www.timberships.fora.pl

kgerlach

Drewniany slup 18-działowy, gładkopokładowy, zaprojektowany przez komandora Johna Hayesa.
Champion miał długość 109’6”, szerokość 30’10,5”, głębokość 7’8,75”, tonaż 456 ton. Załoga: 125. Uzbrojenie pierwotne: dwa dziobowe działa 9-funtowe i 16 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów). W 1839 dziobowe 9-funtówki zastąpiono dwoma działonadami 32-funtowymi (o masie 25 cetnarów, długości 6’0”). Od 1847 artyleria zredukowana do 14 dział (2 działa 32-funtowe o masie 39 cetnarów i długości 7’6” oraz 12 działonad 32-funtowych), a załoga zwiększona do 130 ludzi.
Zbudowano go w Portsmouth. Zamówiony 20.06.1823, zaczęty w listopadzie 1823, zwodowany 31.05.1824, ukończony 16.09.1824.
Pierwszym kapitanem slupa był od 1.06.1824 do 21.02.1828 commander (od 9.01.1828 kmdr) John Fitzgerald Studdert. W 1825 Champion brał udział w różnych próbach żeglarskich na wodach angielskich, należał do Eskadry Eksperymentalnej, później został skierowany do Indii Wschodnich. Dotarł do Rangunu 14.11.1825. Walczył w wojnie birmańskiej, chroniąc żeglugę na rzece Irrawaddy między Rangunem a Prome. Studdert nadzorował ostatnie działania ze strony sił morskich i był jednym z komisarzy, którzy podpisali (24.02.1826) traktat pokojowy, przyznający Wielkiej Brytanii prowincje Tenasserim i Arakan. W styczniu 1827 Champion operował w Indiach Wschodnich, wyszedł 15.06.1828 z Pula Penang kierując się do Anglii via Mauritius. Dotarł do Portsmouth 13.11.1828. Od 29.11.1828 do 12.02.1830 slupem dowodził commander George Scott, skierowany najpierw ku zachodnim wybrzeżom Afryki, a latem 1829 do Halifaxu, gdzie Champion zawinął 11.08.1829. Od października 1829 do 3.04.1830 okręt zimował na Bermudach. Od 12.02.1830 do 31.01.1832 jego kapitanem był commander Francis Vere Cotton, operujący na Bermudach, w rejonie Halifaxu, potem w Indiach Zachodnich. W 1832 Champion pomagał w tłumieniu powstania na Jamajce, wrócił do Plymouth 10.06.1832. Od 27.06.1832 do 24.10.1834 jego dowódcą był commander Arthur Duncombe, wysłany 11.10.1832 z Portsmouth na Morze Śródziemne, gdzie slup służył od 2.11.1833 do lipca 1834. Od 17.11.1834 do 1837 okrętem dowodził commander Robert Fair, początkowo (przez krótki czas) na wodach Nowej Fundlandii. Champion po rejsie z Anglii zawinął do Port Royal na Jamajce 16.07.1835. Od 19.07.1835 do 8.08.1835 przeszedł z Port Royal do Halifaxu, we wrześniu 1835 znajdował się już koło Barbados i potem w Rio de Janeiro. Pod koniec października 1835 zawinął na Jamajkę. Zdobył 7.12.1835 hiszpański szkuner niewolniczy u wybrzeży Kuby. Zdobył na tych wodach 2.03.1836 hiszpański bryg niewolniczy. W sierpniu 1836 przebywał w Zatoce Św. Wawrzyńca. Zdobył 1.12.1836 portugalski szkuner niewolniczy Carlota u wybrzeży Kuby. Od 25.01.1837 do schyłku 1838 dowodził slupem w Indiach Zachodnich commander George St. Vicent King, zwalczający tam statki handlarzy niewolników (m.in. zdobył szkuner koło Hawany). Potem Champion stał w Plymouth, odsunięty do rezerwy. Od 16.06.1841 do 23.02.1843 dowodził nim na Pacyfiku (wyszedł z Plymouth 2.09.1841, operował na wodach od Valparaiso po Mazatlan, San Blas) commander Richard Byron. Kiedy zmarł w Mazatlan, dowództwo okrętu przejął tymczasowo commander John Clavell, który odprowadził okręt do Anglii pod koniec 1844. Następnie Champion stał w rezerwie w Portsmouth. Od 3.02.1848 jego kapitanem był commander John Montagu Hayes, wysłany na Pacyfik. Pływał u pacyficznych wybrzeży Ameryki Południowej i Środkowej jeszcze w końcu sierpnia 1851. Od 1859 Champion pełnił rolę okrętu policyjnego w Portsmouth. W 1864 wypożyczono go Komitetowi d/s Przeszkód Żeglugowych i użyty w eksperymentach z materiałami wybuchowymi. Rozebrany w Portsmouth w październiku 1867.
Pozdrawiam. Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ORESTES (1824).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup 18-działowy, gładkopokładowy, zaprojektowany w 1823 przez profesora Inmana ze Szkoły Architektury Okrętowej.
Orestes miał długość 110’0”, szerokość 30’10”, głębokość 7’6”, tonaż 459 ton. Załoga: 125. Uzbrojenie pierwotne: dwa dziobowe działa 6-funtowe i 16 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów). Od 1847 artyleria zredukowana do 14 dział (2 dziobowe działa 9-funtowe oraz 12 działonad 32-funtowych o masie 25 cetnarów i długości 6’0”), a załoga zwiększona do 130 ludzi.
Zbudowano go w Portsmouth. Zamówiony 22.05.1821, zaczęty w kwietniu 1823, zwodowany 31.05.1824, ukończony 16.09.1824.
Pierwszym kapitanem slupa był od 1.06.1824 do 1.05.1826 commander Henry Litchfield. W 1825 Orestes brał udział w różnych próbach żeglarskich na wodach angielskich, należał do Eskadry Eksperymentalnej, potem został skierowany do Halifaxu, gdzie dotarł około lipca. W listopadzie 1825 zawiózł pomoc do zniszczonego przez pożar Miramichi. Od 1.05.1826 do 13.02.1828 slupem należącym do placówki marynarki w Halifaxie dowodził commander William Jones. Orestes żeglował między Halifaxem a Bermudami. Najpóźniej od stycznia 1828 był w Anglii. Od 13.02.1828 do 22.07.1830 dowodził nim commander John Reynolds. Okręt formalnie operował w tym czasie u wybrzeży Irlandii, ale 13.09.1828 wyszedł z Plymouth w składzie małej eskadry, której zadaniem było wymuszenie na mieszkańcach Tangeru zwrotu dwóch brytyjskich statków zagarniętych w wyniku pirackiego ataku. Od 18.11.1828 do 18.01.1829 blokował Tanger, wrócił do Cork 31.01.1829 i odtąd patrolował wody irlandzkie oraz kursował między południową Anglią a Cork. Od 12.08.1830 albo od 10.03.1831 slupem dowodził commander (od 3.06.1833 kmdr) William Nugent Glascock. Operował u wybrzeży południowej Anglii i na wodach irlandzkich, w listopadzie 1830 pomagał statkom wyrzuconym przez sztorm na skały w zatoce Galway, w maju 1831 wysłano go do Newcastle dla uśmierzania zamieszek. W 1832 skierowano slup do Portugalii w związku z toczącą się tam wojną domową; wpłynął na rzekę Douro 23.09.1832, ostrzeliwany przez obie strony. Opuścił tę placówkę dopiero we wrześniu 1833. Powrócił do Anglii. Od 28.09.1833 okrętem dowodził commander William Dickson, wysłany 12.11.1833 z Portsmouth do Lizbony z pocztą. Wrócił w grudniu 1833. W 1834 slup kursował ku północnym wybrzeżom Hiszpanii, wrócił w maju 1834 do Portsmouth. Od 6.06.1834 do stycznia 1836 kapitanem okrętu był commander Henry John Codrington, skierowany 2.09.1834 z Portsmouth na Morze Śródziemne. W styczniu (28.01) 1836 dowództwo slupa przejął na tych wodach commander Julius James Farmer Newell. Sprawował je do 1.01.1838. Nowym kapitanem został w styczniu 1838 przejściowo commander William Holt, który w kwietniu odprowadził uszkodzony w sztormie slup do Anglii. Od 3.08.1838 do 12.11.1841 okrętem dowodził commander Peter Sampson Hambly. Orestes został wysłany na wody Ameryki Południowej. W 1838 i 1839 operował głównie u wybrzeży Brazylii, w 1840 był na Pacyfiku, gdzie jesienią przebywał w Zatoce Kalifornijskiej, a 22.03.1841 znajdował się w Mazatlan. Wrócił na Spithead (z Rio de Janeiro) 5.11.1841 i tydzień później został wycofany do rezerwy w Portsmouth. Od 10.08.1842 do listopada 1843 kapitanem slupa był commander Swynfen Thomas Carnegie. Okręt przydzielono najpierw do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, a we wrześniu 1843 wysłano na Morze Śródziemne. Tam dowództwo przejął na krótko commander John James Robinson, który miał okazję wykazać się odwagą, przedsiębiorczością i szybkością działań w sporze z paszą wyspy Lemnos. Następnym dowódcą slupa – nadal działającego na Morzu śródziemnym - był commander Edward St. Leger Cannon. Przyprowadził on okręt do Anglii, gdzie Orestes został wycofany do rezerwy w Portsmouth 8.09.1846. Od 26.10.1848 do 29.04.1852 slupem dowodził commander Henry Samuel Hawker, wysłany w rejon Przylądka Dobrej Nadziei (gdzie był już w grudniu 1848). Najpóźniej od stycznia 1851 Orestes zwalczał statki handlarzy niewolników u wybrzeży Mozambiku. Zdobył 22.03.1851 portugalski bryg niewolniczy. Zdobył 14.12.1851 arabską dhowę do transportu niewolników. Zdobył 24.01.1852 hiszpański bryg niewolniczy. Został wycofany do rezerwy w Portsmouth 29.04.1852. Wprowadzono go 11.11.1852 na dok w Portsmouth, w celu przeróbki na skład węgla. Hulk węglowy w Portsmouth do schyłku XIX w., przemianowany w jakimś momencie na C.28. Przemieszczony do Plymouth najpóźniej w 1890. Wg Winfielda sprzedany w 1907 (inni piszą o 1905) na statek handlowy, około 1911 przemianowany na Mack, ale te losy już mnie nie interesują, więc ich nie sprawdzam.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ROSE (1821).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup 18-działowy, gładkopokładowy, zaprojektowany w 1819 przez profesora Inmana ze Szkoły Architektury Okrętowej i zbudowany w Portsmouth przez najstarszą klasę uczniów tej szkoły.
Rose miał długość 104’2,5”, szerokość 29’10”, głębokość 13’4”, tonaż 397 ton. Załoga: 125. Uzbrojenie pierwotne: dwa dziobowe działa 6-funtowe (potem 9-funtowe) i 16 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów). Od 1839 artyleria zredukowana do 16 dział, w tym 2 działonady (o masie 25 cetnarów i długości 6’0”) oraz 14 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów). Od 1847 czy 1848 uzbrojenie zredukowane do 14 dział (2 działa 32-funtowe o masie 39 cetnarów i długości 7’6” oraz 12 działonad 32-funtowych o masie 25 cetnarów i długości 6’0”), a załoga zwiększona do 130 ludzi.
Zamówiony 27.02.1819, zaczęty 3.04.1820, zwodowany 1.06.1821, ukończony 16.08.1821.
Pierwszym kapitanem slupa był od 21.05.1821 do 16.05.1823 commander Thomas Bell Clowes. Wysłano go na Morze Śródziemne, operował głównie na wodach Lewantu. Od 16.05.1823 do 1824 dowodził okrętem na Morzu Śródziemnym commander Henry Dundas. Na tych samych wodach dowództwo przejął w listopadzie 1824 commander Charles Abbot. W 1825 Rose brał udział w próbach Eskadry Eksperymentalnej. Od 26.01.1826 dowodził okrętem commander (od 21.10.1827 kmdr) Lewis Davies. Slup zwalczał piratów (jesienią 1826 uczestniczył w schwytaniu dwóch żaglowców pirackich), eskortował konwoje na wodach greckich i tureckich (marzec – czerwiec 1827), niszczył statki pirackie koło Samotraki, odbijał brytyjskie żaglowce zdobyte przez greckich piratów. Walczył w bitwie pod Navarino 20.10.1827, a po niej przewiózł depesze do Smyrny. Z końcem grudnia 1827 wyruszył z Malty do Anglii, dotarł do Portsmouth 31.01.1828. Od 23.07.1828 do 19.11.1829 dowódcą okrętu był commander Eaton Stannard Travers. Wysłano go przez Teneryfę i Rio de Janeiro (tu był w grudniu 1828) w rejon Przylądka Dobrej Nadziei, a stamtąd przez wyspy Św. Heleny, Ascension i Bermudy do Zatoki Fundy, gdzie przez 5 miesięcy chronił łowiska i zajmował się badaniami geograficznymi. W październiku 1829 Rose przeszedł remont na Bermudach. Od listopada 1829 do sierpnia 1830 na placówce w Halifaxie dowodził nim commander John Dewar, a po jego śmierci, od 16.08.1830, commander Edward Williams Pilkington. Chronił łowiska północnoamerykańskie i osiedla na Labradorze przed zakusami Amerykanów, operując przy Black River pomagał w zwalczaniu powstania na Jamajce w 1831 i 1832. Zrezygnował z komendy w kwietniu 1832. Rose wrócił do Anglii i został odstawiony do rezerwy w grudniu 1833 w Chatham. Od czerwca 1834 do kwietnia 1838 kapitanem slupa był commander William Barrow, wysłany z Portsmouth 17.08.1834 do Indii Wschodnich z pocztą. Operował w tym rejonie (Bombaj, Madras, Cejlon, Singapur, Penang) jeszcze jesienią 1837, wrócił do Portsmouth 12.11.1837. Wycofano okręt do rezerwy w Sheerness. Od 3.08.1838 do 23.11.1841 dowodził nim commander Peter Christie, skierowany (21.12.1839) ku wybrzeżom Hiszpanii i Brazylii (Rose zawinął do Rio de Janeiro w lutym 1840). Zdobył trzy statki niewolnicze (26.02.1841, 29.03.1841, 3.12.1841) u brzegów Brazylii. Tam dowództwo przejął 21.12.1841 commander Thomas Baillie, który 9.04.1842 zdobył następny statek niewolniczy, a w 1843 przyprowadził okręt do Sheerness, gdzie slup wycofano do rezerwy. Od 9.03.1843 do 6.12.1844 dowódcą Rose był commander Henry Richard Sturt, przydzielony do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Po nim w tej samej eskadrze slupem dowodził od 13.12.1844 do 21.11.1846 commander Richard Wilson Pelly. Żaglowiec wycofano do rezerwy w Sheerness 21.11.1846.
Został rozebrany w Chatham w maju 1851.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MARTIN (1821).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup 20-działowy, gładkopokładowy, zaprojektowany w 1819 przez Roberta Seppingsa.
Martin miał długość 108’5”, szerokość 28’10,5”, głębokość 7’9”, tonaż 402 tony. Załoga: 125. Uzbrojenie: dwa dziobowe działa 6-funtowe i 18 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów).
Zbudowany Portsmouth. Zamówiony 27.02.1819, zaczęty w lipcu 1820, zwodowany 18.05.1821, ukończony 16.08.1821.
Pierwszym kapitanem slupa był od 22.05.1821 do 19.07.1822 commander Christopher Crackenthorp Askew. Wysłano go na Morze Śródziemne. Od 19.07.1822 do lutego 1825 dowodził okrętem na Morzu Śródziemnym commander Henry Eden, który przyprowadził jednostkę do Anglii. Od lutego 1825 dowódcą slupa był commander Thomas Wilson, skierowany do Indii Wschodnich. W lipcu 1825 okręt przechodził drobne naprawy i uzupełniał wyposażenie w Simonstown. Około października 1825 znajdował się w porcie wyspy Mauritius. W 1826 Martin zaginął bez wieści na Oceanie Indyjskim. Prawdopodobnie w lutym zatonął w pobliżu Przylądka Dobrej Nadziei ze wszystkimi 150 ludźmi na pokładzie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DRUID (1825).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata 46-działowa, powstała jako modyfikacja typu Seringapatam z 1819 (czyli rozwinięcia fregaty President zdobytej w 1806) przez dodanie „okrągłej” rufy Seppingsa.
Długość 159’0”, szerokość 40’5”, głębokość 12’9”, tonaż 1162 tony. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 28 dział 18-funtowych (o masie 38 cetnarów i długości 8’0”); na pokładzie rufowym 14 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów i długości 4’0”); na pokładzie dziobowym dwa działa 9-funtowe (o masie 26 cetnarów i długości 7’6”) oraz dwie karonady 32-funtowe (o masie 17 cetnarów i długości 4’0”). W 1839: na pokładzie głównym 26 dział 32-funtowych (o masie 40 cetnarów i długości 7’6”) oraz 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 60 cetnarów i długości 8’10”); na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 10-12 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów i długości 4’0”) oraz 4 działa 32-funtowe (o masie 40 cetnarów i długości 7’6”). Załoga: 315 ludzi.
Druid zbudowano w Pembroke. Została zamówiona 23.07.1817, zaczęta w sierpniu 1821, zwodowana 1.07.1825. Ukończono ją w Plymouth 21.12.1825.
Od lipca 1825 do 1828 dowodził nią kmdr Samuel Chambers, wysłany pod koniec 1825 lub na początku 1826 w rejon Jamajki. W 1827 przewiozła Simona Bolivara z La Guaira do Cartageny. W maju 1828 jej dowódcą był tymczasowo por. John Duffill. Od czerwca 1828 do października 1829 dowodził nią w rejonie Jamajki kmdr William Sandom, który przyprowadził fregatę do Portsmouth 6.09.1829. Od listopada 1829 przez trzy lata kapitanem Druid był kmdr Gawen William Hamilton, skierowany w marcu 1830 na wody Ameryki Południowej. Zatrzymał 2.12.1830 szkuner niewolniczy w pobliżu Bahia. W maja 1831 fregata była w Plymouth, zawinęła do Rio de Janeiro 12.07.1831. Od 4.12.1832 do 18.06.1833 komendę nad nią sprawował kmdr Samuel Roberts, wysłany z Plymouth na rzekę Tag 27.12.1832. Jednostka wróciła na Spithead 4.06.1833. Wycofano Druid do rezerwy w Plymouth 18.06.1833. Od 9.04.1839 do śmierci 2.06.1840 kapitanem fregaty był lord Henry John Spencer Churchill, wysłany do Indii Wschodnich. Zawinęła do Sydney pod koniec grudnia 1839, a do Kantonu 15.04.1840. Od 30.06.1840 do 1843 dowodził Druid kmdr Henry Smith, który przejął komendę na wodach chińskich. Brała udział w pierwszej wojnie opiumowej; Smith przeprowadził w sierpniu 1840 koło Macao udaną akcję odwetową w odpowiedzi na atak Chińczyków na duchownego. Fregata wchodziła w skład sił komodora Scotta, które 7.01.1841 zdobyły chiński fort Tycocktow. W lutym 1841 bombardowała północną baterię Wantung na drodze do Kantonu. Uczestniczyła w bombardowaniu Amoy i przyległej wyspy Kolangsoo 25.08.1841. W 1842 zwalczała piratów na wodach chińskich. Wróciła do Anglii w 1843. Wycofano ją do rezerwy w Devonport.
Stała się lazaretem w Liverpoolu w czerwcu 1846. Sprzedana w kwietniu 1863 firmie Marshall na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MADAGASCAR (1822).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata 46-działowa typu Druid.
Zbudowano ją z teku w stoczni Kompanii Wschodnioindyjskiej w Bombaju. Została zamówiona 5.04.1819, zaczęta w październiku 1821, zwodowana 15.11.1822. Ukończono ją w Portsmouth w styczniu 1829.
Od września 1828 do 1831 dowodził nią kmdr Robert C. Spencer, wysłany 21.01.1829 z Portsmouth na Morze Śródziemne. Tam dowództwo fregaty przejął w 1831 kmdr Edmund Lyons. W maju 1832 był świadkiem bombardowania twierdzy St. Jean d’Acre przez siły Ibrahima Paszy, towarzyszył królowi Ottonowi w przejściu z Triestu do Grecji na początku 1833. W grudniu 1834 opuścił Morze Śródziemne. Przyprowadził fregatę do Portsmouth 1.01.1835. Została tam wycofana do rezerwy 17.01.1835. W okresie od czerwca 1836 do 1838 Madagascar była dowodzona przez komandora Johna S. Peytona, przydzielonego do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. W styczniu 1837 w jej składzie blokowała Cartagenę. Zdobyła portugalski szkuner niewolniczy 5.02.1837 lub 5.02.1838. W maju 1838 weszła na dok w Portsmouth. Od 14.04.1838 do września 1839 dowodził nią – też w Eskadrze Ameryki Północnej i Indii Zachodnich - kmdr Provo William Parry Wallis. W czasie francuskiej interwencji w Meksyku (1838-1839) fregata wchodziła w skład sił wiceadm. Pageta pilnujących brytyjskich interesów, a Wallis dostał podziękowanie od brytyjskich kupców za jego starania podczas operacji Francuzów pod Vera Cruz. Wróciła do Portsmouth 7.09.1839. Potem Madagascar stała w rezerwie w tym porcie. Od 18.08.1841 (lub od 21.08.1841) do 1844 dowodził nią kmdr John Foote, wysłany 16.12.1841 z Plymouth ku zachodnim brzegom Afryki, gdzie był oficerem najstarszym stopniem. Madagascar zwalczała statki handlarzy niewolników – od 20.01.1842 do 1.11.1843 zdobyła przynajmniej 7 żaglowców niewolniczych, a kolejny wpędziła na brzeg.
Fregata stała się składem zapasów w Plymouth w 1846. Przeszła do Rio de Janeiro w 1853, dla pełnienia tam roli koszar przejściowych, potem okrętu prowiantowego. Jej dowódcami byli teraz oficerowie w stopniu commander, od 3.10.1853 William Finch, od 24.03.1855 James Ptolemy, od 6.09.1856 Edmund Mortimer Leycester, od 15.09.1859 do 1863 Richard Dunning White. Została sprzedana na miejscu 5.05.1863.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu AFRICAINE (1827).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata 46-działowa typu Druid.
Zbudowano ją w Chatham. Została zamówiona 8.01.1822, zaczęta we wrześniu 1825, zwodowana 20.12.1827. Ukończono ją 3.03.1828 z przeznaczeniem do odstawienia do rezerwy.
Nigdy nie weszła do aktywnej służby. Stała sobie w Chatham na kotwicy, niekiedy taranowana przez przechodzące rzeką Medway jednostki. Od 1839 wykazywana na listach jako fregata 44-działowa. Sprzedano ją 9.05.1867 instytucji Trinity House (zajmującej się latarniami morskimi, pilotażem itp.) jako hulk. Została rozebrana w 1903.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu EUROTAS (1829).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata 46-działowa typu Druid.
Zbudowana w Chatham. Została zamówiona 13.09.1824, zaczęta w lutym 1827, zwodowana 19.02.1829. Ukończono ją 20.03.1829 z przeznaczeniem do odstawienia do rezerwy.
W postaci fregaty żaglowej nigdy nie weszła do aktywnej służby. Stała sobie zakotwiczona na rzece Medway. Od 1839 wykazywana na listach jako fregata 44-działowa (czyli z uzbrojeniem – wyłącznie teoretycznym – zmienionym na 2 haubiczne działa 8-calowe o masie 60 cetnarów, długości 8’10’ oraz 26 dział 32-funtowych o masie 40 cetnarów, długości 7’6” na pokładzie głównym; 4 działa 32-funtowe o masie 40 cetnarów, długości 7’6” oraz 12 karonad 32-funtowych o masie 17 cetnarów i długości 4’0” na spardeku). W 1845 zdecydowano się przerobić ją na fregatę śrubową („fregatę blokadową” do blokowania ujść rzek, portów itp., czyli pływającą baterię o bardzo zredukowanym takielunku i mocy wystarczającej tylko do poruszania się z minimalną prędkością w obrębie ograniczonych akwenów - w tym wypadku rzeki Medway i portu Chatham - oraz przechodzenia między nimi; w takim zastosowaniu także zabierane zapasy żywności, wody i amunicji mogły być bardzo ograniczone) – rozkaz w tej sprawie wydano 2.09.1845. Prace trwały w Chatham od grudnia 1845 do lutego 1848. Tymczasem zmieniono zdanie co do takielunku – miał być okrojony, ale jedynie w skali pozwalającej wciąż na umieszczenie fregaty w grupie jednostek oceanicznych. Nie zainstalowano jednak jeszcze silnika (miał 350 koni nominalnych i został skonstruowany przez firmę Boulton & Watt, lecz na fregatę nigdy nie trafił) nawet przy finalnym wyposażaniu w kwietniu 1851. Nie wstawiono także żadnego uzbrojenia, które miało wg projektu składać się z 20 dział 42-funtowych (o masie 66 cetnarów, długości 9’6”) na pokładzie głównym; ponadto z dwóch dział 56-funtowych (o masie 87 cetnarów, długości 10’0”) i dwóch haubicznych dział 10-calowych (o masie 86 cetnarów, długości 9’4”) na spardeku. Dla tej 24-działowej jednostki planowano załogę liczącą 320 ludzi. Ostatecznie w czasie wojny krymskiej postanowiono zrobić z Eurotas śrubową fregatę moździerzową. Prace potrwały w Sheerness od lipca 1855. Zeszła z doku 13.02.1856, ukończono wyposażanie 10.05.1856. Miała teraz długość 166’2”, szerokość 40’10”, głębokość 12’9”, tonaż 1201 ton, wyporność lekką 1293 tony. Silnik firmy John Penn & Son, dwucylindrowy (średnica cylindrów 30,25”, skok tłoków 30”), poziomy, z tłokami rurowymi, wysokociśnieniowy (60 funtów na cal kwadratowy), napędzający pojedynczą śrubę, o mocy 200 koni nominalnych, rozwijał moc 562 koni indykowanych, co pozwalało na uzyskiwanie prędkości 7,6 węzła. Uzbrojenie (najprawdopodobniej nigdy naprawdę nie zainstalowane) obejmowało dwa moździerze 13-calowe i 8 dział 32-funtowych (o masie 42 cetnarów, długości 8’0”) na głównym pokładzie oraz dwa obracane działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów, długości 10’0”) na spardeku.
Z uwagi na decyzję pokazania jej podczas rewii floty na Spithead 23.04.1856 dostała na krótko (24.01 – 27.09.1856) załogę i dowódcę, którym był kmdr William Moorsom. Powróciła potem do Sheerness i znowu trafiła do rezerwy. Sprzedano ją 1.11.1865 firmie Castle & Beech na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach