www.timberships.fora.pl

kgerlach

Wczesny drewniany bocznokołowiec typu Lightning. Dane techniczne do 1837, załoga i uzbrojenie jak Lightning, z tym, że silnik firmy Boulton, Watt & Co. W 1837 wstawiony pierwotny silnik z parowca Tartarus, też firmy Boulton, Watt & Co., o takiej samej charakterystyce.
Jednostka zbudowana w królewskiej stoczni w Deptford wg projektu Olivera Langa. Zamówiona 26.12.1821, zaczęta w lutym 1823, zwodowana 17.02.1824, ukończona 10.06.1824.
Admiralicja chciała taki parowiec do pełnienia roli holownika w Portsmouth. Do 1828 nazywany „jednostką z silnikiem parowym”. W okresie 1828-1836 klasyfikowany jako „jednostka parowa”. W 1828 jednostka kursowała wielokrotnie między Wyspami Brytyjskimi a Portugalią. W okresie 1830-1834 regularnie woziła pocztę między Wielką Brytanią a Maltą i innymi punktami na Morzu Śródziemnym (zwłaszcza Korfu). Od 16.12.1834 do 1.04.1835 dowodził nią por. John Duffill, a od 3.07.1835 do 2.02.1838 – por. George Woodbery Smith. W 1835-1837 operowała (przede wszystkim wożąc pocztę) w Indiach Zachodnich. Od 21.01.1837 klasyfikowana jako „jednostka parowa 5 klasy”. Jej dowódcą został 13.02.1838 w Falmouth por. Richard Davison Pritchard. W latach 1839-1840 służyła jako transportowiec i holownik w Falmouth, Portsmouth, Woolwich i Plymouth. W sierpniu 1840 woziła żołnierzy z Jersey. Pritchard zdał komendę 19.09.1840. Od 1841 Meteor pełnił rolę holownika na obszarze między Woolwich a Liverpoolem i Bristolem. Od 13.07.1842 kapitanem okrętu był por. George Buttler, skierowany na Morze Śródziemne. Od 1844 klasyfikowano jednostkę jako tender. Buttler awansował on do stopnia commander 9.11.1846, ale pozostał na parowcu Meteor i na Morzu Śródziemnym do 1848 – jednostkę wycofano do rezerwy w Sheerness w listopadzie 1848.
Została rozebrana w Sheerness w sierpniu 1849.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ENCOUNTER (1846).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany parowiec śrubowy, do 1861 klasyfikowany jako slup 1 klasy, od 1862 jako korweta. Wymiary pierwotne: długość 180’0”, szerokość 33’2”, głębokość 20’10”, tonaż 894 tony. Dwucylindrowy silnik poziomy, z tłokami rurowymi (szybowymi), firmy John Penn & Son, o mocy 360 koni nominalnych i 646 lub 673 koni indykowanych. Średnica ekwiwalentna cylindrów 55”, rzeczywista średnica zewnętrzna 60”, średnica wewnętrzna 24”. Skok tłoków 2’3” albo 3’0”. Silnik o prędkości obrotowej wału korbowego 72 obr/min napędzał pojedynczą śrubę o średnicy 12’0” i pozwalał na osiąganie przez slup prędkości około 10 węzłów. Uzbrojenie początkowe: 1 działo 56-funtowe (o masie 87 cetnarów), 1 działo haubiczne 10-calowe (o masie 85 cetnarów), 4 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe) oraz 2 karonady 32-funtowe (po 17 cetnarów); bądź zamiast tego 2 działa haubiczne 10-calowe (o masie 85 cetnarów), 4 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe) oraz 2 działonady 32-funtowe (po 25 cetnarów). Załoga: 180-225.
Okręt zbudowany w królewskiej stoczni Pembroke wg planów Johna Finchama z 1844. Zamówiony 5.02.1845, zaczęty w czerwcu 1845, zwodowany 5.09.1846. Przed ukończeniem przebudowany w 1848 w Deptford przez modyfikację rufy i wydłużenie kadłuba do 190’0”. Tonaż wzrósł do 953 ton, wyporność wynosiła 1482 tony przy zanurzeniu średnim 13’1” (na próbach zanurzenie 12’6”, bez omasztowania). Ukończony 12.10.1849.
Od 7.09.1849 do 15.09.1852 dowodził nim kmdr George Thomas Gordon. W 1850 zainstalowano na Encounter 12 dział, prawdopodobnie wszystkie 32-funtowe. W sierpniu 1851 slup brał udział w ćwiczeniach Eskadry Eksperymentalnej. Od 16.09.1852 do 19.02.1858 dowódcą okrętu był kmdr George William Douglas O’Callaghan. W lipcu 1853 slup należał do eskadry zgromadzonej na Spithead. Na początku kwietnia 1854 ścierał się z Chińczykami. Od 7.09 do 20.10.1854 przebywał w Nagasaki. W listopadzie 1854 działał na wodach chińskich. Wczesną wiosną 1855 pełnił (nieskutecznie) straż przy rosyjskim porcie Pietropawłowsk na Dalekim Wschodzie, podczas wojny krymskiej, skierowany tam 25.03.1855. Najpóźniej w 1856 zwiększono uzbrojenie slupa do 14 dział.
Pozostał na Dalekim Wschodzie i brał udział w zdobyciu Kantonu w październiku 1856, a także w dalszych działaniach przeciwko Chińczykom w tym rejonie do stycznia 1857. Pod koniec maja 1857 znajdował się w Macao. Opuścił Hongkong 5.06.1857 i przybył do Plymouth 7.02.1858. Dwanaście dni później O’Callaghan zdał tam komendę. Od sierpnia 1858 Encounter przechodził w Keyham rozległy remont. Wyszedł z doku 25.05.1859. Dowództwo slupa (potem korwety) od 22.09.1859 do 3.08.1864 sprawował kmdr Roderick Dew, w połowie listopada 1859 skierowany także na wody Chin i Japonii. Łodzie rakietowe z tego okrętu uczestniczyły w zdobyciu fortów Taku (nad Peiho) w sierpniu 1860. W maju i czerwcu 1861 oraz w maju 1862 okręt interweniował podczas powstania tajpingów, by następnie całkowicie włączyć się do wojny przeciwko powstańcom na skalę, która została w końcu uznana w 1863 za przekroczenie udzielonych komandorowi Dew uprawnień. Korweta Encounter wyszła z Hongkongu w drogę do Anglii 8.03.1864, zawinęła do Plymouth 21.07.1864. Wycofano ją z aktywnej służby w sierpniu 1864 w Devonport.
Została rozebrana w Devonport (lub w Plymouth) w maju 1866.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu NIGER (1846).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy pierwszej klasy, 8- do 14-działowy, potem korweta. Pierwotnie długość między pionami 185’0”, szerokość 34’8”, głębokość 21’6”, tonaż 911 ton.
Okręt zbudowany wg projektu Olivera Langa w Woolwich. Zamówiony 20.02.1845, zaczęty w maju 1845, zwodowany 18.11.1846. Przed ukończeniem przedłużony w 1848 w Deptford. Odtąd tonaż 1072 tony, wyporność 1496 ton lub 1454 tony, długość między pionami 194’4”, szerokość 34’8”, głębokość 21’5,5”, zanurzenie z przodu 15’3”, z tyłu 16’3”, zanurzenie średnie 15’6”. Czterocylindrowy silnik (średnica cylindrów 47,625 cala, skok tłoków 22 cale) poziomy, firmy Maudslay, o mocy 400 koni nominalnych i 790 koni indykowanych lub 920 koni indykowanych czy 1002 koni indykowanych; z prędkością 74,3 obr/min napędzał bezpośrednio jedną śrubę o średnicy 12’6”. Szczyt silnika leżał 4’2” poniżej LW. Jeden komin między fokmasztem a grotmasztem, takielunek trójmasztowy. Załoga: 160 ludzi. Prędkość 10,25 węzła lub 10,4 węzła. Uzbrojenie pierwotne: 1 działo 56-funtowe (87-cetnarowe), 1 haubiczne działo 10-calowe (85-cetnarowe), 4 haubiczne działa 8-calowe (65-cetnarowe), 2 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe); bądź zamiast tego 2 haubiczne działa 10-calowe (85-cetnarowe), 4 haubiczne działa 8-calowe (65-cetnarowe), 2 krótkie działa 32-funtowe (25-cetnarowe). Uzbrojenie od 1850: 14 dział, prawdopodobnie wszystkie 32-funtowe, lub wśród nich 2 działa 68-funtowe i 12 dział 32-funtowych. W 1856 dodana jedna 68-funtówka.
Od maja do sierpnia 1849 za pomocą tego slupa oraz bocznokołowca Basilisk, o bardzo zbliżonym kadłubie, prowadzono próby porównawcze napędu bocznokołowego i śrubowego, między innymi zorganizowano takie samo „przeciąganie liny”, jak wcześniejsze i dużo sławniejsze między okrętami Alecto i Rattler.
Wyposażanie okrętu Niger zakończono 16.08.1850.
Od 9.07.1850 dowodził nim commander Leopold George Heath, najpierw u zachodnich wybrzeży Afryki, gdzie slup łapał statki handlarzy niewolników i interweniował w afrykańskich wojnach wewnętrznych od grudnia 1850 do co najmniej grudnia 1851. Od schyłku 1852 Niger służył na Morzu Śródziemnym. W 1853 slup wchodził w skład floty brytyjsko-francuskiej zgromadzonej w zatoce Besika. W 1854 walczył na Morzu Czarnym podczas wojny krymskiej. W maju 1854 był pod Odessą. Uczestniczył w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854. W 1855 nadal służył na Morzu Czarnym, ale od 2.02.1855 jego dowódcą był commander Henry William Hire. Niger brał udział w bombardowaniu Sewastopola 16.06.1855. Został wycofany do rezerwy w Woolwich 31.01.1856.
Jednak już 24.02.1856 wysłano go z pocztą na placówkę zachodnio-afrykańską. Od 14.05.1856 do 8.09.1858 dowodził nim kmdr Arthur Auckland Leopold Pedro Cochrane, skierowany do Indii Wschodnich i Chin, gdzie slup od 7.11.1856 walczył w drugiej wojnie brytyjsko-chińskiej (biorąc m.in. udział w odparciu ataku dżonek wojennych w pobliżu Macao w styczniu 1857, zdobyciu Kantonu w grudniu 1857). Kiedy Cochrane musiał z powodów zdrowotnych zrezygnować z komendy, dowództwo przejął na tamtych wodach kmdr Peter Cracroft. Okręt operował także na wodach australijskich (gdzie przeszedł w marcu 1859) i uczestniczył w działaniach podczas wojen z Maorysami na Nowej Zelandii (np. w marcu 1860 marynarze i żołnierze piechoty morskiej pod osobistym dowództwem Cracrofta walczyli koło Waitara, a 29.12.1860 część załogi okrętu uczestniczyła w wyparciu przeciwnika z silnej pozycji Matarikoriko). Wycofano go do rezerwy w Woolwich 13.09.1861.
W 1862 został przeklasyfikowany na korwetę. Od 3.02 do 9.10.1865 dowodził nią w składzie eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich kmdr John Clarke Byng. Po nim dowództwo przejął na tamtych wodach kmdr James Minchin Bruce. W 1866 korweta należała do rozlokowanych na Rzece Św. Wawrzyńca, jeziorach Ontario, Erie i Huron sił marynarki, które pomogły stłumić zamieszki Fenianów. Wycofano ją do rezerwy w Woolwich 9.12.1868.
Została sprzedana 2.12.1869 firmie rozbiórkowej Castle z Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ARROGANT (1848).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa pierwszej klasy, 46-działowa i 47-działowa. Tonaż 1872 tony, wyporność od 2565 do 2690 ton, długość między pionami 60,96 m, szerokość maks. 13,94 m lub 13,92 m, głębokość 4,60 m, zanurzenie średnie 5,74 albo 6,1 m. Dwucylindrowy, poziomy silnik szybowy (czyli z tłokiem rurowym), firmy Penn, o średnicy równoważnej cylindrów 140 cm, a rzeczywistej 152 cm, średnicy wewnętrznej rurowego tłoka 61 cm; skok tłoków 91,4 cm; moc 360 koni nominalnych i 623 lub 774 koni indykowanych. Napędzał jedną śrubę o średnicy 4,72 m. Skrzynkowe kotły płomienicowe. Prędkość: ponad 8 węzłów. Załoga: 450 ludzi. Pełny takielunek fregaty żaglowej. Uzbrojenie w lipcu 1848: na głównym pokładzie 12 lub 14 dział haubicznych 8-calowych (65-cetnarowych) o długości 9’ i 16 lub 14 dział 32-funtowych (56-cetnarowych) o długości 9’6’’; na pokładach odkrytych 2 obracane działa 68-funtowe (95-cetnarowe) o długości 10’ i 16 dział 32-funtowych (32-cetnarowych) o długości 6’6” czy (w projekcie) 42-cetnarowych o długości 8’0”; czyli łącznie 12 dział haubicznych 8-calowych, 2 działa 68-funtowe i 32 działa 32-funtowe. Względnie na pokładach odkrytych 1 działo 68-funtowe (96-cetnarowe, 10’), 2 działa 32-funtowe (50-cetnarowe, 9’) i 16 dział 32-funtowych (32-cetnarowych, 6’6’’), czyli łącznie 14 dział haubicznych 8-calowych, 1 działo 68-funtowe i 32 działa 32-funtowe. W 1854 na jej pokładzie znajdowały się podobno jakieś działa haubiczne 10-calowe.
Zbudowana w Portsmouth wg planów Johna Finchama, zamówiona 11.02.1845, zaczęta we wrześniu 1845, zwodowana 5.04.1848, ukończona 8.01.1849.
Od 14.03.1849 do 15.02.1850 dowodził nią kmdr Robert Fitzroy, wysłany do Lizbony. Następnie jej dowódcą na tamtych wodach był kmdr Robert Spencer Robinson, do 26.09.1852, przy czym w sierpniu 1851 fregata Arrogant należała do Eskadry Eksperymentalnej. Po przybyciu do Portsmouth dowództwo fregaty przejął 27.09.1852 kmdr Stephen Greville Fremantle. W lipcu 1853 prowadzono na niej w Portsmouth próby prędkościowe. We wrześniu 1853 przybyła do Cork. Od 24.10.1853 dowodził nią kmdr Hastings Reginald Yelverton. Na przełomie 1853/1854 należała do pomocniczej Eskadry Zachodniej kontradm. Corry.
W marcu 1854 popłynęła ze Spithead na Bałtyk, by walczyć w wojnie krymskiej. Uczestniczyła w atakach na wybrzeża Finlandii 20.05.1854, w zdobyciu Bomarsundu 16.08.1854. Pozostała na Bałtyku także w 1855 i brała udział w ataku na rosyjską baterię w Zatoce Fińskiej (Trangsund czy Transsund)) 13.07.1855. Bombardowała forty Fredrikshamn w Zatoce Fińskiej 21.07.1855. Uczestniczyła w bombardowaniu Sweaborga 9.08.1855. W dniu 30.10.1855 pękł jej wał śrubowy.
Kmdr Yelverton przekazał komendę 20.12.1855 – nowym kapitanem fregaty został kmdr Henry Lyster. Uczestniczyła w rewii floty na Spithead w kwietniu 1856. Przydzielono ją do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Od 1856 była klasyfikowana oficjalnie jako 47-działowa. Lyster zdał dowództwo 25.02.1857. W okresie 1.03.1858 – 21.08.1859 fregatą pełniącą obowiązki w ramach Straży Wybrzeża dowodził kmdr Leopold George Heath. Od 23.08.1859 do 6.12.1862 kapitanem jednostki skierowanej 17.11.1859 ku zachodnim wybrzeżom Afryki, dla łapania statków handlarzy niewolników, był komodor William Edmonstone, głównodowodzący sił Royal Navy w tamtym rejonie. Wróciła do Anglii 28.11.1862.
Sprzedana firmie rozbiórkowej Castle z Charlton w marcu 1867.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PLUMPER (1848).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy, 8/12-działowy, potem okręt hydrograficzny. Długość 140’0”, szerokość 27’10”, głębokość 14’6”. Zanurzenie średnie 11’4,5” lub 11’1”. Tonaż 490 ton, wyporność 577 ton lub 652 tony. Dwucylindrowy silnik wahliwy (średnica cylindrów 27 cali, skok 2 stopy), pionowy, firmy Miller & Co, o mocy 60 koni nominalnych i 139 albo 148 koni indykowanych. Jego wał korbowy obracał się z prędkością 54,5 obr/min i napędzał pojedynczą śrubę (o średnicy 8’9,25”) przez przekładnię przyspieszającą o przełożeniu 2,5:1. Prędkość 7,4 węzła. Załoga: 100 ludzi. Uzbrojenie początkowe: 2 długie działa 32-funtowe (56-cetnarowe, o długości 9’6”) i 6 bardzo krótkich dział 32-funtowych (25-cetnarowych, o długości 6’0”).
Okręt zamówiony pierwotnie 25.04.1847 w stoczni Woolwich jako parowy szkuner Pincher z silnikiem firmy Rennie, ale nowe zamówienie - skierowane do stoczni Portsmouth 12.08.1847 – mówiło o jednostce wg nowego projektu Johna Finchama, zaakceptowanego w sierpniu 1847. Budowę zaczęto w październiku 1847. Wodowanie miało miejsce 5.04.1848. Slup ukończono 17.12.1848.
Od 6.11.1848 do 6.01.1853 dowodził nim commander Mathew Stainton Nolloth. Początkowo okręt należał do eskadry eksperymentalnej Charlesa Napiera, w styczniu 1849 został przydzielony do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, w czerwcu 1851 skierowano go ku wschodnim wybrzeżom Ameryki Południowej, gdzie wszedł w skład eskadry antyniewolniczej. Już 9.06.1851 współdziałał w zdobyciu pierwszego statku handlarzy niewolników. W 1852 operował w okolicach Rio Grande. Wrócił do Portsmouth 31.12.1852. W styczniu 1853 wycofano go do rezerwy w Portsmouth. Od 1.08.1853 dowodził nim commander John Anthony Lawrence Wharton, wysłany ku zachodnim wybrzeżom Afryki. Tam dowództwo przejął 5.04.1855 commander William Henry Haswell, który 19.10.1855 przechwycił statek niewolniczy. Haswell przyprowadził okręt Plumper do Portsmouth i przekazał komendę 9.12.1856. Następnego dnia kapitanem slupa, przystosowanego teraz do pełnienia roli jednostki hydrograficznej, został kmdr George Henry Richards. Jego zadaniem, realizowanym do stycznia 1861, było badanie i mierzenie kanadyjskich wybrzeży Pacyfiku – w okolicach rzeki Fraser, zatoki Burrard, wyspy Vancouver, osad Victoria i Esquimalt. W 1859 dokonywał pomiarów cieśniny Georgia, gdzie odkrył kilka nowych, ważnych kotwicowisk, zwłaszcza w ujściu rzeki nazwanej Courtenay. W tym samym roku Plumper, silniej uzbrojony i obsadzony kompanią piechoty morskiej, wziął udział w wyparciu amerykańskich żołnierzy z wysepki San Juan koło wyspy Vancouver. W styczniu 1861 dowództwo okrętu przejął commander Anthony Hiley Hoskins i przyprowadził go do Anglii, gdzie Plumper został wycofany do rezerwy 2.07.1861.
Sprzedany 2.06.1865 firmie White z Cowes na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu INDEFATIGABLE (1848).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata żaglowa, 50-działowa. Długość 180’0”, szerokość 51’6”, głębokość 16’3”, tonaż 2044 tony, wyporność 2626 ton. Załoga: 500. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 22 działa 32-funtowe (56-cetnarowe, o długości 9’6”) oraz 6 haubicznych dział 8-calowych (65-cetnarowych, o długości 9’0”); na pokładzie rufowym 14 dział 32-funtowych (45-cetnarowych, o długości 8’6”) oraz 2 haubiczne działa 8-calowe (65-cetnarowe, o długości 9’0”); na pokładzie dziobowym 4 działa 32-funtowe (45-cetnarowe, o długości 8’6”) oraz 2 haubiczne działa 8-calowe (65-cetnarowe, o długości 9’0”). W późniejszym okresie na pokładzie głównym 28 haubicznych dział 8-calowych (65-cetnarowych, o długości 9’0”); na pokładach odkrytych łącznie 22 działa 32-funtowe (45-cetnarowe, o długości 8’6”).
Jednostka zbudowana w Devonport, zaprojektowana przez głównego szkutnika tamtejszej stoczni królewskiej, Williama Edye. Zamówiona 17.12.1845, zaczęta 22.08.1846, zwodowana 27.07.1848, ukończona 23.01.1850.
Od 7.11.1849 dowodził nią w Devonport kmdr Robert Smart. W kwietniu 1851 została pod tym samym dowódcą skierowana na Morze Śródziemne. Przybyła na Maltę 8.05.1851. Od 16.05.1854 jej kapitanem był kmdr Thomas Hope, a fregata pełniła rolę okrętu flagowego kontradm. Williama Jamesa Johnstone u wschodnich wybrzeży Ameryki Południowej. W lipcu 1857 znajdowała się w Rio de Janeiro. W 1860 była w Devonport.
Wypożyczona 3.01.1865 komitetowi Liverpoolskiego Okrętu Treningowego – jako okręt treningowy właśnie. Pełniła tę funkcję na rzece Mersey co najmniej do 1890. Sprzedana 26.03.1914.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PHOEBE (1854).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

50-działowa drewniana fregata żaglowa typu Indefatigable (z 1848), o wszystkich danych początkowych jak tamta, oraz 51-działowa fregata śrubowo-żaglowa.
Jednostka zamówiona w Devonport 27.02.1847, zaczęta 7.08.1848, zwodowana 12.04.1854. Ukończono ją 12.05.1854, ale od razu pod kątem odstawienia do rezerwy. Decyzję o jej przebudowie na śrubowiec podjęto 4.03.1859. Prace rozpoczęto 19.05.1859 w Devonport. Polegały między innymi na wielkim przedłużeniu kadłuba. W nowej postaci fregata miała długość między pionami 240’6”, szerokość 51’9,5”, głębokość 17’2”. Zanurzenie z przodu 16’7”, z tyłu 19’4”. Tonaż 2896 ton, wyporność 3584 tony. Silnik firmy Napier & Sons, poziomy, dwucylindrowy (średnica cylindrów 65,25”, skok tłoków 3’0”), o mocy 500 koni nominalnych i 1780 koni indykowanych. Załoga: 515-525 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 30 haubicznych dział 8-calowych (65-cetnarowych), na pokładzie odkrytym 20 dział 32-funtowych (56-cetnarowych o długości 9’6” lub 45-cetnarowych o długości 8’6”) oraz 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe). Komin między fokmasztem a grotmasztem. Żagle gaflowe u kolumn wszystkich masztów.
Po przebudowie fregata wyszła z doku 10.04.1860, prace wyposażeniowe skończyły się w marcu 1861.
Od 23.09.1862 do 10.05.1865 dowodził nią kmdr Thomas Dyce Acland Fortescue, wysłany we wrześniu 1862 na Morze Śródziemne, gdzie zmarł. Od 19.05.1865 do 29.06.1866 kapitanem był kmdr William Rae Rolland, który w 1866 przyprowadził fregatę z Morza Śródziemnego (bazowała tam na Malcie) do Plymouth. W okresie 6.05.1867 – 29.11.1870 dowództwo sprawował kmdr John Bythesea; pod jego komendą Phoebe początkowo (maj-wrzesień 1867) należała do Eskadry Kanału, potem operowała w Indiach Zachodnich, a 4.08.1869 dołączyła w Bahia do tzw. Lotnej Eskadry (razem z Phoebe 4 fregaty parowe, ponadto 2 korwety parowe), wysłanej 2.07.1869 pod kontradm. Geoffreyem T. Phippsem Hornbym z Anglii w rejs dookoła świata. Zawinęła do Rio de Janeiro (16.08.1869), Montevideo (6.09.1869), dotarła na Przylądek Dobrej Nadziei 1.10.1869, do Melbourne 20.11.1869, Sydney 12.12.1869, Hobart 2.01.1870, Lyttleton 19.01.1870, Wellington 24.01.1870, Auckland 2.02.1870, Jokohamy 6.04.1870, Yedo (Edo, czyli Tokio) 14.04.1870, Vancouver 15.05.1870, Honolulu 16.06.1870, Valparaiso 14.08.1870, Bahia 6.10.1870. Wróciła do Plymouth 15.11.1870. Odtąd pozostawała w rezerwie.
Sprzedana firmie Castle na rozbiórkę 6.04.1876.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PHAETON (1848).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata żaglowa 50-działowa, okręt czwartej rangi, oraz śrubowo-żaglowa fregata 51-działowa. Jednostka zamówiona w Deptford 22.02.1845 pod nazwą Arrogant, przemianowana na Phaeton 1.03.1845, zaczęta 1.09.1845, zwodowana 25.11.1848. Ukończono ją 18.02.1850 w Sheerness. Wykonana wg przyjętego 24.02.1845 projektu White’a. Długość 184’11”, szerokość 49’5,75”, głębokość 15’10,5”, tonaż 1942 tony. Załoga: 500. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 22 działa 32-funtowe (56-cetnarowe, o długości 9’6”) oraz 6 haubicznych dział 8-calowych (65-cetnarowych, o długości 9’0”); na pokładzie rufowym 14 dział 32-funtowych (45-cetnarowych o długości 8’6”) oraz 2 haubiczne działa 8-calowe (65-cetnarowe, o długości 9’0”) na pokładzie dziobowym 4 działa 32-funtowe (45-cetnarowe o długości 8’6”) oraz 2 haubiczne działa 8-calowe (65-cetnarowe, o długości 9’0”).
Od 4.12.1849 do 25.01.1853 dowodził nią kmdr George Augustus Elliot. W końcu sierpnia 1851 należała do Eskadry Eksperymentalnej i spisywała się znakomicie.

Decyzję o jej przebudowie na śrubowiec podjęto 4.03.1859. Prace rozpoczęto 15.04.1859 w Sheerness. Polegały między innymi na znacznym przedłużeniu kadłuba. W nowej postaci fregata miała długość między pionami 220’3,625”, szerokość 49’10”, głębokość 16’8,5”. Zanurzenie z przodu 18’9”, z tyłu 21’0”. Tonaż 2396 ton, wyporność 3099 ton. Silnik firmy James Watt & Co., poziomy, dwucylindrowy (średnica cylindrów 64”, skok tłoków 3’0”), o mocy 400 koni nominalnych i 1566 koni indykowanych, który napędzając pojedynczą śrubę umożliwiał uzyskiwanie prędkości 10,5 węzła. Załoga: 525 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 30 haubicznych dział 8-calowych (65-cetnarowych), na pokładzie odkrytym 20 dział 32-funtowych (56-cetnarowych o długości 9’6” lub 45-cetnarowych o długości 8’6”) oraz 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe). Komin między fokmasztem a grotmasztem. Żagle gaflowe u kolumn wszystkich masztów.
Po przebudowie fregata wyszła z doku 12.12.1859. W 1860 znajdowała się w Sheerness.
Od 1.11.1861 do 24.08.1863 dowodził nią kmdr Edward Tatham; fregatę przydzielono do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Pozostała na tych wodach, gdy w okresie 24.08.1863 – 24.03.1865 jej dowódcą był kmdr George Le Get Bowyear. Przyprowadził fregatę do Chatham. Odtąd pozostawała w rezerwie.
Rozebrana w Chatham w 1875.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach