www.timberships.fora.pl

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) kolejnego oficera RN, jest nim Admirał Floty Sir Charles Ogle (24.05.1775 – 16.06.1858).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Charles Ogle urodził się 24.05.1775 w Martyr Worthy (Hampshire) jako trzeci syn komandora Chalonera Ogle i jego żony Hester, córki i współdziedziczki biskupa Winchesteru. Zaciągnął się do Royal Navy w 1788, w charakterze „służącego kapitana”, kiedy jego ojciec był już wiceadmirałem, a najstarszy brat - komandorem. Charles wszedł na pokład 44-działowca Adventure, działającego wówczas na kanale La Manche. W sierpniu 1790 przeszedł na 50-działowiec Medusa i odbył kilka rejsów do wybrzeży Afryki. Został midszypmenem we wrześniu 1791 na 74-działowcu Alcide, stojącym jako okręt strażniczy w Portsmouth. Przez następne dwa lata służył na wodach amerykańskich i angielskich, w składzie załóg 32-działowej fregaty Winchelsea, 74-działowca Edgar i 98-działowca Boyne. Egzamin na porucznika zdał w 1793 i otrzymał tę rangę 14.11.1793 na 44-działowcu Woolwich, skierowanym w styczniu 1794 do Indii Zachodnich. Tam Ogle przeszedł najpierw na 74-działowiec Vengeance, a wkrótce potem na 98-działowiec Boyne, okręt flagowy adm. Jervisa. Wyróżnił się kilkakrotnie brawurą podczas akcji łodziowych oraz dowodząc oddziałami na lądzie przy zdobywaniu Martyniki i Gwadelupy w 1794. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 21.05.1795 (tata rok wcześniej został pełnym admirałem 12.04.1794) i objął dowództwo 16-działowego slupa Avenger, w tym samym roku pełnił też krótko obowiązki dowódcy 44-działowca Assurance. W lipcu 1795 przejął komendę nad 16-działowym slupem Peterel na Downs. Stopień komandora uzyskał 11.01.1796. W kwietniu (2.04.) został dowódcą 38-działowej fregaty Minerve na Morzu Śródziemnym (tego dnia kotwiczyła w Saint Florent na Korsyce). Przestał nią dowodzić 18.08.1796. Od sierpnia 1797 do 1799 był kapitanem 32-działowej fregaty Meleager (od listopada 1798 na Jamajce), potem 32-działowej Greyhound, a zaraz po zdobyciu 2.09.1801 w Aleksandrii – 44-działowej Egyptienne, zanim w styczniu 1802 nie odprawiono jej do Anglii. W 1802 Turcy przyznali mu złoty medal za wyróżniającą się służbę u wybrzeży Egiptu. Charles Ogle trzykrotnie się żenił (w 1802, 1820, 1834). Został dowódcą 38-działowej fregaty Unité 1.04.1805, a 19.06.1806 objął komendę na królewskim jachtem Princess Augusta. Podczas gdy inni dorzynali po Trafalgarze resztki francuskiej potęgi morskiej, toczyli bitwy z Duńczykami, Rosjanami i Turkami, on przez równo 9 lat kontentował się niemal dworską posadą dowódcy królewskiego jachtu. Dopiero w czerwcu lub sierpniu 1815 został kapitanem 74-działowca Ramillies na wodach kanału La Manche. Objął następnie kolejno dowództwo 84-działowca Malta, stojącego w Plymouth (20.11.1815) oraz 74-działowca Rivoli stojącego w Portsmouth (20.01.1816). Kiedy jego ojciec (baronet Worthy od 12.03.1816) zmarł 27.08.1816, Charles Ogle odziedziczył po nim tytuł baroneta, gdyż najstarszy brat zmarł w 1814, a drugi – major armii - zginął już podczas lądowania w rejonie Abukiru w 1801. Odziedziczył również 76229 funtów, sumę na owe czasy ogromną. We wrześniu 1816 Charles Ogle zszedł z liniowca Rivoli. Do rangi kontradmirała Niebieskiej Eskadry promowano go 12.08.1819 (Białej – 19.07.1821; Czerwonej – 27.05.1825). Był głównodowodzącym na wodach Ameryki Północnej od 27.04.1827 do 14.07.1830. Stacjonował wówczas w Halifaxie, a jego okrętem flagowym była 46-działowa fregata Hussar. Został wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 22.07.1830 (Białej – 27.06.1832; Czerwonej – 10.01.1837). Bez większego sensu i skutku próbował bawić się w parlamentarzystę w latach 1830-1831. Doczekał się rangi pełnego admirała Niebieskiej Flagi 23.11.1841 (Białej – 9.11.1846; Czerwonej – 8.12.1847). Z końcem września 1845 objął dowództwo bazy marynarki w Portsmouth i sprawował je do września 1848. Jego flaga powiewała w różnym czasie na rozmaitych stojących tam okrętach, np. 120-działowym St Vincent (1846-1847), czy szkolnej jednostce artyleryjskiej Excellent. Ponieważ żył długo, udało mu się załapać nawet na stopień Admirała Floty 8.12.1857, kiedy był 82-latkiem, chociaż wzbudziło to opory. Zmarł 16.06.1858 w Tunbridge Wells, w Kent.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie kariery (losów) oficera RN, jest nim Admirał Richard Rodney Bligh (08.11.1737 - 30.04.1821).
Mam też pytanie o najmłodszego kontr-admirała RN.
Z danych które posiadam wynika że był nim Edward Boscawen (ur. 19.08.1711, kontr-adm. 15.07.1747).
Czy sie mylę? Jeżeli tak, to kto nim był.
Pozdrawiam Janusz.

de Villars · Dołączył: 27 Lip 2010 Posty: 124 Przeczytał: 2 tematy

Chyba w tej kwestii nikt nie przebije ks. Clarence, który kontradmirałem został w 1789 r., mając 24 lata. A z oficerów którzy nie byli skoligaceni z rodziną królewską, młodo bo w wieku 34 lat kontradmirałem został Charles Watson (1714-1757). Nie wiem czy znajdzie się młodszy Wink

kgerlach

Richard Rodney Bligh był młodszym synem porucznika Royal Navy, Richarda Bligha (który zmarł w 1747). Został ochrzczony 8.11.1737 w kościele Świętej Trójcy w Gosport. Za ojca chrzestnego miał midszypmena George’a Brydgesa Rodneya, w przyszłości słynnego admirała. Sam wstąpił do marynarki w 1750. Zaokrętował się wówczas na 44-działowiec Rainbow, którym dowodził komandor Rodney. Poparcie ojca chrzestnego towarzyszyło mu na wszystkich pierwszych etapach kariery. Od 1756 Bligh służył jako midszypmen na 90-działowcu Ramillies, flagowym okręcie wiceadm. Johna Bynga i w tym charakterze był uczestnikiem nierozstrzygniętej bitwy pod Minorką 20.05.1756, która kosztowała Bynga życie. Bligh uzyskał stopień porucznika 30.09.1757 na 22-działowcu Nightingale i podążył na nim za eskadrą Rodneya na wody amerykańskie i do Indii Zachodnich. Tam tatuś chrzestny awansował go na „nawigatora i dowódcę” 22.10.1762, powierzając komendę nad okrętem zaopatrzeniowym Virgin. Bligh żenił się dwukrotnie (w 1765 i 1800) i przez dzieci wszedł w pokrewieństwo z innymi rodami „morskimi”. Promowano go do rangi komandora 6.12.1777 i powierzono dowództwo 24-działowca Camel, wysłanego w styczniu 1778 na Jamajkę. Służył w Indiach Zachodnich i na wodach krajowych do końca 1779. Przez rok, od marca 1782 do marca 1783, dowodził 64-działowcem Asia we Flocie Kanału, uczestnicząc w tym czasie w operacji zaopatrzenia Gibraltaru przez lorda Howe (wrzesień-październik 1782). Potem długo pozostawał na pół żołdu. Od maja 1794 był dowódcą 74-działowca Alexander w eskadrze kontradm. Montagu. Okręt ten, wydzielony chwilowo do eskortowania konwoju, w drodze powrotnej natknął się w rejonie wysp Scilly na eskadrę francuskich liniowców, został doścignięty i otoczony. Po zaciętej i długiej walce Bligh zmuszony był opuścić banderę 6.11.1794. Nie wiedział jeszcze wtedy, że tymczasem został kontradmirałem Niebieskiej Eskadry 23.10.1794 (Czerwonej, z przeskokiem, – 1.06.1795). Po krótkim pobycie w niewoli stanął w Anglii przed sądem wojennym (27.05.1795); oczywiście słusznie uwolniono go ze wszystkimi honorami. Mianowany zastępcą głównodowodzącego w Indiach Zachodnich, podążył tam na swoim flagowym (od czerwca 1795) 74-działowcu Brunswick. Awansował na wiceadmirała od razu Białej Flagi 14.02.1799 (Czerwonej – 1.01.1801). Naraził się na gniew tamtejszego głównodowodzącego, adm. Hyde Parkera, gdy wbrew jego życzeniom odnosił się z miłosierdziem do buntowników z Hermione. Parker wymusił rezygnację Bligha i jego powrót do Anglii w lecie 1799. W czerwcu 1800 Bligh był jednym ze świadków, którzy przed sądem popierali stwierdzenie, że adm. St. Vincent nie miał prawa pozbawiać podległych sobie oficerów flagowych należnych im pieniędzy pryzowych, co oczywiście nie zadziałało na jego korzyść, gdy hrabia St. Vincent został pierwszym lordem admiralicji w lutym 1801. Bligh służył jeszcze tylko krótko u wybrzeży Szkocji w 1803, pod lordem Keith. Rangę admirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 23.04.1804. Usunął się wówczas z aktywnej służby. Zgodnie ze starszeństwem awansował dalej – na admirała Białej Eskadry 28.04.1808; Czerwonej – 4.12.1813. Odznaczono go krzyżem wielkim Orderu Łaźni 16.05.1820. Zmarł 30.04.1821 w swoich dobrach Belle Vue blisko Southampton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Co do kontradmirałów-rekordzistów. Nie zajmuję się rekordami, więc żadnej niezbitej „hierarchii” nie jestem w stanie podać, tylko wybrane przykłady.
Niewątpliwie de Villars słusznie wskazuje – jako na „mocny” przypadek - na Jego Królewską Wysokość, Williama Henry’ego, księcia Clarence, późniejszego króla Wilhelma IV, który awansował w całkowicie niezwyczajnym trybie, aczkolwiek wg moich informacji ten urodzony 21.08.1765 oficer został kontradmirałem 3.12.1790, więc miał już skończone 25 lat. Poza tym trzeba pamiętać, że nie tyle pozostawał on „skoligacony z rodziną królewską”, co był jednym z synów panującego króla, Jerzego III, a więc należał nawet do grona potencjalnych następców tronu!
Z pewnością William Henry nie był jednak najmłodszym kontradmirałem, ponieważ np. Jego Królewska Wysokość, Edward Augustus, od 1760 książę Yorku i Albany, brat Jurka III, urodził się 25.03.1739, a został kontradmirałem 8.04.1761, więc miał wtedy 22 lata. Jego brat, Henry Frederick, książę Cumberland, urodził się w 1745, a na kontradmirała (i to od razu Białej Eskadry) awansował 18.10.1770, zatem miał wówczas – jak Clarence – 25 lat.

Z oficerami nie królewskiego rodu jest ten problem, że data ich urodzin pozostaje często jedynie w sferze spekulacji. Znane są, i to nie zawsze, daty chrztu, a nikt nie regulował, kiedy dziecko MUSIAŁO być ochrzczone, chociaż prawdopodobieństwo wskazuje oczywiście na ten sam rok. Ponadto przepisy marynarki podawały minimalny wiek niezbędny do uzyskania konkretnych stopni za młodu, a w efekcie masowo produkowano (pod bokiem, za wiedzą i cichym przyzwoleniem admiralicji) fałszywe metryki i fałszywe świadectwa chrztu, więc wielbicielom „źródeł” ze starych książek i gazet pozostaje jeszcze udowodnienie, które z tych papierków są autentyczne, a które zawodowo podrobione już w tamtych czasach. Jeśli jednak opierać się na tych wątpliwych świadectwach, to mamy np. Johna Forbesa, urodzonego w 1714, który rangę kontradmirała uzyskał 15.07.1747, czyli jako 33-latek.

Poza tym wszystko zależy od tego, jak daleko się cofać. William Berkeley był kontradmirałem najpóźniej w 1665 (zginął w 1666 już w stopniu wiceadmirała), a urodził się – wg Pawła Wieczorkiewicza – w 1639, zatem miał tylko 26 lat. Nie należał przy tym wcale do rodziny królewskiej, ale za to jego starszy brat był faworytem Karola II.

K.G.

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi na oba pytania.
Poproszę o opisanie kariery (losów) oficera RN, jest nim Wice-Admirał Sir Richard Grindall (1750 – 23.05.1820).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Richard Grindall został ochrzczony 28.04.1751 pod Londynem. Na tej podstawie przypuszcza się, że urodził się około 1750 r. Nie pochodził z żadnej znaczącej rodziny. Wstąpił do marynarki w latach 1760-tych. Egzamin na porucznika zdał w 1770, ale – nie mając stosownej protekcji – otrzymał tę rangę dopiero 29.11.1776. Wcześniej – w styczniu 1772 - dołączył do załogi okrętu wypraw odkrywczych Resolution i wziął udział w drugiej wyprawie Jamesa Cooka w latach 1772-1775. Jako porucznik służył głównie na liniowcach, między innymi na 90-działowcu Barfleur, flagowym okręcie lorda Hooda w Indiach Zachodnich w 1781. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 21.12.1781. Został komandorem 13.03.1783. Po dekadzie pokoju, na pół żołdu, otrzymał w styczniu 1793 dowództwo 36-działowej fregaty Thalia, na której zwalczał francuskie okręty u północnych wybrzeży Francji do końca 1794. W grudniu 1794 dano mu 74-działowiec Irresistible, na którym brał udział w bitwie pod Groix 23.06.1795, w składzie floty lorda Bridoporta – w walce Grindall został ciężko ranny i musiał zdać dowództwo. Dopiero w listopadzie 1795 mógł znowu objąć komendę, tym razem nad kotwiczącym w Portsmouth okrętem strażniczym, 74-działowym Carnatic (do marca 1796). Od lutego 1799 do końca 1800 dowodził 74-działowcem Ramillies we Flocie Kanału adm. Bridporta, uczestnicząc w jej operacjach (np. pod Quiberon). Od stycznia 1801 do września 1802 był kapitanem 98-działowca Formidable na wodach kanału La Manche i irlandzkich, od lutego 1802 na Jamajce. Po pokoju w Amiens pozostawał na pół żołdu. W kwietniu 1803 przejął dowództwo 98-działowca Prince i dalej służył we Flocie Kanału do 1805, kiedy w sierpniu odszedł z eskadrą Caldera, by blokować Kadyks. Grindall brał udział w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, ale jego Prince „żeglował jak stóg siana” i w rezultacie kazano mu podejść do nieprzyjaciela poza szykiem, jak tylko będzie to możliwe, w dowolnym miejscu. Ostatecznie uczestniczył w walce, chociaż późno i bez strat własnych, a potem pomagał ratować ludzi z płonącego francuskiego Achille oraz spuszczanego na dno hiszpańskiego Santísima Trinidad. Otrzymał więc złoty medal, podziękowanie Parlamentu i honorową szpadę od Funduszu Patriotycznego Lloyda. Ponieważ starszeństwo na liście komandorów zapewniło mu rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry 9.11.1805, nie dowodził już okrętami, a nigdy nie powierzono mu dowództwa eskadry czy floty. Mimo tego awansował oczywiście dalej, automatycznie, zostając kontradmirałem Białej Eskadry 28.04.1808, Czerwonej – 25.10.1809. Doczekał się też rangi wiceadmirała Niebieskiej Flagi 31.07.1810 (Białej – 12.08.1812; Czerwonej - 4.06.1814). Zrezygnował ze służby w marynarce w 1814. Odznaczono go krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 2.01.1815. Miał nieszczęście doczekać śmierci dwóch synów, z których jeden – midszypmen Royal Navy – zmarł 21.09.1811 w wieku 20 lat, a drugi – porucznik Royal Navy – zmarł 23.05.1812 w wieku 25 lat. Sam Richard Grindall zmarł 23.05.1820 w Wickham.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie karier (losów) dwóch Admirałów RN, są nimi George Montagu (12.12.1750 - 24.12.1829) i Robert Montagu (1762 - 1830).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

George Montagu urodził się 12.12.1750 w dobrze skoligaconej rodzinie, spokrewnionej z hrabiami Manchester. Jego ojciec John był wtedy komandorem, z czasem został pełnym admirałem. George uczył się od 1763 w szkole marynarki w Portsmouth, a w 1766 zaczął służyć na morzu jako midszypmen, w składzie załogi 50-działowca Preston w Indiach Zachodnich. Egzamin na porucznika zdał 2.10.1770, uzyskał tę rangę 14.01.1771 na pokładzie 74-działowca Marlborough, wówczas stojącego na Medway w charakterze okrętu strażniczego. Jednak już w lutym tata (kontradmirał od października 1770) zabrał go na swój okręt flagowy, 70-działowiec Captain, w czerwcu wysłany na wody Ameryki Północnej. Tam John Montagu zadbał, by George Montagu został „nawigatorem i dowódcą” 9.04.1773. Objął on wówczas komendę nad 14-działowym slupem Kingfisher. Awansował na komandora 15.04.1774. Od czerwca 1774 do stycznia 1777 dowodził 24-działowcem Fowey na wodach Ameryki Północnej, zdobył amerykański bryg 10-działowy 5.12.1776 i uczestniczył w wielu ważnych operacjach ewakuacyjnych w 1776. W lutym 1777 objął dowództwo 50-działowca Romney, flagowego okrętu jego ojca (wówczas już wiceadmirała) na wodach Nowej Fundlandii. Sprawował je do 1779. W lipcu 1779 został kapitanem 32-działowej fregaty Pearl; zdobył na niej koło Azorów hiszpańską fregatę Santa Monica 14.09.1779; uczestniczył w innych akcjach przeciwko okrętom hiszpańskim, a w marcu 1780 pożeglował na wody amerykańskie, gdzie odniósł wiele znakomitych sukcesów indywidualnych w walkach z żaglowcami francuskimi i amerykańskimi, zaś 16.03.1781 był w bitwie pod Cape Henry w składzie eskadry wiceadm. Arbuthnota. Zdał dowództwo w lipcu 1782, wraz z wycofaniem fregaty do rezerwy na okres pokoju. Ożenił się w 1783, dwóch jego synów zostało po latach admirałami, mąż córki – wiceadmirałem. Od września 1790 George Montagu dowodził 74-działowcem Hector, skierowanym w marcu 1793 do Indii Zachodnich. Uczestniczył tam w czerwcu w nieudanym ataku eskadry kontradm. Gardnera na Martynikę. Stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry Montagu osiągnął 12.04.1794 (Białej – 4.07.1794), ale pozostał na okręcie Hector, teraz swoim flagowcu w składzie Floty Kanału lorda Howe’a. W maju i czerwcu 1794 dowodził wydzieloną z Floty Kanału silną eskadrą, której powierzono przechwycenie francuskiego konwoju ze zbożem, zmierzającego z Ameryki, przez co ominął go udział w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca, w której zginął jego brat, kmdr James Montagu. Podejmowane przez George’a Montagu decyzje, chociaż logiczne i całkowicie usprawiedliwione, okazały się pechowe i ów ważny konwój zbożowy przemknął się bez szwanku. W rezultacie nigdy już nie powierzono mu dowództwa operacyjnego na morzu. Z przeskoczeniem kontradmirała Czerwonej Flagi został wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 1.06.1795 (Czerwonej – przeskoczeniem Białej – 14.02.1799). Promowano go na admirała Niebieskiej Flagi 1.01.1801 (Białej – 9.11.1805; Czerwonej – 31.07.1810). Od 26.05 do 8.06.1803 dowodził bazą Royal Navy w Plymouth, a następnie, aż do stycznia 1809, był głównodowodzącym bazy marynarki w Portsmouth. W tej roli zdobył szerokie uznanie, chociaż jego – obowiązkowe – przewodniczenie sądom wojennym (między innymi nad Calderem) wywoływało kontrowersje. Został odznaczony krzyżem wielkim Orderu Łaźni 2.01.1815. Zmarł 24.12.1829 w Stowell Lodge.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Robert Montagu urodził się około 1763 r., w każdym razie ochrzczono go 22.02.1763. Był nieślubnym synem Johna Montagu, hrabiego Sandwich, pierwszego lorda Admiralicji od kwietnia do września 1763 i potem od stycznia 1771 do końca marca 1782. Wstąpił do marynarki w 1773. W marcu 1779 podążył do Indii Wschodnich w składzie załogi 74-działowca Superb, flagowego okrętu kontradm. Hughesa. Stopień porucznika uzyskał na tym żaglowcu 5.04.1779. Kiedy w 1781 zmarł kmdr John Panton dowodzący w Indiach Wschodnich 24-działowcem Seahorse, Roberta Montagu mianowano komandorem 3.03.1781 i oddano mu dowództwo tego okrętu, chociaż w tym momencie był tylko trzecim porucznikiem na Superb. Tatuś natychmiast zatwierdził ten mocno niestandardowy awans. Robert Montagu uczestniczył na Seahorse w bitwach pod Sadras 17.02.1782 i Providien 12.04.1782. W połowie 1782 objął dowództwo 64-działowca Exeter i walczył na nim w bitwach pod Negapatam 6.7.1782 i Trincomalee 3.09.1782. Od lipca 1783 do maja 1784 był kapitanem 36-działowej fregaty Flora, od listopada 1783 działającej na wodach wokół Jamajki. W maju 1788 został dowódcą 32-działowej fregaty Aquilon, od maja 1789 operującej na Morzu Śródziemnym, wycofanej do rezerwy w 1790. W lutym 1793 objął dowództwo 64-działowca Sampson, początkowo we Flocie Kanału, ale w marcu 1794 skierowanego do Indii Wschodnich z konwojem. Wrócił do Anglii razem z innym konwojem pod koniec roku. Od grudnia 1794 do 1796 dowodził 74-działowcem Hector, przede wszystkim we Flocie Kanału; w 1796 był to okręt flagowy kontradm. Seymoura. W lipcu 1797 objął dowództwo 74-działowca Cumberland, flagowego okrętu wiceadm. Keitha. Został kontradmirałem Niebieskiej Eskadry 14.02.1799 (Białej – 1.01.1801; Czerwonej – 23.04.1804). Jego syn John też w przyszłości osiągnął rangę admirała. W lecie 1801 Robertowi Montagu nakazano podnieść flagę na 74-działowcu Carnatic na wodach Jamajki – podążył tam w czerwcu 1801 na 24-działowcu Garland. Kiedy 11.09.1801 zmarł wiceadm. Seymour, Montagu objął po nim (i sprawował do 1802) naczelne dowództwo w tym rejonie i przeniósł się na 80-działowiec Sans Pareil. Po wznowieniu wojny z Francją dowodził eskadrą na morzu Północnym pod lordem Keith. Otrzymał stopień wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 9.11.1805 (Białej – 28.04.1808). Awansował na admirała Niebieskiej Flagi (z przeskoczeniem wiceadmirała Czerwonej) 31.07.1810 (Białej – 4.06.1814; Czerwonej – 12.08.1819 lub dopiero 27.05.1825). Zmarł 27.11.1830 w Cheltenham (Gloucester).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuję za oba opisy.
Poproszę o opisanie kariery (losów) oficera RN, jest nim Wice-admirał Francis Pender (1747 - 09.1820).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Francis Pender został ochrzczony 19.05.1747 w Penryn (Kornwalia), więc najprawdopodobniej urodził się też w 1747. Poszedł na morze około 1760 r. Podobno znajdował się w składzie ekspedycji komandora Samuela Wallisa, która na okrętach Dolphin i Swallow dokonała rejsu badawczego naokoło świata w okresie 22.08.1766 - 20.05.1768 (Dolphin) oraz 22.08.1766-20.03.1769 (Swallow). Pender zdał egzamin na porucznika w 1769, ale otrzymał ten stopień dopiero 2.06.1772. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 20.06.1780. Objął dowództwo 16-działowego slupa Barbuda 11.12.1780. Kiedy na przełomie stycznia i lutego 1782 Francuzi odbili z rąk Anglików holenderskie posiadłości w Gujanie, zagarnęli przy tym kilka okrętów, wśród których był też Barbuda, znajdujący się wówczas w Demerara. Zarządzony przez Rodney’a sąd wojenny nad wszystkimi dowódcami z Demerara (któremu przewodniczył Hood) nie zaszkodził zbytnio Penderowi, ale nie znajdowano już dla niego okrętu. Pender został komandorem 1.12.1787, jednak w okresie pokoju nadal nie było dla niego dowództwa. Zmienił to dopiero wybuch wojny z Francją. W październiku 1793 oddano mu pod komendę 98-działowiec Glory stojący w Plymouth i wkrótce włączony do Floty Kanału lorda Howe’a. W latach 1794-1796 dowodził 74-działowcem Resolution, okrętem flagowym kontradmirała (od 1795 wiceadmirała) George’a Murray na wodach Ameryki Północnej. Od sierpnia 1797 do grudnia 1799 był dowódcą 64-działowca Saint Albans na wodach krajowych, a od marca 1799 w Halifaxie. W październiku 1804 objął dowództwo 74-działowca Plantagenet na wodach kanału La Manche i sąsiednich, zdał je na początku 1805. W 1805 był kapitanem 98-działowca Queen, okrętu flagowego kontradm. Knighta, dowodzącego eskortą sił Craiga wysłanych na Morze Śródziemne. W październiku liniowiec ten należał do floty Nelsona pod Kadyksem, ale nie wziął udziału w bitwie pod Trafalgarem 21.10., ponieważ został przedtem odesłany w składzie eskadry kontradm. Louisa po zapasy do Gibraltaru. Dołączył pod Kadyksem do Collingwooda dopiero 30.10.1805. Następnego dnia Collingwood przeniósł się na Queen wraz z własnym kapitanem, Richardem Thomasem. W listopadzie Pender przejął więc dowództwo 98-działowca Ocean, w 1806 skierowanego na Morze Śródziemne via Kadyks. W 1806 okręt ten należał do eskadry blokującej tę hiszpańską bazę. Pender uzyskał rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry 2.10.1807 (Białej – 28.04.1808; Czerwonej – 31.07.1810). Dobrych admirałów było wtedy w bród, więc nic nie słuchać, aby powierzono mu kiedykolwiek dowództwo operacyjne. Został wiceadmirałem Niebieskiej Flagi 1.08.1811 ( Białej – 4.06.1814; Czerwonej – 12.08.1819). Zmarł we wrześniu 1820.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Dziękuję Panie Krzysztofie za odpowiedź.
Kolejnym oficerem RN, o opisanie którego Pana poproszę, to Admirał Robert Linzee (1739 – 04.10.1804).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Robert Linzee (Lindzee, Linzie, Linzce) urodził się około 1739 r. w Portsmouth (został ochrzczony 13.02.1740). Był synem chirurga i aptekarza, znacznego mieszkańca Portsmouth, dziewięciokrotnie wybieranego tam na burmistrza. W 1749 Robert stał się szwagrem Samuela Hooda, wówczas tylko porucznika Royal Navy, lecz w przyszłości słynnego admirała. Linzee wstąpił do marynarki w czasie wojny siedmioletniej. Zdał egzamin na porucznika w 1760, a otrzymał ten stopień 29.01.1761. „Nawigatorem i dowódcą” został 25.11.1768, wraz z powierzeniem komendy nad 10-działowym slupem Viper na wodach amerykańskich. Mianowano go komandorem 3.10.1770. Objął wtedy na tych samych wodach dowodzenie 50-działowcem Romney, nad którym powiewał proporzec szwagra, komodora Samuela Hooda. Okręt ten wycofano do rezerwy w marcu 1771. W lutym 1775 Linzee został kapitanem 28-działowej fregaty Surprise, skierowanej w maju na wody Nowej Fundlandii. Do schyłku 1778 na tym i przyległych akwenach uczestniczył w ważnych operacjach i odniósł wiele sukcesów w zwalczaniu amerykańskich korsarzy. W 1780 Linzee objął dowództwo 32-działowej fregaty Thetis, która w sierpniu wchodziła w skład eskorty wielkiego konwoju przechwyconego prawie w całości przez ogromnie przeważającą flotę hiszpańską. Pod koniec listopada Thetis została skierowana w składzie eskadry Hooda do Indii Zachodnich; bez winy kapitana fregata rozbiła się 12.05.1781 o skały koło St. Lucia podczas obrony tej wyspy przed Francuzami. W listopadzie Linzee’owi powierzono dowództwo 74-działowca Magnificent, w lutym 1782 wysłanego na Wyspy Podwietrzne; dowodząc tym okrętem uczestniczył w słynnej i zwycięskiej bitwie z Francuzami koło Wysepek Świętych 12.04.1782 oraz w bitwie w Cieśninie Mona 19.04.1782. Działając od sierpnia 1782 na wodach Ameryki Północnej i od listopada znów w Indiach Zachodnich odniósł wiele głośnych sukcesów, zakończonych wycofaniem liniowca do rezerwy w 1783 czy 1784. Linzee został przeniesiony na pół żołdu; tylko podczas kryzysu hiszpańskiego powierzono mu na pewien okres (maj 1790 - wrzesień 1791) dowództwo 74-działowca Saturn – od czerwca 1790 w składzie Floty Kanału. Nagrodzono go synekurą pułkownika piechoty morskiej 1.02.1793. W marcu tego samego roku podniósł proporzec komodora pierwszej klasy na 74-działowcu Alcide, który w kwietniu podążył na Morze Śródziemne jako jednostka skierowanej tam floty wiceadm. Samuela Hooda, czyli szwagra Roberta Linzee. W sierpniu Alcide wszedł do Tulonu z flotą Hooda. Od września Hood delegował go w 1793 i 1794 z małymi eskadrami do realizacji rozmaitych samodzielnych zadań w pobliżu Francji, Sardynii, Korsyki, a także w Tunisie, w których to operacjach Linzee osiągał pewne sukcesy, ale jako dowódca spisywał się raczej średnio i swoim brakiem agresywności wzbudził irytację podlegającego mu komandora Nelsona. Rangę kontradmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) Linzee osiągnął 12.04.1794 (Czerwonej – 4.07.1794). Początkowo pozostał na Alcide, ale wkrótce podniósł flagę na 98-działowcu Windsor Castle we Flocie Śródziemnomorskiej, teraz dowodzonej przez wiceadm. Hothama. W październiku 1794 wybuchł bunt na tym okręcie – załoga domagała się usunięcia z okrętu kontradm. Linzee’a, komandora, pierwszego porucznika i bosmana. Hotham ustąpił buntownikom prawie we wszystkim i wymienił kadrę oficerską liniowca, niemniej Linzee na nim pozostał. W tym charakterze wziął udział w bitwach na Zatoce Genueńskiej 13/14.03.1795 i koło wysp Hyères 13.07.1795. Został wiceadmirałem Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 1.06.1795 (Czerwonej – 14.02.1799). W październiku i listopadzie 1795 dowodził z pokładu 100-działowca Victory. Od 2.12.1795 jego flaga powiewała na 98-działowcu Princess Royal, należącym do Floty Śródziemnomorskiej adm. Jervisa. Przeniósł ją chwilowo na 74-działowiec Egmont 13.05.1796, ale w czerwcu wrócił do Anglii na Princess Royal, eskortując konwój. Nie służył więcej aktywnie. Awansował na admirała Niebieskiej Eskadry 1.01.1801. Robert Linzee zmarł 1.10.1804 (podaje się też datę o trzy dni późniejszą) w Little Park koło Wickham.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie kariery (losów) oficera RN, jest nim Admirał Sir Charles John Napier (06.03.1786 – 06.11.1860).
Pozdrawiam Janusz.