www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu FALCON (1854).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy, 17-działowy, typu Cruizer. Dane techniczne, poza silnikiem, jak Hornet. Dwucylindrowy (średnica cylindrów 32”, skok tłoków 2’0”) silnik poziomy, firmy Miller, Ravenhill & Salkeld, bezpośredniego działania, napędzający pojedynczą śrubę, miał moc 100 koni nominalnych i 312 koni indykowanych. Pozwalał na uzyskiwanie prędkości 7,87 węzła.
Okręt zbudowany w Pembroke wg planów inspektora Walkera, zamówiony 2.04.1853, zaczęty w listopadzie 1853, zwodowany 10.08.1854. Ukończony 30.03.1855.
Od 7.02.1855 do 10.05.1856 dowodził nim commander William John Samuel Pullen. Falcon walczył w 1855 na Bałtyku podczas wojny krymskiej. Na 1856 również został przydzielony do Floty Bałtyckiej.
W kwietniu 1856 uczestniczył w rewii floty na Spithead. Od 10.05.1856 do 25.08.1857 dowodził nim commander Hubert Campion. Slup należał wtedy do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Następnie przestał blisko dwa lata w rezerwie w Portsmouth. Od 4.05.1859 do 9.01.1861 jego kapitanem był commander Arthur George Fitzroy, wysłany 3.06.1859 ku zachodnim wybrzeżom Afryki, dla zwalczania handlarzy niewolników. Fitzroy zmarł tam, a wtedy dowództwo slupa przejął commander Algernon Charles Fieschi Heneage. W kwietniu 1861 brał udział w interwencji przeciwko krajowcom w Gambii. Heneage przyprowadził okręt do Anglii, gdzie Falcon został wycofany do rezerwy w Portsmouth 6.10.1862. Od 22.10.1863 do 16.04.1866 slupem dowodził commander George Henry Parkin, skierowany na wody Australii i Nowej Zelandii. W latach 1863-1864 slup uczestniczył w walkach z Morysami na Nowej Zelandii. Część załogi okrętu należała do Brygady Marynarki walczącej na lądzie. Falcon wchodził w skład eskadry, która 26.04.1864 desantowała oddziały na wybrzeżu Zatoki Obfitości, w pobliżu m. Tauranga. Dwa dni później, gdy żołnierze i marynarze na lądzie szykowali się do szturmu na Gate Pah, Falcon ostrzeliwał pozycje Maorysów nieco bardziej na południe, w pobliżu Maketu, i spędził ich wzdłuż plaży do Otamarakau. Okręt pozostał na wodach australijskich i przyległych (docierając np. do Nowych Hebrydów w 1867) , dowodzony przez kolejnych dowódców w stopniu commander. Byli to: Arthur Rodney Owen (16.04-12.06.1866); William Hans Blake (12.06.1866-19.09.1867); Henry Legge Perceval (od 19.09.1867). Ten ostatni wrócił do Anglii, gdzie slup wycofano ostatecznie do rezerwy w Woolwich 3.10.1868.
Falcon został sprzedany firmie Marshall 27.09.1869 na rozbiórkę w Plymouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ALERT (1856).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy, 17-działowy, typu Cruizer. Dane techniczne, poza silnikiem, jak Hornet. Dwucylindrowy (średnica cylindrów 32”, skok tłoków 2’0”) silnik poziomy, firmy Miller, Ravenhill & Salkeld, bezpośredniego działania, napędzający pojedynczą śrubę, miał moc 100 koni nominalnych i 383 koni indykowanych. Pozwalał na uzyskiwanie prędkości 8,8 węzła.
Okręt zbudowany w Pembroke wg planów inspektora Walkera, zamówiony 2.04.1853, zaczęty w styczniu 1855, zwodowany 20.05.1856. Ukończony 24.01.1858.
Od 12.11.1857 do 8.10.1861 dowodził nim commander William Alfred Rumbulow Pearse, skierowany w styczniu 1858 na Pacyfik, do Valparaiso. W rejs powrotny wyruszył z Valparaiso w czerwcu 1861 i trasą przez Cieśninę Magellana oraz Rio De Janeiro dotarł na Spithead we wrześniu 1861. Slup wycofano do rezerwy w Plymouth 8.10.1861. Od 15.05.1863 do 21.09.1865 jego kapitanem był commander Henry Cholmeley Majendie, wysłany najpierw do ochrony szkockich łowisk, a w październiku 1863 na Pacyfik (do Valparaiso). Tam dowództwo przejął 21.09.1865 commander Arthur John Innes, a 20.04.1867 – commander Hugh Horatio Knocker. Slup wyszedł z Valparaiso 3.07.1867, dotarł do wyspy Vancouver 6.09.1867. Potem odwiedził wyspy Sandwich i Tahiti, wrócił do Valparaiso 4.01.1868. Wyszedł stamtąd 8.02.1868 i poprzez Falklandy oraz Rio De Janeiro wrócił do Plymouth w maju 1868. Wycofano go tam do rezerwy 30.05.1868. Od 1874 Alert przebudowywano. W 1875 otrzymał nowy silnik, firmy R. & W. Hawthorn, dwucylindrowy, podwójnego rozprężania pary, z cylindrem wysokiego ciśnienia (60 funtów na cal kwadratowy) o średnicy 25” i cylindrem niskiego ciśnienia o średnicy 48”, przy skoku tłoka 18”. Silnik ten miał 60 koni nominalnych i 312 koni indykowanych, pozwalając na osiąganie prędkości 7,7 węzła. W tym czasie okręt został też wzmocniony dla potrzeb żeglugi w lodach (kadłub pokryto żelazem i filcem, powyżej LW obłożono całość drewnem tekowym, poniżej LW wiązem i sosną smołową; wyporność zwiększyła się do 1240 ton), a takielunek zmieniono na bark. Uzbrojenie zredukowano do czterech lekkich dział odtylcowych Armstronga. Wysłano okręt na ekspedycję arktyczną trwającą od maja 1875 do października 1876, dowodzoną przez komandora George’a Naresa, bezpośredniego kapitana slupa od 15.04.1876 do 5.12.1876. Potem przez półtora roku Alert stał w rezerwie. W sierpniu 1878 przeznaczono go do prowadzenia badań hydrograficznych. Na okres 20.08.1878 – 11.03.1879 jego dowództwo znów objął kmdr George Strong Nares. Okręt wyszedł we wrześniu 1878 z Plymouth i trasą przez Maderę, St Vincent, Montevideo i Falklandy dotarł do Cieśniny Magellana 1.01.1879. Badano wybrzeża Patagonii. Następnie Naresa zastąpił 12.03.1879 kmdr John Fiot Lee Pearse Maclear. Opuściwszy wody Ameryki Południowej w czerwcu 1880, Alert podążył przez Tahiti i Fidżi do Sydney, gdzie zawinął w styczniu 1881. Po pół roku badań hydrograficznych u wschodnich i północnych wybrzeży Australii, popłynął do Singapuru, gdzie go wyremontowano i wyposażono do badań Amirantów i sąsiednich archipelagów na południowym zachodzie Oceanu Indyjskiego. Badania te trwały od marca do maja 1882, po czym slup powrócił do Anglii via Południowa Afryka, Wyspa Św. Heleny i Azory. Dotarł do Plymouth we wrześniu 1882. Wycofano go do rezerwy w Sheerness czy Chatham 20.09.1882. W 1884 (20 lutego) został podarowany Amerykańskiemu Towarzystwu Badawczemu czy bezpośrednio rządowi stanów Zjednoczonych. Amerykanie użyli go w wyprawie ratunkowej Winfielda Scotta Schleya (okrętem dowodził bezpośrednio kmdr George W. Coffin z US Navy), skierowanej na pomoc ekspedycji Adolphusa Greely’a, uwięzionej na wyspie Ellesmere. Nowi właściciele w maju 1885 przekazali w Halifaxie slup rządowi kanadyjskiemu, dla przeprowadzenia badań Zatoki Hudsona. W tym czasie jednostką dowodził por. Andrew R. Gordon z Royal Navy. Po zakończeniu badań Zatoki użyto okręt w 1886 jako zaopatrzeniowiec latarni i tender do obsługi boi, najpierw w Nowej Szkocji, potem w Quebec do służby na Zatoce Św. Wawrzyńca. Wycofano go ostatecznie, jako niezdatnego do dalszej pracy, w listopadzie 1894. Został sprzedany na rozbiórkę w 1896.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PYLADES (1854).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana korweta śrubowa pierwszej klasy, 21-działowa. Długość 192’9”, szerokość 38’4” lub 38’5”, głębokość 23’11”, zanurzenie z przodu 16’0”, z tyłu 19’0”. Tonaż 1278 ton, wyporność 1956-2021 ton. Dwucylindrowy silnik poziomy z tłokami rurowymi (średnica cylindrów 55”, skok tłoków 3’0”) firmy John Penn & Son miał 350 koni nominalnych i 1106 koni indykowanych. Napędzając pojedynczą śrubę pozwalał na osiąganie prędkości 10,1 węzła lub 12,6 węzła. Uzbrojenie: 20 dział haubicznych 8-calowych (o masie 42 cetnarów) i jedno obracane działo 68-funtowe o masie 95-cetnarów (albo jedno obracane działo haubiczne 10-calowe) na stanowisku dziobowym. Załoga: 260 ludzi. Trójmasztowiec z kominem między grotmasztem a fokmasztem. Śruba chowana do kadłuba.
Jednostka zaprojektowana przez departament Inspektora w 1852, zbudowana w Sheerness. Zamówiona 24.12.1852, zaczęta 9.05.1853, zwodowana 23.11.1854. Ukończona 29.03.1855.
Od 5.01.1855 do 18.11.1856 dowodził nią kmdr Edward Clayton Tennyson D’Eyncourt. W 1855 i – przynajmniej formalnie – w 1856 wchodziła w skład Floty Bałtyckiej, walcząc w wojnie krymskiej. Brała udział w rewii floty na Spithead w kwietniu 1856. W grudniu 1856 znajdowała się w rezerwie w Sheerness. Od 16.07.1857 do 30.07.1861 kapitanem korwety był kmdr Michael De Courcy, najpierw skierowany na Daleki Wschód, a potem na Pacyfik. Jednostkę wycofano 30.07.1861 do rezerwy w Chatham. Od 2.12.1862 do 3.09.1866 dowodził nią kmdr Arthur William Acland Hood, wysłany do eskadry Ameryki Pn. i Indii Zachodnich. W czasie zamieszek ruchu Fenianów w Kanadzie w 1865-1866 stacjonowała na Rzece Św. Wawrzyńca. Około 1867 jej uzbrojenie zredukowano do 17 dział. Od 4.12.1867 do 20.07.1871 kapitanem był kmdr Cecil William Buckley. W tym czasie korwetę skierowano do eskadry Ameryki Pn. i Indii Zachodnich. W grudniu 1870 znajdowała się na Bermudach. Dołączyła 8.04.1871 w rejonie Jamajki do Lotnej Eskadry kontradm. Seymoura, która wyruszyła z Plymouth na początku stycznia 1871. Przeszła wraz z nią do Halifaxu, a stąd 20.06.1871 skierowała się do Gibraltaru, docierając tam w lipcu. Od 20.07.1871 do 20.08.1873 jednostką dowodził kmdr Augustus Chetham Strode, operujący u wschodnich wybrzeży Ameryki Południowej. Na tamtych wodach dowództwo przejął 20.08.1873 Arthur Richard Wright. Przyprowadził korwetę do Anglii, gdzie ostatecznie została wycofana do rezerwy w Sheerness 31.12.1873.
Sprzedana firmie Castle 23.01.1875 na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu COSSACK (1854).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana korweta pierwszej klasy, 20-działowa. Długość 195’0”, szerokość 38’6”, głębokość 22’4”. Zanurzenie z przodu 17’7”, z tyłu 17’8”. Tonaż 1296-1388 ton, wyporność 1965 ton. Uzbrojenie: 20 haubicznych dział 8-calowych (o masie 42 cetnary). Poziomy silnik dwucylindrowy firmy Maudslay, Sons & Field miał 250 koni nominalnych i 870 koni indykowanych. Napędzał pojedynczą śrubę i pozwalał na uzyskiwanie prędkości 9 węzłów. Załoga: 240 ludzi. Trójmasztowiec z takielunkiem fregaty, pojedynczy komin między fokmasztem a grotmasztem.
Jednostka budowana w stoczni W. & H. Pitcher, w Northfleet dla Rosjan, miała nosić nazwę Witjas. Wobec wybuchu wojny krymskiej przejęta na pochylni przez Royal Navy 5.04.1854, zwodowana 15.05.1854. Ukończona w Chatham 10.10.1854. Od 19.08.1854 do 21.08.1855 dowodził nią kmdr Edward Gennys Fanshawe. W 1855 weszła w skład Floty Bałtyckiej i walczyła w wojnie krymskiej. 26.05.1855 była bohaterką tzw. „masakry w Hango Head”. Działała u wybrzeży Finlandii 5.06.1855. Bombardowała umocnienia Fredrickshavn (Fredrickshamm, Frederikshamn) w Zatoce Fińskiej 21.07.1855. Uczestniczyła w bombardowaniu Sweaborga 9.08.1855. Od 21.08.1855 do 15.07.1857 jej kapitanem był kmdr James Horsford Cockburn. Dokończyła kampanię bałtycką wojny krymskiej, a 23.04.1856 uczestniczyła w rewii floty na Spithead.
Od lipca 1856 należała do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, przebywając głównie w Greytown. Wyruszyła z Hawany w rejs powrotny do Anglii 30.05.1857. Została wycofana do rezerwy w Sheerness 15.07.1857. W okresie 16.06.1859 – 22.08.1862 dowodził nią kmdr Richard Moorman; korwetę przydzielono wtedy najpierw do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich; opuściła Barbados kursem na Anglię 10.12.1860, dotarła na Spithead 8.01.1861; potem wysłano ją na Daleki Wschód (wracała z Nowej Zelandii przez przylądek Horn, Falklandy, Przylądek Dobrej Nadziei i Wyspę Św. Heleny), a 22.08.1862 znów wycofano do rezerwy w Sheerness. Od 19.05.1863 do 19.05.1865 jej dowódcą był kmdr William Rae Rolland, operujący na Morzu Śródziemnym. Tam komendę przejął 26.05.1865 kmdr Richard Dunning White, który w 1867 przyprowadził korwetę do Anglii, gdzie wycofano ją do rezerwy w Sheerness 28.02.1867. Mniej więcej w tym czasie została przebudowana i przezbrojona, otrzymała m.in. obracane, ciężkie działo gwintowane odprzodowe, usytuowane pod dziobówką. Kolejnym kapitanem był od 9.12.1868 kmdr John Edward Parish, wysłany do Indii Wschodnich. Na tamtych wodach 12.08.1871 przejął od niego dowództwo kmdr Robert Gordon Douglas, skierowany na wody australijskie. Wrócił do Anglii, a korwetę wycofano do rezerwy w Sheerness po raz ostatni 18.07.1873. Sprzedana firmie Castle 19.05.1875 na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Panie Krzysztofie, mam tu taki HMS SUPPLY, 222 bm, transportowiec, wodowany 02.07.1798 w Northfleet i rozebrany 1834, czy był taki ? jeśli tak proszę o opis jego danych i losów.
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Owszem, była taka jednostka transportowa stoczni Woolwich. Zbudowała ją w Northfleet firma Pitcher wg projektu Henslowa. Jak na transportowiec stoczniowy przystało, nie miała żadnych losów, poza datowanymi już przez Pana: wodowaniem i rozbiórką.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TARTAR (1854).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana korweta śrubowa pierwszej klasy, 20/21-działowa, typu Cossack. Wymiary i uzbrojenie jak Cossack. Dwucylindrowy silnik poziomy firmy Maudslay, Sons & Field miał moc 250 koni nominalnych i 731 koni indykowanych. Napędzając jedną śrubę nadawał okrętowi prędkość 9,4 węzła. Załoga: 250 ludzi. Jednostka budowana w stoczni firmy W. & H. Pitcher, w Northfleet, dla Rosjan, miała nosić nazwę Wojn. Wobec wybuchu wojny krymskiej zarekwirowana na pochylni 5.04.1854, zwodowana 17.05.1854. Ukończona 26.01.1855 w Chatham. Od 30.10.1854 do 22.11.1859 dowodził nią kmdr Hugh Dunlop. W 1855 korweta weszła w skład Floty Bałtyckiej i walczyła podczas wojny krymskiej. W kwietniu 1856 brała udział w rewii floty na Spithead. Potem skierowano ją do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Została wycofana do rezerwy w Sheerness 22.11.1859. Od 15.08.1860 do 17.05.1865 jej dowódcą był kmdr John Montagu Hayes, skierowany na Daleki Wschód. Należąc do eskadry wiceadm. Kupera korweta Tartar we wrześniu 1864 wzięła udział w forsowaniu cieśniny Simonoseki przez międzynarodowy zespół. Kiedy wróciła do Anglii (na Spithead dotarła 1.05.1865) wycofano ją ostatecznie do rezerwy w Sheerness 17.05.1865. Została rozebrana w lutym 1866 w Charlton przez firmę Castle. Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PEARL (1855).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana korweta śrubowa pierwszej klasy, 21-działowa. Długość 200’0”, szerokość 40’4”, głębokość 23’11”, tonaż projektowany 1462 tony, tonaż rzeczywisty 1469 ton, wyporność projektowana 2187 ton, wyporność rzeczywista 2115 ton. Zanurzenie z przodu 16’2”, z tyłu 19’9”. Dwucylindrowy silnik poziomy (średnica cylindrów 58,125”, skok tłoków 3’3”) z tłokami rurowymi, firmy John Penn & Son, który napędzając pojedynczą śrubę pozwalał na uzyskiwanie prędkości 11,3 węzła, miał moc 400 koni nominalnych i 1324 koni indykowanych. Uzbrojenie: 20 haubicznych dział 8-calowych (42-cetnarowych) w furtach burtowych odkrytego pokładu i jedno obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe) na stanowisku dziobowym. W 1873 uzbrojenie zredukowane już do 17 dział. Załoga: 275-320 ludzi. Trójmasztowiec z pojedynczym kominem między grotmasztem a fokmasztem.
Jednostka zbudowana w Woolwich wg projektu departamentu Inspektora (zaakceptowanego 18.11.1853), zamówiona 2.04.1853 jako fregata o tonażu 1390 ton, zmieniona na 1462-tonową korwetę w listopadzie 1853, zaczęta w styczniu 1854, zwodowana 13.09.1855, ukończona 25.01.1856.
Od 1.01.1856 do 16.06.1859 dowodził nią kmdr Edward Southwell Sotheby. Brała udział w rewii floty na Spithead 23.04.1856. Przydzielona do floty Pacyfiku wiceadm. Bruce’a, wyszła z Anglii 30.05.1856. Zawijając po drodze na Maderę i do Rio de Janeiro, dotarła do Valparaiso we wrześniu 1856. W marcu 1857 brała udział w interwencji podczas peruwiańskiej wojny domowej, zdobywając 28.03.1857 dwa okręty parowe. Została potem skierowana na wody chińskie. Przybyła do Hongkongu 19.06.1857. Korwetę odesłano w połowie lipca do Indii, gdzie trwało powstanie sipajów. Po drodze zabrała żołnierzy z Singapuru i wyokrętowała ich w Kalkucie 12.08.1857. Kmdr Sotheby oferował swoją pomoc rządowi Indii i z dużą częścią załogi (między 158 a 250 ludzi), dwiema haubicami oraz wyrzutniami rakiet, służył na lądzie do stycznia 1859, tocząc zacięte walki. Ci, którzy przeżyli, wrócili na korwetę w lutym 1859. Pearl opuściła Kalkutę 13.02.1859 i przez Madras wróciła do Anglii, docierając na Spithead 6.06.1859. Odstawiono ją na krótko do rezerwy 16.06.1859. Od 12.08 do 23.08.1859 dowodził nią w Portsmouth kmdr William Edmonstone. W okresie 23.08.1859 – 18.06.1864 kapitanem korwety był kmdr John Borlase. Wysłany w październiku 1859 na Daleki Wschód (dotarł do Hongklongu 15.03.1860), walczył na wodach Chin i Japonii. W sierpniu 1860 łodzie rakietowe korwety Pearl uczestniczyły w zdobyciu chińskich fortów Taku nad rzeką Peiho. W maju i czerwcu 1861 korweta intensywnie zwalczała chińskich piratów. W 1862 część jej załogi (z komandorem) walczyła przeciwko tajpingom na lądzie, w ramach brygady marynarki. W 1863 Pearl w składzie eskadry wiceadm. Kupera interweniowała w Japonii, bombardując port Kagoshima 15.08.1863. Wycofano ją do rezerwy w Portsmouth 18.06.1864. Od 4.05.1866 do 1.12.1870 korwetą dowodził kmdr John Franciss Ross, wysłany do Chin. Dołączyła w Jokohamie do Lotnej Eskadry 17.04.1870 (albo wręcz przeciwnie, tam się od niej odłączyła). Wróciła do Anglii w 1870. W Portsmouth jej dowództwo objął 16.05 (lub 22.05) 1873 kmdr James Graham Goodenough, mianowany komodorem na wodach Australii; trasę z Portsmouth do Wellington (na Nowej Zelandii) korweta przebyła w 90 dni żeglugi, pomijając postoje w portach; w sierpniu 1873 zawinęła do Sydney. Komodor Goodenough uczestniczył w aneksji wysp Fidżi w październiku 1874, żeglował przez wody Nowych Hebrydów i wysp Santa Cruz. Zaatakowany podstępnie przez krajowców na wyspach Santa Cruz 12.08.1875 zatrutymi strzałami, zmarł 20.08.1875. Pearl powróciła z jego ciałem (i ciałami dwóch marynarzy zabitych w ten sam sposób) do Sydney 23.08.1875. Dowództwo korwety przejął czasowo na wodach australijskich komodor Anthony Hiley Hoskins, a w styczniu 1877 jej kapitanem został kmdr Lindesay Brine. Przyprowadził on Pearl do Anglii, gdzie jednostkę ostatecznie wycofano do rezerwy 5.06.1877.
Sprzedana w sierpniu 1884 firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SATELLITE (1855).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.