www.timberships.fora.pl

kgerlach

Pierwotnie francuski 74-działowiec Scipion standardowego typu opracowanego przez Jacquesa-Noëla Sané. Dane projektowe: nośność 1505 ton, wyporność 3004 tony, długość 55,87 m, szerokość 14,45 m, głębokość 7,15 m, zanurzenie przód/tył 6,82/7,48 m. Załoga: 706 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 36-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 16 dział 8-funtowych i 4 haubice 36-funtowe (czyli łącznie 78 dział).
Liniowiec zamówiony w Lorient-Caudan w czerwcu 1798 pod nazwą Vaisseau Nº1. Budował go François Caro we współpracy z braćmi Crucy. Stępkę położono 22.09.1798. Okrętowi nadano 19.12.1798 nazwę Scipion. Został zwodowany 29.03.1801. Ukończony we wrześniu 1801. Od 7.07.1802 jego dowódcą był kmdr (capitaine de vaisseau de 2e classe) Charles Berrenger. W sierpniu 1802 Scipion znajdował się na redzie Algieru. W 1803 należał do eskadry kontradm. Leissèguesa, operującej na Morzu Śródziemnym, m.in. u wybrzeży Lewantu. Potem wszedł w skład floty Tulonu pod wiceadm. de Latouche-Tréville, po którym komendę przejął wiceadm. Villeneuve. Scipion był w 1805 w Indiach Zachodnich, uczestniczył w bitwie u przylądka Finisterre 22.07.1805 z brytyjską flotą wiceadm. Caldera, potem w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, gdzie miał 17 zabitych i 22 rannych. Próbując uciec spod Trafalgaru (w składzie zespołu kontradm. Dumanoira-Le-Pelleya) natknął się na brytyjską eskadrę komodora Strachana i został zdobyty przez Anglików 4.11.1805 koło przylądka Ortegal (Berrenger odniósł ciężką ranę nogi), po czym wcielony do Royal Navy bez zmiany nazwy.
Tu był też 74-działowcem, okrętem trzeciej rangi. Wymiary wg Brytyjczyków: długość 182’1,5”, szerokość 48’7,5”, głębokość 20’4”, tonaż 1887 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 30 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 2 działa 12-funtowe i 12 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe, czyli razem 78 dział.
Po zdobyciu przybył do Plymouth 10.11.1805 i został odstawiony do rezerwy. Przeszedł obszerny remont w okresie czerwiec 1808-listopad 1809, przeprowadzony w Plymouth. Od lipca 1809 okrętem dowodził kmdr Charles Bateman na wodach kanału La Manche i przyległych. Od 1810 Scipion był flagowcem kontradm. Stopforda. Liniowiec skierowano 8.10.1810 w rejon przylądka Dobrej Nadziei, a stąd do Indii Wschodnich. W 1811 jego dowództwo przejął kmdr James Johnstone. Scipion uczestniczył w zdobyciu Jawy w sierpniu-wrześniu 1811, nadal jako flagowiec kontradm. Stopforda. Od maja 1812 dowodził nim kmdr Henry Heathcote, wysłany na Morze Śródziemne 20.07.1812. Okręt brał udział w utarczce pod Tulonem 5.11.1813. Wrócił do Deal 22.09.1814 w eskorcie konwoju z Morza Śródziemnego. Został wycofany do rezerwy w Portsmouth w październiku 1814. We wrześniu 1818 zaczęto go tam remontować, ale ostatecznie zdecydowano się na rozbiórkę zakończoną w styczniu 1819.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MONT BLANC (zdobyty 1805).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Pierwotnie francuski 74-działowiec Pyrrhus standardowego typu opracowanego przez Jacquesa-Noëla Sané. Dane projektowe: nośność 1537 ton, wyporność 3069 ton, długość 55,87 m, szerokość 14,45 m, głębokość 7,15 m, zanurzenie przód/tył 6,82/7,47 m. Załoga: 706-717 ludzi. Uzbrojenie pierwotne: na pokładzie dolnym 28 dział 36-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 16 dział 8-funtowych (łącznie 74 działa); potem dodano 6 haubic 36-funtowych (czyli łącznie miał 80 dział) i 8 działek relingowych.
Liniowiec zamówiony 19.10.1787 w Rochefort, z wręgami wykonanymi w Bayonne. Stępkę położono w lipcu 1789. W tym samym roku żaglowiec otrzymał nazwę Pyrrhus. Okręt zwodowano 13.08.1791. Przemianowano go 7.01.1793 na Mont Blanc. Został ukończony dopiero w marcu 1793. W marcu/kwietniu 1794 przeszedł z redy wyspy Aix do Brestu. Początkowo dowodził nim porucznik Minbielle, potem kmdr Honoré Ganteaume. Okręt przemianowano 7.04.1794 na Trente-et-un-Mai. Idąc z zatoki Cancale dołączył 29.05.1794 wieczorem do floty kontradm. Villareta i walczył w bitwie 13 Prairiala (1.06.1794; dla Anglików bitwa Sławnego Pierwszego Czerwca) na Atlantyku. W lutym/marcu 1795 przeszedł z Brestu do Tulonu. Liniowiec przemianowano 18.04.1795 na Républicain. Walczył w bitwie u Wysp Hyères 13.07.1795. Przemianowano go 4.01.1796 znów na Mont Blanc. Odbył kampanię na Morzu Egejskim, a w 1796 odprowadził do Brestu konwój. Od kwietnia do sierpnia 1797 stacjonował na redzie Bertheaume (ciągle za dowódcę miał komandora Ganteaume). W 1802 wziął udział w ekspedycji na San Domingo – jego kapitanem był wówczas kmdr (i w tym samym roku kontradm.) Charles Magon. Od 8.03.1805 dowodził liniowcem kmdr (capitaine de vaisseau de 1re classe) Guillaume-Jean-Noël de Lavillesgris. Mont Blanc uczestniczył w 1805 w kampaniach wiceadm. Villeneuve’a, walczył w bitwie u przylądka Finisterre 22.07.1805 z brytyjską flotą wiceadm. Caldera (Lavillesgris odniósł ranę, z powodu której zmarł przedwcześnie w 1807), potem w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, gdzie miał 20 zabitych i 24 rannych. Próbując uciec spod Trafalgaru (w składzie zespołu kontradm. Dumanoira-Le-Pelleya) natknął się na brytyjską eskadrę komodora Strachana i został zdobyty przez Anglików 4.11.1805 koło przylądka Ortegal (stracił 180 zabitych i rannych).
Przyprowadzony do Plymouth 10.11.1805 i wcielony do Royal Navy bez zmiany nazwy, chociaż faktycznie odstawiony do rezerwy. Pod brytyjską banderą też był 74-działowcem, okrętem trzeciej rangi. Wymiary wg Brytyjczyków: długość 183’2”, szerokość 48’8,25”, głębokość 20’6”, tonaż 1886 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 30 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 2 działa 12-funtowe i 12 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe, czyli razem 78 dział. Załoga: 640 osób.
Nigdy nie wprowadzono go do aktywnej służby. Został wyposażony w 1811 w Plymouth do pełnienia funkcji hulka prochowego. W tej roli eksploatowany do 1815. Sprzedany 8.03.1819.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu IMPLACABLE (zdobyty 1805).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Pierwotnie francuski 74-działowiec Duguay-Trouin standardowego typu opracowanego przez Jacquesa-Noëla Sané. Dane projektowe: nośność 1505 ton, wyporność 3004 tony, długość 55,87 m, szerokość 14,45 m, głębokość 7,15 m, zanurzenie przód/tył 6,82/7,48 m. Załoga: 706 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 36-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 16 dział 8-funtowych i 4 haubice 36-funtowe (czyli łącznie 78 dział).
Liniowiec zbudowany w Rochefort, zaczęty 15.11.1794 jako „No1”, nazwany Duguay-Trouin 24.03.1795, zwodowany 24.03.1800 czy 25.03.1800, ukończony w listopadzie 1800. W 1801 w składzie eskadry kontradm. Latouche-Tréville’a wziął udział w ekspedycji na San Domingo – jego kapitanem był wówczas kmdr Jean-Baptiste Willaumez. Duguay-Trouin wpakował się na mieliznę koło Jérémie, ale po wyrzuceniu za burtę 20 dział udało się go ściągnąć i naprawić. Od 1802 liniowcem dowodził kmdr Pierre Lhermite. W 1803 nadeszły z Francji rozkazy, aby wszystkie okręty operujące na wodach San Domingo wróciły do kraju. Duguay-Trouin był wśród tych żaglowców, które próbowały się przebić przez brytyjską blokadę komodora Loringa, wychodząc 24.07.1803 w gwałtownym szkwale z Cap Français. Nie wszystkim się udało, ale akurat ten liniowiec, mimo spotkań z wieloma brytyjskimi jednostkami i odniesienia dalszych uszkodzeń w walkach na dużym dystansie dotarł 2.09.1803 do Corunny. Tam jego dowództwo przejął 13.08.1802 kmdr Claude Touffet. Okręt wszedł w skład eskadry kontradm. Dumanoira-Le-Pelleya, która dopiero w sierpniu 1805 wyszła z Corunny i dołączyła 9.08.1805 do floty wiceadm. Villeneuve’a. W ten sposób Duguay-Trouin walczył w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, gdzie miał 12 zabitych i 24 rannych. Próbując uciec spod Trafalgaru (nadal w składzie zespołu kontradm. Dumanoira-Le-Pelleya) natknął się na brytyjską eskadrę komodora Strachana i został zdobyty przez Anglików 4.11.1805 koło przylądka Ortegal (stracił 150 zabitych i rannych – wśród zabitych był Touffet).
Przyprowadzony do Plymouth 10.11.1805 i wcielony do Royal Navy pod nazwą Implacable, chociaż faktycznie odstawiony do rezerwy. Pod brytyjską banderą też był 74-działowcem, okrętem trzeciej rangi. Wymiary wg Brytyjczyków: długość 181’6”, szerokość 48’11”, głębokość 20’7”, tonaż 1896 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 30 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 2 działa 12-funtowe i 12 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe, czyli razem 78 dział. Załoga: 640 osób.
Implacable został wprowadzony do aktywnej służby w 1806. Dowodził nim wtedy kmdr Henry Bayntun. W 1807 tymczasowym kapitanem był commander George Mackenzie, przy czym od września 1807 do marca 1808 okręt remontowano w Plymouth. Od stycznia 1808 dowodził nim kmdr Thomas Byam Martin, skierowany na Bałtyk. Stoczył tam 26.08.1808 zaciekłą walkę z rosyjskim 74-działowcem Vsevolod (Wsiewołod), w wyniku której Rosjanie poddali się. Zanim jednak Martin mógł wysłać załogę pryzową, został odwołany przez kontradm. Hooda, więc ostatecznie Vsevolod poddał się ponownie dopiero po wielu godzinach (spalono go wkrótce potem) i odpieraniu ataków także innych okrętów brytyjskich pod Roggersvik (Rager Vik). Pod koniec 1808 liniowcem Implacable dowodził tymczasowo kmdr Philip Pipon, a w styczniu 1809 - kmdr George Mackenzie, wysłany pod Corunnę, gdzie brał udział w ewakuacji armii gen. Moore’a. W lecie 1809 okręt ponownie operował na Bałtyku pod komandorem Martinem, biorąc m.in. udział w zdobyciu 6 kanonierek rosyjskich na Barö Sund 7.07.1809. Od stycznia lub lutego 1810 jego kapitanem był kmdr George Cockburn. Implacable wysadził na początku 1810 na wybrzeżu zatoki Quiberon barona de Kolli, który próbował zorganizować ucieczkę hiszpańskiego króla Ferdynanda VII, więzionego przez Napoleona w Valençay. Od lipca do 2.09.1810 okręt pełnił rolę flagowca kontradm. Keatsa, skierowanego do Kadyksu 17.07.1810. Brał udział w zwycięskiej obronie miasta przed Francuzami. We wrześniu 1810 pożeglował z Kadyksu do Hawany, w charakterze eskorty dwóch hiszpańskich trójpokładowców. Wrócił do Kadyksu 18.02.1811 z kilkoma milionami dolarów na pokładzie. Przeszedł wkrótce do Anglii. Od sierpnia lub października 1811 do października 1812 żaglowcem dowodził na Morzu Śródziemnym kmdr Joshua Watson. Okręt przeszedł gruntowny remont w Plymouth w okresie październik 1812-styczeń 1815, po czym do 1839 stał w rezerwie (tymczasem reperowany jeszcze w Plymouth od lipca do grudnia 1826). W lutym 1839 ponownie wprowadzony do aktywnej służby. Dowództwo objął 1.02.1839 kmdr Edward Harvey. Implacable został skierowany na Morze Śródziemne, gdzie brał udział w walkach u wybrzeży Syrii w 1840 oraz w blokadzie Aleksandrii. Raz jeszcze wycofany 31.01.1842 do rezerwy w Devonport, przestał w niej do 1855. W czerwcu i lipcu 1855 przystosowano go w Plymouth do pełnienia roli okrętu treningowego dla chłopców. Wypożyczony 21.03.1912 Wheatleyowi Cobb z Falmouth, gdzie udał się 12.09.1912. W 1943 przemianowano go na Foudroyant. Wycofany z eksploatacji w styczniu 1947. Planowano zachować go w roli okrętu-muzeum na miejscu zajętym później przez kliper Cutty Sark, ale zabrakło funduszy. Pewni Francuzi z Rochefort chcieli przejąć jednostkę, jednak nie było komu zapłacić za doprowadzenie jej do stanu pozwalającego na bezpieczny rejs taką trasą. W trudnych czasach po II wojnie światowej uznano, że we Francji nie ma pieniędzy i czasu na zajmowanie się muzealnym zabytkiem. Ostatecznie Brytyjczycy odcięli figurę galionową oraz zdjęli ozdoby z rufy (dziś można je oglądać w National Maritime Museum w Greenwich na zrekonstruowanym lustrze rufowym żaglowca). Okręt odholowano 2.12.1949 na kanał La Manche i zatopiono za pomocą umieszczonych w kadłubie ładunków wybuchowych. Spartaczono robotę, bowiem za duże ładunki oderwały spód kadłuba, przez co balast poszedł na dno, a najwyższy pokład szwendał się po wodach kanału w roli tratwy z powiewającymi banderami Wielkiej Brytanii i Francji, zanim resztki nie osiadły na francuskim wybrzeżu. W ten sposób niesamowicie bliska okazja studiowania „na żywo” okrętu najbardziej standardowej klasy w wojnach napoleońskich i najbardziej standardowego w tej klasie typu, przeszła nam bezpowrotnie koło nosa.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BRAVE (zdobyty 1805).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Pierwotnie francuski liniowiec Formidable, standardowy 80-działowiec zbudowany wg projektu Jacquesa-Noëla Sané. Dane projektowe: nośność 2034 tony, wyporność 3868 ton, długość 59,27 m, szerokość 15,27 m, głębokość 7,63 m, zanurzenie przód/tył 7,04/7,80 m. Załoga: 883 ludzi. Uzbrojenie pierwotne: na pokładzie dolnym 30 dział 36-funtowych; na pokładzie górnym 32 działa 24-funtowe; na pokładzie rufowym i dziobowym razem 28 dział 12-funtowych (czyli łącznie 90 dział). Od 1803 r. na pokładzie dolnym 30 dział 36-funtowych; na pokładzie górnym 32 działa 24-funtowe; na pokładzie rufowym, dziobowym i rufówce razem 28 dział 12-funtowych i 4 haubice 36-funtowe (czyli łącznie 94 działa).
Liniowiec zamówiony w Tulonie, zaczęty w sierpniu 1794, nazwany Formidable 5.10.1794. Przemianowany jeszcze na pochylni 4.12.1794 na Figuières i pod tą nazwą zwodowany 17.03.1795. Przemianowany z powrotem na Formidable 31.05.1795. Wprowadzony do aktywnej służby 27.10.1795 – jego dowództwo objął wtedy kmdr Denis Decrès w eskadrze kontradm. Villeneuve’a na Morzu Śródziemnym. Od 1796 okręt stacjonował w Breście. Przeszedł z Brestu do Tulonu w okresie 27.01-18.02.1801, w składzie eskadry kontradm. Ganteaume’a. Służył w niej jako okręt flagowy kontradm. Linoisa, a jego dowódcą był wówczas kmdr Joseph Allary. Ganteaume miał dostarczyć posiłki dla armii francuskiej, którą generał Bonaparte porzucił w Egipcie, ale nie przedarł się przez brytyjską blokadę morską tego kraju. Napoleon nakazał mu ponowną próbę i Ganteaume opuścił Tulon 27.03.1801. Formidable wyszedł z portu razem z eskadrą, ale zderzył się 27.03.1801 z liniowcem Dix Aout i wrócił 5.04.1801 na holu. W składzie eskadry kontradm. Linoisa, którego był okrętem flagowym, uczestniczył 6.07.1801 w zwycięskiej dla Francuzów bitwie na wodach zatoki Algeciras (po wyjściu z Tulonu 13.06). Dowódcą liniowca był od marca kmdr Laindet-Lalonde, który zginął w tym starciu. Komendę przejął capitaine de frégate Aimable-Gilles Troude, który odznaczył się w drugiej bitwie pod Algeciras, przegranej przez eskadrę francusko-hiszpańską 12.07.1801. W 1802 i 1803 Formidable brał udział w transportowaniu żołnierzy kierowanych na San Domingo. W sierpniu 1802 stał w Cap Français. Był okrętem flagowym kontradm. Dumanoira-Le-Pelley. 10.10.1803 kapitanem liniowca został kmdr Jean-Marie Letellier. Odbył kampanię 1805 roku we flocie wiceadm. Villeneuve, walczył w bitwie koło przylądka Finisterre 22.07.1805 oraz w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, gdzie miał 22 zabitych i 45 rannych. Próbując uciec spod Trafalgaru natknął się na brytyjską eskadrę komodora Strachana i został zdobyty przez Anglików 4.11.1805 koło przylądka Ortegal (stracił 200 zabitych i rannych).
Przyprowadzony do Plymouth 10.11.1805 i wcielony do Royal Navy pod nazwą Brave, chociaż faktycznie odstawiony do rezerwy. Pod brytyjską banderą też był 80-działowcem, okrętem trzeciej rangi. Wymiary wg Brytyjczyków: długość 194’6”, szerokość 51’5,5”, głębokość 21’6”, tonaż 2249 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 32 działa 32-funtowe; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 2 działa 12-funtowe i 14 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 4 karonady 32-funtowe, czyli razem 86 dział. Załoga: 690 osób.
Brave nigdy nie został w Royal Navy wprowadzony do działań bojowych, chociaż od stycznia 1808 był w aktywnej służby jako okręt więzienny w Plymouth. Wyposażony tam od lipca do października 1814 do roli hulka prochowego. Rozebrany w Plymouth w kwietniu 1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SAN JUAN (zdobyty 1805).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Pierwotnie hiszpański 74-działowiec San Juan Nepomuceno, zbudowany w Guarnizo (koło Santander). Zaprojektował go jako okręt 70-działowy Francisco Gautier (czyli naprawdę francuski inżynier Jean-François Gauthier, w latach 1770-1782 główny konstruktor hiszpańskiej marynarki wojennej), który przedstawił plany w kwietniu 1765. Stępkę tego okrętu położono 19.06.1765, wodując liniowiec 18.10.1766. Chociaż drewno do budowy (175 tysięcy do 200 tysięcy stóp sześciennych dębów z Gór Kantabryjskich) przycięto na „sposób angielski”, to projekt oznaczał zerwanie z dotychczasowymi angielskimi metodami konstrukcyjnymi w szkutnictwie Hiszpanii. Wymiary żaglowca w stopach i calach hiszpańskich, zdjęte zgodnie z metodami stosowanymi w tym kraju – długość stępki 173’, szerokość 51’4”, długość pokładu 196’4”, głębokość 25’1”, zanurzenie z przodu 22’5,5”, z tyłu 27’0,75”, tonaż 2982 tony. Niewiele wiem o wczesnych losach i dowódcach liniowca. Wszedł w 1767 w skład eskadry z Ferrol. Wziął udział w ekspedycji do Brazylii, dowodzony przez komandora Antonio Herrerę. Był mocno krytykowany przez hiszpańskich konstruktorów już w 1767. W sierpniu 1785 uczestniczył w próbach porównawczych z nowym liniowcem i wypadł bardzo blado – był wolniejszy i gorzej trzymał się wiatru. W tym czasie zawinął do Algieru. W 1797 wchodził w skład floty śródziemnomorskiej i stacjonował w Kartagenie. Wysłano go 1.02.1797 we flocie adm. Cordoby do Brestu – jednak flota ta stoczyła 14.02.1797 koło Przylądka Św. Wincentego przegraną bitwę z Brytyjczykami adm. Jervisa. San Juan Nepomuceno był obecny w tym starciu, ale niezbyt zaangażowany, po czym zawinął do Kadyksu. Wchodził w skład floty admirała Mazarredo w 1799-1802, skierowanej do Brestu, a jego dowódcą był wtedy komandor Francisco Mondragón. Przez kilka lat San Juan Nepomuceno stał bezczynnie w portach. W 1804 znowu należał do eskadry z Ferrol. Pod koniec lipca 1805 został włączony do floty francusko-hiszpańskiej wiceadm. Villeneuve’a i wziął udział w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805. Od lutego 1805 jego kapitanem był brygadier Cosme Damian de Churruca. Pod Trafalgarem liniowiec miał 693 osoby w załodze i niósł aż 86 dział, w tym 28 sztuk 36-funtówek, 30 sztuk 18-funtówek, 8 sztuk 12-funtówek, ponadto 10 haubic 36-funtowych, 6 haubic 24-funtowych i 4 brązowe haubice 4-funtowe. Zdobyty przez Anglików w tej bitwie (stracił 103 zabitych, wśród nich dowódcę, i 151 rannych), został przemianowany na Berwick, ale tej nazwy nie zatwierdzono, rejestrując go ostatecznie jako San Juan. Wymiary brytyjskie: długość 181’0”, szerokość 47’4”, głębokość 21’3”, tonaż 1740 ton. Załoga: 640. Oficjalne uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 6 dział 12-funtowych i 2 karonady 32-funtowe; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe.
W latach 1805-1808 stał w Gibraltarze jako pozbawiony masztów okręt-baza. Od września 1808 pełnił w tym porcie rolę hulka jenieckiego. Dowodzony przez rozmaitych oficerów w stopniu commander (klasyfikowany wtedy jako slup) lub captain, nie opuszczał Gibraltaru. Od 1813 zaczął służyć jako stacjonarny okręt flagowy admirałów portu (od 1813 kontradm. Linzee, potem kontradm. Fleeminga). Wycofano go ostatecznie w listopadzie 1816 i sprzedano na miejscu 8.01.1818. Jednak wg innych dokumentów po bitwie pod Trafalgarem został doprowadzony do Anglii i odstawiony do rezerwy 12.06.1806 w Chatham, po czym rozebrany tamże w grudniu 1814. Siak czy owak, jego służba pod brytyjską banderą jest nie warta uwagi.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SAN ILDEFONSO (zdobyty 1805).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Pierwotnie hiszpański 74-działowiec San Ildefonso, zbudowany w Kartagenie. Zaprojektował go José Joaquin Romero y Fernández de Landa, któremu nakazano przygotować plany szybkiego liniowca tej klasy, kiedy przebywał na dworze królewskim 23.02.1784. Stępkę jednostki położono ma początku maja 1784. Nazwę liniowca ustalono 10.08.1784, zwodowano go 22.01.1785. Wymiary żaglowca w stopach i calach z Burgos, zdjęte zgodnie z metodami stosowanymi w Hiszpanii – długość 190’, szerokość 52’, głębokość 25’, zanurzenie z przodu 22’10”, z tyłu 24’4”, tonaż 1815,5 tony. Załoga: 505 ludzi. Uzbrojenie początkowe: na pokładzie dolnym 28 dział 24-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładach odkrytych 16 dział 8-funtowych i dwa 4-funtowe działa kamienne (czyli łącznie 76 dział). Potem wielokrotnie zmieniane, w czasie bitwy pod Trafalgarem liniowiec miał na pokładzie dolnym 28 dział 24-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 24-funtowych; na pokładzie rufowym 6 dział 8-funtowych i 10 haubic 30-funtowych; na pokładzie dziobowym cztery 4-funtowe działa kamienne, na rufówce 6 haubic 24-funtowych (czyli łącznie 84 działa). Załoga liczyła wtedy 669 czy 716 ludzi.
Od 9.06 do 22.08.1785 wziął udział w porównawczych próbach własności żeglarskich ze zbudowanym we francuskim stylu 74-działowcem San Juan Nepomuceno. Kapitanem okrętu San Ildefonso był wtedy komandor Ignacio Maria de Alava, a porównań dokonywano podczas rejsu do Algieru małej eskadry (oprócz tych dwóch liniowców jeszcze dwie fregaty), którą dowodził José de Mazarredo. San Ildefonso okazał się nieco szybszy i lepiej trzymał się wiatru, był bardzo sterowny, stateczny i obszerny. Mazarredo uważał, że był to najszybszy liniowiec nie tylko we flocie hiszpańskiej, ale i na świecie, o znakomitych własnościach. W efekcie na jego wzór zbudowano potem w Ferrol, Kartagenie i Hawanie osiem dalszych. San Ildefonso stał się 9.01.1786 w Kartagenie flagowcem portowym adm. Mazarredo, a jego dowódcą był wtedy Francisco Ruiz de Cárdenas. Liniowiec wyszedł 10.04.1788 z Kartageny do Kadyksu, dowodzony przez brygadiera Fernando Daoiza. Zmieniono na San Ildefonso częściowo omasztowanie, oczyszczono kadłub i obito dno miedzią w La Carraca 15.07.1788. Wrócił wtedy do Kartageny, gdzie dołączył do eskadry porównawczej, którą dowodził José de Córdoba y Ramos. Od września do 20.10.1788 okręt uczestniczył w próbach z liniowcami San Fulgencio i San Leandro oraz innymi jednostkami i fregatami. Po ich zakończeniu został wycofany do rezerwy w Kartagenie. W czasie „kryzysu Nootka” z 1790, dowództwo San Ildefonso (wcielonego do eskadry generała-porucznika markiza del Socorro) objął kmdr Domingo de Nava. Okręt krążył wtedy u przylądka Finisterre w oczekiwaniu na wybuch wojny z Wielką Brytanią. Zawinął 9.09.1790 do Kadyksu na remont. Wyszedł w morze 21.12.1790, dotarł 27.12 do Kartageny, gdzie go wycofano do rezerwy. W 1792 zmodyfikowano jego wnętrze. Następnie przydzielono do eskadry generała-porucznika Francisco de Borja, wysłanej na Morze Śródziemne po wypowiedzeniu wojny Francji. Kapitanem liniowca był nadal kmdr Nava. W maju 1793 San Ildefonso uczestniczył w zajęciu wysp San Pietro i San Antioco, potem krążył u wybrzeży Genui i Francji, wspierał operacje armii Piemontu i Neapolu na brzegach rzeki Var, wrócił do Kartageny 17.07.1793 z załogą złożoną chorobami. Dołączył tam do eskadry generała-porucznika Juana de Lángara, który od 27.08 do 18.12.1793 zajmował Tulon razem z Anglikami wiceadm. Samuela Hooda. Po ewakuacji tego miasta San Ildefonso wrócił do Kartageny. Nava uzyskał 25.01.1794 awans i zszedł z liniowca. Dowództwo okrętu przejął 15.02.1794 brygadier Antonio de Escano. Nakazano mu przewieźć do Livorno francuskich emigrantów, a do Gaety oddziały neapolitańskie zatrudnione wcześniej w Tulonie. W Livorno San Ildefonso wszedł w skład eskadry generała Juana de Lángara, który eskortował księcia Parmy (przyszłego króla Etrurii) do Hiszpanii, gdzie miał poślubić królewnę Marię Luizę de Burbon. Liniowiec dotarł do Kartageny 11.05.1794. Cztery dni później chorego Escano zastąpił w roli kapitana kmdr Jerónimo Bravo. Wyruszył 30.05, rzucił kotwice w zatoce Kadyksu 18.09.1794. Zgodnie z rozkazem królewskim z 3.04.1795 okręt przyszykowano do pełnienia służby w Eskadrze Oceanu. Teraz dowodził nim José Ezquerra y Guirior. W 1795 San Ildefonso odbył rejs do Portsmouth po angielskie pieniądze, wrócił do Kadyksu w maju. Pożeglował z tego portu 16.05.1795 do Kartageny, wioząc na pokładzie markiza de Casa Tilly (naczelnego dowódcę hiszpańskiej marynarki), jego rodzinę, 19 milionów reali dla armii katalońskiej. Po dotarciu do celu przerzucono okręt z Floty Oceanu do Floty Morza Śródziemnego generała Juana de Lángara. Dowódcą liniowca był kmdr Isidoro del Postigo, a od 29.09.1795 – kmdr Rafael Maestre. W okresie od czerwca do września 1796 San Ildefonso woził działa i amunicję z Barcelony do Kadyksu. Był znowu we flocie Lángary (koło Korsyki i Włoch), kiedy Hiszpania wypowiedziała wojnę Wielkiej Brytanii 5.10.1796. Wszedł do Tulonu w listopadzie, wyszedł w grudniu z eskadrą Villeneuve’a wysłaną do Brestu. Rzucił kotwicę w Kartagenie 20.12.1796. Tam dowództwo hiszpańskiej Floty Śródziemnomorskiej przejął generał José de Córdoba y Ramos. Wyszedł on 1.02.1797 z Kartageny do Kadyksu z 27 liniowcami, ale zepchnięty wiatrem na Atlantyk natknął się 14.02.1797 koło Przylądka Św. Wincentego na brytyjską flotę adm. Jervisa i poniósł klęskę w bitwie. San Ildefonso nie wszedł jednak do walki, po czym zawinął do Kadyksu 3.03.1797. Dowodzony przez Manuela Victoria wziął 6.02.1798 udział w wypadzie eskadry generała-porucznika Mazarredo. W grudniu 1798 San Ildefonso, którego kapitanem był teraz José de Uriarte y Borja, wyruszył z Kadyksu do Indii Zachodnich, docierając do Cartageny 23.01.1799 z wojskiem, rtęcią i innymi towarami. Wyszedł z Veracruz 28.02, skierowany do Ferrol. Ponownie wypłynął w rejs do Indii Zachodnich 15.10.1799. Miał wtedy 82 działa i załogę liczącą 663 ludzi. Tym razem zawinął nie tylko do Veracruz, ale i do Hawany. Dowództwo liniowca przejął 26.02.1800 Francisco Alcedo y Bustamante, który operował w rejonie Antyli do zawarcia pokoju w Amiens (27.03.1802). Potem San Ildefonso wrócił do Hiszpanii i został odstawiony do rezerwy. W czerwcu 1805 wszedł w skład eskadry z Ferrol. W lecie 1805 czyszczono okręt, reperowano, ponownie obijano miedzią. Jego dowództwo objął 22.07.1805 brygadier José Ramón de Vargas y Varáez. W sierpniu 1805 San Ildefonso dołączył do floty francusko-hiszpańskiej wiceadm. Villeneuve’a i 21.10.1805 walczył w bitwie pod Trafalgarem. Komandor Vargas, ranny w ramię i klatkę piersiową przez latające drzazgi („mityczne” wg niektórych badaczy), musiał być zniesiony pod pokład. Liniowiec stracił 34 zabitych oraz 147 rannych i w końcu poddał się Anglikom. Doprowadzony najpierw do Gibraltaru, a 7.06.1806 do Portsmouth przez komandora Johna Quilliama. Wcielony do Royal Navy pod nazwą Ildefonso albo San Ildefonso. Do 1808 stał w rezerwie. Wymiary brytyjskie: długość 175’5,5”, szerokość 48’5,5”, głębokość 20’10”, tonaż 1752 tony. Oficjalnie załoga 640 ludzi; uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 6 dział 12-funtowych i 8 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe (ale bardzo wątpliwe, aby miał je kiedykolwiek naprawdę). W okresie marzec-czerwiec 1808 wyposażono go w Portsmouth do pełnienia roli magazynu żywności. Od lipca 1808 do 1814 jego dowódcą był por. Edward Harley. W latach 1812-1814 Ildefonso służył jako skład zaopatrzeniowy na Spithead. Ponownie wycofano go do rezerwy w Portsmouth w lipcu 1814. Został tam rozebrany w lipcu 1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu REVENGE (1805).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Okręt w zasadzie 74-działowy, chociaż niezbyt typowy. Zamówiony 26.10.1796 w królewskiej stoczni w Chatham jako 80-działowiec, tymczasem już następnego dnia zaakceptowano dla jego konstruowania projekt 74-działowca autorstwa Johna Henslow, Długość 181’1”, szerokość 49’2”, głębokość 20’9”, tonaż 1929 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 24-funtowych (wagomiar jak dla 80-działowców; tylko kilka okrętów 74-działowych w Royal Navy nosiło wtedy takie uzbrojenie); na pokładzie rufowym najpierw 14 dział 9-funtowych (potem 6 dział 12-funtowych i 10 karonad 32-funtowych); na pokładzie dziobowym najpierw 4 działa 9-funtowe (potem 2 działa 9-funtowe i 2 karonady 32-funtowe); na rufówce 6 karonad 18-funtowych (czyli razem najpierw 82 działa i karonady, potem 84 działa i karonady). Załoga: 590 ludzi.
Stępkę pod Revenge położono w sierpniu 1800, zwodowano okręt 13.04.1805, ukończono 23.06.1805. Dowodzony od 9.04.1805 przez komandora Roberta Moorsoma, liniowiec niemal „prosto ze stoczni” trafił do bitwy pod Trafalgarem 21.10.1805. Poniósł w niej stosunkowo duże straty (28 zabitych i 51 rannych, wśród tych ostatnich dowódca) i musiał być remontowany w Portsmouth od grudnia 1805 do lutego 1806. Rannego Moorsoma zastąpił 7.01.1806 tymczasowo kmdr Charles Elphinstone Fleeming, ale już w następnym miesiącu dowództwo objął (24.02 i sprawował do 5.08.1808) kmdr John Gore. Załoga Revenge uczestniczyła 16.07.1806 w ataku łodziowym na francuskie okręty i statki kryjące się na Żyrondzie. Liniowiec wziął udział (niezbyt aktywny, był bowiem za wolny) w akcji rozgromienia przez zespół komodora Samuela Hooda pod Rochefort eskadry francuskich fregat 25.09.1806. Przydzielony do floty Morza Śródziemnego pożeglował 26.02.1807 pod Kadyks, uczestnicząc w blokadzie tego miasta. Od 6.08.1808 do 18.10.1810 jego kapitanem był kmdr Charles Paget (z przerwą od styczniu 1809, kiedy tymczasowo zastępował go najpierw kmdr John Bligh, a potem – w kwietniu 1809 – kmdr Alexander Kerr). Liniowiec eskortował konwój wschodnioindyjski od 18.09.1808, po powrocie służył we Flocie Kanału pod adm. Gambierem. Uczestniczył aktywnie w ataku na Redzie Baskijskiej 12.04.1809, potem Bligh przeprowadził go do Anglii. W lecie 1809 Revenge wziął udział w operacji Walcheren. W 1810 włączono go do eskadry blokady Cherbourga. Zdobył francuskiego korsarza koło tego portu 17.10.1810. Od 19.10.1810 do 15.06.1812 dowodził liniowcem kmdr John Nash. W czasie jego komendy żaglowiec zaczął być jednostką flagową kontradm. Legge w Kadyksie. Od 16.06.1812 do 30.09.1812 kapitanem Revenge był kmdr Charles Philip Butler Bateman, a od 1.10 do 26.11.1812 – kmdr William Stewart. W okresie 27.11.1812 – 23.01.1814 komendę sprawował ponownie kmdr John Gore. Wysłano go na Morze Śródziemne 18.12.1812 ze Spithead. Eskortował po drodze konwój statków zmierzających do Portugalii, Hiszpanii i na Morze Śródziemne. Załoga okrętu w akcji łodziowej porwała z kotwicy w porcie Palamos na wybrzeżu Katalonii francuską felukę korsarską 8.11.1813. Od 24.01 do 4.06.1814 dowodził liniowcem kmdr William Fairbrother Carroll, zaś od 5.06 do 10.09.1814 – kmdr Henry Hart. Revenge wrócił do Anglii w sierpniu 1814 i został wycofany do rezerwy we wrześniu 1814 w Chatham. W nowym systemie klasyfikacji, obowiązującym w Royal Navy od przełomu 1816/1817, klasyfikowano go jako liniowiec 78-działowy. W okresie od lutego 1818 do sierpnia 1823 dokonano w Chatham gruntownego remontu tego okrętu i przebudowy – otrzymał teraz m.in. okrągłą rufę Seppingsa. Nowe wymiary to: długość 183’2,25”, szerokość 49’5”, głębokość 21’1”, tonaż 1954 tony. Dowodzony od 20.03.1823 do kwietnia 1827 przez komandora Charlesa Burrarda służył na Morzu Śródziemnym w roli flagowca wiceadm. Neale, głównodowodzącego w tamtym rejonie. Jego następnym kapitanem był kmdr Norborne Thompson. Pod jego rozkazami Revenge operował najpierw na wodach krajowych, ale już w lipcu 1827 wrócił na Morze Śródziemne – remontowano go na Malcie w maju-czerwcu 1828, w czerwcu 1828 blokował wybrzeża Morei, potem operował w 1829 pod Neapolem i u wybrzeża lewantyńskiego, koło Sycylii i Sardynii. W grudniu 1830 przechodził inspekcję w Plymouth. Od maja 1831 był okrętem strażniczym w Plymouth. Dowodził nim wtedy, do 7.11.1834, kmdr James Hillyar. W lipcu 1831 Revenge uczestniczył w próbach żeglarskich różnych jednostek wchodzących w skład Eskadry Kanału adm. Codringtona, we wrześniu zawinął do Cork. Od 7.11.1831 do 12.03.1834 kapitanem okrętu był kmdr Donald Hugh Mackay. W tym czasie Revenge pożeglował w końcu grudnia 1831 do Lizbony, wrócił na Spithead w listopadzie 1832, wchodził pod koniec 1832 i na początku w skład eskadry wiceadm. Malcolma, blokującej wybrzeża Holandii (w związku z walką Belgów o niepodległość). Z końcem stycznia 1833 wysłano go przez Gibraltar (skąd zabrał żołnierzy) i Maderę do Indii Zachodnich (był na Barbados w marcu). Wrócił do Plymouth w maju 1833. W czerwcu i lipcu 1833 przebywał w Plymouth, potem w Cork, od stycznia 1834 stacjonował na Tagu (zawijając okresowo do portów brytyjskich). Jego dowództwo przejął 14.03.1834 kmdr William Elliott. W październiku 1834 Revenge został wysłany z Lizbony na Morze Śródziemne, gdzie służył jeszcze w 1837. W 1839 znajdował się w Portsmouth. Od 1839 jego uzbrojenie (przynajmniej nominalnie) tworzyły: na pokładzie dolnym 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 26 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 30 dział 32-funtowych (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”); na pokładach odkrytych 6 dział 32-funtowych (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”) i 10 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”). Od 1840 (lub już od 9.05.1839) dowodził nim kmdr William Waldegrave. Revenge, klasyfikowany teraz jako 76-działowiec, stacjonował najpierw na Tagu, w lipcu 1840 przeszedł na Morze Śródziemne. Uczestniczył w wielu akcjach bojowych u wybrzeży Syrii w 1840, m.in. w najważniejszym zdarzeniu tych walk – bombardowaniu i zdobyciu twierdzy Acre 3.11.1840. W połowie grudnia 1841 wrócił na Tag. Wycofano go do rezerwy w Sheerness w 1842. Został rozebrany na miejscu w październiku 1849.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SWIFTSURE (1804).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Okręt III rangi, liniowiec 74-działowy, zbudowany wg projektu Johna Henslowa z 11.09.1800. Wymiary: długość 173’0”, szerokość 47’10” (w projekcie 47’6”), głębokość 20’9”, tonaż 1704 tony. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 18-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 18-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 590 ludzi.
Zamówiony w prywatnej stoczni firmy Balthazar & Edward Adams, w Bucklers Hard, 16.08.1800. Stępkę położono w sierpniu 1802. Zwodowano okręt 23.07.1804, ukończono w Portsmouth 24.09.1804. Od 23.08.1804 do 10.05.1805 dowodził nim kmdr Mark Robinson. W 1804 odesłano go na Morze Śródziemne, dołączył do wiceadm. Nelsona pod Tulonem 25.12.1804. Kiedy Nelson ścigał Villenueve’a do Indii Zachodnich, zabrał ze sobą Swiftsure, ale na okręcie nastąpiła zmiana dowódcy – teraz (od 11.05.1805) był nim kmdr William Gordon Rutheford. Liniowiec walczył w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, lecz poniósł małe straty – 9 zabitych i 8 rannych. W listopadzie 1807 jego kapitanem został kmdr John Conn. Flagę na liniowcu podniósł wiceadm. Warren, wysłany jako głównodowodzący na wody Ameryki Północnej 8.12.1807. W maju 1810 Conn się utopił (4.05.1810) i komendę nad okrętem przejął 13.05.1810 kmdr Charles Austen. Od 26.09.1810 do 11.04.1811 kapitanem był kmdr Robert Lloyd, zaś liniowiec operował w składzie Floty Kanału. Swiftsure przeszedł mały remont w Chatham w okresie marzec-wrzesień 1811. Od 20.08.1811 do 17.06.1812 komendę sprawował kmdr Temple Hardy. W sierpniu 1811 okrętem dowodził tymczasowo kmdr John Colvill. Swiftsure pożeglował 17.11.1811 na Morze Śródziemne. W czerwcu 1812 Hardy trafił do szpitala w Port Mahon, a na liniowcu pojawiła się seria dowódców tymczasowych: kmdr Andrew King, kmdr Jeremiah Coglhan, kmdr William Stuart. Dopiero 27.08.1812 dowództwo przejął na stałe (do 27.06.1814) kmdr Edward Stirling Dickson. Łodzie z liniowca zdobyły 26.11.1813 w pobliżu Korsyki francuski szkuner korsarski, przy ciężkich stratach własnych. W 1814 Swiftsure był na Morzu Śródziemnym okrętem flagowym wiceadm. Laugharne. W okresie 28.06 – 8.10.1814 komendę sprawował kmdr Arden Adderley. W październiku 1814 kapitanem liniowca został kmdr William Henry Webley, wysłany do Indii Zachodnich. Okręt wycofano 30.08.1815 do rezerwy w Portsmouth, gdzie przestał do 1845. O marca do maja 1819 przystosowano go w Portsmouth do pełnienia tam funkcji koszar przejściowych. Został sprzedany na rozbiórkę 18.10.1845.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach