www.timberships.fora.pl

wlad · Dołączył: 26 Lip 2010 Posty: 65 Przeczytał: 0 tematów

Proszę o opis danych, uzbrojenia i losów 98-działowców Boyne (1810) i Union (1811). Czy powstałe na podstawie planów słynnego HMS Victory odziedziczyły jego własności żeglugowe? Czy raczej zbliżone były pod tym względem do wcześniejszych okrętów 90/98-działowych?

kgerlach

Boyne i Union miały w projekcie długość 186’0”, szerokość 51’10”, głębokość 21’6” i tonaż 2162 tony, czyli praktycznie jak Victory, na podstawie planów którego powstały. Ale uzbrojono je nie tak jak pierwowzór (z działami 24-funtowymi na pokładzie środkowym), gdy był okrętem 1 rangi, tylko tak jak to wyglądało na Victory, gdy ten żaglowiec zredukowano w listopadzie 1807 do jednostki 2 rangi. Czyli na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych, na pokładzie środkowym 30 dział 18-funtowych, na pokładzie górnym 30 dział 12-funtowych, na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 8 karonad 32-funtowych, na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe. A zatem, przy klasyfikowaniu jako 98-działowe, niosły faktycznie 104 działa i karonady. Przewidziano dla tych okrętów załogę z 738 ludzi.
Pod względem właściwości żeglarskich były lepsze od swoich typowych poprzedników z XVIII w., ponieważ miały zdecydowanie korzystniejsze proporcje kadłuba. Ale specjalnego entuzjazmu nie wywołały, na co złożyło się kilka przyczyn. Po pierwsze, nauka projektowania okrętów była wciąż w powijakach – do tego stopnia, że spekulowano, jakoby błędy w wykonaniu Victory najbardziej się przysłużyły do jego szczególnie dobrych własności. Po drugie, w tym czasie inne czynniki pogorszyły cechy żeglarskie wysokich okrętów, ponieważ zgodnie z pogłębiającymi się w XIX w. tendencjami budowano coraz wyższe i coraz solidniejsze (czyli cięższe) nadburcia dla lepszej ochrony marynarzy podczas bitwy. Niekorzystnie podnosiło to środek ciężkości i równie szkodliwie zwiększało powierzchnię nadwodnej bryły kadłuba. Po trzecie, Anglicy zdążyli już wcześniej zbudować dwa prawdziwie wielkie 98-działowce (Ocean w 1805 i Impregnable w 1810), do których Boyne i Union i tak „nie miały startu”, będąc o równe 10 stóp krótsze. Po czwarte, francuskie dwupokładowce 80-działowe były w tym czasie nie tylko silniejsze pod względem uzbrojenia, ale i – jako dwupokładowce – dużo lepsze żeglarsko.
Boyne został zbudowany w Portsmouth. Jego długość w stosunku do projektu zwiększono o 3 cale, a szerokość i głębokość zredukowano o 5 cali. Tonaż zmienił się na 2155 ton. Zamówiony 25.06.1801 jako 100-działowy okręt 1 rangi, zaczęty w kwietniu 1806 (kiedy przeklasyfikowano go na 98-działowiec, czyli okręt rangi drugiej), zwodowany 3.07.1810, ukończony 2.04.1811. Wcielony do aktywnej służby w styczniu 1811 jako flagowiec kontradm. Neale. Pod zmieniającymi się dowódcami służył głównie na Morzu Śródziemnym, gdzie walczył pod Tulonem 2.02.1814. W 1816 przystosowano go do służby we Flocie Kanału i do pełnienia roli okrętu strażniczego w Portsmouth. W ramach ogólnej zmiany klasyfikacji okrętów w Royal Navy w 1817 przeszeregowano go do 104-działowych okrętów 1 rangi. Aby to jednak usprawiedliwić, zamieniono 18-funtówki z środkowego pokładu działowego na krótkie i lekkie 24-funtówki Congreve’a. Boyne przeszedł w Portsmouth rozległy remont od lipca 1818 do listopada 1819. Okręty tej klasy szybko zestarzały się „moralnie”, a na stanie floty zabrakło dwóch jednostek drugiej rangi (w stosunku do planów), więc na podstawie rozkazu admiralicji z 10.07.1826 został obcięty w 1827 do 76-działowego dwupokładowca. Mimo skromnej liczby dział chciano go klasyfikować jako okręt drugiej rangi, na podstawie ciężaru uzbrojenia, bowiem przewidziano: na pokładzie dolnym 26 ciężkich (63 cetnary) dział 32-funtowych i 2 karonady 68-funtowe; na pokładzie górnym 28 lżejszych (54 cetnary) dział 32-funtowych i 2 karonady 68-funtowe, na pokładzie rufowym 12 karonad 32-funtowych i 2 działa 18-funtowe, na pokładzie dziobowym 2 karonady 32-funtowe i 2 działa 18-funtowe. Załoga: 650 ludzi. Ostatecznie trafił jednak do rangi trzeciej (3.12.1832). Od grudnia 1833 do marca 1834 przebudowano go w Portsmouth na okręt do ćwiczeń artyleryjskich (szkołę artylerii) i przemianowano 1.12.1834 na Excellent. Zmienił nazwę na Queen Charlotte 22.11.1859 i został wycofany do rezerwy w grudniu 1859. Rozebrano go w Portsmouth 25.05.1861.
Union został zbudowany w Plymouth. Jego długość w stosunku do projektu zwiększono o 0,625 cala, szerokość zredukowano o 5,6 cala, a głębokość zredukowano o 6 cali. Tonaż zmienił się na 2149 ton. Zamówiony 16.09.1801 jako 100-działowy okręt 1 rangi, zaczęty w listopadzie 1805, w 1806 przeklasyfikowany na 98-działowiec, czyli okręt rangi drugiej, zwodowany 16.11.1811, ukończony 12.05.1812. Wcielony do aktywnej służby w kwietniu 1812, w maju wysłany na Morze Śródziemne, gdzie służył pod zmieniającymi się dowódcami. Wycofano go do rezerwy w Plymouth w lipcu 1814. W ramach ogólnej zmiany klasyfikacji okrętów w Royal Navy w 1817 przeszeregowano Union do 104-działowych okrętów 1 rangi. Aby to jednak usprawiedliwić, zamieniono 18-funtówki z środkowego pokładu działowego na krótkie i lekkie 24-funtówki Congreve’a. Okręty tej klasy szybko zestarzały się „moralnie”, a na stanie floty zabrakło dwóch jednostek drugiej rangi (w stosunku do planów), więc na podstawie rozkazu admiralicji z 28.04.1827 nakazano obcięcie Union do 76-działowego dwupokładowca. Mimo skromnej liczby dział chciano go klasyfikować jako okręt drugiej rangi, na podstawie ciężaru uzbrojenia, bowiem przewidziano taką artylerię (i załogę) jak wtedy na Boyne. Ostatecznie (3.12.1832) miał jednak trafić do rangi trzeciej. Ale przebudowy nie zrealizowano, a w każdym razie nie dokończono i postanowienie o niej skasowano 1.01.1833. Okręt został zamiast tego rozebrany w Plymouth w marcu 1833.
Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu NEMESIS (1826).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowa, drewniana fregata 46-działowa typu Druid.
Zbudowano ją w Pembroke. Została zamówiona 23.07.1817, zaczęta w sierpniu 1823, zwodowana 19.08.1826. Nie ukończono jej, tylko odstawiono 4.09.1826 w Plymouth od razu do rezerwy.
Nigdy nie weszła do aktywnej służby. Stała sobie w Plymouth/Devonport do 1866, kiedy została na miejscu rozebrana przez firmę J. & B. Marshall 4.07.1866.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

wlad · Dołączył: 26 Lip 2010 Posty: 65 Przeczytał: 0 tematów

Dziękuję za odpowiedź
Proszę o opis danych, uzbrojenia i losów 74-działowego Worrior'a z 1781 oraz 74-dzialowca Marlborough z 1767 i jego imiennika z 1807 roku

kgerlach

Warrior z 1781 r. i Marlborough z 1767 r. należały do grupy najmniejszych, czyli najbardziej popularnych w Royal Navy 74-działowców. Mimo upływu 14 lat między ich wodowaniami uzbrojono je i zaopatrzono w załogę wg tego samego standardu: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych, na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych, na pokładzie rufowym 14 dział 9-funtowych, na pokładzie dziobowym 4 działa 9-funtowe. Oczywiście potem, w trakcie eksploatacji, bardzo się to zmieniało na pokładach odkrytych. Załoga 550/600 ludzi.
Warrior należał do typu Alfred, zaprojektowanego przez Johna Williamsa. Zbudowano go w Portsmouth – zamówiono 13.07.1773, zaczęto w listopadzie 1773, zwodowano 18.10.1781, ukończono (obito miedzią) 16.12.1781. Miał długość 169’0”, szerokość 47’3”, głębokość 20’0”, tonaż 1642 tony. W aktywnej służbie od października 1781, wysłany w rejon Wysp Podwietrznych 10.01.1782, wszedł w skład floty adm. Rodneya. Walczył w starciu pod Dominiką 9.04.1782, w bitwie u wysepek Świętych 12.04.1782, w starciu na wodach cieśniny Mona 19.04.1782. W rezerwie w latach 1783-1795. W aktywnej służbie od 1795, początkowo na wodach krajowych, w kwietniu 1797 wysłany na Morze Śródziemne, w latach 1799-1801 w składzie Floty Kanału, w 1801 na Bałtyku, od lutego do czerwca 1802 w rejonie Jamajki. W okresie 1803-1804 naprawiany. Od maja 1804 blokował Brest, walczył w bitwie pod Finisterre 22.07.1805. Potem wchodził w skład Floty Kanału, a w latach 1809-1811 służył na Morzu Śródziemnym, biorąc udział w zajmowaniu Zakinthos i Kefalinii w październiku 1809. Od października 1811 na Morzu Północnym. Od jesieni 1814 na wodach Jamajki. Wycofany do rezerwy w Chatham we wrześniu 1815. Hulk-koszary przejściowe w Chatham od sierpnia 1819. Od lipca 1831 tymczasowo okręt do prowadzenia kwarantanny; od grudnia 1832 koszary przejściowe w Woolwich. Od lutego 1840 okręt więzienny. Rozebrany w Woolwich, rozbiórkę zakończono 11.12.1857.
Marlborough należał do typu Monarch/Ramillies, zaprojektowanego przez Thomasa Slade’a. Rozwinięcie typu Arrogant, a przez to typu Bellona. Zbudowano go w Deptford – zamówiono 4.12.1762, zaczęto 3.06.1763, zwodowano 26.08.1767, ukończono 1.10.1767. Miał długość 168’8,5”, szerokość 46’11”, głębokość 19’9”, tonaż 1642 tony. W aktywnej służbie od stycznia 1771 jako okręt strażniczy na rzece Medway. Od lata 1773 uczestniczył w patrolach. W sierpniu 1779 włączony do eskadry adm. Rodneya, uczestniczył w rozgromieniu konwoju z Caracas 8.01.1780, walczył w bitwie pod Światłem Księżyca 16/17.01.1780, brał udział w odsieczy dla Gibraltaru. Potem eskortował konwój na Minorkę. Wraz z innym okrętem z eskadry kontradm. Digby’ego zdobył francuski 64-działowiec w lutym 1780 koło Madery, później wchodził w skład Eskadry Zachodniej. Współdziałał w zdobyciu holenderskiego 64-działowca 30.12.1780. Wysłano go 15.01.1782 do Indii Zachodnich z flotą adm. Rodneya. Walczył w bitwie u wysepek Świętych 12.04.1782, stacjonował w Nowym Jorku od września do października 1782, uczestniczył w blokadzie Cap Français na San Domingo. Od lipca 1783 w rezerwie i na remontach. Krótko w służbie (z powodu kryzysu hiszpańskiego) od czerwca 1790 do września 1791. Ponownie w aktywnej służbie od marca 1793 we Flocie Kanału, walczył w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794, gdzie poniósł ciężkie straty w ludziach. W maju 1797 jego załoga przyłączyła się do buntu marynarzy. Ponownie zbuntowała się w Berehaven 7.05.1798. Okręt skierowano 2.06.1798 na Morze Śródziemne, gdzie operował do 1800. Następnie uczestniczył w akcji koło Quiberon. Blokował Lorient. Rozbił się 4.11.1800 podczas złej pogody na mieliźnie Bervadeux u brzegów Belle Ile.

Marlborough z 1807 należał do typu Fame/Hero, zaprojektowanego przez Johna Henslow. Mieścił się w grupie 74-działowców średniej wielkości. Zbudowano go w prywatnej stoczni pani Frances Barnard, w Deptford. Zamówiony 24.01 lub 31.01.1805, zaczęty w sierpniu 1805, zwodowany 22.06.1807. Ukończono go w Woolwich 31.08.1807. Miał długość 175’6”, szerokość 47’9,5”, głębokość 20’6”, tonaż 1754 tony. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych, na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych, na pokładzie rufowym 12 karonad 32-funtowych i 2 działa 18-funtowe, na pokładzie dziobowym 2 działa 18-funtowe i 2 karonady 32-funtowe, na rufówce 6 karonad 18-funtowych. Załoga: 640 ludzi. W aktywnej służbie od lipca 1807. Operował na wodach portugalskich, uczestniczył w osłonie ewakuacji portugalskiej rodziny królewskiej do Brazylii. W 1809 uczestniczył w operacji Walcheren, potem służył na Morzu Północnym i na wodach kanału La Manche. Wysłano go do Ameryki Północnej 23.09.1812. Brał udział w wojnie brytyjsko-amerykańskiej 1812-1814, gdzie był flagowcem kontradm. Cockburna. Załoga uczestniczyła w zdobyciu Waszyngtonu 24/25.08.1813. Gruntownie remontowany w Portsmouth w okresie 1814-1816. Potem stał w tym porcie w rezerwie. Rozebrany na miejscu w lipcu 1835.
Krzysztof Gerlach

wlad · Dołączył: 26 Lip 2010 Posty: 65 Przeczytał: 0 tematów

Dziękuję za odpowiedź

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LEDA (1828).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowa, drewniana fregata 46-działowa typu Druid.
Zbudowano ją w Pembroke. Została zamówiona 15.05.1821, zaczęta w październiku 1824, zwodowana 15.04.1828. Nie ukończono jej, tylko odstawiono 3.05.1828 w Plymouth/Devonport od razu do rezerwy. Od 1864 lub 1865 używano jej w tym porcie w charakterze okrętu (hulka) policji wodnej. Została sprzedana 15.05.1906.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HOTSPUR (1828).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowa, drewniana fregata 46-działowa typu Druid.
Zbudowano ją w Pembroke. Została zamówiona 15.05.1821, zaczęta w lipcu 1825, zwodowana 9.10.1828. Nie ukończono jej, tylko odstawiono w kwietniu 1829 w Plymouth/Devonport od razu do rezerwy. W 1859 (lub 1861-1862) przekształcona w rzymsko-katolicką kaplicę na wodzie w Plymouth. Przemianowana na Monmouth w 1868. Sprzedana w 1902.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SOUTHAMPTON (1820).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata żaglowa (okręt 4 rangi) z „okrągłą” rufą Seppingsa, zaprojektowana wspólnie przez Inspektorów Marynarki (którymi byli wówczas Henry Peake, Joseph Tucker i Robert Seppings) w 1816, zmodyfikowana wersja fregaty Java, zaprojektowanej w 1813 i zwodowanej w 1815. Wymiary: długość 172’0”, szerokość 44’3,25”, głębokość 14’6”, tonaż 1468 ton. Załoga: 450 ludzi.
Zamówiona 23.05.1816 jako „50-działowy okręt klasy fregaty”; w lutym 1817 przeklasyfikowana na fregatę 60-działową. Początkowo widziano ją jako fregatę „dwurzędową”, czyli ze spardekiem całkowicie zajętym przez działa. Ostatecznie z dział na śródokręciu górnego pokładu zrezygnowano, wracając do typowej dla Brytyjczyków konstrukcji fregat. Zaczęto jej budowę w Deptford w marcu 1817, zwodowano 7.11.1820. Planowane uzbrojenie znów zmieniono; w chwili ukończenia 11.05.1821 miała na pokładzie głównym 30 dział 24-funtowych, na spardeku 16 karonad 42-funtowych i 6 dział 24-funtowych. W 1839 na pokładzie głównym niosła 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 26 dział 32-funtowych (o masie 50 cetnarów, długości 8’0”); na spardeku 4 działa 32-funtowe (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”) i 16 działonad 32-funtowych (o masie 25 cetnarów, długości 6’0”).
Po ukończeniu odstawiona do rezerwy w Sheerness. W 1828 dowodził nią w Chatham kmdr George Frederick Rich. Od stycznia 1829 jej kapitanem był kmdr Peter Fisher, wysłany do Indii Wschodnich. Tam dowództwo fregaty (noszącej flagę głównodowodzącego w rejonie, kontradm. Owena) przejął tymczasowo 17.04.1831 commander John Milligen Laws. Wyszła z Madrasu 10.06.1832, wróciła do Portsmouth 12.10.1832. Skierowana do blokującej Antwerpię (do grudnia 1832) i wybrzeża Holandii (do wiosny 1833) eskadry wiceadm. Malcolma. Laws awansował 7.01.1833 na komandora, a 22.01.1833 Southampton została wycofana do rezerwy w Chatham. Od 15.05.1840 do 7.08.1841 dowodził nią kmdr William Hillyar. Fregata pełniła rolę flagowca kontradm. Kinga na Przylądku Dobrej Nadziei. Wyszła z Plymouth 10.10.1840 trasą przez Rio de Janeiro, gdzie zawinęła 14.11.1840. Dopiero w styczniu 1841 wyruszyła z Rio de la Plata w dalszy rejs, docierając do Kolonii Przylądkowej 19.02.1841. Operowała w tym rejonie do maja, kiedy znowu przeszła do Rio de Janeiro, zawijając tam na początku czerwca. Hillyar złożył komendę 7.08.1841 i wrócił do Anglii na innym okręcie. W tej sytuacji od 12.08.1841 tymczasowym dowódcą Southampton był commander Stephen Grenville Fremantle, a 11.10.1841 dowództwo przejął kmdr Thomas Ogle. Fregata brała udział w wojnie z Burami, m.in. sforsowała 25.06.1842 wejście do Port Natal, ratując oblężony tam garnizon. W grudniu 1842 wycofano ją do rezerwy w Chatham. Od 3.08.1848 dowodził nią kmdr Nicholas Cory, skierowany ku wybrzeżom Brazylii i Kolonii Przylądkowej. Southampton pełniła tam rolę flagowca kontradm. Reynoldsa. Od stycznia 1850 do lutego 1851 łapała statki niewolnicze u wybrzeży Brazylii. Przebywała w tym rejonie (wciąż jako flagowiec Reynoldsa) co najmniej do września 1851. Przesunięta 2.12.1856 do Straży Wybrzeża i oddana w Chatham pod dowództwo komandora Edwarda Philipsa Charlewooda, służyła w Harwich. Następnie była okrętem strażniczym w Sheerness, dowodzona od 1.10.1860 do 15.07.1861 przez komandora Charlesa Wise. W latach 1861-1867 służyła jako okręt Straży Wybrzeża w Harwich. Wypożyczona 18.06.1867 Komitetowi Hull na stacjonujący w ujściu rzeki Humber okręt treningowy. Sprzedana 26.06.1912 w Blyth na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PORTLAND (1822).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata żaglowa (okręt 4 rangi) typu Southampton.
Zamówiona 23.05.1816 (początkowo miała się nazywać Kingston) w Plymouth, zaczęta w sierpniu 1817, zwodowana 8.05.1822, ukończona 20.08.1833. Dane jak Southampton, poza załogą, która w 1834 liczyła 421 ludzi, a w 1839 – 442 ludzi. Wcześniejsze uzbrojenie jak Southampton. W lipcu 1848 na pokładzie głównym niosła 8 haubicznych dział 8-calowych (o masie 60 cetnarów, długości 8’10”) i 22 działa 32-funtowe (o masie 50 cetnarów, długości 8’0”); na spardeku 4 działa 32-funtowe (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”) i 16 działonad 32-funtowych (o masie 25 cetnarów, długości 6’0”); załoga 450.
Od 1.05.1834 do wiosny 1838 dowodził nią kmdr David Price. Skierowana na Morze Śródziemne, wyszła z Plymouth 20.08.1834, dotarła na Maltę 26.09.1834. Wykonywała rozmaite zadania, głównie we wschodniej części Morza Śródziemnego, uczestniczyła też w próbach żeglarskich jednostek eskadry. Pod koniec 1835 (czy 1837?) przewoziła króla greckiego Ottona Bawarskiego z Ankony do Aten i oddawała mu rozmaite usługi. Price dostał za to Order Zbawiciela. W latach 1838-1850 fregata stała w rezerwie w Plymouth/Devonport. W okresie 1846-1850 służyła tam jako magazyn zapasów. Od 26.08.1850 dowodził nią kmdr Henry Chads. Zdecydowano, że Portland będzie jednostką flagową kontradm. Moresby na Pacyfiku. Wyszła z Anglii w listopadzie 1850. Uczestniczyła na Pacyfiku w rozmaitych misjach, m.in. studziła zapędy amerykańskich osadników przez wizytę w bazie marynarki w Esquimalt, w maju i czerwcu 1852 przebywała na Tahiti, w lipcu 1852 krążyła po wodach Wysp Towarzystwa. W 1852 odwiedziła też wyspę Pitcairn, na którą kontradm. Moresby przywiózł z Sydney potomkom buntowników z Bounty byka, kilka jałówek i kapelana okrętowego. Na wiosnę 1853 znajdowała się w Valparaiso.
Od maja 1854 stała w rezerwie w Devonport/Plymouth. Sprzedana 19.05.1862 firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach