www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu GALATEA (1859).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa, 26-działowa, należąca do grupy tzw. „Wielkich Fregat Walkera”, a konkretnie do typu Ariadne. Dane jak Ariadne poza: silnik z tłokami rurowymi, firmy John Penn & Son, o mocy 3061 koni indykowanych, co pozwalało na osiąganie prędkości 11,8 węzła. Jednostka miała ostatecznie tonaż 3227 ton i wyporność 4686 ton. Między fokmasztem a grotmasztem dwa kominy w układzie tandem.
Zbudowana w Woolwich. Zamówiona 9.04.1856. Położono stępkę 2.02.1857. Zwodowano fregatę 14.09.1859, ukończono w lutym 1862.
Od 19.05.1862 do 23.01.1866 dowodził nią kmdr Rochfort Maguire. Jednostkę przydzielono do Eskadry Kanału, a potem do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodniej. Interweniowała podczas wewnętrznych walk na Haiti; razem z 4-działową Lily ostrzeliwała 9.11.1865 w Cape Haitien forty obsadzone przez salnavistów, zmuszając je do kapitulacji, przez co przeszły w ręce geffrardystów. Została wycofana do rezerwy w Plymouth 23.01.1866. Od 22.01.1867 do 2.06.1871 jej kapitanem był Alfred Ernest Albert, książę Edynburga, drugi syn królowej Wiktorii i księcia Alberta. Fregata zrealizowała rozległy rejs, wychodząc z Plymouth 24.01.1867, zawijając do portów Ameryki Południowej, na Przylądek Dobrej Nadziei (24.07-24.08.1867), do portów Australii (w Glenelg była 31.10.1867, w ciągu około 5 miesięcy odwiedziła Adelajdę, Melbourne, Sydney, Brisbane i Tasmanię). Kiedy po raz drugi przebywała w Sydney, członkowie bractwa Fenianów próbowali 12.03.1868 zamordować księcia. Henry James O’Farrell strzelił mu w plecy z rewolweru. Kula trafiła tuż obok kręgosłupa. Książę początkowo bardzo cierpiał, ale już na początku kwietnia wrócił do dowodzenia fregatą. Galatea odeszła wtedy do Anglii, by dowódca mógł wydobrzeć. Dotarła na Spithead 26.06.1868. Książę Alfred podjął ponownie wyprawę na tej fregacie, wizytując Hawaje i Nową Zelandię w 1869, Chiny, Japonię (4.09.1869 był na audiencji u cesarza), Indie (grudzień 1869), Cejlon. W styczniu 1871 Galatea przebywała ponownie w Auckland, zawinęła na Falklandy, a 13.03.1871 do Montevideo. Po raz ostatni wycofano ją 2.06.1871 do rezerwy w Plymouth.
Została rozebrana w Charlton przez firmę Castle w czerwcu 1883.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CORDELIA (1856).
I jeszcze na marginesie jeśli można: co to za silnik: "square engine" ? wspomniany dla statku NAPOLI z 1864 roku.
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

CORDELIA. Jeden ze slupów typu Racer. Typ powstał przez użycie planów typu Swallow, ale ze zwiększoną przede wszystkim długością, aby uzyskiwać większe prędkości. Dane projektowe: długość 151’0”, szerokość 29’1”, głębokość 15’10”, tonaż 577 ton, wyporność 861 ton. Dwucylindrowy silnik poziomy napędzający pojedynczą śrubę miał moc 150 koni nominalnych. Uzbrojenie: 11 dział 32-funtowych.
Slup Cordelia zbudowano w Pembroke. Zamówiono go 3.04.1854, rozpoczęto w październiku 1855, zwodowano 3.07.1856, ukończono w 1856. Tonaż rzeczywisty 579 ton, wyporność rzeczywista 876 ton. Silnik firmy James Watt & Co., o mocy 461 koni indykowanych, co pozwalało na osiąganie prędkości 9,9 węzła. Średnica cylindrów 38 cali, skok tłoków 24 cale.
Od 11.04.1857 slupem dowodził commander Charles Egerton Harcourt-Vernon, wysłany na wody australijskie. W 1858 znajdował się w Apia; w 1859 został wysłany przez komodora tego rejonu do samoańskiej wyspy Savai’i, aby ukarać sprawcę morderstwa angielskiego kupca Williama Foxa, dokonanego w grudniu 1856. Ponieważ mieszkańcy wioski Sagone nie chcieli wydać mordercy (młodego kacyka Sailusi), marynarze slupa Cordelia zaczęli niszczyć ich domy, uprawy i łodzie, aż wymusili spełnienie żądania. Wódz został zabrany do Apia, gdzie po procesie zawisł na rei slupa. W grudniu 1859 okręt Cordelia przebywał w zatoce Moreton. W grudniu 1860 część załogi tej jednostki stanowiła główny komponent Brygady Marynarki, która podczas walk na Nowej Zelandii pod rozkazami generała Pratta zmusiła Maorysów z Matarikoriko do ewakuacji. Około czerwca 1861 dowództwo slupa przejął na placówce australijskiej commander Francis Alexander Hume; ostatecznie odprowadził on okręt do Anglii, gdzie jednostkę wycofano do rezerwy w Plymouth 2.04.1862. Od 24.06.1864 do 3.03.1865 kapitanem slupa (przydzielonego teraz do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich) był commander John Binney Scott. Kiedy z powodów zdrowotnych musiał zrezygnować, komendę przejął na tamtych wodach commander Thomas Alexis De Wahl i sprawował ją do 16.09.1867. Od 16.09.1867 jednostką (ciągle operującą w składzie Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich) dowodził commander Charles Parry. Wrócił do Anglii, gdzie 9.07.1868 slup po raz ostatni został wycofany w Plymouth do rezerwy.
Sprzedano go 12.05.1870 firmie rozbiórkowej Marshall z Plymouth.

„Silnik kwadratowy” (square engine) to jedna z wielu nazw szczególnej odmiany silnika wodzikowego (wieżowego), która w mojej opowieści o „Okrętowych maszynach parowych” (w dziale „Artykuły tematyczne”) występuje na rys.36.

Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

I jeszcze mała uwaga na temat sensu nazwy square engine, ponieważ na wspomnianym rysunku nr.36 trudno znaleźć cokolwiek kwadratowego.
Chodzi o wieloznaczność słowa square. W dzisiejszej terminologii silników spalinowych mówi się o square engine, tłumacząc to na "silnik kwadratowy", w odniesieniu do jednostki napędowej, w której średnica cylindrów ma wartość równą skokowi tłoków. W rezultacie objętość napełniania mieszanką jest - w przekroju wzdłuż osi cylindra - kwadratem.
Jednak w przypadku wodzikowego silnika wieżowego z reguły skok tłoków był wielokrotnie większy od średnicy cylindrów. Tutaj nazwę square należałoby przetłumaczyć na "przykładnica" (dokładnie T-square). Starsi koledzy z pewnością widzieli (a niektórzy nawet używali do kreślenia) przykładnice z długim ramieniem i krótką poprzeczką na końcu, w stylu krzyża półbraci zakonu krzyżackiego. Dla nich analogia do długiego tłoczyska zwieńczonego na górnym końcu krótkim, poprzecznym krzyżulcem, jest oczywista. Zatem w tym przypadku to nie tyle "silnik kwadratowy", ile "silnik przykładnicowy".

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu RACER (1857).
Dla silnika statku Napoli podano średnicę cylindrów 28" oraz skok także 28", silnik zbudował Finnieston Steam Ship Works, Glasgow. Napisano także, że to 'one of the few square engines'. Może to jednak chodzi o ten pierwszy przypadek ?
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

No cóż, w takim razie faktycznie chodzi tutaj najprawdopodobniej o pierwszy wariant, ponieważ silników wieżowych/wodzikowych zbudowano (zwłaszcza w USA) całe multum. Z drugiej strony maszyn parowych z takimi samymi wartościami średnicy cylindrów i skoku tłoków też nie brakowało (tylko wśród bocznokołowców Royal Navy, tylko w jednym skromnym zestawieniu naliczyłem ich 15 sztuk!), więc określenie „one of the few” przedstawia wątpliwą wartość, chyba że odnosi się do znacznie zawężonego kontekstu, np. silników jednej firmy.

RACER. Jeden ze slupów tak nazwanego typu. Geneza i dane projektowe jak Cordelia.
Slup Racer zbudowano w Deptford. Zamówiono go 3.04.1854, rozpoczęto 1.10.1856, zwodowano 4.11.1857, ukończono 22.07.1858. Silnik firmy Humphrys, Tennant & Dykes, o mocy 522 koni indykowanych, co pozwalało na osiąganie prędkości 9,5 węzła. Średnica cylindrów 40 cali, skok tłoków 20 cali.
Od 3.06.1858 do 15.05.1860 slupem dowodził commander Thomas Alexander Pakenham, początkowo w składzie Eskadry Kanału, od lutego 1859 w Eskadrze Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Tam dowodzenie przejął 15.05.1860 commander Algernon McLennan Lyons, który w końcu odprowadził slup do Woolwich, gdzie okręt wycofano do rezerwy 9.12.1862. W okresie 22.06.1864 – 27.05.1865 kapitanem slupa wysłanego na Morze Śródziemne był commander Isaac Newton Thomas Saulez. Na tamtych wodach dowództwo przejął 27.05.1865 commander Lindesay Brine. W 1868 wrócił do Anglii, gdzie okręt wycofano do rezerwy w Woolwich 17.06.1868. W okresie 2.03-21.03.1870 Racer, którym dowodził porucznik Arthur Knyvet Wilson, pełnił w Portland rolę tendra okrętu Boscawen. Ostatecznie wycofano slup do rezerwy 24.04.1873.
Rozebrano go w 1876 w Portsmouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu GANNET (1857).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden ze slupów typu Racer. Geneza i dane projektowe jak Cordelia.
Slup Gannet zbudowano w Pembroke. Zamówiono go 3.04.1854, rozpoczęto w grudniu 1856, zwodowano 29.12.1857, ukończono 9.03.1859. Silnik firmy Miller, Ravenhill & Salkeld, o mocy 617 koni indykowanych, co pozwalało na osiąganie prędkości 10,8 węzła. Średnica cylindrów 39 cali, skok tłoków 24 cale.
Od 31.01.1859 do 11.07.1861 slupem dowodził commander Edward Henry Gage Lambert, wysłany na Morze Śródziemne. We wrześniu 1859 znajdował się w Pireusie. Na Morzu Śródziemnym dowództwo przejął 11.07.1861 commander Maurice Horatio Nelson, który w 1863 odprowadził jednostkę do Plymouth, gdzie została wycofana do rezerwy 9.01.1863. Od 3.07.1865 do 5.10.1868 kapitanem slupa był commander William Chimmo, skierowany do Indii Zachodnich. Gannet został ostatecznie wycofany do rezerwy w Plymouth 5.10.1868.
Rozebrano go w lutym 1877 w Devonport.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ICARUS (1858).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden ze slupów typu Racer. Geneza i dane projektowe jak Cordelia.
Slup Icarus zbudowano w Deptford. Zamówiono go 3.02.1855, rozpoczęto 7.04.1857, zwodowano 22.10.1858, ukończono 28.12.1859. Silnik z tłokami rurowymi firmy George Rennie & Sons, o mocy 608 koni indykowanych, co pozwalało na osiąganie prędkości 10,1 węzła. Średnica cylindrów 38,875 cala, skok tłoków 22 cale.
Od 1.11.1859 do 24.05.1864 slupem dowodził commander Nowell Salmon. Icarus operował w Indiach Zachodnich, od kwietnia 1861 w Eskadrze Kanału, od lutego 1862 na Morzu Śródziemnym. W lecie 1860 Salmon odegrał kluczową rolę w doprowadzeniu na wybrzeżach Hondurasu do klęski trzeciej i ostatniej próby podbicia Ameryki Środkowej przez obywatela USA, Williama Walkera (zakończonej rozstrzelaniem tego ostatniego przez władze Hondurasu 12.09.1860). Dowództwo okrętu objął 26.02.1866 commander Samuel Philip Townsend, skierowany do Chin i Japonii. W 1867 dwóch członków załogi zostało zamordowanych w Nagasaki, w ramach zwalczania wstrętnych obcych diabłów. W 1868 komendę przejął na tamtych wodach commander Charles Thomas Montague Douglas Scott, który walczył w Chinach, w tym na lądzie w składzie Brygady Marynarki Wojennej w Yangchow. W 1868 uzbrojenie okrętu Icarus zredukowano do 3 dział. Na początku kwietnia 1871 znajdował się w Hongkongu. Wrócił do kraju, gdzie został ostatecznie wycofany do rezerwy w Sheerness 5.12.1871.
Sprzedano go 23.01.1875 firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PANTALOON (1860).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Najprawdopodobniej jeden ze slupów typu Racer. Geneza i dane projektowe jak Cordelia.
Slup Pantaloon zbudowano w Devonport. Zamówiono go 1.04.1857, rozpoczęto 2.11.1857, zwodowano 26.09.1860, ukończono 17.09.1861. Silnik firmy Greenock Foundry Co., o mocy 484 koni indykowanych, co pozwalało na osiąganie prędkości 8,9 węzła. Średnica cylindrów 38 cali, skok tłoków 24 cale.
Od 24.08.1861 slupem dowodził commander William Robert Hobson, wysłany do Indii Wschodnich. W 1862 Pantaloon wszedł na mieliznę w zatoce Pemba, pogiął śrubę, utracił kil i falszkil, uszkodził ster. W Bombaju dowództwo przejął 15.01.1863 commander Francis Reginald Purvis. Operował na Oceanie Indyjskim od Indii po Przylądek Dobrej Nadziei. Po Purvisie kapitanem został 22.04.1866, nadal w Indiach Wschodnich (m.in. w rejonie Zanzibaru), commander George Lydiard Sullivan. Ostatecznie odprowadził on okręt do Plymouth, gdzie jednostkę wycofano do rezerwy 6.03.1867.
Pantaloon został sprzedany 18.09.1867 firmie Marshall na rozbiórkę w Plymouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu EURYDICE (1843).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana, 24/26-działowa jednostka żaglowa 6 rangi, jedna z tzw. „oślich fregat”, w latach 1850-tych uważana za korwetę. Zaprojektowana przez admirała George’a Elliota – projekt zaakceptowano 31.08.1841. Długość 141’2”, szerokość 38’10”, głębokość 8’9”, tonaż 911 ton, wyporność 1014 ton lub 1075 ton. Załoga: 190-240. Przy 230 osobach było 24 oficerów, 39 podoficerów, 105 marynarzy, 33 chłopców, 29 żołnierzy piechoty morskiej. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 18 dział 32-funtowych (o masie 45 cetnarów i długości 8’6”); na pokładzie rufowym 6 bardzo krótkich dział (działonad) 32-funtowych (o masie 25 cetnarów i długości 6’0”), na pokładzie dziobowym 2 działa 32-funtowe (o masie 42 cetnarów i długości 8’0”).
Zbudowano ją w Pembroke – została zamówiona 27.08.1841, zaczęta w kwietniu 1842, zwodowana 16.05.1843, ukończona 1.09.1843.
Od 27.06.1843 do 12.10.1846 dowodził nią kmdr George Augustus Elliot (syn projektanta). Do 30.05.1846 jednostka należała do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, potem bazowała w Portsmouth. Jej dowództwo objął 12.10.1846 kmdr Talavera Vernon Anson, wysłany na placówkę przy Przylądku Dobrej Nadziei, gdzie miał zwalczać arabski handel niewolnikami u wschodnich wybrzeży Afryki. Załoga jednostki tworzyła część Brygady Marynarki, wysłanej dla współdziałania z dwoma portugalskimi regimentami w zakończonej klęską próbie zdobycia miasta Angoxa, jednego z centrów tego handlu. Od 4.04.1854 do 3.01.1855 kapitanem korwety był kmdr Erasmus Ommanney. W czerwcu 1854 stała się flagową jednostką małej eskadry sojuszniczej działającej na Morzu Białym podczas wojny krymskiej. Wczesną jesienią 1854 Eurydice wróciła do Anglii. W listopadzie 1854 została przydzielona do floty Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Od 3.01.1855 lub od 7.01.1855 dowodził korwetą kmdr John Walter Tarleton. Do maja 1857 pozostawała w składzie Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, 12.06.1857 wycofano ją do rezerwy w Chatham. Od czerwca 1861 pełniła rolę stacjonarnego okręty treningowego. Admiralicja wydała 11.03.1875 rozkaz przekształcenia jednostki w Portsmouth w pływający okręt treningowy. Eurydice opuściła Chatham 23.03.1875, ale ponieważ stocznia w Portsmouth okazała się przeciążona pracami, żaglowiec przeszedł rekonstrukcję i otrzymał wstępne wyposażenie w stoczni Johna White’a w Cowes. Został doholowany do Portsmouth 31.01.1877, dla dokończenia omasztowania, olinowania i wyposażania. Oczekiwano, że oprócz kajut dowódcy i oficerów, będzie miał kwatery dla około 70 członków stałej załogi i 280 kadetów. Otrzymał rozmaite nowoczesne wyposażenie, jak trzy pompy Downtona. Miał teraz nieść tylko 6 dział 64-funtowych na głównym pokładzie (o masie 71 cetnarów każde), ale ostatecznie zostawiono mu jedynie 4 takie armaty. Planowano zabieranie marynarzy w 6-miesięczny rejs na Eurydice przed przydzieleniem na właściwe okręty floty (z napędem parowo-żaglowym lub parowym), a całkowity brak mechanizacji na pokładzie miał być gwarancją podniesienia sprawności żeglarskiej brytyjskich marynarzy. Okręt był gotowy 19.02.1877, a od 7.02.1877 dowodził nim kmdr Marcus Augustus Stanley Hare. W maju 1877 wyszedł w pierwszy rejs na Maderę. Następnie 13.11.1877 wyruszył z Portsmouth do Indii Zachodnich. Kierując się z powrotem do Anglii opuścił Bermudy 6.03.1878. Krótko przed spodziewanym zawinięciem do Portsmouth został 24.03.1878 przewrócony przez szkwał w pobliżu Dunnose na wyspie Wight i zatonął z niemal wszystkimi 368 ludźmi na pokładzie, w tym kapitanem. Garstkę uratowanych określa się na 5 osób (z których 3 zaraz zmarło z wyczerpania i wyziębienia). Jednostka została potem (po pracach zaczętych w kwietniu) podniesiona i rozebrana we wrześniu 1878.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach