www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ABERCROMBIE (zdobyty 1809).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Pierwotnie francuski 74-działowiec Courageux standardowego typu opracowanego przez Jacquesa-Noëla Sané. Dane projektowe: nośność 1505 ton, wyporność 3004 tony, długość 55,87 m, szerokość 14,45 m, głębokość 7,15 m, zanurzenie przód/tył 6,82/7,48 m. Załoga: 706 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 36-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 14 dział 8-funtowych i 10 karonad 36-funtowych na rufówce (czyli łącznie 82 działa, poza tym dodatkowo 8 działek relingowych).
Okręt zamówiony 15.05.1801 w Lorient. Zawarto 25.05.1801 umowę z braćmi Crucy na wyprodukowanie w Nantes wręgów dla tego liniowca. Jego budowę rozpoczęto 2.11.1801. Nadano mu 7.01.1802 nazwę Courageux. Został przemianowany 22.11.1802 na Alcide. Kiedy nadal stał na pochylni, przemianowano go 14.05.1807 na D’Hautpoul (D’Hautpoult). Został zwodowany 2.09.1807. Wprowadzony 3.12.1807 w Lorient do służby. Od 29.10.1807 jego dowódcą formalnie był kmdr (capitaine de vaisseau de 2e classe) Amand Leduc, który objął rzeczywiście tę funkcję 23.12.1807. D’Hautpoul wszedł jako okręt flagowy w skład eskadry komodora Troude’a (jeszcze 74-działowce Polonais i Courageux oraz dwie fregaty przystosowane do roli transportowców) obarczonej zadaniem przewiezienia na Antyle żołnierzy, amunicji i zapasów. Eskadra opuściła Lorient 26.02.1809. Rzucono kotwice 29.03 przy Ile de Terre-d’En-Haut z grupy Wysepek Świętych. Tu Francuzi dowiedzieli się, że Martynika, dla której przede wszystkim były przeznaczone posiłki, wpadła tymczasem w ręce Anglików, wyładowali więc żołnierzy na miejscu. Jednak Brytyjczycy postanowili wykurzyć stamtąd tak potencjalnie groźny zespół, a przy okazji zdobyć wysepki Święte. Desantowali 14.04 około 2500 ludzi. Opanowali wzgórze górujące nad portem i stąd otworzyli ogień do francuskich okrętów z dwóch haubic 8-calowych. Tej nocy trzy liniowce opuściły port, ale zostały dostrzeżone przez specjalnie w tym celu rozstawione lekkie jednostki Royal Navy. W pościg za Francuzami ruszyła eskadra kontradm. Cochrane’a (4 liniowce i garść slupów). D’Hautpoul, najwolniejszy z trójki, około godz. 22 został dogoniony na odległość długiego strzału armatniego. Wkrótce francuski liniowiec zdołał się znów oderwać, ale przez całą noc kontakt z nim i z pozostałymi jednostkami francuskimi utrzymywał 18-działowy slup Recruit (dowodzony przez commandera Charlesa Napiera), a od świtu zmuszał je do manewrowania utrzymując ogień, chociaż w każdej chwili groziło mu zatopienie. Wieczorem 15.04.1809 jeden z liniowców brytyjskich zdołał zbliżyć się tak bardzo, że Troude nakazał swoim okrętom rozproszenie. D’Hautpoul sterował na północny zachód ku zachodowi. Pościg trwał także przez cały dzień następny i stopniowo dołączały do niego inne jednostki brytyjskie, ale lekkie (fregaty). Ostatecznie wczesnym rankiem 17.04.1809 ogień z jednej z fregat (Castor) na tyle powstrzymał francuza, że do walki mógł wejść 74-działowiec Pompée. D’Hautpoul bronił się zaciekle (stracił około 85 zabitych i rannych), ale miał żagle i liny pocięte na kawałki, maszty uszkodzone, kadłub podziurawiony, a ze wszystkich stron zbliżały się dalsze okręty brytyjskie. Leduc, sam dwukrotnie lekko ranny przez (rzekomo mityczne wg niektórych „fachowców”) drewniane odłamki, opuścił banderę o godz. 5.15 w pobliżu Porto Rico.
D’Hautpoul został wcielony do Royal Navy pod nazwą Abercrombie, a jego pierwszym kapitanem mianowano w czerwcu 1809, w uznaniu za postawę w tej walce, Charlesa Napiera (awansowanego na komandora 22.05.1809). Wymiary wg Brytyjczyków: długość 181’6”, szerokość 48’6,25”, głębokość 21’8”, tonaż 1871 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 30 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe, czyli pod banderą brytyjską ten 82-działowy 74-działowiec francuski był 74-działowcem 78-działowym Wink

. Od września 1809 (albo od czerwca do końca sierpnia) okrętem Abercrombie dowodził kmdr John Richards, a od grudnia 1809 kmdr William Charles Fahie. Liniowiec stał 16.12.1809 na kotwicy w zatoce Fort Royal na Martynice z resztą eskadry wiceadm. Cochrane’a, kiedy zauważono dwie francuskie fregaty, które potem rzuciły kotwice na północny zachód od Basse-Terre. Brytyjczycy zniszczyli obie jednostki, jednak Abercrombie nie brał w tej akcji bezpośredniego udziału, pozostawiony przez admirała do pilnowania Point-a-Pitre. Uczestniczył za to w zdobyciu Gwadelupy po operacjach od 26.01 do 6.02.1810. W lutym 1810 Cochrane mianował dowódcę tego liniowca komodorem i wysłał go na czele ekspedycji, która miała zająć mniejsze wyspy Antyli. Fahie dotarł do St. Martin o świcie 14.02 i wkrótce uzyskał kapitulację Francuzów oraz Holendrów. Potem Abercrombie zakotwiczył 21.02 na redzie Sint Eustatius, a następnego dnia zajęto i ten punkt. Poddała się też Saba. W maju 1810 liniowiec znajdował się na Barbados. Pod koniec listopada remontowano go w Plymouth. Został 30.12.1810 skierowany do Lizbony. W 1811 był w Lizbonie (jeszcze w kwietniu) i pod Lorient, potem włączono go do Floty Kanału, operował pod Brestem. We wrześniu 1811 zdobył mały francuski bryg. Od stycznia do marca 1812 przechodził drobny remont w Portsmouth. W latach 1812-1813 służył we Flocie Kanału. Uczestniczył przy tym w blokadzie Brestu. Najpóźniej w maju 1814 został wycofany do rezerwy w Plymouth. Sprzedano go na miejscu 30.04.1817.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu IMPREGNABLE (1810).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

98-działowy trójpokładowiec, okręt drugiej rangi. Zaprojektowany w 1798 przez Williama Rule, miał się początkowo nazywać Europe, ale jeszcze przed rozpoczęciem prac na pochylni został 7.03.1800 przemianowany na Impregnable, w związku ze świeżą utratą okrętu tej nazwy w październiku 1799. Zamówiony w królewskiej stoczni w Chatham 13.01.1798, zaczęty 23.02.1802, od kwietnia 1803 nadzorowany przez Roberta Seppingsa, zwodowany 1.08.1810.
Wymiary rzeczywiste: długość 196’0”, szerokość 51’2”, głębokość 22’2”, tonaż 2278 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie środkowym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 14 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe (w sumie 106 sztuk). Załoga: 738 ludzi.
Od lipca 1811 dowodził nim kmdr James Wilkes Maurice, okręt stał w Portsmouth. Od 1812 jego kapitanem był kmdr George MacKenzie, Impregnable służył na wodach kanału La Manche (od kwietnia patrolował pod Cherbourgiem) i na Morzu Północnym (blokował ujście Skaldy, był pod Vlissingen). W 1813 był flagowcem adm. Younga, w ujściu Skaldy. Od lipca 1813 liniowcem dowodził kmdr John Loring, a od 16.05.1814 do 29.06.1814 – kmdr Charles Adam. W maju skierowano go pod Boulogne. W czerwcu okręt uczestniczył w transporcie rosyjskiej gwardii z Cherbourga do Anglii, w lipcu – częściowo rozbrojony – woził brytyjskich żołnierzy z Bordeaux do Anglii. W październiku 1814 dowództwo przejął kmdr Robert Hall. Stojący w 1815 w Plymouth okręt był flagowcem wiceadm. Dometta. W marcu 1815 komendę nad Impregnable przejął kmdr Samuel Campbell Rowley. Jednostka transportowała żołnierzy brytyjskich z Ameryki. Była flagowcem kontradm. Josiasa Rowleya. Następnie przeszła pod rozkazy lorda Exmouth na Morzu Śródziemnym. Impregnable uczestniczył tam w desantowaniu austriackich żołnierzy pod Livorno, osłaniał transporty żołnierzy do Genui i Marsylii. Wrócił do Plymouth 6.11.1815. W grudniu 1815 jego kapitanem został kmdr James Pack. Od czerwca 1816 kapitanem Impregnable był kmdr Edward Brace, a w lipcu na okręcie podniósł flagę kontradm. Milne. Także w lipcu działa 12-funtowe z pokładu dziobowego wymieniono na 18-funtowe. Żaglowiec udał się 28.07.1816 na Morze Śródziemne w składzie ekspedycji lorda Exmouth przeciwko Algierowi. Wziął udział w bombardowaniu Algieru 27.08.1816, ponosząc niezwykle ciężkie straty (50 zabitych, 158-160 rannych), trafiony przez 233 duże pociski. Równocześnie sam wystrzelił 6730 kule, najwięcej z całej eskadry brytyjskiej. Na początku września 1816 skierował się z eskadrą do Anglii, ale z powodu ciężko uszkodzonego takielunku musiał spędzić długi czas w Gibraltarze, wracając do Plymouth dopiero 5.10.1816. Od października 1816 liniowcem służącym jako stacjonarny flagowiec (okręt strażniczy w Plymouth) adm. Duckwortha dowodził kmdr James Nash. Zgodnie z nowym systemem klasyfikacji, Impregnable był od lutego 1817 okrętem 1 rangi, 106-działowym. Nowym kapitanem jednostki został we wrześniu 1817 kmdr Pownall Pellew, a w czerwcu 1821 – kmdr Alexander Skene. Liniowiec nadal stał w Plymouth. Wycofano go do rezerwy w październiku 1823. Od lutego 1825 do kwietnia 1826 poddawano go w Plymouth przebudowie - otrzymał okrągłą rufę Seppingsa. Jego nowe wymiary wynosiły: długość 196’8”, szerokość 52’8,5”, głębokość 21’9,5”, tonaż 2407 ton, wyporność 3880 ton.
Od 1839 znów pełnił w Plymouth rolę flagowca portowego, od 30.04.1839 do 27.10.1840 dowodzony przez komandora Henry’ego Edena (pod flagą adm. Moore’a). Jego prawdziwe uzbrojenie mogło być wtedy szczątkowe, ale oficjalnie należał do liniowców 104 działowych, o uzbrojeniu nominalnym: na pokładzie dolnym cztery 8-calowe działa haubiczne (o masie 65 cetnarów i długości 9’0”) oraz 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów i długości 9’6”); na pokładzie środkowym dwa 8-calowe działa haubiczne (o masie 65 cetnarów i długości 9’0”) oraz 28 dział 32-funtowych (o masie 48 cetnarów, długości 8’0”); na pokładzie górnym 30 dział 32-funtowych (o masie 32 cetnarów, długości 6’6”); na spardeku 6 dział 32-funtowych (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”) oraz 10 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”). Załoga bojowa: 850 ludzi. Od 27.10.1840 do marca 1843 okrętem najpierw wyposażanym w Plymouth (od 9.08.1841 w Portsmouth) do służby morskiej dowodził kmdr Thomas Forrest. Kiedy liniowiec wciąż znajdował się na Spithead, podniósł na nim 28.08.1841 flagę kontradm. Mason, mianowany zastępcą głównodowodzącego floty śródziemnomorskiej. Impregnable wyruszył na Morze Śródziemne we wrześniu 1841 z Portsmouth i w październiku 1841 z Plymouth. Dotarł na Maltę 31.10.1841. W marcu 1843 jego dowództwo przejął na Morzu Śródziemnym kmdr Robert Smart. Żaglowiec wrócił do Anglii w maju 1843. Odstawiono go do rezerwy w Devonport w czerwcu 1843. Od 1.01.1849, kiedy dowódcą okrętu mianowano komandora Thomas Maitlanda, Impregnable znów pełnił funkcję okrętu flagowego w Devonport/Plymouth, tym razem pod flagą adm. Gage’a. Kolejne pary jego dowódców i oficerów flagowych to: od 1.01.1852 kmdr Arthur Love i adm. Ommanney; od 25.04.1854 kmdr Charles Wise i adm. William Parker; od maja 1857 do maja 1860 kmdr William Houston Stewart i wiceadm. Reynolds; od maja 1860 do kwietnia 1861 kmdr Frederick Herbert Kerr i wiceadm. Stewart; od kwietnia do końca grudnia 1861 kmdr Charles Vesey. Od 1.01.1862 do 1879 Impregnable służył w Devonport jako okręt treningowy dla chłopców. Potem w służbie portowej. Przemianowany na Kent 9.11.1888. Przemianowany na Caledonia 22.02.1891. Sprzedany na rozbiórkę 19.07.1906.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MILFORD (1809).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowy okręt trzeciej rangi. Inne dzieło francuskiego projektanta w brytyjskiej służbie, Jean-Louisa Barralliera, o którym pisałem przy okazji omawiania liniowca Rochfort. Żaglowiec Milford wzorowany był (z modyfikacjami) na okręcie Spencer z 1795 tegoż konstruktora. Zamówiony 16.12.1796 w Milford Haven, w prywatnej stoczni firmy Jacobs. Rozpoczęto budowę w czerwcu 1798. Właściciel stoczni zbankrutował, więc konstruowanie liniowca dokończyło państwo. Okręt zwodowano 1.04.1809, wykończono w Plymouth 30.08.1809.
Milford miał długość 181’1”, szerokość 49’1,75”, głębokość 21’0”, tonaż 1919 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 24-funtowych; na pokładzie rufowym 14 dział 9-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 590 ludzi. Później wszystkie 9-funtówki z otwartych pokładów ustąpiły miejsca 32-funtowym karonadom.
Od maja lub czerwca 1809 do około połowy 1810 dowodził nim kmdr Henry William Bayntun. Liniowiec operował na wodach kanału La Manche i przyległych. Współdziałał w zdobyciu francuskiego brygu 9.11.1809. Bayntun wielce krytykował właściwości okrętu. W pierwszej połowie 1810 Milford pełnił rolę flagowca kontradm. Durhama na Bałtyku lub na Morzu Północnym. Od sierpnia 1810 kapitanem okrętu był Edward Kittoe. Pożeglował do Kadyksu 18.08.1810. Milford nosił od września 1810 flagę wiceadm. Keatsa w Kadyksie. Załoga walczyła w obronie miasta przed żołnierzami Napoleona i poniosła poważne straty. W lipcu 1811 Milford skierował się przez Gibraltar ku wybrzeżom Katalonii i pod Tulon, gdzie Keats przeszedł na inny okręt 31.07.1811. W sierpniu 1811 liniowiec znajdował się w Port Mahon. Od 1812 dowódcą jednostki był kmdr John Duff Markland, a liniowiec nadal służył na Morzu Śródziemnym (i na Adriatyku), tym razem jako okręt flagowy kontradm. Fremantle. Zwalczał francuską żeglugę pod Raguzą w maju 1813. Uczestniczył w zdobyciu Fiume 3.07.1813. Jego łodzie współdziałały w zdobyciu Porto Re (5.07.1813) i w operacji pod Rogoźnicą 4.08.1813. Brał udział w zdobyciu Triestu 5-29.10.1813. W październiku 1813 dowództwo okrętu przejął kmdr Westby Percival. Milford przebywał w 1814 pod Wenecją, ale tym samym roku wycofano go w Anglii do rezerwy. Wyposażony w Plymouth i Milford (maj-lipiec 1825) do pełnienia funkcji lazaretu, służył w tym charakterze do 1842. Rozebrano go w Pembroke w lipcu 1846.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BLAKE (1808).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec, jednostka trzeciej rangi. Pierwszy okręt typu, którego koncepcję powstania w 1805 r. opisywano w tamtej epoce następującymi słowami: „zbudowany dokładnie na podstawie planów starego francuskiego [liniowca] Courageux [zdobytego przez Anglików w 1761, a zwodowanego przez Francuzów w 1753], z wyjątkiem długości pokładu działowego powiększonej o 7’9”, aby uzyskać zwiększenie pojemności [naprawdę: nośności] umożliwiające niesienie furt śródokręcia około 5,5 cala wyżej nad wodą”. Ponieważ na wzór Courageux zaprojektowano w 1779 typ Leviathan, typ Blake można też uznać za przedłużony typ Leviathan.
Obie jednostki typu Blake miały bardzo krótki żywot, co przypisywano użyciu do ich budowy dębu z Holsztynu, uważanego za dużo mniej trwały od dębów angielskich. Liniowiec Blake zamówiono w Deptford 23.07.1805, zaczęto w kwietniu 1806, zwodowano 23.08.1808, ukończono 6.10.1808 w Woolwich. Miał długość 180’1,5”, szerokość 48’2”, głębokość 20’10”, tonaż 1822 tony. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 4 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 640 ludzi.
Od września 1808 okrętem dowodził kmdr Charles Brisbane. Od grudnia 1808 do 1812 kapitanem był kmdr Edward Codrington (przyszły zwycięzca spod Navarino). Latem 1809 Blake brał udział w operacji Walcheren, jako flagowiec kontradm. Hyde’a (lorda Gardnera). Od 13.12.1809 przez parę dni na liniowcu powiewała flaga kontradm. Strachana. Blake pożeglował 27.05.1810 ku flocie śródziemnomorskiej. W 1810 brał udział w Obronie Kadyksu i osłaniał hiszpańskie liniowce w drodze do Port Mahon. Działał potem na Morzu Śródziemnym pod rozkazami adm. Cottona. Od kwietnia 1811 do kwietnia 1813 należał do eskadry operującej u wybrzeży Katalonii we współpracy z hiszpańskimi powstańcami: dowiózł 12.06.1811 posiłki do obleganej przez Francuzów Tarragony, zebrał też część ludzi, którzy uszli masakrze dokonanej przez napoleońską armię; w styczniu 1812 ostrzeliwał to miasto; pod koniec stycznia 1812 ostrzeliwał francuskie oddziały pod Mataro; we wrześniu 1812 atakował Tarragonę; W kwietniu 1813 został wycofany do rezerwy w Portsmouth. W grudniu 1813 i styczniu 1814 wyposażono go do pełnienia tam roli hulka więziennego. Wystawiono go na sprzedaż na aukcji 18.09.1816, jednak nie wylicytowano nawet kwoty minimalnej. Został sprzedany na rozbiórkę 17.10.1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SAINT DOMINGO (1809).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec typu Blake. Zamówiono go w Woolwich 23.07.1805, zaczęto w czerwcu 1806, zwodowano 3.03.1809, ukończono 13.04.1809. Miał długość 180’0”, szerokość 48’1,5”, głębokość 20’10,5”, tonaż 1819 ton.
Od marca 1809 do 1812 okrętem dowodził kmdr Charles Gill. Saint Domingo (San Domingo) służył wtedy jako flagowiec kontradm. Strachana. Brał udział w operacjach u ujścia Skaldy 28.07-4.09.1809, potem operował pod Texel. W lipcu 1811 znajdował się w Lizbonie. Od 1812 był okrętem flagowym adm. Warrena, od sierpnia 1812 dowodzony przez komandora Johna Thompsona. Popłynął do Ameryki Północnej 14.08.1812. Od grudnia 1812 do 1814 jego kapitanem był kmdr Samuel Pechell. W akcji łodziowej załoga okrętu 16.03.1813 współdziałała w zdobyciu czterech amerykańskich jednostek korsarskich. Pod koniec maja 1813 San Domingo znajdował się na Bermudach (dotarł tu w lutym). Uczestniczył w nieudanym ataku na Norfolk 22.06.1813 (dywizjonem 15 łodzi z okrętów eskadry dowodził Pechell). Liniowiec opuścił 4.12.1813 Halifax, udając się na Bermudy, gdzie dotarł 28.01.1814. W 1814 Saint Domingo był flagowcem kontradm. Foote’a. Zdobył amerykański okręt korsarski 1.03.1814. Wrócił do Portsmouth 21.05.1814. W czerwcu i lipcu 1814 przewoził do Anglii z Cherbourga i Bordeaux żołnierzy rosyjskich oraz brytyjskich. Od 1815 stał w rezerwie w Sheerness. Sprzedano go na rozbiórkę 18.04.1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ABOUKIR (1807).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jednostka trzeciej rangi, 74-działowiec. Okręt zmodyfikowanego typu Leviathan/Carnatic, czyli inny wariant liniowca opartego na francuskim Courageux, zdobytym w 1761. Aboukir miał długość 172’5,625”, szerokość 47’9,5”, głębokość 20’10”, tonaż 1703 tony. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 2 działa 9-funtowe i 12 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 640 ludzi.
Okręt zamówiony we Frindsbury, w stoczni firmy Josiah & Thomas Brindley, w 1800 albo 1802. Zaczęty w czerwcu 1804, zwodowany 18.11.1807. Ukończony 7.07.1808 w Chatham. Jeszcze przed ukończeniem przewinęła się przez niego gromadka dowódców – od 10.03.1808 kmdr George Cockburn (u Winfielda omyłkowo Charles Cockburn – Royal Navy nie miała wtedy w ogóle takiego oficera); od kwietnia 1808 kmdr Percy Frazer, od maja 1808 kmdr George Parker. Aboukir został włączony do Floty Kanału. Brał udział w operacji Walcheren w lecie 1809, w działania w ujściu Skaldy w 1810, służył pod Texel i Vlissingen w okresie 1810-1811. W styczniu 1812 eskortował ze Spithead konwój zmierzający do Hiszpanii, Portugalii i na Morze Śródziemne. W lecie 1812 na okręcie powiewała flaga kontradmirała Thomasa Byama Martina, dowodzącego na Bałtyku (wyruszył tam 13.05.1812), a kapitanem liniowca był wówczas kmdr Thomas Browne. W maju 1813 Browne objął dowództwo innego żaglowca, zaś na dwupokładowiec Aboukir wrócił kmdr George Parker, wysłany 19.06.1813 na Morze Śródziemne. We wrześniu 1813 na tamtych wodach kapitanem okrętu został kmdr Norborne Thompson. Aboukir brał udział 12.02.1814 w utarczce w flotą Tulonu i uczestniczył w zajęciu Genui w kwietniu 1814. Wrócił do Portsmouth 24.08.1814. Od 1817 do 1838 znajdował się w rezerwie w Chatham. Przystosowany tam w okresie lipiec 1823 - czerwiec 1824 do pełnienia roli koszar przejściowych. W czerwcu 1831 przekształcony w okręt szpitalny dla chorych z hulków więziennych. Sprzedany na rozbiórkę 16.08.1838.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BOMBAY (1808).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jednostka trzeciej rangi, 74-działowiec. Okręt tego samego typu i podtypu co Aboukir z 1807. Bombay miał długość 172’3,5”, szerokość 47’9,5”, głębokość 20’9”, tonaż 1701 ton.
Zamówiony w królewskiej stoczni w Deptford 9.07.1801, a zamówienie ponownie potwierdzono 23.07.1805. Zaczęty w październiku 1805, zwodowany 28.03.1808. Ukończony 11.05.1808 w Woolwich.
Od czerwca 1808 do 1812 dowodził nim kmdr William Cuming, początkowo na Morzu Północnym, wysłany 7.02.1809 na Morze Śródziemne. W czerwcu 1811 Bombay operował pod Tarragoną, w lipcu 1811 – pod Tulonem. W drugiej połowie sierpnia 1812 odesłano go spod Tulony do Cartageny. W 1812 dowództwo okrętu przejął na Morzu Śródziemnym najpierw kmdr Norborne Thompson, potem kmdr George Parker, który przyprowadził żaglowiec do Deal 26.01.1814. Okręt remontowano w Portsmouth od marca do lipca 1814. Od maja 1814 jego kapitanem był kmdr Henry Bazely. Przywiózł brytyjski garnizon z Madery. W lipcu 1814 Bombay służył jako flagowiec kontradm. Beresforda, na przełomie sierpnia i września 1814 przeszedł z Portsmouth do Cork eskortując konwój transportowców. Do stycznia 1815 dokonywał rejsów wzdłuż południowego wybrzeża Anglii. Wysłano go z Portsmouth 29.01.1815 na poszukiwanie amerykańskich fregat. Wiosną 1815 operował w okolicach Azorów, potem przeszedł na Morze Śródziemne w eskadrze lorda Exmouth. W sierpniu 1815 przewoził królową Sardynii, trzy księżniczki i ich świtę z Cagliari do Genui. W październiku 1815 znajdował się w Marsylii. Od początku 1816 Bombay był okrętem flagowym kontradm. Penrose. Liniowiec został wycofany do rezerwy w lipcu 1816 w Portsmouth. Przemianowano go na Blake zgodnie z rozkazem admiralicji z 28.04.1819. W grudniu 1823 okręt przystosowano w Portsmouth do roli koszar przejściowych. Być może w 1828 pełnił funkcję jednostki szpitalnej, ale w 1840 znów służył jako koszary przejściowe. Rozebrano go w Portsmouth, rozbiórkę zakończono 22.12.1855.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SCIPION (zdobyty 1805).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.