www.timberships.fora.pl

kgerlach

Drewniana fregata żaglowa, 50-działowa, typu Raleigh. Długość 180’0”, szerokość 50’0”, głębokość 16’8”, tonaż 1944 tony. Uzbrojenie projektowane: na pokładzie dolnym 28 dział 33-funtowych o masie 56 cetnarów każde (długości 9’6”); na pokładzie rufowym 14 dział 32-funtowych o masie 45 cetnarów każde (długości 8’6”); na pokładzie dziobowym 8 dział 32-funtowych o masie 45 cetnarów każde (długości 8’6”). Załoga: 500 ludzi.
Fregata zamówiona 19.02.1844 w Chatham wg projektu Johna Finchama, zaczęta 13.08.1849, spuszczona na wodę 24.01.1856 jako ostatnia czysto żaglowa jednostka bojowa zwodowana dla Royal Navy. Nigdy nie ukończona w tym charakterze, ani nie uzbrojona.
4.03.1859 nakazano przebudować ją na fregatę śrubową. Następnego dnia zaczęto prace w Chatham. Fregata wyszła z doku 8.02.1860. Zakończono instalację silnika w Sheerness 21.08.1860.
Odtąd długość między pionami 240’6”, szerokość 50’1”, głębokość 17’6”, zanurzenie z przodu 21’0”, z tyłu 22’9”, tonaż 2767 ton, wyporność 3536 ton. Silnik firmy Maudslay, Sons & Field, dwucylindrowy, poziomy, o średnicy cylindrów 66”, skoku tłoków 3’6”, mocy 500 koni nominalnych i 2092 koni indykowanych, który pozwalał na osiąganie prędkości 11,7 węzła. Załoga planowana: 525 ludzi. Uzbrojenie projektowane: na pokładzie głównym 30 dział haubicznych 8-calowych (65-cetnarowych), na spardeku 20 dział 32-funtowych (56-cetnarowych) i 1 obracane działo 68-funtowe (o masie 95 cetnarów).
Severn zaraz po zamontowaniu silnika odstawiono do rezerwy. Następnie od 19.07.1862 do 12.06.1866 dowodził nią komodor Frederick Byng Montresor, głównodowodzący w rejonie Indii Wschodnich i Przylądka Dobrej Nadziei. Została ostatecznie wycofana do rezerwy 12.06.1866 w Sheerness.
Jej rozbiórkę zakończono 8.04.1876.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LEANDER (1848).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata żaglowa, 50-działowa, typu Leander, a od 1861 fregata śrubowa. Tonaż 1968-1987 ton, długość między pionami 181’4”, szerokość 50’4”, głębokość 15’8”. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 6 dział haubicznych 8-calowych (65-cetnarowych, o długości 9’0”) i 22 działa 32-funtowe (56-cetnarowe, o długości 9’6’’); na pokładzie rufowym 2 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe, o długości 9’0”) i 14 dział 32-funtowych (45-cetnarowych o długości 8’6’’), na pokładzie dziobowym 2 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe, o długości 9’0”) i 4 działa 32-funtowe (45-cetnarowe, o długości 8’6’’). Załoga: 500 ludzi.
Jednostka zbudowana w Portsmouth wg planów Richarda Blake’a (głównego szkutnika w Portsmouth w latach 1830-35). Zamówiona 4.07 czy 8.07.1843, zaczęta w lutym 1845, zwodowana 8.03.1848. Ukończona 17.11.1849.
Od 28.09.1849 do 3.06.1852 dowodził nią kmdr Sidney Colpoys Dacres. W sierpniu 1851 należała do Eskadry Eksperymentalnej. Od 3.06.1852 do 22.11.1854 dowodził nią kmdr George St.Vincent King. W czasie wojny krymskiej operowała w 1854 na Morzu Śródziemnym i Czarnym. We wrześniu 1854 i później pełniła funkcję okrętu strażniczego (obrony portu) w Bałakławie. Od 22.11.1854 do stycznia 1855 jej kapitanem był kmdr Swynfen Thomas Carnegie. W 1855 nadal służyła na Morzu Czarnym. Od 6.01.1855 dowodził nią kmdr William Peel; od 15.01.1855 była okrętem flagowym kontradm. Charlesa Howe’a Fremantle. W lutym 1855 przebywała w Bałakławie. W czerwcu i we wrześniu 1855 operowała pod Sewastopolem. Od 13.08.1855 do 5.01.1856 jej dowódcą był kmdr William Moorsom. Następny kapitan fregaty, kmdr Edward Bridges Rice, objął dowództwo 5.01.1856 i przeprowadził jednostkę z Bałakławy do Anglii, gdzie została wycofana do rezerwy w Chatham 23.09.1856.
Polecono 4.01.1860 przebudować ją na 51-działową fregatę śrubową. Prace rozpoczęto w styczniu 1860 w Sheerness. Po przebudowie miała długość 241’0”, szerokość 50’10,75”, głębokość 16’0”, zanurzenie z przodu 18’0”, z tyłu 23’4”, tonaż 2760 ton, wyporność 3539 ton. Dwucylindrowy silnik poziomy (średnica cylindrów 64”, skok tłoków 3’0”) firmy James Watt & Co, miał moc 400 koni nominalnych i 1568 koni indykowanych, co pozwalało na uzyskiwanie prędkości 9,7 węzła. Załoga: 525 ludzi. Uzbrojenie planowane jak Severn.
Fregata wyszła z doku 16.02.1861. W kwietniu 1863 znajdowała się w Sheerness. Od 23.05.1863 do 1.01.1866 dowodził nią komodor Thomas Harvey – należała wtedy do południowej części Eskadry Pacyfiku. W kwietniu 1864 znajdowała się w Valparaiso. Bazowała w tym porcie także od października 1865 do 12.05.1866. W okresie 1.01 – 16.06.1866 jej nowym kapitanem był komodor Michael De Courcy. Od 28.05 do 2.07.1866 bazowała w Callao. Tymczasem 16.06.1866 dowództwo fregaty przejął kmdr William Montagu Dowell, który przeprowadził ją z wód Pacyfiku do Sheerness, gdzie została wycofana ostatecznie do rezerwy 17.11.1866.
Sprzedana 1867 firmie Castle & Beech na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CONFLICT (1846).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy pierwszej klasy, 8-działowy. Tonaż 992 tony, długość między pionami 185’0”, szerokość 34’4”, głębokość 22’8,5”. Czterocylindrowy (średnica cylindrów 46,25” czy 46”, skok tłoków 2’0”) silnik poziomy, bezpośredniego działania, firmy Seaward & Capel, o mocy 400 koni nominalnych i 772 lub 777 koni indykowanych, napędzający z prędkością 68 obr/min pojedynczą śrubę o średnicy 13’6”. Prędkość okrętu 9,3/9,4 węzła. Załoga: 175 ludzi. Uzbrojenie: 2 działa 56-funtowe (85-cetnarowe, o długości 10’0”), 6 haubicznych dział 8-calowych (65-cetnarowych, o długości 9’0”) i 2 b. krótkie działa 32-funtowe (25-cetnarowe, o długości 6’0”).
Okręt zbudowany w Pembroke wg planów Williama Symondsa, zamówiony 5.02.1845, zaczęty w lipcu 1845, zwodowany 5.08.1846. We wrześniu 1846 zaczęto mu instalować silnik i śrubę w Deptford. Na początku 1848 lekko przebudowany w stoczni firmy Wigram w Blackwall – zmieniono rufę przedłużając kadłub do 192’6,5” lub 192’6”. Zanurzenie średnie wynosiło teraz 15’9” lub (z częściowym wyposażeniem) 14’6”. Nowy tonaż był równy 1038-1039 ton, wyporność 1628 ton lub 1752 tony. Wyposażanie slupa skończono 20.11.1849.
Od 4.10.1849 do 15.12.1851 dowodził nim commander Thomas George Drake, skierowany ku wschodnim wybrzeżom Ameryki Południowej dla zwalczania statków niewolniczych. Zdobył jeden z nich 18.09.1850. Na wodach Brazylii dowództwo przejął Robert Janner, który odprowadził slup do Portsmouth, gdzie wycofano go do rezerwy 4.06.1852. W lipcu 1853 próbowano na nim eksperymentalne śruby.
Od 25.02.1854 do 18.04.1854 kapitanem okrętu był kmdr John Foote, skierowany na Bałtyk podczas wojny krymskiej. Dołączył do reszty Floty Bałtyckiej pod Kopenhagą 1.04.1854. Foote utonął w wyniku przewrócenia się łodzi koło Kłajpedy (wtedy Memel) 18.04.1854. Dowództwo objął wówczas (lub 9.05) kmdr Arthur Cumming. Sprawował komendę do 6.02.1855. W 1855 Conflict walczył nadal na Bałtyku, a jego dowódcami byli krótko commander Stephen Smith Lowther Crofton, commander (potem kmdr) F.C. Brown, od 9.07.1855 w Devonport commander William Charles Chamberlain. Od 21.02.1856 do 24.02.1857 slupem uczestniczącym 23.04.1856 w rewii floty na Spithead, a potem skierowanym na Morze Śródziemne (i w końcu wycofanym do rezerwy w Plymouth) dowodził commander Thomas Cochran. W okresie 29.08.1857 – 13.12.1859 kapitanem okrętu operującego u zachodnich wybrzeży Afryki (dokąd wyruszył 18.10.1857) był commander Richard William Courtenay. Slup zatrudniono w zwalczaniu handlu niewolnikami; od lutego 1858 do września 1859 zdobył co najmniej sześć jednostek handlarzy. Wyruszył z Sierra Leone w rejs powrotny 29.09.1859 i dotarł do Anglii 3.11.1859.
Został ostatecznie wycofany do rezerwy w Plymouth 13.12.1859. Sprzedano go w 1863.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DESPERATE (1849).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy pierwszej klasy, 7/8-działowy, typu Conflict. Dane pierwotne jak Conflict, poza silnikiem. Czterocylindrowy (średnica cylindrów 55”, skok tłoków 2’6”) silnik poziomy, firmy Maudslay, Sons & Field, o mocy 400 koni nominalnych i 699 koni indykowanych, napędzający pojedynczą śrubę o średnicy 13’0” poprzez przekładnię przyspieszającą o przełożeniu 2,182:1. Prędkość jednostki 9,4 węzła.
Okręt zbudowany w Pembroke wg planów Williama Symondsa, zamówiony 5.02.1845, zaczęty w październiku 1845, zwodowany 23.05.1849. Jeszcze przed ukończeniem slupa wydano 13.07.1848 polecenie, aby go przedłużyć o 7 stóp w partii rufowej. Odtąd wymiary, tonaż i wyporność jak Conflict po przedłużeniu. Załoga: 165-170 ludzi.
Od kwietnia do maja 1852 (znajdując się formalnie w rezerwie) wziął udział w początkowej fazie wyprawy wysłanej na wody Dalekiej Północy dla poszukiwania śladów po ekspedycji Franklina. Wrócił do Plymouth z pocztą.
Od 18.12.1852 do 29.03.1854 dowodził slupem kmdr William Wylly Chambers. Okręt wyszedł 14.05.1853 z Woolwich do Greenhithe, skąd miał holować do Orkadów okręt Phoenix, wysłany z zapasami dla ekspedycji arktycznej Edwarda Belchera w rejonie wyspy Beechey i Cieśniny Barrowa. Ostatecznie jednak w maju 1853 holował z Greenhithe transportowiec Diligence, w ramach tej samej wyprawy. Odłączył się 19.06.1853 od Phoenix i Diligence około 15 mil od przylądka Farewell. Wrócił do Nore 27.06.1853. W październiku 1853 slup znajdował się w Lizbonie. Na przełomie 1853/1854 należał do pomocniczej Eskadry Zachodniej kontradm. Corry.
Od 29.03.1854 do 5.01.1855 dowodził nim na Bałtyku podczas wojny krymskiej kmdr Edwin Clayton Tennyson D’Eyncourt. Dołączył do Floty Bałtyckiej (płynąc ze Spithead) 6.04.1854 pod Kopenhagą. Od 6.01.1855 do 10.05.1856 kapitanem okrętu był commander Richard Dunning White. W 1855 slup nadal walczył skutecznie na Bałtyku. W kwietniu 1856 uczestniczył w rewii floty na Spithead. Od 10.05.1856 do 11.11.1857 dowodził nim commander George Melville Jackson, skierowany na Morze Śródziemne. Desparate pozostał na tamtych wodach kiedy 11.11.1857 dowództwo przejął commander Robert George Craigie. Odprowadził on okręt do Plymouth, gdzie slup wycofano do rezerwy 1.01.1859. Od 19.10.1860 do 31.07.1862 kapitanem Desperate był commander John Francis Ross; okręt najpierw przebywał na wodach krajowych (Devonport, Spithead), a w 1861 wysłany został z kilkoma innymi jednostkami w ramach skromnego kontyngentu brytyjskiego podczas interwencji trzech mocarstw w Meksyku; brał udział w okupacji Vera Cruz w styczniu 1862, ale 9.04.1862 Brytyjczycy i Hiszpanie się wycofali, zostawiając tylko Francuzów. Od 31.07.1862 do 7.11.1863 dowodził nim commander Arthur Thomas Thrupp; slup należał wtedy do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Został ostatecznie wycofany do rezerwy 7.11.1863.
Rozebrany w sierpniu 1865 w Devonport.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CRUIZER (1852).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy, 17-działowy. Tonaż 748-753 tony, wyporność 960 ton, długość między pionami 160’0”, szerokość maks. 31’10”, głębokość ładowni 17’5”. Dwucylindrowy silnik poziomy, firmy George & John Rennie, napędzający pojedynczą śrubę poprzez przekładnię przyspieszającą, miał moc 60 koni nominalnych i 132 koni indykowanych. Średnica cylindrów 28’, skok tłoków 2’0”. Prędkość okrętu pod parą 6,6 węzła. Załoga: 160 ludzi. Uzbrojenie: 17 dział 32-funtowych, w tym jedno obracane 56-cetnarowe o długości 9’6” oraz 16 sztuk 32-cetnarowych o długości 6’0”. Trójmasztowiec z kominem między grotmasztem a fokmasztem, śruba chowana w kadłubie.
Okręt zbudowany w Deptford wg planów lorda Johna Haya, zamówiony pierwotnie w 1847 jako szkuner śrubowy Cracker, potem śrubowa kanonierka, ale ostatecznej konfiguracji zamówiony 1.11.1850, zaczęty w kwietniu 1851, zwodowany 19.06.1852. Ukończony 3.02.1853.
Od 18.12.1852 do 21.05.1856 dowodził nim commander George Henry Douglas. Początkowo w Woolwich, na przełomie 1853/1854 należał do pomocniczej Eskadry Zachodniej kontradm. Corry, w 1854 i 1855 działał na Bałtyku podczas wojny krymskiej. Chwytał rosyjskie, duńskie i szwedzkie statki, uczestniczył w bombardowaniu Sweaborga 9.08.1855. Brał udział w rewii floty na Spithead 23.04.1856, wycofany 21.05.1856 do rezerwy w Portsmouth.
Od 1856 czy 1857 nazywany Cruiser. W okresie 2.08.1856 – 4.03.1858 jego kapitanem był commander Charles Fellowes, skierowany 13.12.1856 do Indii Wschodnich i Chin drogą przez Rio de Janeiro. Cruiser przyprowadził do Chin trzy kanonierki i uczestniczył w drugiej wojnie opiumowej (miał swój udział w bitwie na Fatshan Creek 1.06.1857, w bombardowaniu i zdobyciu Kantonu w grudniu 1857, w pierwszym ataku na forty nad Peiho 29.06.1859). Kiedy Fellowes awansował na komandora, dowództwo slupa na tamtych wodach przejął 4.03.1858 commander John Bythesea. W połowie stycznia 1861 Cruiser szykował się w Hongkongu do rejsu powrotnego. Bythesea przyprowadził go do Portsmouth, gdzie jednostkę wycofano do rezerwy 1.05.1861. Od 23.07 do 10.08.1866 dowodził okrętem w Portsmouth commander Edward Field (planowano wysłanie go na wody australijskie lub do Indii Zachodnich, ale do tego nie doszło). W tym czasie uzbrojenie jednostki było już zredukowane do 5 dział, z tego cztery to 64-funtówki, a jedno to armata 100-funtowa. Od 10.08.1866 do 2.06.1869 kapitanem slupa był commander Morgan Singer, wysłany na Morze Śródziemne. Tymczasowo dowodził okrętem na Morzu Śródziemnym commander Thomas Anthony Swinburne. Następnie 28.09.1869 dowodzenie przejął w tamtym rejonie commander George Graham Duff, który przyprowadził slup do Portsmouth, gdzie go wycofano do rezerwy 13.12.1870. Od 15.11.1872 do 27.07.1875 dowodził okrętem commander Alfred Taylor Dale, skierowany na Morze Śródziemne, gdzie Cruiser pełnił rolę okrętu treningowego. Na tych samych wodach i z okrętem używanym w tym samym celu dowodzili kolejni oficerowie w stopniu commander, m.in.: John Hext (27.07.1875-17.08.1878), Frederic Augustus Wetherall (od 17.08.1878), John Rolleston Prickett (od 1.01.1890 do 7.08.1891). Cruiser przemianowano na Lark - żaglowy okręt treningowy - w maju 1893. Sprzedano go w 1912 na Malcie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HORNET (1854).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy, 17-działowy, typu Cruizer, ale w odmianie zaprojektowanej w 1850 przez Walkera lub Edye’a. Tonaż 748-753 tony, wyporność 1045 ton, reszta wymiarów jak Cruizer. Dwucylindrowy silnik poziomy, firmy James Watt & Co. (średnica cylindrów 38”, skok tłoków 2’0”), bezpośredniego działania, napędzający pojedynczą śrubę, miał moc 100 koni nominalnych i 233 koni indykowanych. Okręt osiągał prędkość 7,75 węzła. Uzbrojenie jak Cruizer. Komin i takielunek z grubsza jak Cruizer.
Slup zbudowany w Deptford, zamówiony pierwotnie w 1847 jako szkuner śrubowy, potem kanonierka, w nowej konfiguracji zamówiony 1.11.1850, zaczęty w czerwcu 1851, zwodowany 13.04.1854. Ukończony 14.07.1854.
Od 15.05 do 13.09.1854 dowodził nim commander Frederick Archibald Campbell, skierowany na Bałtyk podczas wojny krymskiej. Kiedy dowództwo przejął 13.09.1854 commander Charles Codrington Forsyth, slup wysłano na Daleki Wschód. W 1855 operował tam przeciwko Rosjanom w zatoce Castries, należąc do eskadry komodora Elliota. Od 1856 walczył w drugiej wojnie brytyjsko-chińskiej (brał udział w zdobyciu fortów Bogue w listopadzie 1856, w marcu 1857 zniszczył kilkanaście jednostek chińskich w okolicach Kantonu, część jego załogi walczyła na Fatshan Creek 1.06.1857, bombardował Kanton w grudniu 1857). Od stycznia 1857 okrętem dowodził na tamtych wodach commander William Montagu Dowell, a od 26.02.1858 – commander wicehrabia Gilford, który przyprowadził jednostkę z Hongkongu (wyjście 23.02.1859) do Portsmouth, gdzie została wycofana do rezerwy 14.07.1859. W okresie 20.07.1860 – 3.05.1861 dowódcą slupa wysłanego w rejon Przylądka Dobrej Nadziei i Indii Wschodnich był commander William Buller Fullerton Elphinstone. Następnie kapitanem Horneta na tamtych wodach był commander Joseph Dayman. W 1864 tymczasowo dowództwo przejął Richard Hare, z zadaniem odprowadzenia slupa do Anglii, gdzie okręt wycofano ostatecznie do rezerwy w Portsmouth 12.09.1864.
Hornet został rozebrany w 1868 w stoczni firmy White, w Cowes.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HARRIER (1854).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy, 17-działowy, typu Cruizer. Tonaż 747-748 ton, wyporność 1045-1047 ton. Wymiary i uzbrojenie jak Cruizer. Dwucylindrowy (średnica cylindrów 34”, skok tłoków 21”) silnik poziomy, firmy Humphrys, Tennant & Dykes, bezpośredniego działania, napędzający pojedynczą śrubę, miał moc 100 koni nominalnych i 360 koni indykowanych. Pozwalał na uzyskiwanie prędkości 8,32 węzła. Załoga: 160 ludzi.
Okręt zbudowany w Pembroke wg planów inspektora Walkera, zamówiony 18.07.1851, zaczęty w listopadzie 1851, zwodowany 13.05.1854. Ukończony 3.11.1854.
Od 16.08.1854 do 4.10.1855 dowodził nim commander Henry Alexander Story, początkowo w eskadrze Ameryki Pn. i Indii Zachodnich, w 1855 na Bałtyku podczas wojny krymskiej. Niszczył intensywnie rosyjską (a właściwie fińską) żeglugę i porty. Od 4.10.1855 do 16.09.1858 kapitanem slupa Harrier był commander Samuel Hoskins Derriman. Na 1856 okręt został też przydzielony do Floty Bałtyckiej. Podążył na Bałtyk w lutym. W kwietniu 1856 brał udział w rewii floty na Spithead. Ostatecznie skierowano go ku wschodnim wybrzeżom Ameryki Południowej, dla zwalczaniu statków handlarzy niewolników. Tam 16.09.1858 dowództwo przejął commander Malcolm MacGregor. W październiku 1858 Harrier znajdował się w Montevideo, w 1859 w Buenos Aires, Montevideo i Rio de Janeiro. MacGregor wyruszył w rejs do Anglii 7.07.1859 z Rio de Janeiro, przyprowadził jednostkę do Anglii, gdzie wycofano ją do rezerwy w Portsmouth 7.09.1859. Malcolm MacGregor ponownie był kapitanem slupa od 29.10.1860 do 24.06.1862. Tym razem wysłano go na wody Australii. Commander MacGregor zajmował się m.in. zwalczaniem tubylców z wysp Fidżi, którzy sprawiali kłopoty. Od 24.06.1862 do 9.11.1863 okrętem dowodził commander Francis William Sullivan. Harrier brał udział w wojnie przeciwko Maorysom na Nowej Zelandii, głównie w formie walk większej części załogi na lądzie, rekonesanse dokonywane przez łodzie okrętu, dowóz posiłków w określone miejsca wybrzeża (np. 1.08.1863 rozpoznanie koło Paparoa i Haurake, 7.09.1863 eskortowanie na rzece Waikato, 20.11.1863 atak na Rangariri, 29.04.1864 atak na Gate Pah). Sullivan awansował na komandora 9.11.1863 i na stanowisku dowódcy slupa zastąpił go commander Edward Hay. On z kolei odniósł śmiertelną ranę podczas ataku na Gate Pah 29/30.04.1864. Komendę przejął commander William Henry Fenwick, który doprowadził okręt do Portsmouth, gdzie Harrier został ostatecznie wycofany do rezerwy 31.03.1865.
Rozbiórkę okrętu zakończono w grudniu 1866 w Portsmouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu FAWN (1856).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy, 17-działowy, typu Cruizer. Dane techniczne, poza silnikiem, jak Hornet. Dwucylindrowy (średnica cylindrów 32”, skok tłoków 2’0”) silnik poziomy, firmy Miller, Ravenhill & Salkeld, bezpośredniego działania, napędzający pojedynczą śrubę, miał moc 100 koni nominalnych i 434 koni indykowanych. Pozwalał na uzyskiwanie prędkości 8,77 węzła.
Okręt zbudowany w Deptford wg planów inspektora Walkera, zamówiony 27.03.1852, zaczęty 4.06.1854, zwodowany 30.09.1856. Ukończony 26.11.1859.
Od 30.10.1859 do 11.04.1863 dowodził nim commander Ralph Peter Cator, skierowany na wody australijskie (w 1862 przebywał m.in. w Auckland na Nowej Zelandii, także u wyspy Savage), skąd wrócił do Sheerness. Od 20.06.1864 do 2.03.1865 dowódcą slupa był commander Charles Joseph Wrey, wysłany do Indii Zachodnich. Tam 2.03.1865 dowództwo przejął commander Walter Cecil Talbot, 14.04.1866 – commander Basil Sidmouth De Ros Hall, a 20.04.1867 commander Charles Augustus John Heysham, który odprowadził okręt do Sheerness, gdzie slup wycofano do rezerwy 11.06.1868. Kolejny kapitan, commander Herbert Price Knevitt, objął dowództwo 28.02.1870 i popłynął na Pacyfik. Około 1874 na tamtych wodach komendę przejął commander Frederic Augustus Wetherall, który przyprowadził slup do Sheerness, gdzie jednostkę wycofano do rezerwy 19.03.1875. W 1876 Fawn został przekształcony w Chatham w okręt hydrograficzny. Od 1.06.1876 do 1.01.1880 dowodził nim commander William James Lloyd Wharton, prowadzący najpierw badania u wschodnich wybrzeży Afryki, a od 1879 na Morzu Marmara. Od 1.01.1880 do 6.04.1883 (data ostatecznego wycofania do rezerwy) kapitanem okrętu był commander Pelham Aldrich, operujący na Morzu Śródziemnym. Fawn został sprzedany w 1884.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach