www.timberships.fora.pl

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 176’3”, szerokość 47’9,5”, głębokość 21’1”, zanurzenie z przodu 13’0”, z tyłu 17’5”, tonaż 1764 tony. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych.
Zamówiony 1.10.1806 w Upnor, w prywatnej stoczni Johna Kinga. Zaczęty w sierpniu 1807, zwodowany 6.12.1809 albo 9.12.1809, ukończony 4.05.1810 w Chatham.
Od stycznia 1810 dowodził nim kmdr John Poo Beresford, operujący we Flocie Kanału, wysłany do Portugalii 22.10.1810. Śledził koło Ouessant ruchy francuskiej eskadrę wiceadm. Allemanda (która wydostała się z Lorient) 9-11.01.1811. W marcu 1811 dowodził liniowcem tymczasowo (w zastępstwie) kmdr Richard Jones. W kwietniu 1811 Poictiers został skierowany z Plymouth na Redę Baskijską. Na początku sierpnia 1811 wyruszył z Portsmouth pod Vlissingen i Texel, gdzie dotarł dopiero pod koniec roku. Od stycznia do lipca 1812 okrętem dowodził (tymczasowo) kmdr Samuel Jackson - pod Ouessant, Cherbourgiem, Vlissingen. Następnie dowództwo przejął z powrotem John Poo Beresford. Poictiers został wysłany na wody Ameryki Północnej 14.08.1812. Zdobył amerykański slup wojenny Wasp i odbił brytyjski bryg Frolic 18.10.1812, po czym odprowadził na Bermudy konwój eskortowany wcześniej przez ten ostatni okręt. Pochwycił amerykańskie okręty korsarskie 3.11.1812, 9.01.1813 i 17.07.1813 oraz 11 statków w okresie od 10.03.1813 3.09.1813. Wrócił z Halifaxu do Portsmouth 23.12.1813. Przeszedł w styczniu 1814 do Chatham, gdzie wycofano go do rezerwy. Gruntownie remontowany tam w okresie od kwietnia 1815 do września 1817. Przystosowany w Sheerness od marca 1836 do września 1837 do pełnienia roli okrętu strażniczego. Stał w tym charakterze w Chatham do marca 1848, dowodzony przez kolejnych superintendentów stoczni. Potem do 1850 pełnił rolę magazynu. Jego rozbiórkę zakończono w Chatham 23.03.1857.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu VINDICTIVE (1813).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 176’2”, szerokość 47’8,5”, głębokość 21’0”, zanurzenie z przodu 13’3”, z tyłu 17’8”, tonaż 1758 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 590-650 ludzi.
Zamówiony 15.01.1806 w królewskiej stoczni w Portsmouth. Zaczęty w lipcu 1808, zwodowany 23.11.1813, ukończony w grudniu 1813 z przeznaczeniem do rezerwy. Stał w Portsmouth.
Wprowadzony do aktywnej służby dopiero we wrześniu 1841. Wcześniej, w grudniu 1816, przeznaczony do pełnienia roli okrętu flagowego rezerwy. Remontowano go gruntownie w Portsmouth od marca 1828 do stycznia 1833, co połączono z „ostrzyżeniem” do 50-działowej fregaty, okrętu IV rangi – przeklasyfikowano go tak w październiku 1832. Przebudowa była głęboka. Galerie boczne przeniesiono o jeden pokład w dół (aby umieścić na tym samym poziomie co na typowych fregatach); zmieniono konfigurację i usytuowanie orlopu pełniącego teraz funkcję pokładu załogowego, przekonstruowano rufę na eliptyczną itd. Początkowo cała artyleria nowej fregaty składała się (przynajmniej teoretycznie) z 32-funtówek różnej długości (28 w baterii głównej, ważących po 56 cetnarów przy długości 9’6”; 16 na pokładzie rufowym, ważących po 48 cetnarów przy długości 8’0”; 6 na pokładzie dziobowym, takich samych jak na pokładzie rufowym). Załoga liczyła formalnie 450-475 ludzi.
Ale okręt wyposażono do służby pełnomorskiej dopiero w okresie październik 1841 – styczeń 1842, w Portsmouth. Wówczas uzbrojenie takich fregat tworzyły: na pokładzie dolnym 6 haubicznych dział 8-calowych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 22 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na spardeku 22 działa 32-funtowe (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”). Jednak na Vindictive zainstalowano w listopadzie 1841 haubiczne działo 10-calowe na obracanej lawecie, umieszczone na pokładzie rufowym. Załoga: 492-510 ludzi. Od 30.09.1841 albo 2.10.1841 do 1844 dowodził jednostką kmdr John Toup Nicolas, wysłany na początku 1842 do Indii Wschodnich i na Pacyfik, gdzie interweniował przeciwko Francuzom na Tahiti, blokował port Arica w Peru jesienią 1843. W lutym 1844 w Callao fregata Vindictive ścigała się przez 7 godzin z dwiema fregatami amerykańskimi – United States oraz Constellation – obie zostawiając w tyle (jakieś odbicie tych „regat”, mocno przetworzone literacko, znajduje się może w „Białym Kubraku”, choć tam jest mowa o Rio de Janeiro). Opuściła Valparaiso 1.05.1844, przeszła wokół przylądka Horn, zawinęła do Rio de Janeiro 10.06.1844, wyszła stamtąd cztery dni później i wróciła do Portsmouth 26.07.1844 z ponad milionem dolarów należącym do brytyjskich kupców. Wycofano ją do rezerwy w Portsmouth 28.07.1844. Po przeglądzie i drobnym remoncie zimą 1844/1845, Vindictive służyła na wodach Indii Zachodnich i Ameryki Północnej jako okręt flagowy wiceadm. Austena. Od 16.01.1845 do 1848 jednostką dowodził kmdr Michael Seymour. Na początku marca 1848 stacjonowała na Jamajce. Fregatę wycofano do rezerwy w Portsmouth w czerwcu 1848. W okresie od lutego 1861 do stycznia 1862 przystosowano ją w Cowes, w stoczni Samuela White, do pełnienia roli okrętu zaopatrzeniowego i magazynu na Fernando Po. W 1870 służyła tam jako magazyn chleba i węgla. W połowie marca 1871 planowano przeholować ją do Lagos i tam sprzedać. Zatonęła jednak w lipcu 1871, a wrak sprzedano 24.11.1871.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CRESSY (1810).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 176’1”, szerokość 47’9,75”, głębokość 21’1”, zanurzenie z przodu 13’0”, z tyłu 17’6”, tonaż 1764 tony. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 590-650 ludzi.
Zamówiony 1.10.1806 we Frindsbury, w prywatnej stoczni firmy Josiah & Thomas Brindley. Zaczęty w marcu 1807, zwodowany 7.03.1810, ukończony 2.04.1811 w Sheerness.
Od stycznia 1811 dowodził nim kmdr Charles Dudley Pater, wysłany na Bałtyk; zdobył duńską kanonierkę 5.07.1811. W drodze powrotnej z Bałtyku Cressy był uczestnikiem słynnej katastrofy z 24.12.1811, kiedy u wybrzeży Jutlandii roztrzaskały się dwa brytyjskie liniowce – St George z kontradm. Reynoldsem (z uwagi na stan omasztowania i steru okręt nie mógł oddalić się od zawietrznego brzegu) oraz Defence, którego dowódca nie chciał opuścić towarzysza bez wyraźnego rozkazu admirała. Skończyło się to śmiercią około 1500 ludzi. Pater postąpił mniej bohatersko, ale znacznie rozsądniej – w ostatnim możliwym momencie dokonał zwrotu i podążył do Anglii, docierając do Deal 30.12.1811. Wkrótce Cressy przeszedł do Portsmouth. Skierowany 9.03.1812 z Portsmouth pod Cherbourg. W kwietniu i maju 1812 realizował rejsy krążownicze, potem znów podążył na Bałtyk, z którego wrócił do Deal 10.12.1812. Wysłano go 21.02.1813 w rejon Wysp Podwietrznych jako eskortę konwoju. Wyruszył 3.07.1813 z wyspy St. Thomas w rejs powrotny do Anglii z kolejnym konwojem. Zawinął do Portsmouth 16.08.1813. We wrześniu 1813 przeglądany był i remontowany w Portsmouth. Od sierpnia 1813 dowodził nim kmdr Charles Dashwood. Cressy operował na Morzu Północnym w rejonie Vlissingen, dokąd wyruszył z Deal 8.12.1813. Wrócił stamtąd 22.02.1814. W maju 1814 został wycofany do rezerwy w Portsmouth. Rozkaz admiralicji z 20.03.1827 nakazywał obciąć dwupokładowiec do 50-działowej fregaty, okrętu IV rangi. Miano uzbroić okręt w ciężkie, długie 32-funtówki na pokładzie głównym oraz lekkie, krótkie 32-funtówki na pokładach dziobowym i rufowym. Przewidywano załogę 480 ludzi. Jednak okazało się, że żaglowiec jest zbyt przegniły i z przebudowy zrezygnowano. Został rozebrany w Portsmouth w grudniu 1832.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu AJAX (1809).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 176’0”, szerokość 47’9,5”, głębokość 21’0”, zanurzenie z przodu 13’0”, z tyłu 18’3”, tonaż 1761 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 590-650 ludzi.
Zamówiony 1.07.1807 w Blackwall, w prywatnej stoczni firmy Perry, Wells & Green. Zaczęty w sierpniu 1807, zwodowany 2.05.1809, ukończony 15.06.1809 w Woolwich.
Od maja lub czerwca 1809 do 1811 dowodził nim kmdr Robert Waller Otway, wysłany 4.10.1809 na Morze Śródziemne w eskorcie wielkiego konwoju. Zimą 1809/1810 operował w pobliżu Sardynii. W eskadrze bezpośredniej blokady Tulonu, dowodzonej przez komandora Blackwooda, ścierał się z Francuzami 20.07.1810 (wbrew brytyjskim raportom była to drobna porażka, poniesiona jednak w warunkach zdecydowanej przewagi liczebnej przeciwnika). Ajax brał udział 13.12.1810 w ataku na konwój francuski zakotwiczony w Palamos – akcji zaczętej jak najlepiej, a zakończonej fatalnie: w wielkiej ekspedycji łodziami z dużej grupy okrętów Brytyjczycy zdobyli nadbrzeżne baterie i zniszczyli ich działa, wysadzili magazyn prochu, zdobyli lub zniszczyli 9 jednostek konwoju, ale w drodze powrotnej przez miasto stracili (w zabitych, rannych i zaginionych) ponad 200 ludzi. Liniowiec współudział w zdobyciu w pobliżu Elby francuskiej fluity 31.03.1811 (zmierzała z Tulonu na Korfu). W kwietniu 1811 dowództwo okrętu przejął kmdr James Brisbane, a w październiku 1811 – kmdr Robert Laurie (sprawował je do 1813), który w kwietniu 1813 donosił o dużych naprężeniach belek w podcięciach nawisu rufowego. Liniowiec cały czas operował na Morzu Śródziemnym. Około połowy sierpnia 1812 znajdował się w Palermo. Uczestniczył w zdobyciu żaglowca Playmate (amerykańskiego?) 16.02.1813. Ajax był remontowany w Plymouth od kwietnia do lipca 1813. W maju albo czerwcu 1813 kapitanem został ponownie Robert Waller Otway. Wysłano go z Plymouth 8.08.1813 by dołączył do Floty Kanału. W składzie eskadry komodora Colliera Ajax brał udział w zdobyciu San Sebastian po walkach 27.08-8.09.1813. Pochwycił francuski lugier w październiku 1813. Zdobył 17.03.1814 francuski wojenny bryg 16-działowy Alcyon w pobliżu przylądka Lizard. W czerwcu 1814 wysłano go z konwojem 16 transportowców przewożących 5 tysięcy brytyjskich żołnierzy z Bordeaux do Quebeku, gdzie dotarł pod koniec sierpnia, a we wrześniu wrócił do Plymouth. W październiku 1814 był już na Morzu Śródziemnym, gdy jego dowództwo przejął kmdr George Mundy (lub też zjawił się tam na wiosnę 1815, co jest bardziej prawdopodobne). Zawinął do Marsylii, kiedy doszła tam wieść o klęsce Napoleona pod Waterloo. Wchodził do Algieru, Tunisu i Trypolisu w marcu 1816 podczas misji wykupywania białych niewolników. Okręt wycofano do rezerwy w lipcu 1816. Od października 1820 do czerwca 1829 przechodził w Portsmouth rozległy remont systemem Seppingsa. Otrzymał nowe pokłady z diagonalnie kładzionych klepek, okrągłą rufę, wewnętrzne kratownice wzmacniające. Stał w rezerwie w Portsmouth, zadaszony, od schyłku lat 1830-tych klasyfikowany jako liniowiec 72-działowy. W okresie 17.11.1845 – 28.09.1846 albo 28.09.1848 (wyjście z doku 22.09.1846) przebudowany w stoczni firmy Thomas & John White, w Cowes (zgodnie z rozkazem admiralicji z 2.09.1845 miało to być w Portsmouth, decyzję o zmianie miejsca przebudowy podjęto 20.10.1845 lub 23.10.1845 – jednak wiele opracowań twierdzi, że przebudowała miała miejsce w Portsmouth, być może nie zauważając zmiany rozkazu i faktu przeholowania liniowca 17.11.1845 do Cowes) na 60-działowy, śrubowo-żaglowy okręt blokadowy grupy Blenheim. Odtąd wymiary: długość 176’0”, szerokość 48’6,5”, głębokość 21’0”, tonaż 1761 ton, wyporność określana na 2828-3090 ton (ta ostatnia wartość z 212 tonami węgla, zapasami na 8 tygodni i świeżą wodą na 5 tygodni). Otrzymał dwucylindrowy silnik poziomy (średnica cylindrów 55”, skok tłoków 30”, prędkość obrotowa 48 obr/min.) firmy Maudslay, Sons & Field, o mocy nominalnej 450 koni i mocy indykowanej 846 koni (czy 931 koni), który napędzając pojedynczą śrubę (o średnicy 16’, skoku 18’, długości 3’2”) pozwalał uzyskiwać niską prędkość około 7 węzłów na próbach i zaledwie 6-6,5 węzła w normalnej eksploatacji. Dwa kominy obok siebie, za grotmasztem. Cztery kotły. Usunięta rufówka. Wymiary masztów jak na 46-działowej fregacie, z wyjątkiem bezanmasztu o pełnych wymiarach z 74-działowca. Uzbrojenie: na dolnym pokładzie 28 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”), na górnym pokładzie 26 dział haubicznych 8-calowych (o masie 52/53 cetnarów, długości 8’0”), na pokładach odkrytych 2 działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów, długości 10’0”) i 4 działa haubiczne 10-calowe (o masie 67 cetnarów). Załoga: 600-660 ludzi. Usunięcie rufówki, ograniczenie zapasów i wody pozwoliło na utrzymanie furt śródokręcia na wysokości 6 stóp nad wodą, ale ówcześni obserwatorzy narzekali (z dużą przesadą), że okręt nie potrafi płynąć efektywnie ani pod parą, ani pod żaglami. Po próbach z 1848 przebywał w rezerwie w Portsmouth. Wyposażony do służby na morzu w czerwcu 1850. Od 29.04.1850 do 9.09.1853 dowodził nim kmdr Michael Quin, a Ajax był flagowcem kontradm. Purvisa w Queenstown (w maju 1851 przebywał okresowo w Portsmouth, od czerwca 1853 przesunięty na stałe do Portsmouth). W lipcu 1853 należał do eskadry zgromadzonej na Spithead. Od 10.09.1853 do 21.05.1856 dowodził okrętem kmdr Frederick Warden. Ajax uczestniczył w wojnie krymskiej. W marcu 1854 popłynął ze Spithead na Bałtyk. W latach 1854-56 służył we Flocie Bałtyckiej. W połowie kwietnia 1854 zdobył dwa rosyjskie żaglowce. Dowiózł 11.08.1854 pod Bomarsund część żołnierzy francuskiego korpusu ekspedycyjnego gen. d’Hilliersa. Brał udział w zdobyciu Bomarsundu w sierpniu 1854. Uczestniczył w rewii floty na Spithead 23.04.1856. Od 25.08.1856 okrętem przydzielonym do rezerwy parowej w Devonport dowodził kmdr Robert Spencer Robinson, superintendent tej służby. Od 1858 do 1864 Ajax stał w Kingstown, dowodzony przez kolejnych trzech komandorów (w okresie 1.02.1858-21.03.1864) przydzielonych do Straży Wybrzeża. Zdarzyło mu się wyjścia na pełne morze w lipcu 1860, kiedy krążył po wodach kanału La Manche. Potem jednak był okrętem stacjonarnym. Został rozebrany w 1864.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SCEPTRE (1802).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec typu Repulse, zaprojektowanego przez Williama Rule (projekt typu zatwierdzono 31.01.1800). Wymiary projektowe: długość 174’0”, szerokość 47’4”, głębokość 20’0”, tonaż 1706 ton. Uzbrojenie nominalne: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 2 działa 18-funtowe i 12 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 18-funtowe i 2 karonady 32-funtowe; na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 590 osób.
Sceptre został zamówiony w prywatnej stoczni Johna Dudmana w Deptford 4.02.1800. Zaczęty w grudniu 1800, zwodowany 11.12.1802, ukończony w Woolwich 8.04.1803. Wymiary rzeczywiste: długość 174’1,25”, szerokość 47’7,25”, głębokość 20’0,5”, zanurzenie z przodu 12’7”, z tyłu 17’10”, tonaż 1727 ton.
Od lutego 1803 dowodził nim kmdr Archibald Collingwood Dickson. Liniowiec przydzielono najpierw do Floty Kanału, a pod koniec czerwca, albo w lipcu, względnie we wrześniu 1803 wysłano do Indii Wschodnich. Sceptre uczestniczył w zdobyciu francuskiego okrętu korsarskiego 21.12.1803 we wschodniej części Oceanu Indyjskiego. W latach 1804-1809 liniowcem dowodził kmdr Joseph Bingham. Operował na Oceanie Indyjskim, m.in. eskortował konwoje w 1804 i 1805, we wrześniu 1806 patrolował wody koło Ile de France, a 11.11.1806 ostrzeliwał baterie nadbrzeżne w porcie St. Paul na wyspie Bourbon. Wrócił do Anglii w 1808 w towarzystwie dwóch duńskich statków wschodnioindyjskich zdobytych przez Binghama w okolicach Przylądka Dobrej Nadziei. Okręt reperowano w Chatham od sierpnia 1808 do czerwca 1809. Od marca 1809 znów jego kapitanem był kmdr Joseph Bingham, który w lecie 1809 wziął udział w wielkiej operacji Walcheren. Sceptre został skierowany 8.11.1809 ku Wyspom Podwietrznym. Dowodził nim wtedy (od października 1809 do 1811) kmdr Samuel James Ballard. W grudniu 1809 okręt uczestniczył w zniszczeniu na Gwadelupie dwóch francuskich fluit 20-działowych. Od stycznia do lutego 1810 dowodził nim tymczasowo kmdr Edward Dixon. Liniowiec brał udział w zdobyciu Gwadelupy w lutym 1810 (Ballard pełnił tu rolę jednego z komodorów eskadry wiceadm. Cochrane’a). Wyruszył w sierpniu 1810 z wyspy Św. Tomasza w eskorcie konwoju, dotarł do Spithead 25.09.1810 i wszedł na dok dla dokonania napraw. Potem (najpóźniej od stycznia 1811) krążył pod Brestem. Od września 1811 kapitanem okrętu był kmdr Edward Berry, działający na wodach kanału La Manche i Morzu Północnym. W 1812 Sceptre był dowodzony przez komandora Thomasa Harveya. Patrolował pod Brestem i w pobliżu Redy Baskijskiej. Od stycznia 1813 kapitanem liniowca był kmdr Robert Honeyman, wysłany na wody Ameryki Północnej 23.03.1813. W maju-czerwcu 1813 Sceptre eskortował transportowce z wojskiem na trasie z Martyniki do Halifaxu. Później w tym samym roku dowództwo okrętu, pełniącego rolę flagowca kontradm. Cockburna, przejął kmdr Charles Bayne Hodgson Ross. Pochwycił dwie amerykańskie jednostki w czerwcu 1813, zdobył amerykański żaglowiec korsarski Anaconda 11.07.1813, podczas większego ataku na Portsmouth i Ocracoke Island. W marcu 1814 Cockburn i Ross przenieśli się na 74-działowiec Albion. W 1814 dowódcy Sceptre błyskawicznie się zmieniali. Byli to kolejno komandorzy John Devonshire, Alexander Skene (w zastępstwie) i William Waller. Okręt wrócił z Halifaxu do Portsmouth 21.06.1814. W lipcu 1814 przewoził brytyjskich żołnierzy z Bordeaux do Portsmouth. Wycofano go do rezerwy w Chatham w grudniu 1814. Został rozebrany w Chatham w lutym 1821.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu REPULSE (1803).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec, który nadał nazwę typowi, scharakteryzowanemu przeze mnie pobieżnie przy opisie okrętu Sceptre z 1802.
Repulse został zamówiony w prywatnej stoczni Deptford Green pani Frances Barnard 4.02.1800. Zaczęty we wrześniu 1800, zwodowany 21.07.1803, ukończony w Woolwich 5.10.1803. Wymiary rzeczywiste: długość 174’0”, szerokość 47’8”, głębokość 20’0”, zanurzenie z przodu 13’3”, z tyłu 17’6”, tonaż 1727 ton.
Od lipca 1803 do 1809 dowodził nim we Flocie Kanału kmdr Arthur Kaye Legge. Liniowiec był od listopada 1803 flagowym okrętem kontradm. Russella w Yarmouth. Potem uczestniczył w blokadzie Ferrol (na początku 1805 zdobył tam wartościowy statek hiszpański) oraz w bitwie pod Ferrol (pod Finisterre) 22.07.1805. W 1806 w eskadrze wiceadm. Warrena daremnie przemierzał Atlantyk w poszukiwaniu francuskich zespołów wiceadm. Leissèguesa oraz kontradm. Willaumeza, ale przyczynił się (chociaż nie zdążył otworzyć ognia) do zdobycia w marcu francuskiego 74-działowca Marengo i francuskiej fregaty Belle Poule. W 1807 w składzie floty wiceadm. Duckwortha uczestniczył w niefortunnej ekspedycji dardanelskiej, brał udział w zniszczeniu w lutym tureckiego liniowca, w czasie odwrotu w marcu poniósł poważne straty (10 zabitych i 10 rannych) oraz odniósł uszkodzenia. Na wiosnę 1808 należał do głównych sił wiceadm. Collingwooda na Morzu Śródziemnym, stacjonował w Syrakuzach. Potem wrócił na Spithead. W sierpniu 1809 w zespole kontradm. Strachana atakował Walcheren. W listopadzie 1809 dowództwo okrętu objął kmdr John Halliday, wysłany 20.11.1809 na Morze Śródziemne. Uczestniczył w blokadzie Tulonu. Odznaczył się 31.08.1810 pod Tulonem w brawurowej pomocy dla 18-działowego slupa Philomel, który próbowały zdobyć trzy francuskie fregaty wspierane przez szereg liniowców. Najpóźniej od maja 1811 kapitanem Repulse był kmdr Richard Hussey Moubray. Liniowiec operujący na Morzu Śródziemnym przebywał w pobliżu Tarragony 24.06.1811, pod Tulonem 18.07.1811, w Port Mahon 18.08.1811. Należał do floty blokującej Tulon w 1812. Współdziałał z dwiema mniejszymi jednostkami w udanym ataku 2.05.1813 na baterie i żeglugę w pobliżu Cap Morgiou (na południe od Marsylii). Na początku maja 1814 wrócił do Plymouth w eskorcie konwoju z Morza Śródziemnego. Wycofano go do rezerwy w czerwcu 1814 w Plymouth. Został tam rozebrany we wrześniu 1820.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu EAGLE (1804).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec typu Repulse (dane typu przy Sceptre z 1802).
Eagle został zamówiony w prywatnej stoczni Thomasa Pitchera w Northfleet 4.02.1800. Zaczęty w sierpniu 1800, zwodowany 27.02.1804, ukończony w Woolwich 3.05.1804. Wymiary rzeczywiste: długość 174’0”, szerokość 47’7”, głębokość 20’0”, zanurzenie z przodu 13’3”, z tyłu 17’6”, tonaż 1723 tony, wyporność 2340 ton.
Od lutego 1804 do 1805 dowodził nim kmdr David Colby, wysłany do rejonu Wysp Podwietrznych, pod rozkazy kontradm. Cochrane. Zdobył francuski okręt korsarski (szkuner) z Gwadelupy 2.04.1805. Od listopada 1805 do 1813 kapitanem liniowca był kmdr Charles Rowley; dołączył do eskadry kontradm. Sidneya Smitha pod Neapolem w maju 1806 i uczestniczył w zdobyciu Capri (11.05.1806). Pod koniec 1807 i na początku 1808 Eagle stał w Palermo, należąc do eskadry wiceadm. Thornbrougha. Dołączył do floty wiceadm. Collingwooda 2.03.1808 w pobliżu wyspy Maritimo. Naprawiany w Portsmouth od lutego do kwietnia 1809. W składzie eskadry kontradm. Strachana brał udział w kampanii Walcheren w lecie 1809. W lutym 1810 dołączył do floty wiceadm. Purvisa pomagającej w obronie Kadyksu przed Francuzami; część jego załogi odznaczyła się przy odpieraniu przez dwa miesiące szturmów na fort Matagorda (szczególnie 21 i 22.04.1810). Eagle został skierowany na Morze Śródziemne 20.02.1810, a w marcu 1811 na Adriatyk. Zdobył po około trzygodzinnym pościgu częściowo rozbrojoną (miała 26/28 dział) francuską fregatę 40-działową Corcyre na Adriatyku 27.11.1811. Załoga Eagle przeprowadziła na redzie Goro atak łodziowy 17.09.1812, w którym zdobyto dwie kanonierki oraz 21 statków chronionego przez nie konwoju (6 z nich spalono nie mając dość ludzi na załogi pryzowe). Łodzie z liniowca współdziałały w ponownym ataku w pobliżu Goro 29.04.1813, kiedy zdobyto pięć statków wyładowanych oliwą, jeden spalono. Eagle uczestniczył w zdobyciu 8.06.1813 miasta Umago (Omago, dziś Umag) w Istrii. Desant z okrętu zniszczył baterię nadbrzeżną w Farasina (na wyspie Cherso, dziś Cres) 11.06.1813. Liniowiec wchodził w skład eskadry kontradm. Fremantle’a, która zdobyła Fiume (dziś Rijeka) 3.07.1813, zniszczyła tamtejsze baterie i pochwyciła 90 zakotwiczonych tam jednostek (około połowę zwrócono właścicielom). Eagle wraz z fregatą Bacchante zdobył konwój 21 statków w Rovigno (dziś Rovinj) 2.08.1813. Uczestniczył w zdobyciu Triestu po operacjach w okresie 5-29.10.1813. Na początku lutego 1814 dołączył do okrętów blokujących w Brindisi francuską fregatę Uranie, co wobec zmiany frontu przez Murata, zmusiło kapitana tej jednostki do spalenia jej. Eagle wrócił do Portsmouth 16.04.1814, skierował się na Downs pięć dni później. Przechodził gruntowny remont w Chatham od czerwca 1814 do września 1816. Następnie stał w rezerwie w Chatham. Zgodnie z rozkazem admiralicji z 26.04.1830 podczas kolejnego remontu w Chatham Eagle został „ostrzyżony” do fregaty 50-działowej w okresie luty 1830 – marzec 1831. Wyposażony w Chatham do służby na morzu od października 1844 do lutego 1845. Jego regulaminowe uzbrojenie obejmowało wtedy: na pokładzie głównym 6 haubicznych dział 8-calowych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 22 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na spardeku 22 działa 32-funtowe (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”). Od 4.11.1844 do 1847 fregatą dowodził kmdr George Bohun Martin. Jednostkę przydzielono do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, ale najpierw (w 1846) zawiozła kontradm. Inglefielda na jego placówkę u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki Południowej. W 1848 fregata stała w Devonport. Od października 1856 do lutego 1857 żaglowiec wyposażono w Plymouth do służby w Straży Wybrzeża w Falmouth. W lutym 1858 został przesunięty do Milford czy Pembroke. W okresie od czerwca do września 1860 fregatę przystosowano w Portsmouth do pełnienia roli okrętu szkolnego w Southampton. Wycofano ją z aktywnej służby w Liverpoolu 30.06.1862. Stała się tam (lub w Portsmouth) od 1.07.1862 okrętem szkolnym rezerwy Royal Navy. Wypożyczona w podobnej roli do Mersey w 1912. Przemianowana na Eaglet w 1918. Spaliła się w 1926, a wrak sprzedano na rozbiórkę 4.01.1927.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MAGNIFICENT (1806).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

74-działowiec typu Repulse (dane typu przy Sceptre z 1802).
Magnificent został zamówiony w prywatnej stoczni firmy Perry, Wells & Green w Blackwall 24.01.1805. Zaczęty w kwietniu 1805, zwodowany 30.08.1806, ukończony w Woolwich 24.10.1806. Wymiary rzeczywiste: długość 174’2”, szerokość 47’8,5”, głębokość 20’0”, zanurzenie z przodu 13’3”, z tyłu 18’3”, tonaż 1732 tony.
Od września 1806 do 1811 dowodził nim kmdr George Eyre, najpierw we Flocie Kanału, następnie w eskadrze Harveya na wodach Zatoki Biskajskiej, potem wysłany 3.06.1807 do Kadyksu i na Morze Śródziemne. Latem i zimą 1808 patrolował pod Tulonem i operował u południowych wybrzeży Hiszpanii. W kwietniu 1809 Eyre otrzymał dowództwo eskadry skierowanej na Adriatyk. W październiku 1809 Magnificent brał udział w zdobyciu Kefalonii, Zante i Cerigo (z grupy Wysp Jońskich). Uczestniczył w zdobyciu wyspy Santa Maura (kolejnej z Wysp Jońskich) w marcu-kwietniu 1810 (Eyre został ranny podczas desantu, trafiła go w głowę kula z muszkietu). Następnie zajmował się blokadą Korfu i gromieniem francuskich konwojów z posiłkami, próbującymi przedrzeć się na tę wyspę. Liniowiec w połowie lipca 1811 znajdował się pod Tulonem. Operował też u wybrzeży Walencji we współdziałaniu z powstańcami hiszpańskimi. Wrócił do Anglii w 1812. Był naprawiany w Plymouth od lutego do maja 1812. Od lutego 1812 dowodził nim kmdr Willoughby Thomas Lake (przez pewien czas w Plymouth obowiązki dowódcy pełnił tymczasowo kmdr John Hayes), skierowany ku wybrzeżom Hiszpanii. Podczas ataku na Santander 30.07/1.08.1812 Lake odniósł ranę. Potem Magnificent operował na wodach kanału La Manche do 1814. W czerwcu 1814 uczestniczył w przewiezieniu z Cherbourga do Anglii rosyjskiego korpusu gwardii. Od sierpnia/września 1814 eskortował konwój skierowany do Indii Zachodnich, zawinął na Jamajkę 12.11.1814. Przyprowadził inny konwój z Indii Zachodnich do Anglii w lipcu 1815. Wycofano go do rezerwy w Portsmouth w 1815. Został przystosowany w Portsmouth, w okresie sierpień-grudzień 1825, do służby na Jamajce w charakterze okrętu szpitalnego. Wyruszył z Portsmouth do Port Royal na Jamajce 27.12.1825. Od 13.03.1826 był tam stacjonarnym flagowcem wiceadm. Halsteda. W latach 1830-tych i do 1842 pełnił rolę koszar przejściowych oraz okrętu szpitalnego. Został sprzedany na Jamajce 10.01.1843, po czym rozebrany.
Pozdrawiam Krzysztof Gerlach