www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SPARTAN (1841).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany żaglowiec 26-działowy, jednostka 6 rangi (mała fregata). Zaprojektowany przez Williama Symondsa w 1837 prototyp serii liczącej w założeniach 8 okrętów.
Dane projektowe: długość 131’0”, szerokość 40’6,25”, głębokość 10’9”, tonaż 911 ton. Załoga: 240. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 18 dział 32-funtowych (o długości 8’0” i masie 42 cetnarów); na pokładzie rufowym 6 ultrakrótkich dział 32-funtowych (działonad) o długości 6’0” i masie 25 cetnarów każde; na pokładzie dziobowym 2 takie działonady. W późniejszym czasie dwie 32-funtówki zostały zastąpione dwoma działami haubicznymi (o długości 8’0” i masie 52 cetnarów). Dziesięć furt na każdej burcie pokładu głównego, brak dział na śródokręciu spardeku.
Spartan został zbudowany w Plymouth. Zamówiono go 20.02.1837, zaczęto w czerwcu 1838, zwodowano 16.08.1841, ukończono 28.11.1841. Miał ostatecznie szerokość 40’7,25”, co podniosło jego tonaż do 918 ton.
Od 21.08 (lub od 28.08) 1841 do 1845 okrętem – przydzielonym do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich - dowodził kmdr Charles Gilbert John Brydone Elliot. Nie wyszedł z Plymouth przed listopadem 1841. Od 30.05.1846 do 1849 kapitanem był kmdr Thomas Matthew Charles Symonds (syn projektanta, Inspektora Marynarki), wysłany na Morze Śródziemne. Od kwietnia do sierpnia 1847 dowództwo sprawował w zastępstwie Arthur Parry Eardley-Wilmot. W lecie 1848 Spartan przebywał w Trieście. Ostatnim kapitanem został 7.06.1852 kmdr William Legge George Hoste, skierowany na Daleki Wschód. Przybył do Madrasu 7.12.1852. Do 20.12.1852 był zaangażowany w drugą wojnę birmańską i w aneksję prowincji Pegu. W listopadzie 1854 łodzie z okrętu Spartan i z innych jednostek eskadry kontradm. Stirlinga wielokrotnie wdawały się w walki z chińskimi piratami na rzece Macao; 2.11 zniszczyły kilka dżonek w zatoce Tymmoon, następnego dnia koło Tyloo; 13.11 zdobyły baterię i zniszczyły dalsze dżonki w zatoce Coulan. W lipcu 1855 Spartan włączył się w działania związane z wojną krymską, m.in. w Zatoce Amurskiej. Zdobył rosyjski bryg Greta 1.08.1855. Zawinął do Nagasaki 28.09.1855, wkrótce potem przeszedł do Hongkongu. Wycofano go ostatecznie do rezerwy 1.11.1857 w Devonport.
Został sprzedany 19.05.1862 firmie Castle na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu IRIS (1840).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany żaglowiec 26-działowy, jednostka 6 rangi (mała fregata), typu Spartan. Dane projektowe jak Spartan.
Iris został zbudowany w Pembroke. Zamówiono go 20.02.1837, zaczęto we wrześniu 1838, zwodowano 14.07.1840, ukończono od 18.08.1840 do 11.01.1841 w Chatham.
Od 31.10.1840 do 21.10.1841 okrętem – skierowanym z końcem grudnia 1840 ku zachodnim wybrzeżom Afryki dla zwalczania handlu niewolnikami - dowodził kmdr Hugh Nurse. Wrócił do Portsmouth 28.01.1841. Ponownie wysłany na wody zachodniej Afryki, zaszedł po drodze do Plymouth 1.02.1841, a w dalszy rejs (po koniecznym dokowaniu z powodu wejścia na mieliznę na kotwicowisku St. Helen’s) wyruszył w marcu. Wspólnie z okrętem Acteon zdobył 18.10.1841 portugalską brygantynę niewolniczą. Nurse zmarł 21.10.1841. Dowództwo okrętu przejął 1.11.1841 (do sierpnia 1842) commander William Tucker. Iris 5.11.1841 pochwycił kolejny portugalski żaglowiec do transportu niewolników, a 22.01.1842 – następny. Od sierpnia 1842 do 4.10.1842 lub stycznia 1843 kapitanem Iris był Thomas Rodney Eden, w końcu (do 15.08.1843) kmdr George Rodney Mundy, który odprowadził okręt do Portsmouth. Tam Iris stał w rezerwie do 18.10.1843, kiedy na stanowisko dowódcy wrócił kmdr Mundy, skierowany teraz na Daleki Wschód. W składzie eskadry kontradm. Cochrane’a współpracowano tam ze słynnym Jamesem Brooke w zwalczaniu piratów na Borneo i popierającego ich sułtana (w lipcu i sierpniu 1846). Mundy zdał komendę w sierpniu 1847. Iris przebywał w rezerwie w Chatham. Wprowadzono go ponownie do aktywnej służby w 1856. Okrętem dowodził od 24.12.1856 kmdr William Loring, wysłany w marcu 1857 na wody australijskie. Dotarł do Sydney 1.07.1857. W styczniu 1860 został zaangażowany w walki na Nowej Zelandii – 75 ludzi z załogi okrętu weszło w skład działającej na lądzie Brygady Marynarki. W październiku 1860 wyruszył w rejs powrotny do Anglii, wokół przylądka Horn. Wrócił na Spithead 24.07.1861. Okręt wycofano do rezerwy w sierpniu 1861. Iris został wypożyczony w 1864 spółce Atlantic Telegraph Co., potem Pitcherowi do pomocy w odzyskaniu Foyle w 1866, następnie w 1867 firmie Telegraph Construction & Maintenance Co. na okręt kablowy i w końcu sprzedany tej ostatniej 16.10.1869.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu JUNO (1844).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany żaglowiec 26-działowy, jednostka 6 rangi (mała fregata), typu Spartan. Dane projektowe jak Spartan, poza tonażem 923 tony i wypornością 958 ton.
Juno został zbudowany w Pembroke. Zamówiono go 20.02.1837, zaczęto w kwietniu 1842, zwodowano 1.07.1844, ukończono 30.10.1845 w Sheerness.
Od 3.09.1845 okrętem – skierowanym na Pacyfik - dowodził kmdr Patrick John Blake. W styczniu 1847 Juno znajdował się na Tahiti, skąd pożeglował ku wyspom Samoa i do Valparaiso. Na Samoa Blake miał zebrać resztę odszkodowania „uzgodnionego” w 1845 z mieszkańcami za straty poczynione Europejczykom podczas samoańskich wojen domowych. Okazał się człowiekiem słabego ducha, nie wymusił niczego i jeszcze „darował” odszkodowanie mieszkańcom, umacniając ich w przekonaniu o słuszności swojego postępowania. W rezultacie po jego odpłynięciu Samoańczycy zaczęli ponownie atakować placówki białych, co w końcu doprowadziło w 1856 do morderstw i rewanżu marynarki wojennej. Tymczasem Juno przetrwał huragan u przylądka Upolu (Hawaje) 16.03.1847. Dotarł 13.08.1847 do Honolulu. W końcu grudnia 1848 nadal przebywał na Pacyfiku.
Od 19.10.1853 kapitanem był Stephen Greville Fremantle, wysłany na Daleki Wschód. Wyszedł z Bombaju 12.10.1854, zawinął do Trincomalee, które opuścił 29.11.1854 i dotarł do Sydney 31.01.1855. Wyruszał stąd na kolejne rejsy krążownicze po morzach południowych, powracając 23.06.1855, 11.07.1855, 7.08.1855. W kolejnym rejsie odwiedził wyspę Pitcairn, skąd przeszedł na Tahiti 29.09.1855, a 18.10.1855 zawinął do Apia. Wrócił do Sydney 30.11.1855. W 1860 był już w rezerwie w Portsmouth. Juno został w 1862 okrętem portowej policji wodnej w Portsmouth. Przemianowano go na Mariner 10.01.1878, ale zwrócono Royal Navy dla użytku w charakterze pełnomorskiego okrętu treningowego dla młodych marynarzy i już 22.01.1878 przemianowano na Atalanta. Został włączony do aktywnej służby 17.09.1878 w Devonport. W trzeci rejs w charakterze okrętu treningowego wyszedł z Portsmouth 7.11.1879 pod dowództwem komandora Francisa Stirlinga, z załogą 15 oficerów oraz 265 marynarzy i chłopców okrętowych (tzn. stała załoga liczyła 113 osób, szkoliło się 167 młodych marynarzy), kierując się ku Indiom Zachodnim. Ponieważ na pokładzie wybuchła epidemia „żółtej febry”, kapitan zdecydował się zawinąć na Bermudy, gdzie dotarto 29.01.1880. Wypłynął z Bermudów w rejs powrotny 1.02.1880 i przepadł bez śladu ze wszystkimi 280 osobami na pokładzie. Prawdopodobnie koło połowy lutego zatonął na Atlantyku podczas sztormu, który szalał tam od 12.02 do 16.02.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CREOLE (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany żaglowiec 26-działowy, jednostka 6 rangi (mała fregata), typu Spartan. Dane projektowe, jak Spartan, poza tonażem 923 tony i wypornością 958 ton.
Creole został zbudowany w Plymouth. Zamówiono go 20.02.1837, zaczęto w kwietniu 1842, zwodowano 1.10.1845, ukończono 14.10.1845.
Historię miał zgoła nieciekawą. Stał sobie w rezerwie w Devonport, nigdy nie wprowadzony do aktywnej służby. Wypożyczono go 10.02.1870 jako hulk dla Cork Industrial Training Ship Organisation. Został rozebrany w Devonport, rozbiórkę zakończono 1.03.1875.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu AMETHYST (1844).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany żaglowiec 26-działowy, jednostka 6 rangi (mała fregata), typu Spartan. Dane projektowe, jak Spartan, poza tonażem 923 tony i wypornością 958 ton.
Amethyst został zbudowany w Plymouth. Zamówiono go 16.08.1839, zaczęto w kwietniu 1843, zwodowano 7.12.1844, ukończono 2.02.1845.
Długo stał w rezerwie w Devonport. Od 8.07.1856 do 22.12.1860 okrętem – skierowanym do Indii Wschodnich i Chin, potem na Pacyfik, tak że w sumie opłynął świat - dowodził kmdr Sidney Grenfell. Amethyst dotarł do Hongkongu 24.05.1857. Brał udział w drugiej wojnie brytyjsko-chińskiej; np. w czerwcu 1857 oraz w czerwcu i lipcu 1858 łodzie z tego okrętu walczyły na rzece Kanton. Opuścił wody chińskie prawdopodobnie we wrześniu 1858. Jesienią 1859 żaglowiec interweniował w meksykańskiej wojnie domowej, uderzając na Mazatlan i San Blas na wybrzeżu Pacyfiku. W 1860 przebywał w Chatham. Amethyst został wypożyczony w 1864 spółce Atlantic Telegraph Co., potem Pitcherowi do pomocy w odzyskaniu Foyle w 1866, następnie 24.07.1869 firmie Telegraph Construction & Maintenance Co. na okręt kablowy i w końcu sprzedany tej ostatniej 16.10.1869.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ALARM (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany żaglowiec 26-działowy, jednostka 6 rangi (mała fregata), typu Spartan. Dane projektowe jak Spartan.
Alarm został zbudowany w Sheerness. Zamówiono go 20.02.1843, zaczęto we wrześniu 1843, zwodowano 22.04.1845, ukończono 4.12.1845.
Od 9.10.1845 okrętem – przydzielonym do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich - dowodził kmdr Charles Colville Frankland. W tamtym rejonie dowództwo przejął 16.10.1846 kmdr Granville George Loch. Miał on okazję odznaczyć się w Nikaragui. Na początku 1848 pułkownik Salas z armii tego kraju porwał dwóch brytyjskich poddanych w San Juan. Brytyjski konsul generalny w Bluefields poprosił głównodowodzącego Royal Navy w tym rejonie o pomoc. Kontradm. Charles John Austen natychmiast posłał z Jamajki fregatę Alarm oraz bocznokołowiec Vixen. Dotarły one do Bluefields 5.02.1848, zabrały konsula, a 8.02.1848 przybyły do San Juan. Płk Salas trzymał swoje siły w forcie Serapaqui, 30 mil w górę rzeki o bardzo silnym prądzie, na skarpie górującej około 15 m nad wodą, otoczonej nieprzebytymi lasami. Jedyne miejsce nadające się do lądowania znajdowało się jeszcze powyżej fortu, który trzeba było minąć pod ogniem dział i karabinów (dysponując tylko wiosłami przeciwko prądowi), przed przystąpieniem do szturmu. Mimo tego Loch i dowódca bocznokołowca wraz z innymi oficerami obu okrętów, zabierając 260 ludzi na tuzin łodzi, dokonali tego przy stosunkowo małych stratach własnych. Zdobyli fort 12.02.1848. Loch otrzymał za to Order Łaźni 30.05.1848. Natomiast 21.08.1849 nowym kapitanem okrętu Alarm został kmdr George Ramsay, który sprawował komendę do 1852, pozostając w Indiach Zachodnich do kwietnia/maja 1851, a potem operując w rejonie Halifaxu, by pod koniec sierpnia 1851 znów znaleźć się w Indiach Zachodnich. Od 13.06.1855 do 9.09.1859 jednostką wysłaną na Pacyfik dowodził kmdr Douglas Curry. Podczas rejsu powrotnego do Anglii opuścił Rio de Janeiro 8.07.1859. Alarm został wycofany 9.09.1859 do rezerwy w Plymouth.
W 1860/1861 przekształcono go w hulk węglowy w Plymouth. Od 1861/1862 był magazynem węgla w stoczni Pembroke. Przeholowano go do Queenstown w 1877. Przekształcono w element nadbrzeża/mola (pomost wyładunkowy) w Berehaven w 1900. Sprzedano 7.07.1904.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MODESTE (1837).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany, żaglowy slup trójmasztowy, czyli (wtedy) gładkopokładowa korweta 18-działowa. Tonaż 562 tony, długość między pionami 120’0”, szerokość 33’1”, głębokość 14’2”. Załoga: 145 ludzi lub najpierw 120, a później 150 ludzi. Uzbrojenie planowane: 2 działa 32-funtowe (26-cetnarowe, o długości 6’0”) i 16 karonad 32-funtowych (17-cetnarowych). Uzbrojenie w 1839: 18 dział 32-funtowych (25-cetnarowych) o długości 6’0”; od 1851 najprawdopodobniej 2 działa 32-funtowe (39-cetnarowe, o długości 7’6’’) i 16 dział 32-funtowych (25-cetnarowych) o długości 6’0”.
Korweta zbudowana w Woolwich wg planów adm. George’a Elliota, zamówiona 6.02.1837, zaczęta w maju 1837, zwodowana 31.10.1837. Ukończona 10.03.1838.
Od 21.11.1837 do 1841 dowodził nią commander (od 6.05.1841 kmdr) Harry Eyres. Początkowo korweta operowała u wybrzeży Hiszpanii. W latach 1838-1839 należała do małej eskadry brytyjskiej skierowanej do Meksyku w ramach interwencji francusko-brytyjsko-hiszpańskiej. W 1839 zawijała do Norfolk (USA), na Bermudy, Jamajkę. Odeszła z Indii Zachodnich ku Przylądkowi Dobrej Nadziei 29.05.1839. Na okolicznych wodach skutecznie zajmowała się zwalczanie handlarzy niewolników – zdobyła ich statki m.in. 26.11.1839, 9.12.1839, 7.02.1840, 19.02.1840; w sumie na 6 zdobytych jednostkach uwolniła około 1400 niewolników. Na wiosnę 1840 skierowano ją na Daleki Wschód. Po drodze zawinęła na Mauritius 17.05.1840 i do Singapuru (który opuściła 28.06.1840, zmierzając do Chin). Uczestniczyła w pierwszej wojnie opiumowej, od lipca 1840 należąc do eskadry kontradm. Elliota. Należała do wydzielonego zespołu, który w styczniu 1841 bombardował i zajął fort na wyspie Tycocktow nad rzeką Kanton. W lutym 1841 uczestniczyła a atakach na chińskie pozycje na wyspach Wantung oraz Whampoa, w maju ostrzeliwała baterie 6 mil na południe od Kantonu, w sierpniu brała udział w zajęciu Amoy, we wrześniu w zdobyciu Tinghai na wyspie Chusan, w październiku w ekspedycji przeciwko miastom Chinhae i Ningpo nad rzeką Ningpo. Na tamtych wodach dowództwo Modeste przejął 16.10.1841 commander Rundle Burges Watson. Korweta walczyła pod Ningpo 10.03.1842 i 14.03.1842, pod Chapoo 18.05.1842, pod Woosung 13.06.1842, pod Szanghajem 16.06.1842. Brała udział w ekspedycji w górę rzeki Yangtsekiang 16.06-29.08.1842. W jej trakcie, podczas szturmu na Ching-Kiang-Foo w lipcu, Watson został ranny; awansował na komandora 23.12.1842. Od 5.06.1843 do 1845 jednostką skierowaną na Pacyfik (w listopadzie 1843 ku wyspie Tahiti) dowodził commander (kmdr od 13.11.1845) Thomas Baillie. Pod koniec 1843 odpłynęła z Tahiti do Anglii. W listopadzie 1844 ponownie skierowała się ku Tahiti w związku z ostrym kryzysem brytyjsko-francuskim („afera Pritcharda”). Na Oceanie Spokojnym komendę przejął 27.12.1845 commander Thomas Vernon Watkins i dowodził korwetą, w 1846 nadal należącą do Eskadry Pacyfiku, do swojego awansu na komandora 29.04.1847. Potem Modeste przebywała w rezerwie w Sheerness. Od 28.08.1851 do 22.10.1853 kapitanem korwety operującej na Morzu Śródziemnym był commander William Compton. W 1853 Modeste należała do floty brytyjsko-francuskiej zgromadzonej w zatoce Besika. Na Morzu Czarnym jej dowództwo przejął 9.07.1854 commander Augustus Butler. Pod jego komendą walczyła tam w czasie wojny krymskiej w 1854 i 1855. W 1860 stała w Woolwich.
Sprzedana w marcu 1866 firmie rozbiórkowej Castle & Beech z Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DIDO (1836).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.