www.timberships.fora.pl

kgerlach

Charles Hardy urodził się około 1680 na Guernsey. Był bratankiem wiceadm. Thomasa Hardy’ego. Ponieważ tenże Thomas Hardy miał syna Charlesa Hardy’ego, komandora Royal Navy w latach 1707-1714, bardzo często utożsamia się tych dwóch Karolów, myląc ich okręty, służby i zakładając, że zmarły w 1744 Charles Hardy to syn Thomasa, a nie bratanek. Jednak Charles Hardy o podanych przez Pana datach awansu na komandora oraz śmierci był naprawdę synem Philipa (Philippe) Le Hardy, komisarza garnizonu na Guernsey, oraz wnukiem Johna (Jeana) Le Hardy, państwowego radcy prawnego na Jersey. Za matkę Charles miał Marię Filleul z St Helier. Wstąpił do marynarki 30.09.1695 jako ochotnik na 50-działowcu Pendennis, którym dowodził wtedy kmdr Thomas Hardy w eskadrze kontradm. Benbowa. Okręt ten osłaniał w październiku 1696 konwój transportowców drewna masztowego z Norwegii, a w listopadzie 1698 podążył z eskadrą kontradm. Benbowa do Indii Zachodnich, skąd wrócił w 1699. Nie wiem jednak, kiedy dokładnie z jego pokładu zszedł Charles Hardy, który zdobywał też doświadczenie na okrętach Portsmouth i Sheerness, zanim został 28.02.1700/1701 mianowany trzecim oficerem na 70-działowcu Resolution. W grudniu 1702 objął stanowisko oficera na 50-działowcu Weymouth, zajmującym się w 1703 chwytaniem korsarzy francuskich, a w 1704 operującym na Morzu Północnym. W 1704/1705 Hardy służył na 100-działowcu Royal Anne, dopiero przygotowywanym do działań. Awansował 27.11.1705 na commandera, kiedy powierzono mu 8/12-działowy slup Weazle, zaangażowany w osłanianie łowisk rybackich na wodach kanału La Manche. We wrześniu 1706 przeniesiono Hardy'ego na stanowisko dowódcy 8/12-działowego slupa Swift. Od 14.01.1708/1709 był kapitanem 24-działowej fregaty Dunwich na Morzu Północnym, otrzymując 28.06.1709 stopień komandora. Zdobył francuski okręt korsarski 24.08.1709. Przeszedł w 1710 na 50-działowiec Nonsuch, który w składzie eskadry komodora Littletona podążył do Indii Zachodnich (wyjście z St. Helen's 24.08, dotarcie do Jamajki 2.11.1710). Wrócił na wody angielskie w 1711. W 1713 lub 1714 Hardy był dowódcą 50-działowca Weymouth. Ożenił się z Elżbietą Burchett, córką sekretarza admiralicji. Oprócz czterech córek mieli trzech synów – jeden z nich, urodzony około 1716 Charles Hardy młodszy, został z czasem admirałem – jego losy już tu opisywałem. Inny, John Hardy, dosłużył się stopnia kontradmirała. W 1718 Charles Hardy starszy dowodził 50-działowcem Guernsey we flocie adm. Norrisa na Bałtyku. W latach 1719-1720 był w tej samej eskadrze kapitanem 60-działowca Defiance. W 1725/1726 mianowano go dowódcą 70-działowca Grafton, który wysłano (17.04.1726) w składzie zespołu wiceadm. Wagera do floty adm. Norrisa na Bałtyku; jednak z jakichś względów Hardy przestał dowodzić tym okrętem jeszcze przed wypłynięciem (zastąpił go kmdr Edward Vernon). Natomiast Hardy objął dowództwo 70-działowca Kent, wysłanego w październiku 1726 do Cieśniny Gibraltarskiej i na Morze Śródziemne, gdzie służył dwa lata pod wiceadm. Wagerem. W listopadzie 1727 Wager przesunął go na stanowisko kapitana 70-działowca Stirling Castle. Powrócił z eskadrą Wagera na Spithead 9.04.1728. Był od 9.02.1729/1730 kapitanem królewskiego jachtu Royal Caroline. Jerzy II używał tej jednostki do swoich wojaży hanowerskich, przeżył na niej co najmniej jedną groźną przygodę i bardzo przywiązał się do kapitana jachtu. Dzięki temu Charles Hardy 6.04.1742 awansował do rangi kontradmirała Eskadry Niebieskiej, niemal równocześnie otrzymując tytuł rycerski. Został 7.12.1743 wiceadmirałem Eskadry Niebieskiej, a 13.12.1743 powołano go w skład admiralicji hrabiego Winchelsea. Na początku 1744 otrzymał stanowisko zastępcy dowódcy Floty Kanału, adm. Norrisa. Wysłano go w kwietniu na czele eskadry (11 liniowców) osłaniającej skierowany na Morze Śródziemne konwój transportowców i statków zaopatrzeniowych dla floty brytyjskiej na tamtych wodach, połączony z żaglowcami handlowymi zmierzającymi do Portugalii. W Lizbonie został zatrzymany przez przeciwne wiatry. Francuzi dowiedzieli się o tym rejsie i przysłali z Brestu eskadrę 14 liniowców kontradm. Rochambeau. Konwój został odblokowany dopiero w sierpniu/wrześniu 1744 przez przybyłą z Anglii flotę adm. Balchena. Istnieją dwie wersje udziału Hardy’ego w ostatnim etapie rejsu (z Lizbony do Gibraltaru): wg jednej był zablokowany w stolicy Portugalii razem ze statkami i po uwolnieniu przez Balchena (na początku września) przeszedł z nim do Gibraltaru oraz z powrotem do Wielkiej Brytanii; wg drugiej – opartej na bardziej wiarygodnych dokumentach - wcale nie czekał na Francuzów, tylko odprowadziwszy konwój do Lizbony wrócił od razu do Anglii, rzucając kotwice na St. Helen’s już 20.05. Awansował 19.06.1744 na wiceadmirała Eskadry Czerwonej. Zmarł nagle w swoim gabinecie w admiralicji 27.11.1744.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi admirałowie Philip Cavendish (… - 14.06.1743, awans kapitański otrzymał 17.01.1701) oraz Nicholas Haddock (1686 – 26.09.1746, awans kapitański otrzymał 06.04.1707).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Philip Cavendish pochodził ze strony ojca z rodziny arystokratycznej, mającej w swoich szeregach hrabiów i książąt. On sam był nieślubnym synem księcia Devonshire i nieznanej matki. Urodził się w Westbury około 1680. Otrzymał stopień porucznika Royal Navy w 1694. Został komandorem 17.01.1701 wraz z otrzymaniem dowództwa 32-działowej fregaty Feversham. Wysłano go do Nowej Fundlandii. W 1702 operował na tej jednostce na wodach irlandzkich. W kwietniu 1703 objął dowództwo 50-działowca Tiger, działającego na Morzu Północnym. Zdobył hiszpański okręt korsarski 16.04.1704 u wybrzeży Portugalii. Zimą 1704/1705 jego liniowiec należał do eskadry kontradm. Leake’a. W styczniu 1704/1705 Cavendish został kapitanem 50-działowca Antelope, na którym wziął udział w bitwie pod Marbellą 10.03.1705 (wiceadm. Leake rozgromił tu o wiele słabszą eskadrę francuską kontradm. de Pointisa, co przyniosło zniesienie oblężenia Gibraltaru). Dzierżył synekury odźwiernego w pałacu St. James w latach 1705-1736 oraz głównego odźwiernego w okresie 1736-1743. W 1706 nadal operował na Morzu Śródziemnym. W listopadzie Antelope stoczył zaciętą, nierozstrzygniętą walkę z francuskim 70-działowcem, podczas której Cavendish został lekko ranny. Zimą 1706/1707 jego okręt należał do floty wiceadm. Bynga, potem służył w jej składzie na Morzu Północnym i wodach kanału La Manche w 1708, u wybrzeży Portugalii we wrześniu 1708, na Morzu Śródziemnym w 1709. Cavendish od 1710 do 1714 dowodził 70-działowcem Northumberland, w Lizbonie i na Morzu Śródziemnym. Od września 1714 do 1716 był kapitanem 60-działowca Monck, początkowo tylko okrętu strażniczego w Portsmouth, który potem należał w 1715-1716 do Floty Kanału adm. Bynga. W maju 1718 objął dowództwo 50-działowca Dover, skierowanego przeciwko berberyjskim korsarzom pod Salé. W grudniu 1719 mianowano go komodorem małej eskadry (z proporcem na Dover, który dostał jednak osobnego kapitana) wysłanej pod Przylądek Św. Wincentego. Stoczył tam 9.12.1719 nierozstrzygniętą walkę z podobnym zespołem hiszpańskim – nie mogąc pokonać przeciwników (znajdował się po nawietrznej, więc przy wzburzonym morzu nie mógł otwierać furt dolnego pokładu) zerwał kontakt i wycofał się do Gibraltaru, co miano mu bardzo za złe, traktując ów odwrót jako ucieczkę. Ożenił się z Anną Carteret (córką znanego i wpływowego polityka), ale nie miał żadnych dzieci, które by go przeżyły. Był członkiem parlamentu w latach 1721, 1722-1727 i 1734-1743. Miał posadę skarbnika szpitala w Greenwich od 1721 do 1735. Awansował 9.01.1727/1728 na kontradmirała Eskadry Niebieskiej (19.07.1728 – Białej). Po śmierci kontradmirała Hughesa (14.03.1728/1729) Cavendish osiągnął rangę kontradmirała Eskadry Czerwonej. W latach 1729-1730 był oficerem flagowym na Morzu Śródziemnym, z flagą na 60-działowcu Canterbury. Mianowano go wiceadmirałem Eskadry Niebieskiej 29.06.1732 (Czerwonej – 26.02.1733/1734). Podniósł w 1734 flagę na 90-działowcu Blenheim i dowodził z jego pokładu eskadrą we Flocie Kanału adm. Norrisa do zimy 1735/1736. W tym samym okresie 1734-1736 przenosił też w różnych momentach swoją flagę na 60-działowiec Canterbury. Awansował 2.03.1735/1736 do stopnia admirała Eskadry Niebieskiej. W 1740 i 1741 ponownie pełnił funkcję zastępcy adm. floty Norrisa w wielkich zgrupowaniach floty brytyjskiej zbieranej na Spithead, z których nic nie wynikło (za pierwszym razem przeciwne wiatry w ogóle nie pozwoliły wyjść z portu; w 1741, w lipcu i październiku, operowano u północnych brzegów Hiszpanii, ale poza zdobyciem kilku małych żaglowców niczego nie zdziałano). Od października 1739 do 1740 jego okrętem flagowym był 80-działowiec Princess Caroline, od stycznia 1741 do 1742 – 90-działowiec Saint George. Cavendish został lordem komisarzem admiralicji 19.03.1742 (kiedy pierwszym lordem był hrabia Nottingham i Winchelsea). Zmarł 14.06.1743 (lub 14.07.1743).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Nicholas Haddock był trzecim i najmłodszym synem Richarda Haddocka, komisarza floty d/s zaopatrzenia od grudnia 1683, kontrolera marynarki w latach 1688-1714 i admirała od 1690. Nicholas urodził się w 1686. Poszedł na morze 19.05.1699 jako ochotnik na 50-działowcu Portland. Okręt ten należał do eskadry bałtyckiej w 1700, służył pod Dunkierką w 1701. Haddock osiągnął pozycję midszypmena na 80-działowcu Ranelagh. W tym charakterze wziął udział w niefortunnej ekspedycji przeciwko Kadyksowi w sierpniu 1702 oraz w rozgromieniu hiszpańskiej floty skarbowej i jej francuskiej eskorty w zatoce Vigo 12.10.1702, gdzie młodociany Haddock wyróżnił się brawurą. Zdał egzamin na porucznika 29.12.1702, otrzymał ten stopień w czerwcu 1704 na pokładzie 50-działowca Crown, z którego w grudniu 1704 przeszedł na 100-działowiec Royal Anne, a w grudniu 1705 na 96-działowiec Saint George. Na tym ostatnim uczestniczył w odsieczy dla Barcelony, przyprowadzonej przez wiceadm. Leake. Został komandorem 6.04.1707 wraz z objęciem dowództwa 42-działowca Ludlow Castle (był kapitanem tego okrętu do 1709). Odbił z rąk francuskich 24-działowiec Nightingale 30.12.1707. Ludlow Castle należał w 1708 do floty adm. Bynga na Morzu Północnym i na wodach kanału La Manche. Odbył we wrześniu 1709 rejs do Lizbony, dołączył do floty Bynga w 1709. Haddock dowodził od 1710 do 1713 okrętem 50-działowym Chatham na Morzu Śródziemnym. W latach 1715-1716 był kapitanem 60-działowca Exeter na Bałtyku. W 1717 dowodził krótko (zapewne w zastępstwie) 80-działowcem Shrewsbury we Flocie Bałtyckiej adm. Bynga, a 14.03.1717/1718 objął komendę nad 70-działowcem Grafton, wysłanym na Morze Śródziemne w składzie floty adm. Bynga. Brał wyróżniający się udział w bitwie pod przylądkiem Passaro 11.08.1718, w której flota Bynga rozgromiła hiszpańską eskadrę wiceadm. Gaztanety. Grafton został wycofany do rezerwy w sierpniu 1720. W latach 1721-1727 Haddock był kapitanem 80-działowca Torbay, początkowo (1721-1722) pełniącego rolę okrętu strażniczego w Chatham, potem na Blackstakes (1723-1725), ale w 1726 służącego jako okręt flagowy wiceadm. Wagera na Bałtyku (tam Haddock występował jako stały pośrednik w negocjacjach między admirałem a księciem Mienszikowem), zaś w 1727 uczestniczącego w wyprawie z odsieczą do Gibraltaru, z której wrócono na Spithead 9.04.1728. Od czerwca 1728 do 1733 Haddock dowodził 70-działowcem Grafton. Do 1731 liniowiec ten stał w roli jednostki strażniczej w Chatham, w 1731 dokonał rejsu na Morze Śródziemne w składzie eskadry adm. Wagera, który towarzyszył markizowi de Mari w konwojowaniu silnych oddziałów wojska hiszpańskiego do Livorno, w celu osadzenia don Carlosa de Bourbon w Parmie i Piacenzy, które ten obejmował w posiadanie po księciu Parmy (już parę lat później brytyjscy admirałowie i marynarze mieli te oddziały zwalczać). Haddock ożenił się z Frances. Mieli pięciu synów. Od grudnia 1731 Grafton znów stał jako okręt strażniczy, tym razem w Woolwich, Nore i Blackstakes. W marcu 1734 Haddocka mianowano kapitanem 100-działowca Britannia, ale już 4.05.1734 awansował na kontradmirała Eskadry Niebieskiej (Białej - 16.12.1734; Czerwonej – 2.03.1735) i podniósł flagę na 90-działowcu Namur, jako trzeci-w-dowodzeniu w wielkiej flocie adm. Norrisa. Przebywał w jej składzie na Tagu w 1735. W tym samym roku owdowiał. Już od 1734 był członkiem parlamentu. Liniowiec Namur wycofano do rezerwy w kwietniu 1736. W maju 1738 Haddock został mianowany głównodowodzącym eskadry wysłanej 22.05 na Morze Śródziemne, w celu trzymania w szachu Hiszpanów, z którymi stosunki ciągle się pogarszały. Kiedy w 1739 wybuchła wojna, kontradmirał przystąpił do blokady hiszpańskich wybrzeży, szczególnie Barcelony i Kadyksu. Zdobył wiele pryzów o dużej wartości finansowej, w tym dwa okręty skarbowe z Caracas, warte jakoby 2 miliony dolarów. Kontynuował nękanie Hiszpanów w zachodniej części Morza Śródziemnego i na podejściach do Kadyksu także w 1740. Awansował 11.03.1740/1741 na wiceadmirała Eskadry Niebieskiej, w 1741 blokował Kadyks. Od grudnia 1741 jego okrętem flagowym był 90-działowiec Marlborough. Jednak hiszpański kontradm. Navarro wykorzystał wycofanie się Haddocka do Gibraltaru (w celu oporządzenia okrętów oraz uzupełnienia wyposażenia) i przedarł się w grudniu 1741 przez Cieśninę Gibraltarską na Morze Śródziemne. Haddock podążył za nim, doganiając Hiszpanów 7.12.1741 koło przylądka Gata, lecz mógł już tylko odnotować ich połączenie się z Francuzami. Wielka Brytania nie była jeszcze w stanie wojny z Francją, a rząd Walpole’a nawet do wojny z Hiszpanią przystąpił bardzo niechętnie, więc admirałowie brytyjscy mieli skrępowane ręce i zdecydowanie niewystarczające siły (w tym przypadku wiceadmirał dysponował 24 żaglowcami wobec około 50 przeciwnika). W rezultacie Haddock zawinął do Port Mahon, a połączona flota hiszpańsko-francuska zabrała 15 tysięcy hiszpańskich żołnierzy z Barcelony i 24.12.1741 wysadziła ich w Ortobello w Toskanii, gdzie skutecznie zwalczali brytyjskich sojuszników. W Anglii zapanowała wściekłość, która przyczyniła się do upadku rządu Walpole’a, ale skierowała się też przeciwko Haddockowi. Wprawdzie 1.02.1742 wiceadmirał został bardzo wzmocniony 10 liniowcami komodora Lestocka, przeżył jednak załamanie nerwowe, zrezygnował z komendy (przekazał ją kontradm. Lestockowi), wszedł na pokład 40-działowca Roebuck i 26.05.1742 dotarł do Anglii. Nigdy już nie wrócił do aktywnej służby. Promowano go 9.08.1743 do rangi wiceadmirała Eskadry Białej (7.12.1743 – Czerwonej), a 19.06.1744 został admirałem Eskadry Niebieskiej. Mieszkał głównie we Wrotham (hrabstwo Kent), gdzie kupił posiadłość (w 1723). Zmarł 26.09.1746.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi wice-admirałowie Thomas Davers (1689 - 10.1746, awans kapitański otrzymał 01.01.1713) oraz Henry Medley ( 1687 - 05.08.1746, awans kapitański otrzymał 17.02.1721).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Davers urodził się około 1689. Był trzecim synem baroneta Roberta Daversa, bardzo aktywnego członka parlamentu w latach 1689-1722, oraz wnukiem Roberta Daversa, który dorobił się wielkiej fortuny na Barbados i kupił posiadłość Rougham w Suffolk. Matką Thomasa była Mary Jermyn. Pochodził więc ze strony matki i ojca z wpływowych rodzin, ale jako trzeci syn niczego nie dziedziczył. Thomas Davers w 1711 objął dowództwo (w stopniu commander) 24-działowej fregaty Seaford, której kapitanem pozostał do 1715. Skierowano go w 1711 na wody wokół Nowej Fundlandii. W 1712 służył na Morzu Północnym. Po remoncie fregaty na przełomie 1712/1713, bazował w latach 1714-1715 w Nowym Jorku. Tymczasem awansował 1.01.1713 na komandora. Od sierpnia 1718 do 1719 dowodził pod Salé 20-działową fregatą Solebay. W latach 1719-1724 (1719-1721?) był kapitanem 40-działowca Adventure, wysłanego na wody Jamajki. W 1728 i 1729 dowodził 20-działową fregatą Dolphin w rejonie Barbados. Ożenił się z Mary ? i miał z nią co najmniej jedną córkę, ochrzczoną w 1732. W marcu 1734 objął na krótko dowództwo 60-działowca Deptford, ale zaraz przeszedł na 70-działowiec Grafton, którego był kapitanem od 1734 do 1738; początkowo we flocie adm. Norrisa, która przeszła na Tag w 1735. Ożenił się z Catherine Smithson i miał z nią minimum trzy córki (chrzczone w latach 1736, 1738, 1742) oraz jednego syna. Od 1739 Davers dowodził 70-działowcem Suffolk, który w 1740 należał do sił adm. Norrisa, a 26.10.1740 wyruszył ze Spithead w składzie eskadry kontradm. Ogle’a do Indii Zachodnich. Tam brał udział w ekspedycji przeciwko Cartagenie w marcu-kwietniu 1741. Kiedy wiceadm. Vernon wyruszył 30.06.1741 na kolejną wyprawę, tym razem ku brzegom Kuby, Davers dowodził pozostawionymi na Jamajce okrętami, jako komodor. Wrócił do Anglii około 1742. Od maja 1742 był kapitanem 70-działowca Stirling Castle, należącego od lipca 1742 do Floty Kanału. W lipcu 1743 przeszedł na 90-działowiec Duke. Osiągnął 7.12.1743 rangę kontradmirała Eskadry Czerwonej. Awansowano go na wiceadmirała Eskadry Białej 23.06.1744. Został wkrótce potem dowódcą eskadry złożonej z 9 liniowców, trzech fregat, dwóch keczów bombowych i kilku mniejszych jednostek, wysłanej do rejonu Jamajki. Jego okrętem flagowym był 80-działowiec Cornwall. Wyruszono z St. Helen’s 18.11.1744, dotarto do Jamajki dopiero 11.03.1744/1745. Davers uzyskał promocję na wiceadmirała Eskadry Czerwonej 23.04.1745. Ochraniał brytyjską żeglugę w rejonie Jamajki i atakował francuską oraz hiszpańską, ale że przeciwnicy dysponowali tam wówczas znacznie większymi siłami, nie miał okazji na osiągnięcie głośnych sukcesów. Ciężko chory na podagrę, zmarł jako głównodowodzący na Jamajce 16.10.1746.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Henry Medley urodził się około 1687. Jego ojcem był prawnik, Robert Medley, a matką – Dorothy Grimston (zmarła już w 1691). Henry zaczął służbę w Royal Navy w 1703. W 1706 był midszypmenem na 80-działowcu Somerset, na którym uczestniczył w odsieczy dla Barcelony (przyprowadzonej wiosną 1706 przez wiceadm. Leake), bombardowaniu Alicante w lipcu 1706 i w innych operacjach u południowych wybrzeży Hiszpanii zimą 1706/1707 w składzie floty wiceadm. Bynga. Medley zdał egzamin na porucznika 8.02.1709/1710. Adm. Norris dał mu to stanowisko 5.09.1710 na 24-działowej fregacie Fame. Jednostka ta już 16 dni później została zdobyta koło Port Mahon przez Francuzów, ale biografie Medleya prześlizgują się nad owym faktem bez mrugnięcia okiem, spokojnie konstatując, jak to oficer ten służył na Fame przez kilka miesięcy, zanim nie został przeniesiony na 70-działowiec Stirling Castle. Ponieważ trudno przypuścić, aby Medley wstąpił na kilka miesięcy do marynarki francuskiej, coś w tej historii zdecydowanie nie jest w porządku. Stirling Castle zdobył francuski liniowiec 60-działowy koło Minorki 21.10.1711, wrócił do Anglii w 1713 i został wycofany do rezerwy w 1714. Henry Medley poślubił 29.11.1713 w Yorku 21-letnią Annę Goche (Gouhe, Gooch), córkę kupca z Hull. Urodziła im się tylko jedna córka, która zmarła młodo. W 1717 Medley miał stanowisko porucznika na 90-działowcu Barfleur, flagowym okręcie adm. Bynga na Bałtyku. Prawdopodobnie od lutego 1720 był kapitanem (w stopniu commander) brandera Poole, należącego do skierowanej na Bałtyk floty adm. Norrisa. Awansował na komandora 17.02.1720/1721 i objął dowództwo 60-działowca York w tej samej flocie. Po powrocie z Bałtyku jego okręt przydzielono do eskadry wiceadm. Wagera, która miała udać się na Tag w związku ze sporem z Portugalią – sprawę załatwiono przez dyplomację i zespół Wagera nie wyruszył z portu. Medley przeszedł pod koniec 1721 czy na początku 1722 na 50-działowiec Leopard, którym dowodził do 1728. W latach 1722-1723 operował na wodach angielskich, w 1724 był u wybrzeży Afryki, w 1725 w Indiach Zachodnich, pod koniec 1725 skierowano go do Holandii. Wiosną 1726 Leopard został wysłany do Indii Zachodnich, gdzie uczestniczył w operacjach przeciwko Porto Bello w 1726-1727, a w 1728 był flagowcem wiceadm. Hopsonna; wrócił do Anglii w 1728. Henry Medley objął w 1730 dowództwo 40-działowca Diamond we Flocie Kanału. Z tego okrętu przeszedł w 1731 na 50-działowiec Romney. Żaglowiec miano wysłać na Morze Śródziemne w składzie floty adm. Wagera, ale zamiast tego wycofano do rezerwy już we wrześniu 1731. W latach 1732-1734 Medley był kapitanem 20-działowca Gibraltar, w 1733 służącego u wybrzeży Ameryki Północnej, a w 1734 u wybrzeży berberyjskich. Owdowiał w 1733. Od grudnia 1734 do 1737 dowodził 60-działowcem Dreadnought, należącym w okresie 1735-1736 do floty adm. Norrisa na Tagu, a w 1737 operującym na Morzu Śródziemnym. Od lutego 1738 do 1740 ponownie sprawował dowództwo na 50-działowcu Romney. Wysłano go na wody Nowej Fundlandii, gdzie w 1739 i 1740 pełnił funkcję gubernatora, dowodząc zespołem okrętów chroniących tamtejsze łowiska. Od września 1740 do 1742 Medley był kapitanem 70-działowca Nassau we Flocie Kanału adm. Norrisa. Kiedy w sierpniu 1741 Norris powrócił z głównymi siłami do portu, Nassau pozostał z kilkoma innymi okrętami u wybrzeży Hiszpanii, gdzie chwytał rozmaite żaglowce. Od przełomu 1742/1743 do 1744 Medley pełnił funkcję szefa sztabu (tzw. pierwszego kapitana, potem zwanego kapitanem floty) w eskadrze adm. Norrisa. Awansował na kontradmirała Eskadry Białej 19.06.1744. Od października 1744 jego okrętem flagowym był 70-działowiec Ipswich. W listopadzie 1744 Medleya mianowano dowódcą małej eskadry zatrudnionej do patrolowania na wodach angielskich. Eskadra wróciła na Spithead 23.01.1744/1745, zdobywszy uprzednio szereg jednostek, w tym dwie lub trzy szczególnie wartościowe. Medleya promowano do rangi wiceadmirała Eskadry Niebieskiej 23.04.1745. Został wysłany z eskadrą na Morze Śródziemne, gdzie przejął naczelne dowództwo na początku 1746. Od sierpnia 1745 jego okrętem flagowym był 80-działowiec Russell. Medley osiągnął stopień wiceadmirała Eskadry Czerwonej 15.07.1747. Zmarł w Vado Ligure (wg napisu na nagrobku - w leżącej tuż obok Vado miejscowości Savona) na pokładzie flagowca 5.08.1747 (nie w 1746 - to błąd w niektórych opracowaniach). Zgodnie z życzeniem admirała, zapisanym trzy dni wcześniej w Savona, jego ciało zakonserwowano w rumie i przewieziono do rodzinnego Yorku.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi admirał George Carnegie (02.08.1716 - 22.01.1792) oraz kontr-admirał Charles Holmes (19.09.1711 - 21.11.1761).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

George Carnegie urodził się 2.08.1716 w Edynburgu. Był drugim synem Davida Carnegie, hrabiego Northesk (w parostwie szkockim) oraz Margaret Wemyss, córki lorda Burntislan. Poszedł wcześnie na morze i 15.03 albo 6.04.1737 otrzymał stopień porucznika oraz stanowisko trzeciego oficera na 60-działowcu Dragon. Przeszedł 29.04.1737 jako trzeci oficer na 60-działowiec Windsor, ale okręt ten wycofano na krótko do rezerwy już 2.05.1737, remontowano i po przywróceniu do aktywnej służby w grudniu 1737 wysłano w 1738 do Indii Zachodnich, gdy tymczasem Carnegie znajdował się wówczas na Morzu Śródziemnym, musiał więc bardzo szybko wrócić na liniowiec Dragon, od 1738 do 1741 operujący na tym morzu we flocie kontradm./wiceadm. Haddocka. Został 2.02.1740 czwartym porucznikiem 90-działowca Marlborough na tych samych wodach, a 7.05.1740 mianowano go drugim oficerem 70-działowca Edinburgh. Po śmierci Davida Carnegie w 1729 tytuł hrabiowski przeszedł na najstarszego syna (także Davida), który jednak zmarł bezpotomnie 23.06.1741. Z tą chwilą porucznik George Carnegie stał się kolejnym hrabią Northesk i odtąd często tak właśnie (albo jako lord Northesk) jest nazywany w źródłach. Już 25.08.1741 został komandorem. Objął wtedy dowództwo 20-działowej fregaty Biddeford. Zimą 1741/1742 patrolował zachodnie podejścia do kanału La Manche. W styczniu lub marcu 1742 przeszedł na 40-działowiec Looe, wysłany na wody Zatoki Biskajskiej. Był 7.07.1742 w pobliżu Vigo, gdzie współdziałał w zdobyciu dwóch i spaleniu dwóch innych statków hiszpańskich, a dwanaście dni później próbował odciąć okręt korsarski koło Porta Nova. We wrześniu 1742 Carnegie został kapitanem 50-działowca Preston. W 1743 okręt ten należał do Floty Kanału adm. Norrisa. W lutym 1743 lorda Northesk wysłano do Wyspy Św. Heleny, aby tam przejął eskortę statków wschodnioindyjskich wracających do Anglii. Nie trafił na wyspę (!) i wrócił na Spithead dopiero 3.09.1743. Eskortował konwój do Lizbony w kwietniu-maju 1744, skierowano go 5.05.1744 ze Spithead do Indii Wschodnich w małym zespole (4 jednostki) komodora Barnetta (Barneta). Eskadra Barneta zdobyła 24.01.1745 w cieśninie Banca trzy francuskie statki wschodnioindyjskie, potem kilka mniejszych jednostek Francuzów i wróciła do Madrasu, gdzie zajmowała się głównie atakowaniem nieprzyjacielskiej żeglugi w rejonie Zatoki Bengalskiej. Preston walczył w bitwie pod Negapatam 25.06.1746 w składzie eskadry komodora Peytona. Pod koniec 1746 zdrowie lorda Northesk bardzo się pogorszyło i 4.04.1747 poprosił o zwolnienie z komendy. Zdał dowództwo okrętu i wrócił do Anglii, gdzie 28.11.1747 przybył do Bath na kurację. Ożenił się 30.04.1748 z osiemnastoletnią Anną Leslie, najstarszą córką hrabiego Leven. Mieli czterech synów (drugi został potem admirałem) i trzy córki. George Carnegie leczył się i podróżował po Europie. Mieszkał głównie w Ethie i w Edynburgu. Od marca do maja 1755 dowodził 70-działowcem Orford we flocie kontradm. Hawke, zrezygnował z powodu złego stanu zdrowia. Awansował na kontradmirała Eskadry Niebieskiej 4.06.1756 (Białej – 13.07.1758 lub wcale nie przechodził przez ten szczebel). Osiągnął rangę wiceadmirała Eskadry Niebieskiej 14.02.1759 (Białej – 21.10.1762). Został admirałem Eskadry Niebieskiej 18.10.1770 (Białej – 29.01.1778). Owdowiał 8.11.1779. Nigdy nie dowodził jako oficer flagowy, zmarł 22.01.1792 w swojej siedzibie w Inverkeilor (w hrabstwie Forfar) w Szkocji.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Charles Holmes urodził się w 1711, został ochrzczony 19.09.1711 w Yarmouth na wyspie Wight. Był czwartym synem pułkownika Henry’ego Holmesa, gubernatora tej wyspy, i jego żony, Mary Holmes. Za dziadka ze strony matki miał adm. Roberta Holmesa. Wstąpił do Royal Navy w 1727, okrętując się w stopniu marynarza na 70-działowiec Captain, który był wtedy flagowcem kontradm. Waltona, należał do eskadry adm. Norrisa na Bałtyku, a w październiku 1727 dołączył do eskadry wiceadm. Wagera w Cieśninie Gibraltarskiej. Holmes otrzymał stopień porucznika 18.06.1734. Służył na wodach angielskich, na Morzu Śródziemnym i (od 1740) w Indiach Zachodnich. Awansował do stopnia „dowódcy” w 1741, kiedy powierzono mu w Indiach Zachodnich na krótko brander Strombolo. Przeniesiono go zaraz na brander Success i wysłano do Anglii. Został 20.02.1741/1742 komandorem, obejmując dowództwo 44-działowca Sapphire, operującego na wodach irlandzkich, potem krążącego między Wyspami Kanaryjskimi a wybrzeżami Hiszpanii i Portugalii. Holmes zdobył hiszpański okręt korsarski 5.01.1743 i odbił jego pryz – statek brytyjski. W połowie stycznia 1743 przeprowadził śmiały atak na port Vigo, gdzie pod ciężkim ogniem z baterii nadbrzeżnej zatopił dwie hiszpańskie jednostki korsarskie, a kilka uszkodził. W maju 1744 objął dowództwo 44-działowca Enterprise. Wyruszył z St. Helen’s 18.11.1744 w składzie eskadry wiceadm. Daversa, skierowanej na wody Jamajki, gdzie dotarto 11.03.1744/1745. W październiku 1747 Holmes przeszedł w tej samej flocie na 70-działowiec Lenox. Uczestniczył (zdaniem niektórych) w zdobyciu Port Louis na Haiti 8.03.1748, a także w nieudanej wyprawie przeciwko Santiago de Cuba 5.04.1748. Odesłano go z Jamajki 25.08.1748 w eskorcie konwoju zmierzającego do Anglii. Lenox był w tak złym stanie, że dla bezpieczeństwa pozostawiono na nim tylko 46 dział. Nie zdoławszy przejść przez Cieśninę Zawietrzną, Holmes zwrócił się ku Cieśninie Florydzkiej. Natknął się 29.09.1748 na eskadrę hiszpańską wiceadm. Reggio. Nie mając szans na obronę wobec przewagi przeciwnika (6 liniowców przeciwko jednemu), nakazał rozproszenie się konwoju i próbował zwabić Hiszpanów za sobą, uciekając pod Tortugę, gdzie – jak wiedział – krążyła eskadra kontradm. Knowlesa. Dzięki temu doszło do bitwy na akwenie między Tortugą a Hawaną 1.10.1748, w której w zespole Knowlesa walczył też Holmes. Siły były prawie równe. Pomimo bardzo dzielnej postawy Hiszpanów ponieśli oni porażkę, tracąc dwa liniowce (jeden zdobyty przez Anglików, jeden spalony przez własną załogę). Jednak wśród zwycięzców panowały swary, Knowles objawiał niezadowolenie ze swoich komandorów, a oni z niego. Doszło do rozpraw przed sądami wojennymi. Główne ostrze krytyki Knowlesa skierowało się właśnie przeciwko Holmesowi, którego oskarżał prywatnie (ale głośno) o porzucenie konwoju, nie bacząc ani na fakt, że gdyby nie decyzja i rozsądne postępowanie Holmesa, w ogóle nie doszłoby do spotkania z eskadrą wiceadm. Reggio i on sam nie miałby szans na odniesienie zwycięstwa, ani na to, że w bitwie Holmes był jednym z pierwszych i stawających najdzielniej – Lenox przez prawie godzinę walczył samotnie z trzema liniowcami hiszpańskimi, w tym flagowym Africa. Aby ratować swoje dobre imię Holmes zażądał sądu wojennego nad sobą – został w styczniu 1750 uniewinniony ze wszystkimi honorami (w grudniu 1749 sąd udzielił Knowlesowi reprymendy). Od stycznia 1753 do 1754 Holmes był kapitanem 60-działowca Anson, wówczas tylko stojącego w Portsmouth jako okręt strażniczy. Od lutego 1755 do 1757 dowodził 70-działowcem Grafton, wysłanym na wody Ameryki Północnej 11.05.1755 w składzie eskadry kontradm. Holburne jako wzmocnienie sił wiceadm. Boscawena u wybrzeży Nowej Fundlandii (gdzie dotarto 21.06.1755). Ponownie popłynął do Ameryki Północnej 15.04.1756, tym razem w roli komodora eskortującego do Nowej Szkocji (zjawiono się tam 26.06) transportowce z wojskiem. Dowodził – z kiepskim skutkiem - małym zespołem w dwóch starciach z Francuzami koło Louisbourga w lipcu 1756. Zwalczał francuskich rybaków w okolicach Nowej Fundlandii i Nowej Szkocji. Wyruszył z powrotem do Anglii w październiku 1756. Brał udział w rozprawie przeciwko adm. Byngowi w grudniu 1756/styczniu 1757. Jeszcze raz podążył na wody amerykańskie, z proporcem komodora na Grafton, 16.05.1757. We wrześniu 1757 w siły brytyjskie pod Louisbourgiem uderzył gwałtowny sztorm – dwa okręty zatonęły z prawie całymi załogami; flagowiec Holmesa doznał ciężkich uszkodzeń (stracił grotmaszt, fokmaszt i ster). Z trudem dowlókł się do Anglii, uratowany między innymi dzięki specjalnemu sterowi prowizorycznemu (z zapasowej stengi), opracowanemu osobiście przez komodora. W 1758, na czele bardzo małej eskadry, komodor Holmes operował u północnych wybrzeży Holandii; pomagał w zmuszeniu Francuzów i ich sojuszników do ewakuacji Emden w marcu 1758. Jego flagowcem była przy tej okazji 24-działowa fregata Seahorse. Charles Holmes osiągnął rangę kontradmirała Eskadry Niebieskiej w 1758. W lipcu 1758 zastąpił chorego adm. Hawke’a jako jeden z dowódców blokady Brestu, podlegając adm. Ansonowi. W latach 1758-1761 był członkiem parlamentu. W 1759 wyznaczono go jako jednego z trzech oficerów flagowych wielkiej ekspedycji wiceadm. Saundersa i gen. Wolfe’a przeciwko Quebekowi. Holmes wyruszył (na swoim flagowym 80-działowcu Princess Amelia i z 50 transportowcami) wcześniej, aby poczynić w Nowym Jorku wstępne przygotowania przed przybyciem sił głównych (ruszyły ze Spithead 17.02). Aby móc towarzyszyć Saundersowi w rejsie w górę Rzeki Św. Wawrzyńca przeniósł potem swą flagę na 74-działowiec Dublin (był już jego flagowcem, gdy wyruszał z Halifaxu 13.05.1759). Dowodził zespołami okrętów wspierających pierwsze ataki armii Wolfe’a poniżej miasta (na ogół jego flagowcem był wtedy 64-działowy Captain). Przeszedł lądem 21.07 powyżej miasta i operował na rzece kierując flotyllą lekkich jednostek z pokładów mniejszych żaglowców (głównie 50-działowca Sutherland). Wspólnie z brygadierem Murrayem przeprowadził niszczący rajd daleko w górze Rzeki Św. Wawrzyńca od 8 do 25.08. Odegrał bardzo ważną rolę podczas finalnego ataku na Quebec we wrześniu 1759, dowodząc (z 28-działowej fregaty Lowestoffe) flotyllą, która osłoniły skryty, nocny desant tuż powyżej miasta. Po zwycięstwie został odesłany przez Saundersa do Anglii, z największymi okrętami floty. Awansował na kontradmirała Eskadry Białej. W 1760 i 1761 pełnił funkcję naczelnego dowódcy na wodach Jamajki. Podniósł flagę na 80-działowcu Cambridge i ruszył z St. Helen’s 16.03.1760, zawijając na Jamajkę 13.05.1760. Siły przez niego wysłane rozgromiły w październiku 1760 eskortę francuskiego konwoju z Haiti. Charles Holmes zmarł, nadal jako głównodowodzący w rejonie Jamajki, 21.11.1761. Nie mam żadnych informacji o jego ewentualnym życiu rodzinnym, ale wiadomo że patronował znanej burdelmamie londyńskiej i był podobno nawet ojcem jej dziecka.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi James Galbraith (... - 1784, awans kapitański otrzymał 06.02.1756) John Nicholson Inglefield (1748 - 1828, awans kapitański otrzymał 07.10.1780).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

James Galbraith otrzymał stopień porucznika 22.12.1740. Awansował do stopnia „commander” 13.03.1744/1745. Od 1748 do 1751 był kapitanem 14-działowego slupa Jamaica, wysłanego w 1751 w eskadrze komodora Holburne’a na Martynikę, by dopilnować wypełnienia przez Francuzów warunków traktatu. Został komandorem 6.02.1756 wraz z otrzymaniem dowództwa 28-działowej fregaty Unicorn, należącej do Eskadry Zachodniej. Od września 1756 do października 1757 dowodził 90-działowcem Union, okrętem flagowym adm. Smitha na Downs. Od 1757 do października 1758 był kapitanem 90-działowca Neptune, flagowego okrętu wiceadm. Knowlesa. W składzie floty adm. Hawke’a wziął udział w nieudanej ekspedycji przeciwko Rochefort we wrześniu 1757, w jej trakcie uczestniczył w akcji na redzie Aix 23.09.1757. Jego okręt należał do floty adm. Ansona w 1758. Od października 1758 do 1759 Galbraith był dowódcą 32-działowej fregaty Alarm, należącej do eskadry komodora Bretta na Downs. W latach 1760-1763 dowodził 50-działowcem Centurion, wysłanym 24.07.1760 ku brzegom Afryki a potem do rejonu Jamajki, gdzie przybył na początku 1761. Centurion był tam flagowcem komodora Douglasa. Brał udział w zdobyciu Hawany po operacjach 6.06-13.08.1762. Wrócił do Anglii we wrześniu 1762. Charnock twierdził, że Galbraith nie otrzymywał następnych komend i ostatecznie we wrześniu 1780 całkowicie zrezygnował z aktywnej służby, dostając na liście spensjonowanych rangę kontradmirała. Zmarł w 1784.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

John Nicholson Inglefield urodził się w 1748. Był synem cieśli okrętowego i siostry Thomasa Slade’a, inspektora marynarki i projektanta Victory. Zaczął służbę w Royal Navy w 1759 jako chłopiec. W kwietniu 1766 wchodził w skład załogi 44-działowca Launceston (flagowego okrętu wiceadm. Durella, wysłanego na wody Ameryki Północnej 25.06.1766), w stopniu starszego marynarza. Zdał w Westminsterze egzamin na porucznika w kwietniu 1766, otrzymał ten stopień 26.05.1768 na 50-działowcu Romney, na którym od 1767 powiewał proporzec komodorski Samuela Hooda. Odtąd stał się protegowanym Samuela Hooda (a także Alexandra Hooda). W październiku 1768 wrócił na okręt Launceston, ale w lipcu 1769 znowu znalazł się na Romney z Hoodem. Ożenił się 23.12.1773 z Ann Smith. Mieli trzy córki i syna. Syn, zięć, wnuki i prawnuki osiągnęli z czasem rangi admiralskie. John Nicholson Inglefield przechodził na kolejne okręty za Samuelem Hoodem - na 74-działowiec Marlborough w 1774, na 74-działowiec Courageux w lipcu 1776. W 1778 został oficerem 74-działowca Robust, którym od grudnia 1777 dowodził Alexander Hood. Brał na tym okręcie udział w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 7.06.1779. Powierzono mu wtedy 14-działowy slup Lively. Wraz z drugą jednostką zdobył w 1779 amerykańskiego korsarza. W 1780 stacjonował na Downs. Został komandorem 7.10.1780. Otrzymał wówczas dowództwo 98-działowca Barfleur, flagowego okrętu kontradm. Samuela Hooda; skierowany do Indii Zachodnich 29.11.1780, brał udział w zajęciu wyspy St. Eustatius 3.02.1781. Przeniesiono go w sierpniu lub październiku 1781 na 74-działowiec Centaur. Podążył na nim w eskadrze Hooda do Ameryki Północnej. Walczył w bitwie pod Chesapeake 5.09.1782, wrócił w grudniu 1781 do Indii Zachodnich, nadal w zespole Hooda. Brał udział w akcji koło wyspy St. Kitts 25/26.01.1782, w starciu koło Dominiki 9.04.1782 i w bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. Podczas rejsu powrotnego z Jamajki do Anglii Centaur zatonął 24.09.1782 w sztormie na północnym Atlantyku z prawie całą załogą – uratowało się tylko 12 osób, czyli obsada pinasy, do której wszedł Inglefield, docierając po 16 dniach niezwykle ciężkiego rejsu (jeden człowiek zmarł) na Azory. Do dzisiaj wyczyn ten budzi kontrowersje – jedni podkreślali hart ducha i wiedzę żeglarską kapitana (porównuje się jego rejs łodzią z epopeją Bligha po wyrzuceniu go przez buntowników do szalupy na Pacyfiku), inni – świadome opuszczenie reszty załogi na prawie pewną śmierć. Krytycy posługują się przy tym, zwłaszcza obecnie, demagogią i kłamstwem – podkreśla się udział murzyńskich marynarzy wśród reszty załogi (chociaż oczywiste, że był znikomy, ale to bardzo „politycznie” dzisiaj brzmi) i łże, jakoby do łodzi weszli sami oficerowie (w rzeczywistości oprócz Inglefielda był w niej tylko jeden oficer). Od kwietnia 1783 do czerwca 1786 Inglefield dowodził 64-działowcem Scipio, stojącym w Sheerness w charakterze okrętu strażniczego. W 1786 wzbudził sensację oskarżając żonę o puszczanie się ze służącym i żądając separacji. Żona zaprzeczyła i wygrała przeciwko niemu sprawę o porzucenie. Nigdy już nie mieszkali ze sobą. W latach 1789-1790 był kapitanem 44-działowca Adventure (w 1790 flagowca kontradm. Kinga na wodach kanału La Manche). W 1790 dowodził bardzo krótko 74-działowcem Alfred, szykowanym do aktywnej służby z powodu kryzysu w stosunkach z Rosją. W sierpniu 1790 objął dowództwo 50-działowca Medusa, wysłanego 22.09.1790 ku wybrzeżom Afryki. Od grudnia 1792 do czerwca 1794 dowodził 38-działową fregatą Aigle, skierowaną 7.04.1794 na Morze Śródziemne, gdzie należała do floty wiceadm. Samuela Hooda, od sierpnia do grudnia 1793 zajmującej Tulon. Asystował przy formułowaniu warunków kapitulacji, zgodnie z którymi Bastia poddała się Brytyjczykom. Został 19.06.1794 mianowany przez Hooda (niezupełnie legalnie) Kapitanem Floty i wrócił pod koniec 1794 na Victory do Anglii. Przyjął cywilną posadę stałego komisarza marynarki w 1794 i do lipca 1811 pełnił ją w rozmaitych stoczniach na Korsyce, Malcie, w Gibraltarze i Halifaxie. Zapewne w związku z tym przeniesiono go w stan spoczynku 21.02.1799 (z pozostawieniem rangi komandora). Zmarł 30.01.1828 w Greenwich.
Był wynalazcą haczyka flagowego „Inglefield clip”, do dzisiaj używanego przy dołączaniu flag do flaglinki. Napisał też w 1788 „A short Account of the Naval Actions of the Last War...” (gdzie m.in. wykazywał zalety humanitarnego traktowania marynarzy), zaś w 1791 pracę „A view of the Naval Force of Great Britain”.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Thomas Graves (... - 01.12.1755, awans kapitański otrzymał 01.01.1713) oraz Roger Martin (... - 1779, awans kapitański otrzymał 24.09.1740).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Graves urodził się około 1680. Nie znam dat jego wstąpienia do marynarki, ani promocji na oficera. Awansował z porucznika na commandera w 1709. Dano mu w kwietniu 1709 duży brander 8-działowy Phoenix (służący potem jako jednostka 20- i 24-działowa), wycofany do rezerwy 28.09.1710. W lecie 1711 podobno dowodził krótko (w zastępstwie) 50-działowcem Winchester na wodach krajowych. W latach 1711-1714 był kapitanem 24-działowej fregaty Dunwich należącej do eskadry stacjonującej na Downs. Na tej jednostce do 1714 operował na wodach kanału La Manche. W trakcie służby na Dunwich otrzymał stopień komandora 1.01.1712/1713. W 1713 wysłano go na Bermudy i do Ameryki Północnej z wieścią o zawarciu traktatu pokojowego w Utrechcie (11.04.1713). W latach 1714-1728 przebywał na połówce żołdu. Ożenił się po raz drugi (niczego nie wiem o pierwszej żonie) z Elizabeth Budgell, córką wielebnego doktora Gilesa Budgell. Ich synem (drugim omawianego tu Gravesa) był urodzony 23.10.1725 Thomas Graves, przyszły admirał, którego losy już opisywałem. W 1728 Thomas Graves ojciec został kapitanem 50-działowca Assistance, stojącego w Plymouth jako okręt strażniczy do maja 1732. Od 1734 do 2.05.1737 Graves dowodził 60-działowcem Swallow, należącym od 1735 do floty adm. Norrisa na Tagu. W 1737 został kapitanem 80-działowca Norfolk na wodach angielskich. W 1740 jego okręt należał do eskadry wiceadm. Balchena wysłanej pod Ferrol. Następnie Graves dowodził krótko w 1740 (do września?) 80-działowcem Boyne (flagowym okrętem adm. Norrisa), by wrócić na Norfolk. Wyruszył ze Spithead do Indii Zachodnich 26.10.1740 w składzie floty kontradm. Ogle’a (w tej eskadrze były zarówno Norfolk, jak Boyne, więc trudno o pewność, którym z nich dowodził w tym momencie). Uczestniczył w nieudanej wyprawie przeciwko Cartagenie 9.03-7.05.1741. Potem stacjonował na Jamajce. W sierpniu 1742 nakazano Gravesowi powrót do Anglii. W tym samym roku zdał komendę okrętu Norfolk i został kapitanem 90-działowca Marlborough, walczącego na Morzu Śródziemnym. W 1744, jeszcze przed bitwą pod Tulonem (11.02.1744), Graves wrócił do Anglii. Prawdopodobnie zrezygnował z aktywnej służby. Mieszkał w Thanckes, w Kornwalii. 15.07.1747 promowano go do rangi kontradmirała i przeniesiono na listę oficerów spensjonowanych. Thomas Graves zmarł 1.12.1755.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach