www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu VALIANT (1807).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec typu Repulse (dane typu przy Sceptre z 1802).
Valiant został zamówiony w prywatnej stoczni firmy Perry, Wells & Green w Blackwall 24.01.1805. Zaczęty w kwietniu 1805, zwodowany 24.01.1807, ukończony w Woolwich 6.03.1807. Wymiary rzeczywiste: długość 174’0”, szerokość 47’6,75”, głębokość 20’0”, zanurzenie z przodu 13’3”, z tyłu 17’4”, tonaż 1718 ton.
Od marca 1807 dowodził nim kmdr Kenneth McKenzie, a od kwietnia 1807 – kmdr James Young. Liniowiec należał do Floty Kanału. W lecie 1807 wziął udział w ekspedycji przeciwko Kopenhadze w składzie floty adm. Gambiera, do której dołączył 7.08 pod Helsingör. Od stycznia 1808 kapitanem okrętu był krótko kmdr George Reynolds, po nim kmdr John Poo Beresford, a od czerwca 1808 – kmdr Thomas Briggs. Następni dowódcy zmieniali się nie mniej szybko: od grudnia 1808 liniowcem dowodził kmdr John Hayes, od lutego 1809 – kmdr Alexander Robert Kerr, od marca 1809 – kmdr John Bligh, potem kmdr Thomas Shortland. Dopiero drugi kapitan z 1810, kmdr Robert Dudley Oliver, przetrwał na tym stanowisku do 1814. Na przełomie 1808/1809 Valiant brał udział w blokadzie Lorient (komandorowie Hayes i Kerr), w kwietniu 1809 uczestniczył w środkowej fazie ataku komandora Cochrane’a na Redzie Baskijskiej (kmdr Bligh). W pobliżu Belleisle 3.02.1810 zdobył 14-działową jednostkę francuską z ładunkiem wartym 150 tysięcy funtów (kmdr Bligh), uczestniczył (wraz z innymi jednostkami eskadry kontradm. Neale’a) w zdobyciu dwóch brygów i zniszczeniu trzeciego na Redzie Baskijskiej 28.09.1810 (kmdr Oliver). Valiant operował w pobliżu wyspy Aix także w 1811, ale we wrześniu i październiku 1811 znajdował się pod Vlissingen, od grudnia 1811 do października 1812 służył na wodach między Anglią a Texel. Wysłano go 14.01.1813 z Portsmouth do Ameryki Północnej (do Halifaxu). Zdobył tam sporo żaglowców amerykańskich i odbił kilka brytyjskich statków z rąk Amerykanów. W styczniu 1814 przebywał na Bermudach. Wyszedł z konwojem z Jamajki (przez Hawanę i Bermudy) do Anglii 2.02.1814, wrócił do Falmouth 25.03.1814. W lipcu 1814 dowództwo okrętu przejął kmdr Zachary Mudge. Skierowano go w 2.11.1814 z Cork do Indii Zachodnich i Brazylii. Po drodze zawinął na Maderę 2.01.1815. Wrócił z Jamajki do Portsmouth 17.08.1815. Valiant został wycofany do rezerwy w Portsmouth na przełomie sierpnia i września 1815. Jego rozbiórkę zakończono w Portsmouth 28.11.1823.
Pozdrawiam Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ELIZABETH (1807).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec typu Repulse (dane typu przy Sceptre z 1802).
Elizabeth został zamówiony w prywatnej stoczni firmy Perry, Wells & Green w Blackwall 24.01.1805. Zaczęty w sierpniu 1805, zwodowany 23.05.1807, ukończony w Woolwich 3.07.1807. Wymiary rzeczywiste: długość 174’0”, szerokość 47’7”, głębokość 20’0”, zanurzenie z przodu 13’3”, z tyłu 17’10”, tonaż 1724 tony.
Od czerwca 1807 do 1810 dowodził nim kmdr Henry Curzon, w listopadzie 1807 wysłany do Portugalii, gdzie wszedł w skład eskadry kontradm. Sidneya Smitha, która w tamtym miesiącu zablokowała Tag, a na przełomie listopada i grudnia pomogła w ewakuacji portugalskiej rodziny królewskiej i eskortowała Portugalczyków w pierwszym etapie rejsu do Brazylii. Potem Smith blokował na Tagu rosyjską eskadrę wiceadm. Sienjawina, a Elizabeth należał nadal do zespołu kontradmirała. Okręt w 1808 znajdował się na Spithead. W 1810 dowództwo liniowca przejął najpierw kmdr Thomas Bladen Capel (w sierpniu 1810 zastępował go Thomas Searle), potem kmdr William Stuart. Od stycznia 1811 do 1813 kapitanem okrętu był kmdr Edward Leveson Gower. Elizabeth został wysłany 26.03.1811 z konwojem do Portugalii (do Lizbony), gdzie przebywał jeszcze w lipcu, wracając do Falmouth 25.08.1811. Skierowano go 19.03.1812 z Portsmouth w pościg za francuską eskadrą. Po uzupełnieniu zapasów na Spithead, liniowiec 4.08.1812 pożeglował na Morze Śródziemne i dalej na Adriatyk. Jego załoga na łodziach brała udział w ataku na siedem załadowanych oliwą statków koło Goro, blisko ujścia rzeki Po (Pad), zdobyciu pięciu i zniszczeniu jednego lub obu pozostałych 29.04.1813. Elizabeth uczestniczył w zdobyciu 8.06.1813 miasta Umago (Omago, dziś Umag) w Istrii. Desant z okrętu zdobył 20.06.1813 miasto Dignano (dziś Vodnjan) w Istrii i wziął do niewoli jego mały francuski garnizon. Liniowiec wchodził w skład eskadry kontradm. Fremantle’a, która zdobyła Fiume (dziś Rijeka) 3.07.1813, zniszczyła tamtejsze baterie i pochwyciła 90 zakotwiczonych tam jednostek (około połowę zwrócono właścicielom). W 1814 dowództwo liniowca objął kmdr Gardiner Henry Guion. Załoga okrętu w ataku łodziowym zdobyła dwie małe jednostki francuskie koło Korfu 25.05 czy 27.05.1814. W sierpniu 1814 Elizabeth patrolował wody w okolicach Przylądka Św. Wincentego. Znajdował się w Gibraltarze co najmniej w okresie 17.12.1814-13.01.1815. Liniowiec wycofano wkrótce potem do rezerwy w Woolwich. Został rozebrany w Chatham w sierpniu 1820.
Pozdrawiam Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CUMBERLAND (1807).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec typu Repulse (dane typu przy Sceptre z 1802).
Cumberland został zamówiony w prywatnej stoczni Thomasa Pitchera w Northfleet 24.01.1805. Zaczęty w sierpniu 1805, zwodowany 19.08.1807, ukończony w Woolwich w październiku 1807. Wymiary rzeczywiste: długość 174’4”, szerokość 47’5,5”, głębokość 20’0”, zanurzenie z przodu 13’8”, z tyłu 17’7”, tonaż 1718 ton.
Od października 1807 do 1811 dowodził nim kmdr Philip Wodehouse, wysłany 30.01.1808 na Morze Śródziemne w składzie eskadry kontradm. Strachana, ścigającej francuski zespół kontradm. Allemanda, który w styczniu wymknął się z redy koło wyspy Aix. Strachan przekroczył Cieśninę Gibraltarską 10.02.1808, a 21.02.1808 zakotwiczył w Palermo, dołączając do eskadry wiceadm. Thornbrougha. W marcu 1808 dotarto do floty wiceadm. Collingwooda koło wyspy Maritimo. Cumberland należał potem albo do eskadry Thornbrougha skierowanej przez Collingwooda do blokady Tulonu, albo do sił głównych Collingwooda operujących pod Gibraltarem i Kadyksem, bądź w końcu walczył na Morzu Śródziemnym w składzie wydzielonego zespołu Strachana. W 1809 działał nadal na Morzu Śródziemnym. W składzie eskadry kontradm. Martina brał udział 23.10.1809 w rozgromieniu konwoju eskortowanego przez kontradm. Baudina (dwa dni później wpędzono na brzeg i spalono koło Frontignan francuski okręt flagowy, 80-działowiec Robuste, a także 74-działowiec Lion). Łodzie z liniowca Cumberland uczestniczyły w ataku eskadry komodora Hallowella na statki (i eskortujące je małe okręty) w zatoce Rosas 31.10.1809 – przy stosunkowo ciężkich stratach własnych Brytyjczycy zniszczyli lub uprowadzili wszystkie 17 statków i 4 jednostki eskorty. Od kwietnia 1811 obowiązki dowódcy pełnił przejściowo kmdr Edward Harvey. Cumberland wrócił z Morza Śródziemnego do Portsmouth 17.08.1811. Formalnie już od lipca 1811 kapitanem okrętu był kmdr Robert Waller Otway. W listopadzie 1811 dowództwo objął (i sprawował je do 1815) kmdr Thomas Baker. Pod jego komendą Cumberland służył na Morzu Północnym, głównie pod Vlissingen. Kierowano go jednak w 1812 także ku wybrzeżom Francji i na Bałtyk. W listopadzie 1812 wysłano okręt do Ameryki Północnej, skąd przeszedł do Indii Zachodnich. Od 8.05.1813 eskortował z St. Thomas konwój zmierzający do Anglii. Wrócił do kraju pod koniec czerwca 1813. W styczniu 1814 Cumberland został ciężko uszkodzony, kiedy 74-działowiec Bedford uderzył w niego podczas sztormu, łamiąc bukszpryt i wszystkie maszty. Także kadłub doznał poważnego uszczerbku, a okręt schronił się ostatecznie w zatoce Hosely. Po remoncie w Chatham, trwającym od lutego do kwietnia 1814, liniowiec skierowano 8.06.1814 z konwojem do Indii Wschodnich. Trasa wiodła z Portsmouth, przez Brazylię, Przylądek Dobrej Nadziei i Ocean Indyjski. Cumberland wrócił w 1815. W czerwcu 1815 przewoził francuskich jeńców wojennych. Potem stał w rezerwie w Chatham. W okresie październik 1829 – marzec 1830 wyposażono go tam do pełnienia funkcji hulka więziennego. Został przemianowany na Fortitude 15.11.1833. Od września 1845 do sierpnia 1848 przekształcono go w Chatham w hulk węglowy. Okręt sprzedano w lutym 1870 firmie Castle & Son na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu VENERABLE (1808).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec typu Repulse (dane typu przy Sceptre z 1802).
Venerable został zamówiony w prywatnej stoczni Thomasa Pitchera w Northfleet 24.01.1805. Zaczęty w grudniu 1805, zwodowany 12.04.1808, ukończony w Northfleet w 1808. Wymiary rzeczywiste: długość 174’1”, szerokość 47’5”, głębokość 20’0,5”, zanurzenie z przodu 12’9”, z tyłu 17’4”, tonaż 1716 ton.
Od maja 1808 do 1812 dowodził nim kmdr Home Riggs Popham (w czerwcu 1808 przejściowo kmdr Andrew King). Venerable pełnił początkowo rolę okrętu flagowego kontradm. Strachana, naczelnego dowódcy sił morskich ekspedycji Walcheren w lecie 1809. W 1810 był na Morzu Północnym okrętem flagowym kontradm. Williamsa. Uczestniczył w tym samym roku w operacjach u północnych wybrzeży Hiszpanii. Odegrał czołową rolę w zdobyciu na Francuzach miasta i fortu Lequeitio 20.06.1810. Zdobył na kanale La Manche francuski okręt korsarski 19.09.1810. Patrolował w okolicach Redy Baskijskiej od wczesnej wiosny do lata 1811. Od października 1811 do stycznia 1812 blokował Cherbourg i Hawr. Od lutego 1812 kapitanem liniowca był kmdr James Dundas, a od września 1812 – kmdr David Milne. Okręt patrolował wtedy (do czerwca 1812) pod Ouessant, Brestem i Redą Baskijską. Następnie (do sierpnia 1812) uczestniczył w operacjach u północnych wybrzeży Hiszpanii. Jesienią i zimą 1812 eskortował konwoje do oraz z Hiszpanii. Venerable był remontowany w Portsmouth w okresie czerwiec-lipiec 1813. Potem dowodził nim kmdr James Andrew Worth. Liniowiec wyszedł 29.07.1813 z Portsmouth w osłonie konwoju zmierzającego do Portugalii, Hiszpanii i na Morze Śródziemne, wiozącego m.in. zaopatrzenie dla armii Wellingtona, zwalczającej napoleońskich marszałków na Półwyspie Iberyjskim. Venerable pełnił potem rolę flagowca kontradm. Durhama, skierowanego 26.12.1813 z Portsmouth ku Wyspom Podwietrznym. Po drodze zdobył francuski okręt korsarski 31.12.1813, 40-działową fregatę francuską Alcmène koło Madery 16.01.1814 oraz następną (Iphigénie) 20.01.1814. Liniowiec dotarł na Barbados 5.02.1814. W maju 1814 był już w Portsmouth. Od lipca 1814 przewinął się przez niego cały korowód dowódców: kmdr William M’Culloch, kmdr George Pringle, kmdr John Thompson (tymczasowo). Venerable był pod koniec grudnia 1814 w okolicach Barbados. Wrócił do Anglii pod koniec maja 1815. Liniowiec wycofano do rezerwy w Plymouth w 1815 lub w 1816. Wyposażono go od maja do października 1825 do pełnienia roli kościoła w Portsmouth. Został rozebrany w Plymouth w październiku 1838.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TALAVERA (1818).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec typu Repulse (dane typu przy Sceptre z 1802), ale z bardzo istotną zmianą – w konstrukcji użyto systemu Seppingsa z kratownicowymi żebrami skośnymi.
Zamówiony 28.01.1814 jako Thunderer w królewskiej stoczni w Woolwich. Zaczęty w lipcu 1814, przemianowany na Talavera 23.07.1817, zwodowany 15.10.1818, ukończony 7.09.1819 w Chatham.
Nie nasłużył się zbytnio. Odstawiony od razu po ukończeniu do rezerwy, znajdował się w Plymouth. W połowie września 1829 wprowadzono go do służby w utworzonej nieco wcześniej Blokadzie Wybrzeża (Coast Blockade), kiedy jego dowództwo objął superintendent tej Blokady, kmdr Hugh Pigot. Okręt stał na Downs i w Sheerness. Jednak na początku 1831 tę Blokadę Wybrzeża zlikwidowano. W marcu 1831 komendę liniowca przejął kmdr David Colby (skierowany w połowie czerwca 1831 z Deal do Portsmouth, pod koniec września do Cork). Okręt w lipcu 1831 brał udział w porównawczych próbach żeglarskich rozmaitych żaglowców. Jego kolejnym kapitanem został 23.10.1831 kmdr Thomas Brown. Pod dowództwem tego ostatniego Talavera znów przeszedł z Portsmouth do Deal (październik 1831), potem na Downs. W pierwszej połowie 1832 odbył rejs do Sankt Petersburga, w drugiej operował na wodach Portugalii, wspierając brytyjską żeglugę handlową podczas portugalskiej wojny domowej. Wrócił z Lizbony do Portsmouth 29.10.1832. Pod koniec 1832 wszedł w skład eskadry wiceadm. Malcolma, blokującej wybrzeża Holandii (w związku z walką Belgów o niepodległość). Talavera zderzył się w listopadzie 1832 na wodach kanału La Manche z francuską fregatą Calypso i musiał przejść w Sheerness drobny remont. Następnym dowódcą liniowca był, od maja 1833, kmdr Edward Chetham, wysłany na Morze Śródziemne (Talavera w lipcu 1833 znajdował się na Tagu, w listopadzie 1833 – na Malcie). Krążył w tamtym rejonie do grudnia 1834, wrócił do Plymouth 20.01.1835. W lutym 1835 okręt odstawiono do rezerwy w Plymouth. Ponownie wprowadzono go do aktywnej służby w czerwcu 1836, gdyż był potrzebny na Tagu. Od 18.03 do 26.11.1836 okrętem dowodził w Plymouth kmdr Thomas Ball Sulivan. Ostatnim kapitanem był od 26.11.1836 kmdr William Bowen Mends. Po jego dowództwem Talavera stacjonował w Lizbonie (kursując jednak do Plymouth), potem uczestniczył w hiszpańskiej wojnie domowej, pływając z wojskiem do Kadyksu, Barcelony. Woził też żołnierzy z Gibraltaru do Halifaxu i St. John’s. Później operował na Morzu Śródziemnym, zachodząc na Maltę, do Aten, wybrzeży Azji Mniejszej) do października 1839. W latach trzydziestych XIX w. (najpóźniej od 1839) klasyfikowano go jako 72-działowiec (zachodziły bowiem poważne zmiany w artylerii okrętowej w stosunku do epoki napoleońskiej). Liniowiec wycofano 3.01.1840 w Plymouth do rezerwy. Stał tam w Doku Południowym. Rankiem 27.09.1840 na pokładzie okrętu pojawił się ogień. Pożar rozprzestrzenił się błyskawicznie na inne jednostki i zabudowania stoczniowe. Zanim pod wieczór połączone wysiłki stoczniowców, żołnierzy piechoty morskiej, marynarzy i wojska pozwoliły opanować sytuację, spłonęło wiele małych budynków, ogromne zapasy drewna szkutniczego i dwa żaglowce (w tym Talavera) do linii wodnej. Wrak rozebrano na miejscu w październiku 1840.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MALABAR (1818).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec typu Repulse (dane typu przy Sceptre z 1802), ale z ważnymi modyfikacjami konstrukcyjnymi wspomnianymi przy okręcie Talavera z 1818.
Zamówiony 7.03.1815 w stoczni Kompanii Wschodnioindyjskiej w Bombaju, jako ostatni brytyjski okręt klasy 74-działowej, odchodzącej powoli do lamusa. Zaczęty w kwietniu 1817, zbudowany z drewna tekowego, zwodowany 28.12.1818. W rejsie z Indii na Wyspy Brytyjskie nie miał jeszcze żadnych strukturalnych elementów żelaznych, był po brzegi załadowany drewnem szkutniczym (składowanym w ładowni i na wszystkich pokładach), napotkał cztery bardzo silne sztormy, a mimo tego – dzięki systemowi Seppingsa, w którym go zbudowano - doszedł do celu w nienagannym stanie, co w listopadzie 1819 stwierdziła specjalna komisja inspekcyjna. Przeprowadzony do Anglii, stał w Plymouth. Wyposażony do aktywnej służby na morzu w listopadzie 1832 w Portsmouth. Jego dowódcą był od 16.10.1832 do 25.11.1833 kmdr Josceline Percy. Pod koniec 1832 Malabar wszedł w skład eskadry wiceadm. Malcolma, blokującej wybrzeża Holandii (w związku z walką Belgów o niepodległość). Operował na Morzu Północnym do marca 1833, już w kwietniu 1833 znalazł się na Malcie. Służył potem na Morzu Śródziemnym (głównie w jego wschodniej części, od Malty i Neapolu do Dardaneli) do lata 1834. Po komandorze Percym obowiązki dowódcy pełnił Henry Shovell Marsham, mianowany oficjalnie komandorem 24.12.1833. Okręt wycofano do rezerwy w Plymouth 24.07.1834. Jednak już 5.10.1834 wyszedł z Plymouth na Morze Śródziemne z uzupełnieniami dla załóg okrętów stacjonujących w tamtym rejonie. Dowództwo liniowca objął 25.07.1834 kmdr William Augustus Montagu i sprawował je do schyłku 1837. Malabar operował w składzie Eskadry Śródziemnomorskiej (w tym też u południowych wybrzeży Hiszpanii) do wiosny 1836. Przeszedł z Kadyksu do Lizbony w czerwcu 1836, przebywał tam jeszcze w kwietniu 1837. Pod koniec 1837 wrócił do Anglii, gdzie go wycofano do rezerwy. Od 14.02.1838 do 1.02.1839 kapitanem liniowca był kmdr Edward Harvey. Okręt przydzielono do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Najpóźniej od 1839 klasyfikowany był jako 72-działowiec. Jego nominalne uzbrojenie obejmowało: na pokładzie dolnym cztery 8-calowe działa haubiczne (o masie 65 cetnarów i długości 9’0”) oraz 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów i długości 9’6”); na pokładzie górnym 28 dział 32-funtowych (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”); na spardeku 4 działa 32-funtowe (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”) oraz 12 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”). Od 19.08.1841 do 1844 dowodził żaglowcem kmdr George Rose Sartorius. Malabar został wysłany na Morze Śródziemne. Po „falstarcie” (spowodowanym przez silne przeciwne wiatry) 25.11.1841, pożeglował ostatecznie z Plymouth 18.12.1841. Po powrocie z Morza Śródziemnego odstawiono okręt w 1844 do rezerwy w Portsmouth. W październiku 1848 został przekształcony w hulk węglowy w Portsmouth. Przemianowany na Myrtle 30.10.1883. Sprzedany w Portsmouth 17.07.1905.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BELLEISLE (1819).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec typu Repulse (dane typu przy Sceptre z 1802), ale z ważnymi modyfikacjami konstrukcyjnymi wspomnianymi przy okręcie Talavera z 1818.
Zamówiony 18.12.1812 (lub 17.11.1812) w królewskiej stoczni w Pembroke. Zaczęty w lutym 1816, zwodowany 26.04.1819. Ukończony 21.06.1819 w Plymouth, z przeznaczeniem do rezerwy. Stał w Plymouth. Około 1831 nakazano obcięcie tego liniowca do wielkiej fregaty, ale nowy (od 1832) Inspektor Marynarki, Symonds, wymógł odwołanie tego polecenia i nakłonił admiralicję do wyremontowania Belleisle nadal jako okrętu 74-działowego – odholowano żaglowiec w 1832 z powrotem do Plymouth i zaniechano przebudowy. Od 1839 klasyfikowany był jako 72-działowiec. Jego nominalne uzbrojenie obejmowało wtedy: na pokładzie dolnym cztery 8-calowe działa haubiczne (o masie 65 cetnarów i długości 9’0”) oraz 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów i długości 9’6”); na pokładzie górnym 28 dział 32-funtowych (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”); na spardeku 4 działa 32-funtowe (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”) oraz 12 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”). Od 10.04.1839 do 30.09.1841 dowodził nim na wodach angielskich i (najpóźniej od października 1839) na Morzu Śródziemnym kmdr John Toup Nicolas. Na początku sierpnia 1840 liniowiec odesłano z Malty przez Gibraltar do Anglii. Stał potem w Plymouth. Zdaniem Nicolasa nie nadawał się już zupełnie na okręt liniowy. Od 1841 żaglowca Belleisle używano jako 20-działowego transportowca wojska. Od 23.10.1841 do 1843 kapitanem okrętu był kmdr John Kingcome. Żaglowiec wysłano 20.12.1841 z Plymouth do Indii Wschodnich i Chin, gdzie uczestniczył w pierwszej wojnie opiumowej. Wziął udział w wyprawie eskadry kontradm. Parkera w górę rzeki Jangcy w 1842. W 1844 stał w Devonport. Od 24.03.1846 jego kapitanem był ponownie kmdr John Kingcome. W lipcu 1846 Belleisle operował na wodach południowej Irlandii, ćwicząc załogę. W grudniu 1848 stał w Devonport. Komendę przejął 13.03.1854 commander James Hosken (znany z wcześniejszego wpakowania słynnego statku Great Britain na irlandzki brzeg). Belleisle stacjonował w Devonport, od maja 1854 służył w charakterze 6- lub 24-działowego okrętu szpitalnego w Sheerness (z 240-osobową załogą), potem wysłano go na Bałtyk podczas wojny krymskiej. Wchodził w skład Floty Bałtyckiej (jako okręt szpitalny i transportowiec wojska) w czasie tej wojny w 1854 i 1855, formalnie też w 1856. Był obecny podczas bombardowania i zdobycia Bomarsundu w sierpniu 1854 oraz podczas bombardowania Sweaborga w sierpniu 1855. Od połowy sierpnia do końca kampanii 1854 (październik) holował go po Bałtyku okręt warsztatowy Volcano. W lutym 1856 Belleisle znów stał w Devonport. Pod tym samym dowódcą brał udział w rewii floty na Spithead 23.04.1856. Od 20.03.1857 kapitanem okrętu był commander John Rashleigh Rodd, a Belleisle został ponownie wysłany do Indii Wschodnich i Chin. Dotarł do Hongkongu 3.01.1858. Opuścił Hongkong w drodze do Anglii 10.03.1859. W 1860 służył jako okręt szpitalny w Chatham. Wypożyczony szpitalowi w Greenwich w latach 1866-1868. Potem był okrętem szpitalnym w Sheerness. Jego rozbiórkę zakończono w Chatham 12.10.1872.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SALISBURY (1814).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.