www.timberships.fora.pl

kgerlach

Drewniana, żaglowa jednostka gładkopokładowa 6 rangi, typu określanego jako Dido i jako Daphne. Najczęściej nazywana korwetą. Typ zaprojektował w 1834 William Symonds. Tonaż 731 ton, długość między pionami 120’0”, szerokość maks. 37’6”, głębokość 18’0”. Załoga: 145, później 175 lub nawet 195 ludzi. Uzbrojenie: w 1839 r. 18 dział 32-funtowych (40-cetnarowych, o długości 7’6’’); w lipcu 1848 prawdopodobnie 2 działa haubiczne 8-calowe (52-cetnarowe, o długości 8’) i 16 dział 32-funtowych (40-cetnarowych, o długości 7’6’’). Wszystkie działa w odsłoniętej baterii.
Korwetę Dido zbudowano w Pembroke. Została zamówiona 26.02.1834, rozpoczęta we wrześniu 1834, zwodowana 13.06.1836. Ukończono ją 26.01.1837 w Sheerness.
Od 25.10.1836 dowodził nią kmdr Lewis Davies. W styczniu 1839 znajdowała się na Malcie, jesienią kontrolowała rejon w pobliżu Smyrny. Wiosną 1840 przeszła do Konstantynopola, gdzie przebywała do sierpnia. Pod dowództwem Daviesa brała od września 1840 udział w operacjach sił adm. Stopforda u wybrzeży Syrii, m.in. uczestnicząc w bombardowaniu i szturmie fortu D’jebel (Gebail) 11.09.1840 oraz blokadzie Aleksandrii w październiku. Wróciła na Spithead 16.08.1841. Od 30.08.1841 (lub od 4.09.1841) do 1844 jej kapitanem był kmdr Henry Keppel, wysłany (w styczniu 1842) na Daleki Wschód. Korweta walczyła w ostatniej fazie (przybyła do Hongkongu dopiero 30.05.1842) pierwszej wojny opiumowej 1839-1842. W czerwcu 1842 jej załoga atakowała forty Woosung i Szanghaju. Pod koniec grudnia Dido odeszła z Hongkongu do Singapuru. W styczniu 1843 kmdr Henry Keppel został najstarszym rangą oficerem Royal Navy w rejonie Malajów. Od początku maja do drugiej połowy czerwca zaangażował się w zwalczanie miejscowych piratów na Borneo, i Dido (a raczej jej łodzie) wzięła udział w dużej liczbie drobnych, ale krwawych akcji, głównie lądowych. Pod koniec czerwca korweta została wezwana na wody Chin, gdzie spędziła kilka miesięcy na rzece Kanton. Potem przewiozła brytyjskiego głównodowodzącego na Dalekim Wschodzie do Manili i wróciła do Hongkongu. Od schyłku stycznia do maja 1844 kursowała między Hongkongiem a Kalkutą. W połowie lipca 1844 znalazła się znów w Singapurze i do końca sierpnia Keppel ponownie zaangażował się w zwalczanie piratów na Borneo. Korweta wyruszyła z Singapuru w rejs powrotny do Anglii 16.10.1844, dotarła na Spithead 27.01.1845 i została wycofana do rezerwy w Sheerness 12.02.1845. Kiedy jej dowództwo objął 9.05.1846 kmdr John Balfour Maxwell, ponownie wyruszyła na Daleki Wschód. W końcu kwietnia 1847 pożeglowała z Singapuru na wody Nowej Zelandii, zawijając do Auckland 2.07.1847. Przebywała tam do początków października, po czym wyprawiała się ku wyspom Pacyfiku z ekspedycjami karnymi, do 19.05.1848 bazując w Auckland. Następnie przeszła do Sydney (gdzie dotarła 5.06.1848). Z końcem czerwca 1848 wróciła do Auckland, zawijała do innych portów Nowej Zelandii i na okoliczne wyspy, by 4.11.1848 wyruszyć do Anglii. Przybyła do Portsmouth 23.01.1849 i został wycofana do rezerwy w Sheerness. Od 28.08.1851 jej kapitanem był kmdr William Henry Anderson Morshead, wysłany na Pacyfik. Na przełomie maja i czerwca 1852 znajdowała się na Tahiti, w maju 1854 w Mazatlan. W 1854 i 1855 brała udział w wojnie krymskiej, wchodząc w skład eskadry kontradm. H.W. Bruce’a, która 1.06.1855 zajęła (bez walki), a 7.06 zniszczyła rosyjską bazę wojskową w Pietropawłowsku.
Od 1860 Dido pełniła w Sheerness rolę hulka węglowego. Została tam sprzedana 3.03.1903.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DAPHNE (1838).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana, żaglowa jednostka gładkopokładowa 6 rangi, typu określanego jako Dido i jako Daphne. Najczęściej nazywana korwetą. Dane typu jak Dido. Załoga: początkowo 145, w 1839 już 160, później 175 ludzi. Uzbrojenie: w 1839 r. 18 dział 32-funtowych (40-cetnarowych, o długości 7’6’’); w lipcu 1848 na pewno 2 działa haubiczne 8-calowe (52-cetnarowe, o długości 8’), 14 dział 32-funtowych (42-cetnarowych, o długości 8’0”) i 2 cięższe działa 32-funtowe (50-cetnarowe, o długości 9’0”).
Korwetę Daphne zbudowano w Pembroke. Została zamówiona 26.02.1834, rozpoczęta w grudniu 1835, zwodowana 6.08.1838. Ukończono ją 2.02.1839 w Portsmouth.
Od 15.11.1838 do maja 1842 dowodził nią kmdr John Windham Dalling. Z początkiem 1839 r. została skierowana na Morze Śródziemne. Do połowy lipca 1839 kursowała między Lizboną a Maltą. Od września 1839 do maja 1840 operowała samodzielnie i w składzie eskadr między zatoką Beshika, Maltą, zatoką Vourla i Atenami. Brała udział w operacjach sił adm. Stopforda u wybrzeży Syrii i Egiptu od sierpnia do grudnia 1840. W 1841 nadal przebywała na Morzu Śródziemnym. Od 23.07.1842 do 26.01.1847 dowodził nią kmdr John James Onslow, wysłany na Pacyfik. Dotarła 26.07.1845 do Port Apia, gdzie dość bezceremonialnie wysadziła pana Pritcharda, brytyjskiego konsula na wyspach Samoa, a następnego dnia ruszyła ku Auckland, gdzie zawinęła 13.09.1845. W związku z napięciem w stosunkach z Maorysami i drobnymi utarczkami, kursowała we wrześniu po wodach Nowej Zelandii. Jednak 2.10.1845 ponownie wysłano ją ku archipelagom Pacyfiku. W 1846 znajdowała się m.in. w Otaheite. Wycofano ją do rezerwy w Chatham 26.01.1847. Od 26.10.1848 do 1852 jej kapitanem był kmdr Edward Gennys Fanshawe, również skierowany na Pacyfik. We wrześniu 1849 zawinęła na wyspy Fidżi, gdzie Fanshawe próbował skłonić miejscowe plemiona do zakończenia wojny domowej oraz wodza Cakobau do poniechania panoszącego się tam ludożerstwa (zdaniem wodza koniecznego z uwagi na brak krów). Potem stała w rezerwie w Chatham.
Została sprzedana firmie Castle & Beech 7.10.1864 i rozebrana w Charlton w grudniu 1865.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CALYPSO (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana, żaglowa korweta 20-działowa. Początkowo miała być gładkopokładową jednostką 18-działową typu określanego jako Dido oraz jako Daphne i jako taka została zamówiona w Chatham 27.03.1834. Jednak jej budowę zawieszono 30.11.1836 jeszcze przed położeniem stępki, a 20.02.1837 zdecydowano się na użycie zmienionego projektu. Zgodnie z nim miała być 20-działową korwetą zakrytopokładową (ze spardekiem). Większość danych technicznych jak Dido i Daphne. Załoga planowana: 185, w 1848 rzeczywista 195. Uzbrojenie projektowe: 20 dział 32-funtowych (40-cetnarowych, o długości 7’6’’); w lipcu 1848: 2 działa haubiczne 8-calowe (52-cetnarowe, o długości 8’), 14 dział 32-funtowych (40-cetnarowych, o długości 7’6”) i 2 cięższe działa 32-funtowe (45-cetnarowe, o długości 8’6”). Najpóźniej w 1860 przeklasyfikowano ją na 18-działową.
Stępkę pod korwetę Calypso położono w grudniu 1837, wodowano tę jednostkę w maju 1845, ukończono 19.02.1846.
Od 12.12.1845 dowodził nią kmdr Henry John Worth, wysłany na Pacyfik. W marcu 1846 korweta znajdowała się u południowego wybrzeża Nowej Południowej Walii, w czerwcu 1847 była na Tahiti, w październiku 1847 wyruszyła z Tahiti ku Raiatea i sąsiednich wysp. Na początku marca 1848 odwiedziła wyspę Pitcairn w drodze z Valparaiso, stąd popłynęła 11.03.1848 na Tahiti, gdzie dotarła 22.03. Po 4 dniach wyruszyła ku innym pobliskim wyspom, skąd poprzez archipelagi Samoa i Fidżi wróciła do Valparaiso (po drodze, w czerwcu na wyspach Fidżi zrealizowała działania odwetowe na krajowcach za wcześniejsze zamordowanie 2 Brytyjczyków, a w sierpniu 1848 blokowała Upolu na Samoa, by wymusić rekompensatę za straty brytyjskich obywateli). Od 25.07.1851 jej kapitanem był kmdr Arthur Forbes – korwetę przydzielono do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Od 23.11.1857 dowodził nią kmdr Frederick Byng Montresor, skierowany na Pacyfik.
Została rozebrana w Charlton przez firmę Castle & Beech; rozbiórkę zakończono 29.01.1866.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PIQUE (1834).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Pierwsza z dość długiej serii tego typu, zaprojektowanego przez Williama Symondsa w 1832. Drewniana, 36-działowa fregata żaglowa. Dane projektowe: długość 160’0”, szerokość 48’8”, głębokość 14’6”, tonaż 1622 tony (niekiedy podaje się dla Pique 1633 tony), zanurzenie z przodu 13’2”, z tyłu 16’10”. Całkowita powierzchnia żagli (bez lizeli) 2042 m kwadratowe. Załoga: 275 osób. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 18 długich dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie rufowym 10 działonad 32-funtowych (o masie 25 cetnarów, długości 6’0”), na pokładzie dziobowym 4 takie działonady. Jednak już w 1834 działonady z pokładów odkrytych zmieniono na 41-cetnarowe 32-funtówki Blomefielda, a w 1839 na pokładzie głównym były 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 60 cetnarów, długości 8’10”) i 18 długich dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie rufowym 10 dział 32-funtowych (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”), na pokładzie dziobowym 4 takie działa, zaś załoga liczyła 305 ludzi. W lipcu 1848 zarządzono: na pokładzie głównym 6 haubicznych dział 8-calowych (o masie 60 cetnarów, długości 8’10”) i 18 długich dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na spardeku 16 dział 32-funtowych (o masie 42 cetnarów, długości 8’0”), czyli razem 40 dział; załoga 350 ludzi.
Zbudowana w Plymouth/Devonport. Zamówiona 14.01.1833, zaczęta w lipcu 1833, zwodowana 21.07.1834, ukończona 2.02.1835.
Od 17.11.1834 do 1835 dowodził nią kmdr Henry John Rous. Miała zostać skierowana do blokady Santander. Wyruszyła 25.07.1835 z Portsmouth do Kanady, z lordem Amherstem na pokładzie, dotarła do Quebeku 21.08.1835. Rozpoczęła rejs powrotny (z poprzednikiem Amhersta, lordem Aylmerem) 17.09.1835. W bardzo uciążliwym przejściu weszła chwilowo na brzeg w Labradorze, zaczęła nabierać wody, straciła ster, a potem dwukrotnie ster awaryjny, doznała wielu uszkodzeń w sztormie, musiała przyjąć pomoc od francuskiego brygu, w końcu dotarła na kotwicowisko St. Helen’s 13.10.1835. Sześć dni później wycofano ją do rezerwy w Portsmouth i wprowadzono na dok dla dokonania napraw. Po niezbyt pomyślnych próbach żeglarskich z października 1836 fregatę włączono do Eskadry Eksperymentalnej kontradm. Pageta, która 20.10.1836 wyszła z Plymouth do Lizbony. Zawinęła do Kadyksu 2.11.1836. W kwietniu 1837 Pique znajdowała się w Lizbonie. Nadal pod komendą Rousa operowała na wodach portugalskich i hiszpańskich. W składzie eskadry komodora Haya od maja 1837 interweniowała aktywnie przeciwko karlistom na pn. wybrzeżach Hiszpanii. Od 3.08.1837 do sierpnia 1841 dowodził nią kmdr Edward Boxer. We wrześniu i październiku 1837 zawiozła zaopatrzenie dla eskadry brytyjskiej u pn. wybrzeży Hiszpanii. Następnie należała do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich wiceadm. Pageta, pilnującej brytyjskich interesów podczas francuskiej interwencji w Meksyku w latach 1838-1839. Była 31.12.1838 w Vera Cruz, w maju i lipcu 1839 – w Halifaxie. Wróciła do Portsmouth w listopadzie 1839. Od kwietnia do czerwca 1840 zajmowała się transportem z Sankt Petersburga do Anglii markiza Clanricarde. W lipcu 1840 została skierowana na Morze Śródziemne, gdzie dotarła 6.08.1840 i od września brała udział w działaniach wojennych u wybrzeży Syrii. Uczestniczyła m.in. w osłanianiu desantu w zatoce D’jounie 10.09.1840, zdobyciu Tyru 24.09.1840, a także w najważniejszej bitwie tej kampanii, czyli zdobyciu twierdzy St. Jean d’Acre po bombardowaniu z morza 3.11.1840. Na początku grudnia 1840 ciężko uszkodzona przez sztorm (trzeba było ściąć maszty), od połowy grudnia remontowana na Malcie. Wyruszyła stamtąd 4.02.1841 pod prowizorycznymi masztami, dotarła na Spithead 17.03.1741. Od kwietnia 1841 remontowana i wyposażana w Chatham. Od 21.08.1841 dowodził nią kmdr Richard Augustus Yates. Przeholowana w sierpniu na Spithead, wyprawiona do Halifaxu, wróciła 10.11.1841 na Spithead, remontowana w Portsmouth. Chory Yates musiał zdać komendę. W okresie 14.11.1841-1.08.1842 jej kapitanem w Indiach Zachodnich (dokąd wyruszyła z Plymouth 9.12.1841) był kmdr Henry Forbes. Od 1.08.1842 do 1846 jednostką przydzieloną do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich dowodził kmdr Montagu Stopford. W latach 1846-1851 znajdowała się w rezerwie w Portsmouth. Od 26.12.1853 jej dowódcą był kmdr Frederick William Erskine Nicolson, wysłany na Pacyfik. Tam Pique wzięła udział w wojnie krymskiej w składzie eskadry kontradm. Price’a, która zdobyła rosyjski statek 7.09.1854 i przeprowadziła nieudany atak na Pietropawłowsk 31.08-4.09.1854. W listopadzie 1854 dowództwo eskadry Pacyfiku przejął kontradm. Bruce. Zajęto Pietropawłowsk bez walki 1.06.1855 (zniszczono baterie, arsenał i magazyny). Pique uczestniczyła w spaleniu rosyjskiego statku wielorybniczego 3.06.1855, dotarła do Hakodate, brała udział w zajęciu jednej z wysp Kurylskich, zawinęła do Nagasaki 24.11.1855. Wyszła z Szanghaju 13.01.1856 i przeprowadziła w styczniu operację antypiracką na wodach wysp Chusan, potem operowała na różnych akwenach chińskich, bazując w Hongkongu. Wiosną 1856 żeglowała znów u azjatyckich wybrzeży rosyjskich (z bazy w Hakodate), zanim w czerwcu nie dotarła na Daleki Wschód wiadomość o zakończeniu wojny krymskiej. Pique należała w lecie i jesienią 1856 w Chinach i Japonii do eskadry kontradm. Seymoura. Potem w składzie jego sił uczestniczyła w drugiej wojnie opiumowej, biorąc m.in. udział w zdobyciu fortów Taku 20.05.1858. Odesłana do Anglii, opuściła Hongkong 18.08.1858. Od 1859 znajdowała się w rezerwie w Devonport.
Przekształcona w Devonport w hulk w listopadzie 1862. Od 1872 koszary, potem okręt szpitalny. Wypożyczona do tego celu władzom miasta w 1882. Sprzedana firmie Cox w Falmouth 12.07.1910.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CAMBRIAN (1841).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana, 36-działowa (potem 40-działowa) fregata żaglowa typu Pique. Dane techniczne, załoga i uzbrojenie jak Pique.
Zbudowana w Pembroke. Zamówiona 28.10.1833, zaczęta w sierpniu 1837, zwodowana 5.07.1841. Ukończona 8.11.1841 w Plymouth.
Od 20.08.1841 do 1845 dowodził nią kmdr Henry Ducie Chads. Skierowana do Indii Wschodnich i na Daleki Wschód, wyszła z Plymouth 8.11.1841 z gubernatorem generalnym Indii na pokładzie. Zawinęła do Bombaju, potem uczestniczyła w schyłkowej fazie pierwszej wojny opiumowej (1839-1842). Od 5.08.1847 do 1850 jej kapitanem był w Indiach Wschodnich kmdr James Hanway Plumridge (kiedy Plumridge pełnił rolę komodora, tymczasowe dowództwo fregaty sprawował od 20.10.1847 Henry Gage Morris). Kolejnym dowódcą był od 23.11.1857 kmdr James Johnstone McCleverty, także operujący na wodach Indii Wschodnich i Chin. Idąc z Plymouth Cambrian dotarła do Hongkongu 30.06.1858. W lipcu 1858 znajdowała się na rzece Kanton. W sierpniu 1858 brała udział w ataku na silne zgrupowanie chińskich dżonek pirackich w pobliżu Hongkongu. Obsady jej łodzi uczestniczyły w zdobyciu fortów Taku przez eskadrę kontradm. Hope’a 21.08.1860 i wspierały marsz armii sojuszniczych w górę Peiho. W grudniu 1860 Cambrian wyszła z Hongkongu w rejs powrotny do Anglii.
Przekształcona w Devonport w hulk cumowniczy w maju 1869 (lub dopiero w 1872). W 1879 przejściowe koszary w Devonport. Od 1880 pływający warsztat. Sprzedana w Portsmouth 12.01.1892.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu FLORA (1844).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana, 36-działowa (potem 40-działowa, ale i tak tylko w teorii) fregata żaglowa typu Pique. Dane techniczne, nominalna załoga i uzbrojenie jak Pique.
Zbudowana w Plymouth. Zamówiona 11.03.1833, zaczęta w grudniu 1837, zwodowana 11.09.1844. Ukończona 27.09.1844 z wyposażeniem przeznaczonym od razu do rezerwy.
Stała sobie cały czas w Devonport. Przekształcona na wyspie Ascension w hulk–magazyn w październiku 1865. Od stycznia 1866 dowodzona tam przez komandora Josepha Granta Bickforda. W grudniu 1871 przeholowana do Simonstown w Afryce Południowej, gdzie pełniła rolę koszar przejściowych (okrętu strażniczego), formalnie wprowadzona do służby 22.10.1872. W tym charakterze brała udział w wojnie zuluskiej w 1878 i wojnie burskiej w 1881. W 1890 magazyn. Sprzedana w Simonstown 9.01.1891.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

maxgall · Dołączył: 24 Sie 2010 Posty: 106 Przeczytał: 1 temat

Czy mogę prosić o kilka słów na temat cech charakterystycznych wyróżniających węglowce (konkretnie chodzi mi o węglowce z Newcastle - Newcastle Colliers, New Castell shipps)?
Dotychczas kojarzyłem węglowce z wyprawami Cooka i byłem przekonany że te specjalistyczne okręty wyodrębniły się dopiero w drugiej połowie czy nawet dopiero pod koniec XVII wieku.
Jednak znalazłem informacje, że już w pierwszej ćwierci tego wieku były wykorzystywane w wyprawach wojennych (np. do Kadyksu w 1625 roku.).

pozdr

kgerlach

Transport węgla drogą wodną z Newcastle był tak bardzo ważny już w wiekach średnich, że czytamy o wielkim eksporcie (głównie do Holandii, Zelandii i Flandrii) już w latach 1290-tych. W okresie 1377-1378 opuściło Newcastle 158 żaglowców wiozących w sumie około 6 tysięcy ton węgla. Najpóźniej w końcu XIV w. budowę jednostek transportowych zatrudnionych w tym handlu regulowano przepisami (chociaż dotyczyły one wielkości, a nie konstrukcji). Język angielski był jeszcze zupełnie inny niż później i węglowce z XIV oraz XV w. zwano keels. Chodziło o grupę mocno niejednolitą, ponieważ tą nazwą określano zarówno jednostki śródlądowe, transportujące węgiel po rzece Tyne, od jej górnych partii (gdzie były kopalnie) do ujścia w Newcatle-upon-Tyne, jak statki morskie, przejmujące ten towar na dalszej trasie na południe, w Anglii przede wszystkim ku Londynowi. Mimo wszystko przypominały wtedy raczej duże łodzie i nefy niż żaglowce z następnych epok. Tego transportu i używanych w nim statków dotyczyła też uchwała Parlamentu z 1422 r. Tym niemniej nawet bardziej nowoczesny termin „collier” mówi oczywiście tylko o rodzaju przewożonego zazwyczaj towaru. Ani nie implikuje konkretnej konstrukcji, ani nie oznacza jakiegoś typu stałego przez wieki. Akurat węglowce z czasów Cooka przedstawiały istotnie pewien rodzaj żaglowca, ze wspólnymi wieloma ważnymi cechami, jednak równie dobrze woziły czasem drewno, a indywidualni konstruktorzy nie robili ich wcale wszystkich dokładnie na jedno kopyto. Wróćmy jednak do tych znacznie wcześniejszych. Początkowo tym trudniej było je jakoś ujednolicać, że w większości wcale nie należały do Anglików - na 113 żaglowców, które wyszły z Newcastle z węglem w latach 1390-1391, tylko pięć należało do armatorów z tego miasta, pozostałe pochodziły niemal wszystkie z Niderlandów. I to właśnie żaglowce niderlandzkie stały się wzorem do budowy nowocześniejszych węglowców z Newcastle. Chodziło mianowicie o mocno co prawda rozmyty typ, któremu jendakowoż poświęciłem na tym forum cały artykuł – flibot (flyboat). To właśnie powiększony flibot stanął na początku drogi rozwojowej prowadzącej do węglowców z epoki Cooka. Ta ewolucja wykształciła więc jednostkę przystosowaną dobrze do przewozu towarów masowych i wielkogabarytowych, jak węgiel i drewno, przede wszystkim przez utrzymywanie maksymalnej szerokości na bardzo dużej długości kadłuba, stosowanie pełnego dziobu i rufy, eliminację kosztownych i delikatnych konstrukcji ozdobnych w tych partiach, uproszczenie takielunku dla zmniejszenia załogi, bardzo mocną, ciężką budowę, dość płaskie dno dla bezpiecznego osadzania na płyciznach, ale równocześnie na tyle pozbawioną specjalistycznych rozwiązań, by przy zmianie koniunktury łatwo dało się je przystosować do transportowania zupełnie czego innego. W którym miejscu na tej drodze między flibotem z drugiej połowy XVI w. a węglowcem z drugiej połowy XVIII w. znajdowano się akurat w pierwszej ćwierci XVII stulecia, można tylko zgadywać. Pewną pomocą może służyć fakt, że węglowcem był żaglowiec Surprise, zwodowany około 1650/1651 r., a znany szeroko pod nazwą Royal Escape. Jak wiadomo, miał wymiary 41’8” x 14’5” x 7’0” i 34 tony tonażu oraz jednomasztowy takielunek szmaki z dużym żaglem gaflowym, jednak z pewnością należał do najmniejszych.
Drugą wskazówką może służyć wizerunek „szkockiego węglowca typu cat” z ilustracji A. van der Laana na podstawie S. van der Meulena, z późnego okresu XVII w., przedstawiający jednostkę, która mogła być charakterystyczna już w pierwszej połowie XVII stulecia. Jak wiadomo, typ kadłuba zwany cat reprezentowało większość węglowców z Newcastle w XVIII w. Tu, dla okresu z grubsza 100 lat wcześniejszego, mamy mały trójmasztowiec z zaokrąglonymi dziobem i rufą (trochę w stylu holenderskich galiotów), praktycznie bez nadbudówek.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ACTIVE (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana, 36-działowa (potem 40-działowa, ale i tak tylko w teorii) fregata żaglowa typu Pique. Dane techniczne, nominalna załoga i uzbrojenie jak Pique.
Zbudowana w Chatham (chociaż pierwotnie zamówiona w Pembroke). Zamówiona 9.10.1833, zaczęta w sierpniu 1836, zwodowana 19.07.1845. Ukończona 18.08.1845 z wyposażeniem przeznaczonym od razu do rezerwy.
Stała sobie cały czas w Chatham. Nigdy nie wyszła w morze. Od 13.12.1862 dowodził nią commander Basil Sidmouth De Ros Hall. Przesunięta 27.01.1863 do stoczni, aby można ją było wyposażyć do roli okrętu treningowego ochotników marynarki wojennej (Naval Coast Volunteers) w Hartlepool. Oficjalnie od 8.05.1863 w służbie w wyżej wymienionym charakterze. Od 29.01.1863 dowodził nią commander Thomas Heard. W czerwcu 1863 przeholowana z Chatham do Sunderland. Klasyfikowana jako okręt treningowy rezerwy Royal Navy. Przemianowana na Tyne 30.07.1767. Przemianowana na Durham 18.11.1867. Przeprowadzona do Leith około 1890, służyła tam w tym samym charakterze. Sprzedana 12.05.1908 na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach