www.timberships.fora.pl

kgerlach

Co do okrętu, na którym „służył” Hornblower – zgadza się nazwa i klasa, ale poza tym nic Wink

.
Rzeczywisty Renown należał do typu Northumberland (z 1798). Został zbudowany w stoczni Johna Dudmana, w Deptford. Wymiary rzeczywiste: długość 182’0”, szerokość 48’9”, głębokość 21’7”, tonaż 1899 ton. Uzbrojenie i załoga jak Northumberland.
Zamówiony 30.04.1795, zaczęty w listopadzie 1795, zwodowany 2.05.1798, ukończony w Deptford 19.06.1798. Początkowo miał nosić nazwę Royal Oak, przemianowano go na Renown w trakcie budowy, 15.02.1796.
Od sierpnia 1798 liniowcem należącym do Floty Kanału dowodził kmdr Albemarle Bertie. Okręt w styczniu 1799 eskortował konwój u południowych wybrzeży Anglii, 4.06.1799 dołączył do floty blokującej Redę Baskijską, uczestniczył 2.07.1799 w nieudanym ataku na hiszpańską eskadrę stojącą na redzie wyspy Aix. Od listopada 1799 kapitanem okrętu Renown był kmdr Thomas Eyles; żaglowiec służył jako jednostka flagowa eskadry kontradm. Warrena, należącej organizacyjnie do Floty Kanału. Brał udział w porwaniu z kotwicy jedenastu francuskich statków przy Penmarcks 11.06.1800; w operacjach łodziowych w ujściu rzeki Quimper i w pobliżu wyspy Noirmoutier w okresie 23.06-2.07.1800; w nieudanym ataku na Ferrol 25/26.08.1800. Bezpośrednio po tej porażce krążył po Zatoce Biskajskiej. Od października 1800 do 1804 okrętem (nadal flagowcem Warrena, najprawdopodobniej w tej roli do 11.11.1801) dowodził kmdr John Chambers White. Zespół Warrena skierowano do Floty Śródziemnomorskiej 26.11.1800. Renown uczestniczył w blokadzie Kadyksu w lutym 1801, potem przeszedł na Morze Śródziemne. Operował w pobliżu wybrzeży Egiptu (marzec 1801) i Porto-Ferrajo (maj i wrzesień 1801). Warren wrócił do Anglii 11.11.1801. W latach 1803-1804 Renown brał udział w blokadzie Tulonu, wchodząc w skład eskadry wiceadm. Nelsona. Okresowo przebywał na Malcie, u wybrzeży Sardynii (styczeń 1804), krążył u południowych wybrzeży Francji. W późniejszej fazie 1804 jego dowództwo przejął kmdr Pulteney Malcolm, a w marcu 1805 – kmdr Richard John Strachan. Liniowiec wycofano na remont w Plymouth w 1805 (już w lipcu Strachan dowodził innym okrętem), ponownie wprowadzono do aktywnej służby w grudniu tego samego roku. W marcu 1806 jego tymczasowym dowódcą we Flocie Kanału był kmdr William Hellard. W latach 1806-1809 komendę liniowca początkowo należącego do Floty Kanału (w 1807 operującego w pobliżu Lorient, Rochefort) sprawował kmdr Philip Charles Henderson Calderwood Durham. Po wymknięciu się francuskiej eskadry z Rochefort Renown podążył za nią 30.01.1808 na Morze Śródziemne w składzie eskadry kontradm. Strachana. Pod koniec lutego 1808 żaglowcem należącym koło Palermo do floty wiceadm. Thornbrougha dowodził (może czasowo) kmdr Samuel Jackson. Flota ta dołączyła do sił lorda Collingwooda u wyspy Maritimo 2.03.1808. Prawdopodobnie od lipca do października 1809 tymczasowym kapitanem okrętu był kmdr Thomas Alexander; Renown znów uczestniczył w blokadzie Tulonu, zdobył tam mały francuski żaglowiec 4.05.1809. W październiku 1809 należał do eskadry kontradm. Martina, wziął udział w rozgromieniu eskadry kontradm. Baudina; zmuszono wtedy Francuzów do zniszczenia 80-działowca Robuste i 74-działowca Lion pod Frontignan 26.10.1809. W latach 1811-1813 Renown stał w rezerwie w Plymouth. Przekształcono go tam w styczniu 1814 w jednostkę szpitalną. Potem (po 1830) przebywał w Deptford. Został rozebrany w Deptford w maju 1835.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu KENT (1798).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z dwóch 74-działowców typu Ajax. Oba okręty zamówiono w prywatnych stoczniach 30.04.1795. Początkowo chciano, by były kopiami dużych jednostek tej klasy, typu Triumph, zbudowanych w latach 1758-1764 na wzór francuskiego liniowca Invincible, zdobytego przez Brytyjczyków w 1747. Jednak 10.06.1795 zmodyfikowano projekt przez podniesienie położenia pokładów o 6 cali. Kiedy liniowce stały już na pochylniach przemyślano ponownie sprawę. Zwykły postęp w budowie okrętów sprawił, że 74-działowiec wielki w 1747 stał się jednak mały w pół wieku później. Nie było zatem sensu stosować szczególnej i przestarzałej konstrukcji, skoro w Wielkiej Brytanii budowano wówczas pełno zwykłych, pospolitych (czyli małych) jednostek tej samej klasy, wg bardziej nowoczesnych projektów. Tymczasem nadal istniał nacisk, aby liniowce typu Ajax wybijały się wymiarowo nad inne 74-działowce. W efekcie zdecydowano, jeszcze przed ukończeniem, wprowadzić w środek kadłubów wstawkę o długości 11 stóp, zapewniającą dodatkową parę furt na obu ciągłych pokładach działowych. Większy tonaż miał zapewnić możliwość bezpiecznego zainstalowania na górnym pokładzie działowym 24-funtówek, zamiast 18-funtówek używanych na zwykłych liniowcach tej klasy.
Kent został zamówiony w stoczni firmy John Perry & Co, w Blackwall. Stępkę położono w październiku 1795, zwodowano okręt 17.01.1798, ukończono w Woolwich 3.04.1798. Wymiary rzeczywiste: długość 182’8”, szerokość 49’7,5”, głębokość 21’5”, tonaż 1964 tony. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 24-funtowych; na pokładzie rufowym 14 dział 9-funtowych (szybko zastąpionych 8 karonadami 32-funtowymi i 4 działami 9-funtowymi); na pokładzie dziobowym 4 działa 9-funtowe. Załoga: 690 ludzi.
Od marca 1798 okrętem służącym (do 1800) jako flagowiec adm. Duncana na Morzu Północnym dowodził kmdr William Johnstone Hope. W sierpniu 1799 Kent uczestniczył w wyprawie brytyjsko-rosyjskiej na wybrzeża Holandii i w przejęciu całej eskadry holenderskiej koło Texel. W czerwcu 1800 liniowiec skierowano na Morze Śródziemne. Brał udział w operacjach floty u wybrzeży Egiptu w 1801, w tym w wysadzeniu wojsk w marcu. Od 1802 Kent służył jako okręt flagowy kontradm. Bickertona, a kapitanem był kmdr Edward O’Bryen. Wysłano go na Morze Śródziemne, gdzie w sierpniu 1803 dołączył do floty wiceadm. Nelsona pod Tulonem. Od sierpnia 1803 liniowcem dowodził kmdr John Stuart. W lecie 1804 komendę przejął na krótko kmdr Pulteney Malcolm. Długi 74-działowiec był w tak fatalnym stanie technicznym (jego kadłub prawie się złamał), że Nelson odesłał ten okręt do Anglii wyrażając wątpliwość, czy jest w stanie do niej dotrzeć. Jednostkę wycofano do rezerwy w 1804 i remontowano w Chatham od maja do listopada 1805 (otrzymał w tym czasie pewne elementy systemu wiązań Seppingsa, przede wszystkim diagonalną kratownicę wewnętrzną, zmieniając się z jednego z najsłabszych strukturalnie liniowców w jeden z najsilniejszych i najtrwalszych). Od września 1805 komendę nad okrętem sprawował kmdr Henry Garrett. Od listopada 1805 Kent był flagowcem wiceadm. Thornbrougha. W 1807 dowództwo okrętu operującego (już bez oficera flagowego na pokładzie) pod Rochefort, a potem na Morzu Śródziemnym, sprawował kmdr Thomas Rogers. Kent przebywał w lutym w Palermo w składzie eskadry wiceadm. Thornbrougha, a 2.03 dołączył pod wyspą Maritimo do floty wiceadm. Collingwooda. Był z lordem Collingwoodem pod Dardanelami w 1807. Załoga okrętu przeprowadziła na łodziach udaną akcję porwania z kotwicy 10 kabotażowców w pobliżu włoskiego miasta Noli 1.08.1808. Żaglowiec ponownie wyposażano w Portsmouth od października 1809 do lutego 1810. W grudniu 1810 dowodzący nim nadal kmdr Thomas Rogers zorganizował wielki atak łodzi z okrętów podległej mu eskadry na konwój chroniący się w Palamos, który zakończył się wprawdzie zniszczeniem prawie wszystkich atakowanych jednostek, ale też niezwykle ciężkimi stratami wśród napastników. W październiku 1811 Kent znajdował się w Portsmouth, w 1812 walczył na Morzu Śródziemnym. Wycofano go do rezerwy w Plymouth w styczniu 1813. Od czerwca 1817 do października 1820 przechodził w Plymouth rozległy remont, połączony z przebudową rufy na okrągłą. Chodziło o jedną z pierwszych okrągłych ruf Seppingsa, paskudną i jeszcze nie w pełni funkcjonalną. Miał odtąd długość 184’2,5”, szerokość 50’0,5”, głębokość 21’10” i tonaż 2010 ton, a klasyfikowano go teraz jako 78-działowiec. W istocie nadal pozostawał w rezerwie, a od lutego 1829 przystosowano go w Plymouth do pełnienia roli okrętu strażniczego. Od 22.07.1830 dowodził nim kmdr Samuel Pym, wysłany na Morze Śródziemne, skąd wrócił pod koniec 1831. Od schyłku 1831 lub początku 1832 Kent znajdował się w rezerwie w Plymouth. Od schyłku 1839 klasyfikowano go jako 76-działowiec. Przeszedł kolejny remont w Plymouth w okresie czerwiec 1842-marzec 1846. Admiralicja nakazała 27.10.1854 przebudować go na hulk z dźwigiem nożycowym do stawiania masztów. Prace te zrealizowano od grudnia 1855 do stycznia 1857 w Plymouth. Został tam ostatecznie rozebrany dopiero w 1881.
Pozdrawiam,
Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu AJAX (1798).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z dwóch 74-działowców typu Ajax. Historię powstania typu i jego ewolucję opisałem przy okręcie Kent z 1798.
Ajax został zamówiony w stoczni firmy John Randall & Co, w Rotherhithe. Stępkę położono we wrześniu 1795, zwodowano okręt 3.03.1798, ukończono w Woolwich 13.07.1798. Gwałtowny wzrost cen drewna, niehonorowany przez Urząd Marynarki, spowodował kłopoty stoczni, którą nawet oskarżono przed sadem o naruszenie warunków kontraktu. Wymiary rzeczywiste liniowca: długość 182’5”, szerokość 49’6”, głębokość 21’3”, tonaż 1953 tony. Uzbrojenie i załoga jak Kent.
Prac wykończeniowych przy okręcie doglądał najpierw kmdr John Whitshed, a potem kmdr John Holloway. Od 4.06.1798 do 2.03.1799 kapitanem liniowca należącego do Floty Kanału był kmdr John Packenham. Od kwietnia 1799 dowódcą okrętu był kmdr John Osborn, a od maja 1799 do 28.02.1802 – kmdr Alexander Inglis Cochrane. Ajax brał udział 2.07.1799 w nieudanym ataku floty kontradm. Pole na okręty hiszpańskie kotwiczące na redzie wyspy Aix. Zdobył francuski okręt korsarski 9.01.1800. W czerwcu 1800 w składzie eskadry komodora Pellewa uczestniczył w wysadzeniu desantu francuskich rojalistów w zatoce Quiberon. W sierpniu 1800 wysłano liniowiec do Gibraltaru. Skierowano go na Morze Śródziemne w styczniu 1801, w składzie floty adm. Keitha uczestniczył w operacjach u wybrzeży Egiptu w 1801 (w tym w marcowym lądowaniu armii gen. Abercromby, podczas którego Cochrane kierował całą operacją desantową) i 1802. Od początku marca 1802 okrętem dowodził kmdr William Bradley. Ajax wrócił z Morza Śródziemnego do Portsmouth 8.04.1802. Przeszedł remont w Portsmouth w okresie grudzień 1802-sierpień 1804 (zszedł z doku 25.07.1804). Od 27.06.1804 do 21.05.1805 jego kapitanem był wicehrabia George Garlies. Jednak faktycznie od 17.03 do 31.05.1805 okrętem dowodził tymczasowo kmdr Christopher Laroche, a od 1.06.1805 – kmdr William Brown. Okręt należący do Floty Kanału uczestniczył w kwietniu 1805 w blokadzie Brestu, potem walczył w bitwie pod Finisterre (zwanej też bitwą pod Ferrol) 22.07.1805, ponosząc straty niewielkie straty w ludziach (2 zabitych i 16 rannych) i osprzęcie (stracona grotreja i bom bezanżagla). Wkrótce po tym starciu zawinął do Plymouth na naprawy i po zapasy. Kiedy wiceadm. Nelson po raz ostatni podniósł flagę 15.09.1805 na Victory, w pobliżu Plymouth dołączył do niego 18.09 m.in. Ajax. Razem wyruszono do floty pod Kadyksem, nad którą Nelson przejął dowództwo 28.09. Jednak kapitana okrętu Ajax, komandora Browna, wezwano 14.10.1805 do Anglii na rozprawę przeciwko wiceadm. Calderowi, więc kiedy liniowiec ten brał udział w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, komendę nad nim sprawował pierwszy oficer, por. John Pilford (Pilfold). Okręt miał tylko 2 zabitych i 10 rannych. W grudniu 1805 nowym kapitanem mianowano komandora Henry’ego Blackwooda. Od stycznia 1806 Ajax operował na Morzu Śródziemnym. Należał do eskadry odesłanej w połowie styczniu 1807 spod Kadyksu do Stambułu pod wiceadm. Duckworthem dla wywarcia nacisku na Turków, aczkolwiek faktycznie dołączył do tego zespołu dopiero 30.01 na Malcie, skąd 4.02.1807 wyruszono w dalszy rejs, ku Dardanelom. Około 9 wieczorem 14.02.1807, kiedy okręty eskadry znajdowały się w pobliżu wyspy Tenedos na Morzu Egejskim, na liniowcu Ajax wybuchł pożar w dolnej części kadłuba. Gęsty dym bardzo utrudniał próby ugaszenia ognia. Po godzinie płomienie wyrwały się przez główny luk i załoga zaczęła opuszczać okręt, chociaż nie dało się spuścić łodzi. Liniowiec płonął przez całą noc, zanim nie utkwił na mieliźnie przy Tenedos, po czym wyleciał w powietrze około 5 nad ranem 15.02. Zginęło 252 członków załogi.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MARS (1794).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z dwóch dużych (dla Brytyjczyków) 74-działowców typu Mars, zaprojektowanych tak, by na górnym pokładzie mogły nosić 24-funtówki, zamiast typowych tam 18-funtówek. Oba okręty zamówiono w królewskich stoczniach 17.01.1788. Projekt Johna Henslowa przyjęto prawdopodobnie 22.03.1788. Nazwy własne przydzielono jednostkom 23.10.1788.
Mars został zbudowany w Deptford. Stępkę położono 10.10.1789, zwodowano okręt 25.10.1794, ukończono w Woolwich 23.11.1794. Wymiary rzeczywiste: długość 176’0”, szerokość 49’2”, głębokość 20’0,5”, tonaż 1853 tony. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych (o długości 9’6”); na pokładzie górnym 30 dział 24-funtowych (o długości 9’6”); na pokładzie rufowym 12 dział 9-funtowych o długości 7’6” (potem 12 karonad 32-funtowych i 2 działa 24-funtowe); na pokładzie dziobowym 4 działa 9-funtowe o długości 8’6” (potem 2 karonady 32-funtowe i 2 działa 24-funtowe). Załoga: 635 ludzi.
Od 28.11.1794 do 21.02.1797 okrętem służącym we Flocie Kanału dowodził kmdr Charles Cotton. Mars brał udział w tzw. Odwrocie Cornwallisa 16-17.06.1795, kiedy odniósł poważne uszkodzenia takielunku i musiał być ratowany przez wiceadm. Cornwallisa. Od 22.02.1797 kapitanem liniowca był kmdr Alexander Hood. Załoga uczestniczyła w wielkim buncie marynarzy floty na Spithead w kwietniu 1797 i nie chciała się zgodzić na warunki uzgodnione przez większość. Mars wyruszył z St Helens pod Ouessant dopiero 12.04.1798. Zdobył w pobliżu Brestu 21.04.1798 francuski 74-działowiec Hercule, ale w zaciekłej walce stracił 30 zabitych (w tym dowódcę; śmiertelnie ranny musiał być zniesiony pod pokład i komendę objął por. William Butterfield) oraz 60 rannych. Dlatego 22.04.1798 (faktycznie tydzień później, gdy Mars zawinął do Plymouth) dowództwo liniowca przejął tymczasowo kmdr George James Shirley, a 8.06.1798 – kmdr John Manley, który sprawował komendę do 13.07.1799. W 1799 Mars był flagowcem kontradm. Berkeleya i uczestniczył w blokadzie Rochefort; brał udział 2.07.1799 w nieudanym ataku na hiszpańską eskadrę stojącą na redzie wyspy Aix. W okresie 14.07.1799-24.01.1801 kapitanem okrętu był kmdr James Bowen. Od 25.01.1801 do 17.04.1802 dowództwo sprawował kmdr Robert Lloyd. Liniowiec pełnił rolę okrętu flagowego kontradm. Thornbrougha w czasie blokowania Brestu do 1802. Remontowano okręt w Plymouth w okresie wrzesień 1802 – kwiecień 1803 (zszedł z doku 10.12.1802). Od 14.02.1803 do 8.05.1804 jego kapitanem był kmdr John Sutton. Żaglowiec kolejny raz skierowano do blokowania Brestu. Od 9.05 do 6.06.1804 przejściowe dowództwo sprawował kmdr Samuel Pym. Od 6.06.1804 dowodził okrętem kmdr George Duff. Mars został wysłany 5.10.1804 do eskadry operującej u wybrzeży Półwyspu Iberyjskiego. Był flagowcem kontradm. Russella pod Ferrol. Wyruszył 20.08.1805 spod Tangeru, by dołączyć do floty wiceadm. Collingwooda pod Kadyksem. Bezpośrednio przed bitwą pod Trafalgarem należał do łańcucha komunikacyjnego zarządzonego przez wiceadm. Nelsona po przejęciu dowództwa nad flotą brytyjską. Walczył w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, tracąc 29 zabitych i 69 rannych. Okręt bardzo ucierpiał, ostrzeliwany ogniem flankowym przez dwa nieprzyjacielskie 74-działowce i walcząc potem z dwoma innymi. Jednak z kul urwała głowę kapitanowi i dowództwo przejął porucznik William Hennah. Mars zawinął do Gibraltaru z potrzaskaną rufą i pod prowizorycznym fokmasztem. Od 5.11.1805 do 18.09.1806 kapitanem liniowca był kmdr Robert Dudley Olivier, który najpierw doprowadził żaglowiec do Portsmouth 8.12.1805. Mars został wysłany 2.03.1806 do eskadry komodora Keatsa blokującej Rochefort. Zdobył na tamtych wodach francuską fregatę 40-działową Rhin 27.07.1806. Od 19.09.1806 do 3.09.1810 okrętem dowodził kmdr William Lukin. Mars z uwagi na swoją szybkość odegrał czołową rolę w akcji eskadry komodora Hooda pod Rochefort 25.09.1806 (zdobycie czterech fregat francuskich). W składzie floty adm. Gambiera brał udział w zdobyciu Kopenhagi w sierpniu 1807. Jesienią 1807 i od lutego 1808 (za drugim razem w składzie floty wiceadm. Saumareza) operował na Bałtyku. Pełnił krótko rolę flagowca kontradm. Keatsa. Od 5.09.1809 do 4.02.1810 tymczasowe dowództwo liniowca sprawował kmdr James Katan. Od 11.07.1810 do 17.01.1811 kapitanem okrętu był kmdr John Surman Carden, wyprawiony do Portugalii 22.10.1810. Od 18.01.1811 do 25.02.1813 liniowcem dowodził kmdr Henry Raper. Mars wypełniał zadania eskortowe (w tym na trasie bałtyckiej), formalnie należąc do Floty Kanału. Po raz ostatni zawinął do Portsmouth 31.12.1812. W 1813 lub 1814 został tam przystosowany do pełnienia roli hulka-koszar przejściowych. Rozebrano go na miejscu w październiku 1823.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DAUNTLESS (1847).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa, 24-działowa i 33-działowa albo 31-działowa. Tonaż 1575 ton albo 1569 ton, wyporność 2457 ton bądź 2520 ton, długość między pionami 66,90 m lub 66,47 m, szerokość maks. 12,12 m, głębokość ładowni 7,92 m, zanurzenie średnie 5,18 m lub 5 m. Dwucylindrowy silnik poziomy (średnica cylindrów 213,4 cm, skok tłoków 122 cm) pojedynczego rozprężania pary, firmy Robert Napier & Sons, o prędkości obrotowej wału korbowego 30 obr/min, napędzający (poprzez przekładnię przyspieszającą o przełożeniu 2,276:1) jedną podnoszoną śrubę o średnicy 4,47 m, skoku 5,5 m, długości 0,91 m, obracającą się z prędkością 68 obr/min. Silnik miał moc nominalną 580 koni i moc indykowaną 1347 koni czy 1388 koni albo 1218 koni. Żelazne kotły płomieniówkowe. Prędkość 10,3 węzła. Uzbrojenie: na głównym pokładzie 18 dział 32-funtowych o masie 56 cetnarów i długości 9’6” (względnie 12 takich dział oraz 6 dział haubicznych 8-calowych o masie 65 cetnarów i długości 9’0”); na otwartych pokładach 4 działa haubiczne 10-calowe (o masie 85 cetnarów i długości 9’4”) oraz 2 działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów i długości 10’0”). W 1854 fregata została przezbrojona w 33 lub 31 dział. Przy uzbrojeniu w 31 armat niosła na głównym pokładzie 20 dział haubicznych 8-calowych (52-cetnarowych) i 2 działa 32-funtowe (56-cetnarowe), na otwartych pokładach 8 dział 32-funtowych (45-cetnarowych) i jedno działo 68-funtowe (95-cetnarowe).
Zbudowana w królewskiej stoczni w Portsmouth wg planów Johna Finchama. Zamówiona najpierw jako bocznokołowiec 19.02.1844, a w sierpniu 1844 bądź 15.11.1844 jako śrubowiec. Zaczęta we wrześniu 1845, zwodowana 5.01.1847 jako jednostka o tonażu 1453 tony lub 1497 ton, wyporności 2242 tony czy 2150 ton, długości między pionami 64,01 m, a szerokości i głębokości jak podałem wyżej. Ukończona w sierpniu 1848. Na próbach w sierpniu-wrześniu 1848 wykazała się własnościami gorszymi od oczekiwanych (miała zbyt pełną rufę dla napędu śrubowego), więc została ponownie skierowana do stoczni w Portsmouth z zaleceniem przedłużenia o 2,9 m – stąd wymiary, tonaż i wyporność przytoczone na początku. Ukończona 16.10.1850. Od 31.07.1846 albo od 1847 klasyfikowana jako fregata 1 klasy. Załoga (w 1860 r.): 160 ludzi, w tym 21 oficerów, 16 podoficerów, 83 marynarzy, 25 chłopców, 20 marines.
Od 7.08.1850 do 19.05.1853 dowodził fregatą kmdr Edward Pellew Halstead. W połowie lipca 1851 znajdowała się jeszcze w Portsmouth, pod koniec sierpnia 1851 wchodziła już w skład Eskadry Eksperymentalnej. Sztorm w październiku 1851 zmusił jednostkę do powrotu z wód kanału la Manche na kotwicowisko St. Helen’s, gdzie była naprawiana. Następnie włączono ją do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Od 26.12.1853 (albo 28.12.1853) do 13.03.1857 dowodził fregatą Dauntless kmdr Alfred Phillipps Ryder. Początkowo służyła we Flocie Kanału, w marcu 1854 walczyła podczas wojny krymskiej na Bałtyku. Później w tym samym roku operowała na Morzu Śródziemnym. W 1855 działała na Morzu Czarnym. Uczestniczyła w bombardowaniu fortu Kinburn 17.10.1855. Na początku 1856 nadal przebywała na Morzu Czarnym, potem służyła do 1857 na Morzu Śródziemnym. Została wycofana do rezerwy w marcu 1857. Od sierpnia 1859 do marca 1864 służyła jako baza Straży Brzegowej w Newhaven, od kwietnia 1864 do grudnia 1869 – w Hull. W 1870 była tendrem na rzece Humber, w 1879 stała w Devonport.
Sprzedana 1.05.1885.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TERMAGANT (1847).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa 1 klasy, 23-25-działowa. Tonaż 1547 ton, wyporność 2312 ton, długość między pionami 64,03 m, szerokość 12,34 m, głębokość ładowni 8,03 m. Pierwotnie wyposażona w poziomy silnik czterocylindrowy (średnica cylindrów 157,5 cm lub 159 cm; skok tłoków 106,7 cm), pojedynczego rozprężania pary, firmy Seaward & Capel, o mocy nominalnej 350 koni lub 620 koni i mocy indykowanej 1351 koni. Napędzając jedną śrubę (o średnicy 4,72 m, skoku 5,25 m, długość 0,86 m) poprzez przekładnię przyspieszającą pozwalał na uzyskiwanie prędkości 9,5 węzła. Jednak w 1854 wstawiono w Portsmouth nowy silnik, dwucylindrowy (o średnicy cylindrów 159 cm; skoku tłoków 91,4 cm), poziomy, o mocy nominalnej 400 koni i mocy indykowanej 1206 koni, który dawał prędkość 10,66 węzła. Uzbrojenie: na głównym pokładzie 12 dział 42-funtowych (84-cetnarowych) i 8 dział 32-funtowych (56-cetnarowych), na spardeku 2 działa 68-funtowe (112-cetnarowe) i 2 haubiczne działa 10-calowe (84-cetnarowe) – w sumie 24 sztuki. W 1856 zwiększono artylerię do 25 dział przez dodanie 1 obracanego działa 10-calowego (o masie 85 cetnarów, długości 9’4”).
Fregata zbudowana w Deptford wg planów White’a. Zamówiona 19.02.1845, zaczęta w kwietniu 1845, zwodowana 25.09.1847, ukończona w większej mierze 25.08.1848, ostatecznie w 1853.
Od 30.08.1852 do 6.01.1853 dowodził nią kmdr George Giffard. Potem stała w rezerwie w Portsmouth. Od 14.06 do 22.09.1854 kapitanem jednostki był kmdr Keith Stewart. W tym czasie fregata Termagant uczestniczyła w wojnie krymskiej, holując na Bałtyk żaglowe transportowce z wojskiem francuskim, biorąc udział w zdobyciu Bomarsundu 16.08.1854, odwożąc do Anglii rosyjskich jeńców. Od 3.10.1854 do 3.08.1855 dowodził nią kmdr Thomas Henderson, skierowany do Indii Zachodnich, gdzie pełnił funkcję komodora jako chwilowo najstarszy stopniem oficer w tamtym rejonie. Komendę przejął na tamtych wodach 3.08.1855 kmdr Henry Kellet, który sprawował ją do 16.03.1857, pozostając na takim samym stanowisku jak poprzednio Henderson. Pod koniec kwietnia 1857 Termagant znajdowała się na Jamajce. Kiedy nakazano powrót fregaty do kraju, tymczasowym dowódcą na rejs powrotny został porucznik Colin Cambell Kane. Termagant wycofano do rezerwy w Portsmouth 19.09.1857. Od 27.01.1859 do 9.01.1863 dowodził nią najpierw w Eskadrze Kanału, a potem (od sierpnia 1859) na Pacyfiku kmdr Robert Hall. Fregata pod koniec kwietnia 1860 popłynęła z Valparaiso przez Callao do Vancouver, gdzie dotarła w lecie. Wiosną 1862 znajdowała się w Panamie. Została ostatecznie wycofana do rezerwy w Portsmouth 9.01.1863. Sprzedano ją w marcu 1867 firmie Castle & Beech na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Pon 18:37, 02 Mar 2015 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu VICTORIA AND ALBERT (1843).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Pon 22:01, 02 Mar 2015 Temat postu:

Bocznokołowy jacht królewski, zaprojektowany przez Williama Symondsa w 1842. Początkowe wymiary: długość 200’1”, szerokość 33’0”, głębokość 22’1”, tonaż 1034 tony. Początkowo silnik (z drugiej ręki, przeznaczony najpierw dla fregaty Firebrand) firmy Maudslay, Sons & Field, o mocy nominalnej 430 koni, pozwalający na uzyskiwanie prędkości 15 węzłów lub raczej jedynie 11,5 węzła.
Okręt ten, zwany początkowo tylko Royal Yacht, został zamówiony w królewskiej stoczni w Pembroke 31.10.1842. Zaczęto jego budowę 9.11.1842. Zdecydowano o nadaniu nazwy Victoria & Albert 21.12.1842. Został zwodowany 26.04.1843. Ukończono go 23.08.1843, wyposażając w Chatham i w Deptford w wystrój wewnętrzny zdjęty z żaglowego jachtu królewskiego Royal George (z 1817). Pierwszy w Wielkiej Brytanii królewski jacht parowy był – mimo przeznaczenia do roli jachtu pełnomorskiego – niezbyt obszernym i dość komicznie wyglądającym okrętem, ale wygodnym. Dwumasztowy szkuner rejowy z pojedynczym kominem w przód od tamborów. Miał nowoczesne rozwiązanie kół z przestawialnymi w trakcie obrotów łopatkami, w celu utrzymywania ich optymalnego ustawienia w każdej pozycji. Dla wygody rodziny królewskiej na pokładzie rufowym zbudowano rodzaj okrągłego salonu-barbakanu, z półkolistym dachem i gęsto rozmieszczonymi wkoło oknami. Także furty w rufowej części głównego pokładu były dość dużymi oknami.
Okrętem dowodził od 1.07.1843 do 21.10.1852 nieślubny syn króla Wilhelma IV, kmdr lord Adolphus Fitzclarence.
Królowa Wiktoria i jej mąż, książę Albert, bardzo lubili podróżować jachtami parowymi. W latach 1843-1861 corocznie odwiedzali rozmaite porty na Wyspach Brytyjskich, poza tym składali liczne wizyty państwowe na kontynencie. Od 1844 ich ulubionym domem w sezonie letnim był Osborne House na wyspie Wight, do którego trzeba było dopływać co najmniej przez cieśninę Solent. W Cowes królowa pełniła na swoim jachcie honorową rolę podczas corocznych regat. W 1846 rodzina królewska odwiedziła na jachcie Victoria and Albert Kornwalię, w 1848 Szkocję, w 1849 Irlandię. Udostępniano też jacht zagranicznym monarchom, gdy decydowali się na wizytę w Anglii. Na początku 1845 Victoria and Albert wraz z drugim jachtem bocznokołowym oraz śrubowym slupem Rattler przebyły trasę z Portsmouth do Pembroke - na odcinku, na którym zmierzono się z silnym wiatrem czołowym i wysoką falą, oba bocznokołowce pobiły na łeb okręt śrubowy.
Od 21.10.1852 do 29.10.1853 bezpośrednim dowódcą jachtu był kmdr William Crispin, ale Fitzclarence pozostał na pokładzie jako komodor w Portsmouth. Od 29.10.1853 okrętem stacjonującym w Portsmouth dowodził kmdr Joseph Denman.
W 1853 jednostkę wydłużono (miała teraz długość 238’6” i tonaż 1382 tony przy niezmienionej szerokości i głębokości) oraz wyposażono w silnik o mocy nominalnej 600 koni. Na mocy rozkazu admiralicji z 22.12.1854 bocznokołowiec przemianowano na Osborne. W 1856 został przystosowany do pełnienia funkcji jachtu admiralicji. Od 1.02.1858 kapitanem okrętu służącego w Portsmouth jako tender większych jednostek (Hannibal, Asia) był George Henry Kerr Bower. Ostatni dowódca, John D’Arcy, sprawował komendę od 20.01.1865 do 2.01.1867. Okręt rozebrano w Portsmouth w lipcu 1868.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Śro 19:27, 04 Mar 2015 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SNAP (zdobyty 1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Śro 22:29, 04 Mar 2015 Temat postu:

Jednostka, o której pochodzeniu, budowie, a nawet dacie zdobycia można znaleźć bardzo wiele całkowicie sprzecznych informacji.
Niewątpliwie chodziło o brazylijski parowiec niewolniczy Cacique, zdobyty przez brytyjską fregatę bocznokołową Penelope w pobliżu Afryki. Wszyscy też zgadzają się, że był statek budowy amerykańskiej. Na tym jednak kończy się zgodność. Pan Andrzej von Mach podawał kiedyś na FOW wypisy dotyczące tej jednostki, w których można było przeczytać, że to ex-amerykański Tigress z Nowego Jorku, przebudowany w tym mieście przez firmę Brown & English na parowiec śrubowy, i że mógł być żaglowcem zwodowanym w 1844 w Bath. Tymczasem naoczni świadkowie opisywali statek Cacique zaraz po zdobyciu CAŁKIEM INACZEJ. Wg nich chodziło o BOCZNOKOŁOWIEC, z dość dziwną już wtedy pozycją maszynowni całkiem na pokładzie. Silnik miał być typu lokomotywowego, wysokiego ciśnienia, nominalnie tylko 40-konny, ale pozwalający na uzyskiwanie dużych prędkości. Boczne koła były odsunięte w kierunku rufy, każde dawało się napędzać oddzielnie. Statek był powszechnie uważany za bardzo duży w grupie jednostek niewolniczych. Tym niemniej mowa jest też o pojemności około 290 ton. Jego maksymalną „ładowność” określano na 1500 niewolników. Został wyposażony do tej „działalności handlowej” w Nowym Jorku.
Najczęściej przyjmowaną datą zdobycia Cacique przez HMS Penelope jest 26.09.1845. W tej wersji parowiec niewolniczy odsyła się do sądu wiceadmiralskiego na Wyspie Św. Heleny, który uznaje go za legalny pryz Royal Navy w październiku 1845. Jego zapasy i wyposażenie sprzedano na wyspie, a sam statek odesłano na Ascension. Istnieje jednak druga wersja, przytaczana przez poważnych autorów. Wg niej brazylijski właściciel, niejaki Leixas, kupił ten amerykański parowiec dopiero na początku 1846 za 25 tysięcy dolarów i wyposażył w Pernambuco do przyjęcia ładunku 1500 Murzynów. W swoim pierwszym rejsie statek został zdobyty przez HMS Penelope w marcu 1846, kiedy czekał pod Kabindą na „towar”. Załoga liczyła 30 Portugalczyków, Hiszpanów i czterech amerykańskich mechaników.
Kontrowersje biorą się między innymi stąd, że dokumenty opisujące całą sprawę pochodzą z 1847, gdy rozpatrywano kwestię pryzowego należnego załodze fregaty Penelope za multum jednostek niewolniczych zdobytych w latach 1845-1846. Być może więc w opisach miesza się daty i rozmaite statki. Dlatego Colledge przyjmował nawet rok 1847 jako datę zdobycia TEGO Cacique, który zmienił się po zdobyciu w brytyjski okręt Snap.
W każdym razie Royal Navy kupiła tę jednostkę w 1847 - a ściślej biorąc kupił ją 4.05.1847 w imieniu admiralicji komodor Hotham, dla potrzeb swojej eskadry anty-niewolniczej. Snap służył tylko jako parowy transportowiec i to bardzo krótko. Sprzedano go w lutym 1848.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach