www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BLOODHOUND (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żelazna kanonierka bocznokołowa drugiej klasy, grupy Jackall, typu Bloodhound, 1/4-działowa. Tonaż 378 ton, wyporność 505 ton, długość między pionami 146’0”, szerokość 23’0”, głębokość 13’6”. Dwucylindrowy silnik boczno-balansjerowy (średnica cylindrów 122 cm, skok tłoków 122 cm), firmy Napier, o mocy 150 koni nominalnych i 455 koni indykowanych. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 5,1 m, obracały się z prędkością 24 obr/min. Dwumasztowiec jednokominowy. Uzbrojenie: początkowo 1 obracane działo 18-funtowe (22-cetnarowe) i 2 karonady 24-funtowe (13-cetnarowe), w 1851 i 1856 jedno obracane działo 18-funtowe i 1 haubica 12-funtowa (10-cetnarowa). Załoga: 60 ludzi.
Jednostka zbudowana wg planów Napiera w stoczni firmy Robert Napier & Sons w Govan, zamówiona 16.01.1844, zaczęta w 1844, zwodowana 9.01.1845. Ukończona 26.09.1845.
Od 18.07.1845 dowodził nią por. Robert Phillipps, wysłany na Morze Śródziemne. Pod koniec grudnia 1848 znajdowała się w Woolwich. W latach 1849-1851 przystosowana w Portsmouth do pełnienia roli tendra parowej fregaty Sampson i wysłana ku zachodnim wybrzeżom Afryki – w maju 1851 była już u wyspy Ascension (Wyspy Wniebowstąpienia). W lipcu 1851 pochwyciła pierwszy statek niewolniczy. Pod koniec listopada 1851, dowodzona przez por. Russella Patey, brała udział w krwawej interwencji przeciwko tubylcom trudniącym się sprzedażą niewolników w rejonie Lagos. Od 12.04.1852 jej dowódcą był także operujący u zachodnich brzegów Afryki por. Henry Christian. W sierpniu 1855 przebywała w Woolwich, dowodzona przez por. George’a Thomasa Cleathera Smitha. Kolejnym jej kapitanem został 14.09.1855 por. George Bell Williams, skierowany dwa dni później do zwalczania handlarzy niewolników u zachodnioafrykańskich brzegów. Pozostała na tych wodach (okresowo wracając do Anglii dla wyposażania i wymiany niektórych członków załóg, jak np. 17.06.1858) pod następnymi dowódcami – od 13.12.1856 był to por. Charles Rufus Robson, od 25.06.1860 por. Francis William Bennett, od 8.09.1861 por. John Edward Stokes. Ostatecznie wróciła do Anglii 4.09.1863.
Rozebrana w 1866.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MYRMIDON (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żelazna kanonierka bocznokołowa drugiej klasy, grupy Jackall, typu Myrmidon, 1/4-działowa. Tonaż 370-374 tony, wyporność 505 ton, długość między pionami 141’6” (lub 151’6”), szerokość 22’6”, głębokość 13’8” (lub 13’7”). Dwucylindrowy silnik boczno-balansjerowy (średnica cylindrów 122 cm, skok tłoków 122 cm), firmy Boulton & Watt, o mocy 150 koni nominalnych. Ciśnienie pary w kotłach 10 funtów na cal kwadratowy. Bunkry na 42 tony węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 5,2 m, obracały się z prędkością 24 obr/min, pozwalając na uzyskiwanie prędkości 10 węzłów. Uzbrojenie: początkowo 1 obracane działo 18-funtowe (22-cetnarowe) i 2 karonady 24-funtowe (13-cetnarowe), potem 1 do 4 karonad. Załoga: 60 ludzi.
Jednostka zbudowana wg planów firmy Ditchburn & Mare, w stoczni tej firmy w Blackwall, zamówiona 16.01.1844, zaczęta w 1844, zwodowana w lutym 1845. Ukończona 16.03.1846.
Od 23.12.1845 do 9.11.1846 dowodził nią por. Charles Jenkin; przydzielono ją w lipcu 1846 do Eskadry Ćwiczenia Ewolucji. Od 23.11.1846 dowódcą kanonierki był u brzegów Irlandii por. Edward Forward Roberts. Od 22.06 do 19.10.1848 służyła w Sheerness jako tender 84-działowca Ganges, a dowodził nią por. Jasper Henry Selwyn. Pod koniec grudnia 1848 znajdowała się w Woolwich. Jej nowym dowódcą został 30.06.1851 por. William Kynaston Jolliffe, wysłany ku zachodnim brzegom Afryki, gdzie kanonierka zwalczała białych i czarnych handlarzy niewolników już w sierpniu 1851. Operowała nadal na tych wodach, gdy dowodzili nią por. Edward Eyre Maunsell (od 11.06.1855), por. Edward Wingfield Shaw (od 6.12.1855) i por. Charles Aylmer Pembroke Vallancey Robinson (od 22.04.1857).
Uznana za niezdatną do dalszej służby, została sprzedana 1.12.1858 na wyspie Fernando Po za cenę niższą od 1 procenta kosztów budowy.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SPITFIRE (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana jednostka bocznokołowa, 3/5-działowa, używana szeroko jako okręt hydrograficzny, kanonierka i holownik. Oficjalnie klasyfikowana w fazie powstawania jako „jednostka parowa 5 klasy”, od 1844 jako „parowa kanonierka 1 klasy”. Tonaż 432 tony, wyporność 595-600 ton, długość między pionami 147’2”, szerokość 25’1”, głębokość 14’6”. Dwucylindrowy silnik boczno-balansjerowy firmy Maudslay, o mocy 120 koni nominalnych, lub firmy Butterley Co., o mocy 140 koni nominalnych i 380 koni indykowanych. Średnica cylindrów 44,25”, skok tłoków 4’6”. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 17’6”, obracały się z prędkością 24 obr/min. Uzbrojenie: 1 obracane działo 32-funtowe (25/26-cetnarowe) i 2 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe), potem może 5 dział. Załoga: 80-100 ludzi.
Jednostka zbudowana w Deptford wg planów Admiralicji dla wykorzystania silnika z okrętu Hermes. Zamówiona 11.11.1843, zaczęta w czerwcu 1844, zwodowana 26.03.1845. Ukończona 30.06.1845.
Od 12.06.1845 dowodził nią por. James Archibald Macdonald, wysłany na Morze Śródziemne. Pozostała na tym akwenie, gdy 3.04.1848 dowództwo przejął por. George Ommaney Willes. Od 21.04.1851 dowodził nią na Morzu Śródziemnym commander Thomas Abel Brimage Spratt. Pełniła wtedy rolę okrętu hydrograficznego bazującego na Krecie. W 1854 przeszła na Morze Czarne, gdzie walczyła podczas wojny krymskiej. Uczestniczyła w ataku na Sulinę 8.07.1854. 20.09.1854 znajdowała się blisko wybrzeża w czasie toczonej wtedy bitwy nad rzeką Alma. Brała udział w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854. Pozostała na Morzu Czarnym w 1855. Uczestniczyła w bombardowaniu fortu Kinburn 17.10.1855, ciągle pod tym samym kapitanem (od 3.01.1855 już w stopniu komandora), który dowodził nią do stycznia 1856. Wysłana z Anglii 11.12.1857 ku zachodnim wybrzeżom Afryki, dla zwalczania tam handlu niewolnikami. W styczniu 1858 (pod komendą por. Jamesa Cartera Campbella) uczestniczyła brytyjskiej interwencji przeciwko plemieniu Sooso w rejonie Sierra Leone, w ujściu rzeki Great Scarcies. Od 8.04.1858 dowodził nią u wybrzeży Afryki Zachodniej por. William Cox Chapman, a od 18.11.1859 (na tych samych wodach) por. Constantine O’Donnel Allingham. Chwytała tu statki handlarzy niewolników co najmniej do połowy sierpnia 1860.
Przystosowana w 1862 do pełnienia roli holownika na Bermudach.
Rozebrana na Bermudach w 1888.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TEAZER (1846).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Kanonierka parowa drugiej klasy, drewniana jednostka śrubowo-żaglowa, 1/3-działowa. Długość 130’0”, szerokość 22’0” (lub 21’9”), głębokość 9’2”, średnie zanurzenie 5’3” (pod balastem, ale bez omasztowania), tonaż 296-301 ton, wyporność 192 tony. Załoga: około 60 ludzi. Uzbrojenie: początkowo 1 działo haubiczne 10-calowe (86-cetnarowe), potem do 3 dział. W trakcie budowy wyposażona była w dwucylindrowy silnik (średnica cylindrów 34”, skok tłoków 2’9”) poziomy, wahliwy, firmy Miller & Ravenhill. Miał moc 100 koni nominalnych i przy ciśnieniu pary 10 funtów na cal kwadratowy rozwijał 175 koni indykowanych, co pozwalało osiągać prędkość około 6,3 węzła.
Jednostka zbudowana wg projektu Williama Symondsa w Chatham, zamówiona 31.05.1845, zaczęta 6.08.1845, zwodowana 25.06.1846. Jeszcze przed ostatecznym ukończeniem zdjęto z niej w lutym 1848 oryginalny silnik i zastąpiono pionowym silnikiem wahliwym firmy Penn & Sons, dwucylindrowym (średnica cylindrów 27”, skok tłoków 2’6”) o mocy 40 koni nominalnych i 128 koni indykowanych. Ciśnienie pary maksymalnie 9 funtów na cal kwadratowy. Wał korbowy obracał się z prędkością 51,5 obr/min, co przekładnia przyspieszająca przed wałem śrubowym zwiększała 3,73 raza. Śruba o średnicy 5’0”. Prędkość okrętu 7,7 węzła. Kanonierkę ukończono 21.12.1848.
Od 19.10.1848 do kwietnia 1851 jej dowódcą był por. Jasper Henry Selwyn, skierowany ku zachodnim wybrzeżom Afryki, gdzie Teazer występowała w roli tendra fregaty bocznokołowej Penelope, zajmując się zwalczaniem handlu niewolnikami i interwencjami w lokalnych wojnach. W grudniu 1849 uczestniczyła w ekspedycji eskadry komodora Fanshawe na rzece Seba, przeciwko miejscowym czarnym piratom. W kwietniu 1851 przebywała chwilowo w Devonport i ponownie wyruszyła z Penelope ku wybrzeżom zachodniej Afryki. W grudniu 1851, kiedy jej dowódcą był por. Charles Tayler Leckie, uczestniczyła w krwawej interwencji w Lagos. W marcu 1853, dowodzona przez por. Richa, interweniowała na rzece Sierra Leone (w Medina) w obronie brytyjskich poddanych. W kwietniu 1853 operowała na rzece Pongos. W kwietniu 1855 przebywała krótko w Anglii, potem ponownie została wysłana w ten sam rejon Afryki. Od 28.05.1855 dowodził nią por. Walter James Hunt-Grubbe. Od 14.03.1857 do 9.04.1858 jej dowódcą był por. William Henry White. W tym czasie kanonierka wciąż operowała u brzegów Afryki Zachodniej. W styczniu 1858 uczestniczyła w brytyjskiej interwencji przeciwko plemieniu Sooso w rejonie Sierra Leone, w ujściu rzeki Great Scarcies. W kwietniu 1858 komendę nad nią przejął por. Charles Joseph Wrey. Wróciła z Afryki do Anglii 10.10.1858. W 1860 znajdowała się w Woolwich.
Na mocy rozkazu admiralicji z 20.06.1862 sprzedana firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętów BANN i BRUNE (1856).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Dwie żelazne jednostki bocznokołowe, klasyfikowane jako awiza i kanonierki. Zamówione w listopadzie 1855 w stoczni Johna Scotta Russella w Millwall jako mniejsze wersje dwóch innych (Salamander, Nix – w Royal Navy Recruit, Weser), zbudowanych wcześniej przez tę stocznię dla Prusaków, a które Brytyjczycy odkupili podczas wojny krymskiej. Tonaż 267 ton, wyporność 291 ton, długość 140’0”, szerokość 20’0” (lub 20’2”), głębokość 8’6”, zanurzenie 4’0”. Silnik firmy Russell, dwucylindrowy (średnica cylindrów 40’, skok tłoków 3’6”), wahliwy, o mocy 80 koni nominalnych i 341 koni indykowanych na Bann oraz 364 koni indykowanych na Brune. Dwa kotły. Prędkość 10,5 węzła. Uzbrojenie: 2 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe) i 2 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe) lub 2 bardzo krótkie działa 32-funtowe (25-cetnarowe). Od 1860 tylko te 2 bardzo krótkie działa 32-funtowe (25-cetnarowe), czasami może w ogóle tylko 1 działo. Załoga: 36 osób.
Stępki obu położono 2.01.1856. Bann zwodowano 5.07.1856, a Brune 30.08.1856. Bann ukończono we wrześniu 1856, zaś Brune ukończono 7.05.1857.

Dowódcą Bann był od 1.01.1858 szyper (nawigator) James S. Wells. Formalnie służyła jako tender stojącej w Woolwich fregaty Fisgard. Zajmowała się badaniami hydrograficznymi wybrzeży Kornwalii. Została sprzedana na rozbiórkę 18.02.1873 Mossowi Isaacsowi.

Dowódcą Brune był od 13.11.1857 por. Edward Francis Lodder (co najmniej do marca 1859). Jednostkę wyprawiono 10.06.1857 ku zachodnim wybrzeżom Afryki, gdzie zwalczając handlarzy niewolników służyła jako tender parowego slupa Vesuvius. Od 20.12.1860 kanonierka nadal operująca u zachodnich wybrzeży Afryki była tendrem śrubowej fregaty Arrogant. W kwietniu 1861 Brune wzięła udział w skutecznej interwencji zbrojnej przeciwko wodzowi Porto Novo nad rzeką Niger. Została sprzedana w Lagos 19.05.1863.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu COMET (1821).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Nie bardzo wiem, ponieważ dotąd wyróżnialiśmy omawiane okręty wg dat wodowania, a okrętu Comet zwodowanego w 1821 nie znam.
Najbliższy mu czasowo to Comet z 1822.
Bardzo wczesny drewniany bocznokołowiec o długości 115’0”, szerokości 21’3”, głębokości 11’11”. Zanurzenie projektowane z przodu 7’0”, z tyłu 7’6”; średnie zanurzenie rzeczywiste 9’3”, bądź z przodu 8’9”, z tyłu 9’0”. Tonaż 238 ton, wyporność 239 ton. Dwucylindrowy silnik boczno-balansjerowy (średnica cylindrów 35,5”, skok tłoków 3’6”) firmy Boulton, Watt & Co., o mocy 80 koni nominalnych, który pozwalał na osiąganie prędkości 7,6 węzła. Kotły wytwarzały parę o ciśnieniu 4 funtów na cal kwadratowy. Bunkry mieściły 40 ton węgla. Uzbrojenie początkowe: 2 brązowe działa 6-funtowe (6-cetnarowe); później 3 działa 9-funtowe (13,5-cetnarowe), czasem 4 działa 9-funtowe, niekiedy 2 działa 18-funtowe. Załoga: 16 ludzi. Kadłub wzorowany na liniach żaglowego slupa. Pojedynczy, bardzo wysoki komin z mocno oddaloną w tył rurą parową, półkoliste tambory, kliprowy dziób, płaska rufa. Takielunek dwumasztowego szkunera. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 14’ lub 13’6”, obracające się z prędkością 28 obr/min.
Jednostka zbudowana w królewskiej stoczni w Deptford wg projektu Olivera Langa. Zamówiona 10.11.1819, zaczęta 21.11.1821, zwodowana 23.05.1822, ukończona 13.07.1822.
Pierwszy efektywny parowiec zbudowany dla Royal Navy, chociaż długo nie znajdował się na liście jej okrętów. W 1821 Admiralicja postanowiła, że Comet będzie zatrudniony na Tamizie i Medway do holowania „prawdziwych” okrętów wojennych oraz do przewozu osób. Zajmował się tym rzeczywiście (tyle że na większym obszarze, sięgającym do Plymouth) aż do 1831, poza jednostkowym przypadkiem eskortowania jachtu królewskiego. W 1828 pojawił się po raz pierwszy na liście floty, klasyfikowany jako „Królewska jednostka parowa”. Pod koniec kwietnia 1833 wyprawiony z Portsmouth do Sztokholmu, we wrześniu 1833 z Woolwich do Hamburga. Od wiosny 1836 do września 1840 woził żołnierzy i zapasy do oraz u pn. wybrzeży Hiszpanii (Bilbao, San Sebastian), wspierając działania brytyjskiego legionu w tym kraju. Od 21.01.1837 klasyfikowany jako „jednostka parowa 5 klasy”. Jego dowódcą był od 1.07.1837 por. (od 1.08.1840 commander) George Thomas Gordon. Od 15.09.1840 komendę okrętu stacjonującego w Plymouth sprawował por. Frederick Chevallier Syer. W październiku 1840 parowiec woził żołnierzy między portami Irlandii. W 1841 holował okręty i woził żołnierzy między portami angielskimi. Od 15.07.1842 do 12.02.1844 okrętem stacjonującym w Woolwich dowodził commander George Alexander Frazer. Od 1844 Comet klasyfikowany był jako tender. Od 12.07.1844 dowodził nim w Portsmouth por. William Pretyman, a od 29.06.1846 – por. Charles Richardson Johnson. Następnie dowództwo objął 25.10.1847 por. Charles Gray Rigge i sprawował je do 17.10.1848. Kolejnym kapitanem był od 7.05.1850 commander Charles Otter, najpierw w Cork, potem u zachodnich wybrzeży Szkocji. Od 1854 Comet był w Portsmouth znowu wykorzystywany do holowania. W latach 1861-1862 klasyfikowany jako jednostka portowa. Pozostał w Portsmouth do rozbiórki w 1869.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź. Mój błąd w dacie wodowania, przepraszam.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LIGHTNING (1823).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Bardzo wczesny drewniany bocznokołowiec o długości 126’0”, szerokości 22’8”, głębokości 13’8”. Zanurzenie z przodu 9’0”, z tyłu 9’6”; Tonaż 296 ton, wyporność 349 ton. Dwucylindrowy silnik boczno-balansjerowy (średnica cylindrów 40”, skok tłoków 4’0”) firmy Maudslay, o mocy 100 koni nominalnych, który pozwalał na osiąganie prędkości 11 węzłów. Kotły wytwarzały parę o ciśnieniu 6 funty na cal kwadratowy. Bunkry mieściły 50 ton węgla. Uzbrojenie początkowe: 2 brązowe działa 6-funtowe (6-cetnarowe); później 3 takie działa. Załoga: początkowo 20, od 1827 r. 16 ludzi. Pojedynczy komin. Takielunek dwumasztowego szkunera rejowego. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 17’9”, obracające się z prędkością 25 obr/min (w późniejszym okresie służby zamienione na koła Morgana, identycznej średnicy, z nastawianymi łopatkami).
Jednostka zbudowana w królewskiej stoczni w Deptford wg projektu Olivera Langa. Zamówiona 26.12.1821, zaczęta w lutym 1823, zwodowana 19.09.1823, ukończona 18.12.1823.
Admiralicja chciała taki parowiec do pełnienia roli holownika w Plymouth. Okręt skierowano z eskadrą do Algieru w 1824, co uważa się za pierwsze operacyjne użycie parowca przez marynarkę wojenną. Tym niemniej w grudniu 1825 bocznokołowiec zajmował się holowaniem w Portsmouth, a w listopadzie 1827 przeszedł do Plymouth, gdzie pozostał do marca 1829.
Pojawił się oficjalnie na liście floty dopiero w styczniu 1828, klasyfikowany jako „jednostka parowa”. Do 1831 pełnił funkcję holownika, głównie w Portsmouth, Plymouth i Woolwich. W lipcu 1831 jednostka przeszła z Portsmouth do Cherbourga, w sierpniu była w Londynie. W styczniu 1832 przeholowała z Woolwich do Rotterdamu model fregaty (o nazwie Royal Louisa), prezent dla króla Prus. Do końca 1833 przemieszczała się między Plymouth, Portsmouth, Woolwich i Deptford. W 1834 skierowana do Lizbony, w 1835 oraz 1836 kursowała do Holandii i Lizbony.
Od 21.01.1837 klasyfikowana jako „jednostka parowa 5 klasy”. Służyła teraz głównie w Portsmouth i Plymouth, ale pływała też do Irlandii. Od 30.11.1838 do września 1840 dowodził nią por. Richard Nicholls Williams; jego zadaniem było przewieźć do Lizbony księcia Ferdynanda Saxe Coburg, który odwiedzał swego syna, księcia małżonka królowej Portugalii, a miał szczęście być wujem królowej Wiktorii. W czerwcu 1840 Lightning woziła też po Tamizie innych dostojnych darmozjadów. Od 28.09.1840 dowodził nią por. John Waugh. Zajmowała się holowaniem między portami Tamizy, aczkolwiek okazyjnie zachodziła także do Portsmouth, Lynn, Plymouth itp. W marcu 1841 wybuchły na niej kotły. Na początku 1841 przesunięto ją na krótko do Dublina. Od 5.11.1842 dowódcą jednostki był w Woolwich por. William Robert Wolseley Winniett. Od 1844 klasyfikowano ją jako „kanonierkę parową 2 klasy”. W okresie od 30.01.1845 do 7.02.1851 dowództwo jednostki sprawował szyper (nawigator) John Eaton Petley, a w okresie 7.02.1851-25.02.1854 – szyper (nawigator) Henry William Allen.
W czasie wojny krymskiej kanonierkę Lightning zatrudniono w 1854 i 1855 w roli okrętu hydrograficznego dla Floty Bałtyckiej. Od 25.02.1854 do 12.03.1855 dowodził nią kmdr Bartholomew James Sulivan. Uczestniczyła w zdobyciu Bomarsundu 16.08.1854, przeprowadzając działania rozpoznawcze. Od 12.03.1855 dowodził nią na Bałtyku por. James Carter Campbell. Formalnie była tendrem 131-działowca Duke of Wellington. Zwalczała lokalną żeglugę przeciwnika w lipcu 1855. Uczestniczyła w bombardowaniu Sweaborga 9.08.1855.
Od 5.04.1864 dowodził nią commander Timothy W. Sulivan – pełniła wówczas (co najmniej od 1860) w Pembroke rolę tendra fregaty Saturn. Od 2.01.1865 dowodził nią por. Edward Wolfe Brooker – pełniła wtedy służbę hydrograficzną, a formalnie była tendrem fregaty Fisgard, stacjonarnego okrętu flagowego w Woolwich.
Rozebrana w Devonport w styczniu 1872.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu METEOR (1824).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.