www.timberships.fora.pl

maxgall · Dołączył: 24 Sie 2010 Posty: 106 Przeczytał: 1 temat

Dziękuję za odpowiedź i pozdrawiam.

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SYBILLE (1847).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana, 36-działowa (potem 40-działowa) fregata żaglowa typu Pique. Dane techniczne, załoga i uzbrojenie jak Pique.
Zbudowana w Pembroke. Zamówiona 28.10.1833, zaczęta w grudniu 1835, zwodowana 15.04.1847. Po zwodowaniu stała w rezerwie w Devonport. Ukończono ją dopiero 23.08.1853 w Plymouth.
Od 23.05.1853 dowodził nią kmdr Charles Gilbert John Brydone Elliot, wysłany do Indii Wschodnich. Na wiosnę 1855 Sybille (Sibylle) operowała na Dalekim Wschodzie, gdzie Elliot był dowódcą małej eskadry. W lipcu 1855 wykryto niewielki zespół rosyjski ukryty w zatoce Castries, ale po wejściu jednego z okrętów eskadry na mieliznę, Brytyjczycy wycofali się z powodu braku map. Zniszczono tylko – w ataku łodziami – rosyjski statek wielorybniczy. W sierpniu 1855 fregata zawinęła do Nagasaki. Na początku października wyszła z Nagasaki ponownie kierując się ku zatoce Castries, gdzie w połowie miesiąca doszło do potyczki z Rosjanami na wybrzeżu. Mrozy zmusiły jednostkę do odwrotu do Hakodate. Opuszczono ten port 4.05.1856, kierując się ku rosyjskiemu wybrzeżu, gdzie przebywano do 2.07.1856. Zawinięto do Hakodate 13.07.1856. Sybille uczestniczyła następnie w drugiej wojnie opiumowej – co najmniej od października 1856 do grudnia 1857 Elliot był komodorem eskadry atakującej Chińczyków na rzece Kanton. Fregata zdobyła lub zniszczyła wielką liczbę dżonek, wzięła udział w bombardowaniu Kantonu w październiku 1856. Część jej załogi walczyła na łodziach w bitwie koło Fatshan Creek pod Kantonem 1.06.1857 i wzięła udział w zdobyciu Kantonu w grudniu 1857/styczniu 1858. Sybille opuściła Hongkong 21.01.1858, kiedy Elliot otrzymał rozkaz powrotu do Anglii. Po przybyciu na miejsce stała w rezerwie w Devonport.
Została rozebrana przez firmę Marshall w Plymouth w kwietniu 1866.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu VESTAL (1833).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana, żaglowa jednostka 6 rangi, 26-działowa. Traktowana początkowo jako mała fregata, potem jako duża korweta. Zaprojektowana przez Williama Symondsa w 1831. Dane projektowe: długość 130’0”, szerokość 40’6”, głębokość 10’6”, zanurzenie średnie 16’6”, tonaż 912 ton; załoga: 240 ludzi; uzbrojenie – na pokładzie głównym 18 dział 32-funtowych, na pokładzie rufowym 6 działonad 25-funtowych (o masie 25 cetnarów), na pokładzie dziobowym 2 takie działonady. Wyporność lekka 526 ton, wyporność pełna 939 ton.
Vestal zbudowano w Sheerness. Została zamówiona 9.11.1831, zaczęta w maju 1832, zwodowana 6.04.1833, ukończona 15.07.1833.
Od 6.05.1833 do 1837 korwetą przydzieloną do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich dowodził kmdr William Jones. Wyruszyła z Portsmouth 19.10.1833, dotarła na Barbados 3.12.1833 (via Bermudy). Operowała w Indiach Zachodnich do lipca 1834, we wrześniu była w Halifaxie, skąd wróciła na Bermudy i do Indii Zachodnich. Na Jamajce wśród załogi wybuchła epidemia żółtej febry (zapadł na nią także dowódca) i jeszcze przed wyjściem z Port Royal zmarło 19-20 osób, w tym lekarz okrętowy. Pozostali znajdowali się w takim stanie, że trzeba było zaokrętować 80 nadliczbowych marynarzy, aby móc żeglować. Dla uratowania chorych udano się 28.04.1835 na Bermudy. Po wykurowaniu się na Bermudach tych, co przeżyli (w tym Jonesa), Vestal operowała ponownie w Indiach Zachodnich, zdobywając statki z niewolnikami, w końcu przeszła do Halifaxu, a stamtąd wróciła do Anglii. Po małym remoncie w Sheerness (styczeń 1836), znów pożeglowała do Indii Zachodnich, zawijając na Barbados 4.03.1836. Woziła tam persony oraz wojsko między wyspami, ponadto na Bermudy i do Halifaxu. Uwalniała czarnych poddanych brytyjskich z niewoli, w sierpniu i wrześniu 1836 złapała 3 portugalskie oraz hiszpańskie statki niewolnicze. Kmdr Jones zakończył swój okres dowodzenia przeprowadzając Vestal z Halifaxu na Spithead w nadzwyczaj krótkim czasie 13 dni – dotarł do celu 10.10.1837. Od 27.11.1837 korwetą nadal należącą do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich dowodził kmdr Thomas Wren Carter. W latach 1838-1839 dowódcą eskadry pilnującej brytyjskich interesów podczas francuskiej interwencji w Meksyku był wiceadm. Paget. Vestal przybyła z Veracruz na Jamajkę 30.04.1839, przywożąc 300 tysięcy dolarów.
W 1839 naprawdę niosła na głównym pokładzie dwa 8-calowe działa haubiczne (o masie 50 cetnarów i długości 7 stóp) oraz 16 dział 32-funtowych (o masie 40 cetnarów i długości 7’6”), a na spardeku 6 działonad 32-funtowych (o masie 25 cetnarów i długości 6’0”) oraz 2 działa 32-funtowe (o masie 40 cetnarów i długości 7’6”). W latach 1839-1840 kursowała z ludźmi między wyspami Indii Zachodnich a Halifaxem i Quebekiem. W Halifaxie 18.08.1841 (lub we wrześniu 1841 w Indiach Zachodnich) jej dowództwo przejął kmdr John Parker. Korwetę wysłano w sierpniu 1841 na Jamajkę. Na początku listopada 1841 znajdowała się w Kingston. Parker zdał komendę w 1842, a Vestal odstawiono do rezerwy w Sheerness. Od 2.11.1843 do lipca 1847 dowodził nią kmdr Charles Talbot, wysłany (16.01.1844) na Ocean Indyjski, ale drogą przez Nowy Jork (luty 1844), Rio de Janeiro (maj 1844), Montevideo (sierpień 1844), Przylądek Dobrej Nadziei (wrzesień 1844). Korweta zawinęła do Hobart 1.11.1844 i do Sydney 6.11.1844. Wyszła do Hongkongu 22.11.1844, dotarła tam 27.12.1844. W sierpniu i wrześniu 1845 brała udział w ekspedycji wiceadm. Cochrane przeciwko piratom na Borneo. W rejs powrotny do Anglii wyruszyła z Hongkongu 4.03.1847. Od lipca 1847 stała w rezerwie w Sheerness.
W lipcu 1848 niosła na głównym pokładzie dwa 8-calowe działa haubiczne (o masie 52 cetnarów i długości 8 stóp) oraz 16 dział 32-funtowych (o masie 40 cetnarów i długości 7’6”), a na spardeku 6 działonad 32-funtowych (o masie 25 cetnarów i długości 6’0”) oraz 2 działa 32-funtowe (o masie 42 cetnarów i długości 8’0”). Jej załoga wciąż liczyła 240 ludzi.
Ponownie weszła do aktywnej służby 7.06.1852, kiedy jej dowództwo objął kmdr Cospatrick Baillie Hamilton. Została przydzielona do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. W grudniu 1852 Hamilton w brawurowy sposób zdobył jednego trzy statki handlarzy niewolników między Hawaną a wyspami Bahama, a 5 dni później pochwycił następny. W czerwcu 1853 dowództwo korwety przejął na tamtych wodach kmdr Thomas Pickering Thompson. W listopadzie 1853 Vestal znajdowała się w Hawanie.
W 1860 stała w rezerwie w Chatham. Sprzedana na rozbiórkę firmie Castle & Beech na podstawie rozkazu admiralicji z 17.02.1862.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CLEOPATRA (1835).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana, 26-działowa jednostka żaglowa 6 rangi, typu Vestal. Dane techniczne jak Vestal, łącznie ze zmianami uzbrojenia. Załoga: 208-250.
Cleopatra została zbudowana w Pembroke. Zamówiono ją 28.03.1832, zaczęto w czerwcu 1832, zwodowano 28.04.1835. Ukończona 13.09.1835 w Sheerness.
Od 12.08.1835 do 20.11.1838 korwetą dowodził kmdr George Grey. Przewiozła do Sankt Petersburga hrabinę Durham (żonę ambasadora) i jej świtę, wróciła w październiku 1835. W grudniu 1835 popłynęła na wody Ameryki Południowej. Dotarła do Rio de Janeiro 20.01.1836. Przybywała w tym rejonie jeszcze w kwietniu 1838. W październiku 1838 zawiozła do Sankt Petersburga markiza Clanricarde, nowego ambasadora Wielkiej Brytanii w Rosji. Od 19.04.1839 do listopada 1840 jej kapitanem był kmdr Stephen Lushington, przydzielony do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Zawinęła do Halifaxu 11.05.1839. W listopadzie 1839 znajdowała się na Bermudach, w drodze do Indii Zachodnich. Po przybyciu do celu bazowała w Port Royal na Jamajce i zajmowała się zwalczaniem statków do transportu niewolników. W styczniu 1840 zdobyła portugalski szkuner niewolniczy w pobliżu Kuby. W październiku 1840 była na wodach Nowej Fundlandii, potem na Bermudach. Lushington zachorował i od listopada 1840 do marca 1841 korwetą dowodził w Indiach Zachodnich i Ameryce Północnej kmdr Alexander Milne. W grudniu 1840 Cleopatra znów dokonywała rejsów patrolowych na Morzu Karaibskim. Zdobyła 27.01.1841 w Indiach Zachodnich hiszpański szkuner niewolniczy. Od 8.01.1841 do 27.03.1847 korwetą dowodził kmdr Christopher Wyvill, początkowo w Eskadrze Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Jednostka wróciła do Chatham w 1842 i została skierowana ku Przylądkowi Dobrej Nadziei oraz na wody Kanału Mozambickiego dla zwalczania statków handlarzy niewolników. Zdobyła tam brazylijski bark niewolniczy 1.08.1842. Przebywała na Mauritiusie, a 9.12.1842 opuściła wyspę, kierując się do Kanału Mozambickiego. Zdobyła brygantynę niewolniczą w kwietniu 1843, inny statek niewolniczy – w lipcu 1843, a w listopadzie 1843 równocześnie bryg i brygantynę niewolniczą. W lipcu 1844 pochwyciła dwa kolejne statki handlarzy niewolników, w grudniu następny. Podobny sukces odniosła w marcu 1845, w lipcu i listopadzie 1846. Wycofano ją do rezerwy w Chatham 27.03.1847. Od 26.04.1849 do 28.09.1853 dowodził korwetą kmdr Thomas Lecke Massie, skierowany na Daleki Wschód. Jednostka zawinęła do Hongkongu w kwietniu 1851, kursowała między Hongkongiem a Indiami Wschodnimi do 1852. W 1852 uczestniczyła w drugiej wojnie birmańskiej i brała udział w aneksji Pegu. W listopadzie 1852 była w Hongkongu. Wycofano ją do rezerwy w Chatham 28.09.1853. W latach 1857-1858 służyła jako okręt noclegowy w Blackwall. W 1860 stała w Chatham. Sprzedano ją na rozbiórkę firmie Castle & Beech na podstawie rozkazu admiralicji z 17.02.1862.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CARYSFORT (1836).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana, 26-działowa jednostka żaglowa 6 rangi, typu Vestal. Dane techniczne jak Vestal, łącznie ze zmianami uzbrojenia.
Carysfort została zbudowana w Pembroke. Zamówiono ją 24.06.1832, zaczęto we wrześniu 1832, zwodowano 12.08.1836. Ukończona 18.02.1837 w Sheerness.
Od 21.11.1836 do 1.11.1841 korwetą dowodził kmdr Henry Byam Martin. Przydzielono ją do floty śródziemnomorskiej. Wyruszyła tam w marcu 1837 z Portsmouth. Operowała od Barcelony do Konstantynopola, bazując na Malcie. Brała udział w działaniach floty adm. Stopforda u wybrzeży Syrii i Egiptu w 1840. Uczestniczyła m.in. w osłanianiu desantu w zatoce D’jounie 10.09, w walce o fort D’jebel (Gebail) 11.09, zdobyciu Batroun 15.09, w nieudanym ataku na Tortosę 26.09, a także w najważniejszej bitwie tej kampanii, czyli zdobyciu twierdzy St. Jean d’Acre po bombardowaniu z morza 3.11.1840. Następnie brała udział w blokadzie Aleksandrii. Stała się tam flagowcem komodora Charlesa Napiera. Za udział w tej kampanii Martin dostał Order Łaźni. Carysfort wyruszyła z Malty 14.09.1841, wezwana do Anglii. Dotarła na Spithead 25.10.1841 i została odstawiona do rezerwy w Portsmouth 1.11.1841. Wyposażono ją do służby zagranicznej. Od 28.12.1841 do czerwca 1845 korwetą dowodził kmdr George Paulet, skierowany na Pacyfik (na początku lutego 1842 Carysfort stała jeszcze w Portsmouth). Tam bazowała w Valparaiso, gdzie przebywała nadal 30.11.1844. Kiedy wróciła do Anglii, jej dowództwo przejął 12.12.1845 kmdr George Henry Seymour; skierowana 12.03.1846 na wody Australii (z nowym gubernatorem na pokładzie), gdzie dotarła w sierpniu trasą wokół Przylądka Dobrej Nadziei. Na początku 1847 korweta była znów w Valparaiso, należąc do eskadry Ameryki Południowej. Operowała u wybrzeży Meksyku, Kalifornii. W grudniu 1847 opuściła Valparaiso, przybyła do Bahia 25.01.1848, skąd cztery dni później wyruszyła ku Anglii. Zawinęła na Spithead 15.03.1848, kończąc w ten sposób rejs dookoła świata. Wycofano ją do rezerwy w Portsmouth w 1848.
Została sprzedana na rozbiórkę firmie Ritherdon & Thompson na podstawie rozkazu admiralicji z 22.11.1861.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ANDROMACHE (1832).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Mała, drewniana fregata żaglowa, 28-działowa, jednostka 6 rangi. Zaprojektowana przez Roberta Seppingsa w 1830. Dane projektowe: długość 130’0”, szerokość 35’5”, głębokość 10’6”, tonaż 709 ton. Załoga: 175-186 (plus 25 żołnierzy piechoty morskiej). Uzbrojenie: na pokładzie głównym 20 działonad 32-funtowych (o masie 25 cetnarów i długości 6’0”), na pokładzie rufowym 6 takich działonad, na pokładzie dziobowym 2 takie działonady. Okrągła rufa Seppingsa.
Zbudowana w Pembroke. Zamówiona 29.10.1830, zaczęta w sierpniu 1831, zwodowana 27.08.1832. Ukończono ją 7.02.1834 w Plymouth.
Od września 1833 do 2.01.1834 dowodził nią w Plymouth kmdr Bernard Yeoman. 2.01.1834 dowództwo przejął kmdr Henry Ducie Chads, skierowany na Daleki Wschód. Andromache dotarła w okolice Kantonu 16.07.1834. Następnie wraz z 28-działową fregatą Imogene i tendrem Louisa zaczęła 7.09.1834 przedzierać się w górę rzeki Kanton. Mimo że parę miesięcy wcześniej Chiny zobowiązały się umożliwić Europejczykom w pięciu portach (w tym w Kantonie) swobodny handel, oba okręty weszły w ciasnym przejściu zwanym Bocca Tigris (Bogue) pod intensywny ogień dwóch par chińskich fortów, ale sforsowały to miejsce, zadając Chińczykom ciężkie straty. Potem rozpoczęto negocjacje i wzajemne wyjaśnienia. Andromache przeszła do Whampoa, wróciła pod Kanton 22.09.1834. Z Macao dotarła do Singapuru 2.11.1834, dwa dni później wyruszyła w dalszy rejs do Madrasu, gdzie zawinęła 19.11.1834. W grudniu 1834 operowała w Indiach, w rejonie Madrasu i Trincomalee. W marcu 1835 przebywała w Bombaju, skąd w kwietniu wyszła w rejs po zachodniej części Oceanu Indyjskiego (w połowie lipca zawinęła na wyspę Mauritius). Pozostawała na tych wodach do marca 1836, kiedy ponownie wysłano ją do Singapuru.
Pomiędzy majem a październikiem 1836 zwalczała malajskich piratów w okolicy cieśniny Malakka. Wraz z innymi okrętami zaatakowała wyspę Galland i zniszczyła znajdujący się tam ośrodek piracki (a przynajmniej parę malajskich wiosek). Przebywała w Indiach i Birmie do końca maja 1837, kiedy odesłano ją do Anglii. Dotarła na Spithead 10.09.1837. Chads zdał komendę. Od 2.02.1838 kapitanem fregaty był kmdr Robert Lambert Baynes. Przydzielono ją teraz do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich wiceadm. Pageta. Kiedy w 1838 miała do niej dołączyć, postanowiono wykorzystać rejs Andromache do wyznaczonego rejonu dla przewiezienia żołnierzy do Kanady. Zabrawszy dwie kompanie 24-ego regimentu wyszła z Portsmouth na początku maja i dotarła do Quebeku 6.06.1838. W październiku 1838 transportowała żołnierzy z Pictou do Quebeku. Należała do sił wiceadm. Pageta, pilnujących brytyjskich interesów podczas francuskiej interwencji w Meksyku w latach 1838-1839. W grudniu 1839 wróciła do Portsmouth.
Od 1839 klasyfikowana była jako 26-działowa. Odtąd na pokładzie głównym 2 karonady 68-funtowe (o masie 36 cetnarów i długości 5’4”) oraz 18 działonad 32-funtowych (o masie 25 cetnarów i długości 6’0”), na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 6 takich działonad. Wszystkie działa na oporowych lawetach Hardy’ego, skrajnie dziobowe na pokładzie dziobowym i skrajnie rufowe na pokładzie rufowym przystosowane do przestawiania. Załoga: 198.
Po odpowiednim wyposażeniu w doku w Portsmouth, skierowano fregatę do Indii Wschodnich. Jeszcze 21.03.1840 była na Spithead. Dotarła do Przylądka Dobrej Nadziei 1.06.1840 (tam Baynes objął przejściowo naczelne dowództwo). W okresie 9.07-3.08.1840 przeszła z rejonu Przylądka Dobrej Nadziei na Mauritius. Operowała na wodach od Wyspy Św. Heleny do Mauritiusa co najmniej do września 1841. Wycofano ją do rezerwy w październiku 1843 w Devonport.
Hulk zaopatrzeniowy w Plymouth/Devonport od 1846, hulk prochowy od 1854. Przesunięta do Pembroke (była tam w 1860), wróciła do Plymouth (znajdowała się tu w 1870). Jej rozbiórkę w Plymouth ukończono 3.03.1875.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CALLIOPE (1837).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jednostka typu Andromache/Calliope. Mała, drewniana fregata żaglowa, 28-działowa, okręt 6 rangi. Dane projektowe, uzbrojenie oraz zmiany uzbrojenia i klasyfikacji jak Andromache. Załoga: 175 (plus 26 żołnierzy piechoty morskiej)-220 (razem).
Zbudowana w Sheerness. Zamówiona 29.10.1830, zaczęta w styczniu 1831, zwodowana 5.10.1837, ukończona 18.02.1838.
Od 10.11.1837 dowodził nią kmdr Thomas Herbert. Początkowo skierowana do Ameryki Południowej. Od 1837 do stycznia 1840 przemieszczała wody między Rio de la Plata, Rio de Janeiro i Montevideo, w marcu 1840 była w Valparaiso. Stąd została skierowana przez Pacyfik do Chin. Dotarła do zatoki Tongkoo 24.11.1840. Brała udział w pierwszej wojnie opiumowej, m.in. należała do eskadry, która w styczniu 1841 zdobyła fort Chuenpee. Od 14.06.1841 dowodził nią w wojnie chińskiej kmdr Augustus Leopold Kuper. W lecie 1841 przewiozła do Kalkuty część pieniędzy wymuszonych na Chińczykach jako okup za Kanton. Brała udział w ekspedycji na rzece Yangtsekiang w lipcu-sierpniu 1842. Po powrocie do Anglii stała w rezerwie w Devonport. Od 18.07.1845 dowodził nią kmdr Edward Stanley, wysłany na Daleki Wschód. Wyszła z Plymouth 18.08, zawinęła do Hobart 18.12.1845. W grudniu 1845 uczestniczyła w walkach z Maorysami na Nowej Zelandii. W lipcu 1846 oddział złożony z części członków jej załogi, pod osobistym dowództwem Stanleya, we współpracy z armią schwytał w Taupo jednego z głównych wodzów maoryskich, Te Rauperahę. W sierpniu 1848 Calliope wyruszyła w rejs do Anglii szlakiem wokół Ameryki Południowej. Zawinęła do Plymouth 6.01.1849. Od 28.11.1850 do 7.11.1853 jej kapitanem był kmdr James Everard Home. W lutym 1851 znajdowała się w Devonport. Skierowana na wody australijskie 2.03.1851 przez Rio de Janeiro i Przylądek Dobrej Nadziei. W lipcu 1851 przebywała w Hobart i w Sydney. W listopadzie 1851 przeszła na wody Nowej Zelandii. W kwietniu 1852 zawinęła do Port Arthur. Operowała na wodach Australii i Nowej Zelandii. Kmdr Home zmarł 7.11.1853. Dowództwo Calliope przejął 20.01.1854 kmdr John Coghlan Fitzgerald. Fregata operowała na wodach australijskich do 27.02.1855, kiedy odwołano ją do Anglii. Dotarła do Plymouth 9.06.1855.
Przerobiono ją w Plymouth na pływającą kaplicę. W latach 1861-1862 została wyposażona w charakterze okrętu warsztatowego. Pełniła tę rolę w Devonport co najmniej do 1879. Rozebrana w Plymouth w listopadzie 1883.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ROVER (1832).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany, żaglowy slup 18-działowy. Okręt gładkopokładowy. Początkowo zamówiony jako 18-działowy slup typu Scout, projektu Roberta Seppingsa, ale nowy rząd wigów usiłował zmusić Seppingsa do ustąpienia ze stanowisku Inspektora Marynarki (co nastąpiło w marcu 1832) i ostatecznie zmieniono zamówienie na realizację projektu Williama Symondsa, zaakceptowanego w pierwszych dniach grudnia 1831. Długość 113’0”, szerokość 35’4”, głębokość 16’9”, tonaż 585 ton. Załoga: 120-149. Uzbrojenie (w całości na odkrytym pokładzie): 2 dłuższe 32-funtówki na dziobie plus 16 bardzo krótkich 32-funtówek (25-cetnarowych, o długości 6’0”).
Okręt Rover zbudowano w Chatham. Zamówiony 30.01.1829, zaczęty w lutym 1832, zwodowany 17.07.1832, ukończony 26.10.1832.
Od 20.07.1832 do listopada 1834 dowodził slupem commander George Young. Pod koniec 1832 Rover należał do eskadry wiceadm. Malcolma, formalnie eksperymentalnej, a faktycznie blokującej porty Holandii dla wymuszenia na tym kraju pogodzenia się z powstaniem niezależnej Belgii. Od marca 1833 operował na Morzu Śródziemnym. Wrócił 17.12.1833 do Portsmouth, gdzie wprowadzono go na dok (wcześniej wszedł na mieliznę w Aleksandrii). Od marca 1834 ponownie działał na Morzu Śródziemnym. Wyruszył z Malty w rejs powrotny do Anglii 26.08.1834, dotarł do Plymouth 18.09.1834. Wycofano go tam do rezerwy 2.10.1834.
Od 17.11.1834 do 1838 kapitanem slupa był commander Charles Eden, skierowany w marcu 1835 do rejonu Ameryki Południowej. Zawinął do Rio de Janeiro 14.05.1835, w sierpniu był w Bahia. Wyszedł z Rio de Janeiro 14.10.1835, wysłany na Pacyfik wokół Przylądka Horn. Wrócił z Valparaiso do Rio de Janeiro w kwietniu 1836. Po maju 1836 ponownie przeszedł do Valparaiso, skąd wyruszył 1.09.1836 ku Talcahuano. Znajdował się u wybrzeży Meksyku i Kalifornii w kwietniu-maju 1837. Przeszedł z Valparaiso na Atlantyk i 11.04.1838 zdobył w pobliżu Rio de Janeiro portugalski szkuner niewolniczy. Koło Marica zdobył 13.04.1838 brazylijską brygantynę niewolniczą.
Od 27.08.1838 do 22.02.1841 dowodził nim w Eskadrze Ameryki Północnej i Indii Zachodnich commander Thomas Matthew Charles Symonds, syn Inspektora, projektanta slupa. Okręt wchodził w skład sił wiceadm. Pageta (pilnujących brytyjskich interesów podczas francuskiej interwencji w Meksyku w latach 1838-1839), a od marca 1839 należał do sił wiceadm. Harveya. W marcu 1840 operował u wybrzeży Kuby, w sierpniu i wrześniu w rejonie Jamajki i Barbados. W październiku 1840 przewiózł żołnierzy z Jamajki do Halifaxu.
Od 13.03.1841 do 1843 dowódcą okrętu nadal należącego do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich był commander Charles Keele. W 1843 Rover został wycofany w Chatham do rezerwy.
Rozebrano go w Chatham we wrześniu 1845.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach