczestnicząc w zdobyciu Chusan w lipcu 1840 i Tycocktow 7.01.1841, ataku na Kanton w lutym 1841 i ataku na Amoy 26.08.1841. W lecie 1842 wycofano go do rezerwy w Plymouth.
Formalnie od 1839 był klasyfikowany jako 72-działowiec z następującym uzbrojeniem: na pokładzie dolnym 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 28 dział 32-funtowych (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”); na spardeku 4 działa 32-funtowe (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”) i 12 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów).
Od 6.01.1848 liniowcem dowodził kmdr George Goldsmith. Wellesley był teraz okrętem flagowym wiceadm. hrabiego Dundonald, głównodowodzącego w Eskadrze Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. W styczniu 1851 przybywał na Trynidadzie, w kwietniu 1851 na Bermudach. Wycofano go do rezerwy w Chatham w czerwcu 1851. Od lipca 1854 pełnił rolę okrętu strażniczego rezerwy w Chatham, dowodzony od 14.06.1854 przez komandora Christophera Wyvilla, od 20.03.1856 do 18.04.1861 przez komandora George’a Goldsmitha, od 18.04.1861 przez komandora Edwarda Gennysa Fanshawe. Od 1862 pełnił w Chatham rolę okrętu treningowego i bazy dla superintendenta miejscowej stoczni. Od 3.01.1866 znów był okrętem strażniczym rezerwy w Chatham, a dowodził nim kmdr William Houston Stewart. Żaglowiec wypożyczono 6.04.1868 Londyńskiemu Towarzystwu Okrętu Szkolnego. Został przemianowany na Cornwall 18.06.1868, pełnił rolę jednostki treningowej (praktycznie był już hulkiem). W XX w. stał przy Gravesend. Luftwaffe odniosła wielki sukces, topiąc ten brytyjski okręt liniowy 24.09.1940 na Tamizie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CARNATIC (1823).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany 74-działowiec żaglowy, zbudowany - jako zmodyfikowana wersja typu Armada – z drewna tekowego przywiezionego z Bombaju do Anglii w ładowni liniowca Cornwallis. W stosunku do pozostałych 74-działowców typu Armada różnił się przede wszystkim okrągłą rufą. Długość 177’1”, szerokość 48’0”, głębokość 21’1,75”, tonaż 1788 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe. Na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 590 ludzi.
Zamówiono go 30.09.1814 w Portsmouth w charakterze okrętu typu Armada, ale zamówienie zmieniono 10.11.1817. Zaczęty w styczniu 1818, zwodowany 21.10.1823, ukończony 19.11.1823. Odstawiono go od razu do rezerwy. Stał w Portsmouth. W 1841 rozważano obcięcie liniowca do fregaty, ale żadnej decyzji nie podjęto. W styczniu 1860 został przekształcony w Portsmouth w hulk węglowy. Wypożyczony Ministerstwu Wojny w sierpniu 1886 na pływający magazyn/hulk prochowy. Wrócił do dyspozycji Admiralicji w październiku 1891. Sprzedany 19.02.1914 i rozebrany w Niemczech.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BLACK PRINCE (1816).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec, którego nazwą ochrzczono typ, scharakteryzowany przeze mnie pokrótce przy okazji losów okrętu Wellesley. Niezależnie od duńskiej proweniencji linii kadłuba, zbudowany w systemie krzyżowych wiązań Seppingsa, wyposażony też w tradycyjną rufę angielską (zamiast „kaczego kupra” Hohlenberga z duńskiego pierwowzoru). Wymiary projektowe typu: długość 176’0”, szerokość 47’6”, głębokość 21’0”, tonaż 1738 ton. Wymiary rzeczywiste tej konkretnej jednostki: 176’1”, szerokość 47’8”, głębokość 21’0”, zanurzenie z przodu 13’2”, z tyłu 16’10”, tonaż 1751 ton. Uzbrojenie pierwotne: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe. Na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 590 ludzi.
Okręt zbudowany w Woolwich. Zamówiony 6.08.1810 lub 14.08.1810, zaczęty w lipcu 1814, zwodowany 30.03.1816. Nigdy nie wprowadzony do aktywnej służby. Przestał sobie w Woolwich do 1822, potem stał w Sheerness w latach 1827-1849. Formalnie od 1839 był klasyfikowany jako 72-działowiec z następującym uzbrojeniem: na pokładzie dolnym 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 28 dział 32-funtowych (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”); na spardeku 4 działa 32-funtowe (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”) i 12 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów). Od 1848 pełnił faktycznie rolę hulka więziennego. Rozebrano go w Portsmouth 10.02.1855.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MELVILLE (1817).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec typu Black Prince, o pochodzeniu i danych projektowych wspomnianych przeze mnie przy okrętach Wellesley oraz Black Prince. Wymiary rzeczywiste tej konkretnej jednostki: 176’2,625”, szerokość 47’11”, głębokość 21’0,5”, tonaż 1768 ton. Uzbrojenie i załoga jak Black Prince.
Okręt zbudowany z drewna tekowego w Bombaju, w stoczni Kompanii Wschodnioindyjskiej. Zamówiony 6.09.1813, zaczęty w lipcu 1815, zwodowany 17.02.1817. Wyruszył z Bombaju 21.05.1817, przeszedł do Anglii dla wykończenia, docierając do Portsmouth 15.12.1817 (lub dwa tygodnie później) i został wycofany do rezerwy. Stał w Portsmouth. Od 31.03.1826 do lutego 1829 dowodził nim kmdr Henry Hill. Liniowiec wyszedł z Portsmouth 20.12.1826 do Lizbony, stał na Tagu w styczniu 1827, wrócił do Portsmouth najpóźniej w połowie czerwca. Pełnił służbę na wodach Portugalii z częstymi powrotami do Anglii i zawijaniem do Gibraltaru, np. rzucił 10.04.1828 kotwicę na Spithead, przywożąc żołnierzy z Lizbony. Znajdował się w Portsmouth 6.09.1828, w listopadzie 1828 zabrał stąd żołnierzy dla garnizonu w Gibraltarze. W styczniu 1829 wyruszył z Plymouth do Gibraltaru, wrócił 4.02.1829 i został wycofany do rezerwy 28.02.1829. Stał krótko w Portsmouth. Od marca 1829 do 22.07.1830 dowodził nim kmdr Alexander Wilmot Schomberg, wysłany we wrześniu 1829 na Morze Śródziemne. Następnie dowództwo okrętu przejął w tamtym rejonie 22.07.1830 kmdr Christopher John Williams Nesham. Melville wrócił do Portsmouth i został wycofany do rezerwy 29.09.1831. Kolejnym kapitanem liniowca był od 30.09.1831 kmdr Henry Hart, a na okręcie podniesiono flagę wiceadm. Gore, wyznaczonego głównodowodzącym w Indiach Wschodnich. Do wczesnej wiosny 1835 Melville operował na rozległym obszarze Oceanu Indyjskiego, po czym wyruszył 17.03.1835 z Bombaju do Anglii, przybywając do Portsmouth 4.07.1835. Wycofano go do rezerwy 22.07.1835, ale już w grudniu zaczęto przystosowywać do pełnienia roli jednostki flagowej w Indiach Zachodnich. Od 29.01.1836 do sierpnia 1837 kapitanem liniowca był kmdr Peter John Douglas. W tym czasie z pokładu okrętu dowodził Eskadrą Ameryki Północnej i Indii Zachodnich (dokąd udano się w marcu 1836 ze Spithead, docierając na Bermudy w maju) wiceadm. Halkett. We wrześniu 1837 Melville wszedł na dok w Portsmouth. Od 1.09.1837 do 1841 dowódcą liniowca był kmdr Richard Saunders Dundas. Okręt pełnił u Przylądka Dobrej Nadziei, u wybrzeży Afryki i potem na Dalekim Wschodzie (od 30.04.1840 do 16.06.1840 przeszedł z Kolonii Przylądkowej do Singapuru, od 18.06.1840 do 2.07.1840 z Singapuru do Amoy) funkcję okrętu flagowego kontradm. Elliota. Uczestniczył w pierwszej wojnie opiumowej – w styczniu 1841 jego załoga brała udział w ataku łodziowym na forty Chuenpee oraz Tycocktow i ich zniszczeniu. W lutym 1841 Melville ostrzeliwał baterie w Wangtung. Wyruszył z Kantonu do Anglii 29.03.1841. Zawinął na Spithead 8.08.1841, dwanaście dni później wycofano go w Portsmouth do rezerwy. W listopadzie 1841 zastanawiano się nad celowością „ostrzyżenia” okrętu do fregaty, ale przeróbki nie zrealizowano. Od czerwca 1857 przygotowywano liniowiec do pełnienia roli okrętu szpitalnego w Hongkongu, gdzie przeszedł. Sprzedany na miejscu 20.10.1873.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HAWKE (1820).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.