www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SCOUT (1832).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany, żaglowy slup 18-działowy. Okręt gładkopokładowy, projektu Roberta Seppingsa z 1829. Długość 115’0”, szerokość 31’4”, głębokość 14’3”, tonaż 481 ton. Załoga: 120/125. Uzbrojenie (w całości na odkrytym pokładzie): 2 działa 9-funtowe na dziobie plus 16 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów).
Okręt Scout zbudowano w Chatham. Zamówiony 30.01.1829, zaczęty w październiku 1831, zwodowany 15.06.1832, ukończony 26.10.1832.
Od 20.07.1832 do 10.12.1833 dowodził slupem commander William Hargood. Pod koniec 1832 Scout należał do eskadry wiceadm. Malcolma, formalnie eksperymentalnej, a faktycznie blokującej porty Holandii dla wymuszenia na tym kraju pogodzenia się z powstaniem niezależnej Belgii. Na wiosnę 1833 operował na Morzu Północnym. Wysłano go 19.06.1833 z Plymouth na Morze Śródziemne. Jego dowództwo przejął 10.12.1833 commander George Grey, który 14.07.1834 awansował na komandora. Wrócił do Nore 3.10.1835. Dziobowe 9-funtówki zostały być może zastąpione przez działonady 32-funtowe (o masie 25 cetnarów i długości 6’0”). Od 4.12.1835 do schyłku 1839 okrętem dowodził commander Robert Craigie. Przydzielono go do eskadry zwalczającej handlarzy niewolników u zachodnich wybrzeży Afryki, dokąd skierował się w lutym 1836. Zdobył 5.12.1836 portugalski szkuner niewolniczy ze 111 niewolnikami, zdobył 11.01.1837 portugalski szkuner niewolniczy, na którym stłoczono 576 Murzynów oraz inny portugalski żaglowiec ze 108 niewolnikami na pokładzie. Trzy dni później zdobył hiszpański szkuner niewolniczy. Współdziałał w zdobyciu 19.04.1837 hiszpańskiego szkunera niewolniczego z 313 niewolnikami. Zajął 20.11.1837 portugalską brygantynę niewolniczą z 225 niewolnikami. Trzy dni później pochwycił portugalski bryg niewolniczy z 452 niewolnikami. Zdobył 8.03.1838 portugalski bryg niewolniczy z 559 niewolnikami. W ciągu całego tego okresu służby Scout uwolnił ponad 2200 niewolników, a Craigie dwukrotnie dowodził tymczasowo całą eskadrą, udanie poprowadził negocjacje z królem i naczelnikami Bonny w 1837, w 1838 operował u wybrzeży Madagaskaru i na Komorach. Na początku listopada 1839 Scout kotwiczył na Spithead. W styczniu 1840 znajdował się w rezerwie w Sheerness. Od 12.06.1841 ponownie wprowadzono go do aktywnej służby – dowódcą był teraz (do 23.11.1842) commander Joseph Pafford Dickson Larcom, wysłany 3.09.1841 z Plymouth na Morze Śródziemne. Od 18.12.1841 do 1845 dowodził okrętem na Morzu Śródziemnym commander James Robert Drummond.
Od 1846 Scout był klasyfikowany jako slup 14-działowy z załogą 130 ludzi. Nowe uzbrojenie: 2 działa 32-funtowe (o masie 39 cetnarów i długości 7’6”) i 12 działonad 32-funtowych (o masie 25 cetnarów i długości 6’0”).
Od 5.01.1846 dowodził nim commander William Loring, wysłany na Daleki Wschód, gdzie zwalczał piratów chińskich. Na tamtych wodach dowództwo przejął 2.02.1848 commander Frederick Erskine Johnston. Slup zdobył dwie chińskie dżonki pirackie w pobliżu wyspy Chimmo 31.05.1848, doprowadzając jeńców przed chiński sąd w Amoy.
Rozebrano go w Plymouth w październiku 1852.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CASTOR (1832).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata żaglowa, 36-działowa, zaprojektowana przez Roberta Seppingsa w 1828. Długość 159’0”, szerokość 42’6”, głębokość 13’6”, tonaż 1284 tony, wyporność 1808 ton, zanurzenie z przodu 12’8”, z tyłu 15’2”. Całkowita powierzchnia żagli (bez lizeli) 2042 m kwadratowe. Załoga: 275 osób. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 22 długie działa 32-funtowe (o masie 55/56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie rufowym 10 dział 18-funtowych, na pokładzie dziobowym 4 takie 18-funtówki. Jednak potem (około 1839) na pokładzie głównym były 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 52 cetnarów, długości 8’0”) i 18 długich dział 32-funtowych (o masie 55/56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie rufowym 10 działonad 32-funtowych (o masie 25 cetnarów, długości 6’0”), na pokładzie dziobowym 4 takie działonady. W lipcu 1848: na pokładzie głównym 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 60 cetnarów, długości 8’10”) i 18 długich dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na spardeku 12 działonad 32-funtowych (o masie 25 cetnarów i długości 6’0”) oraz 2 działa 32-funtowe (o masie 50 cetnarów, długości 9’0”), a załoga liczyła teraz 330 ludzi.
Zbudowana w Chatham. Zamówiona 13.05.1828, zaczęta w styczniu 1830, zwodowana 2.05.1832, ukończona w czerwcu 1832.
Od 2.05.1832 do 24.09.1832 jej kapitanem był w Chatham kmdr Richard Grant.
Od 24.09.1832 do 18.11.1836 dowodził nią kmdr lord John Hay. W 1832 Castor brała udział w próbach żeglarskich, należąc do eskadry eksperymentalnej wiceadm. Malcolma, która pod koniec roku blokowała porty Holandii dla wymuszenia na tym kraju pogodzenia się z powstaniem niezależnej Belgii. Wiosną 1833 Castor patrolowała na Morzu Północnym. W czerwcu 1833 przeszła na wody portugalskie, gdzie pozostała do kwietnia 1834. Wyszła 18.09.1834 z Plymouth ku północnym brzegom Hiszpanii. Najpóźniej od sierpnia 1835 fregata operowała przeciwko karlistom na północnych wybrzeżach Hiszpanii, gdzie lord John Hay pełnił funkcję komodora i głównodowodzącego.
Od 3.04.1837 dowodził nią kmdr Edward Collier. Wysłana na Morze Śródziemne, dotarła do Malty 20.08.1837. W 1840 wchodziła w skład sił adm. Stopforda walczących z Egipcjanami u wybrzeży Syrii. Należąc do wydzielonej eskadry komodora Napiera, zdobyła częściowo rozbrojoną egipską fregatę, użytą do transportu zapasów. Uczestniczyła w osłonie desantu wysadzonego w zatoce D’jounie, w zdobyciu Caiffy 17.09.1840 i Tyru 24.09.1840, w bombardowaniu i zmuszeniu do kapitulacji twierdzy St. Jean d’Acre 3.11.1840. Pięć dni później, w przypadkowej eksplozji na terenie twierdzy, Collier odniósł ciężką ranę nogi, oprócz szeregu pomniejszych. Zdał komendę 31.07.1841, kiedy fregatę (która wyruszyła z Malty w rejs do Anglii 19.06.1841) odstawiono do rezerwy w Sheerness.
Od 28.04.1843 dowodził nią kmdr Charles Graham, wysłany na Daleki Wschód. Od grudnia 1845 Graham był najstarszym rangą oficerem na wodach Nowej Zelandii. W tamtym miesiącu dowodził skutecznie brygadą marynarki (utworzoną z załóg wielu okrętów) w walkach przeciwko Maorysom. W lecie 1847 fregatę wyprawiono z Nowej Zelandii w rejs do Anglii trasą przez Rio de Janeiro. Dotarła na Spithead 2.11.1847. Odstawiono ją do rezerwy w Chatham 16.11.1847.
Od 7.05.1849 do 12.02.1853 jej kapitanem był kmdr Christopher Wyvill, który w maju objął jako komodor komendę na wodach u Przylądka Dobrej Nadziei i u wschodnich wybrzeży Afryki. Łodzie fregaty operowały w 1849 przez 7 miesięcy przeszukując statki arabskich handlarzy niewolników w Kanale Mozambickim, potem robiły to między wyspami Querimba a przylądkiem Delgado. Oprócz narażania życia marynarzy i oficerów wyprawy te niczemu nie służyły, ponieważ ówczesny stan prawny nie pozwalał na rozróżnienie między arabskim legalnym a nielegalnym handlem niewolnikami. Na wiosnę 1850 fregata sama wyszła z wód Przylądka Dobrej Nadziei, kierując się, pod Wyvillem, ku Zanzibarowi. W lutym 1851 pożeglowała na Mauritius, dla uzupełnienia zapasów. Potem uczestniczyła w rejonie Przylądka Dobrej Nadziei w wojnie kafryjskiej, wysadzając na ląd brygadę marynarki u ujścia rzeki Buffalo. Wycofano ją do rezerwy 12.02.1853 w Chatham.
Od 18.06.1855 do 1.01.1856 dowodził fregatą porucznik Charles Octavius Wood, obarczony zadaniem przeprowadzenia Castor na Przylądek Dobrej Nadziei, gdzie miała służyć jako okręt flagowy komodora. Od 1.01.1856 do 1.04.1857 tym komodorem i dowódcą jednostki był Henry Dundas Trotter. Po nim dowództwo fregaty przejął na tamtych wodach 6.04.1857 kmdr Henry Lyster, sprawując je do 2.08.1858, kiedy Castor wycofano do rezerwy w Chatham.
Od stycznia 1860 pełniła rolę 22-działowego okrętu treningowego rezerwy Royal Navy w North Shields. Dowodził nią tam commander John Palmer. Od 6.07.1867 jej dowódcą był commander Charles Gudgeon Nelson. W 1895 przesunięto ją do Sheerness, gdzie pozostawała w rezerwie. Sprzedana w Sheerness 25.08.1902.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu AMPHION (1846).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowo-żaglowa (pierwsza taka w Royal Navy), 36-działowa.
Zamówiona pierwotnie 13.05.1828 w Woolwich jako 36-działowa fregata żaglowa Ambuscade, typu Castor. Przemianowana na Amphion 31.03.1831, zaczęta 15.04.1840. Jednak w maju 1844 spytano mistrza szkutniczego, Olivera Langa, czy stojąca ciągle na pochylni fregata Amphion ma wystarczającą pojemność i nośność dla zmieszczenia silnika o mocy 300 koni nominalnych. W rezultacie 18.06.1844 zdecydowano się zmienić ją w jednostkę śrubowo-żaglową. Admiralicja zamówiła w 1844 silnik projektu Johna Ericssona (wykonany przez firmę Miller, Ravenhill & Co.) i śrubę jego patentu. Kadłub fregaty przedłużono aż o 18 stóp i nadano dziobowi kształt umożliwiający strzelanie bezpośrednio w przód z 32-funtowej pościgówki. W sumie przebudowa kosztowała blisko 70 tysięcy funtów (Busk pisał w 1859, fałszywie, o 120 tysiącach).
W nowej postaci długość 177’0”, szerokość 43’2”, głębokość 13’5”. Zanurzenie średnie 19’1,5”, tonaż 1474 tony, wyporność 2049,5 tony lub 2025 ton. Dwucylindrowy (średnica cylindrów 48”, skok tłoków 48”) silnik poziomy z powrotnymi korbowodami rozwijał 592 konie indykowane, co pozwalało na uzyskiwanie prędkości 6,75 węzła. Cylindry leżały po przeciwnych stronach wału korbowego, miały podwójne tłoczyska obejmujące wał i kończące się w krzyżulcach, z których korbowód „powracał” do wykorbienia wału. Mała wysokość silnika umożliwiła umieszczenie go całkowicie pod linią wodną; był wyposażony w poziome pompy powietrzno-skroplinowe podwójnego działania, ze specjalnymi zaworami dla redukcji drgań powstających przy pracy z dużą prędkością. Dwuskrzydłowa śruba o średnicy 15 stóp. Obroty wału korbowego i śruby - od 45 do 50 na minutę. Być może później fregata otrzymała śrubę Smitha, ale mogła to być też chęć prasy brytyjskiej, która starała się wszędzie pomijać wkład, a nawet nazwisko Ericssona. W każdym razie również za projektanta silnika podawano kogo innego.
Uzbrojenie: na pokładzie głównym sześć 8-calowych dział haubicznych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 14 długich dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na spardeku 2 ciężkie działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów, długości 10’0”) i 14 dział 32-funtowych (o masie 42 cetnarów, długości 8’0”). W 1848 uzbrojenie zredukowano do 30 następujących dział: na pokładzie głównym sześć 8-calowych dział haubicznych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 14 długich dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na spardeku 2 ciężkie działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów, długości 10’0”) i 8 dział 32-funtowych (o masie 25 cetnarów, długości 6’0”). W 1856 powrócono do uzbrojenia w 36 dział.
Załoga: 320-330/342.
Eksperymentalny charakter prac pociągnął za sobą konieczność wielu modyfikacji i opóźnienia, co podniosło koszty i było jedną z przyczyn niezbyt dobrej opinii, jaka zyskała ta pionierska konwersja fregaty żaglowej na śrubowiec, chociaż i tak Amphion okazała się o wiele bardziej udanym okrętem od równolegle przerabianej na fregatę bocznokołową. Poza tym na Amphion zaciążyła pierwotna koncepcja, aby wyposażyć jednostkę wyłącznie w silnik pomocniczy, który miał być używany tylko w razie ciszy lub przy przeciwnych wiatrach. Oczekiwano uzyskiwania prędkości zaledwie 5 węzłów.
W rezultacie jej aktywny w czasie wojny krymskiej kapitan, Cooper Key, skarżył się często na brak mocy oraz na zbyt mały skok śruby. Fregata była przeciążona i zatłoczona przez maszynownię, a w efekcie zabierała niewiele zapasów i amunicji.
Zwodowano ją w Woolwich 14.01.1846, silnik zainstalowano w dokach wschodnioindyjskich, ukończono wyposażanie w Sheerness 13.05.1847.
Od 24.10.1846 do 13.10.1848 dowodził nią kmdr Woodford John Williams. Wchodząc w 1847 oraz 1848 w skład Eskadry Zachodniej (pod kontradm. Napierem) i Eskadry Eksperymentalnej ujawniła swoją niedoskonałość, ale także zademonstrowała praktyczne zalety napędu śrubowego na okręcie wojennym. W październiku 1848 wycofano ją do rezerwy w Sheerness. Od 18.12.1852 do 8.11.1853 kapitanem Amphion był kmdr Charles George Edward Patey. Skierowano fregatę najpierw do Lizbony, potem przydzielono do Eskadry Kanału.
W lipcu 1853 należała do floty zgromadzonej na Spithead. Od 8.11.1853 do 1.01.1856 dowodził nią kmdr Astley Cooper Key. W marcu 1854 popłynęła ze Spithead na Bałtyk w składzie floty adm. Napiera. W 1854 i 1855 walczyła na Bałtyku podczas wojny krymskiej. W kwietniu i maju zdobyła w okolicach Rygi około tuzina rosyjskich statków. W maju wraz z innym okrętem zdobyła miasto na rosyjskim wybrzeżu i zagarnęła wszystkie statki w Kłajpedzie. Amphion uczestniczyła w zdobyciu Bomarsundu 16.08.1854. W czasie ataku sojuszniczej Floty Bałtyckiej na Sweaborg 9-11.08.1855 fregata weszła w skład małych sił dywersyjnych, które zaatakowały baterię w Sandham (Sandhamn), 6 mil na zachód od terenu głównej operacji. Akcja trwała 3,5 godziny i niewiele przyniosła. We wrześniu 1855 Amphion należała do zespołu, który zbombardował Fredrikshamn. Na 1856 znów przydzielono ją do Floty Bałtyckiej, ale wojna już się kończyła. Od 9.01.1856 do 30.01.1857 dowodził fregatą kmdr Henry Chads. Wzięła udział w rewii floty na Spithead w kwietniu 1856. Wysłana do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Wycofano Amphion do rezerwy w Sheerness 30.01.1857. Od 22.06.1859 do 12.07.1861 dowodził nią kmdr Thomas Cochran, skierowany na Morze Śródziemne. Kiedy zachorował, dowództwo przejął na tamtych wodach 12.07.1861 kmdr Thomas Francis Birch i sprawował je do lutego 1862. Ostatnim kapitanem fregaty był kmdr Alexander Crombie Gordon, który przejąwszy komendę w lutym 1862 na Morzu Śródziemnym, przyprowadził jednostkę do Anglii, gdzie po raz ostatni wycofano ją do rezerwy w Sheerness 20.12.1863.
Sprzedana 12.10.1863 firmie Williams na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu FLY (1831).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany 18-działowy slup żaglowy. Rozwinięcie typu Orestes zaprojektowanego przez prof. Inmana ze Szkoły Architektury Okrętowej. Długość 114’4”, szerokość 31’7”, głębokość 14’5”, tonaż 486 ton. Uzbrojenie: na dziobie 2 działa 9-funtowe, poza tym 16 karonad 32-funtowych. W 1838 zastąpiono 2 działa 9-funtowe przez 2 działonady 32-funtowe (25 cetnarów, 6’0”). W 1848 zredukowano go slupa 16-działowego. Załoga: 120-144.
Fly zbudowano w Pembroke. Zamówiony 30.01.1829, zaczęty w listopadzie 1829, zwodowany 25.08.1831. Ukończony 27.01.1832 w Plymouth.
Od 17.09.1831 do października 1835 dowodził nim commander Peter M’Quahe, wysłany do Indii Zachodnich. W sierpniu 1832 był w Port Royal. W październiku 1832 przewoził żołnierzy z Bermudów na Jamajkę. Operował głównie w obszarze Morza Karaibskiego między Jamajką a Hawaną, ale zawijał też do Halifaxu. W marcu 1835 znajdował się w Belize. Wrócił do Plymouth z Meksyku na początku września 1835 i został wycofany do rezerwy. Od 12.07.1838 do lipca 1840 kapitanem slupa był commander Granville Gower Loch, operujący na wodach Ameryki Południowej, od około stycznia 1839 na Pacyfiku. Opuścił Valparaiso 31.03.1840, wyszedł z Rio de Janeiro 21.05.1840, wrócił na Spithead 17.07.1840. Od 17.11.1841 do 4.07.1846 dowodził jednostką kmdr Francis Price Blackwood, wysłany dla dokonania badań Cieśniny Torresa i północnych wybrzeży Australii (wyszedł z Falmouth, po długich przygotowaniach, w kwietniu 1842. Dotarł do Hobart 28.08.1842). Wrócił na Spithead 19.06.1846. Dowództwo przejął 14.10.1847 commander Richard Aldworth Oliver, który przeprowadził szereg badań hydrograficznych w okolicach Nowej Zelandii i na Pacyfiku. Wyruszył 29.08.1851 z Auckland do Anglii, zawinął do Plymouth 4.12.1851.
Fly był hulk węglowym w Plymouth/Devonport od 1854 czy 1855 do co najmniej 1890. Od 1.07.1859 do kwietnia 1861 pełnił rolę tendra okrętu Cornwallis, a dowodził nim por. John Smith Keats. Później jednostka stoczniowa nr 2, w końcu nr 70. Rozebrany w Devonport w 1903.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HARRIER (1831).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany, 18-działowy slup żaglowy typu Fly. Długość 114’4”, szerokość 31’7”, głębokość 14’5”, tonaż 486 ton. Uzbrojenie: na dziobie 2 działa 9-funtowe, poza tym 16 karonad 32-funtowych. W 1839 zastąpiono 2 działa 9-funtowe przez 2 działonady 32-funtowe (25 cetnarów, 6’0”). Załoga: w projekcie 120; w 1834 – 132; w 1839 - 144.
Harrier zbudowano w Pembroke. Zamówiony 30.01.1829, zaczęty w listopadzie 1830, zwodowany 8.11.1831. Ukończony 25.03.1832 w Plymouth.
Od 24.11.1831 dowodził nim commander Spencer Lambart Hunter Vassall, wysłany z Plymouth do Indii Wschodnich. Zawijając po drodze na Przylądek Dobrej Nadziei, dotarł do Trincomalee 17.07.1832. Kursował między najważniejszymi portami Indii do marca 1833, potem wysłano go na wody Indonezji i Malajów (był w Singapurze w kwietniu i lipcu 1833). W 1834 zadał poważny cios piratom w cieśninie Malakka, niszcząc dwa ich osiedla w Pulo Arroa i Pulo Sujee. Po powrocie do Anglii slup został wycofany w Portsmouth do rezerwy 13.07.1835. Wyposażono go w Portsmouth do służby na wodach Ameryki Południowej i wysłano tam w listopadzie 1835. Teraz dowódcą okrętu był commander William Henry Hallowell Carew. Harrier dotarł do Buenos Aires 18.09.1835. Do maja 1836 operował głównie między Buenos Aires a Rio de Janeiro, potem przeszedł na Pacyfik (był w Valparaiso w kwietniu 1837). W czerwcu 1838 znajdował się w Callao. W styczniu 1839 przebywał u północnych wybrzeży Meksyku. Wyszedł z Rio de Janeiro 9.05.1839. Carew zmarł po blisko rocznej chorobie i został pochowany w morzu 3 czerwca. Na polecenie głównodowodzącego w tamtym rejonie admirała, dowództwo okrętu przejął dotychczasowy pierwszy porucznik, George John Hirtzel. Doprowadził go na Spithead 10.07.1839. Harrier został wycofany do rezerwy w Portsmouth w lipcu 1839.
Rozebrano go w Portsmouth w marcu 1840.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ARACHNE (1847).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowa, drewniana korweta 18-działowa projektu Williama Symondsa, przyjętego 1.02.1845. Długość 115’0”, szerokość 35’5”, głębokość 16’10”, tonaż 601 ton. Uzbrojenie: 2 działa 32-funtowe o masie 42 cetnarów (długości 7’6”) i 16 dział 32-funtowych o masie 25 cetnarów (długości 6’0”). Załoga: 150.
Korwetę Arachne zbudowano w Devonport. Zamówiona 7.02.1845, zaczęta w październiku 1845, zwodowana 30.03.1847. Ukończono ją 8.04.1847 od razu z przeznaczeniem do stania w rezerwie. Nie wychylała bukszprytu poza Devonport do 1855. Wtedy postanowiono włączyć korwetę do patroli skierowanych przeciwko statkom handlarzy niewolników. Od 29.10.1855 dowodził nią commander Valentine Otway Inglefield, wysłany do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Od sierpnia do września 1857 operowała w okolicach Kuby. Około lutego 1860 komendę nad Arachne przejął w Indiach Zachodnich commander John Eglinton Montgomerie. Została wycofana ostatecznie 17.03.1860 do rezerwy w Devonport. Sprzedana firmie Marshall na rozbiórkę w Plymouth, zakończoną 12.02.1866.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TERPSICHORE (1847).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żaglowa, drewniana korweta 18-działowa typu Arachne. Dane jak Arachne.
Korwetę Terpsichore zbudowała prywatna firma Money Wigram & Sons w Blackwall. Jednostka zamówiona 15.12.1845, zaczęta w styczniu 1846, zwodowana 18.03.1847. Nigdy nie weszła do aktywnej służby, pozostawała bez zajęcia w Chatham do 1850, kiedy przerobiono ją na hulk węglowy. Użyta w próbach z minami, zatopiona 4.10.1865, ale podniesiona z dna. Rozebrana przez firmę Castle & Beech w Charlton w okresie 6.12.1865 - 9.01.1866.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DIAMOND (1848).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.