www.timberships.fora.pl

knowak · Wysłany: Pon 18:28, 25 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LOCUST (1840).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

maxgall · Dołączył: 24 Sie 2010 Posty: 106 Przeczytał: 1 temat

Witam,
Czy wiadomo jaki był skład angielskiej ekspedycji do Hiszpanii z 1623 roku (jakie okręty/statki wchodziły w jej skład)? Chodzi mi o eskadrę towarzyszącą księciu Karolowi, która została uwieczniona na przepięknym obrazie Vrooma, przedstawiającym m.in. Prince Royal.

pozdr

kgerlach · Wysłany: Pon 22:43, 25 Mar 2013 Temat postu:

Locust.
Drewniany bocznokołowiec 1/3-działowy, klasyfikowany początkowo jako „jednostka parowa piątej klasy”, od 1844 jako „kanonierka parowa drugiej klasy”. Tonaż 283-284 tony, wyporność 470 ton, długość między pionami 36,58 m, szerokość 6,92 m, głębokość 3,96 m, zanurzenie 2,59 m. Dwucylindrowy silnik boczno-balansjerowy firmy Maudslay, o mocy 100 koni nominalnych i 157 koni indykowanych. Średnica cylindrów 102 cm, skok tłoków 107 cm. Ciśnienie pary w kotłach 5 funtów na cal kwadratowy. Bunkry na 64 tony węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 4,88 m, obracały się z prędkością 27 obr/min. Uzbrojenie: początkowo 1 obracane działo 32-funtowe (34-cetnarowe), potem 1 obracane działo 32-funtowe (34-cetnarowe) i 2 haubice 12-funtowe (10-cetnarowe). Załoga: 60 ludzi. Dwumasztowiec wyposażony w łodzie sponsonowe.
Jednostka zbudowana w Woolwich wg planów Symondsa, zamówiona 18.03.1839, zaczęta w lipcu 1839, zwodowana 8. lub 10. albo 18.04.1840, ukończona 30.11.1840.
Od 12.10.1840 dowodził nią por. John Lunn, skierowany w grudniu na Morze Śródziemne, gdzie jednostka miała zawieźć pocztę, a potem pełnić rolę tendra okrętu flagowego. Dotarła do Malty 21.01.1841. W okresie od 19.12.1844 do 29.06.1846 jej kapitanem na tych wodach był por. Henry Eden. Działała tu też pod następnym dowódcą (od 1.07.1846), por. Edwardem Roche Powerem, przynajmniej do schyłku grudnia 1848. W 1850 znajdowała się w Devonport, dowodzona od 19.11.1850 przez por. Rogera Luciusa Curtisa. W lutym 1851 przebyła do Rio de Janeiro. Zajmowała się zwalczaniem handlarzy niewolników u wybrzeży Brazylii. Na początku listopada dowódcą kanonierki był tymczasowo por. Parrish. Formalnie od 12.11.1851 (faktycznie od 30.11.1851) dowodził nią przybyły do Bahia na innym okręcie por. George Fiott Day, który walczył na tych wodach z handlarzami niewolników co najmniej do listopada 1853. W 1854 i 1855 kanonierka operowała na Bałtyku podczas wojny krymskiej. Dowodzona wciąż przez Daya uczestniczyła w zdobyciu Bomarsundu 16.08.1854. Od 12.03.1855 jej dowódcą był por. John Bythesea. Brała udział w bombardowaniu Sweaborga 9.08.1855. W okresie 20.05.1856-3.06.1860 dowódcą jednostki był w Sheerness por. John Bousquet Field.
W 1869 przekwalifikowano ją na holownik, nadal w Sheerness. Została sprzedana 1895 w Sheerness lub rozebrana rok wcześniej.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach · Wysłany: Wto 0:48, 26 Mar 2013 Temat postu:

Książę Karol w Hiszpanii w 1623.
Na pewno Pan to wie, ale tak dla uściślenia i dla mniej zaznajomionych z tą historią. Wg wydanej u nas książki Charlesa Carltona pt. „Karol I”, książę Karol i markiz Buckingham wypłynęli z Dover 19.02.1623 prawie incognito, w przebraniu i z zaledwie kilkuosobową świtą, docierając do Boulogne po 6 godzinach rejsu. Przemierzyli potem Francję lądem, cały czas nie ujawniając swojej tożsamości, aż do przekroczenia granicy Hiszpanii. Dopiero gdy zamiary matrymonialne księcia spaliły na panewce, Jakub I wysłał po niego 10 okrętów dowodzonych przez Williama Fieldinga, pierwszego hrabiego Denbigh (to już nie informacje z Carltona, który czyni dowódcą hrabiego Rutlanda), aby przewiozły niefortunnego adoratora do kraju. Eskadra Denbigha opuściła Anglię 24.08.1623 i dotarła do Santander pięć dni później. Karol i Buckingham dojechali do Santander na koniach, zaokrętowali się nie bez dramatycznych przygód i cały zespół wyruszył w drogę powrotną 17.09.1623. Okręt flagowy Prince Royal rzucił kotwicę na Spithead 5.10.1623. Słynny obraz Hendricka Cornelisza Vrooma zatytułowany jest właśnie „POWRÓT księcia Karola Z HISZPANII, 5 października 1623”.
Nie znam pełnego składu tej 10-okrętowej eskadry, lecz oprócz Prince Royal należały do niej okręty Defiance, Saint Andrew, Bonaventure, Rainbow, Swiftsure, Saint George, Antelope, Charles.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

maxgall · Dołączył: 24 Sie 2010 Posty: 106 Przeczytał: 1 temat

Muszę przyznać że nie znałem szczegółów podróży księcia Karola do Hiszpanii.
Dziękuję za informacje.

pozdr

knowak · Wysłany: Śro 18:32, 27 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PORCUPINE (1844).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Śro 21:30, 27 Mar 2013 Temat postu:

Drewniana jednostka bocznokołowa, 3/4-działowa, używana szeroko jako kanonierka, okręt hydrograficzny i tender. Oficjalnie klasyfikowana w fazie powstawania jako „jednostka parowa 5 klasy”, od chwili wodowania jako „parowa kanonierka 1 klasy”. Tonaż 382 tony, wyporność 490 ton, długość między pionami 42,98 m, szerokość 7,35 m, głębokość 4,11 m lub 3,96 m. Dwucylindrowy silnik boczno-balansjerowy firmy Maudslay, o mocy 132 koni nominalnych i 285 koni indykowanych. Średnica cylindrów 117,5 cm, skok tłoków 122 cm. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 4,72 m. Kotły z rurowymi płomienicami. Dwa kominy, przed i za maszynownią. Uzbrojenie: przez większą część kariery 1 obracane działo 32-funtowe (25/26-cetnarowe) i 2 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe), później 1 obracane działo 18-funtowe (20-cetnarowe) i 2 karonady 18-funtowe (10-cetnarowe), wspomina się też o 4 działach. Załoga: 80 ludzi. Dwumasztowiec o takielunku szkunera lub brygantyny.
Jednostka zbudowana w Deptford wg planów Admiralicji po to, by jakoś wykorzystać zbędny silnik Maudslaya. Zamówiona 11.11.1843, zaczęta w styczniu 1844, zwodowana 17.06.1844. Ukończona 19.08.1844.
Od 1.07.1844 dowodził nią kmdr Frederick Bullock. Początkowo była zatrudniona do badań hydrograficznych estuarium Tamizy. Potem 9.11.1847 jej dowódcą został por Edward Forward Roberts, wysłany na Morze Śródziemne. Powróciła do Portsmouth w 1851. Od 29.04.1852 dowodził nią por. George Melville Jackson.
W 1854 walczyła na Bałtyku podczas wojny krymskiej. Uczestniczyła w przygotowaniach do zdobycia Bomarsundu w sierpniu 1854. Działała na Bałtyku także w 1855.
W 1856 stała się głównym okrętem hydrograficznym Royal Navy na wodach krajowych. W styczniu dowodził nią por. George Mackintosh Balfour. Od 13.05.1856 jej dowódcą był kmdr Henry Charles Otter. W 1858 współpracowała w położeniu pierwszego kabla transatlantyckiego. W 1862 pod komandorem Richardem Hoskynem poszukiwała u południowo-zachodnich wybrzeży Irlandii mniej stromego szelfu dla położenia następnego kabla transatlantyckiego. Od 1863 do 1869 pod komandorem Edwardem Killwickiem Calverem prowadziła standardowego badania hydrograficzne u wybrzeży Wysp Brytyjskich. Była wówczas i potem klasyfikowana jako tender innych okrętów (Fisgard, Duncan). Od połowy maja do połowy września 1869 Admiralicja użyczyła tego parowca (bez zmiany dowódcy) Królewskiemu Towarzystwu (Naukowemu) do badań dna morskiego, wód o różnych temperaturach, fauny itd. Do lipca realizowano je na wodach na zachód od Irlandii, do sierpnia na południe od tego kraju, od sierpnia do września w rejonie Wysp Owczych i Szetlandów. Po raz kolejny udostępniono Porcupine Królewskiemu Towarzystwu na okres od lipca do października 1870. Tym razem badania prowadzono na trasie z Falmouth do Gibraltaru, w Cieśninie Gibraltarskiej oraz na Morzu Śródziemnym (na obszarze do wschodnich wybrzeży Sycylii). Wrócono do Cowes 8.10.1870. Potem jednostka znów pojęła badania hydrograficzne wód brytyjskich i prowadziła je do 1881. Sprzedano ją lub rozebrano w lipcu 1883.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Czw 18:37, 28 Mar 2013 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu JACKALL (1844).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Pią 7:28, 29 Mar 2013 Temat postu:

Żelazna kanonierka bocznokołowa drugiej klasy, typu Jackall, 1/4-działowa. Tonaż 340-345 ton, wyporność 492-505 ton, długość między pionami 142’7” (lub 142’7,25”), szerokość 22’6”, głębokość 12’10” (lub 12’9,5”). Dwucylindrowy silnik boczno-balansjerowy (średnica cylindrów 122 cm, skok tłoków 122 cm), firmy Napier, o mocy 150 koni nominalnych i 455 koni indykowanych. Ciśnienie pary w kotłach 8,5 funta na cal kwadratowy. Bunkry na 78 ton węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 5,5 m, obracały się z prędkością 21 obr/min. Dwumasztowiec jednokominowy. Uzbrojenie: w projekcie 1 obracane działo 18-funtowe (22-cetnarowe) i 2 karonady 24-funtowe (13-cetnarowe), potem od 1 do 4 karonad. Załoga: 60 ludzi.
Jednostka zbudowana wg planów Symondsa w stoczni Roberta Napier w Govan, zamówiona 16.01.1844, zaczęta w 1844, zwodowana 28.10.1844. Ukończona 22.09.1845.
Od 7.04.1845 do 16.11.1846 dowodził nią por. William Montagu Isaacson George Pasco, wysłany na Morze Śródziemne. Od 17.11.1846 jej dowódcą był por. George Western, działający na wodach krajowych, kierowany do Portugalii i na Morze Śródziemne. W lecie i na jesieni 1850 Jackall, formalnie tender fregaty Gladiator, chwytała statki handlarzy niewolników u wybrzeży zachodniej Afryki. W lutym 1851 działała przeciwko krajowcom przy ujściu rzeki Old Calabar. W marcu 1851 działała w podobny sposób w ujściu rzeki Benin. 22.05.1851 dowództwo jednostki przejął (lub raczej objął ponownie, po rekonwalescencji) na tych wodach por. Norman Bernard Bedingfield. Po odejściu fregaty Gladiator kanonierka pełniła oficjalnie rolę tendra dla zakotwiczonego na Ascension hulka Tortoise. Od 30.06.1854 komendę nad nią sprawował por. Travers Forbes Jackson. W okresie 13.09.1855-29.10.1858 była dowodzona przez por. Charlesa Thomasa Williama George’a Cerjata. W maju i do 17.12.1859 dowodził nią por. Augustus George Ernest Murray na wodach krajowch. Od 17.12.1859 do 21.07.1860 kapitanem kanonierki był por. James Simpson. Od 7.08.1860 jej dowództwo sprawował por. Edward Francis Lodder, skierowany ku wybrzeżom Szkocji dla ochrony rybołówstwa. Parowiec wypełniał to samo zadanie, kiedy od 19.05.1863 do 24.04.1866 dowodził nim por. Hugh McNeile Dyer. Potem komendę przejął por. Arthur Edward Dupuis i sprawował ją do wycofania jednostki do rezerwy w Plymouth 11.12.1868. Kanonierką służącą u zachodnich wybrzeży Szkocji dowodził od 12.04.1870 por. John Bruce. W 1879 i 1886 ponownie była u wschodnich wybrzeży Szkocji.
Jackall sprzedano na rozbiórkę w listopadzie 1887.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LIZARD (1844).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żelazna kanonierka bocznokołowa drugiej klasy, typu Jackall, 1/4-działowa. Tonaż 340 ton, wyporność 492-505 ton, długość między pionami 142’7” (lub 142’7,25”), szerokość 22’6”, głębokość 12’10” (lub 12’9,5”). Dwucylindrowy silnik boczno-balansjerowy (średnica cylindrów 122 cm, skok tłoków 122 cm), firmy Napier, o mocy 150 koni nominalnych i 455 koni indykowanych. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 4,67 m, obracały się z prędkością 22 obr/min. Dwumasztowiec jednokominowy. Uzbrojenie: początkowo 1 obracane działo 18-funtowe (22-cetnarowe) i 2 karonady 24-funtowe (13-cetnarowe), potem od 1 do 4 karonad. Załoga: 60 ludzi.
Jednostka zbudowana wg planów Symondsa w stoczni Roberta Napier w Govan, zamówiona 16.01.1844, zaczęta w 1844, zwodowana 28.11.1844. Ukończona 27.11.1845.
Od 15.03.1845 dowodził nią por. James Archibald Macdonald, skierowany na Morze Śródziemne. Od 31.10.1845 jej dowódcą był por. Henry Manby Tylden, wysłany ku południowo-wschodnim wybrzeżom Ameryki. W okresie kwiecień-czerwiec 1846 brała tam udział w brytyjsko-francuskiej interwencji na rzece Parana. Jej uzbrojenie składało się wtedy z działa 18-funtowego i rakiet 24-funtowych. Łatwość, z jaką kanonierkę przeszywały nawet karabinowe i kartaczowe pociski Argentyńczyków oraz straty, jakie wskutek tego poniosła, wzbudziły w Anglii wielkie emocje i przyczyniły się do czasowego zawieszenia budowy żelaznych okrętów wojennych. Operowała nadal u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki, gdzie od 8.06.1847 dowodził nią por. William Alfred Rumbulow Pearse. Pozostawała na tych wodach co najmniej do końca 1848. Od 1.01.1858 stanowiła formalnie tender okrętu flagowego w Sheerness (wówczas 120-działowca Waterloo), ale jej dowódca, por. Edward Eyre Maunsell, zatrudniony był faktycznie przy ochronie rybołówstwa u szkockich wybrzeży. Maunsell rozpoczął kolejną turę w tym charakterze 3.07.1860, chociaż teraz Lizard była tendrem 84-działowca Formidable, nowego okrętu flagowego w Sheerness. Wobec ciągłych zatargów z francuskimi rybakami i naruszania przez nich szkockich łowisk, Maunsell aresztował 24 lugry Francuzów w 1861. Od 30.08.1861 kanonierką dowodził por. William Spratt – pozostawała tendrem okrętu Formidable z Sheerness, podobnie gdy od 28.03.1863 jej dowódcą był por. Henry Joseph Challis.
Lizard rozebrano w Chatham w kwietniu 1869.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TORCH (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żelazna kanonierka bocznokołowa drugiej klasy, typu Jackall, podtypu Torch, 1/4-działowa. Tonaż 343-344 tony, wyporność 505 ton, długość między pionami 140’10” (lub 141’), szerokość 22’6”, głębokość 13’6” (lub 13’7”). Dwucylindrowy silnik boczno-balansjerowy (średnica cylindrów 124,5 cm, skok tłoków 114 cm), firmy Seaward, o mocy 150 koni nominalnych. Kotły wytwarzały parę o ciśnieniu 11 funtów na cal kwadratowy. Bunkry na 40 ton węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 5,18 m, obracały się z prędkością 24 obr/min, co pozwalało na uzyskiwanie prędkości 11 węzłów. Dwumasztowiec jednokominowy. Uzbrojenie: początkowo 1 obracane działo 18-funtowe (22-cetnarowe) i 2 karonady 24-funtowe (13-cetnarowe), potem od 1 do 4 karonad. Załoga: 60 ludzi.
Jednostka zbudowana wg planów Symondsa w stoczni firmy Ditchburn & Mare w Blackwall, zamówiona 16.01.1844, zaczęta w 1844, zwodowana 25.02.1845. Ukończona 28.05.1846.
Od 9.04.1846 dowodził nią por. William Hoseason. Następnie dowództwo jednostki stacjonującej w Plymouth przejął 1.09.1846 por. David Robert Bunbury Mapleton. Od 23.11.1846 kanonierką dowodził por. George Morris.
W grudniu 1848 stacjonowała w Woolwich. W 1852 wyposażono ją w Woolwich jako tender okrętu hydrograficznego (ex-korwety, wcześniej fregaty) Herald. Wysłano ją razem z nim w projektowaną na 5 lat ekspedycję badawczą po morzach południowych. Dowództwo sprawował por. Chimmo. Trasa wiodła przez Maderę (czerwiec/lipiec 1852), Rio de Janeiro (sierpień/październik 1852), Tristan da Cunha (listopad 1852), Przylądek Dobrej Nadziei (listopad/grudzień 1852), Sydney (kwiecień 1853). Odtąd Torch podejmowała rozmaite rejsy badawcze na pobliskie morza (m.in. do rejonu Nowych Hebrydów i wysp Percy), bazując w Sydney. W czerwcu 1855 wprowadzono ją na suchy dok. We wrześniu 1855 dowodził nią kapitan Dobbins z korwety Juno, a załogę wyodrębniono z załogi brygu Fantome.
Ex-kanonierka Torch została sprzedana w Sydney 15.05.1856.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HARPY (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żelazna kanonierka bocznokołowa drugiej klasy, typu Jackall, podtypu Torch, 1/4-działowa. Tonaż 343-345 ton, wyporność 505 ton, długość między pionami 140’10” (lub 141’), szerokość 22’6”, głębokość 13’6” (lub 13’7”). Dwucylindrowy silnik boczno-balansjerowy (średnica cylindrów 140 cm lub 124,5 cm, skok tłoków 122 cm), firmy Penn (albo Napier), o mocy 200 koni nominalnych i 520 (lub 392) koni indykowanych. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 4,9 m, obracały się z prędkością 22,5 obr/min, co pozwalało na uzyskiwanie prędkości 9 węzłów. Dwumasztowiec jednokominowy. Uzbrojenie: początkowo 1 obracane działo 18-funtowe (22-cetnarowe) i 2 karonady 24-funtowe (13-cetnarowe), potem od 1 do 4 karonad. Załoga: 60 ludzi.
Jednostka zbudowana wg planów Symondsa w stoczni firmy Ditchburn & Mare w Blackwall, zamówiona 16.01.1844, zaczęta w 1844, zwodowana 4.03.1845. Ukończona 1.02.1846.
Od 26.11.1845 dowodził nią por. Edward Halhed Beauchamp Proctor, wysłany na wody u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki. W okresie kwiecień-czerwiec 1846 kanonierka brała udział w brytyjsko-francuskiej interwencji na rzece Parana. Łatwość, z jaką nadburcia tej jednostki przeszywały nawet pociski karabinowe Argentyńczyków (chociaż straty osobowe były znikome, tylko Proctor odniósł lekką ranę) wzbudziła w Anglii wielkie emocje i przyczyniła się do czasowego zawieszenia budowy żelaznych okrętów wojennych. Od 24.11.1846, nadal u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki, dowodził kanonierką por. James Ward Tomlinson. Była zaangażowana w zwalczaniu handlarzy niewolników na tamtych wodach przynajmniej do września 1851. Od 12.04.1854 jej dowódcą był por. Charles Gowan Lindsay, a pełniła wtedy rolę jednostki flagowej kontradm. Stopforda na Morzu Śródziemnym. Od 22.05.1854 podczas wojny krymskiej jednostka flagowa kontradm. Edwarda Boxera, ówczesnego admirała-superintendenta w Bosforze. W 1855 na Morzu Czarnym, od 23.01.1855 jednostka flagowa w Stambule kontradm. Fredericka Greya. Od 11.08.1855 jej dowódcą był por. George Augustus Brine. We wrześniu 1855 walczyła na Morzu Azowskim. Od 28.01.1860 dowodził nią por. Alexander Henderson, a od 25.08.1860 por. Francis Hewson - pełniła wtedy w Greenock funkcję tendra blokadowego liniowca śrubowego Hogue. Pozostawała w tej roli w Greenock także gdy 1.07.1864 dowództwo przejął por. William Howorth, tyle że teraz była tendrem okrętu śrubowego (bazy Straży Wybrzeża na Clyde) Lion.
Remontowana w latach 1876-1877 za cenę prawie równą kosztom pierwotnej budowy. W okresie 1870-1890 była tendrem rozmaitych okrętów (Royal Adelaide, Vivid) w Devonport. Sprzedana ministerstwu wojny 26.10.1892 do użycia w charakterze okrętu-celu w Milford Haven. Prowadzono na niej eksperymenty z działem pneumatycznym („dynamitowym”) Zalinskiego; została podczas nich zatopiona około 1892. Wrak sprzedano w 1909 za 20 funtów i zaraz rozebrano.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach