www.timberships.fora.pl

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 176’3,5”, szerokość 47’10,5”, głębokość 21’0”, zanurzenie z przodu 12’6”, z tyłu 17’5,5”, tonaż 1770 ton.
Zamówiony 11.06.1808 w Northfleet, w prywatnej stoczni Thomasa Pitchera. Zaczęty w marcu 1808, zwodowany 27.02.1812, ukończony 11.06.1812 w Sheerness.
Od kwietnia 1812 do 1814 dowodził nim na Morzu Północnym i Bałtyku (a od 1814 w Indiach Zachodnich) kmdr Robert Williams. Do końca 1813 ochraniał konwoje przechodzące przez Wielki Bełt. Skierowano go 16.02.1814 z Portsmouth z konwojem ku Wyspom Podwietrznym. Stamtąd eskortował transport żołnierzy do Quebeku. We wrześniu 1814 wrócił z Barbados do Anglii eskortując konwój. Okręt wycofano do rezerwy w Chatham albo Sheerness w styczniu 1815. Przestał tam do 1822, ale w tym czasie otrzymał okrągłą rufę Seppingsa, został wyremontowany i wyposażony do roli jednostki flagowej. Od marca do listopada 1822 dowodził nim kmdr Murray Maxwell. Od listopada 1822 do października 1823 kapitanem liniowca operującego w Indiach Zachodnich był kmdr Edward William Campbell Rich Owen. Od 24.10.1823 okrętem dowodził kmdr James Lillicrap, a Edward W.C.R. Owen podniósł na tym żaglowcu proporzec komodora. Gloucester wrócił do Anglii w marcu 1824 i został wycofany do rezerwy w kwietniu 1824. Od czerwca 1825 jego kapitanem był w Sheerness kmdr Joshua Sydney Horton. Okręt wyposażono w Sheerness w celu przewiezienia do Rosji księcia Devonshire (ambasadora nadzwyczajnego przy nowym carze) w okresie lipiec 1825 - maj 1826. W grudniu 1826 Gloucester został wysłany do Lizbony, gdzie przebywał w 1827. Wrócił stamtąd do Portsmouth z wojskiem 10.04.1828. Od czerwca 1828 okrętem dowodził kmdr Henry Stuart. Latem 1829 skierowano liniowiec na Morze Śródziemne, gdzie służył do początków 1831. Wrócił do Portsmouth 4.03.1831. Na rozkaz Admiralicji z 28.02.1831 dwupokładowiec Gloucester obcięto w Chatham (w okresie od kwietnia 1831 do grudnia 1832) do 50-działowej fregaty, okrętu IV rangi. Otrzymał wówczas następującą artylerię: na pokładzie dolnym 6 haubicznych dział 8-calowych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 22 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na spardeku 22 działa 32-funtowe (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”). Pozostał jednak w rezerwie. Od maja 1858 do sierpnia 1861 przystosowywano go do pełnienia w Chatham roli hulka - koszar przejściowych. Eksploatowany w tym charakterze co najmniej do 1879. Sprzedany w maju 1884 firmie Castle na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CORNWALL (1812).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 176’0,375”, szerokość 47’7,7,5”, głębokość 21’0”, zanurzenie z przodu 12’8”, z tyłu 17’10”, tonaż 1751 ton.
Zamówiony 13.07.1807 albo 30.05.1808 w Deptford, w prywatnej stoczni pani Frances Barnard. Zaczęty w marcu 1809, zwodowany 16.01.1812, ukończony 9.09.1812 w Sheerness.
Od lipca 1812 do kwietnia 1813 dowodził nim kmdr John Broughton. Od kwietnia 1813 do 1814 kapitanem liniowca operującego na Morzu Północnym był kmdr Edward William Campbell Rich Owen. Załoga okrętu wspomagała pod koniec 1813 holenderskich rojalistów w obronie Zuid Beveland. Liniowiec wycofano do rezerwy w Chatham w 1814, potem remontowano go w Woolwich (listopad 1815 – wrzesień 1816), następnie stał w Sheerness. Na rozkaz Admiralicji z 24.02.1827 dwupokładowiec Cornwall obcięto w Sheerness (w okresie od marca 1827 do maja 1830) do 50-działowej fregaty, okrętu IV rangi. Miał okrągłą rufę Seppingsa. W 1839 nosił oficjalnie: na pokładzie dolnym 6 haubicznych dział 8-calowych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 22 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na spardeku 22 działa 32-funtowe (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”). Pozostał jednak w rezerwie. W kwietniu 1859 przystosowywano go w Sheerness do pełnienia w roli hulka – zakładu poprawczego. Został wypożyczony Towarzystwu Okrętów Szkolnych w Purfleet. Rozkazem admiralicji z 3.06.1868 wypożyczony Towarzystwu Newcastle na okręt szkolny na Tyne. Rozkaz admiralicji datowany 15 dni później postanawiał o przemianowaniu okrętu na Wellesley. Rozbiórkę jednostki zakończono w Sheerness 18.01.1875.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DEVONSHIRE (1812).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 176’0,375”, szerokość 47’6”, głębokość 21’0,5”, zanurzenie z przodu 13’2”, z tyłu 18’2”, tonaż 1742 tony.
Zamówiony 28.05 albo 30.05.1808 w Deptford, w prywatnej stoczni pani Frances Barnard. Zaczęty w lutym 1810, zwodowany 23.09.1812, ukończony 2.12.1812 w Woolwich.
Od czerwca 1813 do maja 1814 dowodził nim kmdr Ross Donnelly, ale okręt wciąż był wyposażany, tym razem do przebywania w rezerwie. Od maja 1814 do 1839 Devonshire stał w Sheerness. W tym czasie przechodził remonty i przebudowy. Formalnie jego uzbrojenie tworzył od 1839 następujący zestaw 72 dział i karonad: na pokładzie dolnym 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 28 dział 32-funtowych (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”); na spardeku 4 działa 32-funtowe (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”) i 12 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”). W latach 1840-1848 stał w Chatham. W okresie lipiec-listopad 1848 wyposażono go do pełnienia tymczasowej roli okrętu szpitalnego dla marynarzy z floty handlowej i wypożyczono Szpitalowi Marynarzy w Greenwich. W czerwcu 1854 przesunięto okręt do Sheerness, aby pełnił rolę hulka jenieckiego dla Rosjan wziętych do niewoli podczas wojny krymskiej; w tym czasie jego dowódcą był por. John Hughes Lloyd. W latach 1860-1865 służył jako jednostka szkolna w Sheerness. Nakazaną 6.10.1868 rozbiórkę zakończono w Sheerness 5.06.1869.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PEMBROKE (1812).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 176’0”, szerokość 47’9”, głębokość 21’1”, zanurzenie z przodu 12’10”, z tyłu 17’10”, tonaż 1758 ton.
Zamówiony 17.05.1808 w Blackwall, w prywatnej stoczni firmy Perry, Wells & Green. Zaczęty w marcu 1809, zwodowany 27.06.1812 (właściciel stoczni zmienił tymczasem nazwę na Wigram, Wells & Green), ukończony 5.11.1812 w Woolwich.
Od września 1812 dowodził nim kmdr James Brisbane. Okręt wpakował się na mieliznę Dunnose (u południowo-wschodniego krańca wyspy Wight) 26.12.1812 i musiał być remontowany w Portsmouth od grudnia 1812 do lutego 1813. Służył we Flocie Kanału, głównie blokując Brest, w 1813 (w kwietniu zatrzymał amerykański szkuner handlowy zmierzający do Bordeaux) i na Morzu Śródziemnym od jesieni 1813 (wyprawiony tam z Portsmouth w sierpniu z konwojem) oraz w 1814. Walczył we flocie wiceadm. Pellewa. Wyszedł ze zdobytej Genui w rejs powrotny do Anglii 24.06.1814. Wrócił do Portsmouth 30.07.1814. Wycofano go do rezerwy w Portsmouth w sierpniu 1814. Remontowany w Portsmouth od stycznia 1819 do lutego 1823. Otrzymał wówczas okrągłą rufę Seppingsa. Ponownie wprowadzony do służby w marcu 1836. Od 25.03.1836 do 25.01.1837 dowodził nim kmdr Thomas Fellowes. Od lipca 1836 Pembroke wchodził w skład eskadry eksperymentalnej i ćwiczebnej, operującej na wodach angielskich i irlandzkich, a od października 1836 do lutego 1837 przebywającej w Lizbonie. Od 25.01.1837 do lutego 1840 jego kapitanem był (głównie na Morzu Śródziemnym) kmdr Fairfax Moresby. Od 1839 okręt klasyfikowano jako 72-działowiec, a jego oficjalne uzbrojenie obejmowało: na pokładzie dolnym 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 28 dział 32-funtowych (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”); na spardeku 4 działa 32-funtowe (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”) i 12 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”). W październiku 1839 znajdował się jeszcze we wschodniej części Morza Śródziemnego, w styczniu 1840 kotwiczył już na Spithead. Od lutego 1840 w rezerwie w Portsmouth. W okresie 10.10.1854 – 24.05.1855 (wyjście z doku 3.02.1855) przebudowany w Portsmouth (zgodnie z rozkazem z 1854) na śrubowo-żaglowy okręt blokadowy grupy Cornwallis. Odtąd wymiary: długość 176’0”, szerokość 48’6”, głębokość 21’1”, tonaż 1758 ton, wyporność 2842 tony. Otrzymał dwucylindrowy silnik poziomy (średnica cylindrów 30”, skok tłoków 30”) firmy Maudslay, Sons & Field, o mocy nominalnej 200 koni i mocy indykowanej 572 konie, który napędzając pojedynczą śrubę pozwalał uzyskiwać niską (ale zgodną z intencjami) prędkość około 7,6 węzła. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”) i 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 26 dział 32-funtowych (o masie 50 cetnarów, długości 9’0”); na spardeku 4 haubiczne działa 10-calowe (o masie 85 cetnarów, długości 9’4”) i 2 działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów, długości 10’0”). Załoga: 600 ludzi. Od 5.02.1855 do 5.08.1856 dowodził nim kmdr George Henry Seymour. Pembroke w 1855 i 1856 należał do Floty Bałtyckiej podczas wojny krymskiej. Uczestniczył w bombardowaniu Sweaborga w sierpniu 1855. Od listopada 1856 do stycznia 1857 przystosowany w Sheerness do pełnienia roli okrętu strażniczego (okrętu Straży Wybrzeża). Służył w tym charakterze w Leith do marca 1858, a potem w Harwich do czerwca 1869. Od czerwca 1869 do kwietnia 1873 okręt flagowy (przynajmniej początkowo wiceadm. Warrena) w Sheerness, dowodzony przez komandora Thomasa Millera. Od kwietnia 1873 okręt-baza w Chatham, okresami flagowiec portowy. Przemianowany na Forte w 1889 lub 1890, gdy był już tylko hulkiem koszarowym. Wrócił do nazwy Pembroke w 1891. Sprzedany w 1905.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BLENHEIM (1813).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 175’9”, szerokość 47’8”, głębokość 21’0,5”, zanurzenie z przodu 13’9”, z tyłu 18’0”, tonaż 1747 ton.
Zamówiony 4.01.1808 w królewskiej stoczni w Deptford. Zaczęty w sierpniu 1808, zwodowany 31.05.1813, ukończony 22.07.1813 w Woolwich.
Od czerwca 1813 dowodził nim kmdr Samuel Warren. Blenheim bazował na Downs, od października 1813 operował na Morzu Północnym, działał do schyłku 1813 u ujścia Skaldy, w styczniu 1814 wysłano go z konwojem na Morze Śródziemne, gdzie pozostał do lata 1814. Wrócił z konwojem do Deal 21.08.1814. Okręt wycofano do rezerwy w Chatham w 1815, potem przesunięto do Sheerness. Był reperowany i przebudowywany w Woolwich od kwietnia 1820 do grudnia 1824, z włączeniem wiązań systemu Seppingsa. Stał w Woolwich do 1830, potem w Portsmouth. Od 1831 pełnił rolę okrętu kwarantannowego na Stangate Creek. Ponownie wprowadzono go do aktywnej służby w kwietniu 1839 i do lipca przystosowywano w Sheerness do działań pełnomorskich. Okręt klasyfikowano wówczas jako 72-działowiec, a jego oficjalne uzbrojenie obejmowało: na pokładzie dolnym 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 28 dział 32-funtowych (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”); na spardeku 4 działa 32-funtowe (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”) i 12 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”). Od 9.04.1839 do 14.06.1841 dowodził nim kmdr Humphrey Fleming Senhouse. Wysłany w lutym 1840 do Indii Wschodnich i na Daleki Wschód, dotarł do Singapuru w czerwcu lub lipcu 1840, wziął udział w wojnie z Chinami 1840-1841. Blenheim bombardował forty Bogue na rzece Kanton 26.02.1841, a jego dowódca na czele korpusu marynarzy i żołnierzy z eskadry komodora Elliota zdobył i zniszczył te na wyspie Anunghoy. Liniowiec przesunął się wiosną daleko w górę rzeki i 21.05.1841 zakotwiczył tylko 6 mil od Kantonu. Kiedy Senhouse zmarł 14.06.1841, funkcję kapitana okrętu objął kmdr Thomas Herbert. W składzie eskadry kontradm. Parkera Blenheim bombardował 25.08.1841 Amoy oraz pobliską ufortyfikowaną wyspę Kolangsoo i brał udział w zajęciu miasta 26.08.1841. Uczestniczył w wyprawie przeciwko Chusan i potem do ujścia rzeki Ningpo (w październiku 1841). Herbert zdał komendę 28.03.1843. Odtąd Blenheim stał w Sheerness. W okresie 12.11.1845 – 27.10.1847 (wyjście z doku w marcu 1847) przebudowany w Blackwall, w stoczni firmy Money Wigram & Sons (zgodnie z rozkazem admiralicji z 20.10.1845 lub 2.09.1845) na 60-działowy śrubowo-żaglowy okręt blokadowy grupy Blenheim. Pozbawiono go rufówki, wydłużono o 5 stóp i wysmuklono rufę. Odtąd wymiary: długość 181’2,625”, szerokość 48’6”, głębokość 21’3”, tonaż 1822 lub 1832 tony, wyporność 2790 ton. Mimo zwiększonej przez maszynownię masy utrzymano wysokość furt nad LW na poziomie 6’ dzięki ograniczeniu zapasów i wody. Maszty (poza bezanmasztem) wzięto z 46-działowej fregaty, nie 74-działowego liniowca, jakim był pierwotnie. Otrzymał w Limehouse czterocylindrowy silnik poziomy (średnica cylindrów 52” albo 51,5”, skok tłoków 36”) firmy Seaward & Capel, o mocy nominalnej 450 koni i mocy indykowanej 938 koni, który przy wale korbowym obracającym się z prędkością 43 obrotów na minutę napędzał pojedynczą śrubę (o średnicy 16’0”, długości 3’4”). Cztery kotły łączyły się z pojedynczym kominem przed grotmasztem. Okręt uzyskiwał marną prędkość około 5,8 węzła. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 26 haubicznych dział 8-calowych (o masie 52/53 cetnarów, długości 8’0”); na spardeku 4 haubiczne działa 10-calowe (o masie 67 cetnarów) i 2 działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów, długości 10’0”). Załoga: 600-620 ludzi. Wyposażony w Woolwich od marca do maja 1847 do służby na morzu. Od 25.01.1848 dowodził nim kmdr Horatio Thomas Austin. Od 28.06.1848 kapitanem okrętu był kmdr Henry Ducie Chads. Blenheim wszedł w skład eskadry ćwiczebnej kontradm. Napiera (opuściła Portsmouth 15.07.1848) i – mimo ujawnionych wad – wykazał (jako pierwszy na świecie liniowiec z pomocniczym napędem śrubowym) praktyczne zalety takiego rozwiązania. Był jednak bardzo wolny, źle żeglował, uważano jego uzbrojenie za zbyt słabe, a wnętrza za strasznie zatłoczone. Od 1.12.1848 do 14.08.1853 pełnił w Portsmouth rolę stacjonarnego okrętu strażniczego, dowodzony kolejno przez trzech komandorów (Yatesa, Austina i Hendersona). Od 14.08 lub 19.08.1853 do 18.11.1854 dowodził nim kmdr Frederick Thomas Pelham. Okręt od stycznia do marca 1854 wyposażono w Portsmouth do aktywnej służby na morzu. W marcu 1854 Blenheim popłynął ze Spithead na Bałtyk. Był jednym z okrętów, które dowiozły tam francuski korpus ekspedycyjny gen. d’Hilliersa. W latach 1854-56 służył we Flocie Bałtyckiej podczas wojny krymskiej. Uczestniczył w zdobyciu Bomarsundu w sierpniu 1854. Od 18.11.1854 do 4.06.1856 jego kapitanem był kmdr William Hutcheon Hall. W czerwcu 1855 Blenheim brał udział w ostrzeliwaniu fortów rosyjskich u ujścia Narwy. W październiku 1855 uczestniczył w atakach na rozmaite punkty wybrzeża w okolicach Hango. Pod koniec lutego 1856 skierowano go ze Spithead do Lizbony. Brał udział w rewii floty na Spithead 23.04.1856. Od 5.06.1856 do 21.11.1857 trzymano go w Portsmouth w charakterze okrętu strażniczego. W tym okresie jego dowódcą był kmdr Frederick Thomas Pelham. Od lutego do kwietnia 1858 Blenheim został przystosowany w Portsmouth do pełnienia roli okrętu Straży Wybrzeża - hulka. Służył w tym charakterze w Portland w latach 1858-1860, a potem w Pembroke do 31.08.1865. Rozebrany w 1865.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu RIPPON (1812).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 176’4”, szerokość 47’10,5”, głębokość 21’0,5”, zanurzenie z przodu 13’3”, z tyłu 17’9”, tonaż 1770 ton. Rzeczywiste uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 4 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe, na rufówce 6 karonad 18-funtowych.
Zamówiony 2.11.1807 w prywatnej stoczni firmy Richard (F. Stiles) Blake & John Scott w Bursledon. Zaczęty w październiku 1808, zwodowany 8.08.1812, ukończony 12.05.1813 w Portsmouth. Od początku nie był szczęśliwym okrętem – spuszczony na wodę dwa lata po umówionym w kontrakcie terminie, przy stałej stawce za tonę, kiedy ceny drewna i robocizny gwałtownie szły w górę, doprowadził do bankructwa Richarda Blake’a, który widząc wodowanie miał podobno stwierdzić: „Oto idzie moja ruina”.
Od marca 1813 dowodził nim kmdr Christopher Cole w składzie Eskadry Kanału. Rippon znajdował się 21.10.1813 pod Ouessant, a jego obecność przyczyniła się do zdobycia 46-działowej fregaty francuskiej Weser przez dwa brytyjskie slupy. W 1814 wysłano go z wojskiem do Ameryki Północnej. Został wycofany do rezerwy w sierpniu 1814 w Plymouth. W sierpniu 1816 pokryto go dachem. Został rozebrany w Plymouth już w marcu 1821, co raczej nie świadczy dobrze o jakości jego konstrukcji.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BARHAM (1811).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 176’0”, szerokość 47’9,5”, głębokość 21’1”, zanurzenie z przodu 12’3”, z tyłu 17’6”, tonaż 1761 ton.
Zamówiony 2.11.1807 w Blackwall, w prywatnej stoczni firmy Perry, Wells & Green (w 1810 przemianowanej na Wigram, Wells & Green). Zaczęty w czerwcu 1808, zwodowany 8.07.1811, ukończony 21.08.1811 w Woolwich. Początkowo stał w rezerwie, w okresie od lutego do maja 1812 wyposażono go w Chatham do aktywnej służby na morzu.
Od lutego 1812 do lipca 1814 dowodził nim na Morzu Północnym (przede wszystkim koło Texel, Vlissingen, North Foreland), w listopadzie 1812 w rejonie Brestu, i od 1814 w Indiach Zachodnich, kmdr John William Spranger. Ku Jamajce okręt wyruszył w składzie eskorty konwoju w październiku 1813. Z końcem stycznia 1814 wyszedł z Jamajki z kolejnym konwojem, poprzez Hawanę i Bermudy do Anglii. Od lipca 1814 stał w rezerwie, w Woolwich i Sheerness. Przeszedł remont w Woolwich (marzec-wrzesień 1815), obejmujący wymianę klepek pokładu, wzdłużników i pokładników orlopu. Pod koniec 1825 Kontroler Marynarki, Byam Martin, sugerował, aby obciąć dwupokładowiec Barham do 50-działowej fregaty, okrętu IV rangi. Miano uzbroić żaglowiec w ciężkie 32-funtówki na pokładzie głównym oraz lekkie 32-funtówki na pokładach dziobowym i rufowym. Przewidywał dla tej fregaty załogę 480 ludzi. Jego propozycje przyjęto wstępnie w marcu 1826, a ostateczną decyzję podjęto w maju 1826. Proponowano, by w razie braku dostatecznej liczby krótkich 32-funtówek uzbroić jednostkę na pokładach odkrytych w karonady 42-funtowe. W rezultacie okręt został do grudnia 1826 „ostrzyżony” w Woolwich. Była to pierwsza tego typu przebudowa po wojnach napoleońskich. Przeprowadzono ją znacznie gruntowniej niż poprzednie. Galerie boczne przeniesiono o jeden pokład w dół (aby usytuować na tym samym poziomie, co na typowych fregatach); zmieniono konfigurację i usytuowanie orlopu pełniącego teraz funkcję pokładu załogowego itd. Dla oszczędności czasu i pieniędzy zachowano jednak tradycyjną rufę z płaskim lustrem (chociaż w tym okresie innym modyfikowanym jednostkom zmieniano rufy na okrągłe Seppingsa). Początkowo cała artyleria nowej fregaty składała się z 32-funtówek różnej długości (28 w baterii głównej, 16 na pokładzie rufowym, 6 na pokładzie dziobowym). Załoga liczyła 475 ludzi.
Fregatę Barham wprowadzono w czerwcu 1826 do aktywnej służby i wysłano w rejon Jamajki. Służyła tam od 1827 jako okręt flagowy wiceadm. Fleminga. Od sierpnia 1826 dowodził nią kmdr John Lewis. Do wiosny 1830 operowała na wodach obejmujących Crooked Island, Turk’s Island, Bahamy, Barbados, Gwadelupę, Martynikę, Trynidad. W nocy z 28 na 29.04.1829 weszła na mieliznę przy Great Bornair; musiano zdjąć jej działa i wiele innych zapasów, by w maju spłynęła na głębszą wodę. Wymagała doraźnego remontu na Curaçao. Wróciła do Portsmouth 26.06.1830.
Ponownie wyposażona do służby pełnomorskiej w 1831. Od 9.03.1831 do 1834 dowodził nią kmdr Hugh Pigot. Latem 1831 jednostka uczestniczyła w próbach żeglarskich w składzie Eskadry Kanału, potem została skierowana na Morze Śródziemne, gdzie przebywała najpóźniej od 1832. W marcu 1834 otrzymała rozkaz powrotu do Anglii, przybyła do Portsmouth w kwietniu. Okazało się, że przez obcięcie zmieniono niemrawy 74-działowiec w świetnie żeglującą i potężną fregatę, która na próbach w 1835 okazała się lepsza od specjalnie zbudowanej od podstaw (w 1832) fregaty Vernon Symondsa. Symonds po latach walki właśnie wygryzł ze stanowiska Inspektora Marynarki Seppingsa, więc Barham kłuła go w oczy i to podwójnie (bowiem na dodatek nie cierpiał „strzyżenia” liniowców i bojkotował takie przebudowy jak tylko mógł) – można sądzić, że miało to wpływ na jej bardzo krótką karierę. W 1834 załoga fregaty liczyła 461 ludzi. Od kwietnia 1835 do kwietnia 1839 dowodził nią na Morzu Śródziemnym (dotarła na Maltę 26.08.1835) kmdr Anwar Lowry Corry. W czerwcu 1837 wchodziła w skład eskadry brytyjskiej, która interweniowała w hiszpańskiej wojnie domowej przeciwko karlistom. W 1839 miała formalnie następującą artylerię: na pokładzie dolnym 6 haubicznych dział 8-calowych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 22 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na spardeku 22 działa 32-funtowe (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”). Załoga: 492 ludzi. Pod koniec stycznia 1839 wyruszyła z Malty w rejs powrotny do Anglii, w lutym lub marcu zawinęła do Portsmouth. Wycofano ją do rezerwy w Sheerness czy Chatham.
Jednostkę rozebrano w Deptford w marcu 1840.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ANSON (1812).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowy liniowiec 74-działowy typu Armada, o charakterystyce i danych projektowych podanych przy okręcie Russell. Wymiary rzeczywiste: długość 175’5,125”, szerokość 48’4,25”, głębokość 21’0”, zanurzenie z przodu 13’10”, z tyłu 17’6”, tonaż 1742 tony.
Zamówiony 2.11.1807 w prywatnej stoczni Thomasa Steemsona w Paull (nad Humber). Zaczęty w marcu 1808, zwodowany 11.05.1812, ukończony 11.08.1812 w Portsmouth. Od razu odstawiony do rezerwy, w której podlegał remontom. We wrześniu 1834 przystosowano go w Portsmouth do pełnienia tymczasowej roli lazaretu. Od 1834 w Leith, od 1837 na Stangate Creek. Od maja do sierpnia 1843 wyposażono go w Chatham do służby w charakterze okrętu więziennego i wysłano na Tasmanię. Od 28.06 do 2.09.1843 żaglowcem Anson dowodził por. Francis Rogers Coghlan. Hulk rozebrano w Hobart w 1851.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach