www.timberships.fora.pl

kgerlach

John Fletcher otrzymał stopień commandera w 1690. W latach 1691-1692 dowodził 16-działową, małą fregatą Greyhound. Został komandorem 1.02.1692, otrzymawszy dowództwo (jako tzw. drugi kapitan) 100-działowca Britannia, flagowego okrętu adm. Russella (w okresie 1692-1693). Walczył w bitwie pod Barfleur 19.05.1692, uczestniczył (pośrednio) w późniejszym niszczeniu floty francuskiej pod La Hougue 24.05. Zdał komendę w lipcu 1694. Objął wówczas dowództwo 28-działowej fregaty/brandera Terrible i sprawował je do schyłku 1695. W 1696 Fletcher był krótko kapitanem 70-działowca Elizabeth na zachodnich podejściach do kanału La Manche. Jednak już w lutym 1696 ponownie został dowódcą okrętu Britannia, tym razem pełniącego rolę flagowca adm. Berkeleya u wybrzeży Francji i wycofanego do rezerwy w październiku 1697. W latach 1699-1701 John Fletcher dowodził 50-działowcem Romney, zatrudnionym wówczas głównie w roli okrętu strażniczego w Chatham. Od lutego do lipca 1702 był drugim kapitanem 90-działowca Triumph, flagowego okrętu adm. Rooke’a. Potem przeszedł wraz z tym admirałem na 100-działowiec Royal Sovereign, pozostając jego drugim kapitanem podczas wyprawy na Kadyks w lecie 1702 i bitwy na wodach zatoki Vigo 12.10.1702 (chociaż akurat w trakcie samej bitwy flaga Rooke’a powiewała na innym okręcie), a także w 1703. Od stycznia 1704 Fletcher dowodził 90-działowcem Royal Katherine, kolejnym okrętem flagowym Rooke’a. Brał udział w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704. Na początku 1705 wrócił do dowodzenia liniowcem Royal Sovereign i zmarł na jego pokładzie 23.01.1705.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Andrew Leake (Lake) był synem Andrewa Leake’a, kupca z Lowestoffe oraz jego żony Deborah Wild. Mianowano go 17.08.1690 dowódcą (commander) brandera/28-działowej fregaty Roebuck, nad którym sprawował komendę do stycznia 1690/1691. Awansował na komandora 9.01.1690/1691 i objął dowództwo analogicznej jednostki Fox, będąc jej kapitanem do lata 1691 lub lutego 1692. Od grudnia 1692 do 1694 dowodził 60-działowcem Greenwich we flocie głównej (chociaż w lipcu 1693 przejściowo sprawował komendę nad 30-działową fregato-galerą James Galley). Zimą 1693/1694 patrolował wody kanału La Manche. W 1694 był kapitanem 80-działowca Lancaster i operował na tym samym akwenie. W latach 1696-1698 dowodził na Morzu Śródziemnym 60-działowcem Canterbury; zdobył francuski okręt korsarski w kwietniu 1698. Potem Leake wycofał się na krótko z aktywnej służby i pojechał do Lowestoffe, gdzie zajmowała go renowacja miejscowego kościoła. Do Royal Navy powrócił w 1699, mianowany dowódcą 50-działowca Hampshire i komodorem małej eskadry wysłanej na wody Nowej Fundlandii dla ochrony tamtejszych łowisk rybackich. Stamtąd eskortował w 1700 konwój do Kadyksu i na Morze Śródziemne. Od stycznia 1701/1702 był kapitanem 80-działowca Torbay, uczestnicząc w lecie 1702 w wyprawie floty adm., Rooke’a przeciwko Kadyksowi oraz w bitwie na wodach zatoki Vigo 12.10.1702, kiedy jego okręt stał się tymczasowo flagowcem wiceadm. Hopsona. Brawurowy udział w tej ostatniej akcji przyniósł Leake’owi tytuł rycerza. Od lutego do maja 1703 dowodził stojącym w Nore 80-działowcem Ranelagh. W maju 1703 objął dowództwo 70-działowca Grafton i w składzie eskadry adm. Shovella podążył w lipcu na Morze Śródziemne. Gdy na początku listopada flota wyruszała w drogę powrotną do Anglii, admirał odesłał Leake’a z małą eskadrą do Lizbony i Oporto, by stamtąd eskortował do kraju konwój statków kupieckich. Leake doprowadził zespół do Plymouth 16.12.1703. W 1704, nadal na liniowcu Grafton, podążył na Morze Śródziemne pod adm. Rooke. Kiedy 8.05 natknięto się w pobliżu przylądka Palos na 6 francuskich okrętów, admirał zarządził pościg 8 okrętami, przerwany przez Leake’a. Komandor stanął za to przed sądem wojennym, ale został uniewinniony. Następnie uczestniczył 22.07 w ostrzeliwaniu Gibraltaru, poprzedzającego zdobycie tej twierdzy przez siły wydzielone z floty Rooke’a. Sir Andrew Leake walczył w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704 i w jej trakcie zginął.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi John Ambrose (... - 26.03.1771, awans kapitański otrzymał 27.03.1734) oraz Peter Lawrence (... - 17.11.1758, awans kapitański otrzymał 16.07.1739).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Ambrose urodził się koło 1705. Został porucznikiem Royal Navy 20.06.1728. Otrzymał 27.03.1734 rangę komandora wraz z dowództwem 20-działowej fregaty Greyhound. Początkowo zajmował się wyłapywaniem marynarzy do przymusowej służby. W 1735 przeszedł wraz flotą adm. Norrisa na Tag. W latach 1736-1739 operował na Morzu Śródziemnym. We wrześniu 1740 został kapitanem 60-działowca Rupert we flocie Norrisa. Dowodził tym okrętem do 1745. Zimą 1741/1742 patrolował wody Zatoki Biskajskiej, zdobywając liczne okręty wojenne i korsarskie, czasem po kilka jednego dnia (np. 19.09.1741, 10.11.1741). W okresie 1742-1744 służył na Morzu Śródziemnym, nadal z wielkim szczęściem do pryzów w postaci jednostek korsarskich. Atakował też, na rozkaz aktualnych głównodowodzących, hiszpańską żeglugę kabotażową u wybrzeży Walencji, uderzył na port Vineros. Walczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1743/1744. Przez pewien czas dowodził (od listopada 1744) małą eskadrą w Cieśninie Gibraltarskiej. Zdobył tam znowu pełno wartościowych pryzów i zatopił francuski okręt korsarski. W styczniu 1744/1745 podążył do Lizbony i razem z 50-działowcem Guernsey zdobył hiszpański okręt skarbowy Maria Fortune (zdążający z Kadyksu do Buenos Aires), z ładunkiem wartości ponad 100 tysięcy funtów. Natychmiast wrócił z Lizbony na Morze Śródziemne, gdzie w kwietniu 1745 zdobył lub zniszczył siedem nieprzyjacielskich transportowców. W maju jego eskadrę poważnie wzmocniono i wysłano pod Genuę, gdzie miał pilnować małego zespołu francuskiego znajdującego się w Villafranche. Jednak w tym czasie przez Anglię przetaczała się burza polityczna wywołana niezadowalającym wynikiem wspomnianej bitwy pod Tulonem z lutego 1744 i oskarżeniami rzucanymi na siebie przez adm. Mathewsa i wiceadm. Lestocka. Zgodnie z uchwałą Izby Gmin John Ambrose został wezwany do kraju, gdzie stanął w Chatham, na pokładzie okrętu London, przed sądem wojennym 18.10.1745. Zarzucono mu, że: 1) nie uczynił wszystkiego, co w jego mocy dla zdobycia, spalenia, zabicia i zniszczenia nieprzyjaciół Jego Królewskiej Mości (...), a zamiast tego wycofał się lub trzymał z dala od walki, po nawietrznej od nieprzyjaciela przez całą lub większą część bitwy; 2) strzelał do nieprzyjaciela nie będąc w zasięgu ognia bezpośredniego, a nawet na daleki, ale osiągalny przez pociski dystans; 3) nie wspomógł okrętu Marlborough, mimo otrzymania odpowiednich rozkazów, tylko wycofał się ze starcia; 4) nie poprowadził i nie osłonił brandera skierowanego do ataku na hiszpański okręt flagowy, rozumiejąc taką konieczność, przez co brander uległ zniszczeniu niczego nie osiągnąwszy; 5) nie wypełniał obowiązków nakazanych przez regulamin królewski, nie reagował na sygnały i rozkazy admirała; zlekceważył dyscyplinę wojskową przyczyniając się w wielkiej mierze do niefortunnego wyniku bitwy. Ambrose zbił wiele punktów oskarżenia, ale ostatecznie 7.11.1745 sąd wydał werdykt, w którym uznał winę komandora za częściową udowodnioną, chociaż przypisał ją tylko złej ocenie sytuacji. W rezultacie zdymisjonowano go i uznanego za niezdolnego do służby w Royal Navy w charakterze oficera tak długo, jak spodoba się Jego Królewskiej Mości; zabrano mu także roczną pensję. Ostatecznie, w uznaniu zasług i postawy komandora zarówno przed jak i po bitwie pod Tulonem, przywrócono mu jego stopień 12.05.1748. Ponieważ Wielka Brytania nie toczyła wtedy z nikim wojny na morzu, Ambrose nie dostał już żadnego dowództwa. Przeszedł 17.04.1750 w stan spoczynku w randze kontradmirała na liście spensjonowanych oficerów uprawnionych do połowy żołdu. Zmarł 25.03.1771 (lub następnego dnia).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Peter Lawrence pochodził z Irlandii, na dodatek przez większą część życia był katolikiem, co dla oficera marynarki brytyjskiej w tych czasach stanowiło szczególną osobliwość (zważywszy na konieczność składania przysięgi zaprzeczającej niektórym dogmatom katolickim). Urodził się w 1702. Był najmłodszym synem Waltera Lawrence’a z Lisreaghan (Irlandia) i jego żony Mary, nie dziedziczył więc rodzinnych dóbr. Został porucznikiem Royal Navy 11.02.1727. Awansował do stopnia commander 23.12.1734. Otrzymał 16.07.1739 rangę komandora wraz z dowództwem 60-działowca Augusta, jednego z okrętów floty kontradm. Haddocka na Morzu Śródziemnym. Augusta był przy tym flagowcem kontradm. Ogle’a. W 1739 Lawrence uczestniczył w zdobyciu bogato wyładowanego hiszpańskiego statku San Joseph (zgodnie z angielską tradycją skarby z tego „galeonu” przewieziono tryumfalnie ze Spithead do Tower w Londynie, w eskorcie dragonii). Od lipca do września 1740 liniowiec Augusta wchodził w skład floty adm. Norrisa, potem podążył do Indii Zachodnich. W 1741 Lawrence został kapitanem 60-działowca Jersey w Indiach Zachodnich. Brał udział w działaniach przeciwko Cartagenie w marcu-kwietniu 1741, gdzie go poważnie raniono. W tym ostatnim miesiącu na Jersey podniósł flagę kontradm. Ogle. W 1742 Peter Lawrence był dowódcą 60-działowca Tilbury, który na skutek wypadku (spowodowanego pijaństwem żołnierza piechoty morskiej) spłonął koło San Domingo 21.09.1742. Lawrence zaczął w 1743 dowodzić w Indiach Zachodnich 80-działowcem Cumberland, flagowym okrętem Ogle’a na Jamajce. Zdał komendę w 1744. Od października 1744 do 1745 był kapitanem 70-działowca Lenox w Eskadrze Zachodniej wiceadm. Martina. W 1747 ponownie objął dowództwo okrętu Lenox. Walczył w starciu z eskadrą Duboisa de La Motte koło Cape Nicholas 25.03.1747. Wyjechał do Irlandii. Za małoletniości dziedzica z głównej linii Lawrence’ów (swego bratanka) opiekował się posiadłościami rodziny w Lisreaghan. Przypisuje mu się zasadzenie tam wielu cedrów libańskich i innych cennych drzew do 1750 oraz rozszerzenie około 1750 rodowego miasteczka Lawrencetown. Około 1749 osiadł w Woodfield, Eyrecourt. W 1749 przeszedł na protestantyzm. W 1755 został spensjonowany z awansem do rangi (i uprawnieniem do połowy żołdu) kontradmirała. Zmarł 17.11.1758 w Woodfield. Nigdy się nie ożenił.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Charles Cotterel (... - 28.07.1754, awans kapitański otrzymał 29.06.1726) oraz Joseph Lingen (... - 1752, awans kapitański otrzymał 26.07.1728).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Charles Cotterel (Cotterell) został mianowany dowódcą (commander) 28.10.1722 wraz z powierzeniem komendy nad 6-działowym slupem Happy. Od września 1724 do lipca 1725 okręcik ten gruntownie przebudowano w Deptford na slup 10-działowy i znowu oddano w ręce Cotterella do 1726. W latach 1726-1727 Happy należał do floty wiceadm. Hosiera w Indiach Zachodnich. Cotterel został 29.06.1726 komandorem wraz z otrzymaniem dowództwa 40-działowej fregaty/dwupokładowca Diamond, nad którą sprawował komendę przez rok. W latach 1727-1728 dowodził w Indiach Zachodnich (do sierpnia 1727 w eskadrze wiceadm. Hosiera, który zmarł tam 23.08.1727) 60-działowcem Nottingham. W 1728 wrócił na tym liniowcu do Anglii. W okresie 1730-1731 był (do września 1731) kapitanem 40-działowej fregaty/dwupokładowca Princess Louisa. W 1732 dowodził 20-działową fregatą Rose na wodach kanału La Manche. Od 20.01.1733 do 1735 był kapitanem 20-działowej fregaty Lowestoffe, skierowanej w 1734 ku Nowej Fundlandii, a w 1735 do osłony szlaku handlowego z Rosją. W tym samym roku Cotterell przeszedł na 50-działowiec Preston, przydzielony do ochrony wód angielskich. Od 1736 do 4.05.1737 był kapitanem 60-działowca Rippon, służącego na wodach portugalskich. W 1739 dowodził na Morzu Śródziemnym 60-działowcem Canterbury. Wrócił do Anglii w kwietniu 1740. W latach 1740-1743 dowodził 60-działowcem Lion. Okręt ten od lipca 1740 operował we flocie adm. Norrisa (zderzył się 16.07.1740 z flagowcem Victory, poważnie go uszkadzając). Wysłano go do Indii Zachodnich 26.10.1740 ze Spithead w składzie sił kontradm. Ogle. Uczestniczył w nocnym starciu 27/28.12.1740, w pobliżu zachodniego wybrzeża Hispanioli, z eskadrą francuską - podczas formalnego pokoju między Francją a Anglią. Brał udział w nieudanej operacji wiceadm. Vernona przeciwko Cartagenie w marcu-kwietniu 1741. W latach 1742-1743 bazował na Jamajce. W okresie 1744-1745 Cotterel był w Chatham kapitanem 100-działowca Royal George. Wycofał się (czy raczej jego „wycofano” z uwagi na wiek i stan zdrowia) z aktywnej służby w lipcu 1747; spensjonowany w randze kontradmirała z połową żołdu przynależnego tej randze. Zmarł w Anglii 28.07.1754.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Joseph (Joshua) Lingen otrzymał 30.07.1710 rangę commander, gdy powierzono mu na Morzu Śródziemnym brander (niegdyś fregatę 28-działową) Hawk. Być może dowodził tym okrętem do 1712. W latach 1716-1727 był kapitanem 6-działowego brygu Drake, początkowo w Leith, potem na wodach irlandzkich. Został 26.07.1728 komandorem wraz z otrzymaniem dowództwa 40-działowej fregaty/dwupokładowca Ludlow Castle, nad którą sprawował komendę do października 1729. W latach 1739-1740 dowodził 50-działowcem Argyle (Argyll) na wodach krajowych. W 1741 był kapitanem 80-działowca Cambridge, od lipca we Flocie Kanału adm. Norrisa. Kiedy w sierpniu zmarł dowódca 70-działowca Elizabeth w tej samej flocie, komendę nad tym okrętem (albo dopiero od października 1742) powierzono Lingenowi. Wkrótce odesłano go na Morze Śródziemne. Był obecny w bitwie pod Tulonem 11.02.1744, ale znajdując się z tyłu szyku eskadry wiceadm. Lestocka nie miał szans na realną walkę. W 1745 dowodził na Morzu Śródziemnym 70-działowcem Princess. W 1746 był kapitanem w rejonie Wysp Podwietrznych 50-działowca Woolwich. Eskortował na nim wracający do Anglii konwój zachodnioindyjski, który natknął się w kanale La Manche 18.10.1746 na przeważającą eskadrę komandora Conflansa, jednak zdołał uciec. Lingen wycofał się (czy raczej jego „wycofano” z uwagi na wiek i stan zdrowia) z aktywnej służby 15.07.1747 (lub w 1748); spensjonowany w randze kontradmirała z połową żołdu przynależnego tej randze. Zmarł w Irlandii w 1752.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi John Hemmington (... - 26.12.1756, awans kapitański otrzymał 12.11.1708) oraz Samuel Atkins (brak danych, awans kapitański otrzymał 03.12.1718).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Raczej James niż John (ale spotyka się oba imiona) Hemmington był od 16.03.1708 kapitanem (w stopniu commander) kecza bombowego Carcass; uczestniczył w nieudanej próbie ataku na St. Valéry-en-Caux. Został komandorem 12.11.1708, gdy powierzono mu dowództwo (sprawował je chyba do czerwca 1709) 32-działowej fregaty Experiment w składzie eskadry komodora Mighelsa na Morzu Północnym. Ponownie objął komendę nad tą fregatą w listopadzie 1709, operując do 1711 na wodach kanału La Manche i u wybrzeży Portugalii; pochwycił francuski okręt korsarski 24.08.1710. Od 1711 do 1716 dowodził 50-działowcem Bristol, w 1711 w eskadrze z Downs, w 1712 w Gibraltarze, w 1713 pod Salé. W latach 1734-1735 sprawował komendę nad 80-działowcem Dorsetshire, w 1734 należącym do floty wiceadm. Cavendisha na Spithead. Od 1738 do 1741 był kapitanem 80-działowca Princess Amelia we flocie adm. Norrisa. Wysłano go do Indii Zachodnich 26.10.1740 ze Spithead w składzie sił kontradm. Ogle. Brał udział w nieudanej operacji wiceadm. Vernona przeciwko Cartagenie w marcu-kwietniu 1741, odgrywając w niej istotną rolę, ponieważ działa z Princess Amelia uciszyły ogień baterii Chamba 9.03 oraz ostrzeliwały hiszpańskie forty, baterie i okręty podczas gwałtownego i krwawego ataku 23.03. Wrócił do Anglii na przełomie 1741/1742. Spensjonowano go 15.07.1747 (zgodnie z rozkazem króla z 3.06.1747) z nadaniem rangi kontradmirała i przydzieleniem połowy żołdu przynależnego temu stopniowi. Zmarł 26.12.1757.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Samuel Atkins od stycznia 1718 dowodził, w stopniu commander, branderem Garland na Morzu Śródziemnym; uczestniczył w bitwie pod przylądkiem Passaro 11.08.1718. Został komandorem 3.12.1718, gdy powierzono mu (prawdopodobnie do marca 1720) dowództwo 40-działowej galero-fregaty Charles Galley, wysłanej na Morze Śródziemne. W latach 1720-1721 był kapitanem 50-działowca Panther, najpierw operującego na Bałtyku, a w 1722 wysłanego z konwojem nowofundlandzkim. W 1726 dowodził 50-działowcem Portland na wodach krajowych. Od 27.07.1728 do 1729 był kapitanem 50-działowca Falkland, wówczas tylko okrętu strażniczego w Portsmouth. Od 1732 do 1737 dowodził 20-działowcem Port Mahon na wodach irlandzkich. Od października 1741 do 1742 był kapitanem 90-działowca Sandwich we flocie adm. Norrisa. Spensjonowano go 15.07.1747 z nadaniem rangi kontradmirała i przydzieleniem połowy żołdu przynależnego temu stopniowi. Zmarł 5.09.1765.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Robert Johnson (... - 05.06.1723, awans kapitański otrzymał 03.02.1708) oraz Colville Mayne (... - 25.08.1746, awans kapitański otrzymał 16.05.1711).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Robert Johnson otrzymał stopień porucznika 8.07.1696. Został komandorem 3.02.1708, gdy powierzono mu na moment dowództwo 32-działowej fregaty Experiment w składzie floty adm. Bynga na Downs. Też w 1708 był kapitanem (do września) 96-działowca Saint George, okrętu flagowego wiceadm. Dursleya, we Flocie Kanału adm. Bynga. Od 1709 do 1711 dowodził 70-działowcem Kent, od 1710 należącym do Głównej Floty adm. Aylmera; skierowany przez tego ostatniego w pościg za małym konwojem francuskim (udającym się na Martynikę i wody Nowej Fundlandii), napotkanym 30.07.1710 koło Lizard, zdobył 56-działowiec Superbe z eskorty. W 1712 objął dowództwo 50-działowca Anglesea, operującego w 1712 na wodach angielskich, w latach 1713-1714 na „Morzach Południowych” w służbie Kompanii Mórz Południowych (wyczarterowała w 1713 ten okręt od Royal Navy razem z załogą), w przebywał 1715 pod Cartageną. W 1716 Johnson był kapitanem 60-działowca Auguste, wysłanego z flotą adm. Norrisa na Bałtyk. W drodze powrotnej wyszedł w listopadzie z Kopenhagi w osłonie dużego konwoju; pogarszająca się pogoda zmusiła sojuszników (Brytyjczyków i Holendrów) do rzucenia kotwic koło wysepki Laeso. Po południu 9.11 zerwały się liny kotwiczne na Auguste, więc podniesiono żagle próbując wyjść na pełne morze; jednak w nocy 10.11.1716, przy silnym sztormie z północnego-zachodu liniowiec rozbił się o brzeg wyspy Anholt; większość załogi uratowano. W 1718 Robert Johnson otrzymał dowództwo 50-działowca Preston, na którym zawiózł do Turcji brytyjskiego ambasadora. Od 28.02.1719 dowodził 50-działowcem Weymouth. Jako komodor małej eskadry współpracował z Francuzami przy obleganiu San Sebastian (na początku sierpnia 1719 zdobyto fort San Antonio), kierował udanymi atakami na wybrzeża Hiszpanii (16.09 zniszczono okręty w Rivadéo koło przylądka Ortegal). Prawdopodobnie za to otrzymał tytuł rycerza. Powierzono mu 6.11.1719 okręt 50-działowy Deptford, z zadaniem eskortowania konwoju żeglującego do Port Mahon. W tym samym roku został kapitanem 60-działowca Exeter wysłanego do Indii Wschodnich pod komodorem Mathewsem. Ostatnie dwa-trzy lata życia Johnsona są bardzo trudne do precyzyjnego opisania, wobec braku łatwo dostępnych dokumentów i wielkich rozbieżności w opracowaniach. Niewątpliwie stanął przed sądem wojennym pod nieznanymi mi oskarżeniami i został pozbawiony dowództwa. Jednak nie tylko przyczyny, ale także data tego wydarzenia jest wysoce problematyczna. Większość autorów twierdzi, że stało się to już w 1720, a najpóźniej w 1721 Exeter miał nowego kapitana. Z drugiej strony, wg prawie wszystkich opracowań eskadra Mathewsa, wyznaczona w 1720, pożeglowała do Indii dopiero w 1721 albo raczej nawet w 1722. Johnson do Indii dotarł, co byłoby niemożliwe, gdyby rozprawa odbyła się w Anglii w 1720, przed wyruszeniem zespołu. W eskadrze panowała bardzo zła atmosfera i fatalna dyscyplina, a - jak pisałem przedstawiając losy adm. Mathewsa - tamtejsza kampania przeciwko piratom obfitowała w wysoce kontrowersyjne poczynania. Okazji do zarzutów więc nie brakowało. Np. po klęsce morsko-lądowej wyprawy przeciwko twierdzy pirackiej na wyspie Kolaba, podjętej w październiku 1722 zjednoczonymi siłami Portugalczyków, brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej i eskadry Mathewsa, posypały się wzajemne oskarżenia. Oczywiście jeśli Johnson został pozbawiony dowództwa już w 1720, nie mógł w tych działaniach brać udziału. Nie wiadomo, co więc w ogóle u licha robił w Indiach do 1723, ani jak się tam dostał. W każdym razie wracał do Anglii na wschodnioindyjskim statku Aislabie, ale utonął w pobliżu Przylądka Dobrej Nadziei 5.06.1723.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Covill (Coville, Colvill) Mayne urodził się około 1675. Wstąpił do Royal Navy krótko po 1688. Protekcję zapewniał mu Clowdisley Shovell, od 1690 kontradmirał, od 1694 wiceadm., który w lutym 1695/1696 zachwalał Mayne’a pierwszemu lordowi admiralicji niczym przekupka swoje towary na targu. Dzięki takiemu poparciu Mayne otrzymał rangę porucznika 24.05.1696. Najpóźniej w 1697 ożenił się z Marthą Perry – mieli przynajmniej jednego syna, który od sierpnia 1712 też służył w marynarce wojennej. W okresie 1705-1707 Covill Mayne dowodził, w stopniu commander, keczem bombowym Carcass na Morzu Śródziemnym. Brał udział w bombardowaniu Barcelony we wrześniu 1705. W 1708 był kapitanem 24-działowej fregaty Nightingale w eskadrze na Downs. Wysłano go 17.02 ku francuskim portom dla dokonania rekonesansu, ale niewiele zdziałał wobec silnych zespołów osłonowych przeciwnika. W tym samym roku podążył na wody Nowej Fundlandii. W 1710 dowodził na Morzu Śródziemnym okrętem szpitalnym (wynajmowanym przez marynarkę statkiem) Martha. Został komandorem dopiero 11.05.1711 (czy 5 dni później), kiedy powierzono mu 36-działowiec Dolphin na wodach krajowych. Od 1716 do zimy 1717/1718 był kapitanem 50-działowca Strafford, należącego w tym czasie do kolejnych flot adm. Bynga na Bałtyku. W latach 1718-1719 dowodził (z przerwą) 66-działowcem Prince Frederick i znów służył na Bałtyku, tym razem pod adm. Norrisem – wyjście z Solebay 1.05.1718, powrót w październiku; wyjście w czerwcu 1719, powrót w listopadzie. Jednak Mayne już 10.07.1719 przeszedł na Bałtyku na 50-działowiec Guernsey, którego poprzedni dowódca wtedy zmarł. W 1719 okręt ten wprawiono jeszcze do Turcji, skąd wrócił w 1720. W latach 1721-1724 Mayne był kapitanem 20-działowca Shoreham w Indiach Wschodnich. Od października 1727 do stycznia 1731 dowodził 20-działowcem Bideford, służąc u wybrzeży Wirginii. W 1734 objął komendę nad 70-działowcem Monmouth i zachował ją do listopada 1735; jego okręt wchodził w skład floty wiceadm. Cavendisha na Spithead. Od 1739 do 1740 Mayne był kapitanem 70-działowca Lenox. Wyszedł ze Spithead 24.07.1739 razem z eskadrą skierowanego do Indii Zachodnich wiceadm. Vernona, ale zgodnie z otrzymanymi od niego rozkazami pozostał w sierpniu (z kilkoma innymi okrętami) w celu patrolowania w okolicach przylądka Ortegal, w nadziei (niespełnionej) przechwycenia hiszpańskich okrętów skarbowych z Ameryki. Uczestniczył (jako komodor) w zdobyciu hiszpańskiego 70-działowca Princessa koło przylądka Finisterre 8.04.1740. Doprowadził go do Portsmouth 18.04. Od lipca do września 1740 Lenox należał do floty adm. Norrisa pod Ferrol. Wkrótce potem Mayne wycofał się z aktywnej służby. Nie dostał nigdy awansu na kontradmirała, mimo że promowano młodszych od niego. Zmarł w zaawansowanym wieku 25.08.1746.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuje za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi William Cleland (… - 18.05.1744, awans kapitański otrzymał 02.10.1739) oraz Thomas Gregory (… - 25.01.1747, awans kapitański otrzymał 07.09.1741).
Pozdrawiam Janusz.