www.timberships.fora.pl

kgerlach

George Purvis urodził się 27.07.1680. Ochrzczono go 18.08.1680. Był najstarszym synem George Purvesa, Szkota (pochodzącego z rodu właścicieli ziemskich), który około 1670 przeniósł się do Anglii, służył w marynarce handlowej, zostając z czasem kapitanem i współwłaścicielem statku handlującego z brytyjskimi koloniami w Ameryce Północnej, a od 1712 dobrze prosperującym właścicielem posiadłości w Darsham (Suffolk). Interesujący nas tutaj jego (i jego żony Margaret Berry, z domu Dakins) syn George junior zmienił nazwisko na zanglicyzowaną wersję Purvis. Zaczął służbę w Royal Navy w 1698. Został mianowany w 1708 dowódcą (commander) 24-działowej fregaty (klasyfikowanej tylko jako slup, stąd stopień) Dunkirk’s Prize w Indiach Zachodnich. Był protegowanym kontradm. Charlesa Wagera. Zdobył kilka wartościowych pryzów. Ścigał francuskiego korsarza u wybrzeży Hispanioli, kiedy obaj wpadli 18.10.1708 na mieliznę koło Cap Français. Purvis kazał swojej załodze wejść na łodzie i na jej czele zdobył ścigany żaglowiec francuski, który jako mniej zanurzony łatwiej dało się ściągnąć na głęboką wodę. Na tej jednostce Brytyjczycy wrócili na Jamajkę, ale Dunkirk’s Prize został stracony. Purvis awansował 22.05.1709 na komandora, gdy na moment oddano mu dowództwo 50-działowca Coventry, właśnie odbitego (6.05.1709) koło Bastimentos (w Indiach Zachodnich) z rąk przeciwników, ale naprawdę nie wprowadzonego już do aktywnej służby. Od 24.08.1709 do grudnia 1710 był kapitanem 50-działowca Portland, wysłanego w 1710 osłonie konwoju nowofundlandzkiego. Na miejscu, w eskadrze komodora Aldreda, uczestniczył w atakach na placówki francuskie (zniszczono je prawie wszystkie, zdobyto wiele okrętów). Ożenił się 3.02.1712 z Elizabeth Allen. Mieli trzech synów i jedną córkę. W 1717 dowodził 60-działowcem Montagu we flocie adm. Bynga na Bałtyku. Od 1719 do 1727 sprawował komendę nad 20-działową galero-fregatą Dursley Galley; w 1719 u hiszpańskich wybrzeży w eskadrze Johnstone’a, w 1720 na wodach angielskich, w okresie 1721-1723 w Gibraltarze, w latach 1724-1727 na Morzu Śródziemnym (w 1727 w eskadrze wiceadm. Wagera). W 1729 objął dowództwo 70-działowca Monmouth, który miał podążyć na Morze Śródziemne, ale do tego najprawdopodobniej nie doszło. W latach 1732-1734 Monmouth stał jako okręt strażniczy, być może pod jego rozkazami, lecz George Purvis już od 1729 pełnił funkcję urzędnika w admiralicji. Był członkiem parlamentu (z Aldeburgh w Suffolk) od stycznia 1732 do śmierci, głosował zawsze zgodnie z interesem admiralicji. Jego synowie służyli w Royal Navy, najstarszy osiągnął z czasem rangę kontradmirała. Na przełomie 1734/1735 (27 lutego) George’a Purvisa mianowano komisarzem marynarki i kontrolerem rachunków skarbnika Royal Navy. Pozostał na tym stanowisku do 8.03.1740/1741, kiedy zmarł (albo przydarzyło mu się to dwa dni wcześniej) w Londynie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Charles Brown urodził się około 1678, zaczął służbę w marynarce wojennej około 1695, pod protekcją komandora George’a Bynga (przeszłego admirała floty). W stopniu commander dowodził od maja 1708 do 1709 małą fregatą 24-działową Queenborough. Awansował na komandora 18.03.1709 wraz z powierzeniem mu na krótko (do 10.06) 28-działowej fregaty Strombolo, operującej w rejonie kanału La Manche. Prawdopodobnie od 10.06.1709 do 1710 dowodził 28-działową fregatą Medway’s Prize. W 1711 był kapitanem 50-działowca Dover, operującego na wodach kanału La Manche i na Morzu Północnym. W okresie 1712-1714 dowodził 50-działowcem Reserve; w 1712 eskortował konwój do Gibraltaru, w 1713 podążył ku Nowej Anglii. W 1716 sprawował komendę nad 50-działowcem Hampshire, wchodzącym w skład floty adm. Norrisa na Bałtyku. W latach 1717-1719 był kapitanem 60-działowca York, w 1717 służącego we flocie adm. Bynga na Bałtyku. Od 1719 do 1720 dowodził 50-działowcem Antelope. Wspólnie z Francuzami brał udział w operacji pod San Sebastian. Od grudnia 1720 do sierpnia 1723 był kapitanem 40-działowca Faversham, od 1721 w rejonie Barbados. Od stycznia 1726 do lutego 1727 dowodził 50-działowcem Advice we flocie wiceadm. Wagera na Bałtyku. Flota wyszła z Nore 17.04.1726, dotarła do Kopenhagi 23.04, krążyła po Bałtyku do końca września, wróciła do Gunfleet 1.11.1726. Od lutego 1727 do 1729 Charles Brown był kapitanem 50-działowca Oxford, najpierw działającego na Bałtyku w składzie floty adm. Norrisa, a potem w rejonie Cieśniny Gibraltarskiej pod wiceadm. Wagerem. W latach 1729-1730 sprawował komendę nad 50-działowcem Romney, służąc na Morzu Śródziemnym. W okresie 1731-1736 dowodził 70-działowcem Buckingham, początkowo wyposażonym do służby na Morzu Śródziemnym, od stycznia 1732 zdegradowanym do roli okrętu strażniczego w Chatham, od końca lipca 1733 na Blackstakes; od grudnia 1733 we Flocie Kanału; w 1735 z flotą adm. Norrisa na Tagu. W 1738 Charles Brown podążył do Indii Zachodnich (na Jamajkę) jako komodor, z proporcem na 70-działowcu Hampton Court. Dowodził w tym rejonie do czasu przybycia wiceadm. Vernona (do którego dołączył 28.10 w Port Royal) i na rozkaz z kraju od sierpnia 1739 atakował hiszpańską żeglugę oraz wybrzeża Kuby (m.in. zniszczył mały fort między Hawaną a Matanzas) jeszcze przed wypowiedzeniem wojny. We flocie Vernona brał udział w zdobyciu Porto Bello 21.11.1739. Na rozkaz wiceadmirała częściowo kierował zniszczeniem tam zamku Gloria i fortu San Jerónimo. Kiedy w lutym 1739/1740 Vernon wyruszył z Jamajki na dalsze operacje u hiszpańskich wybrzeży Ameryki, zostawił Browna na miejscu, na czele małej eskadry. W lecie 1740 Brown wrócił do Anglii w eskorcie konwoju – przeniósł proporzec na 40-działowiec Diamond. Niemal natychmiast pozwolono mu podnieść proporzec komodora na niedawno zwodowanym, ale jeszcze nie wprowadzonym do aktywnej służby 90-działowcu Duke. Od czerwca do października 1741 był kapitanem 90-działowca Sandwich. W marcu 1741/1742 albo w kwietniu 1742 (to tylko parę dni różnicy) dano Brownowi stanowisko komisarza stoczni w Chatham. Piastował je do śmierci, czyli do 23.03.1753/1754. Miał żonę i przynajmniej jedną córkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Edward Peyton (... - 26.10.1748, awans kapitański otrzymał 04.04.1740) oraz Thomas Fox (... - 02.1763, awans kapitański otrzymał 06.08.1737).
Pozdrawiam Janusz

kgerlach

Edward Peyton zaczął służbę w marynarce wojennej w 1707 jako „ochotnik na rozkaz”, na pokładzie 32-działowej fregaty Scarborough, skierowanej wtedy do Indii Zachodnich. Był potem ochotnikiem na 60-działowcu Kingston (najwcześniej od 1709) i wziął na nim udział w niefortunnej wyprawie kontradm. Walkera na Rzekę Św. Wawrzyńca latem 1711. Służył w funkcji midszypmena na 24-działowej fregacie Aldborough oraz 70-działowcu Elizabeth. Zdał egzamin na porucznika 4.08.1715. Otrzymał ten stopień dopiero 30.04.1727 na 70-działowcu Royal Oak we flocie wiceadm. Wagera pod Kadyksem i na Morzu Śródziemnym. W lipcu 1728 przeszedł na 20-działową fregatę Gibraltar w tej samej flocie, a w 1734 na 20-działową galero-fregatę Dursley Galley, operującą na Morzu Śródziemnym w 1734, w latach 1736-1737 i 1739. Promowano go do stopnia commander 24.06.1739, powierzając 6-działowy slup Grampus albo kecz bombowy Salamander. Został 4.04.1740 awansowany na komandora wraz z powierzeniem (na krótko) komendy nad 20-działową fregatą Greyhound na Morzu Śródziemnym, wodach krajowych i u wybrzeży portugalskich. Zdobył i doprowadził do Gibraltaru hiszpański żaglowiec korsarski. W 1742 Peyton objął dowództwo 20-działowej fregaty Kennington, osłaniającej najpierw konwoje na szlaku lizbońskim, wysłanej na Jamajkę, a potem operującej na Morzu Śródziemnym w latach 1742-1743 (do maja 1743). W 1743 dowodził 50-działowcem Ruby we Flocie Kanału adm. Norrisa. Od wczesnej fazy 1744 był kapitanem 60-działowca Medway w tej samej flocie. Wysłano go 30.04.1744 do Indii Wschodnich w eskadrze komodora Curtisa Barnetta. Współdziałał w zdobyciu francuskiego żaglowca korsarskiego w cieśninie Malakka oraz 26-działowego okrętu francuskiej kompanii wschodnioindyjskiej koło Achin (Achem, Aceh, Atjeh – północny region Sumatry) 25.11.1745. W 1746 Medway był nawet flagowcem Barnetta, który jednak zmarł 29.04 albo raczej 2.05.1746. Wówczas to Peyton, jako najstarszy komandor w rejonie, podniósł proporzec komodora, a okręt dostał nowego kapitana. Edward Peyton dowodził w nierozstrzygniętej bitwie pod Negapatam 25.06.1746, co przysporzyło mu wielu zgryzot, ponieważ dyrektorzy brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej (rozhisteryzowaniu możliwością poniesienia ciężkich strat w wyniku działań eskadry francuskiej, która po starciu zawinęła do Pondicherry) wieszali na nim wszystkie psy, specjalnie deprecjonując siły francuskie i pokazując decyzje Peytona w możliwie najgorszym świetle, a przede wszystkim oskarżając go o całkowity brak aktywności. Jest faktem, że komodor brytyjski miał wyspecjalizowane okręty wojenne o silnych kadłubach i ciężkich działach, zaś komodor francuski (La Bourdonnais) przede wszystkich jednostki kompanii wschodnioindyjskiej, lżej zbudowane i o słabszej artylerii, chociaż przepełnione ludźmi. Francuzi dążyli więc w bitwie do abordażu, a Peyton, obawiający się tego i pozostający po nawietrznej, trzymał się cały czas maksymalnie blisko wiatru, nie chcąc ryzykować – pukanie z dużej odległości niczego ważnego nie mogło przynieść, więc istotnie można stwierdzić, że Brytyjczycy stracili okazję, chociaż była to też okazja na poniesienie klęski. W każdym razie brytyjski dowódca nie okazał się ani geniuszem ani ryzykantem, natomiast konstrukcji francuskich okrętów i wagomiaru ich dział nie dało się na morzu zobaczyć, zatem czynienie mu z tego zarzutu jest mądrzeniem się z innej perspektywy. Peyton manewrował tak, jak wydawało się rozsądne wobec przeciwnika przeważającego liczebnie. Jego okręt flagowy był ogólnie w złym stanie (do zęz wlewało się 1,5 m wody na godzinę), więc ostatecznie skłonił swoich kapitanów, by na radzie wojennej wypowiedzieli się za wycofaniem, a następnie odszedł do Trincomalee. Pozostał tam do początku sierpnia 1746, po czym pojawił się pod Negapatam ponownie 6.08. Do 13 sierpnia obie eskadry manewrowały wzdłuż krótkiego obszaru wybrzeża, ale nic z tego nie wyniknęło. Peyton wycofał się najpierw znów ku Cejlonowi, gdzie krążył do 18 sierpnia, dając Francuzom możliwość swobodnych ataków na brytyjskie placówki i statki. Potem rzucił kotwice na redzie Pulicatu, gdzie 23.08 (albo dwa dni później) dowiedział się o uderzeniu Francuzów na Madras. Usłyszawszy o tym, wycofał się jeszcze dalej, do Bengalu, co pozwoliło Francuzom bez problemów zdobyć Madras 10.09.1746. Usprawiedliwiał się brakiem zapasów i ponownym przeciekaniem flagowca, ale jego bezwzględnym obowiązkiem było ruszyć z Pulicatu na ratunek Madrasowi, a nie w przeciwną stronę! Po uzupełnieniu wyposażenia i doraźnych naprawach dalej nie kwapił się na spotkanie z Francuzami, mimo że wiedział się o ciężkich stratach, jakie 2.10 odniosła w sztormie eskadra Bourdonnaisa. Jesienią 1746 przybył na te wody z kolejną eskadrą brytyjską komodor Griffin. Rzucił kotwice na redzie Ingeloe (blisko ujścia Gangesu) 14.11, połączył swoje okręty 23.12 z jednostkami zespołu Peytona i objął naczelne dowództwo. Uzyskawszy zdecydowaną przewagę nad Francuzami (eskadra Bourdonnaisa wróciła tymczasem do Francji) zmusił ich praktycznie bez walki do wycofania się do Pondicherry. W stosunku do ex-komodora Peytona Griffin postępował z maksymalną surowością. Natychmiast go aresztował, odesłał do Anglii w warunkach wszelkiego możliwego poniżenia, aby tylko przypochlebić się potężnym dyrektorom Kompanii Wschodnioindyjskiej. Peyton w kraju domagał się sądu wojennego dla oczyszczenia swojego imienia i nawet mu taki obiecano. Jednak dyrektorzy Kompanii odmówili złożenia jakiegokolwiek formalnego oskarżenia (używając sobie na komodorze w listach), ponieważ wtedy wyszłyby na jaw ich własne zaniedbania i sprzeniewierzenia funduszy na obronność. Edward Peyton, uwolniony z aresztu, pozostał starszym komandorem z teoretycznymi szansami na stopień kontradmirała, lecz jego reputacja była tak nadszarpnięta, że nigdy już nie powierzono mu żadnego okrętu. Po daremnym oczekiwaniu na proces, zmarł. Podaje się datę 26.10.1748, ale częściej 4.04.1749. Jeden z autorów twierdzi zresztą, że Edward Peyton zmarł dopiero około września 1749, ponieważ jeszcze we wrześniu miał pisać o czekającej go operacji, a umarł w wyniku powikłań, które po niej się wywiązały. Był żonaty, miał dzieci, w tym syna, który został z czasem admirałem.

Losy Thomasa Foxa już tu przedstawiałem, po Norrisie a przed Spryem.

Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Philip Vanbrugh (… - 22.07.1753, awans kapitański otrzymał 27.11.1710) oraz Galfridus Walpole (… - 07.08.1726, awans kapitański otrzymał 17.10.1706).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Philip Vanbrugh urodził się około 1681 w Chester. Ochrzczono go tam 31.01.1682. Pochodził z rodziny o tradycjach marynarskich – jeden z jego wielu starszych braci, Charles, był także oficerem Royal Navy. Drugi zasłynął jako dramaturg i architekt. Ich ojcem był kupiec i cukrownik Gyles Vanbrugh, matką Elżbieta Carleton. Philip Vanbrugh w stopniu commander dowodził w latach 1708-1711 na wodach irlandzkich 2-działowym slupem Wolf. Został komandorem 27.11.1710 wraz z objęciem dowództwa 28-działowej fregaty Speedwell na wodach irlandzkich. Był jej kapitanem do 1715. W tym czasie fregata przeszła remont w Portsmouth w okresie listopad 1711 – luty 1713, a w 1713 skierowano ją na Barbados. Vanbrugh ożenił się 24.07.1715 z Mary Griffith. Mieli córkę. Od października 1715 do 1718 dowodził 42-działową fregato-galerą Charles Galley. W 1716 operował na Bałtyku, w 1717 osłaniał konwój do Lizbony, potem przeszedł na Morze Śródziemne pod rozkazy wiceadm. Cornwalla. Zwalczał piratów z Salé. W 1718 dołączył do floty adm. Bynga i był obecny w bitwie pod przylądkiem Passaro 11.08.1718. W 1719 objął na Morzu Śródziemnym dowództwo 50-działowca Rochester. W 1721 sprawował komendę nad 70-działowcem Captain, stojącym w Portsmouth jako okręt strażniczy. W latach 1721-1722 dowodził 70-działowcem Bredah, pełniącym wtedy rolę okrętu strażniczego w Portsmouth. [Opowiastki angielskiej wikipedii o udziale Bredah w blokadzie Port Bello w l726 i 1727 w odniesieniu do Vanbrugha (który jakoby „przetrwał” pobyt w niezdrowym rejonie) są bredzeniem w malignie, ponieważ dawno go już na tym okręcie nie było]. W okresie 1722-1725 był kapitanem 70-działowca Nassau, wówczas okrętu strażniczego na Blackstakes. W 1726 dowodził 90-działowcem Union, flagowym okrętem adm. Jenningsa, wycofanym do rezerwy 17.10.1726. W 1727 wrócił na okręt Nassau, teraz we flocie adm. Norrisa na Bałtyku. W latach 1728-1730 dowodził 50-działowcem Severn, pełniącym rolę okrętu strażniczego w Chatham. W 1731 Vanbrugh był kapitanem 60-działowca York, od grudnia 1731 okrętu strażniczego w Plymouth. W latach 1732-1733 dowodził 70-działowcem Edinburgh, sprawującym funkcję okrętu strażniczego w Chatham i na Blackstakes. W 1733 przeszedł na służący w tym samym charakterze w Sheerness 70-działowiec Suffolk. W latach 1734-1737 dowodził 70-działowcem Burford w składzie floty adm. Norrisa na Tagu (1735-1736), wycofanym do rezerwy 5.05.1737. W 1738 (do lipca 1739) był kapitanem 50-działowca Chatham na wodach Nowej Fundlandii, gdzie od 14.06 piastował krótko urząd gubernatora. W styczniu 1739 mianowano go stałym komisarzem stoczni w Plymouth. Zmarł na tym stanowisku 22.07.1753.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Galfridus Walpole urodził się w 1683. Był najmłodszym synem parlamentarzysty Roberta Walpole i jego żony, Mary Burwell. Rodzina rosła w potęgę już od czasu restauracji Stuartów, jego dwaj bracia zostali z czasem parami, a jeden z nich, Robert Walpole, piastował urząd premiera przez rekordową liczbę lat, od 1721 do 1742. Galfridus Walpole dowodził w 1706, w stopniu commander, 24-działową fregatą Solebay na Morzu Północnym. Awansował na komandora 17.10.1706, kiedy powierzono mu (do 1707) 32-działową fregatę Feversham na Morzu Północnym. Dowodził potem, do 1709, 32-działową fregatą Poole, początkowo w eskadrze Hardy’ego, w 1708 na Morzu Śródziemnym, w 1709 we flocie adm. Bynga. W 1709 ożenił się z Kornelią Hays. Nie mieli dzieci. Od 1710 do 1714 był kapitanem 60-działowca Lion, wysłanego w 1710 do Lizbony i stąd na Morze Śródziemne. Uczestniczył w starciu pod Vado 22.03.1710/1711, gdzie stracił prawą rękę. Zdobył francuskie okręty korsarskie 5.05.1710, 14.12.1711 i w styczniu 1711/1712, wrócił do Anglii w 1713. Ze względu na kalectwo miał problemy zdrowotne. Został wybrany (z polecenia brata Roberta) do parlamentu w 1715. Od 1716 do 1720 dowodził królewskim jachtem Peregrine Galley. W latach 1715-1721 był też skarbnikiem szpitala w Greenwich (synekura zapewniona przez brata). Został 8.04.1721 jednym z dwóch poczmistrzów generalnych i komisarzem d/s organizacji urzędu poczt, co prawnie zmusiło go do rezygnacji z miejsca w parlamencie 21.03.1721. Zmarł na tym stanowisku 7.08.1726.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Thomas Durrell (… - 23.08.1740, awans kapitański otrzymał 09.02.1720) oraz William Davies (… - 16.02.1759, awans kapitański otrzymał 30.06.1719).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Durell (Durrell) urodził się St Helier (na wyspie Jersey) w 1685. Był synem Jeana Durell i Anne Dumaresq. Od maja 1716 do 1718 dowodził w stopniu commander 12-działowym slupem Swift, zajmując się w 1716 badaniami hydrograficznymi wód Nowej Fundlandii. Od 1716 w Indii Zachodnich. Awansował na komandora 9.02.1720, wraz z otrzymaniem dowództwa 20-działowej fregaty Seahorse. Sprawował nad nią komendę u wybrzeży Nowej Anglii do 1724. W latach 1726-1727 był kapitanem 20-działowej fregaty Solebay. Pod rozkazami Jenningsa i Wagera operował u hiszpańskich wybrzeży. W 1728 dowodził 70-działowcem Kent, wtedy tylko okrętem strażniczym w Portsmouth. Od 1731 do 1732 był kapitanem 60-działowca Exeter, przeznaczonego do służby na Morzu Śródziemnym, ale od grudnia 1731 stojącego w Plymouth jako okręt strażniczy. Od 1732 do 27.08.1736 Durell dowodził 20-działową fregatą Scarborough. Wysłano go do Indii Zachodnich w osłonie konwoju statków handlowych. W okolicy Tortugi zaatakowany na początku 1733 przez dwa hiszpańskie żaglowce (prawdopodobnie straży wybrzeża) uratował 32 z 36 eskortowanych statków i sam końcu się wycofał. Potem skierowano go ku brzegom Nowej Anglii. Od maja 1738 do maja 1739 Thomas Durell był kapitanem 60-działowca Strafford, stojącego w Plymouth okrętu strażniczego. W 1739 objął znów dowództwo 70-działowca Kent. Wyszedł ze Spithead 24.07.1739 razem z eskadrą skierowanego do Indii Zachodnich wiceadm. Vernona, ale zgodnie z otrzymanymi od niego rozkazami pozostał w sierpniu (z kilkoma innymi okrętami pod zwierzchnictwem komodora Mayne’a) w celu patrolowania w okolicach przylądka Ortegal, w nadziei (niespełnionej) przechwycenia hiszpańskich okrętów skarbowych z Ameryki. W pobliżu przylądka Finisterre razem z dwoma innymi kapitanami brytyjskich 70-działowców zdobył 8.04.1740 po ciężkiej walce hiszpański 70-działowiec Princessa. W bitwie tej Durell stracił rękę. Od lipca do września 1740 Kent wchodził w skład floty adm. Norrisa pod Ferrol; na początku 1741 eskortował konwój do Indii Zachodnich. W 1741 Durell przeszedł na 70-działowiec Elizabeth, od lipca 1741 należący do floty adm. Norrisa. Zmarł na morzu 23.08.1741.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

William Davies od lutego 1713 do 1715 dowodził, w stopniu commander, 10-działowym slupem Trial. Od 1717 był kapitanem 32-działowej galero-fregaty Bedford Galley na Bałtyku. Awansował na komandora 30.06.1719, wraz z otrzymaniem dowództwa 20-działowej fregaty Experiment. Sprawował nad nią komendę w okolicach Salé do 1720. W latach 1721-1722 dowodził 50-działowcem Jersey, wówczas tylko okrętem strażniczym w Plymouth. Od 1726 do 1728 Davies był kapitanem 50-działowca Tyger (Tiger), początkowo na wodach krajowych, od grudnia 1726 we flocie wiceadm. Wagera u Cieśniny Gibraltarskiej i potem (odesłany pod koniec kwietnia 1727) w Indiach Zachodnich, skąd powrócił w 1728, jako jeden z nielicznych ocalał z zarazy, która przetrzebiła wtedy załogi floty wiceadm. Hosiera. Od 1729 do 1731 dowodził 80-działowcem Princess Amelia, flagowym okrętem George’a Waltona na Morzu Śródziemnym. Od 1731 William Davies był kapitanem 70-działowca Suffolk, przypisanego do floty adm. Wagera na Morzu Śródziemnym. Liniowiec nie poszedł tam jednak i podczas zim 1731/1732 oraz 1732/1733 pełnił rolę okrętu strażniczego w Sheerness. W 1733 Davies dowodził 70-działowcem Edinburgh, okrętem flagowym Stewarta, szykowanym na Morze Śródziemne. W latach 1734-1736 był kapitanem 70-działowca Kent, operującego w składzie floty adm. Norrisa na Tagu. Od 1739 do października 1740 dowodził 70-działowcem Prince of Orange, najpierw na wodach krajowych, na początku 1740 na Morzu Śródziemnym, od lipca do września 1740 w składzie floty adm. Norrisa. We wczesnej fazie 1744 (od marca do sierpnia) William Davies był kapitanem 100-działowca Royal Sovereign. Mianowano go 29.06.1744 jednym z komisarzy biura aprowizacyjnego. Pozostał na tym stanowisku do 27.07.1747. Następnie wyznaczono go 19.12.1747 na urząd komisarza połączonych stoczni w Woolwich i Deptford. Odszedł na emeryturę w 1753 z pensją 400 funtów rocznie. Zmarł 16.02.1759.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Josiah Crow (brak danych, awans kapitański otrzymał 03.07.1691) , Thomas Long (… - 13.12.1710, awans kapitański otrzymał 27.01.1696) oraz Thomas Hanway (… - 01.10.1772, awans kapitański otrzymał 08.04.1744)
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Josiah (Josias) Crow został mianowany 3.07.1691 dowódcą brandera Saint Paul. Dowodził nim do 31.03.1692. W latach 1693-1696 był kapitanem 50-działowca Norwich; uczestniczył w bombardowaniu St Malo 16-19.11.1693, brał udział w akcji pod Dunkierką 1694; pożeglował w 1695 do Indii Zachodnich, a stamtąd do Wirginii; wrócił do Anglii w eskorcie konwoju w lipcu 1695, do końca roku operował na wodach irlandzkich; w 1696 jego okręt należał do Floty Kanału. W 1697 Crow dowodził 80-działowcem Newark. W 1698 objął dowództwo 32-działowej fregaty Arundel, wysłanej na wody Nowej Fundlandii w 1699; operował u wybrzeży Ameryki Północnej i w Indiach Zachodnich w 1699 i 1700 (m.in. ścigając piratów), zdał komendę w 1700 lub 1702. W lipcu 1702 był członkiem sądu wojennego podczas rozprawy na Spithead przeciwko kontradm. Mundenowi. Od 1702 do 1708 sprawował dowództwo 80-działowca Shrewsbury, od października do grudnia 1702 należącego do floty adm. Shovella; w 1703 działał na Morzu Śródziemnym; w 1704 Shrewsbury służył jako okręt flagowy wiceadm. Fairborne’a we Flocie Kanału; Crow walczył na tym okręcie w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704, brał udział w bombardowaniu Alicante w lipcu 1706, działał we flocie adm. Bynga na Morzu Północnym w 1708. Od 1709 do września 1712 dowodził 66-działowcem Warspite (Warspight) na Morzu Północnym, w osłonie konwojów żeglujących do i z Rosji itp.; w 1710 podążył do Lizbony, potem na Morze Śródziemne; współdziałał w zdobyciu francuskiego 60-działowca Maure 13.12.1710; w latach 1711-1712 operował na kanale La Manche oraz Morzu Północnym; zdobył francuskie okręty korsarskie 5.02.1712 i 19.02.1712. Zmarł 21.09.1714.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Thomas Long został mianowany w 1692 trzecim oficerem na 90-działowcu Duchess. W stopniu commander dowodził w 1694 keczem bombowym Mary Anne w eskadrze lorda Berkeleya. W latach 1695-1696 był w tej samej eskadrze (i w tym samym stopniu) kapitanem moździerzowca Granado. Awansował na komandora 27.01.1696, gdy powierzono mu brander/28-działową fregatę Griffin. Dowodził tą jednostką do 1698. W 1702 był kapitanem brandera/28-działowej fregaty Vulture, brał udział w rozgromieniu eskadry francusko-hiszpańskiej na wodach zatoki Vigo 12.10.1702. Po tej bitwie polecono mu odprowadzenie do Anglii zdobytego 50-działowca, nazwanego Vigo Prize. To udało się szczęśliwie, mimo napotkania potężnego sztormu, lecz kolejnego okręt już nie przetrwał; stał na kotwicy w pobliżu Hellevoetsluys w Holandii, nadal dowodzony przez Longa, gdy 27.11.1703 uderzył wiatr o sile huraganu; mimo rzucenia następnej kotwicy żaglowiec zaczął wlec obie, wszedł na mieliznę, roztrzaskał ster i wkrótce zatonął (większość załogi zdołała się uratować). W 1703 Long był też krótko kapitanem 64-działowca Moderate. Od marca 1704 do 1706 dowodził 60-działowcem Sunderland, we flocie wiceadm. Bynga na kanale La Manche i wodach Zatoki Biskajskiej, w 1706 w okolicach Jamajki w eskadrze komodora Kerra. Od 1707 był kapitanem 72-działowca Bredah, początkowo (w 1707) okrętu flagowego komodora Williama Kerra; w 1708 okręt wchodził w skład floty adm. Bynga na kanale La Manche; w maju 1708 przeszedł do Lizbony, potem do Brazylii; w 1709 należał do floty Jenningsa; w 1710 operował na Morzu Śródziemnym. Odesłany 13.12 razem z Warspite (Josias Crow) przez adm. Norrisa, współdziałał w zdobyciu francuskiego 60-działowca Maure 13.12.1710, ale w trakcie tej walki Thomas Long zginął.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Thomas Hanway był synem Jonasa Hanwaya (oficera Royal Navy od około 1688, komandora od 1703, zmarłego w 1737) i bratem lub bratem stryjecznym Jonasa Hanwaya (znanego podróżnika i filantropa). Thomas Hanway został porucznikiem 14.08.1739. Otrzymał stopień commander 20.02.1742 wraz z dowództwem 20-działowej fregaty Success w rejonie Wysp Kanałowych. W 1743 (do kwietnia 1744) był kapitanem moździerzowca o oryginalnej nazwie Mortar, który operował w Kanale Bristolskim. W trakcie rejsu z Bristolu na Spithead zdobył francuski żaglowiec zmierzający z Martyniki do Hawru. Hanway awansował na komandora 8.04.1744, gdy powierzono mu dowództwo 20-działowej fregaty Shoreham. Jednak już w sierpniu tego samego roku przeszedł na 100-działowiec Royal Sovereign, należący do floty adm. Norrisa na kanale La Manche. Od lipca 1745 do 1746 Hanway dowodził 44-działowcem Milford, służąc u wybrzeży Szkocji w celu przechwytywania ewentualnych francuskich transportów dla armii stuartowskiego Pretendenta. Zdobył duży żaglowiec francuski, z zapasami i amunicją, oficerami irlandzkiej brygady i 210 żołnierzami. W 1746 zasiadał w sądzie wojennym w Deptford podczas rozprawy przeciwko oficerom walczącym w lutym 1744 pod Tulonem. W 1747 był kapitanem, do listopada, 60-działowca Windsor. Brał na nim udział w pierwszej i drugiej bitwie pod Finisterre (3.05.1747 pod wiceadm. Ansonem i 14.10.1747 pod kontradm. Hawke). Od lutego 1755 do maja 1756 dowodził 60-działowcem Weymouth w Eskadrze Zachodniej; pożeglował do Ameryki w składzie floty wiceadm. Boscawena, zdobył francuski żaglowiec wschodnioindyjski 20.09.1755, współdziałał w zdobyciu francuskiego 74-działowca 13.11.1755. Był bardzo krótko w 1756 (między majem a czerwcem, w zastępstwie) kapitanem 70-działowca Chichester. W 1757 i 1758 dowodził 90-działowcem Duke, w 1757 flagowym okrętem kontradm. Harrisona w Plymouth, a w 1758 należącym do floty adm. Ansona. Thomas Hanway pełnił potem funkcję komodora w Plymouth. W styczniu 1761 wycofał się z aktywnej służby i przyjął funkcję stałego komisarza marynarki w stoczni w Chatham. W październiku 1771 przeszedł na stanowisko kontrolera rachunków aprowizacyjnych. Zmarł w miejscu pracy (chociaż pisano też o Richmond) 1.10.1772.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Digby Dent (… - 05.06.1761, awans kapitański otrzymał 09.06.1738) oraz Cornelius Mitchell (… - 1749, awans kapitański otrzymał 14.06.1731).
Pozdrawiam Janusz.