www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TOPAZE (1858).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa 51-działowa, typu Liffey. Dane techniczne, załoga, uzbrojenie – jak Shannon, poza tym, że dwucylindrowy poziomy silnik firmy Maudslay, Sons & Field nie miał tłoka rurowego, a przy średnicy cylindrów 76 cali i skoku tłoków 3’6” rozwijał moc 2538 koni indykowanych, co pozwalało osiągać prędkość 11,2 węzła.
Fregata zamówiona 27.03.1852 w Devonport, wg projektu departamentu Inspektora. Zaczęta w kwietniu 1856, zwodowana 12.05.1858, ukończona 23.07.1859.
Od 11.06.1859 do 31.12.1863 dowodził nią kmdr John Welbore Sunderland Spencer, początkowo w Eskadrze Kanału, a od października 1859 na Pacyfiku, gdzie Spencer pełnił, jako komodor, rolę głównodowodzącego w strefie południowej. Z końcem grudnia 1863 fregatę wycofano do rezerwy w Plymouth. Od 26.01 do 16.06.1866 jej kapitanem był kmdr William Montagu Dowell. Od 16.06.1866 do 1.09.1869 dowodził nią komodor Richard Ashmore Powell, też wysłany na Pacyfik. Zdał komendę w Plymouth, gdzie Topaze ponownie przeszła do rezerwy. W 1871 miała uzbrojenie zredukowane do 31 dział. Od 14.06.1871 do 8.10.1872 jej dowódcą był kmdr Radulphus Bryce Oldfield. Od lipca 1871 fregata należała do wydzielonej eskadry (dowodzonej przez kontradm. Seymoura), która wyszła z Portland 19.11.1871, przybyła do Rio de Janeiro 8.01.1872, na Przylądek Dobrej Nadziei 14.02.1872, do Bombaju 22.04.1872, na Mauritius 5.06.1872, ponownie na przylądek Dobrej Nadziei w lipcu 1872, na Azory 13.09.1872, wracając do Plymouth 28.09.1872. Fregata pozostała w wydzielonej eskadrze, teraz dowodzonej przez kontradm. Campbella i operującej na wodach krajowych, kiedy dowództwo przejął 10.10 kmdr Edward Hardinge (sprawował je do 21.07.1874). Na początku 1873 znalazła się w składzie tej eskadry w Indiach Zachodnich (dotarła do Barbados 4.03.1873), potem przeszła wraz z nią do Halifaxu, skąd skierowana na Morze Śródziemne zawinęła do Gibraltaru 8.08.1873. Eskadra została zatrudniona na kilka miesięcy u brzegów Hiszpanii w związku z wojną domową w tym państwie, zawijała do Malagi, Granady, Sewilli i Cordoby. Potem operowała we wschodniej połowie Morza Śródziemnego, a 6.07.1874 wróciła do Plymouth. W okresie 21.07.1874 – 22.05.1877 fregatą dowodził kmdr Arthur Thomas Thrupp (od września 1874 w wydzielonej eskadrze, dowodzonej przez kontradm. Randolpha, która wyszła z Anglii 20.09.1874, zawinęła na Maderę 10.12.1874, potem na St. Vincent, do Montevideo, na Falklandy, Przylądek Dobrej Nadziei – 3.04.1875, do Gibraltaru w czerwcu 1875 i wróciła do Portsmouth z końcem czerwca 1875). Następnie dowództwo eskadry przejął kontradm. Lambert, skierowany do Bombaju, gdzie dotarto 6.09.1875. Potem, poprzez Singapur, zawinięto do Hongkongu 7.04.1876. Przebywano na wodach Chin i Japonii. Eskadra wróciła do Hongkongu w listopadzie 1876 i wyruszyła stąd w rejs powrotny do Anglii w grudniu 1876. Wróciła do Devonport w maju 1877. Ostatnim dowódcą fregaty był od 17.07.1877 do 26.06.1878 kmdr Charles John Rowley; należała wówczas do Straży Wybrzeża, stacjonując w Kingstown. Ostatecznie wycofano ją do rezerwy w Plymouth.
Została sprzedana 14.02.1884 firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BACCHANTE (1859).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa 51-działowa, typu Liffey. Dane techniczne, załoga, uzbrojenie – jak Topaze, poza tym, że silnik rozwijał moc 2490 koni indykowanych, co pozwalało osiągać prędkość 12 węzłów.
Fregata zamówiona po raz pierwszy jako żaglowa w 1848, po raz drugi jako śrubowa 4.04.1851 w Portsmouth, zbudowana wg projektu departamentu Inspektora. Zaczęta we wrześniu 1856, zwodowana 31.07.1859 (lub dzień wcześniej), ukończona 29.06.1860.
Od 17.04.1860 do 3.08.1864 dowodził nią kmdr Donald McLeod Mackenzie. Pełniła rolę okrętu flagowego kontradm. Thomasa Maitlanda na Pacyfiku. Około kwietnia 1862 znajdowała się w Acapulco. W rejs powrotny do Anglii wyruszyła 14.04.1864 z Valparaiso; po opłynięciu przylądka Horn zawinęła do Rio de Janeiro 25.04.1864, wyszła stamtąd 1.06 i wróciła na Spithead 25.07.1864. Ostatecznie wycofano ją do rezerwy 3.08.1864.
Została rozebrana w Portsmouth w 1869.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LIVERPOOL (1860).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa 51-działowa, typu Liffey. Dane techniczne, załoga, uzbrojenie projektowane – jak Topaze, poza tym, że silnik firmy Humphrys & Tennant rozwijał moc 1935 koni indykowanych, co pozwalało osiągać prędkość 10,8 węzła. Być może nigdy nie nosiła naprawdę 51 dział, ponieważ już w pierwszym okresie swojej aktywnej służby była (najpóźniej od 1863) klasyfikowana jako 39-działowa, w 1869 jako 35-działowa.
Fregata zamówiona 31.03.1855 w Devonport, zbudowana wg projektu departamentu Inspektora. Zaczęta 14.11.1859, zwodowana 30.10.1860, ukończona 11.12.1860.
Od 30.04.1860 do marca 1866 dowodził nią kmdr Rowley Lambert, początkowo w Eskadrze Kanału, od 30.03.1863 formalnie, a od 1864 faktycznie - w eskadrze Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, od 1865 ponownie w Eskadrze Kanału. Od 23.03.1866 do 10.08.1867 kapitanem tej fregaty w Eskadrze Kanału był kmdr John Seccombe. Następnie wycofano ją do rezerwy w Plymouth. Ponownie wprowadzona do służby 8.05.1869. Wyglądała teraz trochę inaczej niż Topaze. Tuż przed bezanmasztem wzniesiono pokładówkę, a u jej tylnego końca od nadburcia do nadburcia biegł poprzeczny mostek (typu znanego na przykład z Warrior), skrajnie na rufie usytuowano małą nadbudówkę. Zapewne miało to coś wspólnego z wyposażeniem jej jako flagowca, ale było też zgodne z ogólnymi tendencjami w Royal Navy w tym czasie. Od 8.05.1869 do 2.12.1870 dowodził nią kmdr John Ommanney Hopkins. W tym okresie Liverpool pełniła rolę okrętu flagowego tzw. Lotnej Eskadry kontradm. Hornby’ego, której poszczególne etapy rejsu dookoła świata (2.07.1869-15.11.1870) wypunktowałem przy opisie fregaty Phoebe. Ostatecznie wycofano ją do rezerwy w Plymouth 2.12.1870.
Została sprzedana 26.06.1875 firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CONSTANCE (1846).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata żaglowa, 50-działowa typu Constance, później fregata śrubowa. Początkowo tonaż 2126-2132 tony, długość między pionami 180’0”, szerokość 52’8”, głębokość 16’3”. Załoga: 500-550 ludzi. Uzbrojenie: pierwotnie planowano zainstalować same 32-funtówki, w tym na głównym pokładzie 28 sztuk 56-cetnarowych (długości 9”6”), na pokładzie rufowym 14 sztuk 45-cetnarowych (długości 8’6”), na pokładzie dziobowym 8 sztuk też 45-cetnarowych. W lipcu 1848: na głównym pokładzie 10 dział haubicznych 8-calowych (65-cetnarowych o długości 9’0”) i 20 dział 32-funtowych (56-cetnarowych o długości 9’6’’), na pokładach odkrytych 20 dział 32-funtowych (45-cetnarowych o długości 8’6’’).
Jednostka zbudowana w Pembroke wg planów Williama Symondsa, zamówiona 31.03.1843, rozpoczęta w październiku 1843, zwodowana 12.03.1846. Ukończona 28.06.1846 w Plymouth.
Od 23.04.1846 do 3.08.1847 dowodził nią kmdr Baldwin Wake Walker, skierowany na Pacyfik. Tam dowództwo przejął 3.08.1847 kmdr George William Conway Courtenay. Fregata wyszła z Valparaiso 2.12.1847. Stacjonowała w Esquimalt jako pierwszy okręt Royal Navy i dokonywała badań hydrograficznych cieśniny Georgia między wyspą Vancouver a lądem Kanady. W 1849 kmdr Courtenay przewiózł z Peru na Hawaje słodkie pataty, powodując ich introdukcję na tych wyspach. Odprowadził Constance do Anglii, gdzie została wycofana do rezerwy w Plymouth 9.12.1849.
Przebudowę tej jednostki na fregatę śrubową nakazano 4.01.1860, rozpoczęto w Devonport 5.05.1860. Przedłużono kadłub do 253’11”, wstawiając sekcję mieszczącą kotły, silnik i bunkry paliwowe. Nowa szerokość wynosiła 53’0”, głębokość wzrosła do 17’1”. Zanurzenie z przodu 21’1”, z tyłu 23’7”. Tonaż 3312 tony, wyporność 3786 ton. Constance otrzymała pierwszy w Royal Navy silnik podwójnego rozprężana pary, w systemie Woolfa, z sześcioma cylindrami rozmieszczonymi po trzy w układzie V, gdzie w każdej trójce był jeden cylinder wysokiego ciśnienia (o średnicy 60”, pracujący przy ciśnieniu 60 funtów na cal kwadratowy), umieszczony w środku między dwoma cylindrami niskiego ciśnienia (o średnicy 78”, pracującymi przy ciśnieniu 32,5 funta na cal kwadratowy). Tłoki miały skok 3’3” i parami (z przeciwległych cylindrów) napędzały wał korbowy o trzech wykorbieniach. Silnik ten, dostarczony przez firmę Randolph i Elder, miał moc 500 koni nominalnych i rozwijał 2301 koni indykowanych, pozwalając na uzyskiwanie prędkości 10,8 węzła. Próby porównawcze przeprowadzone między 30.09 a 6.10.1865 wykazały, że maszynownia pozwalała na uzyskanie oszczędności w zużyciu paliwa – w porównaniu z tradycyjnymi, wykorzystującymi silniki pojedynczego rozprężania pary na prawie identycznych fregatach – rzędu 21% i 31% na konia indykowanego na godzinę, ale przy tym była skomplikowana, trudna do obsługi, zawodna, a jej utrzymanie w stanie efektywności przez zwykłą załogę maszynową okazało się prawie niemożliwe. Fregata wyszła z doku 15.04.1862. Uzbrojenie najpierw uzupełniono o obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe) na górnym pokładzie, w połowie lat 1860-tych zredukowano do 35 dział.
Od 10.06.1865 do 27.10.1867 dowodził nią kmdr Edward King Barnard, przydzielony do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Na tamtych wodach dowództwo przejął 27.10.1867 kmdr Hugh Talbot Burgoyne i sprawował je do 24.12.1868, kiedy Constance ostatecznie wycofano do rezerwy w Plymouth.
Została sprzedana 23.01.1875 firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ARETHUSA (1849).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata żaglowa, 50-działowa, typu Constance, od 1861 fregata śrubowa. W projekcie tonaż, wymiary, uzbrojenie i załoga jak Constance.
Jednostka zbudowana w Pembroke wg planów Williama Symondsa, zamówiona 19.02.1844, rozpoczęta w styczniu 1846 lub 30.03.1846, zwodowana 20.06.1849. Ukończona 20.03.1850 w Plymouth.
Od 19.01.1850 do 1.01.1854 dowodził nią kmdr Thomas Matthew Charles Symonds. Pod koniec sierpnia 1851 wchodziła w skład eskadry eksperymentalnej. W 1853 należała do floty brytyjsko-francuskiej zgromadzonej w zatoce Besika. W 1854 walczyła w wojnie krymskiej na Morzu Czarnym, od 1.01.1854 dowodzona przez komandora Williama Roberta Mendsa, a od 1.07.1854 do 15.01.1855 ponownie przez komandora Thomasa Matthewa Charlesa Symondsa. Uczestniczyła w bombardowaniu Odessy 22.04.1854. Brała udział w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854 (holowana przez przywiązany do burty parowiec Triton), kiedy doznała poważnych uszkodzeń i musiała odpłynąć na Maltę na remont. Wycofano ją do rezerwy w Plymouth 15.01.1855.
Przebudowę tej jednostki na fregatę śrubową nakazano 4.01.1860, rozpoczęto w Chatham 23.04.1860. Przedłużono kadłub do 252’4”, wstawiając sekcję mieszczącą kotły, silnik i bunkry paliwowe. Szerokość się nie zmieniła, głębokość wzrosła do 17’1”. Zanurzenie z przodu 20’8”, z tyłu 23’6”. Tonaż 3142 tony, wyporność 3708 ton. Arethusa otrzymała dwucylindrowy silnik poziomy z tłokami rurowymi, firmy John Penn & Son. Średnica cylindrów wynosiła 80”, skok tłoków 3’6”. Silnik ten miał moc 500 koni nominalnych i rozwijał 3165 koni indykowanych, pozwalając na uzyskiwanie prędkości 11,7 węzła. Fregata wyszła z doku 9.08.1861. Jej uzbrojenie zmieniało się z grubsza tak jak na śrubowej Constance.
Od 10.06.1865 dowodził nią kmdr Reginald John James George Macdonald, wysłany na Morze Śródziemne. Tam jej dowództwo przejął 1.06.1867 kmdr Robert Coote, który ostatecznie przyprowadził fregatę do Sheerness, gdzie została wycofana do rezerwy 7.01.1869.
Usunięto z niej silnik i w 1874 wypożyczono na okręt treningowy dla ubogich chłopców w Greenhithe. Przestała pełnić te funkcję dopiero w 1931. Została sprzedana firmie Castle 2.08.1933 na rozbiórkę, rozebrana w Charlton w 1934.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu OCTAVIA (1849).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata żaglowa, 50-działowa, typu Constance, od 1861 fregata śrubowa. W projekcie tonaż, wymiary, uzbrojenie i załoga jak Constance.
Fregata żaglowa zbudowana w Pembroke wg planów Williama Symondsa, zamówiona 26.03.1846, rozpoczęta we wrześniu 1846, zwodowana 18.08.1849. Od razu po wodowaniu odstawiona do rezerwy w Plymouth 17.10.1849.
Przebudowę tej jednostki na fregatę śrubową nakazano 9.07.1859, rozpoczęto w Portsmouth 26.03.1860. Przedłużono kadłub do 252’6”, wstawiając sekcję mieszczącą kotły, silnik i bunkry paliwowe. Szerokość wynosiła 52’10”, głębokość wzrosła do 17’1”. Zanurzenie z przodu 20’10”, z tyłu 23’10”. Tonaż 3162 tony, wyporność 3832 tony. Octavia otrzymała dwucylindrowy silnik poziomy z powrotnymi korbowodami, firmy Maudslay, Sons & Field. Średnica cylindrów wynosiła 66”, skok tłoków 3’6”. Silnik ten miał moc 500 koni nominalnych i rozwijał 2415 koni indykowanych, pozwalając na uzyskiwanie prędkości 11,5 węzła. Fregata wyszła z doku 11.04.1861. Jej uzbrojenie zmieniało się tak jak na śrubowej Constance, początkowo miała 51 dział, a w 1868 tylko 35 dział.
Od 14.06.1865 do 29.07.1867 dowodził nią kmdr Charles Farrell Hillyar; przydzielono ją do eskadry Indii Wschodnich i Przylądka Dobrej Nadziei, której Hillyar został 26.09.1865 komodorem i głównodowodzącym. W listopadzie 1866 Octavia przebywała w Trincomalee na Cejlonie, w lutym i marcu 1867 była w Bombaju, w czerwcu 1867 ponownie w Trincomalee. Pozostała w Indiach Wschodnich, gdy jej dowództwo przejął 29.07.1867 komodor Leopold George Heath, nowy głównodowodzący w tamtym rejonie. Heath uzyskał 16.09.1867 rangę komodora pierwszej klasy, więc chociaż Octavia pozostała jego okrętem flagowym, otrzymała nowego dowódcę – był nim kmdr Colin Andrew Campbell. W listopadzie 1867 znajdowała się w Bombaju. Fregata uczestniczyła w ekspedycji abisyńskiej w 1868. Przywiozła z Bombaju naczelnego wodza wyprawy, generała-porucznika Roberta Napiera i jego sztab. Napier zszedł na ląd 2.01.1869 w bazie Zoulla (Zula) nad zatoką Annesley (zatoką Adulis, Zatoką Zulańską), gdzie też później przebywała Octavia. Część załogi fregaty weszła w skład walczącej na lądzie Brygady Marynarki, uzbrojonej w odtylcowe, gwintowane karabiny Snidera i rakiety. Inną część, pod dowództwem samego Campbella, wysadzono na ląd dla obrony Senafé, inaczej Senafie (w tym czasie fregatą dowodził w zastępstwie Campbella commander William Henry Maxwell), ale wkrótce zaokrętowano z powrotem. Dowództwo jednostki przejął 12.05.1868 kmdr Basil Sidmouth De Ros Hall; pozostała okrętem flagowym komodora Heatha na Oceanie Indyjskim. W 1869 nowy kapitan fregaty, kmdr John Hobhouse Inglis Alexander, przyprowadził ją z Indii Wschodnich do Portsmouth, gdzie została ostatecznie wycofana do rezerwy 21.07.1869.
Admiralicja wydała rozkaz rozbiórki tej jednostki 17.02.1876, prace rozbiórkowe zakończono w sierpniu 1876.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SUTLEJ (1855).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Ostatnia z wielkich drewnianych fregat żaglowych typu Constance, jednych z największych fregat o czysto żaglowym napędzie zbudowanych kiedykolwiek dla Royal Navy. Jednostka 50-działowa, okręt 4 rangi. Od 1860 fregata śrubowa. W projekcie tonaż, wymiary, uzbrojenie i załoga jak Constance. Ostatecznie jednak szerokość 51’8”, tonaż 2066 ton, uzbrojenie: na głównym pokładzie 28 haubicznych dział 8-calowych, na spardeku 22 działa 32-funtowe.
Fregata zbudowana w Pembroke wg planów Williama Symondsa zmodyfikowanych ostatecznie 14.10.1847. Zamówiona 26.03.1846, rozpoczęta w sierpniu 1847, zwodowana 17.04.1855. Od razu po wodowaniu odstawiona do rezerwy w Portsmouth.
Przebudowę tej jednostki na fregatę śrubową nakazano 4.03.1859, zrealizowano w Portsmouth. Przedłużono kadłub do 254’6”, wstawiając sekcję mieszczącą kotły, silnik i bunkry paliwowe. Szerokość się nie zmieniła, głębokość wzrosła do 17’2”. Zanurzenie z przodu 21’3”, z tyłu 23’5”. Tonaż 3065 ton, wyporność 3826 ton. Załoga: 510 ludzi. Sutlej otrzymała dwucylindrowy silnik poziomy z powrotnymi korbowodami, firmy Maudslay, Sons & Field. Średnica cylindrów wynosiła 66”, skok tłoków 3’6”. Silnik ten miał moc 500 koni nominalnych i rozwijał 2270 koni indykowanych, pozwalając na uzyskiwanie prędkości 11,8 węzła. Fregata wyszła z doku 26.03.1860. Jej uzbrojenie zmieniało się tak jak na śrubowej Constance, początkowo miała 51 dział, w grudniu 1861 postanowiono część jej dział wymienić na jedno obracane działo 100-funtowe (gwintowane, odtylcowe) Armstronga oraz cztery działa gwintowane odtylcowe 40-funtowe. Ostatecznie niosła 35 dział (wg ówczesnej gazety na pokładzie głównym podobno 4 działa 110-funtowe, gwintowane, odtylcowe Armstronga i 22 haubiczne działa 8-calowe, a na spardeku jedno obracane działo 110-funtowe, gwintowane, odtylcowe Armstronga oraz osiem dział gwintowanych odtylcowych 40-funtowych).
Od 18.09.1862 do 3.01.1864 dowodził nią kmdr Matthew Connolly; była okrętem flagowym kontradm. Johna Kingcome’a, dowodzącego na północnym Pacyfiku, z bazą w Esquimalt. Od 3.01.1864 do 1.08.1867 dowodził nią kmdr Trevenen Penrose Coode; pełniła rolę jednostki flagowej kontradm. Josepha Denmana na północnym Pacyfiku. Na początku października 1864 przeprowadziła akcję odwetową przeciwko plemieniu indiańskiemu na zachodnim brzegu wyspy Vancouver, którego przedstawiciele zamordowali załogę szkunera handlowego. Wróciła do Anglii w 1867, drogą wokół przylądka Horn, salutując po drodze forty USA na zachodnim wybrzeżu i zawijając do Valparaiso. Wycofano ją ostatecznie do rezerwy w Portsmouth 1.08.1867.
Została rozebrana w Portsmouth w 1869.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SEVERN (1856).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.